Κάθοδος

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Η διαδικασία της καθόδου αποτελεί αντικείμενο έρευνας για πολλούς αναζητητές. Τι ακριβώς είναι ; Ύπάρχουν συγκεκριμένοι νόμοι ή κανόνες που πρέπει να τηρηθούν για να επιτύχουμε μια κάθοδο ; Που καταλήγει αυτή η κάθοδος ; Τι υπάρχει εκεί ; Τι θα συναντήσουμε ; Πως ξεκινάμε την κάθοδο ; Γιατί ξεκινάμε την κάθοδο ;

Σ' αυτό το θέμα, θα προσπαθήσουμε - με μια διαφορετική οπτική - να δώσουμε τις απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα - και όχι μόνο σ' αυτά.

Πρέπει να γίνει κατανοητό εξ' αρχής πως όταν μιλάμε για "κάθοδο", δεν εννοούμε μονάχα την αποδιδόμενη σημασία του όρου που χρησιμοποιούν οι εσωτεριστές ή οι αναζητητές. Η έννοια "κάθοδος" για μας, θα πρέπει να εξεταστεί σε ένα περιβάλλον περισσότερο ελεύθερο και απτό, για να μην αυτοεγκλωβιστούμε σε θεωρίες ανεφάρμοστες ή σε σοφιστείες βαρετές και δυσκατάληπτες. Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την έννοια της καθόδου σαν μια βουτιά κάτω από το νερό και έτσι να εξετάσουμε τις αντιστοιχίες αλλά και τις συνθήκες υπό τις οποίες ένας ανθρώπινος οργανισμός μπορεί να επιτύχει μια "κάθοδο" με ασφάλεια.

Πρέπει επίσης να τονίσουμε πως μια "κάθοδος" είναι μια extreme κατάσταση - όπως λένε οι πιτσιρικάδες - και σαν τέτοια κατάσταση κρύβει πολλούς κινδύνους. Μας ενδιαφέρει λοιπόν πρωτίστως η ασφάλεια του ανθρώπου που πρόκειται να πραγματοποιήσει μια κάθοδο.

Στην ορολογία των εσωτεριστών η έννοια "κάθοδος" σημαίνει την εμβάθυνση του συνειδησιακού επιπέδου (με χρήση όλων των κέντρων ενός ανθρώπου) μέσω του διαλογισμού. Είναι δηλ. μια βουτιά στην άβυσσο του "εγώ" μας. Αυτό, είναι πολύ εύκολο να το λέμε - και συνήθως οι άνθρωποι νομίζουν ότι το έχουν καταφέρει με τον εαυτό τους - όμως ακόμη κι όσοι έχουν πραγματοποιήσει μια "κάθοδο" με επιτυχία, δεν μπορούν να παραδώσουν αυτήν την γνώση τους στους υπολοίπους με τον λόγο ή με απλά παραδείγματα, εξ' αιτίας της καθαρά υποκειμενικής θέσης αλλά και της αυτούσιας βιωματικής κατάστασης στην οποία περιήλθαν.

Η έννοια της "καθόδου" θα πρέπει να εξεταστεί σε ένα περιβάλλον πιο "αντικειμενικό" λοιπόν, πιο εύκολα προσβάσιμο, σε ένα περιβάλλον που θα μπορούσαμε μέσα από παραδείγματα να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει κατά την διάρκεια μιας καθόδου, πως λειτουργεί η ανθρώπινη μηχανή, τι πρέπει να προσέξει, πως πρέπει να καταδυθεί αλλά και πως πρέπει να αναδυθεί για γίνει αυτή η κάθοδος με ασφάλεια και να μην υπάρξουν ψυχολογικά προβλήματα, προβλήματα σχιζοφρένειας, διχασμού προσωπικότητας κλπ.

Όπως είπαμε, η έννοια της "καθόδου" ταυτίζεται με την έννοια της βουτιάς κάτω από το νερό. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να εξετάσουμε τις συνθήκες που επικρατούν στο βάθος, η οποίες διαφέρουν κατά πολύ από τις συνθήκες που επικρατούν στην επιφάνεια.

(Για να κατανοηθεί η αντιστοιχία, θα πρέπει η έννοιες "βάθος", "επιφάνεια", "βουτιά" κλπ να αντιμετωπιστούν από τον αναγνώστη περισσότερο "ελεύθερα")

Για παράδειγμα, μια βουτιά στα 40m σημαίνει απόλυτη πίεση 5Atm. Συνεπώς, μια κάθοδος σε ένα τέτοιο βάθος σημαίνει πίεση σε όλα τα κέντρα του ανθρώπου (νοητικό, κινητικό, συναισθηματικό, κλπ). Αν από αυτό το βάθος προσπαθήσει κάποιος να βγει - να επιστρέψει δηλ. - στην επιφάνεια ξεπερνώντας κάποια συγκεκριμένη ταχύτητα ανόδου, θα πεθάνει! (Στην εσωτερική ορολογία, ο θάνατος μπορεί να είναι μια μη-αντιστρέψιμη κατάσταση κρυσταλλοποίησης ενός "εγώ")

Κάπως έτσι λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να δούμε σ' αυτό το θέμα την έννοια της "καθόδου" και να αντιστοιχίσουμε - να συνδέσουμε δηλ. - της έννοιες που συναντάμε στην ορολογία του εσωτερισμού με τις έννοιες που συναντάμε σε ένα υπερβαρικό περιβάλλον ενός βυθού.

Ευχαριστώ,

Π.Β

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Παρακάτω, προσπάθησα να αντιστοιχίσω κάποιες έννοιες που θα συναντήσουμε στο θέμα, έτσι όπως θα παρουσιαστεί αυτό :

κατάδυση = η άσκηση κατά την οποία ένας άνθρωπος αφήνει την επιφάνεια και κατεβαίνει προς τον βυθό. Κατ' επέκτασην, η κάθοδος, η βουτιά στο “εγώ” μας, η διαδικασία της αυτογνωσίας.

ανάδυση = η άσκηση κατά την οποία ένας άνθρωπος αφήνει τον βυθό και κατευθύνεται προς την επιφάνεια.

Η αναγκαιότητά της φαίνεται ξεκάθαρα πλέον. Αν δεν υπήρχε η ανάδυση, θα είμασταν ... ψάρια! Αυτό σημαίνει πως η διαδικασία της καθόδου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την διαδικασία της ανόδου. Αφού πραγματοποιηθεί μια βουτιά στον εαυτό μας, θα πρέπει να επιστρέψουμε στην επιφάνεια, στην γνώριμη κίνησή μας, στον περίγυρό μας, στις κοινωνικές μας δραστηριότητες, στην δουλειά μας, στους φίλους μας, στις σχέσεις μας. Δεν μπορούμε να ζούμε σαν Βούδες, σαν Χριστοί, σαν Κρισναμούρτηδες, όμως μπορούμε να διηγηθούμε τι ανακαλύψαμε στον “βυθό” μας. Από αυτό το σημείο, προέρχεται αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν “σοφία”, “γνώση”, “αρμονία”. Υπάρχει ταύτιση με αυτό που λέει το Ζεν “Πριν την φώτηση, κόβω ξύλα. Μετά την φώτηση, κόβω ξύλα”.

επιφάνεια = είναι όρος που χρησιμοποιείται πολύ συχνά από τον OSHO. Στο βιβλίο του “Η κρυμμένη αρμονία”, εκδ. Ρέμπελ, αναφέρει :”Όταν η σκέψη σταματά, μια νέα κίνηση αρχίζει. Τώρα πέφτεις στα βάθη, σε μια εμπειρία αβυσσαλέα. Όσοι διαλογίζονται βαθιά, αργά η γρήγορα φτάνουν σ' αυτό το σημείο και τότε φοβούνται, γιατί νιώθουν σα να 'χει ανοίξει μπροστά τους, μια ατελείωτη άβυσσος. Ζαλίζονται, φοβούνται. Θέλουν να αρπαχτούν από την παλιά, γνώριμη κίνηση [...] Θέλουν να επιστρέψουν στην επιφάνεια.” H έννοια της επιφάνειας συνίσταται στο περιβάλλον για το οποίο έχει "σχεδιαστεί" η λειτουργία της ανθρώπινης μηχανής. Στο γνώριμο περιβάλλον μας δηλ. Στον περίγυρό μας, στις σχέσεις μας, κοινωνικές, φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές, σ' αυτό που ονομάζουμε "κοινωνία".

Παρακάτω θα δούμε – σχετικά με το “αργά ή γρήγορα” πως σε μια “κατάδυση”, δεν έχει σημασία η ταχύτητα καθόδου αλλά η ταχύτητα ανόδου, και πως ο OSHO μιλάει απόλυτα όταν λέει πως “ζαλίζεσαι”, γιατί μετά τα 35m ένας “αυτοδύτης” παθαίνει νάρκωση αζώτου η οποία εκδηλώνεται στον ίδιο ως ελαφριά ζάλη.

βυθός = το κατώτερο συνειδησιακό επίπεδο στο οποίο επιθυμούμε να “κατέβουμε”. Πρόκειται για μια περιοχή του εαυτού μας. Ένα “εγώ”. Ο άνθρωπος δεν έχει μόνο ένα “εγώ”. Είναι μια λεγεώνα από μικρά “εγώ”. Άλλα βρίσκονται πιο κοντά στην επιφάνεια, αλλά βρίσκονται σε μεγαλύτερα βάθη. Ο “αυτοδύτης” προτού ξεκινήσει την διαδικασία της “κατάδυσης”, θα πρέπει να προγραμματίσει το βάθος στο οποίο θα “καταδυθεί” και θα πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα γι' αυτό.

αυτοδύτης = Αυτός που καταδύεται με αυτόνομη συσκευή κατάδυσης. Κατ' επέκτασην, ο άνθρωπος που θα ξεκινήσει την διαδικασία της καθόδου, χωρίς να είναι εξαρτημένος από την επιφάνεια. Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως υπάρχει διαφορά μεταξύ ενός “δύτη” και ενός “αυτοδύτη”. Ο πρώτος “καταδύεται” με σκάφανδρο – μια συσκευή συνεχόμενης παροχής αέρα από την επιφάνεια (είναι εξαρτημένος δηλ.) - ενώ ο δεύτερος, ο “αυτοδύτης” είναι αυτόνομος, δεν έχει σχέση δηλ. με την επιφάνεια.

παραμονή = ο χρόνος παραμονής στον βυθό. Πρέπει να σημειωθεί – και θα επεκταθούμε εκτενέστερα αργότερα σ' αυτό – πως υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος παραμονής στον βυθό. Αυτό, κατ' επέκτασην στην διαδιακασία της καθόδου, σημαίνει – και είναι κάτι το οποίο το αγνοούν οι περισσότεροι άνθρωποι – πως δεν μπορούμε να παραμείνουμε σε μια “περιοχή” του “εγώ” μας, περισσότερο απ' ότι πρέπει. Αν ξεπεραστούν τα χρονικά όρια, απαιτείται διαδικασία “αποσυμπίεσης”, κάτι που μπορεί να μεταφραστεί – στον εσωτερισμό - ως θεραπεία ψυχολογικών προβλημάτων.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Ασφάλεια.

Παρακάτω φαίνονται οι βασικοί κανόνες ασφαλείας που πρέπει να τηρηθούν πιστά σε μία κατάδυση : (θα αναλύσουμε έναν – έναν τους κανόνες και θα κάνουμε την αντιστοιχία των κανόνων στην ορολογία της εσωτερικής καθόδου, στην διαδιακασία δηλ. της αυτογνωσίας )

1. Να είμαστε σε καλή φυσική και ψυχική κατάσταση.
2. Να καταδυόμαστε μόνο κάτω από συνθήκες για τις οποίες έχουμε εκπαιδευτεί.
3. Να χρησιμοποιούμε αξιόπιστο και καλοσυντηρημένο εξοπλισμό (θα δούμε ποια είναι η έννοια του “εξοπλισμού” στην διαδικασία της αυτογνωσίας)
4. Να σεβόμαστε τις εντολές εκείνου που ηγείται της κατάδυσης.
5. Να είμαστε πάντα “κολλητοί” με το ζευγάρι μας.
6. Να περιορίζουμε το βάθος κατάδυσης σύμφωνα με την εκπαίδευσή μας και την εμπειρία μας.
7. Να έχουμε ουδέτερη πλευστότητα (θα δούμε ποια είναι η έννοια του “ουδέτερου”, ποια είναι η έννοια της “πλευστότητας”) για να κολυμπάμε εύκολα και να ξεκουραζόμαστε.
8. Να καταδυόμαστε χωρίς να ξεπερνάμε τα όριά μας.
9. Να χρησιμοποιούμε βάρκα ή σημαδούρα όταν καταδυόμαστε.
10. Να γνωρίζουμε και να υπακούμε στους κανόνες και στους νόμους της κατάδυσης.

Πρέπει να σημειωθεί πως η διαδικασία της αυτογνωσίας, αντιμετωπίζεται σε αυτό το θέμα από τον συγγραφέα σαν κατάδυση σε συγκεκριμένα βάθη του "εγώ" μας. Αυτό σημαίνει, πως ο αναγνώστης δεν θα πρέπει να περιοριστεί στην απλή πληροφορία που του παρέχεται, αλλά να διευρίνει τις προαναφερόμενες έννοιες και να κατανοήσει την σχέση / σύνδεση. Ο βυθός - μια περιοχή διαβαθμισμένου βάθους και ικανού να μετρηθεί - αποτελεί για τον συγγραφέα ένα πεδίο έρευνας και αναζήτησης για αρκετά χρόνια. Η ενασχόλησή του με τις καταδύσεις αναψυχής αποτέλεσε μια ευκαιρία για τον ίδιο να μελετήσει συμπεριφορές, ικανότητες και δεξιότητες που ο καθένας από τους αναγνώστες θα μπορούσε να τις έχει.

Ευχαριστώ,

Π.Β

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Ότι έχει αναφερθεί, αναφέρεται και ότι θα αναφερθεί στο παρόν θέμα με αρχικό τίτλο "Κάθοδος", αφορά καταδύσεις με ατμοσφαιρικό αέρα (Άζωτο 78,084% - Αργό 0,934% - Οξυγόνο 20,946% - Διοξείδιο C 0,033%), κατ' επέκτασην διαδικασίες καθόδου χωρίς την χρήση ενθεογενών ουσιών. Όπως σε πολλές σχολές εσωτερισμού οι ασκούμενοι πραγματοποιούν καθόδους χρησιμοποιώντας μίγματα ενθεογενών, έτσι και στις καταδύσεις υπάρχουν μίγματα αναπνευστικών αερίων (π.χ NITROX = κατάδυση με μίγμα Ν2, Ο2 σε αναλογίες διαφορετικές του ατμοσφαιρικού αέρα.) Οι κάθοδοι / καταδύσεις με τέτοια μίγματα επιτρέπουν στον ασκούμενο αφ' ενός να φτάνει σε μεγαλύτερα βάθη, αφ' ετέρου αυξάνουν τον χρόνο παραμονής στον βυθό. Και στις δύο περιπτώσεις, είτε μιλάμε για κατάδυση, είτε για κάθοδο στην ορολογία του εσωτερισμού, απαιτείται ειδική εκπαίδευση που δεν απασχολεί το παρόν θέμα ούτε τις θεματικές του υποενότητες. Η κατάδυση που γίνεται με χρήση μιγμάτων διαφορετικού από τον ατμοσφαιρικό αέρα ονομάζεται "τεχνική κατάδυση" και γίνεται μόνο από έμπειρους αυτοδύτες / εκπαιδευτές με επίπεδο εκπαίδευσης μεγαλύτερο του divemaster. Κατά συνέπειαν και η κάθοδος σε μεγαλύτερα συνειδησιακά επίπεδα γίνεται από ανθρώπους που ασχολούνται με τον διαλογισμό επί χρόνια και μπορούν να χαρακτηριστούν "έμπειροι".

Το παρόν θέμα με αρχικό τίτλο "Κάθοδος" ασχολείται με τον συσχετισμό την κατάδυσης με ατμοσφαιρικό αέρα με την καθόδο και μόνο και δεν αποτελεί εγχειρίδιο εκμάθησης ούτε της κατάδυσης αλλά ούτε και της καθόδου. Συνεπώς, είτε μιλάμε για μια κατάδυση, είτε για μια κάθοδο, ο αναγνώστης που θα θελήσει να πειραματιστεί πάνω στα όσα αναφέρονται και θα αναφερθούν στον παρόν θέμα, θα πρέπει πρωτίστως να είναι προϊόν σχολής και να είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος. Κατά συνέπειαν ο συγγραφέας του παρόντος, ουδεμία ευθύνη φέρει για την χρήση των εν κειμένου πληροφοριών από τους αναγνώστες του, ούτε προτίνει τρόπους καθόδου αλλά ούτε έχει και την πρόθεση για τίποτε από τα δύο.

Παύλος Β. Βουλουτιάδης
PADI Wreck diver ID No:0609U73085
PADI Rescue & Medical First Aid diver ID No:0609U73085
PADI Divemaster ID No:0609U73085
1* C.M.A.S Instructor ID No:3383

[Zadok the priestess]

Καλησπέρα Παύλε!

Εντυπωσιακά ενδιαφέρον το θέμα σου και θα το παρακολουθήσω σχεδόν ασκαρδαμυκτί.

Μία απορία έχω όμως και θα ήθελα να μου επιτρέψεις να την εκφράσω.

Γράφεις:

Όπως σε πολλές σχολές εσωτερισμού οι ασκούμενοι πραγματοποιούν καθόδους χρησιμοποιώντας μίγματα ενθεογενών (...)

Ποιές σχολές συστήνουν τέτοιες μεθόδους
Θα ήθελες να τις αναφέρεις

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Ποιές σχολές συστήνουν τέτοιες μεθόδους ?
Θα ήθελες να τις αναφέρεις ?

Καλησπέρα Zadok,

Χαίρομαι που βρίσκεις το θέμα μου ενδιαφέρον.

Σχετικά με την απορία σου:

Δεν θα ήθελα να μιλήσω γι' αυτές τις σχολές - και να τις κατονομάσω δηλ. - στο mystica.gr ή να αναφέρω περισσότερες πληροφορίες για τα ονόματά τους. Νομίζω πως δεν χρειάζεται. Θα προσπαθήσω όμως κάποια στιγμή να συσχετίσω τα διάφορα μίγματα ενθεογενών που χρησιμοποιούν αυτές οι σχολές με 4 από τα βασικότερα μίγματα που χρησιμοποιούνται στην τεχνική κατάδυση (NITROX, TRIMIX, HELLIOX, HYDROLIOX) δίνοντας κάποια επιπλέον στοιχεία για την σημασία του Αζώτου, του Υδρογόνου, του Οξυγόνου και Ηλίου.

Ευχαριστώ,

Παύλος.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Φυσική & Φυσιολογία.

Από τα μέχρι στιγμής αναφερόμενα γίνεται φανερό πως για να επιτευχθεί μία κατάδυση ή μία κάθοδος με επιτυχία, χρειάζεται απαραιτήτως οι ασκούμενοι να ικανοποιούν δύο βασικότατες προϋποθέσεις. Να έχουν επαρκείς γνώσεις Φυσικής (φυσικής αερίων) & Φυσιολογίας. Να γνωρίζουν δηλ. τι ακριβώς συμβαίνει στο σώμα τους όταν αυτό εκτεθεί σε ένα υπερβαρικό περιβάλλον, στους πνεύμονές τους, στο αίμα τους, στα αισθητήρια όργανά τους, στην αναπνοή τους και γενικότερα να έχουν μια καλή γνώση της συμπεριφοράς του σώματός τους υπό συνθήκες πίεσης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σε μια κάθοδο ο ασκούμενος θα νιώσει πίεση σε όλα του τα κέντρα. Αν αποφασίσει να κατευθυνθεί βαθύτερα στον εαυτό του χωρίς να είναι προετοιμασμένος θα συναντήσει πολλές περιπτώσεις τοξικότητας του αέρα που αναπνέει – θα δούμε ποια είναι η έννοια της τοξικότητας στην εσωτερική κάθοδο – Ο ασκούμενος θα πρέπει να γνωρίζει πως συμπεριφέρεται ο αέρας – μιλάμε πάντα για ατμοσφαιρικό αέρα – υπό πίεση, πως συμπεριφέρεται δηλ. η τροφή του.

Στην εσωτερική ορολογία η έννοια της τροφής του ανθρώπου συνίσταται σε 3 κατηγορίες. α) Ύλη (το φαγητό που τρώμε δηλ. β) Αέρας (ο αέρας που αναπνέουμε, ο ατμοσφαιρικός) και γ) Εντυπώσεις (συνήθως, αυτό που ερμηνεύεται από μια νοητική διεργασία, η εξαγωγή ενός συμπεράσματος, η κριτική ικανότητα, η διαίρεση ή αυτό που ενδέχεται να οδηγήσει σε δράση κινητικού ή συναισθηματικού κέντρου).

Στην κατάδυση / κάθοδο, αυτό που περισσότερο θα μας απασχολήσει είναι η δεύτερη μορφή τροφής του ανθρώπου, ο αέρας δηλ. Η πρώτη μορφή τροφής, η ύλη, δεν εμφανίζεται συχνά στις καθόδους (δεν γνωρίζω δηλ. εγώ προσωπικά ανθρώπους που να διαλογίζονται έχοντας μπροστά τους κά' να μουσακά – αυτό κάνω όρεξη τώρα - ) αν και από την άλλη μεριά, σε ορισμένες καταδύσεις χρησιμοποιούνται ειδικά μπαλόνια προσαρμοσμένα στο 2ο στάδιο ενός ρυθμιστή πιέσεως που επιτρέπουν στον αυτοδύτη να πίνει κάποιο υγρό της αρεσκείας του (καφέ, χυμό, κτλ) ενώ αναπνέει. (πολύ καλή φάση! -25μ, ναυάγιο, και ένας φρέντο καπουτσίνο να συνοδεύει την εξευρεύνηση στο 1ο αμπάρι!) Η τρίτη μορφή τροφής, οι εντυπώσεις, υπάρχουν και στις δύο περιπτώσεις, και στην κατάδυση δηλ. αλλά και στην κάθοδο - θα πούμε και κάποια πράγματα γι' αυτό – και έχουν άμεση σχέση με το βάθος αλλά και με το είδος της κατάδυσης / καθόδου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν πως ο κίνδυνος που εμφανίζεται σε μεγάλα βάθη είναι η αύξηση της πίεσης. Στην πραγματικότητα το ανθρώπινο σώμα είναι συμπαγές, σαν ένα μασίφ σίδερο και η πίεση κατανέμεται ισομερώς στα περισσότερα σημεία του, με αποτέλεσμα να μην γίνεται αντιληπτή. Ο άνθρωπος ζει σε συνθήκες πίεσης μίας ατμόσφαιρας (1 Atm). Η πίεση αυτή στην πραγματικότητα είναι κολοσσιαία, αν σκεφτεί κανείς ότι το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από περίπου 2500 τετρ. cm και επομένως δέχεται συνολική πίεση 2,5 τόνων. Η πίεση αυτή κατανέμεται αρμονικά και στις εσωτερικές κοιλότητες ο αέρας βρίσκεται υπό την ίδια πίεση. Έτσι δεν γίνεται αντιληπτή. Όταν ανέβει σε μεγάλο ύψος ή καταδυθεί, ανατρέπεται αυτή η ισορροπία και η προσαρμογή.

Το ανθρώπινο σώμα είναι σχεδόν ασυμπίεστο. Οι μοναδικές κοιλότητες που υπάρχουν βρίσκονται στο αυτί μας και στην μύτη μας, οι λεγόμενοι παραρρινικοί κόλποι. Σ' αυτά τα δύο λοιπόν σημεία εγκλωβίζεται ο αέρας της επιφάνειας και μόνο σ' αυτά τα σημεία θα αντιμετωπίσουμε το όποιο πρόβλημα πίεσης θα εμφανιστεί κατά την κάθοδο / κατάδυση. Θα επεκταθούμε αναλυτικά στην συμπεριφορά του εγκλωβισμένου αέρα, κατ' επέκτασην της εγκλωβισμένης τροφής και των εντυπώσεων που έχει εγκλωβίσει (που κουβαλάει δηλ. μαζί του) ο ασκούμενος όταν καταδύεται – όταν επιχειρεί μια κάθοδο δηλ.

Ευχαριστώ.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Παρ' ότι στον εσωτερισμό η κάθοδος είναι μια διαδικασία που είναι δύσκολο να διαχωριστεί σε είδη - εξ' αιτίας των βαρύγδουπων φιλοσοφικών εικασιών της - οι καταδύσεις αναψυχής χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες και σε υποκατηγορίες αυτών.

α) καταδύσεις που γίνονται με το φως της ημέρας και

β) καταδύσεις που γίνονται την νύχτα, νυχτερινές καταδύσεις.

Ένας από τους βασικούς λόγους που επιλέγει κάποιος την νυχτερινή κατάδυση είναι πως η συγκεκριμένη περιοχή του βυθού που έχει επιλεγεί για την κατάδυση, αλλάζει τελείως όψη την νύχτα. Αυτά που συναντήσαμε την μέρα στον βυθό μας, την νύχτα αλλάζουν όψη,νέα πράγματα εμφανίζονται, διαφορετικά είδη ζωής κάνουν την εμφάνισή τους. Είναι σαν να περνάει κάποιος από το ίδιο σημείο ενός δρόμου δύο φορές, την μία φορά ημέρα και την άλλη φορά νύχτα. Πολλές φορές - και ίσως αυτό να έχει συμβεί σε κάποιους - όταν περνάμε από κάποιο σημείο για δεύτερη φορά - έχοντας περάσει από εκεί μέρα - την νύχτα, μας φαίνεται διαφορετικό.

Και σ' αυτήν την περίπτωση χρειάζεται ειδική εκπαίδευση - κυρίως εκπαίδευση χρήσης οργάνων προσανατολισμού & κατεύθυνσης - καθώς είναι πάρα πολύ εύκολο να χαθούμε στον βυθό, τήρηση των βασικών κανόνων ασφαλείας και επαυξημένη προσοχή.

Ναυαγιοκατάδυση (wreck diving) = η κατάδυση που πραγματοποιείται σε περιοχές του βυθού που υπάρχουν βυθισμένα πλοία, ναυάγια. Ποια είναι η έννοια ενός "ναυαγίου" στον εσωτερισμό ; Τι θα σήμαινε άραγε για έναν ασκούμενο να πραγματοποιήσει κάθοδο σε ένα "ναυάγιό" του ;

Ένα "ναυάγιο" είναι κάτι κρυμμένο, κάτι που υπάρχει μέσα μας, κάτι που έχει βυθιστεί και παραμένει εκεί. Πρόκειτε συνήθως για ένα "ατύχημα" που συνέβει στο συναισθηματικό ή στο νοητικό μας κέντρο από λανθασμένους δικούς μας χειρισμούς ή από λανθασμένες δικές μας εκτιμήσεις. Ο ασκούμενος θα πρέπει να εισέλθει στην περιοχή του συναισθηματικού του κέντρου και να εντοπίσει περιπτώσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "ναυάγια". Ένας χαμένος έρωτας π.χ, μια απογοήτευση, μια ανεπιτυχής προσπάθεια για μια σχέση, ένας χαμένος φίλος. Επίσης, θα πρέπει να ελέγξει το νοητικό του για λανθασμένες επιλογές, εσφαλμένα συμπεράσματα, "ναυαγισμένες" αποφάσεις. Τέτοιες αποφάσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εκείνες που έχουν ξεκινήσει από τον ασκούμενο στο παρελθόν, αλλά ποτέ δεν ολοκλήρωσαν την "αποστολή" τους, ναυάγησαν δηλ. από εξωτερικούς παράγοντες.

Η ναυαγιοκατάδυση είναι σχετικά δύσκολο είδος κατάδυσης, γιατί υπάρχουν ναυάγια κινητά. Αυτό σημαίνει πως κατά την διάρκεια μιας ναυαγιοκατάδυσης, το αντικείμενο παρατήρησης μπορεί να μετακινηθεί στον βυθό προκαλώντας αναταραχές και ρεύματα ή να προκαλέσει κάποιο ατύχημα στον αυτοδύτη, έναν τραυματισμό, ένα χτύπημα ιδιαίτερα αν ο ίδιος βρίσκεται στο εσωτερικό του ναυαγίου, σ' ένα αμπάρι π.χ. Στα σταθερά ναυάγια, δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, όμως και πάλι πρέπει ο ασκούμενος να είναι ιδιαίτερα προσεχτικός όταν επισκέπτεται διαμερίσματα του ναυαγίου που είναι στενά ή που δεν γνωρίζει αν υπάρχουν έξοδοι διαφυγής σε περίπτωση ανάγκης.

Στην ναυαγιοκατάδυση είναι εξαιρετικά σημαντικό να προϋπάρχει μια μέλετη του ναυαγίου προτού αυτή πραγματοποιηθεί. Πρέπει να εξεταστούν αφ' ενός η κατάσταση του ναυαγίου, αν είναι δηλ. σταθερό ή κινητό, αφ' ετέρου να γίνει σχολαστικός έλεγχος των διαμερισμάτων που θα επισκεφτεί ο αυτοδύτης και να επιβεβαιωθεί η ύπαρξη εξόδων διαφυγής. Φανταστείτε κάποιον που εισέρχεται σε ένα διαμέρισμα του βυθισμένου πλοίου και δεν το έχει προβλέψει αυτό. Το πιθανότερο είναι πως σε κάποια περίπτωση ανάγκης - ένα κρυμμένο ψάρι π.χ που θα τον "εφνιδιάσει" ή μια δυσκολία κίνησης, ένα σκάλωμα δηλ. ενός σωλήνα πίεσης σε κάποιο μέρος του σκαριού - ο αυτοδύτης θα δυσκολευτεί αρκετά να επιστρέψει στο μέρος από το οποίο μπήκε και αν χάσει την ψυχραιμία του, το πιθανότερο είναι πως θα εγκλωβιστεί στο εσωτερικό του πλοίου και θα πνιγεί.

Ευχαριστώ.

[Ramoglou]

Είναι γνωστό πως δεν κρύβω τα συναισθήματα μου, είναι επίσης γνωστό πως δε φοβάμαι να εξωτερικεύσω τις απόψεις μου.
Έτσι λοιπόν, σήμερα θα ήθελα να εκφράσω την ευχαρίστηση μου γιατί ο Παύλος μας χαρίζει την όμορφη πλευρά του εαυτού του. Μία πλευρά που έχει να δώσει πολλά.
Μακάρι αγαπητέ Παύλο, να μας χαρίζεις συνεχώς αυτή σου την όψη.

Διαβάζοντας αυτά τα κείμενα πραγματικά ταξιδεύω στον κόσμο της αλληγορίας με ένα τρόπο μοναδικό και υπέροχο, διότι ο λόγος είναι όμορφα πλασμένος, έξυπνα πλεγμένος και ιδανικά δοσμένος.

Ευχαριστώ για το ταξίδι, θα σ’ ακολουθώ σ’ αυτή την περιπλάνηση.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Καλημέρα,

Αγαπητέ Ramoglou, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

-----------------------------------------------------------------------

Στην ναυαγιοκατάδυση, εκτός από τον βασικό εξοπλισμό που χρησιμοποιεί ο ασκούμενος (για τον οποίο θα μιλήσουμε αργότερα), ο αυτοδύτης πρέπει να είναι εφοδιασμένος με έναν υποβρύχιο φακό (για να φωτίζει τις σκοτεινές περιοχές και τα διαμερίσματα του ναυαγίου) και με ένα καταδυτικό μαχαίρι (σε περίπτωση εγκλωβισμού).

Η προσωπική μου εμπειρία δείχνει ότι σε περίπτωση εγκλωβισμού π.χ σε δίχτυα που πιθανόν να συναντήσει κάποιος σε ένα βυθισμένο πλοίο, είναι προτιμότερο αυτά να κοπούν παρά να λυθούν.Αν κάποιος προσπαθήσει να λύσει τα μπλεγμένα δίχτυα (αν πιαστεί σ' αυτά), θα καταβάλλει μεγαλύτερη προσπάθεια να απελευθερωθεί - αν το καταφέρει φυσικά - κάτι που θα του στοιχίσει τον αέρα του.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η γνώση διαχείρησης καταστάσεων πανικού. Ο ασκούμενος δεν πρέπει επ' ουδενί λόγο να χάσει την ψυχραιμία του. Αν συμβεί αυτό, θα αυξηθούν οι ρυθμοί αναπνοής και κατά συνέπεια θα καταναλώσει τον αέρα του σε λιγότερο χρόνο. Πρέπει να γίνει κατανοητό, πως ο ασκούμενος δεν θα πνιγεί από τα δίχτυα ή από κάποιο αντικείμενο που θα τον εμποδίσει, αλλά θα πνιγεί επειδή θα τελειώσει ο αέρας του, η τροφή του δηλ. Θα χάσει τις αισθήσεις του, θα πέσει σε κώμα και θα πεθάνει.

Σπηλαιοκατάδυση (cave diving) = πρόκειτε - όπως λέει ο όρος - για καταδύσεις σε υποβρύχια σπήλαια ή σε θύλακες που σχηματίζονται από πετρώδεις βυθούς.

Η σπηλαιοκατάδυση είναι είδος της τεχνικής κατάδυσης και προϋποθέτει υψηλού επιπέδου εκπαίδευση. Γίνεται από έμπειρους αυτοδύτες, προϋποθέτει μελέτη του υποθαλάσσιου πετρώματος, σχολαστικούς ελέγχους της κατάστασης των σπηλαίων (κατά πόσο δηλ. ο θόλος είναι σταθερός ή όχι) γι' αυτό συνήθως σε τέτοιες καταδύσεις, η εργασία είναι ομαδική. (υπάρχουν γεωλόγοι, ωκεανολόγοι κτλ που ασχολούνται μόνο με αυτό το είδος και προτού γίνει μια τέτοια κατάδυση υπάρχει ένα ειδικό πλάνο).

Στην Ελλάδα, απ' όσο γνωρίζω, δεν υπάρχουν σχολές κατάδυσης που να δίνουν ειδίκευση στην σπηλαιοκατάδυση γιατί η κατάδυση αυτή είναι όπως καταλαβαίνουμε, ένα ιδιαίτερο είδος που προϋποθέτει επιπλέον γνώσεις και δεξιότητες.

Η αντιστοίχια των "σπηλαίων" στον εσωτερισμό φαίνεται στις υποδιαιρέσεις των βασικών κέντρων ενός ανθρώπου. Ένα "σπήλαιο" του κινητικού κέντρου π.χ είναι το ενστικτώδης. Η κάθοδος και η παρατήρηση του ενστικτώδης κέντρου ενός ανθρώπου είναι ιδιαίτερα δύσκολη γιατί το "σπήλαιο" βρίσκεται ήδη σε κάποιο βάθος.

Ευχαριστώ.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

κατάδυση διάσωσης (rescue & M.F.A diving)

Η κατάδυση αυτή δεν ανοίκει ακριβώς στα είδη των καταδύσεων αλλά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσης των αυτοδυτών προτού φτάσουν στο επίπεδο του divemaster. Πρόκειτε για καταδύσεις που γίνονται για να διασωθεί κάποιος άνθρωπος – θύμα ενός καταδυτικού ατυχήματος. (θα μιλήσουμε αργότερα με αναλυτικές λεπτομέρειες για τα καταδυτικά ατυχήματα και θα κάνουμε τον συσχετισμό με τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργούνται από μια αποτυχημένη κάθοδο.)

Σε πολλά βιβλία εσωτερισμού πιθανόν κάποιος να έχει συναντήσει την έκφραση “σώσε τον εαυτό σου” ή “αν θες να βοηθήσεις κάποιον, βοήθησε πρώτα τον εαυτό σου” ή κάποιες παρόμοιες εκφράσεις. Στην διάσωση ο πρώτος και βασικός κανόνας είναι ο εξής :

κουρασμένος ή τραυματισμένος διασώστης = άχρηστος διασώστης

Αυτό σημαίνει πως κατά την διάρκεια μιας διάσωσης προέχει η ασφάλεια του διασώστη. Και είναι απόλυτα λογικό. Φανταστείτε έναν πανικοβλημένο δύτη στα -30μ. Αν ο διασωστής που θα ξεκινήσει μια διάσωση δεν γνωρίζει κάποιες διαδικασίες προσέγγισης του θύματος, το πιθανότερο είναι πως θα πνιγεί το θύμα, αλλά θα πνιγεί και αυτός στην προσπάθειά του να τον βοηθήσει. Γι' αυτό, δεν ξεκινάμε πότε μια διάσωση αν πρώτα δεν φροντίσουμε για την δική μας ασφάλεια.

Η εκπαίδευση των αυτοδυτών που πρόκειτε να γίνουν διασώστες περιλαμβάνει γνώσεις πρώτων βοηθειών (F.E.R First Emergency Respond), γνώσεις ιατρικής καταδυτικής και αντιμετώπιση συμβάντων υποβρυχίως αλλά και επιφανείας. Περιλαμβάνει επίσης τρόπους προσέγγισης του θύματος, συμπεριφορές θυμάτων, τρόπους επίλυσης προβλημάτων που θα παρουσιαστούν στην διάρκεια μιας κατάδυσης και εξιδικευμένες γνώσεις στην χρήση απινιδωτών ή συσκευών χορήγησης οξυγόνου.

Πολλές φορές έχουμε την επιθυμία να βοηθήσουμε κάποιον συνάνθρωπό μας που έχει βρεθεί σε δύσκολη θέση. Τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο τα φανταζόμαστε κι αυτό γιατί δεν αρκεί μονάχα η επιθυμία μας. Θέλω για π.χ να βοηθήσω (να σώσω) κάποιον που βρίσκεται σε ένα φλεγόμενο κτίριο. Αν δεν προστατέψω πρώτα τον εαυτό μου, αν δεν φορέσω π.χ μια πυρίμαχη φόρμα, το πιθανότερο είναι πως θα καώ πρώτος εγώ προτού καν φτάσω σ' αυτόν που θέλω να βοηθήσω! Αυτό σημαίνουν και αυτές οι εκφράσεις που συναντούμε σε μερικά βιβλία εσωτερισμού, είτε σαν συμπεράσματα κάποιων, είτε σαν αποφθέγματα κάποιων άλλων. Έτσι, η επιδεξιότητα στην διάσωση αρχίζει με την ικανότητα να σώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Οι αυτοδύτες που εκπαιδεύονται στην διάσωση, αντιμετωπίζουν πιθανά σενάρια ατυχημάτων (rescue projects). Υπάρχουν τρία βασικότερα είδη “θυμάτων”, α) ο κουρασμένος δύτης β) ο πανικοβλημένος δύτης και γ)ο αναίσθητος δύτης.

Πως θα μπορουσάμε να συσχετίσουμε αυτές τις κατηγορίες με κάποιον που αντιμετωπίζει πρόβλημα κατά την κάθοδο ;

Θα μπορούσαμε να πούμε πως στην πρώτη κατηγορία ανήκουν όσοι ξεκινούν την κάθοδο χωρίς να έχουν προετοιμαστεί για το βάθος της. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η “θάλασσα του εαυτού μας” συμπεριφέρεται σαν την θάλασσα. Εμφανίζει άνωση. Η άνωση είναι μια φυσική δύναμη (αντιστατικού ύφους) που “δυσκολεύει” την κάθοδό μας. Είναι απόλυτα φυσιολογική και είναι ένα από τα πρώτα προβλήματα μικρής σχετικά σημασίας – γιατί αντιμετωπίζεται εύκολα – που θα σταθούν εμπόδιο στην κάθοδό μας. Στην κατάδυση ερμηνεύεται βάση της Αρχής του Αρχιμήδη που λέει πως όταν ένα σώμα βυθίζεται μέσα στο νερό ελαφραίνει τόσο, όσο είναι το βάρος του νερού που εκτοπίζει. Όταν ένας ασκούμενος ξεκινάει μια κάθοδο, ουσιαστικά “εκτοπίζει” όγκο (σκέψεις) από το νοητικό του κέντρο. Πρέπει να πούμε, πως αντιμετωπίζουμε τις σκέψεις όχι ως άϋλες μορφές, αλλά ως μορφές ύλης. Οι σκέψεις μας στην ουσία είναι ύλη, καταλαμβάνουν χώρο στο νοητικό μας κέντρο. Πολλές φορές έχουμε συναντήσει για παράδειγμα την έκφραση “πω, πω, ο νους μου βάρυνε από τις σκέψεις”. Αυτό σημαίνει πως έχουν όγκο. Ο ασκούμενος της καθόδου, εκτοπίζει / αδειάζει το νοητικό του από εκείνες τις σκέψεις που τον κρατάνε στην επιφάνεια. Αυτό, είναι αρκετά κουραστικό και το νοητικό κέντρο – αν δεν είναι προετοιμασμένο, “προπονημένο” δηλ. αν θέλετε - θα εγκαταλείψει γρήγορα την προσπάθεια. Έτσι, έχουμε μπροστά μας έναν “κουρασμένο αυτοδύτη”. Ας θυμηθούμε τον πρώτο κανόνα ασφαλείας της κατάδυσης : “Να είμαστε σε καλή φυσική και ψυχική κατάσταση.”

Στον βασικό εξοπλισμό του αυτοδύτη περιλαμβάνονται τα βάρη. Προσθέτουμε βάρη για να αντιμετωπίσουμε την άνωση, για να βουλιάξουμε δηλ.

Τα βάρη - στον εσωτερισμό - συσχετίζονται με τις αρχεγονικές καταβολές μας.

Ευχαριστώ.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Έρευνες που έχουν διεξαχθεί από ψυχολόγους έδειξαν πως και στην περίπτωση του κουρασμένου αυτοδύτη αλλά και στην περίπτωση του πανικοβλημένου αυτοδύτη, αυτό που επιζητούν πάση θυσία τα "θύματα" αυτά, είναι να ανέβουν στην επιφάνεια και να αναπνεύσουν.

O πανικοβλημένος δύτης έχει την εντύπωση πως ανεβαίνοντας στην επιφάνεια, θα "σωθεί" οπωσδήποτε. Στην επιφάνεια όμως, και κατά την διάρκεια της ανόδου, "παραμονεύει" ένα από τα σοβαρότερα καταδυτικά ατυχήματα που επιφέρει τον θάνατο και ονομάζεται εμβολή αέρα. Θα το αναλύσουμε παρακάτω.

Ο πανικοβλημένος δύτης πολλές φορές συμπεριφέρεται σαν "τρελός". Μπορεί στην προσπάθειά του για να βγει στην επιφάνεια να αφαιρέσει την μάσκα του ή τον ρυθμιστή του, μπορεί να αναδυθεί πολύ γρήγορα ξεπερνώντας την ταχύτητα ανόδου (10m/min), μπορεί να "σκαλωθεί" από τον διασώστη και να τον βουλιάξει προκειμένου να ανέβει αυτός πιο ψηλά, μπορεί να "αρπάξει" από τον διασώστη τον ρυθμιστή του, μπορεί να κάνει διάφορα πράγματα θέτοντας την ζωή του σε κίνδυνο αλλά θέτοντας σε κίνδυνο και την υπόλοιπη ομάδα.

Γι αυτό, αν θέλουμε να πλησιάσουμε έναν πανικοβλημένο δύτη, κρατάμε πάντα αποστάσεις ασφαλείας απ' αυτόν και τον προσεγγίζουμε είτε από κάτω (από βαθύτερα δηλ.) είτε από πίσω (να μην μας βλέπει). Θα έλεγε κανείς πως τον πλησιάζουμε "ύπουλα". Προσπαθούμε αρχικά να τον καθησυχάσουμε από μακριά, χωρίς να χρειαστεί να τον πλησιάσουμε, δείχνοντάς του πως πρέπει να σταματήσει, να ηρεμήσει και να ανακτήσει τον κανονικό ρυθμό αναπνοής του.

Ελέγχουμε την περιοχή του βυθού. Μπορεί ο πανικοβλημένος δύτης να βρίσκεται μπλεγμένος σε δίχτυα. Πρέπει να είμαστε προσεχτικοί αν θέλουμε να τον πλησιάσουμε, μην τυχόν και μπλεχτούμε κι εμείς. Μπορεί να βρίσκεται κοντά σε βράχια. Πλησιάζουμε πάντα πολύ προσεχτικά και από βαθύτερα επίπεδα. Αν ο πανικοβλημένος δύτης αντιληφθεί την παρουσία μας, θα προσπαθήσει να μας "αρπάξει". Είναι πολύ δύσκολο να συνεφέρουμε κάποιον που βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Έχει πολύ μεγάλη δύναμη. Δεν μπορούμε να τον ελέγξουμε.

Υπάρχουν κάποιες κινήσεις / λαβές που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να "πιάσουμε" τον αυτοδύτη που βρίσκεται σε κίνδυνο. Μόνο όταν αποκτήσουμε τον έλεγχο του αυτοδύτη, ξεκινάμε μαζί του την άνοδο προς την επιφάνεια. Διαφορετικά, προσπαθούμε να παραμείνουμε στον βυθό. Όταν είμαστε σίγουροι ότι ελέγχουμε τον αυτοδύτη που βρίσκεται σε κίνδυνο, θα είμαστε σίγουροι ότι δεν θα ξεπεράσουμε και την ταχύτητα ανόδου. Άρα, δεν κινδυνεύουμε από εμβολή στην επιφάνεια.

Αν είμαστε σε βάθη που πριν την ανάδυση απαιτείται αποσυμπίεση, ο πανικοβλημένος δύτης πρέπει πάση θυσία να ηρεμήσει προτού πραγματοποιηθεί η άνοδος. Αν δεν κάνει αποσυμπίεση, θα πάθει νόσο. (θα μιλήσουμε πολύ αναλυτικά για την νόσο της αποσυμπίεσης, μια πολύ γνωστή νόσο, η λεγόμενη "νόσος των δυτών").

Όπως καταλαβαίνουμε, η κάθοδος κρύβει πάρα πολλούς κινδύνους. Γι' αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να μην ξεκινάνε μια τέτοια διαδικασία. Είναι πολύ επικίνδυνη.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

νόμος του Boyle

Όταν αυξάνεται η πίεση ενός αερίου τότε ο όγκος του μειώνεται ενώ όταν μειώνεται η πίεση ενός αερίου, τότε ο όγκος του αυξάνεται.

Η πίεση που δέχεται ένας ασκούμενος μιας καθόδου αυξάνεται σε σχέση με το βάθος της συνειδησιακού του επιπέδου. Όσο βαθύτερα πάμε στον εαυτό μας, όσο εμβαθύνουμε την παρατήρησή μας τόσο περισσότερο αισθανόμαστε την πίεση των εξωτερικών παραγόντων. Ο άνθρωπος κουβαλάει πολλά πράγματα πάνω του, μέσα του. Κουβαλάει σκέψεις, κουβαλάει μνήμες, κουβαλάει εντυπώσεις, τροφή δηλ. κουβαλάει εμπειρίες. Φανταστείτε τι όγκο καταλαμβάνουν αυτά μέσα μας. Και δεν μιλάμε μόνο για τα δικά μας “ογκώδη” χαρακτηριστικά. Ο άνθρωπος είναι μέρος της ανθρωπότητας, είναι υποσύνολο του συνολικού, του Όλου. Μιλάμε για ολόκληρο το σύνολο της ανθρωπότητας, για όλες τις σκέψεις της ανθρωπότητας, για όλες τις ενέργειές της, για όλη την Ιστορία της. Μιλάμε για τον όγκο της Ιστορίας της ανθρωπότητας. Για γνώσεις, για επιθυμίες, για πράξεις, για την εξέλιξή της. Για πολέμους, για καταστροφές, για πείνα, για αδικίες, για εκμετάλλευση. Φανταστείτε ΤΙ κουβαλάει ο άνθρωπος μέσα του. Πόσο τεράστιο όγκο καταλαμβάνουν όλα αυτά! Όταν βυθιζόμαστε στον εαυτό μας, όλα αυτά θα βγουν μπροστά μας, όλα αυτά θα πρέπει να τα δούμε και να δεχτούμε την “πίεσή” τους. Όσο περισσότερη πίεση δεχόμαστε από αυτά, όσο περισσότερο δηλ. εμβαθύνουμε τόσο ο όγκος τους μικραίνει. Στο τέλος, όλα χάνονται, τίποτε δεν απ' όλα αυτά δεν έχει σημασία. Βρισκόμαστε στο βαθύτερο συνειδησιακό επίπεδο όπου δεν υπάρχει ούτε πόλεμος, ούτε ειρήνη, ούτε μίσος ούτε αγάπη, ούτε καλό ούτε κακό. Οι έννοιες δεν έχουν σημασία. Υπάρχει ενότητα.

Ο νόμος του Boyle βρίσκει εφαρμογή στο καταδυτικό ατύχημα της εμβολής αέρα. Τι σημαίνει αναπνοή ; Σημαίνει ανταλλαγή αερίων. Που γίνεται στο ανθρώπινο σώμα η ανταλλαγή αερίων ; Στους πνεύμονές μας. Όσο περισσότερο αυξάνεται η πίεση του αέρα που αναπνέουμε, τόσο μικραίνει ο όγκος των πνευμόνων μας που τον “φιλοξενούν”. Σε βάθος 30μ, οι πνεύμονές μας έχουν 4 φορές μικρότερο όγκο απ' ότι στην επιφάνεια. Αν σε βάθος 30μ ή λιγότερο, ξεκινήσουμε άνοδο, κρατώντας την αναπνοή μας – κρατώντας δηλ. τροφή από το βάθος – χωρίς να εκπνεούμε και χωρίς να υπολογίσουμε την ταχύτητα ανόδου, οι πνεύμονές μας (επειδή θα ελαττωθεί πολύ γρήγορα η πίεση αφού ανεβαίνουμε), θα “φουσκώσουν” σαν μπαλόνι πολύ γρήγορα γιατί θα αυξηθεί ο όγκος τους απότομα. Μέχρι να φτάσουμε στην επιφάνεια, θα έχουν “σκάσει”. Στην ουσία προκαλείται ρίξη κυψελίδων, σχίζονται οι πνεύμονες δηλ.

Αν ένας ασκούμενος μιας καθόδου, επιχειρήσει να επανέλθει στην επιφάνεια χωρίς να αποβάλλει την τροφή που έλαβε στο βάθος του συνειδησιακού του επιπέδου, θα καταλήξει παράφρων. Το ζεν λέει “πριν μπεις στο μονοπάτι (πριν ξεκινήσεις δηλ. μια κάθοδο, πριν ξεκινήσεις δηλ. μια κατάδυση, όταν είσαι λοιπόν ακόμη στην επιφάνεια) τα βουνά είναι βουνά (οι έννοιες δηλ. είναι όπως τις βλέπεις ή όπως τις έμαθες, τα βουνά είναι βουνά). Όταν είσαι στο μονοπάτι (όταν έχεις καταδυθεί δηλ. όταν βρίσκεσαι κατά την διάρκεια μιας καθόδου) τα βουνά ΔΕΝ είναι βουνά”. Η πρόταση συνεχίζει και λέει τι συμβαίνει όταν βγεις απ' το μοναπάτι. Όμως ας σταματήσουμε στο σημείο που “τα βουνά δεν είναι βουνά”. Το ζεν μας λέει “αυτή θα είναι η τροφή σου στο βάθος, τα βουνά δεν θα σου φαίνονται βουνά, οι έννοιες αρχίσουν να αλλάζουν”. Η κατάδυση μας λέει “αν απο 'κείνο το σημείο, ανέβεις γρήγορα στην επιφάνεια, θα σκάσεις!”. Αν απο εκείνο λοιπόν το σημείο όπου “τα βουνά δεν είναι βουνά” επανέλθει απότομα στην επιφάνεια ένας ασκούμενος, αυτή την τροφή θα διατηρήσει και στην επιφάνεια! Αυτό, θα σημαίνει παράνοια γι' αυτόν.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι το καταδυτικό ατύχημα της εμβολής αέρα στην κατάδυση συσχετίζεται με την παράνοια ή σχιζοφρένεια στην κάθοδο. Βλάπτει εξ' ολοκλήρου το νοητικό κέντρο του ανθρώπου, γιατί ο αέρας (τροφή) δηλ. εντυπώσεις και κατα συνέπεια η συλλογιστική μας ικανότητα βρίσκεται “φορτωμένη” με το μεταβατικό στάδιο της αντιστροφής των εννοιών που “φορτώθηκε” κατά την κάθοδο, που συνάντησε δηλ. μέσα στο μονοπάτι της αναζήτησης του εαυτού του.

Ευχαριστώ.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

το αυτί

Το αυτί μας είναι το όργανο της ακοής και της ισορροπίας. Η σημασία του στις καταδύσεις είναι πολύ μεγάλη γιατί αν δεν τηρηθούν κάποιοι κανόνες, μπορεί να μας δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα.

Το αυτί χωρίζεται στο έξω, στο μέσω και στο έσω. Δεν θα επεκταθούμε σε πολλές λεπτομέρειες - δεν αφορούν το συγκεκριμένο θέμα - όμως θα εξηγήσουμε την σημασία της εξίσωσης των διαφορών πιέσεων στο αυτί μας και θα την συσχετίσουμε την έννοια της εξίσωσης στην κάθοδο.

Ο έξω ακουστικός πόρος και η κοιλότητα χωρίζονται από έναν υμένα που ονομάζεται τύμπανο. Κατά την κατάδυση η πίεση στο μέσω αυτί παραμένει ίδια δηλ. 1 atm. Στον έξω ακουστικό πόρο όμως η πίεση αυξάνει κατά το ποσοστό της υδροστατικής πίεσης που προστίθεται στην ατμοσφαιρική. Το αποτέλεσμα είναι η διάσταση του τυμπάνου που προκαλεί πόνο. "Σχηματικά" :

Στην επιφάνεια : (1 atm "έξω αυτί) / (1 atm "έσω αυτί)

Στην κάθοδο : (1 atm + πίεση ) / (1 atm - πίεση ) έχουμε δηλ μια διαφορά + [μέσω αυτί / τύμπανο] - (Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί κάποιος να το καταλάβει έτσι όπως το παρουσιάζω, δεν πειράζει όμως)

Η διαφορά + / - πρέπει με κάποιο τρόπο να εξισωθεί, διαφορετικά το τύμπανο διαστέλλεται, το μέσω αυτί γεμίζει με αίμα και υγρά και είναι δυνατόν να επέλθει μόνιμη ακουστική βλάβη λόγω της εσωτερικής μόλυνσης ή να "σπάσει" το τύμπανο. Η εξίσωση των πιέσεων επιτυγχάνεται με την μέθοδο Valsava κατά την οποία, κλείνουμε την μύτη μας και εκπνέουμε. Ο αέρας από τους πνεύμονες ανεβαίνει με πίεση και επειδή βρίσκει τα ρουθούνια κλειστά, κατευθύνεται στο έσω αυτί κάνοντας το "-", "+", δηλ. + / +. Καταλαβαίνουμε ότι η εξίσωση γίνεται κάθε φορά που αισθανόμαστε την διαφορά πίεσης, όσο βαθύτερα πηγαίνουμε. Η αίσθηση που δημιουργείται από την διαφορά πίεσης είναι ένας ελαφρύς πόνος στο αυτί μας, ακριβώς όπως συμβαίνει όταν βρισκόμαστε σε ένα αεροπλάνο ή σε κάποιο υψόμετρο. Αισθανόμαστε τα αυτιά μας "βουλωμένα". Πρέπει να εξισώσουμε τις πιέσεις.

Τι προϋποθέτει ένας διάλογος ; Έναν ομιλητή και έναν ακροατή. Τι κάνει ο ακροατής ; Ακούει. Ακούει. Σε φιλοσοφικό επίπεδο, η ακοή είναι η βασικότερη αίσθηση της κατανόησης. Αν δεν ακούσουμε κάποιον, είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατανοήσουμε τι θέλει. Οι εσωτεριστές δεν έχουν μαγικές ικανότητες, ούτε βιονικά αυτιά. Είναι άνθρωποι όπως όλοι μας. Ούτε αυτοί, ούτε ο θεός ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει τι θέλουμε, αν δεν ακούσει. Ο λόγος (γραπτός ή προφορικός) είναι μία μορφή πίεσης. Είτε είναι κατηγορηματικός, είτε εκφράζεται ως απορία, είτε είναι συμπερασματικός, ασκεί πίεση στον ακροατή. Για π.χ η Zadok παραπάνω εκφράζει μια απορία της που απευθύνεται στο θέμα. Ασκεί πίεση (μεταφορικά μιλάμε τώρα) στον ομιλητή της. Αν δεν υπήρχε η απάντηση / εξίσωση στην Zadok, είναι βέβαιο πως θα υπήρχε διαφορά πιέσεων. (πάλι μεταφορικά μιλάμε). Ένα αναπάντητο ερώτημα δημιουργεί μια διαφορά πίεσης μεταξύ των ανθρώπων. Σου λέει ο ένας "καλά, αυτός τώρα γιατί δεν μου απαντάει ; τι προσπαθεί να κάνει ;" ή "πως την "είδε" ο τύπος ;". Έτσι δημιουργούνται οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, οι παρεξηγήσεις, οι διαμάχες.

Πρέπει να κατανοήσουμε πως η κάθοδος είναι ένα είδος υποβιβασμού - όχι συμβιβασμού. Ο άνθρωπος υποβιβάζεται, υποβάλλεται δηλ. σε μία συνισταμένη επιθυμία του και όπως στην κατάδυση πρέπει να εντοπίσει ΠΟΥ βρίσκεται αυτή, σε ποιο κέντρο δηλ. ανήκει, σε πιο βάθος, έτσι πρέπει προτού ξεκινήσει την κάθοδο να επιλέξει σε ποιο βάθος θα φτάσει. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος επιθυμεί να ελέγξει τους φόβους του. Προτού ξεκινήσει την κάθοδο, πρέπει να εντοπίσει το σημείο (το βάθος δηλ) που βρίσκονται αυτοί, δηλ. να ελέγξει, απο τι προκλήθηκαν, πως διατηρήθηκαν, τι υπάρχει γύρω από αυτούς. Πρέπει να κάνει "κόσκινο" το "διαμέρισμα" του συναισθηματικού του κέντρου, που εμπεριέχει τους φόβους του. Οι άνθρωποι νομίζουν πως γνωρίζουν τους φόβους τους. Όταν όμως κάποιος άλλος τους μιλήσει "ανοιχτά" γι' αυτούς, τους φέρει δηλ. μπροστά τους και οι ίδιοι έρθουν αντιμέτωποι μ' αυτούς, τους δουν κατάφατσα που λέμε, τότε φοβούνται περισσότερο.

Στο βιβλίο του "Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού", εκδ. Πύρινος Κόσμος, ο Γεώργιος Γεωργιάδης αναφέρει "Η όλη υπόθεση, όλη η εργασία πάνω στον εαυτό συνίσταται στο να επιλέξουμε την επίδραση που επιθυμούμε να μας εξουσιάζει, και πραγματικά να μπούμε κάτω απ' αυτή την επίδραση." Αυτό σημαίνει πως κατά την διάρκεια μίας καθόδου, πρέπει να έχουμε επιλέξει ΠΟΥ θα "κατέβουμε", που θα πάμε.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

πλευστότητα

Όταν το βάρος του νερού που εκτοπίζει το σώμα είναι μεγαλύτερο από το βάρος του σώματος τότε το σώμα επιπλέει και λέμε ότι έχει θετική πλευστότητα, ενώ όταν το βάρος του νερού που εκτοπίζει το σώμα είναι μικρότερο από το βάρος του σώματος τόττε το σώμα βυθίζεται και λέμε ότι έχει αρνητική πλευστότητα.

Όταν το βάρος του νερού που εκτοπίζει το σώμα είναι ίσο με το βάρος του σώματος, τότε το σώμα ισορροπεί και λέμε ότι έχει ουδέτερη πλευστότητα.

Πλευστότητα = Άνωση - Βάρος (Ι)

Άνωση = V(αντικειμένου/σώματος) x Ειδ.Βάρος(υγρού) (ΙΙ)

Η ουδέτερη πλευστότητα είναι ο σκοπός του αυτοδύτη και όλοι οι ασκούμενοι επικεντρώνουν την προσπάθειά τους στο να επιτύχουν την ουδέτερη πλευστότητα. Ο αυτοδύτης δεν θα πρέπει ούτε να βουλιάζει αλλά ούτε να επιπλέει. Θα πρέπει να "αιωρείται" στον βυθό χωρίς να χρειάζεται να καταβάλει επιπλέον προσπάθεια για να διατηρήσει την ισορροπία του. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν θετική πλευστότητα. Αυτό σημαίνει - και σίγουρα οι περισσότεροι από μας το έχουν διαπιστώσει το καλοκαίρι στην θάλασσα - πως αν αφήσουμε τον εαυτό μας "ελεύθερο", δεν βουλιάζουμε, η θάλασσα μας "ανεβάζει" στην επιφάνεια, επιπλέουμε δηλ. Όσο βαθιά κι αν βρισκόμαστε, ακόμη κι αν υπάρχει δηλ. μια άβυσσος από κάτω μας, η θάλασσα θα μας κρατήσει στην επιφάνεια, εκτός αν βρισκόμαστε σε καθοδικά ρεύματα. (Θα μιλήσουμε για την έννοια των ρευμάτων στον βυθό και θα κάνουμε και τον ανάλογο συσχετισμό). Εύκολα καταλαβαίνουμε πως η πλευστότητα είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που κάνει έναν "καλό" αυτοδύτη να ξεχωρίζει από έναν "κακό" αυτοδύτη.

Στο βυθό θα πρέπει να κινούμαστε άνετα, ήρεμα, απαλά, χωρίς απότομες κινήσεις, χωρίς "νευρικά" χτυπήματα των πεδίλων μας, χωρίς άγχος. Όταν ρώτησαν τον Κουστώ "Πως αισθάνεσθαι στον βυθό;", εκείνος απάντησε : "Δεν ξέρω, είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Κάτω από το νερό κινούμαστε σαν άγγελοι!" Έβλεπα χθες στο βίντεο την έρευνα που έκανε ο Κουστώ με την ομάδα του στο "αδελφάκι" του "Τιτανικού", τον "Βρεταννικό", που βυθίστηκε το 1916 ανοιχτά της Κέας, εδώ, στην Ελλάδα. Ο Κουστώ περιγράφει τα συναισθήματά του όταν αντικρίζει το τεράστιο κουφάρι του πλοίου. Λέει χαρακτηριστικά "Εδώ, στην νεκρική σιωπή του βυθού, φοβάμαι! Το θέαμα είναι τρομακτικό, ένα απέραντο σκοτάδι! Έχουμε μόνο 15 λεπτά στην διάθεσή μας. Ο χρόνος κάνει κουμάντο!".

"Μια πρόταση μέσα μου:
- Σκάψε! Τι βλέπεις;
- Ανθρωπους και πουλιά, νερά και πέτρες!
- Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;
- Ιδέες και ονείρατα, αστραπές και φαντάσματα.
- Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;
- Δε βλέπω τίποτα! Νύχτα βουβή, πηχτή σα θάνατος. Θά'ναι ο θάνατος.
- Σκάψε ακόμα!
- Αχ! Δεν μπορώ να διαπεράσω το σκοτεινό μεσότοιχο! Φωνές γρικώ και κλάματα, φτερά γρικώ στον άλλο όχτο!
- Μην κλαις! Μην κλαίς! Δεν είναι στον άλλον όχτο! Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου!" N. Καζαντζάκης.

[center][/center]

Ευχαριστώ.

[NEHEMAUT]

Καλημέρα σε όλους.
Κατά την γνώμη μου διαβάζουμε ενα απο τα πιο ωραία δοσμένα θέματα...

Μερικές απόψεις
Υπάρχει κάποια στιγμή, στην ζωή ενός ανθρώπου που η ψυχή αναγκάζεται να ''βυθίσει'' την προσωπικότητα, για να αναδυθεί η ίδια.
Τότε δημιουργεί η ίδια τις συνθήκες που χρειάζεται και κάθε αντίδραση είναι μάλλον μάταια.

Σε αυτή την περίπτωση, ο έλεγχος του ατόμου ''φαίνεται'' να έχει ξεφύγει, μια και κυριαρχείται από τα στοιχείά της προσωπικότητας που εμφανίζονται σε όλη τους την υπόσταση.

Το όλο γεγονός τρομάζει και αποδιοργανώνει [ η πιο απαλή έκφραση του] τον ενήλικα επειδή τα συναισθήματα που βιώνει είναι φαινομενικά πρωτόγνωρα και μη αναγνωρίσιμα. Λέω φαινομενικά επειδή κατ’ ουσίαν πάντα υπήρχαν αλλά ήταν σε ύπνωση.

Επιβάλλεται, μεγάλη προσπάθεια και δύναμη για να ξαναφτιάξει ο άνθρωπος το κέντρο του, πράγμα που πιστεύω ότι μπορεί να γίνει μόνο με την βοήθεια του ανώτερου νου του [ συνειδητότητα] και όχι τόσο από εξωτερική βοήθεια.
Σε αυτή την συνθήκη ανάνηψης τα αντισώματα που σχηματίζονται είναι μόνιμα.

Στο θέμα που παρουσιάζει ο Παύλος τα πράγματα λειτουργούν πιο ομαλά και με ασφάλεια αφού πλέον δεν ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ αλλά ΠΡΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ με τεχνητά μέσα.
Προσωπικά έχω κάποιες αμφιβολίες για την διάρκεια που έχουν αυτά τα αποτελέσματα αφού θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει η τόσο απόλυτη εμπιστοσύνη που είναι απαραίτητη για όλο αυτό το άνοιγμα.

Πάντως από τις παρατηρήσεις μου, νομίζω ότι λίγο έως πολύ και η απλή καθημερινότητα αν είναι συνειδητή, μπορεί να είναι ''έναυσμα'' για αυτούς τους σκοπούς, εφ΄όσον αναγνωρίζουμε την αλληλεπίδραση των στοιχείών μας με τα αντίστοιχα των άλλων ανθρώπων.

Με εκτίμηση

υγ Η παρουσιάση της κεντρικής σελίδας και οι νιφάδες γύρω γύρω, είναι πάρα πολύ όμορφες

[NEHEMAUT]

Συγνώμη για το τριπλούν της δημοσίευσης αλλά κάτι δεν πήγε καλά με τον υπολογιστή μου. Προσπάθησα να το σβήσω απο την ''επεξεργασία'' αλλά δεν τα κατάφερα...

[Zadok the priestess]

Τακτοποιήθηκε, αγαπητή NEHEMAUT.

[Ladyhawk]

Αγαπητέ Παύλο,

Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για το πολύ όμορφο θέμα που αναπτύσσεις καθώς και για τον τρόπο που το επιτυγχάνεις.

Όλο αυτό μου φέρνει στο μυαλό, αυτό που πολλάκις έχει ειπωθεί, πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, και αναφέρομαι στον τρόπο που γίνονται κάποια πράγματα, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως όλα σχετίζονται μεταξύ τους, όσο άσχετα και αν φαίνονται με την πρώτη ματιά.

Εύγε !
Καλή εβδομάδα σε όλους !

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Καλησπέρα,

Σας ευχαριστώ για τα μηνύματά σας.

Όλο αυτό μου φέρνει στο μυαλό, αυτό που πολλάκις έχει ειπωθεί, πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, και αναφέρομαι στον τρόπο που γίνονται κάποια πράγματα, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως όλα σχετίζονται μεταξύ τους, όσο άσχετα και αν φαίνονται με την πρώτη ματιά.

Ακριβώς ! Πολύ σωστά! Όλα συνδέονται.

Αυτό που τόσα χρόνια προσπαθώ να δείξω είναι πως στην ουσία ο εσωτερισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή η προσπάθεια να βγουν στην επιφάνεια αυτές οι συνδέσεις, αυτοί οι συσχετισμοί, αυτά τα links που κάνουν το άσχετο σχετικό, τον κακό καλό, τον μισητό αγαπητό, τον διάβολο θεό, αυτές οι αντιστοιχίες, οι ενώσεις, που θα ενώσουν ή θα φέρουν πιο κοντά τις πολωμένες μας αντιλήψεις.

Θα μου επιτρέψετε να διακόψω για λίγο την παρουσίαση του θέματος, γιατί πρόκειτε να φύγω εντός της εβδομάδος για τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς και πρέπει να κάνω τις απαραίτητες προετοιμασίες για το ταξίδι μου.

Εύχομαι σε όλους σας, καλές γιορτές, υγεία και όλα να πάνε καλά για σας, για μας, για όλον τον κόσμο. Εύχομαι περισσότερη κατανόηση, λιγότερη προσωπικότητα, περισσότερη ουσία. Εύχομαι να βρεθεί η αλήθεια, η πίστη, η συννενόηση, η ενότητα, η συμφιλίωση. Εύχομαι να συνεχιστεί η προσπάθεια, ο αγώνας και ο άνθρωπος να βρεί την θεότητά του, να την δεχτεί και να κατανοήσει πως δεν υπάρχουν σύνορα πουθενά, δεν υπάρχουν όρια. Η ζωή μας είναι απέραντη κι ας είναι τόσo λίγη. Εύχομαι οι άνθρωποι να ξαναβρούν την εμπιστοσύνη μεταξύ τους, την πίστη ο ένας απέναντι στον άλλο. Είναι πολλά πράγματα σκληρά στον κόσμο μας. Εμείς τα κάναμε. Εμείς! Δεν φταίει τίποτε, παρά μονάχα εμείς! Ας "μαλακώσουμε" λίγο, ας βάλουμε λίγο περισσότερο χρώμα στην ζωή μας, λίγο περισσότερη αίσθηση στην ζωή μας, ας υπάρχουμε!, ας ζήσουμε!.

Εύχομαι να πάνε όλα καλά για σας, για τις οικογένειές σας, για όλους μας Για όλον τον κόσμο!

Ευχαριστώ,

Παύλος Β. Βουλουτιάδης.