Αγαπητέ Παύλο,
Καλό ταξίδι σου να έχεις και σου εύχομαι καλές γιορτές, γεμάτες υγεία, χαρά και ο καινούριος χρόνος να σου φέρει όλα αυτά που αναζητάς και θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα κάνοντας ένα ακόμα βήμα μπροστά στον δρόμο που διάλεξες.
.... θα είμαστε εν αναμονή για την συνέχεια της ανάπτυξης του θέματος
Κάθοδος
Συντονιστές: Ramoglou, Ladyhawk, Zadok the priestess
-
Παύλος Βουλουτιάδης
- Δημοσιεύσεις: 455
- Εγγραφή: Δευ Οκτ 16, 2006 6:57 pm
Αποσυμπίεση (Decompression)
Λέω πως έχετε δίκιο γι' αυτό θα πούμε δυο λόγια για την αποσυμπίεση.
Στην κατάδυση / κάθοδο, η διαδικασία της αποσυμπίεσης γίνεται μονάχα κατά την άνοδο. Τι ακριβώς όμως είναι η αποσυμπίεση ; Γιατί είναι απαραίτητη στην κατάδυση & ποια είναι η αντιστοίχια του όρου "αποσυμπίεση" στην κάθοδο ;
Η αποσυμπίεση έχει άμεση σχέση με τον νόμο του Henry. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, όσο αυξάνεται η πίεση ενός αερίου που βρίσκεται σε επαφή με κάποιο υγρό, τόσα περισσότερα μόρια αυτού (του αερίου δηλ) διαλύονται στο υγρό και όσο ελαττώνεται η πίεση τόσα περισσότερα μόρια του διαλυμένου αερίου απελευθερώνονται. Την Coca Cola την ξέρετε ; Ασφαλώς! Και ποιος δεν ξέρει την Coca Cola δηλ. Τι είναι αυτές οι φυσαλίδες που έχει η Coca Cola και που τις συναντάμε σε όλα τα αεριούχα ποτά ; Είναι διοξείδιο του άνθρακα, (CO2). Έτσι όπως διαλύεται λοιπόν το CO2 στο υγρό, στην Coca Cola, με τον ίδιο τρόπο διαλύεται ο ατμοσφαιρικός αέρας (η τροφή μας δηλ.) στο αίμα μας. Ο ατμοσφαιρικός αέρας όμως, όπως είπαμε, περιέχει Άζωτο (Ν2). Σε κανονικές συνθήκες, στην επιφάνεια δηλ. ο ανθρώπινος μηχανισμός είναι έτσι φτιαγμένος ώστε η διαλυτότητα και η απελευθέρωση του Ν2 από το αίμα μας να γίνεται φυσιολογικά και μην την αντιλαμβανόμαστε. Σε υπερβαρικές συνθήκες όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Αλλάζει η απόλυτη πίεση. Κατά συνέπεια, περισσότερα μόρια Ν2 διαλύονται στο αίμα μας.
Όσο περισσότερο "κατεβαίνουμε", όσο εμβαθύνουμε στην πορεία μας, ο ίδιος ο αέρας μας, η ίδια η τροφή μας, μπορεί να μας δημιουργήσει πρόβλημα! Αυτό, είναι κάτι που ως τώρα κανένας από αυτούς που ασχολούνται με την διαδικασία της καθόδου, δεν το έχει επισημάνει. Τουλάχιστον εγώ δεν το έχω συναντήσει σε κανένα από αυτά τα δυσκατάληπτα φιλοσοφικά κείμενα του εσωτερισμού. Στην κάθοδο, η ίδια η τροφή μας, ο αέρας ή οι εντυπώσεις μας, μπορούν να μας δημιουργήσουν σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. Ο ίδιος ο νους μας δηλ. που δημιουργεί αυτές τις εντυπώσεις, οι ίδιες μας οι σκέψεις, οι ίδιες μας οι κρίσεις, οι επιλογές, τα ίδια μας τα συμπεράσματα, μπορούν να μας φέρουν σε πολύ δύσκολη θέση.
Μιλάμε για καταδύσεις αναψυχής. Σύμφωνα με την Professional Association of Diving Instructors (PADI), οι καταδύσεις αναψυχής δεν πρέπει να ξεπερνούν τα -20m.
Η αποσυμπίεση είναι η διαδικασία κατά την οποία ο αυτοδύτης αποβάλει το Άζωτο που έχει διαλυθεί στο αίμα του. Εξαρτάται από το βάθος, αλλά και από τον λεγόμενο χρόνο μηδέν, δηλ. τον χρόνο παραμονής στον βυθό + τον χρόνο που διαρκεί η κάθοδος στο συγκεκριμένο βάθος. Αν δεν προλάβει να το κάνει αυτό, τότε - όπως είπαμε - η απελευθέρωση του Ν2 στο αίμα κατά την άνοδο, θα δημιουργήσει φυσαλίδες στο αίμα, ακριβώς όπως βλέπουμε τις φυσαλίδες στην Coca Cola. Ο αυτοδύτης αν βγει στην επιφάνεια με αυτές τις φυσαλίδες, αν δεν προλάβει δηλ. να απελευθερώσει το άζωτο από το αίμα του, υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος να πάθει την πολύ γνωστή νόσο, την νόσο της αποσυμπίεσης ή αλλιώς "νόσο των δυτών" με επιπτώσεις που λίγο - πολύ είναι γνωστές σε όλους, όπως είναι η παράλυση. Με λίγα λόγια, η περιβόητη νόσος των δυτών είναι αυτή η δημιουργία φυσαλίδων αζώτου στο αίμα που δεν έχουν προλάβει να απελευθερωθούν.
Στην καταδυτική επιστήμη, υπάρχουν πίνακες βάθους και χρόνου μηδέν, που μπορεί κάποιος να συμβουλευτεί για να δει αν πρέπει να κάνει αποσυμπίεση, πότε πρέπει να κάνει αποσυμπίεση και για πόσο χρόνο να κάνει αποσυμπίεση. Υπάρχουν επίσης υπολογιστές χεριού, τα λεγόμενα dive computers (κάτι σαν ρολόγια χειρός δηλ) που κάνουν αυτήν την δουλειά και ενημερώνουν τον αυτοδύτη με ηχητικά σήματα, για το πότε πρέπει να ξεκινήσει την ανάδυση, για τον αν χρειάζεται αποσυμπίεση κτλ. Η αποσυμπίεση στην κατάδυση γίνεται με τις λεγόμενες στάσεις αποσυμπίεσης κατά την ανάδυση. Σ' αυτές, ο αυτοδύτης, σταματά την άνοδο στα -5m ή στα -3m για κάποιο χρόνο που θα του υποδείξει ή το dive computer του - αν έχει - ή - αν δεν έχει - o πίνακας με τους χρόνους αποσυμπίεσης (εννοείται πως τον πίνακα θα τον έχει συμβουλευτεί πριν ξεκινήσει την κατάδυση, έτσι ; Γιατί αλλιώς ... κλάφτε τον!). Έτσι, κατά την διάρκεια αυτών των στάσεων, αποβάλεται ομαλά το άζωτο που "φορτώθηκε" στο αίμα του. Κατόπιν, μπορεί να αναδυθεί με ασφάλεια.
Στην περίπτωση που δεν γίνει η απαραίτητη αποσυμπίεση, ο αυτοδύτης πρέπει αμέσως να οδηγηθεί στον πλησιέστερο θάλαμο αποσυμπίεσης. Είναι εκείνα τα γνωστά "κλουβιά" που οι περισσότεροι απο μας τα έχουμε δει σε ταινίες. Στους θαλάμους αυτούς αρχικά αυξάνεται η απόλυτη πίεση έτσι ώστε να προσομοιάζει με το βάθος που πραγματοποιήθηκε η κατάδυση και κατόπιν ελαττώνεται σταδιακά, ώστε να γίνει η ομαλή αποβολή του αζώτου από το αίμα του αυτοδύτη.
Στην κάθοδο, όπως καταλαβαίνετε κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Και αυτό, δυσκολεύει περισσότερο την διαδικασία.
Αυτό που πρέπει να έχουμε υπ' όψην μας είναι αφ' ενός, ότι μπορεί από την τροφή μας να δηλητηριαστούμε, αφ΄ετέρου, αν εμβαθύνουμε πολύ, να γνωρίζουμε πως κατά την άνοδο θα πρέπει να σταματήσουμε για λίγο έτσι ώστε να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας, να "απελευθερώσει" το "δηλητήριο". Αν δεν το κάνουμε, πολύ απλά, το "δηλητήριο" θα μείνει μέσα μας και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλουμε.
Πολλές φορές μαλώνουμε με κάποιον. Φτάνουμε στο σημείο, στο "κάτω" σημείο, στο βάθος δηλ. του καβγά μας, φτάνουμε στο "αμήν" που λέμε. Είναι κι αυτό ένα είδος καθόδου. Γι' αυτό λέμε πως "υποβιβάζουμε το επίπεδο", γι' αυτό λέμε "τώρα, θα κατέβω στο επίπεδό σου". Σ' εκείνο το σημείο, είμαστε έτοιμοι να πούμε λόγια βαριά, να βρίσουμε κάποιον, να προσβάλουμε την προσωπικότητά του, να τον θίξουμε και να τον χλευάσουμε. Αργότερα, όταν "επιστρέψουμε" στην καθημερινότητά μας, μετά τον καβγά, όταν σταματήσουμε για λίγο, παρατηρούμε πως όλη αυτή η οργή, όλη αυτή η αγανάκτηση που συσσωρεύτηκε μέσα μας κατά την διάρκεια του καβγά, με κάποιον τρόπο απελευθερώνεται. Είναι αυτό που λέμε "καλμάρω", είναι η νηνεμία, το γαλήνεμα. Μερικοί άνθρωποι μόλις στο συνειδητοποιήσουν αυτό, μουτζώνουν τον εαυτό τους και λεν "τελικά, ήταν βλακεία μου που μάλωσα με τον τάδε!". Μερικοί, κρατούν το "δηλητήριο" μέσα τους. Αυτοί έχουν πάθει την "νόσο των δυτών". Αυτοί είναι οι "παράλυτοι".
Υπό αυτήν την οπτική, δεν θα ήταν πολύ τολμηρό αν λέγαμε πως όλοι μας λίγο - πολύ, την έχουμε την κάποια παραλυσία μας. Κι αυτό γιατί, όλοι μας κουβαλάμε παλιά "δηλητήρια" από παρελθοντικές καθόδους μας οι οποίες πραγματοποιήθηκαν εν αγνοία μας και ασυνείδητα. Ένας καβγάς όπως είπαμε παραπάνω, μια διένεξη, μια σύγκρουση μέσα μας μεταξύ ενός "ναι" και ενός "όχι", ε, κάποια ποσότητα "αζώτου" μας άφησε. Γι΄αυτό και ο άνθρωπος πρέπει να δώσει χρόνο στον ίδιο του τον εαυτό, να χαλαρώσει λίγο, να σταματήσει, να ηρεμήσει. Τα ταξίδια για παράδειγμα, οι "αποδράσεις" που λέμε, είναι μια πολύ καλή μέθοδος "αποσυμπίεσης". Να την προτιμήσετε ...
Ευχαριστώ,
Π. Β
Σημ : Αυτήν την Κυριακή, την 14/1/07 δηλ. θα πραγματοποιηθεί μια στάση αποσυμπίεσης στην Αθήνα. Παρακαλούνται όσοι από τους αυτοδύτες του mystica.gr επιθυμούν να αποσυμπιεστούν, να επικοινωνήσουν μαζί μου ή με τους συντονιστές του φόρουμ ώστε να επιλεχθεί το όνομα του θαλάμου αποσυμπίεσης (του cafe δηλ.) και να γίνουν οι απαραίτητες διαδικασίες. Είναι καλεσμένοι όλοι! Από τον Ramoglou μέχρι τον Epsylon! Ένα safety stop είναι απαραίτητο! Έτσι δεν είναι παίδες ; Η στάση αποσυμπίεσης είναι μια τολμηρή πρωτοβουλία δική μου και μια προσφορά από το καταδυτικό κέντρο που εκπαιδεύτηκα ... Φιλιά σε όλους! Θα σας δω στην επιφάνεια!
Στην κατάδυση / κάθοδο, η διαδικασία της αποσυμπίεσης γίνεται μονάχα κατά την άνοδο. Τι ακριβώς όμως είναι η αποσυμπίεση ; Γιατί είναι απαραίτητη στην κατάδυση & ποια είναι η αντιστοίχια του όρου "αποσυμπίεση" στην κάθοδο ;
Η αποσυμπίεση έχει άμεση σχέση με τον νόμο του Henry. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, όσο αυξάνεται η πίεση ενός αερίου που βρίσκεται σε επαφή με κάποιο υγρό, τόσα περισσότερα μόρια αυτού (του αερίου δηλ) διαλύονται στο υγρό και όσο ελαττώνεται η πίεση τόσα περισσότερα μόρια του διαλυμένου αερίου απελευθερώνονται. Την Coca Cola την ξέρετε ; Ασφαλώς! Και ποιος δεν ξέρει την Coca Cola δηλ. Τι είναι αυτές οι φυσαλίδες που έχει η Coca Cola και που τις συναντάμε σε όλα τα αεριούχα ποτά ; Είναι διοξείδιο του άνθρακα, (CO2). Έτσι όπως διαλύεται λοιπόν το CO2 στο υγρό, στην Coca Cola, με τον ίδιο τρόπο διαλύεται ο ατμοσφαιρικός αέρας (η τροφή μας δηλ.) στο αίμα μας. Ο ατμοσφαιρικός αέρας όμως, όπως είπαμε, περιέχει Άζωτο (Ν2). Σε κανονικές συνθήκες, στην επιφάνεια δηλ. ο ανθρώπινος μηχανισμός είναι έτσι φτιαγμένος ώστε η διαλυτότητα και η απελευθέρωση του Ν2 από το αίμα μας να γίνεται φυσιολογικά και μην την αντιλαμβανόμαστε. Σε υπερβαρικές συνθήκες όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Αλλάζει η απόλυτη πίεση. Κατά συνέπεια, περισσότερα μόρια Ν2 διαλύονται στο αίμα μας.
Όσο περισσότερο "κατεβαίνουμε", όσο εμβαθύνουμε στην πορεία μας, ο ίδιος ο αέρας μας, η ίδια η τροφή μας, μπορεί να μας δημιουργήσει πρόβλημα! Αυτό, είναι κάτι που ως τώρα κανένας από αυτούς που ασχολούνται με την διαδικασία της καθόδου, δεν το έχει επισημάνει. Τουλάχιστον εγώ δεν το έχω συναντήσει σε κανένα από αυτά τα δυσκατάληπτα φιλοσοφικά κείμενα του εσωτερισμού. Στην κάθοδο, η ίδια η τροφή μας, ο αέρας ή οι εντυπώσεις μας, μπορούν να μας δημιουργήσουν σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. Ο ίδιος ο νους μας δηλ. που δημιουργεί αυτές τις εντυπώσεις, οι ίδιες μας οι σκέψεις, οι ίδιες μας οι κρίσεις, οι επιλογές, τα ίδια μας τα συμπεράσματα, μπορούν να μας φέρουν σε πολύ δύσκολη θέση.
Μιλάμε για καταδύσεις αναψυχής. Σύμφωνα με την Professional Association of Diving Instructors (PADI), οι καταδύσεις αναψυχής δεν πρέπει να ξεπερνούν τα -20m.
Η αποσυμπίεση είναι η διαδικασία κατά την οποία ο αυτοδύτης αποβάλει το Άζωτο που έχει διαλυθεί στο αίμα του. Εξαρτάται από το βάθος, αλλά και από τον λεγόμενο χρόνο μηδέν, δηλ. τον χρόνο παραμονής στον βυθό + τον χρόνο που διαρκεί η κάθοδος στο συγκεκριμένο βάθος. Αν δεν προλάβει να το κάνει αυτό, τότε - όπως είπαμε - η απελευθέρωση του Ν2 στο αίμα κατά την άνοδο, θα δημιουργήσει φυσαλίδες στο αίμα, ακριβώς όπως βλέπουμε τις φυσαλίδες στην Coca Cola. Ο αυτοδύτης αν βγει στην επιφάνεια με αυτές τις φυσαλίδες, αν δεν προλάβει δηλ. να απελευθερώσει το άζωτο από το αίμα του, υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος να πάθει την πολύ γνωστή νόσο, την νόσο της αποσυμπίεσης ή αλλιώς "νόσο των δυτών" με επιπτώσεις που λίγο - πολύ είναι γνωστές σε όλους, όπως είναι η παράλυση. Με λίγα λόγια, η περιβόητη νόσος των δυτών είναι αυτή η δημιουργία φυσαλίδων αζώτου στο αίμα που δεν έχουν προλάβει να απελευθερωθούν.
Στην καταδυτική επιστήμη, υπάρχουν πίνακες βάθους και χρόνου μηδέν, που μπορεί κάποιος να συμβουλευτεί για να δει αν πρέπει να κάνει αποσυμπίεση, πότε πρέπει να κάνει αποσυμπίεση και για πόσο χρόνο να κάνει αποσυμπίεση. Υπάρχουν επίσης υπολογιστές χεριού, τα λεγόμενα dive computers (κάτι σαν ρολόγια χειρός δηλ) που κάνουν αυτήν την δουλειά και ενημερώνουν τον αυτοδύτη με ηχητικά σήματα, για το πότε πρέπει να ξεκινήσει την ανάδυση, για τον αν χρειάζεται αποσυμπίεση κτλ. Η αποσυμπίεση στην κατάδυση γίνεται με τις λεγόμενες στάσεις αποσυμπίεσης κατά την ανάδυση. Σ' αυτές, ο αυτοδύτης, σταματά την άνοδο στα -5m ή στα -3m για κάποιο χρόνο που θα του υποδείξει ή το dive computer του - αν έχει - ή - αν δεν έχει - o πίνακας με τους χρόνους αποσυμπίεσης (εννοείται πως τον πίνακα θα τον έχει συμβουλευτεί πριν ξεκινήσει την κατάδυση, έτσι ; Γιατί αλλιώς ... κλάφτε τον!). Έτσι, κατά την διάρκεια αυτών των στάσεων, αποβάλεται ομαλά το άζωτο που "φορτώθηκε" στο αίμα του. Κατόπιν, μπορεί να αναδυθεί με ασφάλεια.
Στην περίπτωση που δεν γίνει η απαραίτητη αποσυμπίεση, ο αυτοδύτης πρέπει αμέσως να οδηγηθεί στον πλησιέστερο θάλαμο αποσυμπίεσης. Είναι εκείνα τα γνωστά "κλουβιά" που οι περισσότεροι απο μας τα έχουμε δει σε ταινίες. Στους θαλάμους αυτούς αρχικά αυξάνεται η απόλυτη πίεση έτσι ώστε να προσομοιάζει με το βάθος που πραγματοποιήθηκε η κατάδυση και κατόπιν ελαττώνεται σταδιακά, ώστε να γίνει η ομαλή αποβολή του αζώτου από το αίμα του αυτοδύτη.
Στην κάθοδο, όπως καταλαβαίνετε κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Και αυτό, δυσκολεύει περισσότερο την διαδικασία.
Αυτό που πρέπει να έχουμε υπ' όψην μας είναι αφ' ενός, ότι μπορεί από την τροφή μας να δηλητηριαστούμε, αφ΄ετέρου, αν εμβαθύνουμε πολύ, να γνωρίζουμε πως κατά την άνοδο θα πρέπει να σταματήσουμε για λίγο έτσι ώστε να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας, να "απελευθερώσει" το "δηλητήριο". Αν δεν το κάνουμε, πολύ απλά, το "δηλητήριο" θα μείνει μέσα μας και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλουμε.
Πολλές φορές μαλώνουμε με κάποιον. Φτάνουμε στο σημείο, στο "κάτω" σημείο, στο βάθος δηλ. του καβγά μας, φτάνουμε στο "αμήν" που λέμε. Είναι κι αυτό ένα είδος καθόδου. Γι' αυτό λέμε πως "υποβιβάζουμε το επίπεδο", γι' αυτό λέμε "τώρα, θα κατέβω στο επίπεδό σου". Σ' εκείνο το σημείο, είμαστε έτοιμοι να πούμε λόγια βαριά, να βρίσουμε κάποιον, να προσβάλουμε την προσωπικότητά του, να τον θίξουμε και να τον χλευάσουμε. Αργότερα, όταν "επιστρέψουμε" στην καθημερινότητά μας, μετά τον καβγά, όταν σταματήσουμε για λίγο, παρατηρούμε πως όλη αυτή η οργή, όλη αυτή η αγανάκτηση που συσσωρεύτηκε μέσα μας κατά την διάρκεια του καβγά, με κάποιον τρόπο απελευθερώνεται. Είναι αυτό που λέμε "καλμάρω", είναι η νηνεμία, το γαλήνεμα. Μερικοί άνθρωποι μόλις στο συνειδητοποιήσουν αυτό, μουτζώνουν τον εαυτό τους και λεν "τελικά, ήταν βλακεία μου που μάλωσα με τον τάδε!". Μερικοί, κρατούν το "δηλητήριο" μέσα τους. Αυτοί έχουν πάθει την "νόσο των δυτών". Αυτοί είναι οι "παράλυτοι".
Υπό αυτήν την οπτική, δεν θα ήταν πολύ τολμηρό αν λέγαμε πως όλοι μας λίγο - πολύ, την έχουμε την κάποια παραλυσία μας. Κι αυτό γιατί, όλοι μας κουβαλάμε παλιά "δηλητήρια" από παρελθοντικές καθόδους μας οι οποίες πραγματοποιήθηκαν εν αγνοία μας και ασυνείδητα. Ένας καβγάς όπως είπαμε παραπάνω, μια διένεξη, μια σύγκρουση μέσα μας μεταξύ ενός "ναι" και ενός "όχι", ε, κάποια ποσότητα "αζώτου" μας άφησε. Γι΄αυτό και ο άνθρωπος πρέπει να δώσει χρόνο στον ίδιο του τον εαυτό, να χαλαρώσει λίγο, να σταματήσει, να ηρεμήσει. Τα ταξίδια για παράδειγμα, οι "αποδράσεις" που λέμε, είναι μια πολύ καλή μέθοδος "αποσυμπίεσης". Να την προτιμήσετε ...
Ευχαριστώ,
Π. Β
Σημ : Αυτήν την Κυριακή, την 14/1/07 δηλ. θα πραγματοποιηθεί μια στάση αποσυμπίεσης στην Αθήνα. Παρακαλούνται όσοι από τους αυτοδύτες του mystica.gr επιθυμούν να αποσυμπιεστούν, να επικοινωνήσουν μαζί μου ή με τους συντονιστές του φόρουμ ώστε να επιλεχθεί το όνομα του θαλάμου αποσυμπίεσης (του cafe δηλ.) και να γίνουν οι απαραίτητες διαδικασίες. Είναι καλεσμένοι όλοι! Από τον Ramoglou μέχρι τον Epsylon! Ένα safety stop είναι απαραίτητο! Έτσι δεν είναι παίδες ;
Η στάση αποσυμπίεσης είναι μια τολμηρή πρωτοβουλία δική μου και μια προσφορά από το καταδυτικό κέντρο που εκπαιδεύτηκα ... Φιλιά σε όλους! Θα σας δω στην επιφάνεια!-
Ramoglou
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1113
- Εγγραφή: Δευ Απρ 25, 2005 2:20 am
- Τοποθεσία: Αθήνα
- Επικοινωνία:
Τα ταξίδια για παράδειγμα, οι "αποδράσεις" που λέμε, είναι μια πολύ καλή μέθοδος "αποσυμπίεσης". Να την προτιμήσετε ..
Αυτό θα ακολουθήσω ως συμβουλή και έτσι το Π/Σ/Κ θα βρεθώ σ' άλλες χώρες σ' άλλες πολιτείες για να αποσυμπιεστώ.
Θα τον ήθελα τον καφέ κάτω από τον Αττικό Ουρανό, θα μου άρεσε η κουβεντούλα και το ψάξιμο των "βυθών" μας, όμως θα πρέπει να παρευρεθώ και σε μια εκπροσώπηση της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια προσπάθεια που κάνει.
Είμαι σίγουρος πως θα έρθει η ώρα να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια Παύλο και να απολαμβάνουμε τον καφέ μας, έτσι όπως ξέρουμε, ανθρώπινα, ελαττωματικά, με πείραγμα, βρισιά και γέλιο, με εκείνη τη λάμψη στα μάτια που μπορεί να πιστοποιεί την αλήθεια και να φανερώνει το ψέμα.
Έχεις δίκιο για τις αποσυμπιέσεις, έχεις δίκιο για τα «δηλητήρια», αυτά αναγνωρίζω όταν μερικές φορές «μυρίζει» η ανάσα μου, ελπίζω και προσδοκώ να τα καταφέρω κάποια στιγμή και να τ’ αποβάλω.
Για όσους ακολουθήσουν την πρόταση σου θα ήθελα να τους πεις πως και η δική μου σκέψη θα είναι εκεί μαζί σας. Καλά να περάσετε.
-
Παύλος Βουλουτιάδης
- Δημοσιεύσεις: 455
- Εγγραφή: Δευ Οκτ 16, 2006 6:57 pm
-
Παύλος Βουλουτιάδης
- Δημοσιεύσεις: 455
- Εγγραφή: Δευ Οκτ 16, 2006 6:57 pm
Ήχος, Φως & Χρώμα στην κατάδυση (συσχετισμοί)
Ως στιγμής στο θέμα μας έχουμε αναφερθεί και έχουμε δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στο τομέα της ασφάλειας και είδαμε σε γενικές γραμμές ποιοι είναι οι σοβαρότεροι κίνδυνοι που εμφανίζονται στην διαδικασία της καθόδου καθώς και τι πρέπει να προσέχουμε. Ας προσπαθήσουμε τώρα να αναλύσουμε αυτά που λίγο - πολύ τα περισσότερα βιβλία εσωτερισμού αναφέρουν σε σχέση με τις αισθήσεις μας κατά την διάρκεια μιας καθόδου.
Σε γενικές γραμμές γνωρίζουμε ήδη πως σ' έναν βαθύ διαλογισμό, οι αισθήσεις μας αρχίζουν να λειτουργούν καλύτερα. Για παράδειγμα, ένας μοναχός που βρίσκεται σε βαθύ διαλογισμό, ακούει καλύτερα και βλέπει καλύτερα. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο ασκούμενος μπορεί να ακούσει μέχρι και τα βήματα από ένα μυρμήγκι που σουλατσάρει μπροστά του ή να διακρίνει μια αράχνη που βρίσκεται πολύ μακριά του. Οι απαντήσεις που έχουμε ως τώρα από τις εσωτερικές διδασκαλίες, σχετίζονται με τα ενεργειακά κέντρα ή με την μεταβολή της αύρας. Δεν λέω πως δεν είναι ικανοποιητικές, αλλά όλες επιμένουν σε μια θεωρητική βάση και σε ένα φιλοσοφικό επίπεδο που δεν μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε ή να "εκμεταλευτούμε" την γνωσιακή του δυναμική ενέργεια. Θέλω να πω, πως συνηθίσαμε να πιστεύουμε πως κατά τον διαλογισμό οι αισθήσεις μας θα λειτουργήσουν πιο αποτελεσματικά - κάτι που είναι σωστό - αλλά δεν έχουμε δώσει μια απλή ερμηνεία στο γιατί να συμβαίνει αυτό.
Με την βοήθεια αυτής της αντιστοιχίας που προσπαθούμε να επιτύχουμε στο παρόν θέμα, οι απαντήσεις στο "γιατί" ο ασκούμενος της καθόδου έχει ανεπτυγμένες τις αισθήσεις της όρασης και της ακοής, γίνονται λίγο απλούστερες.
Τι συμβαίνει με τον ήχο, με το φως και με το χρώμα στον βυθό ;
ήχος : Η ταχύτητα του ήχου υποβρυχίως είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι είναι στον αέρα. Συγκεκριμένα, ενώ η ταχύτητα του ήχου στην επιφάνεια είναι 332m/sec, στο θαλασσινό νερό και σε θερμοκρασία 15 βαθμών Κελσίου είναι 1550m/sec. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο ήχος να φτάνει και στα δύο αυτιά του αυτοδύτη σχεδόν ταυτόχρονα με μια πολύ μικρή χρονική διαφορά.
Ο ασκούμενος λοιπόν μιας καθόδου, δεν μπορεί να προσδιορίσει την κατεύθυνση του ήχου, όμως ακούει πολύ καλύτερα, πράγμα που δικαιολογεί την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται για παράδειγμα κινήσεις σωμάτων πίσω του ή πιο μακρυά του, τον ήχο για παράδειγμα μιας αναπνοής κάποιου που στέκεται δίπλα του ή ακόμη και τα βήματα κάποιου ζωντανού οργανισμού. Γι' αυτό και όσοι διαλογίζονται, τις περισσότερες φορές επιλέγουν μέρη με όσο το δυνατόν περισσότερη ησυχία. Στα πρώτα στάδια της εκπαίδευσης ο ασκούμενος είναι σχεδόν αδύνατο να διαλογιστεί και να πραγματοποιήσει κάθοδο σε ένα δωμάτιο π.χ ενός γραφείου. Ο παραμικρός θόρυβος, μια φωνή, ένα σύρσιμο μιας πόρτας, ένας "ξένος" ήχος, θα του αποσπάσει την προσοχή και θα τον αποσυντονίσει.
φως : Καθώς οι ακτίνες του φωτός φτάνουν στο μάτι από κάποιο αντικείμενο μέσα στον βυθό, αλλάζουν μέσο διάδοσης περνώντας από το νερό στο γυαλί της μάσκας και στην συνέχεια στον αέρα μέσα στην μάσκα. Επειδή το νερό, το γυαλί και ο αέρας έχουν διαφορετική πυκνότητα κάθε φορά που περνάει μια ακτίνα φωτός από το ένα μέσο στο άλλο, διαθλάται. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα αντικείμενα να φαίνονται κατά το 1/3 μεγαλύτερα και κατά το 1/4 κοντύτερα από το φυσιολογικό.
Πολλές φορές έχουμε ακούσει την φράση "τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται". Η φράση θα μπορούσε να γίνει "τα πράγματα δεν είναι όπως τα βλέπουμε εμείς". Σαφώς. Αφ΄ενός γιατί το μάτι μας - όπως και το αυτί μας - είναι ατελές όργανο, αφ' ετέρου έχουμε σκεφτεί την περίπτωση της διάθλασης ; Τα "πράγματα" έχουν μια ενέργεια. Τα βλέπουμε - έτσι όπως τα βλέπουμε - γιατί το φως ανακλάται πάνω τους. Τι θα συμβεί όμως αν στο φαίνομενο συμπεριληφθεί εκτός της ανακλάσεως και η διάθλαση ; Τότε στον συλλογισμό μας πρέπει να εισάγουμε την έννοια του μέσου διάδοσης. Ποιο είναι το μέσο διάδοσης στην επιφάνεια ; Ο αέρας, δηλ. ένα από τα είδη τροφής του ανθρώπου. Ποιο είναι το μέσο διάδοσης στον βυθό ; Δεν είναι ένα, αλλά τρία! 3! (νερό, γυαλί , αέρας). Και τι είναι το γυαλί ; Από τι αποτελείται δηλ ; Πως φτιάχνουμε γυαλί ; Απο χώμα!
Στο βυθό, το μέσο διάδοσης του φωτός είναι η τριάδα των στοιχείων της φύσης (νερό, χώμα, αέρας*). Σας "λέει" κάτι αυτό ; Νομίζω πως ναι.
χρώμα : όπως γνωρίζουμε το ηλιακό φως αποτελείται από ένα σύνολο χρωμάτων γνωστά ως τα 7 χρώματα της ίριδας. Τα χρώματα που αποτελούν το ηλιακό φως χάνονται το ένα μετά το άλλο καθώς το φως κατευθύνεται σε μεγαλύτερα βάθη. Στα -30m υπάρχει μόνο το πράσινο και το μπλε. Σε μεγαλύτερο βάθος, παραμένει το μπλε, και σε ακόμη μεγαλύτερο, το ηλιακό φως δεν φτάνει.
Π. Β
* Θα μιλήσουμε παρακάτω για την συμπεριφορά του εγκλωβισμένου αέρα στην μάσκα, για την έννοια της μάσκας στον εσωτερισμό και για την διαδικασία της εξίσωσης του αέρα της μάσκας προς αποφυγήν ενός άλλου καταδυτικού ατυχήματος που ονομάζεται βαρότραυμα μάσκας.
Σε γενικές γραμμές γνωρίζουμε ήδη πως σ' έναν βαθύ διαλογισμό, οι αισθήσεις μας αρχίζουν να λειτουργούν καλύτερα. Για παράδειγμα, ένας μοναχός που βρίσκεται σε βαθύ διαλογισμό, ακούει καλύτερα και βλέπει καλύτερα. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο ασκούμενος μπορεί να ακούσει μέχρι και τα βήματα από ένα μυρμήγκι που σουλατσάρει μπροστά του ή να διακρίνει μια αράχνη που βρίσκεται πολύ μακριά του. Οι απαντήσεις που έχουμε ως τώρα από τις εσωτερικές διδασκαλίες, σχετίζονται με τα ενεργειακά κέντρα ή με την μεταβολή της αύρας. Δεν λέω πως δεν είναι ικανοποιητικές, αλλά όλες επιμένουν σε μια θεωρητική βάση και σε ένα φιλοσοφικό επίπεδο που δεν μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε ή να "εκμεταλευτούμε" την γνωσιακή του δυναμική ενέργεια. Θέλω να πω, πως συνηθίσαμε να πιστεύουμε πως κατά τον διαλογισμό οι αισθήσεις μας θα λειτουργήσουν πιο αποτελεσματικά - κάτι που είναι σωστό - αλλά δεν έχουμε δώσει μια απλή ερμηνεία στο γιατί να συμβαίνει αυτό.
Με την βοήθεια αυτής της αντιστοιχίας που προσπαθούμε να επιτύχουμε στο παρόν θέμα, οι απαντήσεις στο "γιατί" ο ασκούμενος της καθόδου έχει ανεπτυγμένες τις αισθήσεις της όρασης και της ακοής, γίνονται λίγο απλούστερες.
Τι συμβαίνει με τον ήχο, με το φως και με το χρώμα στον βυθό ;
ήχος : Η ταχύτητα του ήχου υποβρυχίως είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι είναι στον αέρα. Συγκεκριμένα, ενώ η ταχύτητα του ήχου στην επιφάνεια είναι 332m/sec, στο θαλασσινό νερό και σε θερμοκρασία 15 βαθμών Κελσίου είναι 1550m/sec. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο ήχος να φτάνει και στα δύο αυτιά του αυτοδύτη σχεδόν ταυτόχρονα με μια πολύ μικρή χρονική διαφορά.
Ο ασκούμενος λοιπόν μιας καθόδου, δεν μπορεί να προσδιορίσει την κατεύθυνση του ήχου, όμως ακούει πολύ καλύτερα, πράγμα που δικαιολογεί την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται για παράδειγμα κινήσεις σωμάτων πίσω του ή πιο μακρυά του, τον ήχο για παράδειγμα μιας αναπνοής κάποιου που στέκεται δίπλα του ή ακόμη και τα βήματα κάποιου ζωντανού οργανισμού. Γι' αυτό και όσοι διαλογίζονται, τις περισσότερες φορές επιλέγουν μέρη με όσο το δυνατόν περισσότερη ησυχία. Στα πρώτα στάδια της εκπαίδευσης ο ασκούμενος είναι σχεδόν αδύνατο να διαλογιστεί και να πραγματοποιήσει κάθοδο σε ένα δωμάτιο π.χ ενός γραφείου. Ο παραμικρός θόρυβος, μια φωνή, ένα σύρσιμο μιας πόρτας, ένας "ξένος" ήχος, θα του αποσπάσει την προσοχή και θα τον αποσυντονίσει.
φως : Καθώς οι ακτίνες του φωτός φτάνουν στο μάτι από κάποιο αντικείμενο μέσα στον βυθό, αλλάζουν μέσο διάδοσης περνώντας από το νερό στο γυαλί της μάσκας και στην συνέχεια στον αέρα μέσα στην μάσκα. Επειδή το νερό, το γυαλί και ο αέρας έχουν διαφορετική πυκνότητα κάθε φορά που περνάει μια ακτίνα φωτός από το ένα μέσο στο άλλο, διαθλάται. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα αντικείμενα να φαίνονται κατά το 1/3 μεγαλύτερα και κατά το 1/4 κοντύτερα από το φυσιολογικό.
Πολλές φορές έχουμε ακούσει την φράση "τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται". Η φράση θα μπορούσε να γίνει "τα πράγματα δεν είναι όπως τα βλέπουμε εμείς". Σαφώς. Αφ΄ενός γιατί το μάτι μας - όπως και το αυτί μας - είναι ατελές όργανο, αφ' ετέρου έχουμε σκεφτεί την περίπτωση της διάθλασης ; Τα "πράγματα" έχουν μια ενέργεια. Τα βλέπουμε - έτσι όπως τα βλέπουμε - γιατί το φως ανακλάται πάνω τους. Τι θα συμβεί όμως αν στο φαίνομενο συμπεριληφθεί εκτός της ανακλάσεως και η διάθλαση ; Τότε στον συλλογισμό μας πρέπει να εισάγουμε την έννοια του μέσου διάδοσης. Ποιο είναι το μέσο διάδοσης στην επιφάνεια ; Ο αέρας, δηλ. ένα από τα είδη τροφής του ανθρώπου. Ποιο είναι το μέσο διάδοσης στον βυθό ; Δεν είναι ένα, αλλά τρία! 3! (νερό, γυαλί , αέρας). Και τι είναι το γυαλί ; Από τι αποτελείται δηλ ; Πως φτιάχνουμε γυαλί ; Απο χώμα!
Στο βυθό, το μέσο διάδοσης του φωτός είναι η τριάδα των στοιχείων της φύσης (νερό, χώμα, αέρας*). Σας "λέει" κάτι αυτό ;
Νομίζω πως ναι.
χρώμα : όπως γνωρίζουμε το ηλιακό φως αποτελείται από ένα σύνολο χρωμάτων γνωστά ως τα 7 χρώματα της ίριδας. Τα χρώματα που αποτελούν το ηλιακό φως χάνονται το ένα μετά το άλλο καθώς το φως κατευθύνεται σε μεγαλύτερα βάθη. Στα -30m υπάρχει μόνο το πράσινο και το μπλε. Σε μεγαλύτερο βάθος, παραμένει το μπλε, και σε ακόμη μεγαλύτερο, το ηλιακό φως δεν φτάνει.
Π. Β
* Θα μιλήσουμε παρακάτω για την συμπεριφορά του εγκλωβισμένου αέρα στην μάσκα, για την έννοια της μάσκας στον εσωτερισμό και για την διαδικασία της εξίσωσης του αέρα της μάσκας προς αποφυγήν ενός άλλου καταδυτικού ατυχήματος που ονομάζεται βαρότραυμα μάσκας.
-
Zadok the priestess
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1411
- Εγγραφή: Παρ Απρ 22, 2005 1:32 am
- Τοποθεσία: Sanctum Sanctorum
- Επικοινωνία:
Re: Αποσυμπίεση (Decompression)
>QBB<Παύλος Βουλουτιάδης έγραψε:Σημ : Αυτήν την Κυριακή, την 14/1/07 δηλ. θα πραγματοποιηθεί μια στάση αποσυμπίεσης στην Αθήνα. Παρακαλούνται όσοι από τους αυτοδύτες του mystica.gr επιθυμούν να αποσυμπιεστούν, να επικοινωνήσουν μαζί μου ή με τους συντονιστές του φόρουμ ώστε να επιλεχθεί το όνομα του θαλάμου αποσυμπίεσης (του cafe δηλ.) και να γίνουν οι απαραίτητες διαδικασίες. Είναι καλεσμένοι όλοι! Από τον Ramoglou μέχρι τον Epsylon! Ένα safety stop είναι απαραίτητο! Έτσι δεν είναι παίδες ;
Δηλώνω τη συμμετοχή μου στη διαδικασία και τη θετική μου διάθεση.
Θα είμαι εκεί.
Αναμένουμε κι άλλες απαντήσεις.
Le bonheur de l'homme n'est pas dans la liberté, mais dans l'acceptation d'un devoir
André Gide, Préface de Vol de nuit (1930), de Saint-Exupéry
-
Παύλος Βουλουτιάδης
- Δημοσιεύσεις: 455
- Εγγραφή: Δευ Οκτ 16, 2006 6:57 pm
Καλημέρα!
Παίδες, δυστυχώς ... Από χθες ταλαιπωρούμαι από ερεθισμένες αιμοροϊδες και ο πόνος είναι αρκετά ενοχλητικός. Επιφυλάσσομαι για το επόμενο Σ/Κ όμως - θα αλλάξω τις ημερομηνίες των εισητηρίων μου δηλ - καθώς - και βλέποντας και την δική σας συμμετοχή - θα ήθελα να γνωριστούμε από κοντά και να πούμε δυο κουβέντες πίνοντας έναν καφέ. Σήμερα - και αυτός ήταν ο λόγος της επίσκεψής μου στην Αθήνα - στην αίθουσα "Αντώνης Τρίτσης" του πνευματικού κέντρου του Δ. Αθηναίων (Ακαδημίας 50, ώρα : 16:00), θα πραγματοποιηθεί η 1η ημερίδα Αυτόνομης Κατάδυσης με τίτλο "Αυτόνομη Κατάδυση & Θαλάσσιο Οικοσύστημα". Είναι μια προσπάθεια που ξεκινήσαμε οι ερασιτέχνες αυτοδύτες της Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με τους συναδέλφους μας από την Αθήνα, για να γνωστοποιήσουμε σ' όσους ενδιαφέρονται την ενασχόληση των αυτόνομων καταδύσεων και την "μαγεία" των ελληνικών βυθών, μετά και από την νομοθετική διάταξη του 2005 που επιτρέπει την αυτόνομη κατάδυση και "απελευθερώνει" τις καταδύσεις σε πολλά σημεία των ελληνικών θαλασσών. Θέματα όπως : "τεχνητοί ύφαλοι", "πνευμονοθώρακας και βαρότραυμα", υποβρύχια οχήματα", "η γέννηση και η μαγεία των κοραλλιογενών υφάλων", θα συζητηθούν και θα παρουσιαστούν από υποβρύχιους φωτογράφους, συγγραφείς, ναυπηγούς - μηχανολόγους και από αξιόλογους θωρακοχειρούργους. Επίσης θα βραβεύσουμε όσους αυτοδύτες συμμετείχαν στην πανελλήνια διοργάνωση "θάλασσα καθαρή" και στον καθαρισμών των βυθών που έγινε το περασμένο έτος. Όποιος ενδιαφέρεται και θα ήθελε να περάσει ευχάριστα το απόγευμά του, είναι καλοδεχούμενος.
Σας ευχαριστώ. Καλό σαββατοκύριακο σε όλους.
Π. Β
περισσότερες πληροφ. στο http://www.theabyss.gr
Παίδες, δυστυχώς ... Από χθες ταλαιπωρούμαι από ερεθισμένες αιμοροϊδες και ο πόνος είναι αρκετά ενοχλητικός. Επιφυλάσσομαι για το επόμενο Σ/Κ όμως - θα αλλάξω τις ημερομηνίες των εισητηρίων μου δηλ - καθώς - και βλέποντας και την δική σας συμμετοχή - θα ήθελα να γνωριστούμε από κοντά και να πούμε δυο κουβέντες πίνοντας έναν καφέ. Σήμερα - και αυτός ήταν ο λόγος της επίσκεψής μου στην Αθήνα - στην αίθουσα "Αντώνης Τρίτσης" του πνευματικού κέντρου του Δ. Αθηναίων (Ακαδημίας 50, ώρα : 16:00), θα πραγματοποιηθεί η 1η ημερίδα Αυτόνομης Κατάδυσης με τίτλο "Αυτόνομη Κατάδυση & Θαλάσσιο Οικοσύστημα". Είναι μια προσπάθεια που ξεκινήσαμε οι ερασιτέχνες αυτοδύτες της Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με τους συναδέλφους μας από την Αθήνα, για να γνωστοποιήσουμε σ' όσους ενδιαφέρονται την ενασχόληση των αυτόνομων καταδύσεων και την "μαγεία" των ελληνικών βυθών, μετά και από την νομοθετική διάταξη του 2005 που επιτρέπει την αυτόνομη κατάδυση και "απελευθερώνει" τις καταδύσεις σε πολλά σημεία των ελληνικών θαλασσών. Θέματα όπως : "τεχνητοί ύφαλοι", "πνευμονοθώρακας και βαρότραυμα", υποβρύχια οχήματα", "η γέννηση και η μαγεία των κοραλλιογενών υφάλων", θα συζητηθούν και θα παρουσιαστούν από υποβρύχιους φωτογράφους, συγγραφείς, ναυπηγούς - μηχανολόγους και από αξιόλογους θωρακοχειρούργους. Επίσης θα βραβεύσουμε όσους αυτοδύτες συμμετείχαν στην πανελλήνια διοργάνωση "θάλασσα καθαρή" και στον καθαρισμών των βυθών που έγινε το περασμένο έτος. Όποιος ενδιαφέρεται και θα ήθελε να περάσει ευχάριστα το απόγευμά του, είναι καλοδεχούμενος.
Σας ευχαριστώ. Καλό σαββατοκύριακο σε όλους.
Π. Β
περισσότερες πληροφ. στο http://www.theabyss.gr
περαστικούλια Πάυλο...να κάθεσε μπρούμητα και να μην γράφεις πολύ ώρα σ' εμας μέχρι να σου περάσουν...
-
Zadok the priestess
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1411
- Εγγραφή: Παρ Απρ 22, 2005 1:32 am
- Τοποθεσία: Sanctum Sanctorum
- Επικοινωνία:
-
Παύλος Βουλουτιάδης
- Δημοσιεύσεις: 455
- Εγγραφή: Δευ Οκτ 16, 2006 6:57 pm
Μάσκα Ή ... Μάσκες (όπως επιθυμείτε)
”Είδα έναν άνθρωπο ανατολίτικου τύπου, με μαύρο μουστάκι και διαπεραστικά μάτια, που με ξάφνιασε πρώτα απ' όλα γιατί φαινόταν μεταμφιεσμένος και τελείως άσχετος με το γύρω του περιβάλλον και την ατμόσφαιρα που επικρατούσε εκεί. Ήμουν ακόμη γεμάτος από τις εντυπώσεις της Ανατολής. Κι αυτός ο άνθρωπος με το πρόσωπο ενός Ινδού πρίγκιπα ή ενός Άραβα σεϊχη, που ξαφνικά μου φάνηκε πως τον έβλεπα μ' ένα άσπρο μπουρνούζι και με χρυσό τουρμπάνι, καθισμένος σ' εκείνο το καφενεδάκι, όπου μαζευόταν ψιλικατζήδες και μικροέμποροι, μέσα στο μαύρο του παλτό με τον βελούδινο γιακά και με μια μαύρη ρεπούμπλικα, έδινε την παράξενη, αναπάντεχη και σχεδόν ανησυχητική εντύπωση ενός ανθρώπου φτωχά μασκαρεμένου που η θέα του σε βάζει σε αμηχανία γιατί βλέπεις ότι δεν είναι εκείνο που προσποιείται ότι είναι και που όμως πρέπει να του μιλήσεις και να του φερθείς σαν να μην κατάλαβες τίποτε.”
Η παραπάνω περιγραφή ανήκει στον Π. Ουσπένσκι, όταν συνάντησε για πρώτη φορά τον Γ. Ι. Γκουρτζίεφ. Την παραθέτω γιατί σχετίζεται με ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς ανθρώπους που ασχολούνται με τον εσωτερισμό κι αυτό είναι το θέμα των μεταμφιέσεων, των ρόλων, της “μάσκας” και την έννοια του “ηθοποιού”.
[center]”Όλα στην ζωή είναι ρόλοι, κι ο καθένας παίζει, ένας δύο, όλοι!
[...]
Πρέπει μόνος να διαλέξεις ή διαλέγουν άλλοι ρόλο*, κι όσο αντέξεις
μέχρι τέλος θα τον παίξεις, όσο και ν' αγκομαχάς” Μ. Ρασούλης[/center]
*διαλέγουν άλλοι (για σένα) ρόλο : το “για σένα” εννοείται.
[center]”Ηθοποιός, σημαίνει φως!”Δ. Χορν[/center]
Αρχικά, είναι αυτονόητο νομίζω το γεγονός πως στην κατάδυση, η μάσκα είναι από τα βασικότερα μέρη του εξοπλισμού μας. Και η έννοια του “εξοπλισμού” στην κατάδυση – αλλά και στην κάθοδο - συνίσταται σε όλα εκείνα τα “όπλα”, τα “εργαλεία” που πρέπει να διαθέτουμε για α) να προστατέψουμε πρώτα απ' όλα τον ίδιο τον εαυτό μας και β) να προσαρμοστούμε σε συνθήκες περιβάλλοντος διαφορετικές απ΄αυτές που έχουμε συνηθίσει να ζούμε.
Λίγο πολύ όλοι μας γνωρίζουμε την μεταφορική σημασία του όρου “μάσκα” και την συνδέουμε με έναν μεταμφιεσμένο χαρακτήρα ενός ανθρώπου που άλλο “δείχνει” κι άλλο “είναι” ή με την ψεύτικη συμπεριφορά του, που άλλα λέει κι άλλα κάνει. Υπάρχει όμως τουλάχιστον μία περίπτωση – διόλου μεταφυσική, διόλου περίεργη - που αυτή η μεταμφιεσμένη συμπεριφορά ενός ανθρώπου γίνεται συνειδητά. Και αυτή η περίπτωση δεν είναι άλλη από την περίπτωση της κατάδυσης ή της καθόδου. Πρέπει να έχουμε υπ' όψην μας – και αυτό ίσως προκαλέσει κάποιες αντιδράσεις ή να γίνει αφορμή για έναν ξέχωρο διάλογο – πως για να πραγματοποιηθεί μια κάθοδος, ο άνθρωπος πρέπει να “φορέσει” μια μάσκα, να μεταμφιεστεί, να γίνει κάποιος άλλος απ' αυτόν που τον έχουμε συνηθίσει να είναι. Αυτό δεν σημαίνει πως ο άνθρωπος αλλάζει την ουσία του. Αν ήταν στην ουσία του ψεύτης, και με την μάσκα, ψεύτης θα παραμείνει. Αυτό που αλλάζει είναι το “φαίνεσθαι”. Αλλά όπως είδαμε και όπως ξέρουμε, το “φαίνεσθαι” δεν είναι κατ' ανάγκην και το “είναι”. Μπορεί λοιπόν με δυο λόγια, ένας άνθρωπος που φαίνεται “ειλικρινής”, να φορέσει την μάσκα του ψεύδους σκοπίμως, δίνοντας λανθασμένη εντύπωση σε όσους τον συναναστρέφονται γιατί έχει επιλέξει έναν ρόλο που θα οδηγήσει τους γύρω του σε ένα επιθυμητό – κατ' αυτόν – αποτέλεσμα. Αυτό, φαίνεται εύκολο, αλλά δεν είναι, γιατί για να μπορέσει κάποιος να φορέσει συνειδητά μια μάσκα, αφ' ενός θα πρέπει να γνωρίζει τον σκοπό, τον απώτερο σκοπό αυτής της μεταμφίεσής του, αφ' ετέρου θα πρέπει να έχει βρει την ουσία του, να έχει ισχυροποιήσει και να έχει “θωρακίσει” το “είναι” του, έτσι ώστε κατά την διάρκεια αυτής της μεταμφίεσης να μην αλλάξει ο ίδιος. Είναι ένα είδος Τέχνης δηλ. Και είναι το ίδιο με την Τέχνη του Θεάτρου. Ο Χορν το είχε καταλάβει αυτό, γι' αυτό λέει “ηθοποιός, σημαίνει φως”. Ο ηθοποιός ποιεί ήθος, το οποίο είναι ο απώτερος σκοπός μιας παράστασης, ή σε περιπτώσεις ταλαντούχων ηθοποιών, το “ήθος” είναι η ίδια η συμπεριφορά του “μασκαρεμένου” καλλιτέχνη στην σκηνή.
Στην περίπτωση της καθόδου, υπάρχει ένας απώτερος σκοπός : να εμβαθύνει ο άνθρωπος την αναζήτησή του, είτε αυτή αφορά έννοιες, είτε γεγονότα, είτε φαινόμενα, είτε αφορά τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό μας ενδιαφέρει. Δεν πραγματοποιούμε μια κάθοδο για να αποκτήσουμε “δύναμη” ή υπερφυσικές ικανότητες ή έλεγχο σε ανθρώπινες συνειδήσεις ή επιβολή ή να κατευθύνουμε ανθρώπινα μυαλά. Αυτή η θεώρηση είναι ανοησία – κι όσοι την ασπάζονται είναι ηλίθιοι - και αν ξεκινήσουμε μια κάθοδο, έχοντας ως βαθύτερη επιθυμία μας τα παραπάνω, είναι σίγουρο πως θα αποτύχουμε και θα καταλήξουμε από γραφικοί έως ψυχοπαθείς. Αφήστε δηλ. πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται (μια τέτοια κάθοδος δηλ.)
Ο αυτοδύτης δεν φοράει την μάσκα του για άλλους λόγους εκτός από το να προστατέψει το πρόσωπό του αλλά – το βασικότερο – να μπορέσει να δει καλύτερα μέσα στον βυθό. Το γιατί θα δει καλύτερα, το έχουμε ερμηνεύσει, νομίζω ικανοποιητικά. Δεν υπάρχουν δηλ. άλλοι λόγοι και αυτό θα πρέπει να μας κάνει να υποψιαστούμε πως και στην κάθοδο δεν θα υπάρχουν άλλοι λόγοι χρησιμότητας μιας “μάσκας” πλην αυτούς που έχουμε αναφέρει.
Η μάσκα στην κατάδυση – αλλά και στην κάθοδο - κρύβει έναν κίνδυνο. Το λεγόμενο βαρότραυμα μάσκας. Βαρότραυμα λέγεται κάθε νοσηρή κατάσταση, τραυματική στην φύση, που προκύπτει όταν το ανθρώπινο σώμα ή ένα από τα όργανά του, βρίσκεται μέσα σε ή αποτελεί τμήμα ενός δυσβαρικού συστήματος. Δυσβαρικό ονομάζεται ένα σύστημα όταν η τιμή της πίεσης δεν είναι ίδια σε όλα τα σημεία. Είναι πανεύκολο τώρα πλέον να καταλάβουμε πως η διαδικασία μιας καθόδου, είναι μια διαδικασία που γίνεται σ' ένα δυσβαρικό περιβάλλον γιατί η πίεση που δέχεται ο ασκούμενος κατά την διάρκειά της είναι συνεχώς αυξανόμενη όσο περισσότερο εμβαθύνει στην αναζήτησή του. Συνεπώς, ο ασκούμενος είναι συνέχεια εκτεθειμένος στα “βαροτραύματα”, που μπορεί να προέλθουν είτε από την “μάσκα” του, είτε από την “καταδυτική του φόρμα”, από την “στολή” του δηλ.
Ειδικά για την μάσκα, συμβαίνει το εξής : Επειδή περιέχει εγκλωβισμένο αέρα μίας ατμόσφαιρας (1 Atm), πρέπει ο αυτοδύτης κατά την κατάδυση να εξισώνει την διαφορά πίεσης. Σε περίπτωση που αποτύχει τότε θα επέλθει το λεγόμενο βαρότραυμα μάσκας (ρήξη τριχοειδών αγγείων του αμφιβληστροειδούς χιτώνα, οίδημα στα σημεία επαφής του προσώπου με την μάσκα). Είναι ένας μικροτραυματισμός, που εμφανίζεται ως μελάνιασμα στα σημεία επαφής του προσώπου με την μάσκα και επιφέρει πόνο και δυσφορία.
Για όσους χρησιμοποιούν μάσκα την περίοδο του καλοκαιριού και την χρησιμοποιούν στις θαλάσσιες δραστηριότητές τους, καλό θα είναι να προσέχουν ώστε η μάσκα που διαθέτουν να είναι κάποιας ποιότητας, να είναι προσαρμοσμένη καλά στο προσωπό τους – να έχει δηλ. το σωστό μέγεθος – δηλ. να μην είναι ούτε πολύ χαλαρή, αλλά ούτε πολύ σφικτή, να μην παίρνει νερό και να έχει κρύσταλλο που να αντέχει την διαφορά θερμοκρασίας περιβάλλοντος – νερού. Και ένα κόλπο : Αν αγοράσετε μια καινούργια μάσκα, πλύνετέ την τουλάχιστον 5 φορές με AVA ή άλλο καθαριστικό πιάτων, έτσι ώστε να μαλακώσει η σιλικόνη της και να φύγει εκείνη η δυσάρεστη μυρουδιά του πλαστικού της. Πρωτού την χρησιμοποιήσετε, φτύστε την - να μην την ματιάξετε δηλ - για να μην θολώνει στο νερό. Και φτύστε την δυνατά ...
Η μάσκα είναι ένα πολύ συνηθισμένο “εργαλείο” θαλάσσης και το χρησιμοποιούν ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά. Αλλά και τα μεγάλα παιδιά, και τα μεγάλα ...
Π.Β
Η παραπάνω περιγραφή ανήκει στον Π. Ουσπένσκι, όταν συνάντησε για πρώτη φορά τον Γ. Ι. Γκουρτζίεφ. Την παραθέτω γιατί σχετίζεται με ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς ανθρώπους που ασχολούνται με τον εσωτερισμό κι αυτό είναι το θέμα των μεταμφιέσεων, των ρόλων, της “μάσκας” και την έννοια του “ηθοποιού”.
[center]”Όλα στην ζωή είναι ρόλοι, κι ο καθένας παίζει, ένας δύο, όλοι!
[...]
Πρέπει μόνος να διαλέξεις ή διαλέγουν άλλοι ρόλο*, κι όσο αντέξεις
μέχρι τέλος θα τον παίξεις, όσο και ν' αγκομαχάς” Μ. Ρασούλης[/center]
*διαλέγουν άλλοι (για σένα) ρόλο : το “για σένα” εννοείται.
[center]”Ηθοποιός, σημαίνει φως!”Δ. Χορν[/center]
Αρχικά, είναι αυτονόητο νομίζω το γεγονός πως στην κατάδυση, η μάσκα είναι από τα βασικότερα μέρη του εξοπλισμού μας. Και η έννοια του “εξοπλισμού” στην κατάδυση – αλλά και στην κάθοδο - συνίσταται σε όλα εκείνα τα “όπλα”, τα “εργαλεία” που πρέπει να διαθέτουμε για α) να προστατέψουμε πρώτα απ' όλα τον ίδιο τον εαυτό μας και β) να προσαρμοστούμε σε συνθήκες περιβάλλοντος διαφορετικές απ΄αυτές που έχουμε συνηθίσει να ζούμε.
Λίγο πολύ όλοι μας γνωρίζουμε την μεταφορική σημασία του όρου “μάσκα” και την συνδέουμε με έναν μεταμφιεσμένο χαρακτήρα ενός ανθρώπου που άλλο “δείχνει” κι άλλο “είναι” ή με την ψεύτικη συμπεριφορά του, που άλλα λέει κι άλλα κάνει. Υπάρχει όμως τουλάχιστον μία περίπτωση – διόλου μεταφυσική, διόλου περίεργη - που αυτή η μεταμφιεσμένη συμπεριφορά ενός ανθρώπου γίνεται συνειδητά. Και αυτή η περίπτωση δεν είναι άλλη από την περίπτωση της κατάδυσης ή της καθόδου. Πρέπει να έχουμε υπ' όψην μας – και αυτό ίσως προκαλέσει κάποιες αντιδράσεις ή να γίνει αφορμή για έναν ξέχωρο διάλογο – πως για να πραγματοποιηθεί μια κάθοδος, ο άνθρωπος πρέπει να “φορέσει” μια μάσκα, να μεταμφιεστεί, να γίνει κάποιος άλλος απ' αυτόν που τον έχουμε συνηθίσει να είναι. Αυτό δεν σημαίνει πως ο άνθρωπος αλλάζει την ουσία του. Αν ήταν στην ουσία του ψεύτης, και με την μάσκα, ψεύτης θα παραμείνει. Αυτό που αλλάζει είναι το “φαίνεσθαι”. Αλλά όπως είδαμε και όπως ξέρουμε, το “φαίνεσθαι” δεν είναι κατ' ανάγκην και το “είναι”. Μπορεί λοιπόν με δυο λόγια, ένας άνθρωπος που φαίνεται “ειλικρινής”, να φορέσει την μάσκα του ψεύδους σκοπίμως, δίνοντας λανθασμένη εντύπωση σε όσους τον συναναστρέφονται γιατί έχει επιλέξει έναν ρόλο που θα οδηγήσει τους γύρω του σε ένα επιθυμητό – κατ' αυτόν – αποτέλεσμα. Αυτό, φαίνεται εύκολο, αλλά δεν είναι, γιατί για να μπορέσει κάποιος να φορέσει συνειδητά μια μάσκα, αφ' ενός θα πρέπει να γνωρίζει τον σκοπό, τον απώτερο σκοπό αυτής της μεταμφίεσής του, αφ' ετέρου θα πρέπει να έχει βρει την ουσία του, να έχει ισχυροποιήσει και να έχει “θωρακίσει” το “είναι” του, έτσι ώστε κατά την διάρκεια αυτής της μεταμφίεσης να μην αλλάξει ο ίδιος. Είναι ένα είδος Τέχνης δηλ. Και είναι το ίδιο με την Τέχνη του Θεάτρου. Ο Χορν το είχε καταλάβει αυτό, γι' αυτό λέει “ηθοποιός, σημαίνει φως”. Ο ηθοποιός ποιεί ήθος, το οποίο είναι ο απώτερος σκοπός μιας παράστασης, ή σε περιπτώσεις ταλαντούχων ηθοποιών, το “ήθος” είναι η ίδια η συμπεριφορά του “μασκαρεμένου” καλλιτέχνη στην σκηνή.
Στην περίπτωση της καθόδου, υπάρχει ένας απώτερος σκοπός : να εμβαθύνει ο άνθρωπος την αναζήτησή του, είτε αυτή αφορά έννοιες, είτε γεγονότα, είτε φαινόμενα, είτε αφορά τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό μας ενδιαφέρει. Δεν πραγματοποιούμε μια κάθοδο για να αποκτήσουμε “δύναμη” ή υπερφυσικές ικανότητες ή έλεγχο σε ανθρώπινες συνειδήσεις ή επιβολή ή να κατευθύνουμε ανθρώπινα μυαλά. Αυτή η θεώρηση είναι ανοησία – κι όσοι την ασπάζονται είναι ηλίθιοι - και αν ξεκινήσουμε μια κάθοδο, έχοντας ως βαθύτερη επιθυμία μας τα παραπάνω, είναι σίγουρο πως θα αποτύχουμε και θα καταλήξουμε από γραφικοί έως ψυχοπαθείς. Αφήστε δηλ. πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται (μια τέτοια κάθοδος δηλ.)
Ο αυτοδύτης δεν φοράει την μάσκα του για άλλους λόγους εκτός από το να προστατέψει το πρόσωπό του αλλά – το βασικότερο – να μπορέσει να δει καλύτερα μέσα στον βυθό. Το γιατί θα δει καλύτερα, το έχουμε ερμηνεύσει, νομίζω ικανοποιητικά. Δεν υπάρχουν δηλ. άλλοι λόγοι και αυτό θα πρέπει να μας κάνει να υποψιαστούμε πως και στην κάθοδο δεν θα υπάρχουν άλλοι λόγοι χρησιμότητας μιας “μάσκας” πλην αυτούς που έχουμε αναφέρει.
Η μάσκα στην κατάδυση – αλλά και στην κάθοδο - κρύβει έναν κίνδυνο. Το λεγόμενο βαρότραυμα μάσκας. Βαρότραυμα λέγεται κάθε νοσηρή κατάσταση, τραυματική στην φύση, που προκύπτει όταν το ανθρώπινο σώμα ή ένα από τα όργανά του, βρίσκεται μέσα σε ή αποτελεί τμήμα ενός δυσβαρικού συστήματος. Δυσβαρικό ονομάζεται ένα σύστημα όταν η τιμή της πίεσης δεν είναι ίδια σε όλα τα σημεία. Είναι πανεύκολο τώρα πλέον να καταλάβουμε πως η διαδικασία μιας καθόδου, είναι μια διαδικασία που γίνεται σ' ένα δυσβαρικό περιβάλλον γιατί η πίεση που δέχεται ο ασκούμενος κατά την διάρκειά της είναι συνεχώς αυξανόμενη όσο περισσότερο εμβαθύνει στην αναζήτησή του. Συνεπώς, ο ασκούμενος είναι συνέχεια εκτεθειμένος στα “βαροτραύματα”, που μπορεί να προέλθουν είτε από την “μάσκα” του, είτε από την “καταδυτική του φόρμα”, από την “στολή” του δηλ.
Ειδικά για την μάσκα, συμβαίνει το εξής : Επειδή περιέχει εγκλωβισμένο αέρα μίας ατμόσφαιρας (1 Atm), πρέπει ο αυτοδύτης κατά την κατάδυση να εξισώνει την διαφορά πίεσης. Σε περίπτωση που αποτύχει τότε θα επέλθει το λεγόμενο βαρότραυμα μάσκας (ρήξη τριχοειδών αγγείων του αμφιβληστροειδούς χιτώνα, οίδημα στα σημεία επαφής του προσώπου με την μάσκα). Είναι ένας μικροτραυματισμός, που εμφανίζεται ως μελάνιασμα στα σημεία επαφής του προσώπου με την μάσκα και επιφέρει πόνο και δυσφορία.
Για όσους χρησιμοποιούν μάσκα την περίοδο του καλοκαιριού και την χρησιμοποιούν στις θαλάσσιες δραστηριότητές τους, καλό θα είναι να προσέχουν ώστε η μάσκα που διαθέτουν να είναι κάποιας ποιότητας, να είναι προσαρμοσμένη καλά στο προσωπό τους – να έχει δηλ. το σωστό μέγεθος – δηλ. να μην είναι ούτε πολύ χαλαρή, αλλά ούτε πολύ σφικτή, να μην παίρνει νερό και να έχει κρύσταλλο που να αντέχει την διαφορά θερμοκρασίας περιβάλλοντος – νερού. Και ένα κόλπο : Αν αγοράσετε μια καινούργια μάσκα, πλύνετέ την τουλάχιστον 5 φορές με AVA ή άλλο καθαριστικό πιάτων, έτσι ώστε να μαλακώσει η σιλικόνη της και να φύγει εκείνη η δυσάρεστη μυρουδιά του πλαστικού της. Πρωτού την χρησιμοποιήσετε, φτύστε την - να μην την ματιάξετε δηλ - για να μην θολώνει στο νερό. Και φτύστε την δυνατά ...
Η μάσκα είναι ένα πολύ συνηθισμένο “εργαλείο” θαλάσσης και το χρησιμοποιούν ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά. Αλλά και τα μεγάλα παιδιά, και τα μεγάλα ...
Π.Β
-
Παύλος Βουλουτιάδης
- Δημοσιεύσεις: 455
- Εγγραφή: Δευ Οκτ 16, 2006 6:57 pm
Μάσκα Ή ... Μάσκες (όπως επιθυμείτε)
Έχω την αίσθηση πως πρέπει να παραθέσω μια συμπληρωματική δημοσίευση, για να διευκρινίσω ορισμένα πράγματα - επί προσωπικού επιπέδου - σχετικά με την έννοια της "μάσκας" στον εσωτερισμό.
Πρέπει να πω, πως γενικότερα, δεν είμαι υπερ της χρήσης των "μασκών", των "προσωπείων" ή των "θεατρινισμών" (την "φτύνω" δηλ. κι εγώ την μάσκα μου πριν την χρησιμοποιήσω) στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Υπερασπίζομαι την άποψη πως οι άνθρωποι δεν πρέπει να κρύβονται μεταξύ τους ή να κρύβουν τους πραγματικούς τους εαυτούς. Όμως, μου ήρθε στο μυαλό, ένα παράδειγμα, που νομίζω πως με αυτό θα γίνω λίγο περισσότερο κατανοητός σχετικά με αυτό που αναφέρεται στο προηγούμενο ποστ ως σκοπός για την χρήση μιας "μάσκας".
Υπάρχει μια παλιά ελληνική ταινία που πρωταγωνιστεί ο Δ. Παπαμιχαήλ - νομίζω λέγεται Ένας έξυπνος βλάκας ή κάπως έτσι. Σ' αυτήν την ταινία, ο ήρωας - ενώ είναι ένας "έξυπνος" άνθρωπος - γίνεται "βλάκας" για να επιτύχει την αποδοχή του πεθερού του. Στην ουσία - αυτό που λέγαμε πριν δηλ. - ο "έξυπνος" παραμένει "έξυπνος". Δεν αλλάζει η ουσία του. Γίνεται "βλάκας", αλλάζει δηλ. αυτό που φαίνεται, αλλά στο τέλος αποδικνύεται κάθε άλλο παρά η "βλακεία" του γιατί επιτυγχάνει τον αρχικό σκοπό του.
Για να γίνει ένας άνθρωπος κάτι άλλο από αυτό που είναι, πρέπει πρώτα να βρει τι ή ποιος είναι. Άν ένας άνθρωπος γνωρίζει πως είναι ψεύτης, το έχει βρει δηλ. μέσα στον εαυτό του, μια "μάσκα", δεν θα τον αλλάξει. Πάλι στο τέλος, ψεύτης θα είναι, όσα "προσωπεία" κι αν χρησιμοποιήσει, όσο καλός "ηθοποιός" κι αν είναι. Το ίδιο συμβαίνει και γι' αυτούς που γνωρίζουν πως είναι αληθινοί. Όσα "ψέμματα" κι αν πουν, όσες "βλακείες" κι αν κάνουν, στο τέλος θα παραμείνουν αληθινοί και γνήσιοι. Κι αυτό ισχύει για όλες τις έννοιες που αποδίδουμε ως χαρακτηρισμούς στους ανθρώπους. Π.χ. αν ένας άνθρωπος είναι λογικός, όσες "τρέλες" κι αν κάνει, όσα "παράλογα" πράγματα πει, πάλι λογικός θα είναι. Κι αυτό, αν το γνωρίζει ο ίδιος, μπορεί να το χρησιμοποιήσει υπέρ του. Δηλ. μπορεί σε κάποιους να γίνει παράλογος, για να τους αποδείξει το λογικόν.
Η τακτική αυτή κρύβει ρίσκο, έναν "τραυματισμό" δηλ. ένα "βαρότραυμα". Όμως - και αυτό είναι που πρέπει να έχουμε υπ' όψην μας - είδαμε πως τουλάχιστον σε μία περίπτωση - στην περίπτωση μιας καθόδου ή μιας κατάδυσης - η "μάσκα" είναι απαραίτητη. ΑΥΤΟ είναι που δεν πρέπει να ξεχνάμε στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Πως υπάρχει δηλ. αυτή η πιθανότητα. Αυτό μας "διδάσκει" η περίπτωση της κατάδυσης, όχι τίποτε άλλο δηλ.
Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να βλέπουμε όλες μας τις σχέσεις κατ' αυτόν τον τρόπο. Απεναντίας - και τούτο είναι ένα από τα σοβαρότερα σφάλματα των ανθρώπων (πως γενικά βλέπουν τις σχέσεις κατ' αυτόν τον τρόπο, πως δηλ. ο άλλος "φοράει" μια μάσκα, πως είναι "ηθοποιός") - πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις μας όχι υπό αυτής της οπτικής, αλλά απλώς να είμαστε λίγο περισσότερο υποψιασμένοι ή αλλιώς ... σε εγρήγορση.
Μια τέτοια περίπτωση, μια τέτοια πιθανότητα δηλ. να συμβαίνει αυτό - μια συνειδητή μάσκα δηλ. - είναι σπάνια στις ανθρώπινες σχέσεις. Συνήθως δηλ. επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ποιοι είναι, ε, δεν μπορούν να γίνουν και κάτι άλλο απ' αυτό που είναι. Αντιθέτως όσοι γνωρίζουν ποιοι είναι, μπορούν να γίνουν και κάτι άλλο από αυτό που είναι, αν το θελήσουν. Είναι δηλ. αυτό που λέμε "άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς". Ο Μανωλιός, ακόμη κι αν ντυθεί "τρελός", ε, πάλι Μανωλιός θα είναι ...
Συνεπώς, έχω να πω στον φίλο Ramoglou :
πως δεν έχω πολλές όψεις. Είμαι ένα είδος "Μανωλιού" δηλ.
Π. Βουλουτιάδης
* παρακάτω, θα εξετάσουμε ένα βαρότραυμα που συμβαίνει κατά την άνοδο και ονομάζεται reverse block. Και μόνο που εμπεριέχει δηλ. την λέξη "reverse", είναι νομίζω άξιο λόγου ... A! έχω πάθει από τέτοιο ... προσωπική εμπειρία δηλ.
Πρέπει να πω, πως γενικότερα, δεν είμαι υπερ της χρήσης των "μασκών", των "προσωπείων" ή των "θεατρινισμών" (την "φτύνω" δηλ. κι εγώ την μάσκα μου πριν την χρησιμοποιήσω) στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Υπερασπίζομαι την άποψη πως οι άνθρωποι δεν πρέπει να κρύβονται μεταξύ τους ή να κρύβουν τους πραγματικούς τους εαυτούς. Όμως, μου ήρθε στο μυαλό, ένα παράδειγμα, που νομίζω πως με αυτό θα γίνω λίγο περισσότερο κατανοητός σχετικά με αυτό που αναφέρεται στο προηγούμενο ποστ ως σκοπός για την χρήση μιας "μάσκας".
Υπάρχει μια παλιά ελληνική ταινία που πρωταγωνιστεί ο Δ. Παπαμιχαήλ - νομίζω λέγεται Ένας έξυπνος βλάκας ή κάπως έτσι. Σ' αυτήν την ταινία, ο ήρωας - ενώ είναι ένας "έξυπνος" άνθρωπος - γίνεται "βλάκας" για να επιτύχει την αποδοχή του πεθερού του. Στην ουσία - αυτό που λέγαμε πριν δηλ. - ο "έξυπνος" παραμένει "έξυπνος". Δεν αλλάζει η ουσία του. Γίνεται "βλάκας", αλλάζει δηλ. αυτό που φαίνεται, αλλά στο τέλος αποδικνύεται κάθε άλλο παρά η "βλακεία" του γιατί επιτυγχάνει τον αρχικό σκοπό του.
Για να γίνει ένας άνθρωπος κάτι άλλο από αυτό που είναι, πρέπει πρώτα να βρει τι ή ποιος είναι. Άν ένας άνθρωπος γνωρίζει πως είναι ψεύτης, το έχει βρει δηλ. μέσα στον εαυτό του, μια "μάσκα", δεν θα τον αλλάξει. Πάλι στο τέλος, ψεύτης θα είναι, όσα "προσωπεία" κι αν χρησιμοποιήσει, όσο καλός "ηθοποιός" κι αν είναι. Το ίδιο συμβαίνει και γι' αυτούς που γνωρίζουν πως είναι αληθινοί. Όσα "ψέμματα" κι αν πουν, όσες "βλακείες" κι αν κάνουν, στο τέλος θα παραμείνουν αληθινοί και γνήσιοι. Κι αυτό ισχύει για όλες τις έννοιες που αποδίδουμε ως χαρακτηρισμούς στους ανθρώπους. Π.χ. αν ένας άνθρωπος είναι λογικός, όσες "τρέλες" κι αν κάνει, όσα "παράλογα" πράγματα πει, πάλι λογικός θα είναι. Κι αυτό, αν το γνωρίζει ο ίδιος, μπορεί να το χρησιμοποιήσει υπέρ του. Δηλ. μπορεί σε κάποιους να γίνει παράλογος, για να τους αποδείξει το λογικόν.
Η τακτική αυτή κρύβει ρίσκο, έναν "τραυματισμό" δηλ. ένα "βαρότραυμα". Όμως - και αυτό είναι που πρέπει να έχουμε υπ' όψην μας - είδαμε πως τουλάχιστον σε μία περίπτωση - στην περίπτωση μιας καθόδου ή μιας κατάδυσης - η "μάσκα" είναι απαραίτητη. ΑΥΤΟ είναι που δεν πρέπει να ξεχνάμε στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Πως υπάρχει δηλ. αυτή η πιθανότητα. Αυτό μας "διδάσκει" η περίπτωση της κατάδυσης, όχι τίποτε άλλο δηλ.
Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να βλέπουμε όλες μας τις σχέσεις κατ' αυτόν τον τρόπο. Απεναντίας - και τούτο είναι ένα από τα σοβαρότερα σφάλματα των ανθρώπων (πως γενικά βλέπουν τις σχέσεις κατ' αυτόν τον τρόπο, πως δηλ. ο άλλος "φοράει" μια μάσκα, πως είναι "ηθοποιός") - πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις μας όχι υπό αυτής της οπτικής, αλλά απλώς να είμαστε λίγο περισσότερο υποψιασμένοι ή αλλιώς ... σε εγρήγορση.
Μια τέτοια περίπτωση, μια τέτοια πιθανότητα δηλ. να συμβαίνει αυτό - μια συνειδητή μάσκα δηλ. - είναι σπάνια στις ανθρώπινες σχέσεις. Συνήθως δηλ. επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ποιοι είναι, ε, δεν μπορούν να γίνουν και κάτι άλλο απ' αυτό που είναι. Αντιθέτως όσοι γνωρίζουν ποιοι είναι, μπορούν να γίνουν και κάτι άλλο από αυτό που είναι, αν το θελήσουν. Είναι δηλ. αυτό που λέμε "άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς". Ο Μανωλιός, ακόμη κι αν ντυθεί "τρελός", ε, πάλι Μανωλιός θα είναι ...
Συνεπώς, έχω να πω στον φίλο Ramoglou :
Μακάρι αγαπητέ Παύλο, να μας χαρίζεις συνεχώς αυτή σου την όψη.
πως δεν έχω πολλές όψεις.
Είμαι ένα είδος "Μανωλιού" δηλ.
Π. Βουλουτιάδης
* παρακάτω, θα εξετάσουμε ένα βαρότραυμα που συμβαίνει κατά την άνοδο και ονομάζεται reverse block. Και μόνο που εμπεριέχει δηλ. την λέξη "reverse", είναι νομίζω άξιο λόγου ...
A! έχω πάθει από τέτοιο ... προσωπική εμπειρία δηλ. -
Παύλος Βουλουτιάδης
- Δημοσιεύσεις: 455
- Εγγραφή: Δευ Οκτ 16, 2006 6:57 pm
Reverse Block
Ας θυμηθούμε πάλι τον 1ο κανόνα ασφαλείας της κατάδυσης. ”Να είμαι σε καλή φυσική και ψυχική κατάσταση” Μετά απ' όσα έχουμε πει, τώρα πλέον καταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο σημαντικός αυτός ο κανόνας και γιατί θα πρέπει να γίνεται πιστή εφαρμογή του.
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις – όπως η αφεντιά μου – που ο αυτοδύτης πάει να το παίξει “μάγκας” και ενώ γνωρίζει τους νόμους και τις απαγορεύσεις, κάνει του κεφαλιού του. Πρέπει να ξέρουμε πως η Φύση, δεν σηκώνει “μαγκιές”. Είναι αμείλικτη και σκληρή στους ξεροκέφαλους και σε όσους νομίζουν πως μπορούν να την αγνοήσουν ή να κάνουν κατάχρηση των νόμων της. Αυτό που λέγαμε δηλ. στο άλλο το θέμα.
Την Κυριακή 7/1, κάναμε την πρώτη βουτιά του 2007. Μαζευτήκαμε δηλ. καμιά 25αριά φίλοι και συνάδελφοι σε ένα μέρος στο Παλιούρι Χαλ/κής που λέγεται “Πόρτο Βαλίτσα”, κόψαμε την παραδοσιακή πίτα του νέου έτους και βουτήξαμε στα -20m. Μια τυπική βουτιά περιήγησης, όχι τίποτε σπουδαίο δηλ. - ο καιρός ήταν σύμμαχος και η θερμοκρασία στον βυθό ήταν 14 βαθμούς Κελσίου – ήταν καλά. Τι μου συνέβει όμως ;
Είπαμε πως κατά την κατάδυση, πρέπει να εξισώνουμε τις πιέσεις στο αυτί μας. Κατά την ανάδυση, η εξίσωση της πίεσης στο αυτί μας, γίνεται αυτόματα. Αυτό, μπορούμε να το καταλάβουμε όταν ανεβαίνουμε σε υψόμετρο ή βρισκόμαστε σε ένα αεροπλάνο. Το “βούησμα” στα αυτιά μας δεν γίνεται κατά την απογείωση. Η εξίσωση γίνεται μόνο όταν κατεβαίνει το αεροσκάφος από το ύψος που βρίσκεται για να προσγειωθεί. Εκεί είναι που “βουλώνουν” τα αυτιά μας. Όταν ανεβαίνει, είμαστε μια χαρά και τα αυτιά μας “ανοίγουν” μόνα τους.
Αν όμως ο αυτοδύτης είναι κρυωμένος – όπως ήμουν εγώ την Κυριακή – αν έχει πάρει αποσυμφορητικό για την μύτη ή αν έχει ζορίσει την ευσταχιανή σάλπιγγα κατά την κατάδυση προκειμένου να εξισώσει – πράγμα που το έκανα εγώ την Κυριακή – τότε υπάρχει πιθανότητα, κατά την ανάδυση να μην μπορέσουν τα αυτιά του να εξισώσουν αυτόματα, λόγω του κρυώματος που του έχει φράξει την σάλπιγγα. Παιδιά, τα είδα όλα! Άρχισα να ζαλίζομαι σε σημείο που έβλεπα τον βυθό να γυρίζει γύρω γύρω σαν έλικας ελικοπτέρου. Ταυτόχρονα, άρχισα να αναδύομαι – το καταλάβαινα αυτό – αλλά δεν μπορούσα να ελέγξω την ταχύτητα ανόδου μου. Σκέφτηκα πως βρισκόμουν στα -20m. Στα -20m δεν υπάρχει στάση αποσυμπίεσης. Δηλ. δεν είναι υποχρεωμένος ο αυτοδύτης να κάνει αποσυμπίεση γιατί το βάθος είναι σχετικά μικρό και δεν τίθεται θέμα “φόρτωσης” αζώτου. Σκέφτηκα όμως την περίπτωση της εμβολής. Ευτυχώς κράτησα την ψυχραιμία μου και “άδειασα” το τζάκετ μου από αέρα, με αποτέλεσμα – λόγω των βαρών – να βουλιάξω και να ακουμπήσω με τα γόνατά μου στον πάτο. Εκεί, αναπνέοντας κανονικά, περίμενα μέχρι να σταματήσει το “ελικόπτερο”. Μόλις σταμάτησα να ζαλίζομαι, συνέχισα κανονικά την άνοδο και στην επιφάνεια, η μύτη μου ήταν γεμάτη βλένες και αίμα από τα τριχοειδή που είχαν σπάσει.
Αυτό το ατύχημα, ονομάζεται reverse block. Είναι βαρότραυμα ανόδου.
Η λέξη “reverse” σχετίζεται με την αντιστροφή της εξίσωσης. Όπως εξισώνουμε τις πιέσεις κατά την κάθοδο, πρέπει να εξισώνουμε τις πιέσεις και κατά την άνοδο. Μεταβολή της πίεσης δεν έχουμε μόνο όταν “κατεβαίνουμε” - είναι αυτονόητο νομίζω – αλλά έχουμε και όταν “ανεβαίνουμε”. Στην πρώτη περίπτωση αυξάνεται η πίεση, στην δεύτερη μειώνεται. Είναι δυνατόν να ζορίσουμε λίγο τον εαυτό μας και να εξισώσουμε κατά την κάθοδο, εντάξει, αλλά αυτό το “ζόρισμα” θα φανεί κατά την άνοδο. Όσο δυσκολότερα εξισώσουμε κατά την κάθοδο, τόσο δυσκολότερα θα γίνει και η αυτόματη εξίσωση κατά την άνοδο. Η Φύση θα το μπλοκάρει δηλ. δεν θα το αφήσει έτσι.
Ένας άνθρωπος που γνωρίζει την αντιστροφή των εννοιών, όσο δυσκολότερα περάσει από μια έννοια στην αντίθετή της, τόσο δύσκολα θα επανέλθει στην αρχική του θέση. Π.χ, μπορεί μετά από μια συζήτηση – η οποία είναι κι αυτή ένα είδος καθόδου – ένας άνθρωπος να μεταπείσει έναν άλλον. Μπορεί να του αλλάξει όλη την οπτική του, μπορεί να του αποδείξει πως το “μαύρο” είναι “άσπρο” και ο άνθρωπος αυτός να περάσει σ' αυτό που λέμε στην “αντίπερα όχθη” των πραγμάτων. Αν το πέρασμά του δεν γίνει φυσιολογικά, αλλά με ζόρι, με δυσκολία, με βία και με εξαναγκασμό, τότε αυτός ο άνθρωπος, όταν θελήσει να επιστρέψει στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε, θα τα βρει μπαστούνια. Θα είναι πολύ δύσκολο γι' αυτόν. Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό, να προσέχουμε ποιον θέλουμε να μεταπείσουμε ή ποιον θέλουμε να μεταφέρουμε στην “άλλη” όψη των πραγμάτων. Πολύ απλά, να προσέχουμε με ποιον κουβεντιάζουμε δηλ. να επιλέγουμε τους συνομιλητές μας, γιατί υπάρχει η περίπτωση τα λόγια μας να προκαλέσουν αυτήν την μεταφορά στον συνομιλητή μας χωρίς οι ίδιοι να το καταλάβουμε. Και ασφαλώς, θα πρέπει να ξέρουμε τι λέμε και να μην βιάζουμε την συζήτηση.
Ευχαριστώ,
Π. Βουλουτιάδης
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις – όπως η αφεντιά μου – που ο αυτοδύτης πάει να το παίξει “μάγκας” και ενώ γνωρίζει τους νόμους και τις απαγορεύσεις, κάνει του κεφαλιού του. Πρέπει να ξέρουμε πως η Φύση, δεν σηκώνει “μαγκιές”. Είναι αμείλικτη και σκληρή στους ξεροκέφαλους και σε όσους νομίζουν πως μπορούν να την αγνοήσουν ή να κάνουν κατάχρηση των νόμων της. Αυτό που λέγαμε δηλ. στο άλλο το θέμα.
Την Κυριακή 7/1, κάναμε την πρώτη βουτιά του 2007. Μαζευτήκαμε δηλ. καμιά 25αριά φίλοι και συνάδελφοι σε ένα μέρος στο Παλιούρι Χαλ/κής που λέγεται “Πόρτο Βαλίτσα”, κόψαμε την παραδοσιακή πίτα του νέου έτους και βουτήξαμε στα -20m. Μια τυπική βουτιά περιήγησης, όχι τίποτε σπουδαίο δηλ. - ο καιρός ήταν σύμμαχος και η θερμοκρασία στον βυθό ήταν 14 βαθμούς Κελσίου – ήταν καλά. Τι μου συνέβει όμως ;
Είπαμε πως κατά την κατάδυση, πρέπει να εξισώνουμε τις πιέσεις στο αυτί μας. Κατά την ανάδυση, η εξίσωση της πίεσης στο αυτί μας, γίνεται αυτόματα. Αυτό, μπορούμε να το καταλάβουμε όταν ανεβαίνουμε σε υψόμετρο ή βρισκόμαστε σε ένα αεροπλάνο. Το “βούησμα” στα αυτιά μας δεν γίνεται κατά την απογείωση. Η εξίσωση γίνεται μόνο όταν κατεβαίνει το αεροσκάφος από το ύψος που βρίσκεται για να προσγειωθεί. Εκεί είναι που “βουλώνουν” τα αυτιά μας. Όταν ανεβαίνει, είμαστε μια χαρά και τα αυτιά μας “ανοίγουν” μόνα τους.
Αν όμως ο αυτοδύτης είναι κρυωμένος – όπως ήμουν εγώ την Κυριακή – αν έχει πάρει αποσυμφορητικό για την μύτη ή αν έχει ζορίσει την ευσταχιανή σάλπιγγα κατά την κατάδυση προκειμένου να εξισώσει – πράγμα που το έκανα εγώ την Κυριακή – τότε υπάρχει πιθανότητα, κατά την ανάδυση να μην μπορέσουν τα αυτιά του να εξισώσουν αυτόματα, λόγω του κρυώματος που του έχει φράξει την σάλπιγγα. Παιδιά, τα είδα όλα! Άρχισα να ζαλίζομαι σε σημείο που έβλεπα τον βυθό να γυρίζει γύρω γύρω σαν έλικας ελικοπτέρου. Ταυτόχρονα, άρχισα να αναδύομαι – το καταλάβαινα αυτό – αλλά δεν μπορούσα να ελέγξω την ταχύτητα ανόδου μου. Σκέφτηκα πως βρισκόμουν στα -20m. Στα -20m δεν υπάρχει στάση αποσυμπίεσης. Δηλ. δεν είναι υποχρεωμένος ο αυτοδύτης να κάνει αποσυμπίεση γιατί το βάθος είναι σχετικά μικρό και δεν τίθεται θέμα “φόρτωσης” αζώτου. Σκέφτηκα όμως την περίπτωση της εμβολής. Ευτυχώς κράτησα την ψυχραιμία μου και “άδειασα” το τζάκετ μου από αέρα, με αποτέλεσμα – λόγω των βαρών – να βουλιάξω και να ακουμπήσω με τα γόνατά μου στον πάτο. Εκεί, αναπνέοντας κανονικά, περίμενα μέχρι να σταματήσει το “ελικόπτερο”. Μόλις σταμάτησα να ζαλίζομαι, συνέχισα κανονικά την άνοδο και στην επιφάνεια, η μύτη μου ήταν γεμάτη βλένες και αίμα από τα τριχοειδή που είχαν σπάσει.
Αυτό το ατύχημα, ονομάζεται reverse block. Είναι βαρότραυμα ανόδου.
Η λέξη “reverse” σχετίζεται με την αντιστροφή της εξίσωσης. Όπως εξισώνουμε τις πιέσεις κατά την κάθοδο, πρέπει να εξισώνουμε τις πιέσεις και κατά την άνοδο. Μεταβολή της πίεσης δεν έχουμε μόνο όταν “κατεβαίνουμε” - είναι αυτονόητο νομίζω – αλλά έχουμε και όταν “ανεβαίνουμε”. Στην πρώτη περίπτωση αυξάνεται η πίεση, στην δεύτερη μειώνεται. Είναι δυνατόν να ζορίσουμε λίγο τον εαυτό μας και να εξισώσουμε κατά την κάθοδο, εντάξει, αλλά αυτό το “ζόρισμα” θα φανεί κατά την άνοδο. Όσο δυσκολότερα εξισώσουμε κατά την κάθοδο, τόσο δυσκολότερα θα γίνει και η αυτόματη εξίσωση κατά την άνοδο. Η Φύση θα το μπλοκάρει δηλ. δεν θα το αφήσει έτσι.
Ένας άνθρωπος που γνωρίζει την αντιστροφή των εννοιών, όσο δυσκολότερα περάσει από μια έννοια στην αντίθετή της, τόσο δύσκολα θα επανέλθει στην αρχική του θέση. Π.χ, μπορεί μετά από μια συζήτηση – η οποία είναι κι αυτή ένα είδος καθόδου – ένας άνθρωπος να μεταπείσει έναν άλλον. Μπορεί να του αλλάξει όλη την οπτική του, μπορεί να του αποδείξει πως το “μαύρο” είναι “άσπρο” και ο άνθρωπος αυτός να περάσει σ' αυτό που λέμε στην “αντίπερα όχθη” των πραγμάτων. Αν το πέρασμά του δεν γίνει φυσιολογικά, αλλά με ζόρι, με δυσκολία, με βία και με εξαναγκασμό, τότε αυτός ο άνθρωπος, όταν θελήσει να επιστρέψει στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε, θα τα βρει μπαστούνια. Θα είναι πολύ δύσκολο γι' αυτόν. Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό, να προσέχουμε ποιον θέλουμε να μεταπείσουμε ή ποιον θέλουμε να μεταφέρουμε στην “άλλη” όψη των πραγμάτων. Πολύ απλά, να προσέχουμε με ποιον κουβεντιάζουμε δηλ. να επιλέγουμε τους συνομιλητές μας, γιατί υπάρχει η περίπτωση τα λόγια μας να προκαλέσουν αυτήν την μεταφορά στον συνομιλητή μας χωρίς οι ίδιοι να το καταλάβουμε. Και ασφαλώς, θα πρέπει να ξέρουμε τι λέμε και να μην βιάζουμε την συζήτηση.
Ευχαριστώ,
Π. Βουλουτιάδης
-
Παύλος Βουλουτιάδης
- Δημοσιεύσεις: 455
- Εγγραφή: Δευ Οκτ 16, 2006 6:57 pm
Η συμπεριφορά του Οξυγόνου (συσχετισμοί)
Ας επανέλθουμε στο θέμα των “δηλητηρίων”. Για να δούμε καλύτερα τι συμβαίνει με τον αέρα που αναπνέουμε - ο οποίος εμπεριέχει όχι μόνο Άζωτο αλλά και Οξυγόνο – και για να κατανοήσουμε το γεγονός πως ο ίδιος ο αέρας μας μπορεί να μας δηλητηριάσει είναι σημαντικό να δούμε την συμπεριφορά του Οξυγόνου υπό πίεση. Το οξυγόνο (Ο2) είναι απαραίτητο για την ζωή μας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Κι όμως, όπως θα δούμε, ακόμη και το Οξυγόνο μπορεί να μας “σκοτώσει”. Μέχρι τώρα είδαμε την συμπεριφορά του Αζώτου. Καλά, αυτό είναι ένα δηλητήριο – εκ φύσεως δηλ. - και είναι λογικό να μας δημιουργεί πρόβλημα. Το Οξυγόνο όμως ; Πως δικαιολoγείται ;
To Ο2 είναι αέριο. Θα μπορούσε να “ξεφύγει” από τον νόμο του Henry ; Όχι φυσικά. Όταν υπάρξει μεταβολή της μερικής πίεσης του οξυγόνου, ο οργανισμός μας αρχικά την ανέχεται πραγματοποιώντας όμως ορισμένες προσαρμογές. Οι προσαρμογές αυτές είναι :
1. Ελάττωση των καρδιακών σφυγμών.
2. Ελάττωση της αιμάτωσης στην περιφέρεια και στον εγκέφαλο.
3. Ελάττωση των αναπνευστικών κινήσεων.
4. Αν η αύξηση της μερικής πίεσης διαρκέσει ώρες ή ημέρες παρουσιάζεται ΚΑΙ ελάττωση του αριθμού των αιμοσφαιρίων
Οι προσαρμογές αυτές σχετίζονται με εκείνες που συμβαίνουν όταν ο άνθρωπος εισέλθει στην κατάσταση της λεγόμενης νιρβάνα – στην ορολογία του εσωτερισμού – κατά την διάρκεια μιας καθόδου. Όταν όμως η αύξηση της μερικής πίεσης είναι μεγάλη και οι μηχανισμοί του οργανισμού δεν επαρκούν πλέον ή δεν μπορούν να κάνουν τις απαραίτητες “αναβαθμίσεις” και προσαρμογές, εμφανίζεται η τοξικότητα που ονομάζεται δηλητηρίαση οξυγόνου. Η δηλητηρίαση οξυγόνου προσβάλλει το αναπνευστικό αλλά κυρίως προσβάλλει το κεντρικό νευρικό σύστημα δηλ. - στην ορολογία του εσωτερισμού αντίστοιχα - αυτό που λέμε κινητικό κέντρο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι - όσο κι αν αυτό μας φαίνεται περίεργο (αν και τώρα λογικά τίποτε δεν πρέπει να μας φαίνεται περίεργο) - έχουν ελαττωματικό κινητικό κέντρο (γι' αυτό και είπα στο άλλο θέμα πως μου άρεσε η έκφραση "ελαττωματικό" του Ramoglou) αλλά δεν το γνωρίζουν. Παρατηρήστε προσεχτικά έναν άνθρωπο στον δρόμο. Πως κινείται ; Δείτε το βήμα του. Είναι μεγάλο, δρασκελιά που λέμε, είναι μικρό ; Παρατηρήστε τον εαυτό σας. Πως κινούνται τα χέρια μας για παράδειγμα, όταν συζητάμε εντόνως ; Την έκφραση του προσώπου μας. Είναι αυτό που λέμε "η γλώσσα του σώματος". Αν το κάνουμε αυτό, θα βρούμε πολλά σημεία ελαττωματικά στις κινήσεις μας. Κι αυτό λοιπόν είναι απόρροια αυτής της "δηλητηρίασης". Μια νευρικότητα, μια άβολη "αίσθηση", μια ακαθόριστη κινητικότητα, μια "απρόσεχτη" σύσπαση των μυών μας.
Μετά από το παραπάνω, μας είναι ευκολότερο να καταλάβουμε γιατί όσοι διαλογίζονται βαθιά, φαίνονται αποκομμένοι από το γήινο επίπεδο. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο ασκούμενος σχεδόν δεν αναπνέει ή περιπτώσεις που ρίχνει τους σφυγμούς του σε τέτοιο σημείο που νομίζεις πως έχει κυριολεκτικά πεθάνει.
Το γιατί προκαλείται βλάβη του Κ.Ν.Σ δεν είναι γνωστό. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες που αναφέρονται σε κάποιο οξύ (το γ' αμινοβουτιρικό) που ενεργεί στον οξειδωτικό μεταβολισμό του εγκεφάλου και πιθανόν δρα σαν αρνητικός νευροδιαβιβαστής. Η έκθεση σε μεγάλες μερικές πιέσεις του οξυγόνου επιφέρουν δραστική ελάττωση της συγκέντρωσής του στον εγκέφαλο. Όμως αυτό, δεν είναι και τόσο σπουδαίο για το θέμα μας.
Ο ασκούμενος της καθόδου εκμεταλλεύεται αυτές τις προσαρμογές του ανθρώπινου μηχανισμού ρυθμίζοντας την αναπνοή του. Τι σημαίνει “ρυθμίζοντας την αναπνοή του” ; Σημαίνει πως ελέγχει την τροφή του. Σε γενικές γραμμές, φιλτράρει τον αέρα του, τις εντυπώσεις του, κουμαντάρει τις σκέψεις του, κατανέμει τις σκέψεις του, δεν αποφασίζει, δεν κρίνει, δεν επιλέγει, αλλά χειρίζεται το πλήθος των συλλογισμών του. Αν συνεχίσει να διαλογίζεται, το ίδιο το οξυγόνο, η ίδια η τροφή του δηλ. θα προκαλέσει ελάττωση της αιμάτωσης στον εγκέφαλό του. Έτσι, μετά από κάποιο σημείο, δεν σκέφτεται. Δεν μπορεί να σκεφτεί! Και – σημειώστε – αυτή η περίπτωση είναι ανεκτή από τον ανθρώπινο οργανισμό. Δεν είναι παρα φύσην δηλ. ούτε είναι μεταφυσικό φαινόμενο. Μπορεί να συμβεί. Ο οργανισμός δηλ. μπορεί να προσαρμοστεί σε ένα ενδεχόμενο – αυτό που έχω συναντήσει δηλ. σε κάποιο θέμα ενός φόρουμ κάποτε – σε ένα ενδεχόμενο ”μη σκέψης”. Αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Όσοι απο εσάς είστε γονείς, θα γνωρίζετε ποιους κινδύνους κρύβει η λεγόμενη θερμοκυτίδα και πως αν υπερ-τροφοδοτήσουμε ένα νεογνό με οξυγόνο μπορεί να προκαλέσουμε βλάβη και στους πνεύμονες του, αλλά κυρίως στον εγκέφαλό του. Στην περίπτωση όμως της καθόδου, δεν έχουμε υπερ-τροφοδότηση αλλά υπο-τροφοδότηση - αν μπορούμε δηλ. να χρησιμοποιήσουμε αυτό τον όρο. Δεν αιματώνεται ο εγκέφαλος. Και ο εγκέφαλος για να δουλέψει, για να σκεφτεί δηλ. (αυτή είναι η δουλειά του, η σκέψη) χρειάζεται οξυγόνο.
Βλέπουμε λοιπόν πως το οξυγόνο συμπεριφέρεται σαν “βοηθός” για να εμβαθύνουμε την αναζήτησή μας, όμως μέχρι κάποιο όριο. Αν ξεπεραστεί αυτό το όριο, το οξυγόνο γίνεται τοξικό, γίνεται δηλητήριο.
Χορήγηση 100% οξυγόνου σε πίεση 1 Αtm για διάστημα μεγαλύτερο από 6 ώρες*, προκαλεί βλάβη στους πνεύμονες. Το γιατί γίνεται αυτό το ξέρουμε. Η βλάβη οφείλεται στην καταστροφή που προκαλεί το οξυγόνο σε έναν επιφανειοαντιδραστικό παράγοντα (surfctan) που καλύπτει την επιφάνεια των κυψελίδων και συντελεί στην σύμπτωσή των. Οι κυψελίδες στους πνευμονές μας είναι σαν ρόγες σταφυλιού. Για να μην “κολάνε” μεταξύ τους, καλύπτονται από μια μεμβράνη. Αυτή η μεμβράνη είναι που καταστρέφεται από το ίδιο το οξυγόνο. Με ατμοσφαιρικό αέρα στην κατάδυση, για να πάθουμε δηλητηρίαση στους πνεύμονες θέλουμε παραμονή 35 ωρών στα -15m ή παραμονή 12 ωρών στα -40m. Όπως καταλαβαίνουμε με το οξυγόνο δεν κινδυνεύουμε. Και δεν κινδυνεύουμε γιατί είναι σχεδόν αδύνατο να παραμείνουμε τόση ώρα στο βυθό. Θα χρειαζόμασταν καμιά δεκαριά μπουκάλες ο καθένας. Θα κινδυνεύσουμε όμως όταν ξεπεράσουμε αυτά τα όρια. Για να ξεπεραστεί ο κίνδυνος, χρησιμοποιούμε τα μίγματα αερίων – ένα πολύ λεπτό θέμα που δεν θα μας απασχολήσει εδώ, στο δικό μας θέμα.
Αυτό που πρέπει να μας “μείνει” απ' όλο το θέμα των “δηλητηριάσεων” είναι πως οι ίδιες οι σκέψεις μας, οι εντυπώσεις μας και οι συλλογισμοί μας είτε αυτοί προέρχονται από “υγιή” τροφή – όπως είναι το οξυγόνο – είτε προέρχονται από “άρρωστη” τροφή – όπως είναι το άζωτο – μπορούν να μας δημιουργήσουν πρόβλημα. Και αυτή είναι η ουσία που πρέπει να μας ενδιαφέρει.
Στην κάθοδο η μόνη “επαφή”, η μόνη “σχέση”, η μόνη “γέφυρα επικοινωνίας” που έχουμε με το εξωτερικό περιβάλλον είναι ο αέρας. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε πως συμπεριφέρεται αυτός, τι κινδύνους κρύβει, και όσο μεγαλύτερη είναι η γνώση μας που αφορά αυτό το έιδος της τροφής μας, τόσο καλύτερα μπορούμε να τον διαχειριστούμε. Γι' αυτό και πολλοί ισχυρίζονται – σωστά κατά την άποψή μου - πως στον διαλογισμό η αναπνοή μας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις που ενδέχεται να εμφανιστεί “καταδυτικό ατύχημα”, η σωστή διατήρηση του ρυθμού αναπνοής, βοηθάει στο μην εμφανιστεί ο πανικός και χειροτερέψει την κατάσταση. Φανταστείτε – τώρα πλέον νομίζω πως θα μπορείτε να το κάνετε – τι θα συνέβαινε σε μένα τον ίδιο και στο reverse block που είχα, αν δεν σταματούσα την ανεξέλεγκτη άνοδο, αν δεν κρατούσα την ψυχραιμία μου και αν δεν ανέπνεα κανονικά όταν ακούμπησα στον πάτο. Αν είχα χάσει τον κανονικό ρυθμό αναπνοής μου, αφ' ενός ο αέρας μου θα τελείωνε γρήγορα – βρισκόμουν στην άνοδο, είχα μόλις 50bar στην μπουκάλα μου – αφ' ετέρου μπορεί να είχα λιποθυμήσει. Γι' αυτό – και αυτό είναι που θα μας απασχολήσει στο επόμενο ποστ – ποτέ δεν πραγματοποιούμε μια κάθοδο / κατάδυση, μόνοι μας.
Π. Βουλουτιάδης
*αυτό σημαίνει πως αν δώσουμε σε κάποιον συνάνθρωπό μας, 100% "υγιή" τροφή, "υγιείς" εντυπώσεις δηλ. για περισσότερο από κάποιο χρονικό διάστημα θα του προκαλέσουμε "βλάβη". Και αυτό είναι ένα πολύ πολύ λεπτό θέμα. Σχετίζεται με πολλά. Αν για παράδειγμα, φανερώσουμε σε έναν άνθρωπο μια αλήθεια που έχουμε ανακαλύψει γι' αυτόν, και συνεχίσουμε να τον τροφοδοτουμε, να του χορηγούμε δηλ. αλήθειες για περισσότερο απ΄ όσο πρέπει, ο άνθρωπος αυτός θα πληγωθεί. Θα του κάνουμε "κακό". Είναι πολύ σημαντικό σημείο ... Ελπίζω να είναι και κατανοητό.
To Ο2 είναι αέριο. Θα μπορούσε να “ξεφύγει” από τον νόμο του Henry ; Όχι φυσικά. Όταν υπάρξει μεταβολή της μερικής πίεσης του οξυγόνου, ο οργανισμός μας αρχικά την ανέχεται πραγματοποιώντας όμως ορισμένες προσαρμογές. Οι προσαρμογές αυτές είναι :
1. Ελάττωση των καρδιακών σφυγμών.
2. Ελάττωση της αιμάτωσης στην περιφέρεια και στον εγκέφαλο.
3. Ελάττωση των αναπνευστικών κινήσεων.
4. Αν η αύξηση της μερικής πίεσης διαρκέσει ώρες ή ημέρες παρουσιάζεται ΚΑΙ ελάττωση του αριθμού των αιμοσφαιρίων
Οι προσαρμογές αυτές σχετίζονται με εκείνες που συμβαίνουν όταν ο άνθρωπος εισέλθει στην κατάσταση της λεγόμενης νιρβάνα – στην ορολογία του εσωτερισμού – κατά την διάρκεια μιας καθόδου. Όταν όμως η αύξηση της μερικής πίεσης είναι μεγάλη και οι μηχανισμοί του οργανισμού δεν επαρκούν πλέον ή δεν μπορούν να κάνουν τις απαραίτητες “αναβαθμίσεις” και προσαρμογές, εμφανίζεται η τοξικότητα που ονομάζεται δηλητηρίαση οξυγόνου. Η δηλητηρίαση οξυγόνου προσβάλλει το αναπνευστικό αλλά κυρίως προσβάλλει το κεντρικό νευρικό σύστημα δηλ. - στην ορολογία του εσωτερισμού αντίστοιχα - αυτό που λέμε κινητικό κέντρο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι - όσο κι αν αυτό μας φαίνεται περίεργο (αν και τώρα λογικά τίποτε δεν πρέπει να μας φαίνεται περίεργο) - έχουν ελαττωματικό κινητικό κέντρο (γι' αυτό και είπα στο άλλο θέμα πως μου άρεσε η έκφραση "ελαττωματικό" του Ramoglou) αλλά δεν το γνωρίζουν. Παρατηρήστε προσεχτικά έναν άνθρωπο στον δρόμο. Πως κινείται ; Δείτε το βήμα του. Είναι μεγάλο, δρασκελιά που λέμε, είναι μικρό ; Παρατηρήστε τον εαυτό σας. Πως κινούνται τα χέρια μας για παράδειγμα, όταν συζητάμε εντόνως ; Την έκφραση του προσώπου μας. Είναι αυτό που λέμε "η γλώσσα του σώματος". Αν το κάνουμε αυτό, θα βρούμε πολλά σημεία ελαττωματικά στις κινήσεις μας. Κι αυτό λοιπόν είναι απόρροια αυτής της "δηλητηρίασης". Μια νευρικότητα, μια άβολη "αίσθηση", μια ακαθόριστη κινητικότητα, μια "απρόσεχτη" σύσπαση των μυών μας.
Μετά από το παραπάνω, μας είναι ευκολότερο να καταλάβουμε γιατί όσοι διαλογίζονται βαθιά, φαίνονται αποκομμένοι από το γήινο επίπεδο. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο ασκούμενος σχεδόν δεν αναπνέει ή περιπτώσεις που ρίχνει τους σφυγμούς του σε τέτοιο σημείο που νομίζεις πως έχει κυριολεκτικά πεθάνει.
Το γιατί προκαλείται βλάβη του Κ.Ν.Σ δεν είναι γνωστό. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες που αναφέρονται σε κάποιο οξύ (το γ' αμινοβουτιρικό) που ενεργεί στον οξειδωτικό μεταβολισμό του εγκεφάλου και πιθανόν δρα σαν αρνητικός νευροδιαβιβαστής. Η έκθεση σε μεγάλες μερικές πιέσεις του οξυγόνου επιφέρουν δραστική ελάττωση της συγκέντρωσής του στον εγκέφαλο. Όμως αυτό, δεν είναι και τόσο σπουδαίο για το θέμα μας.
Ο ασκούμενος της καθόδου εκμεταλλεύεται αυτές τις προσαρμογές του ανθρώπινου μηχανισμού ρυθμίζοντας την αναπνοή του. Τι σημαίνει “ρυθμίζοντας την αναπνοή του” ; Σημαίνει πως ελέγχει την τροφή του. Σε γενικές γραμμές, φιλτράρει τον αέρα του, τις εντυπώσεις του, κουμαντάρει τις σκέψεις του, κατανέμει τις σκέψεις του, δεν αποφασίζει, δεν κρίνει, δεν επιλέγει, αλλά χειρίζεται το πλήθος των συλλογισμών του. Αν συνεχίσει να διαλογίζεται, το ίδιο το οξυγόνο, η ίδια η τροφή του δηλ. θα προκαλέσει ελάττωση της αιμάτωσης στον εγκέφαλό του. Έτσι, μετά από κάποιο σημείο, δεν σκέφτεται. Δεν μπορεί να σκεφτεί! Και – σημειώστε – αυτή η περίπτωση είναι ανεκτή από τον ανθρώπινο οργανισμό. Δεν είναι παρα φύσην δηλ. ούτε είναι μεταφυσικό φαινόμενο. Μπορεί να συμβεί. Ο οργανισμός δηλ. μπορεί να προσαρμοστεί σε ένα ενδεχόμενο – αυτό που έχω συναντήσει δηλ. σε κάποιο θέμα ενός φόρουμ κάποτε – σε ένα ενδεχόμενο ”μη σκέψης”. Αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Όσοι απο εσάς είστε γονείς, θα γνωρίζετε ποιους κινδύνους κρύβει η λεγόμενη θερμοκυτίδα και πως αν υπερ-τροφοδοτήσουμε ένα νεογνό με οξυγόνο μπορεί να προκαλέσουμε βλάβη και στους πνεύμονες του, αλλά κυρίως στον εγκέφαλό του. Στην περίπτωση όμως της καθόδου, δεν έχουμε υπερ-τροφοδότηση αλλά υπο-τροφοδότηση - αν μπορούμε δηλ. να χρησιμοποιήσουμε αυτό τον όρο. Δεν αιματώνεται ο εγκέφαλος. Και ο εγκέφαλος για να δουλέψει, για να σκεφτεί δηλ. (αυτή είναι η δουλειά του, η σκέψη) χρειάζεται οξυγόνο.
Βλέπουμε λοιπόν πως το οξυγόνο συμπεριφέρεται σαν “βοηθός” για να εμβαθύνουμε την αναζήτησή μας, όμως μέχρι κάποιο όριο. Αν ξεπεραστεί αυτό το όριο, το οξυγόνο γίνεται τοξικό, γίνεται δηλητήριο.
Χορήγηση 100% οξυγόνου σε πίεση 1 Αtm για διάστημα μεγαλύτερο από 6 ώρες*, προκαλεί βλάβη στους πνεύμονες. Το γιατί γίνεται αυτό το ξέρουμε. Η βλάβη οφείλεται στην καταστροφή που προκαλεί το οξυγόνο σε έναν επιφανειοαντιδραστικό παράγοντα (surfctan) που καλύπτει την επιφάνεια των κυψελίδων και συντελεί στην σύμπτωσή των. Οι κυψελίδες στους πνευμονές μας είναι σαν ρόγες σταφυλιού. Για να μην “κολάνε” μεταξύ τους, καλύπτονται από μια μεμβράνη. Αυτή η μεμβράνη είναι που καταστρέφεται από το ίδιο το οξυγόνο. Με ατμοσφαιρικό αέρα στην κατάδυση, για να πάθουμε δηλητηρίαση στους πνεύμονες θέλουμε παραμονή 35 ωρών στα -15m ή παραμονή 12 ωρών στα -40m. Όπως καταλαβαίνουμε με το οξυγόνο δεν κινδυνεύουμε. Και δεν κινδυνεύουμε γιατί είναι σχεδόν αδύνατο να παραμείνουμε τόση ώρα στο βυθό. Θα χρειαζόμασταν καμιά δεκαριά μπουκάλες ο καθένας. Θα κινδυνεύσουμε όμως όταν ξεπεράσουμε αυτά τα όρια. Για να ξεπεραστεί ο κίνδυνος, χρησιμοποιούμε τα μίγματα αερίων – ένα πολύ λεπτό θέμα που δεν θα μας απασχολήσει εδώ, στο δικό μας θέμα.
Αυτό που πρέπει να μας “μείνει” απ' όλο το θέμα των “δηλητηριάσεων” είναι πως οι ίδιες οι σκέψεις μας, οι εντυπώσεις μας και οι συλλογισμοί μας είτε αυτοί προέρχονται από “υγιή” τροφή – όπως είναι το οξυγόνο – είτε προέρχονται από “άρρωστη” τροφή – όπως είναι το άζωτο – μπορούν να μας δημιουργήσουν πρόβλημα. Και αυτή είναι η ουσία που πρέπει να μας ενδιαφέρει.
Στην κάθοδο η μόνη “επαφή”, η μόνη “σχέση”, η μόνη “γέφυρα επικοινωνίας” που έχουμε με το εξωτερικό περιβάλλον είναι ο αέρας. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε πως συμπεριφέρεται αυτός, τι κινδύνους κρύβει, και όσο μεγαλύτερη είναι η γνώση μας που αφορά αυτό το έιδος της τροφής μας, τόσο καλύτερα μπορούμε να τον διαχειριστούμε. Γι' αυτό και πολλοί ισχυρίζονται – σωστά κατά την άποψή μου - πως στον διαλογισμό η αναπνοή μας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις που ενδέχεται να εμφανιστεί “καταδυτικό ατύχημα”, η σωστή διατήρηση του ρυθμού αναπνοής, βοηθάει στο μην εμφανιστεί ο πανικός και χειροτερέψει την κατάσταση. Φανταστείτε – τώρα πλέον νομίζω πως θα μπορείτε να το κάνετε – τι θα συνέβαινε σε μένα τον ίδιο και στο reverse block που είχα, αν δεν σταματούσα την ανεξέλεγκτη άνοδο, αν δεν κρατούσα την ψυχραιμία μου και αν δεν ανέπνεα κανονικά όταν ακούμπησα στον πάτο. Αν είχα χάσει τον κανονικό ρυθμό αναπνοής μου, αφ' ενός ο αέρας μου θα τελείωνε γρήγορα – βρισκόμουν στην άνοδο, είχα μόλις 50bar στην μπουκάλα μου – αφ' ετέρου μπορεί να είχα λιποθυμήσει. Γι' αυτό – και αυτό είναι που θα μας απασχολήσει στο επόμενο ποστ – ποτέ δεν πραγματοποιούμε μια κάθοδο / κατάδυση, μόνοι μας.
Π. Βουλουτιάδης
*αυτό σημαίνει πως αν δώσουμε σε κάποιον συνάνθρωπό μας, 100% "υγιή" τροφή, "υγιείς" εντυπώσεις δηλ. για περισσότερο από κάποιο χρονικό διάστημα θα του προκαλέσουμε "βλάβη". Και αυτό είναι ένα πολύ πολύ λεπτό θέμα. Σχετίζεται με πολλά. Αν για παράδειγμα, φανερώσουμε σε έναν άνθρωπο μια αλήθεια που έχουμε ανακαλύψει γι' αυτόν, και συνεχίσουμε να τον τροφοδοτουμε, να του χορηγούμε δηλ. αλήθειες για περισσότερο απ΄ όσο πρέπει, ο άνθρωπος αυτός θα πληγωθεί. Θα του κάνουμε "κακό". Είναι πολύ σημαντικό σημείο ...
Ελπίζω να είναι και κατανοητό.-
Παύλος Βουλουτιάδης
- Δημοσιεύσεις: 455
- Εγγραφή: Δευ Οκτ 16, 2006 6:57 pm
Εκπαίδευση & Ομάδα
Ο 5ος κανόνας της κατάδυσης αναφέρει : ”Να είμαι πάντα “κολλητός” με το ζευγάρι μου”. Στην κατάδυση είναι αυτονόητο το γεγονός πως δεν πραγματοποιούμε μια βουτιά μόνοι μας. Τώρα που γνωρίζουμε τα σοβαρότερα καταδυτικά ατυχήματα, νομίζω πως ο λόγος που δεν κάνουμε μια κατάδυση μόνοι μας, είναι εμφανής. Στο ενδεχόμενο να πάθουμε ένα καταδυτικό ατύχημα, ο “σύντροφός” μας στην κατάδυση, θα μπορέσει να αποτελέσει “σανίδα σωτηρίας” για μας. Έχει την ίδια εκπαίδευση με μας, ίσως ακόμη καλύτερη, κατά συνέπεια αυτός είναι που θα μας “ανεβάσει” στην επιφάνεια, αν μας συμβεί κάτι στον βυθό, αυτός είναι που θα μας δώσει αέρα από τον εφεδρικό του ρυθμιστή, αν τελειώσει ο δικός μας ή αν χαλάσει ο δικός μας ρυθμιστής πιέσεως, αυτός είναι που θα μας καθυσηχάσει αν χάσουμε την ψυχραιμία μας και φοβηθούμε κάποια στιγμή.
Οι κίνδυνοι όπως είδαμε είναι πολλοί και διαφορετικοί στον βυθό. Όσο όμορφος κι αν είναι, όση μαγεία κι αν έχει, όση ελευθερία κι αν μας προσφέρει, ο βυθός είναι μια “αφιλόξενη” περιοχή για το ανθρώπινο είδος. Είναι κρύος, είναι σκοτεινός αλλά είναι και μαγικός και υπέροχος και ολόφρεσκος.
Η βασική αντιστοιχία που μας επιτρέπει να διευρύνουμε το νου μας για προχωρήσουμε στην κατανόηση του παρόντος θέματος, είναι πως ο βυθός της θαλάσσης, προσομοιάζει με τα βαθύτερα υποστρώματα του “είναι” μας. Η ομορφιά του είναι παρόμοια με την ομορφιά του “είναι” των ανθρώπων και η ομορφιά του είναι απερίγραπτη. Γι' αυτό βλέπετε πως στο θέμα μας, δεν μιλάμε και πολύ για την ομορφιά του βυθού - τι να πούμε ; τι θα μπορούσε να πει κάποιος που έχει προχωρήσει τόσο βαθιά στον εαυτό του και έχει βρεί την ελευθερία του ; τίποτε! Προτιμήσαμε λοιπόν ως τώρα να μιλήσουμε για το τι πρέπει να προσέχουμε όταν επιχειρήσουμε μια κάθοδο, κι όχι για το τι θα βρούμε σε μια κάθοδο. Άλλωστε, το τι θα βρούμε, είναι λίγο πολύ γνωστό. Θα βρούμε ενότητα, αρμονία – ακριβώς όπως αρμονικό είναι το περιβάλλον του βυθού – θα βρούμε γαλήνη, ηρεμία, ελευθερία και όλες αυτές τις υπέροχες έννοιες που μας αρέσει να κουβεντιάζουμε για να παρηγορούμαστε.
Απ΄όλη αυτήν την παρουσίαση ως τώρα, ακόμη ένα πράγμα αρχίζει να γίνεται λίγο περισσότερο κατανοητό – γιατί ως τώρα μας φαινόταν λίγο “εχθρικό” όταν το συναντούσαμε στην εσωτερική ορολογία. Και αυτό είναι η εκπαίδευση και η σημασία της ομάδος.
Εκπαίδευση
Μπορεί κάποιος που δεν είναι εκπαιδευμένος να καταδυθεί ; Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική. Η εκπαίδευση είναι απαραίτητη. Μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί μόνος του; (Είναι μια ερώτηση που την συναντάμε ίσως πολύ συχνά όταν κουβεντιάζουμε με κάποιους θέματα εσωτερισμού, και νομίζω πως το γνωρίζετε αυτό) Ναι, θα μπορούσε, αλλά αφ' ενός η εκπαιδευσή του θα ήταν ελλειπής, αφ' ετέρου αν του συνέβαινε ένα “καταδυτικό ατύχημα” θα είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να “πεθάνει”. Ο εκπαιδευόμενος πρέπει να μάθει έναν τρόπο.
Στην κατάδυση, τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος να καταδυθείς, συγκεκριμένος τρόπος εκπαίδευσης, συγκεκριμένες διαδικασίες. Όταν αποκτήσεις αυτό που λέμε “εμπειρία” και έχεις μάθει καλά να τηρείς τους νόμους της κατάδυσης, έχεις κάθε δικαίωμα να καταδυθείς χωρίς να είσαι μέλος μιας ομάδος, αλλά πάντα με το “ζευγάρι” σου. Ένα ζευγάρι δηλ. ένα αντρόγυνο για παράδειγμα, θα μπορούσε άνετα σε κάποιο ταξίδι του ή στις διακοπές του, να κάνει και κα'να δυο βουτιές, πολύ ευχάριστα, πολύ άνετα και πολύ διασκεδαστικά, χωρίς να κινδυνεύει, χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα. Είναι σίγουρο πως θα περάσει καλά, είναι μια “ιδιαίτερη” και ευχάριστη ενασχόληση, είναι κάτι “ζωογόνο” και όμορφο.
Στην κάθοδο όμως ο τρόπος δεν διδάσκεται. Θα ήθελα να γίνει απόλυτα κατανοητό πως όποιος προσφέρει έναν τρόπο διαλογισμού και καθόδου σε έναν άλλον συνάνθρωπό του, είναι ψεύτης και ανόητος. Για να μην πω, και επικίνδυνος. Μπορεί ο ίδιος να είναι μαστερ της καθόδου, μπορεί να είναι μάστερ στον διαλογισμό, μπορεί να είναι μάστερ γκουρού κι εγώ δεν ξέρω ποιας σχολής, αλλά να σου πει “έτσι θα διαλογίζεσαι”, δεν μπορεί. Όπως επίσης δεν μπορεί, δεν έχει το δικαίωμα να σου πει “πάρε στάση τάδε, κλείσε τα μάτια σου, κάνε αυτό, φαντάσου, πήδα, κάτσε, φτιάξε, κάνε, ράνε, ψέλνε, μην ψέλνεις εκεί, άνοιξε τα χέρια σου, κλείσε τα χέρια σου, άνοιξε τα πόδια σου, κλείσε τα πόδια σου”. Όποιος τα λέει αυτά – είμαι κατηγορηματικός και απόλυτος σ' αυτό το σημείο – είναι μπούρδας! Δεν μπορεί κανένας να μας πει πως να διαχωρίζουμε το ψέμα από την αλήθεια, πως να αντιστρέφουμε τις έννοιες των πραγμάτων, πως να διακρίνουμε τι υπάρχει πίσω από τα “πράγματα”, πως να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Ας σκεφτούμε, τι ανόητο είναι αυτό. Δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας, και ζητάμε από κάποιον να μας πει τον τρόπο να τον μάθουμε. Τον ίδιο τον εαυτό μας! Μα, αν δεν γνωρίζουμε εμείς τον ίδιο τον εαυτό μας, τότε ποιος άλλος τον γνωρίζει ; Κανένας, κανένας, κανένας! Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος στο σύμπαν που να σου πει πως να μάθεις τον εαυτό σου. Δεν μπορεί να σου δώσει συγκεκριμένο τρόπο. Μπορεί απλώς να σου δώσει πληροφορίες κατεύθυνσης, ναι, αυτό ίσως να μπορεί να το κάνει. Αλλά να σου πει πως θα περπατήσεις σ' αυτήν την κατεύθυνση, δεν μπορεί. Δεν μπορέι να σου διδάξει τον βηματισμό. Το τρόπο να περπατάς. Άλλωστε αυτό το ξέρεις! Ας σκεφτούμε. Ξέρουμε όλοι κατά βάθος πως να περπατάμε – στον Κύκλο των χαμένων ποιητών ο Ουϊλιαμς λέει στους μαθητές του : “Βγείτε στην αυλή και περπατήστε ο καθένας με τον δικό του τρόπο! – αλλά ίσως δεν γνωρίζουμε που να πάμε. Στην ουσία ο καθηγητής, ζητά από τους μαθητές του να βρουν ο καθένας τον δικό του τρόπο. Δείχνει μια κατεύθυνση, έναν δρόμο, αλλά σου λέει : “Φίλε, εκεί είναι. Αλλά πως θα πας, πρόβλημά σου!”
Ομάδα
”Δεν αντιλαμβάνεσαι τη δική σου κατάσταση. Βρίσκεσαι στην φυλάκη. Το μόνο που μπορείς να επιθυμήσεις, αν είσαι λογικός άνθρωπος, είναι να δραπετεύσεις. Αλλά πως ; Είναι ανάγκη να ανοίξεις μια σήραγγα κάτω από έναν τοίχο. Ένας άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Αλλά ας υποθέσουμε ότι είναι δέκα ή είκοσι. Αν δουλεύουν διαδοχικά κι αν ο ένας καλύπτει τον άλλον, μπορούν να τελειώσουν την σήραγγα και να δραπετεύσουν. Εξάλλου, κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει από την φυλακή χωρίς την βοήθεια εκείνων που έχουν ήδη δραπετεύσει. Μόνο αυτοί μπορούν να σου πουν με ποιον τρόπο είναι δυνατή η απόδραση (την κατεύθυνση δηλ.), να στείλουν εργαλεία, λίμες, ή ότι άλλο χρειάζεται στους φυλακισμένους. Αλλά ένας φυλακισμένος μεμονωμένα (αυτό που λέγαμε στο άλλο θέμα δηλ) δεν μπορεί να βρει αυτούς τους ελεύθερους ανθρώπους, ούτε να έρθει σε επαφή μαζί τους. Είναι απαραίτητη μια οργάνωση. Τίποτε δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς οργάνωση.” Γ. Ι. Γκουρτζίεφ
”Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο, και τα δυο το πρόσωπο”. Παροιμία.
”Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρεις
[...]
Βαράνε δυο, βαράνε τρεις, βαράνε χίλιοι δεκατρείς
Πονάς εσύ, πονάω κι εγώ, μα ποιος πονάει πιο πολύ
θα ’ρθει ο καιρός να μάς το πει.
Ο εκδικητής, ο λυτρωτής, είμαστε δυο, είμαστε τρεις
Είμαστε χίλιοι δεκατρείς.” Μ. Θεοδωράκης
Στην κάθοδο συνήθως ο ασκούμενος είναι μόνος του. Για να επιτευχθεί μια κάθοδος, χωρίς “τραυματισμούς”, χωρίς “ατυχήματα”, χωρίς “επιπλοκές” και προβλήματα που είναι πιθανόν να εμφανιστούν στην επιφάνεια, ο ασκουμενός πρέπει να έχει επιλέξει ένα “ζευγάρι”.
Τι σημαίνει “ζευγάρι”, ποια είναι η έννοια του “ζευγαριού” στον εσωτερισμό ; Αυτό θα μας απασχολήσει στο επόμενο πόστ.
Ευχαριστώ,
Π. Βουλουτιάδης.
Οι κίνδυνοι όπως είδαμε είναι πολλοί και διαφορετικοί στον βυθό. Όσο όμορφος κι αν είναι, όση μαγεία κι αν έχει, όση ελευθερία κι αν μας προσφέρει, ο βυθός είναι μια “αφιλόξενη” περιοχή για το ανθρώπινο είδος. Είναι κρύος, είναι σκοτεινός αλλά είναι και μαγικός και υπέροχος και ολόφρεσκος.
Η βασική αντιστοιχία που μας επιτρέπει να διευρύνουμε το νου μας για προχωρήσουμε στην κατανόηση του παρόντος θέματος, είναι πως ο βυθός της θαλάσσης, προσομοιάζει με τα βαθύτερα υποστρώματα του “είναι” μας. Η ομορφιά του είναι παρόμοια με την ομορφιά του “είναι” των ανθρώπων και η ομορφιά του είναι απερίγραπτη. Γι' αυτό βλέπετε πως στο θέμα μας, δεν μιλάμε και πολύ για την ομορφιά του βυθού - τι να πούμε ; τι θα μπορούσε να πει κάποιος που έχει προχωρήσει τόσο βαθιά στον εαυτό του και έχει βρεί την ελευθερία του ; τίποτε! Προτιμήσαμε λοιπόν ως τώρα να μιλήσουμε για το τι πρέπει να προσέχουμε όταν επιχειρήσουμε μια κάθοδο, κι όχι για το τι θα βρούμε σε μια κάθοδο. Άλλωστε, το τι θα βρούμε, είναι λίγο πολύ γνωστό. Θα βρούμε ενότητα, αρμονία – ακριβώς όπως αρμονικό είναι το περιβάλλον του βυθού – θα βρούμε γαλήνη, ηρεμία, ελευθερία και όλες αυτές τις υπέροχες έννοιες που μας αρέσει να κουβεντιάζουμε για να παρηγορούμαστε.
Απ΄όλη αυτήν την παρουσίαση ως τώρα, ακόμη ένα πράγμα αρχίζει να γίνεται λίγο περισσότερο κατανοητό – γιατί ως τώρα μας φαινόταν λίγο “εχθρικό” όταν το συναντούσαμε στην εσωτερική ορολογία. Και αυτό είναι η εκπαίδευση και η σημασία της ομάδος.
Εκπαίδευση
Μπορεί κάποιος που δεν είναι εκπαιδευμένος να καταδυθεί ; Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική. Η εκπαίδευση είναι απαραίτητη. Μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί μόνος του; (Είναι μια ερώτηση που την συναντάμε ίσως πολύ συχνά όταν κουβεντιάζουμε με κάποιους θέματα εσωτερισμού, και νομίζω πως το γνωρίζετε αυτό) Ναι, θα μπορούσε, αλλά αφ' ενός η εκπαιδευσή του θα ήταν ελλειπής, αφ' ετέρου αν του συνέβαινε ένα “καταδυτικό ατύχημα” θα είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να “πεθάνει”. Ο εκπαιδευόμενος πρέπει να μάθει έναν τρόπο.
Στην κατάδυση, τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος να καταδυθείς, συγκεκριμένος τρόπος εκπαίδευσης, συγκεκριμένες διαδικασίες. Όταν αποκτήσεις αυτό που λέμε “εμπειρία” και έχεις μάθει καλά να τηρείς τους νόμους της κατάδυσης, έχεις κάθε δικαίωμα να καταδυθείς χωρίς να είσαι μέλος μιας ομάδος, αλλά πάντα με το “ζευγάρι” σου. Ένα ζευγάρι δηλ. ένα αντρόγυνο για παράδειγμα, θα μπορούσε άνετα σε κάποιο ταξίδι του ή στις διακοπές του, να κάνει και κα'να δυο βουτιές, πολύ ευχάριστα, πολύ άνετα και πολύ διασκεδαστικά, χωρίς να κινδυνεύει, χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα. Είναι σίγουρο πως θα περάσει καλά, είναι μια “ιδιαίτερη” και ευχάριστη ενασχόληση, είναι κάτι “ζωογόνο” και όμορφο.
Στην κάθοδο όμως ο τρόπος δεν διδάσκεται. Θα ήθελα να γίνει απόλυτα κατανοητό πως όποιος προσφέρει έναν τρόπο διαλογισμού και καθόδου σε έναν άλλον συνάνθρωπό του, είναι ψεύτης και ανόητος. Για να μην πω, και επικίνδυνος. Μπορεί ο ίδιος να είναι μαστερ της καθόδου, μπορεί να είναι μάστερ στον διαλογισμό, μπορεί να είναι μάστερ γκουρού κι εγώ δεν ξέρω ποιας σχολής, αλλά να σου πει “έτσι θα διαλογίζεσαι”, δεν μπορεί. Όπως επίσης δεν μπορεί, δεν έχει το δικαίωμα να σου πει “πάρε στάση τάδε, κλείσε τα μάτια σου, κάνε αυτό, φαντάσου, πήδα, κάτσε, φτιάξε, κάνε, ράνε, ψέλνε, μην ψέλνεις εκεί, άνοιξε τα χέρια σου, κλείσε τα χέρια σου, άνοιξε τα πόδια σου, κλείσε τα πόδια σου”. Όποιος τα λέει αυτά – είμαι κατηγορηματικός και απόλυτος σ' αυτό το σημείο – είναι μπούρδας! Δεν μπορεί κανένας να μας πει πως να διαχωρίζουμε το ψέμα από την αλήθεια, πως να αντιστρέφουμε τις έννοιες των πραγμάτων, πως να διακρίνουμε τι υπάρχει πίσω από τα “πράγματα”, πως να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Ας σκεφτούμε, τι ανόητο είναι αυτό. Δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας, και ζητάμε από κάποιον να μας πει τον τρόπο να τον μάθουμε. Τον ίδιο τον εαυτό μας! Μα, αν δεν γνωρίζουμε εμείς τον ίδιο τον εαυτό μας, τότε ποιος άλλος τον γνωρίζει ; Κανένας, κανένας, κανένας! Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος στο σύμπαν που να σου πει πως να μάθεις τον εαυτό σου. Δεν μπορεί να σου δώσει συγκεκριμένο τρόπο. Μπορεί απλώς να σου δώσει πληροφορίες κατεύθυνσης, ναι, αυτό ίσως να μπορεί να το κάνει. Αλλά να σου πει πως θα περπατήσεις σ' αυτήν την κατεύθυνση, δεν μπορεί. Δεν μπορέι να σου διδάξει τον βηματισμό. Το τρόπο να περπατάς. Άλλωστε αυτό το ξέρεις! Ας σκεφτούμε. Ξέρουμε όλοι κατά βάθος πως να περπατάμε – στον Κύκλο των χαμένων ποιητών ο Ουϊλιαμς λέει στους μαθητές του : “Βγείτε στην αυλή και περπατήστε ο καθένας με τον δικό του τρόπο! – αλλά ίσως δεν γνωρίζουμε που να πάμε. Στην ουσία ο καθηγητής, ζητά από τους μαθητές του να βρουν ο καθένας τον δικό του τρόπο. Δείχνει μια κατεύθυνση, έναν δρόμο, αλλά σου λέει : “Φίλε, εκεί είναι. Αλλά πως θα πας, πρόβλημά σου!”
Ομάδα
”Δεν αντιλαμβάνεσαι τη δική σου κατάσταση. Βρίσκεσαι στην φυλάκη. Το μόνο που μπορείς να επιθυμήσεις, αν είσαι λογικός άνθρωπος, είναι να δραπετεύσεις. Αλλά πως ; Είναι ανάγκη να ανοίξεις μια σήραγγα κάτω από έναν τοίχο. Ένας άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Αλλά ας υποθέσουμε ότι είναι δέκα ή είκοσι. Αν δουλεύουν διαδοχικά κι αν ο ένας καλύπτει τον άλλον, μπορούν να τελειώσουν την σήραγγα και να δραπετεύσουν. Εξάλλου, κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει από την φυλακή χωρίς την βοήθεια εκείνων που έχουν ήδη δραπετεύσει. Μόνο αυτοί μπορούν να σου πουν με ποιον τρόπο είναι δυνατή η απόδραση (την κατεύθυνση δηλ.), να στείλουν εργαλεία, λίμες, ή ότι άλλο χρειάζεται στους φυλακισμένους. Αλλά ένας φυλακισμένος μεμονωμένα (αυτό που λέγαμε στο άλλο θέμα δηλ) δεν μπορεί να βρει αυτούς τους ελεύθερους ανθρώπους, ούτε να έρθει σε επαφή μαζί τους. Είναι απαραίτητη μια οργάνωση. Τίποτε δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς οργάνωση.” Γ. Ι. Γκουρτζίεφ
”Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο, και τα δυο το πρόσωπο”. Παροιμία.
”Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρεις
[...]
Βαράνε δυο, βαράνε τρεις, βαράνε χίλιοι δεκατρείς
Πονάς εσύ, πονάω κι εγώ, μα ποιος πονάει πιο πολύ
θα ’ρθει ο καιρός να μάς το πει.
Ο εκδικητής, ο λυτρωτής, είμαστε δυο, είμαστε τρεις
Είμαστε χίλιοι δεκατρείς.” Μ. Θεοδωράκης
Στην κάθοδο συνήθως ο ασκούμενος είναι μόνος του. Για να επιτευχθεί μια κάθοδος, χωρίς “τραυματισμούς”, χωρίς “ατυχήματα”, χωρίς “επιπλοκές” και προβλήματα που είναι πιθανόν να εμφανιστούν στην επιφάνεια, ο ασκουμενός πρέπει να έχει επιλέξει ένα “ζευγάρι”.
Τι σημαίνει “ζευγάρι”, ποια είναι η έννοια του “ζευγαριού” στον εσωτερισμό ; Αυτό θα μας απασχολήσει στο επόμενο πόστ.
Ευχαριστώ,
Π. Βουλουτιάδης.
"Ανεξήγητος Φόβος Καθόδου"?
Φίλε Παύλο,
Θα ήθελα να σου αναφέρω την παρακάτω περίπτωση.
Θα προσπαθήσω να την αποδώσω όσο το δυνατόν πιο γλαφυρά.
Εντάσσεται μήπως με κάποιον τρόπο στην ενδιαφέρουσα ανάλυσή σου?
«…..Ο Χ κάθησε για μια ακόμη φορά στα γόνατα.......έκλεισε τα μάτια του, ρύθμισε την αναπνοή του μέχρι που να γίνει αργή και ανεπαίσθητη, συγκεντρώθηκε στο Κέντρο του Μετώπου του και άδειασε το Νου του από κάθε σκέψη…..
…..η ηρεμία και η γαλήνη άρχισαν να τον κατακλύζουν….
….και μέσα σε αυτή την Εσωτερική Σιωπή, για μια ακόμη φορά, ένοιωσε να «αλλάζει κάτι» στην «εσωτερική του αισθαντικότητα»….
…. «διαισθανόταν» πως «κάτι ανοίγονταν» μπροστά του…..αλλά δεν είχε ιδέα «τι ήταν αυτό» …..
… λες και κάπου ετοιμαζόταν να «εισέλθει».,…αλλά δεν μπορούσε να «προσδιορίσει» τι ήταν «αυτό» το κάτι…ή το «κάπου»….
….λες και «προς κάπου ετοιμαζόταν να πετάξει» ή «κάπου να καταδυθεί»….
…μα πριν προλάβει να τα «εξετάσει» απ’ όλες τις πλευρές, τόσο το «ανεξήγητο συναίσθημα» όσο και τον «διανοιγόμενο μπροστά του άγνωστο προορισμό», ένας «ανεξήγητος τρόμος» τον κατέλαβε, μια «ταραχή» και το «συναίσθημα γαλήνης» χάθηκε τόσο ξαφνικά και απότομα όσο ήρθε….αφήνοντας πίσω του μόνον «σύγχιση» και «ανησυχία»…..
....και φυσικά, μια πλήρως "καταρρεύσασα αυτοσυγκέντρωση"....συνοδευόμενη ενίοτε απο "αιφνίδια ταραχώδη αναπνοή"...
… για άλλη μια φορά «προσγειώθηκε» απότομα στην πραγματικότητα….
….Για άλλη μια πολλοστή φορά…..»
…………………………………………..
Κάποιες ερμηνείες καλέ μου φίλε ?
Προφανώς αυτό το «κάπου» είναι ο «Βυθός» στον οποίο αναφέρεσαι.
Ο «ανεξήγητος φόβος» όμως? Τι θέση έχει σε αυτή την διαδικασία? Γιατί?
Κάποιος που πάει να κάνει ένα extreme άθλημα (όπως η «κατάδυση»), σίγουρα νοιώθει "ευχάριστη υπερδιέγερση"….αλλά όχι φόβο…
….είναι προετοιμασμένος ψυχολογικά για το «εγχείρημά» του και φυσικά , εάν νοιώθει φόβο, δεν αποπειράται να το πραγματοποιήσει….
Τι είναι λοιπόν αυτός ο «Ανεξήγητος και Ανεξέλεγκτος Φόβος» που «φρενάρει» την «κάθοδο»?
Και μάλιστα μετά από επανειλημμένες προσπάθειες?
Θα μπορούσες σε παρακαλώ να πεις δυο λόγια και γι’ αυτό το στοιχείο?
Σε ευχαριστώ θερμά για την εκπληκτική σου ανάλυση...
Θα ήθελα να σου αναφέρω την παρακάτω περίπτωση.
Θα προσπαθήσω να την αποδώσω όσο το δυνατόν πιο γλαφυρά.
Εντάσσεται μήπως με κάποιον τρόπο στην ενδιαφέρουσα ανάλυσή σου?
«…..Ο Χ κάθησε για μια ακόμη φορά στα γόνατα.......έκλεισε τα μάτια του, ρύθμισε την αναπνοή του μέχρι που να γίνει αργή και ανεπαίσθητη, συγκεντρώθηκε στο Κέντρο του Μετώπου του και άδειασε το Νου του από κάθε σκέψη…..
…..η ηρεμία και η γαλήνη άρχισαν να τον κατακλύζουν….
….και μέσα σε αυτή την Εσωτερική Σιωπή, για μια ακόμη φορά, ένοιωσε να «αλλάζει κάτι» στην «εσωτερική του αισθαντικότητα»….
…. «διαισθανόταν» πως «κάτι ανοίγονταν» μπροστά του…..αλλά δεν είχε ιδέα «τι ήταν αυτό» …..
… λες και κάπου ετοιμαζόταν να «εισέλθει».,…αλλά δεν μπορούσε να «προσδιορίσει» τι ήταν «αυτό» το κάτι…ή το «κάπου»….
….λες και «προς κάπου ετοιμαζόταν να πετάξει» ή «κάπου να καταδυθεί»….
…μα πριν προλάβει να τα «εξετάσει» απ’ όλες τις πλευρές, τόσο το «ανεξήγητο συναίσθημα» όσο και τον «διανοιγόμενο μπροστά του άγνωστο προορισμό», ένας «ανεξήγητος τρόμος» τον κατέλαβε, μια «ταραχή» και το «συναίσθημα γαλήνης» χάθηκε τόσο ξαφνικά και απότομα όσο ήρθε….αφήνοντας πίσω του μόνον «σύγχιση» και «ανησυχία»…..
....και φυσικά, μια πλήρως "καταρρεύσασα αυτοσυγκέντρωση"....συνοδευόμενη ενίοτε απο "αιφνίδια ταραχώδη αναπνοή"...
… για άλλη μια φορά «προσγειώθηκε» απότομα στην πραγματικότητα….
….Για άλλη μια πολλοστή φορά…..»
…………………………………………..
Κάποιες ερμηνείες καλέ μου φίλε ?
Προφανώς αυτό το «κάπου» είναι ο «Βυθός» στον οποίο αναφέρεσαι.
Ο «ανεξήγητος φόβος» όμως? Τι θέση έχει σε αυτή την διαδικασία? Γιατί?
Κάποιος που πάει να κάνει ένα extreme άθλημα (όπως η «κατάδυση»), σίγουρα νοιώθει "ευχάριστη υπερδιέγερση"….αλλά όχι φόβο…
….είναι προετοιμασμένος ψυχολογικά για το «εγχείρημά» του και φυσικά , εάν νοιώθει φόβο, δεν αποπειράται να το πραγματοποιήσει….
Τι είναι λοιπόν αυτός ο «Ανεξήγητος και Ανεξέλεγκτος Φόβος» που «φρενάρει» την «κάθοδο»?
Και μάλιστα μετά από επανειλημμένες προσπάθειες?
Θα μπορούσες σε παρακαλώ να πεις δυο λόγια και γι’ αυτό το στοιχείο?
Σε ευχαριστώ θερμά για την εκπληκτική σου ανάλυση...
-
Παύλος Βουλουτιάδης
- Δημοσιεύσεις: 455
- Εγγραφή: Δευ Οκτ 16, 2006 6:57 pm
Άνωση
Τι είναι λοιπόν αυτός ο «Ανεξήγητος και Ανεξέλεγκτος Φόβος» που «φρενάρει» την «κάθοδο»?
Νομίζω πως κάπου στο θέμα μας το έχουμε αναφέρει, όμως το προσπεράσαμε σχετικά γρήγορα. Είναι μια προσωπική άποψη αυτή βέβαια, και δεν ξέρω αν η απάντηση που θα σου δώσω, θα σε ικανοποιήσει. Όμως καλά κάνεις και το θίγεις, γιατί καλό είναι σε ένα θέμα που σχετίζεται με αρκετές έννοιες, να υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότερες διευκρινήσεις.
Κατά την άποψή μου δηλ. δεν νομίζω πως πρόκειτε ακριβώς για το αίσθημα του φόβου έτσι τουλάχιστον όπως το καταλαβαίνω εγώ. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα, δικό μου - προσωπική μου δηλ. εμπειρία.
Στο επίπεδο του 2ου ερασιτεχνικού άστρου (για την κατάδυση μιλάω τώρα), πρέπει ο εκπαιδευόμενος να πραγματοποιήσει μια "βαθιά" βουτιά στα -40m για να πάρει το πτυχίο του advanced oper water diver - έτσι λέγεται. Ξεκινήσαμε λοιπόν μια ομάδα, για να κάνουμε αυτήν την βουτιά. Ήμουν ακόμη εκπαιδευόμενος. Όταν πέσαμε απ' το σκάφος, έκανα κάποιο λάθος κατά την είσοδό μου στο νερό. Ο εκπαιδευτής μου το είδε αυτό και άρχισε να μου φωνάζει : "Καλά, είσαι με τα καλά σου ; Δες που είσαι!". Με το "δες που είσαι!" που είπε, εγώ γύρισα το πρόσωπό μου (φορώντας την μάσκα μου) για να δω που είμαι, απλά δηλ. για να δω που είμαι. Αντίκρυσα μια άβυσσο από κάτω μου. Αυτό με "φρέναρε" για λίγο, για μερικά δευτερόλεπτα δηλ. γιατί σαν σφίνα πέρασε κάποια "άσχημη" σκέψη απ' το μυαλό μου, την οποία δεν την θυμάμαι να σου την πω, γιατί την έδιωξα σχεδόν αμέσως και βλέποντας την ομάδα μου να καταδύεται κανονικά, ξεκίνησα την κατάδυση. Όταν τελείωσε η βουτιά και είχαν πάει όλα καλά - γιατί το βάθος αυτό, δεν είναι μικρό, δεν πρόκειτε δηλ. για κατάδυση αναψυχής - είπα στον εκπαιδευτή μου : "Κώστα, για μια στιγμή όταν μου είπες να δω κάτω, φοβήθηκα". Κι εκείνος μου είπε : "Έτσι έπρεπε ρε! Να φοβηθείς. Γι' αυτό στο είπα!" κι άρχισε να γελάει.
Αυτό - το παραπάνω δηλ. - είναι ένα σημείο που δείχνει κάτι. Μπορείς να το ερμηνεύσεις όπως εσύ νομίζεις.
Τώρα, σχετικά με το "φρένο" που λες. Έχεις ακούσει την έκφραση "σώας τας φρένας" ;. Νομίζω ναι. Την χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να δείξουμε πως ένας συνάθρωπός μας έχει τα λογικά του, πάει καλά με τα μυαλά του δηλ. Ο νους είναι ένα είδος φρένου. Φρενάρει δηλ. πολλές φορές το συναισθηματικό κέντρο μας. Και είναι πολύ φυσικό, πολύ φυσιολογικό. Και όταν λέω "ο νους φρενάρει", εννοώ οι σκέψεις φρενάρουν, εννοώ το νοητικό κέντρο φρενάρει το συναισθηματικό. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό να το κάνει αυτό, για να μην μπερδευτούν οι ενέργειες του συναισθηματικού κέντρου με το δικό του. Τα κέντρα ενός ανθρώπου είναι σαν κάστρα, "οχυρωμένα". Όταν λοιπόν το συναισθηματικό πάει να εισβάλει στο νοητικό και να πάρει σημεία - ενέργειες δηλ. - που ανήκουν στην περιοχή του, να μπει ας πούμε στον "κήπο" του, τότε το νοητικό προβάλλει αντίσταση, μπλοκάρει, "φρενάρει" το συναισθηματικό. Άλλωστε, και στο παράδειγμα που σου έφερα, λέω πως "σαν σφίνα πέρασε κάποια "άσχημη" σκέψη απ' το μυαλό μου". Αυτό είναι ένα είδος "φρένου".
Η φυσική αντίσταση που προβάλλει ο βυθός στην κάθοδό μας, ο ίδιος μας ο εαυτός δηλ. είναι παρόμοια με την φυσική δύναμη της άνωσης που εμφανίζεται όταν βουλιάξουμε ένα σώμα στο νερό. Είναι μια δύναμη αντιστατικού χαρακτήρα, με φορά αντίθετη από την φορά του σώματος που βουλιάζουμε. Στηρίζεται στην Αρχή Δράσης - Αντίδρασης. Είναι ένα πολύ απλό φυσικό φαινόμενο. Όταν λοιπόν πάμε να εμβαθύνουμε την αναζήτησή μας, ο ίδιος μας ο εαυτός προβάλλει ένα είδος άνωσης, προβάλλει μια αντίσταση δηλ. σαν να μην θέλει, σαν να σου λέει "δεν σ' αφήνω να μπεις στον κήπο μου". Όσο περισσότερο ισχυροποιημένο είναι ένα "εγώ", ένα κάστρο δηλ. όσο περισσότερο "εγωιστής" - ας το πω έτσι - είναι ένας άνθρωπος, τόσο μεγαλύτερη αντίσταση θα προβάλλει ο ίδιος του ο εαυτός, όταν αποφασίσει να καταδυθεί εντός του. Και οι άνθρωποι, έχουν χτίσει γύρω από το "εγώ" τους, όχι απλά "κάστρα" δηλ. αλλά τόσο απόρθητα φρούρια, με τόσο ψηλούς τοίχους, με τόσες πολεμίστρες, που δεν αφήνουν να περάσει, όχι δηλ. μια απλή θετική σκέψη, αλλά μπλοκάρουν και πολεμούν ακόμη και τα θετικά καθημερινά πράγματα, όπως είναι η χαρά της παρέας, η συνεύρεση, η φιλία. Έχουν χτίσει τέτοια φρούρια που δεν αφήνουν ούτε έναν απλό καφέ να περάσει από την πύλη τους ...
Ο Χ λοιπόν, για μένα, κάπου, σε κάποιο σημείο της κατάδυσής του - του προγραμματισμού δηλ. της βουτιάς του (και θα μιλήσουμε γι' αυτό παρακάτω στο θέμα μας), έχει κάνει κάποιο λάθος. Μάλλον δεν τήρησε τον 8ο κανόνα της κατάδυσης : "Να καταδυόμαστε χωρίς να ξεπερνάμε τα όριά μας". Ασφαλώς, για να μην ξεπερνάμε τα όριά μας, πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε ποια είναι τα όριά μας, ως που "μας παίρνει" δηλ ...
Ας ξαναπροσπαθήσει & ας μην απογοητεύεται. Την επόμενη φορά, θα πάει πιο βαθιά ...
Παύλος.
Επιστροφή σε “- ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΣΚΕΨΕΩΝ -”
Μέλη σε σύνδεση
Μέλη σε αυτήν τη Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 2 επισκέπτες