Ανέλκυση αντικειμένων.
Η κατάδυση που πραγματοποιείται για την ανέλκυση κάποιων αντικειμένων από τον βυθό, δεν εντάσσεται στα πλαίσια της αναψυχής, αλλά αποτελεί ένα ξεχωριστό είδος κατάδυσης που περιλαμβάνει
εργασίες στον βυθό. Κατά συνέπεια το επίπεδο εκπαίδευσής μας πρέπει να είναι rescue diver και μεγαλύτερο και θα πρέπει να υπάρχει μια σχετική εμπειρία από μέρους μας. Η εμπειρία συνήθως στις καταδύσεις προκύπτει από τον αριθμό των βουτιών που έχουμε κάνει και τα μέρη (τα νερά) στα οποία έχουμε βουτήξει.
Πρωτού ασχοληθούμε με το τεχνικό μέρος της ανέλκυση είναι σημαντικό να έχει γίνει ένας σωστός προγραμματισμός της βουτιάς, που περιλαμβάνει, την τοποθεσία, το βάθος, το είδος του αντικειμένου και τα φυσικά χαρακτηριστικά του (βάρος, όγκος κτλ) καθώς και έναν σωστό σχεδιασμό των κινήσεων και του καταμερισμού των επιμέρους εργασιών της ομάδος.
Πρέπει να σημειώσουμε πως μια κατάδυση / κάθοδο με σκοπό να
εργαστούμε στον βυθό (στον εαυτό μας δηλ),
δεν μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί σωστά, αν ο ασκούμενος είναι μόνος του. Είναι απαραίτητη μια ομάδα ή αν δεν είναι εφικτό αυτό, ο ασκούμενος πρέπει
υποχρεωτικά να έχει κι έναν άλλον άνθρωπο δίπλα του. (το ζευγάρι του δηλ. στην κατάδυση ή κάποιον άλλον που να τον εμπιστεύεται).
Ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια του προγραμματισμού είναι η μελέτη του ίδιου του αντικειμένου που θέλουμε να ανελκύσουμε, η θέση του στον βυθό, το βάρος του και ο όγκος του.
Όπως καταλαβαίνουμε, στην παρούσα δημοσίευση, δεν μας απασχολούν “αντικείμενα” μεγάλου όγκου. Αυτό σημαίνει πως η κάθοδος που θα επιχειρήσουμε αν θέλουμε να εργαστούμε σε ένα ανθρώπινο
κέντρο ξεφεύγει από την δικαιοδοσία του παρόντος και είναι θέμα “ανέλκυσης” που απαιτεί υψηλού επιπέδου εκπαίδευση αλλά απαιτεί και ιδιαίτερα
μέσα για να πραγματοποιηθεί. Είναι δηλ. σαν να έχουμε σκοπό να ανελκύσουμε το “Κιουρσκ”, ένα ρωσικό υποβρύχιο που βυθίστηκε – μπορεί να το θυμάστε – με σκοινιά! Κάτι τέτοιο, όπως καταλαβαίνουμε, είναι σχεδόν αδύνατο – τουλάχιστον δεν αφορά το παρόν θέμα. Χαρακτηριστικά αναφέρω πως η ανέκλυση του “Κιουρσκ”, διήρκησε 2 χρόνια και εργάστηκαν πάνω από 1000 άνθρωποι σ' αυτήν, δημιουργήθηκαν τεράστιες πλωτές εξέδρες και πελώρια πλωτά πιστόνια που συγκρατούσαν τα συρματόσχοινα ανέλκυσης, οι δύτες παρέμεναν σε ειδικά κατασκευασμένο υποβρύχιο θάλαμο αποσυμπίεσης για μέρες και άλλα τέτοια “κουφά”.
Όπως καταλαβαίνουμε λοιπόν, στο θέμα μας δεν ασχολούμαστε με εργασίες που μπορούν να γίνουν στα ανθρώπινα κέντρα, είναι τρομερά επικίνδυνες και για μένα, όποιος επιχειρήσει μόνος του να κάνει μια κάθοδο σε κέντρο χωρίς να είναι εκπαιδευμένος, θα βγει – αν βγει – με κατεστραμένο το νοητικό του κέντρο. Η ζημιά θα είναι ανεπανόρθωτη και η ζωή του θα καταστραφεί.
Ασχολούμαστε λοιπόν με μικρά αντικείμενα, αντικείμενα τα οποία είναι σε σχετικά μικρό βάθος και με αντικείμενα που δεν κρύβουν απρόοπτους κινδύνους. Π.χ, μια ανέλκυση ενός αρχαίου αμφορέα που βρίσκεται σε βάθος -18m. Αυτό, στο επίπεδο που είμαστε, μπορούμε να το κάνουμε. Και να το κάνουμε με ασφάλεια.
Για την ανέλκυση ενός τέτοιου αντικειμένου, χρησιμοποιούμε ένα ειδικό
μπαλόνι το οποίο το ασφαλίζουμε σε κάποιο σημείο του αντικειμένου που θέλουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια. Αυτό σημαίνει πως όταν επιχειρήσουμε να “ξεκολλήσουμε” κάτι από τον εαυτό μας, θα πρέπει να του δώσουμε
τροφή από την επιφάνεια. Το μπαλόνι στην κατάδυση, το φουσκώνουμε με αέρα που τον διοχετεύουμε από τον ρυθμιστή μας, κατά συνέπεια από την μπουκάλα μας. Πρόκειται λοιπόν για
δικό μας αέρα, δική μας τρόφη, υγιή τροφή, που κουβαλάμε μαζί μας από την επιφάνεια. Είναι σημαντικό να πούμε πως κατά την διάρκεια της ανέλκυσης
διοχετεύουμε τόσον αέρα, όσον χρειάζεται το αντικείμενο για να αποκτήσει ουδέτερη πλευστότητα. Δεν γεμίζουμε αλόγιστα το μπαλόνι μας με αέρα, γιατί το αντικείμενο μπορεί να ξεκολλήσει απότομα και γρήγορα και να μας χτυπήσει. Πολύ προσεχτικά, πολύ σιγά, διοχετεύουμε τον αέρα στο μπαλόνι και παρατηρούμε την στιγμή που
ίσα ίσα θα αρχίσει να ξεκολλάει το αντικείμενο από το μέρος που είναι βυθισμένο. Μόλις γίνει αυτό, μπορούμε να το ανεβάσουμε με ασφάλεια.
[center]
[/center]
Η ομολογία ως είδος "ανέλκυσης".
Γνωρίζετε όλοι σας φαντάζομαι την έκφραση “ένας αποτυχημένος έρωτας γιατρεύεται με έναν άλλον έρωτα”, κάπως έτσι το λέμε νομίζω. Αυτό σημαίνει πως για “ανελκύσουμε” ένα “πληγωμένο παρελθόν”, πρέπει να του δώσουμε “μέλλον”, δηλ. να δώσουμε χρόνο στον χρόνο που πέρασε. Το “μπαλόνι” που χρησιμοποιούμε στην κατάδυση, είναι ένα εργαλείο που θα μπορούσαμε να το συνδέσουμε στην κάθοδο με ένα είδος “συσκευής” νέων εντυπώσεων, νέων συμπερασμάτων ή αναθεωρημένων απόψεων. Πρέπει λοιπόν να είμαστε εφοδιασμένοι με κάτι τέτοιο όταν ξεκινήσουμε την καθόδο γι' αυτόν τον σκοπό. Αν δεν έχουμε “μπαλόνι”, πολύ απλά, δεν θα κάνουμε τίποτε. Ο κάθε άνθρωπος έχει το “μπαλόνι” του, όταν φέρνει στην επιφάνεια κάποιες προσωπικές του αποτυχίες και συνήθως οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να πραγματοποιήσουν μια “ανέλκυση” για να μπορέσουν μετά να την αποδεχτούν. Όταν η “αποτυχία” βρίσκεται μέσα μας, συνήθως μας είναι πολύ δύσκολο να την παραδεχτούμε. Όταν όμως την “ανεβάσουμε” στην επιφάνεια, τότε πολλές φορές δεν χρειάζεται να την αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο. Όλα τα παραπάνω συνδέονται με την έννοια της
ομολογίας, μια έννοια που χρησιμοποιείται ακόμη και από την ψυχοθεραπεία. Ένας άνθρωπος που έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να το
ομολογήσει στον ίδιο του τον εαυτό, και κατόπιν και στους υπόλοιπους. Χωρίς την ομολογία, χωρίς δηλ. την
όμοια και σύμφωνη γνώμη του ανθρώπου που λέει "έχω πρόβλημα" και του "άλλου εαυτού" που λέει "δεν έχω πρόβλημα", δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτε. Αυτοί οι δύο πρέπει μέσα μας να τα βρουν μεταξύ τους και να
ομοφωνήσουν, να
ομολογήσουν το όποιο σφάλμα, την όποια λάθος επιλογή, το όποιο λάθος συμπέρασμα. Με την ομολογία ουσιαστικά πραγματοποιείται μια
ανέλκυση από το συναισθηματικό μας κέντρο - αν το "αντικείμενο" είναι "συναισθηματικής προέλευσης" - ή από το νοητικό μας κέντρο - αν το αντικείμενο είναι "νοητικής προέλευσης".
[center]***[/center]
Σε γενικές γραμμές, οι εργασίες που γίνονται σε ανθρώπινα κέντρα, όπως είναι για παράδειγμα το νοητικό, δεν είναι τόσο δύσκολο να κατανοηθούν. Θα μπορούσε για παράδειγμα, ακόμη και η κατασκευή ενός απλού παζλ, να είναι ένα είδος εργασίας στο νοητικό κέντρο μας. Η “ανέλκυση” όμως μιας αποκρυσταλλομένης ιδέας από έναν άνθρωπο, είναι τρομερά δύσκολο πράγμα και απαιτεί πολύ χρόνο. Για παράδειγμα, άντε να βγάλεις, να ανελκύσεις δηλ. από το μυαλό του Τάδε, πως είναι ανόητο να πιστεύει πως επικοινωνεί με τον Σωκράτη. Είναι σχεδόν αδύνατο. Αυτή η ιδέα, είναι τόσο βαθειά μέσα του, που μοιάζει με το “Κιουρσκ”. Θα χρειαζόταν ολόκληρη ομάδα γι' αυτό, ειδικά μέσα, ειδικές κατασκευές και πολλές ώρες παραμονής στον βυθό του με το απαιτούμενο ρίσκο που έχει μια τέτοια εργασία.
Σε ένα άλλο φόρουμ, είχα κάποτε ξεκινήσει ένα θέμα με τίτλο “Ασκητική ΙΙ”. Το θέμα αυτό είχε ως σκοπό να δείξει στον κόσμο τρόπους
αναγνώρισης των κέντρων τους. Για να ξεκινήσουμε μια κάθοδο σε ένα κέντρο, πρέπει
πρώτ' απ' όλα να μπορούμε
να αναγνωρίζουμε τα κέντρα μας και να τα διαχωρίζουμε παρατηρώντας τον ίδιο τον εαυτό μας. Για παράδειγμα, κατά την πληκτρολόγηση του παρόντος, δύο κέντρα εργάζονται. Το νοητικό και το κινητικό. Κατά την ανάγνωση του παρόντος, πάλι δύο κέντρα εργάζονται, το νοητικό και το συναισθηματικό. Σε κάποιες στιγμές, εργάζεται και το κινητικό, όταν για παράδειγμα, το χέρι μας κουνάει το “ποντίκι” του υπολογιστή μας για να κάνει scroll down. Αυτά είναι απλά παραδείγματα, που όμως πολλές φορές μας διαφεύγουν, συνήθως επειδή το νοητικό μας εργάζεται
περισσότερο απ' όσο πρέπει.. Έτσι λοιπόν είχα φτιάξει μια σειρά “ασκήσεων” προσαρμοσμένων στην ιντερνετική σκηνή του ελέγχου, της δημιουργίας και της απάντησης σε ένα φόρουμ. Για παράδειγμα, θυμάμαι μια πολύ σημαντική άσκηση που έλεγε πως πρέπει κάθε φορά που ετοιμαζόμαστε να πληκτρολογήσουμε μια απάντηση σε ένα θέμα, θα πρέπει να κάνουμε “quote” στο μυαλό μας, τον τίτλο του, έτσι ώστε να είμαστε σίγουροι πως η απάντησή μας, δεν θα ξεφεύγει από το θέμα. Αυτό, όσο αστείο κι αν φαίνεται, θα μπορούσε να λύσει τα χέρια πολλών συντονιστών αν τηρούνταν απ' τα μέλη γιατί συνήθως, απαντάμε χωρίς να μας ενδιαφέρει αν θα είμαστε εκτός ή εντός θέματος. Ελάχιστοι άνθρωποι τηρούν αυτήν την “συνθήκη” δείχνοντας βέβαια πως έχουν συνείδηση και ξέρουν τι κάνουν. Οι υπόλοιποι γράφουν σε ένα θέμα, μόνο και μόνο για να απαντήσουν σε κάποιον άλλον, και μπορεί να έχουν δίκιο σ' αυτά που λένε, αλλά για μένα είναι ασυνείδητοι την στιγμή της αποστολής του μηνύματός τους και δεν έχει σημασία ακόμη κι αν πουν την μεγαλύτερη σοφία του κόσμου. Επίσης, το παραπάνω, θα ήταν μια πολύ ευκαιρία αυτοί οι ασυνείδητοι άνθρωποι να παρατηρήσουν τον εαυτό τους, να δουν δηλ. πως εργάζεται το νοητικό τους και να το
διορθώσουν.
Η κάθοδος σε ένα κέντρο, είναι το ίδιο εύκολη και δύσκολη υπόθεση, αρκεί να βρούμε έναν “οδηγό” που θα κατευθύνει την πορεία μας, μια
σημαδούρα. Έτσι ερχόμαστε στον 9ο κανόνα της κατάδυσης που λέει
”Να χρησιμοποιώ βάρκα ή σημαδούρα όταν καταδύομαι” και ο οποίος θα μας απασχολήσει στο επόμενο ποστ.
[center]
Ναι!!! Βρήκα το "Κιουρσκ"!!![/center]