Κάθοδος

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Ας πούμε λοιπόν και κάτι που κανείς ερευνητής της αλήθειας δεν θα ήθελε να ακούσει γιατί η ζωη του μάλλον θα έχανε την αξία της ή την αιτιολογισή της.

Εντάξει με τ' άλλα, όμως :

[center]Γιατί η ζωή του θα έχανε την αξία της ή την αιτιολογισή της;[/center]

Παύλος

[Ramoglou]

Ψεύδος = Ψ και Ευδος

Ευδος σημαίνει ύπνος

Ψευδος λοιπόν είναι η ψυχή που κοιμάται, αυτός που κοιμάται.

Το Αντιθετο του Ψευδους δεν είναι η Αλήθεια όπως αστόχαστα πιστεύουμε.

Αλήθεια = Α-λήθη δηλαδή χωρίς τη λήθη, η ενθύμηση κλπ κλπ.

Άρα μήπως ο ξύπνιος είναι ο Αληθινός ; Αυτός που δεν ευρίσκεται σε κατάσταση λήθης άρα και ύπνου ;

[Ramoglou]

Όταν κοιμόμαστε δηλ. τι είμαστε ; 'A-ψυχα κορμιά ; Σάρκες ; Δεν έχουμε ψυχή στον ύπνο μας ; Ναι, έχουμε (μου λέει), αλλά βρίσκεται από πάνω μας. Και γιατί δεν βρίσκεται από κάτω μας ; Δηλ. γιατί θεωρούμε πως "ανεβαίνει" (για να ξανακατέβει, δηλ. να πραγματοποιήσει μια κάθοδο) και δεν θεωρούμε πως "κατεβαίνει" (για να ξανανεβεί και να πραγματοποιήσει μια άνοδο) ;

Είπα πως υπάρχει η σύνδεση της «χρυσής κλωστής» η οποία και διατηρεί τις αναγκαίες λειτουργίες του υλικού σώματος όπως και την υπερλειτουργία του εγκεφάλου. Αυτό λοιπόν δε συνεπάγεται τον πλήρη αποχωρισμό της ψυχής από του σώματος. Η ιδιότητα αυτή της ψυχής έχει παρατηρηθεί και έχει φωτογραφηθεί.

Αυτή η κλωστή είναι ο «σωλήνας του παλιού Δύτη», χωρίς αυτή no more air !
Η δε γραφές μιλούν για τον εκπεσόντα, ο οποίος ζητά ν’ ανέλθει … Άνθρωπος – Άνω Θρώσκων. Κάτω βρίσκεται και κοιτάει προς τα πάνω.

Όσοι έχουν "μεταθανάτιες" εμπειρίες, λένε πως η ψυχή ανεβαίνει. Εγώ προσωπικά, δεν έχω ακούσει κανέναν να λέει πως η ψυχή κατεβαίνει. Δηλ. περιγράφουν το φαινόμενο ως "αιωρούμενοι παρατηρητές" από ψηλά. Αυτό που λέει κι ο Απόστολος. Ε, ας ήταν ένας ρε παιδιά, που να έλεγε πως αυτός, αντί ας πούμε να βλέπει το κρεβάτι του νοσοκομείου και τους γιατρούς από πάνω, να έλεγε πως βλέπει τα πόδια του κρεβατιού, τον σομιέ του, και τα πόδια των γιατρών ή να βλέπει από κάτω από την φούστα της νοσοκόμας που του κάνει ηλεκτροσόκ για να τον "επαναφέρει".

Καλέ μου Παύλο, μιας και πριν λίγο έκλεισα χρόνο από την παρατήρηση αυτή, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι αναδύεσαι και δεν καταδύεσαι, ίσως στον γαλήνιο ψυχικό κόσμο όταν θα βρεθείς, να διαπιστώσεις ότι δεν θα σ’ ενδιέφερε αν φόραγε κυλοτάκι η νοσοκόμα, απλά απολαμβάνεις την γαλήνη και την ηρεμία, νιώθεις πως είσαι «σπίτι» σου, δεν πονάς, δεν ακούς τους γιατρούς να ουρλιάζουν, δεν νιώθεις το κάψιμο του ηλεκτροσόκ. Γύρισα, ίσως γιατί της είπα «μη κλαις δε θα πάθω τίποτα» κι ας μην μπορούσα να τη δω μιας και δεν ήταν στο οπτικό μου πεδίο.

Και ρωτώ : Τι θα συμβεί αν τα δυο γίνουν ΕΝΑ ?

Θέωση Παύλο μου, Θέωση θα συμβεί.
Ο Ερμαφρόδιτος Νους.
Ους ο Θεός συνέζευξε Άνθρωπος μη χωριζέτο και έσονται οι δύο εις σάρκαν μία !

Ε να μη μιλήσουμε τώρα για το τι σημαίνει το παραπάνω, θεωρώ πως όλοι καταλαβαίνουμε πως δεν εννοεί το διαζύγιο κλπ κλπ, μιας και ο Θεός δεν ενώνει δια μέσου ληξιαρχικών πράξεων …

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Θέωση Παύλο μου, Θέωση θα συμβεί.

OK. Και τι σημαίνει "θέωση" φίλε μου ; Τι σημαίνει ; Μπορείς να μας το εξηγήσεις ;

Παύλος

υ.γ Αν θες, και σε άλλο θέμα. Αν θες, κι εδώ. Δεν μας ενοχλεί. Αρκεί να μας το εξηγήσεις ...

[Ramoglou]

Μα το είπα, ο Ερμαφρόδιτος Νους, το δύο σε ένα.

Επ' αυτού θέλετε την επεξήγηση ; Αν ναι να το πράξω.
Θεωρώ όμως πως η διατύπωση είναι αρκετά απλή και ο καθένας μπορεί να κάνει το δικό του συνειρμό.

Καλημέρα και με χαμόγελο !

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Έχουμε φτάσει – κατά την άποψή μου – σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο στο θέμα μας και για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το παρακάτω :

Τι είναι αυτό που μας “επιστρέφει” στην επιφάνεια ; Αναρρωτηθήκαμε ποτέ ; Ένας "άλλος" εαυτός που παίζει το ρόλο του "ζεύγους", ίσως ;

θα πρέπει να αντιστρέψουμε όλα όσα είπαμε για το ΕΝΑ, για την ενότητα και για την δύναμη του αδιαχώρητου. Θα πρέπει να κάνουμε την αντίστροφη εργασία δηλ. αντί να πούμε :

Αλλά για να υπάρξει διάσπαση της προσοχής, πρέπει πρώτα να υπάρξει συγκέντρωση της προσοχής.

να πούμε : Αλλά για να υπάρξει συγκέντρωση της προσοχής, πρέπει πρώτα να υπάρξει διάσπαση της προσοχής

Θα μου πείτε, θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό χωρίς να μας περάσουν για ανθρώπους που δεν ξέρουμε τι λέμε ; Ναι, θα μπορούσαμε γιατί ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ συμβαίνουν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ. Θα μου πείτε και ποιο έρχεται πρώτο ; Δεν υπάρχει “πρώτο”. Και τα δυο είναι “πρώτα” Ή κανένα από τα δύο. Και τα δύο έχουν την ίδια αξία. Στο παράδειγμα με τον ήλιο και τον μεγενθυτικό φακό, οι ακτίνες συγκεντρώνονται. Γιατί συγκεντρώνονται ; Γιατί είναι διάσπαρτες, διασκορπισμένες σε όλο το πεδίο.

Όλο αυτό μοιάζει με 'κείνη την ιστορία από το Ζεν που είναι δύο τύποι και παρατηρούν μια σημαία που κυματίζει ενώ αναρρωτιούνται τι από τα δύο συμβαίνει : “η σημαία κυματίζει” ή “ο αέρας “κυματίζει” και κάνει και την σημαία να φαίνεται έτσι” ; ενώ σε κάποια στιγμή εμφανίζεται ένας γέροντας και τους λέει “το μυαλό σας κυματίζει!”. Ή μοιάζει με 'κείνο το αστείο ερώτημα που μας έκαναν όταν ήμαστε παιδιά : “η κότα έκανε τ' αυγό, ή το αυγό την κότα ;”. Συμβαίνουν λοιπόν ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ.

Πρέπει να επισημάνουμε πως σ' ένα τέτοιο φαινόμενο ο νους μας φαίνεται πως δεν μπορεί να κατανοήσει το ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ του συμβάντος. Κι αυτό γιατί ο νους μας έχει μάθει να διαχωρίζει – και απ' αυτήν την μεριά που θα το δούμε τώρα κάνει πολύ καλά που διαχωρίζει. Αν δεν συνέβαινε αυτό, αν ο νους μας δεν διαχώριζε, ο κόσμος μας δεν θα ήταν όπως είναι τώρα. Τίποτε δεν θα είχε συμβεί. Ούτε “καλό” ούτε “κακό”, δεν θα υπήρχε ούτε “αγάπη” ούτε “μίσος”, ούτε “θεός” ούτε “διάβολος”. Δεν θα υπήρχε η έννοια του χρόνου, ούτε “παρελθόν” ούτε “μέλλον” (τα δύο αντίθετα) κατά συνέπεια δεν θα υπήρχε κίνηση γιατί αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο μονάχα μέσω της κίνησης.

Σ' αυτό το σημείο όμως που έχουμε φτάσει στο θέμα μας, είναι απαραίτητο να ΔΙΑΧΩΡΙΣΟΥΜΕ, διαφορετικά, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Και τι εννοώ ;

”Ο άνθρωπος πρέπει να αντιληφθεί ότι πραγματικά αποτελείται από δύο ανθρώπους. Ο ένας είναι ο άνθρωπος τον οποίο ονομάζει “εγώ” και που οι άλλοι ονομάζουν “Ουσπένσκυ”, “Ζαχάροφ” ή “Πετρόφ”. Ο άλλος είναι ο πραγματικός εαυτός του, το πραγματικό Εγώ, που εμφανίζεται στην ζωή του μόνο στιγμιαία και που μπορεί να γίνει σταθερό, μόνο ύστερα από μακρόχρονη περίοδο εργασίας.” Γ. Ι. Γκουρτζίεφ

”Το παιχνίδι χρειάζεται δύο παίχτες. Όταν ο Διάβολος έβαζε σε πειρασμό το Αδάμ, ήταν ο Θεός που τον έβαζε σε πειρασμό. Ήταν μια συν-ωμοσία – Ήταν μια συν-ζυγία λέω εγώ – Η ίδια η λέξη “διάβολος” προέρχεται από την σανσκριτική ρίζα dev* απ' όπου και το “θεϊκός”. Και οι δύο λέξεις είναι από την ίδια ρίζα. Μόνο τα κλαδιά αλλάζουν. Ένα κλαδί ο Θεός, άλλο κλαδί ο Διάβολος. Πρέπει να υπάρχει προσυννενόηση, αλλιώς το παιχνίδι δεν μπορεί να έχει συνέχεια. *Σανσκριτικά deva = Θεός, Ελληνικά Δίος = Θεϊκός, Λατινικα divine = Θεϊκός & dev-il = Διάβολος.” Σρι Μπαγκουάν Ραζνίς ή Osho

Κατά συνέπεια, ακόμη κι όταν ένας ασκούμενος πραγματοποιεί την διαδικασία μόνος του, στην ουσία δεν είναι μόνος του. Έχει το “ζευγάρι” του. Έχει ένα “άλλον” εαυτό – ΠΡΕΠΕΙ να έχει έναν άλλον εαυτό – στον οποίο αποδίδει τον ρόλο του “ζεύγους”. Διαφορετικά, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει κάθοδο. Η ίδια η έννοια της καθόδου όπως είπαμε στην αρχή συνδέεται με την άνοδο. Τι έχουμε ; Κάθοδο – Άνοδο. Ο ασκόυμενος πρέπει πρωτού ξεκινήσει οτιδήποτε να έχει δυο ανθρώπους μέσα του : Ο ένας θα κάνει κάθοδο, ο άλλος άνοδο. Διαφορετικά, θα γίνει ψάρι. Θα μείνει στον βυθό. Διαφορετικά, θα κάνει μόνο κάθοδο και θα χαθεί, θα "πεθάνει".

[center]"Οδός άνω κάτω, ΜΙΑ." Ηράκλειτος[/center]

Δέχτηκα μια ερώτηση την Κυριακή : "Γιατί όταν μπήκες στο φόρουμ ήθελες να φέρεις μπάχαλο ; (ήθελες δηλ. να τα κάνεις άνω κάτω ; ) Απάντησα με ένα παράδειγμα απλό που μου κατέβηκε εκείνη την στιγμή στο νου, δίνοντας έναν από τους Λόγους μου. Δεν ξέρω αν κατανοήθηκα. Δεν ρώτησα. Τώρα, η απάντηση ολοκληρώθηκε. Κοπρέντε ;

[center]***[/center]

Προσωπικά, είχα γνωρίσει έναν άνθρωπο. Στην προσπάθειά του να πετύχει αυτό που ο Απόστολος ονομάζει "ερμαφρόδυτο Νου", έφτιαξε με το μυαλό του ένα χαρακτήρα α-φύσικο. Τι εννοώ ; Ό άνθρωπος αυτός ήταν γυναίκα. Η Φύση του δηλ. ήταν γυναικεία. 'Επλασε λοιπόν στο μυαλό του, φαντάστηκε δηλ. έναν άντρα. Είχε λοιπόν μια περίεργη συμπεριφορά. Άλλοτε ήταν "γυναίκα", άλλοτε ήταν "άντρας". Αυτός ο άνθρωπος, δεν ξέρω τι απέγινε και εύχομαι να βρήκε την "συζυγία" του, να πάντρεψε δηλ. μέσα του τον άντρα με την γυναίκα και να είναι καλά.

Στην προσπάθειά του όμως, ξέχασε κάτι πολύ σημαντικό που θα το γράψω με μεγάλα & κόκκινα γράμματα για να αποτρέψει αυτούς που θα επιχειρήσουν στο μέλλον να κάνουν κάτι ανάλογο :

[center]Η (νέα)* Γνώση δεν έρχεται μέσω του Νοητικού Κέντρου. Έρχεται μονάχα μέσω του Συναισθηματικού Κέντρου.
Καταλαβαίνεις τώρα φίλε Αvaris γιατί αυτά που ρωτάς δεν μπορούν να απαντηθούν μέσα από ένα φόρουμ ;
Αυτό το θέμα που διαβάζεις είναι μόνο πληροφοριακό. Σου δίνω απλές πληροφορίες, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
[/center]

*βάζω το "νέα" στην πρότασή μου γι' αυτούς που θα νομίσουν πως ο λεγόμενος "ερμαφρόδυτος νους" είναι κάτι νέο.

Π. Β

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Στην "Εσωτερική Κάθοδο" όμως υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Είναι ίσως λίγο πιο "ρευστά" τα πράγματα.

H σωστή αυτή παρατήρηση του Avaris, μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε για ένα χαρακτηριστικό του νερού (που το συναντάμε όμως και στον αέρα) : Το ρεύμα

Πρέπει να έχουμε υπ' όψην μας πως ένα ρεύμα δημιουργείται από μια διαφορά δυναμικού. Τι είναι ο ηλεκτρισμός, το "ρεύμα" που λέμε ; Κίνηση ηλεκτρονίων, διαφορά δυναμικού. Τα ρεύματα βυθού είναι μάζες νερού που κινούνται μέσα στο ίδιο μέσο λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας που παρουσιάζει το μέσο σε διάφορα σημεία του. Το ίδιο συμβαίνει και στον αέρα.

Στην θάλασσα μπορούμε να διακρίνουμε ένα ρεύμα, όταν βλέπουμε στην επιφάνειά της μια μικρή αλλαγή της εικόνας των νερών της. Π.χ όταν βρισκόμαστε σε κάποιο ψηλό σημείο και χαζεύουμε την θάλασσα, διακρίνουμε σε κάποια σημεία της μια μικρή ανομοιομορφία της επιφάνειάς της. Τότε λέμε "εκεί πρέπει να υπάρχει ρεύμα" ή "εκεί πρέπει να έχει μεγάλη συγκέντρωση ψαριών που κατευθύνονται κάπου".

Ασχολούμαστε με τα ρεύματα στο συγκεκριμένο ποστ, γιατί η κατάδυση προσφέρει έναν τρόπο να κινηθούμε ΜΕΣΑ σε ρεύμα με ασφάλεια. Και το ρεύμα, είναι μια κατάσταση που εμφανίζεται συχνά στον βυθό και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι ΚΑΙ γι' αυτό.

(Πρέπει να σημειώσουμε και πάλι το εξής : Όπως ακριβώς και με τα βάθη - υπάρχουν μεγάλα & μικρά δηλ - έτσι ακριβώς και με τα ρεύματα υπάρχουν βαθμίδες. Ο τρόπος κίνησης μέσα στα ρεύματα για τα οποία μιλάμε τώρα, αφορά ρεύματα μικρής έντασης και όχι τίποτε δύνες ή "ρουφήχτρες".)

Όταν λοιπόν βρεθούμε μέσα σε ένα τέτοιο ρεύμα, δεν κολυμπάμε ενάντια σ' αυτό. Αυτό που κάνουμε είναι να εκμεταλλευτούμε το ρεύμα, να το χρησιμοποιήσουμε για να μας πάει εκεί όπου αυτό θέλει. Ο αυτοδύτης, "μπαίνει" μέσα στο ρεύμα, και εκμεταλλεύεται την κινητική του ενέργεια. Δεν χρησιμοποιηεί τα πέδιλά του, αλλά "αφήνεται" να τον παρασύρει. Όχι για πολύ, όχι για όλη την διάρκεια της κατάδυσης, γιατί ασφαλώς δεν γνωρίζουμε που θα μας οδηγήσει το ρεύμα. Μπορεί να μας οδηγήσει σε κάποιον βράχο και να "τσακιστούμε" πάνω του. Μπορεί να μας απομακρύνει πάρα πολύ από το σημείο της βουτιάς μας, το αρχικό σημείο δηλ. και να χαθούμε στην θάλασσα. Μπορεί επίσης να μας οδηγήσει σε μεγαλύτερα βάθη ή μπορεί να μας οδηγήσει απότομα στην επιφάνεια. Ο τρόπος για να μπούμε μέσα σε ένα ρεύμα - και να βγούμε από ένα ρεύμα - προσομοιάζει με τον τρόπο που αλλάζουμε λωρίδα κατεύθυνσης όταν οδηγούμε ένα αυτοκίνητο. Τι λέμε ; "Άλλαξε "ρεύμα", μπες στο "ρεύμα" σου".

[center]"Αν είναι αιώνια το φλας σου αναμμένο
είναι και το χωράφι σου βαριά χορταριασμένο.
Ας γίνω χώμα ελαφρύ, γλυκά να σε σκεπάσω
να σου θυμίζω επίμονα : Πολύ βιαζόσουν Τάσο!" Μ. Ρασούλης[/center]

Kαλημέρα

Π. Β

[NEHEMAUT]

Η (νέα)* Γνώση δεν έρχεται μέσω του Νοητικού Κέντρου. Έρχεται μονάχα μέσω του Συναισθηματικού Κέντρου.

Έχω όμως την αίσθηση ότι έρχεται όταν ενωθούν ολα κέντρα μας. Τότε που είμαστε πλέον ολόκληροι

Απάντησα με ένα παράδειγμα απλό που μου κατέβηκε εκείνη την στιγμή στο νου, δίνοντας έναν από τους Λόγους μου. Δεν ξέρω αν κατανοήθηκα. Δεν ρώτησα. Τώρα, η απάντηση ολοκληρώθηκε

Δεν ήμουν μπροστά βέβαια για να ξέρω την απάντηση αλλά παρατηρώντας την πρόταση σου προφανώς εννοείς ότι απάντησες με ένα από τα πολυάριθμα εγώ σου. Κατανοητό μεν αλλά επέτρεψέ μου να σου πω ότι η απάντηση δεν ολοκληρώθηκε αφού αργότερα μπορεί να θελήσουν και τα υπόλοιπα [ εγω] να απαντήσουν ……ποιός ξέρει τι….

Όταν λοιπόν βρεθούμε μέσα σε ένα τέτοιο ρεύμα, δεν κολυμπάμε ενάντια σ' αυτό. Αυτό που κάνουμε είναι να εκμεταλλευτούμε το ρεύμα, να το χρησιμοποιήσουμε για να μας πάει εκεί όπου αυτό θέλει. Ο αυτοδύτης, "μπαίνει" μέσα στο ρεύμα, και εκμεταλλεύεται την κινητική του ενέργεια. Δεν χρησιμοποιηεί τα πέδιλά του, αλλά "αφήνεται" να τον παρασύρει. Όχι για πολύ, όχι για όλη την διάρκεια της κατάδυσης, γιατί ασφαλώς δεν γνωρίζουμε που θα μας οδηγήσει το ρεύμα. Μπορεί να μας οδηγήσει σε κάποιον βράχο και να "τσακιστούμε" πάνω του. Μπορεί να μας απομακρύνει πάρα πολύ από το σημείο της βουτιάς μας, το αρχικό σημείο δηλ. και να χαθούμε στην θάλασσα.

Δλδ κατά την γνώμη σου μάλλον πρέπει να τραβούμε κατά πως πάει το ρεύμα και απ’ ότι φαίνεται με το μέρος του δυνατού..
Λες όμως όχι για πολύ, αφού δεν ξέρουμε που μας πάει.

Καλώς. Είσαι σίγουρος όμως ότι θα μπορέσεις να σταματήσεις αργότερα αν όλως ''τυχαίως'' δεις μπροστά σου ένα δίχτυ για μεγάλα ψάρια η ένα υποθαλάσσιο βουνό?
Μήπως πρέπει να το επανεξετάσουμε αυτό το θέμα? Λέω μήπως….


Πιστεύω ότι δεν πρέπει να ΥΠΟΤΙΜΑΜΕ το συναίσθημα ΜΑΣ ΠΡΩΤΑ, ούτε και αυτό των άλλων.
Κατ’ εμε ο σεβασμός στην θάλασσα [ εδώ ψυχή, συναίσθημα, κλπ] καθώς και στα ρεύματα [ τα αντίστοιχο των άλλων] και τις ενέργειες της είναι απαραίτητη συνθήκη σε όλες τις υδάτινες ασχολίες. Το νερό σαν στοιχείο της φύσης είναι αναγκαίο, όμορφο και καταστροφικό συνάμα και γνωρίζουμε σε τι αντιστοιχεί στον ανθρώπινο ον.

Kαλημέρα και απο εμένα

[NEHEMAUT]

Γειά σου, magikadespell.
Με άγγιξε και με συγκίνησε πολύ η απάντηση σου, οπως θα γινόταν και με κάθε ρομαντική ψυχή.

Θα ήθελα να καταθέσω ορισμένες σκέψεις πάνω στις θέσεις σου που ένιωσα μια έντονη εσωτερική ανάγκη να τις μοιραστώ μαζί σας.

Και ακριβώς επειδή ισχύουν τα παραπάνω φοβάμαι πως αν "χαθούμε" δύσκολα θα αποφασίσω να βγω στην επιφάνεια αν δεν το βρω, οπότε μάλλον θα κινδυνέψω.

Εφ΄οσον ισχυουν τα παραπάνω θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί στις επιλογές μας, αφου μια τέτοια απόφαση μπορεί να μας στοιχήσει την ζωή, αν τεθούμε σε κίνδυνο.

δεν θεωρώ ότι είμαι καθόλου μα καθόλου έτοιμη για μια τέτοια εμπειρία (και δεν εννοώ τη βουτιά στο βυθό της θάλασσας). Μπορεί να είναι το πλέον χρήσιμο αυτή τη στιγμή στη ζωή μου αλλά με πιάνει πανικός και μόνο στην ιδέα. Και για διασκέδαση να "βουτήξω" εγώ τώρα, μισολυπόθυμη θα βγω (το λιγότερο!)

Οπως έχω ξαναπεί και το υποστηρίζω με όλη την νοημοσύνη, την καρδιά και την ύλη μου αυτές οι βουτιές είναι τελείως μα τελείως μοναχικές.
Επειδή ομως τα μοναχικά ψάρια είναι σπάνια απο πλευράς ποιότητας και κάλλους υπάρχουν αρκετοί που θα τα ήθελαν στα ενυδρία τους.
Αυτοί ξέρεις δεν ''ψαρεύουν'' με απόχη, ούτε με φανερά δίχτυα....λατρεύουν τις περιοχές που απαγορευέται η αλλιεία.
Η διασκέδαση μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη [ έχεις δεί το << ψάχνοντας το Νέμο>>]? Πολύ διδακτική ταινία.

Δεν φοβάμαι τι θα "συναντήσει" μαζί μου και αυτό γιατί είναι βέβαιο ότι θα τα ξέρει έτσι κι αλλιώς από μένα γιατί έτσι λειτουργώ

Συμφωνώ απολύτως μαζί σου ΑΝ ΚΑΙ ο άλλος λειτουργεί στο ίδιο μήκος κύμματος... καθήκον μας, απέναντι στον εαυτό μας να αναγνωρίζουμε τις συχνότητες και πόσο θέλουμε να εκπέμπουμε σε αυτές.

Με αγάπη και φιλία
Ελένη

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Έχω όμως την αίσθηση ότι έρχεται όταν ενωθούν ολα κέντρα μας. Τότε που είμαστε πλέον ολόκληροι

Το βλέπω ...

Δεν ήμουν μπροστά βέβαια για να ξέρω την απάντηση αλλά παρατηρώντας την πρόταση σου προφανώς εννοείς ότι απάντησες με ένα από τα πολυάριθμα εγώ σου. Κατανοητό μεν αλλά επέτρεψέ μου να σου πω ότι η απάντηση δεν ολοκληρώθηκε αφού αργότερα μπορεί να θελήσουν και τα υπόλοιπα [ εγω] να απαντήσουν ……ποιός ξέρει τι….

Δεν εννοώ τίποτε τέτοιο και αργότερα, δεν θα υπάρχει η ίδια ερώτηση. Κάποια άλλη ερώτηση θα 'ναι, και κάποια άλλη απάντηση θα δοθεί. Αναλόγως ... Μπορεί για παράδειγμα να μην βρίσκομαι τότε σε κάποιο μαγαζί, αλλά σε κάποιο σπίτι. Και να μην γουστάρω να το χαλάσω, να το φέρω άνω κάτω δηλ. Τότε, το πιθανότερο είναι να μην απαντήσω. Αλλά τότε, θα είναι αργά για μένα γιατί θα έχω μπεί ήδη μέσα στο σπίτι. Με καταλαβαίνεις ; Ναι, με καταλαβαίνεις. Άσε με λοιπόν να διορθώσω ότι λάθος έχω κάνει ως τώρα και μην φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν. Για μένα, η εργασία φτάνει στο τέλος της. Αλλά τώρα, είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της : Η άρνηση ενός συναισθήματος. Ή, η θυσία του. Στην ζωή σου θα βρεις πολλούς ανθρώπους φυλακισμένους. Καμία αξία όμως δεν θα 'χει, αν τους ελευθερώσεις από την μια φυλακή και τους φυλακίσεις σε μια άλλη. Πάλι φυλακισμένοι θα 'ναι. Απλώς, θα τους αλλάζεις φυλακές. Και πάλι δεσμοφύλακες θα υπάρχουν. Και πάλι τίποτε δεν θα 'χεις κάνει. Αν δώσεις σ' έναν άνθρωπο ένα ποτήρι νερό, το στερείς από την βρύση. Όταν δίνεις, από κάπου παίρνεις. Αλλιώς, δεν θα 'χες τίποτε να δώσεις. Το πρόβλημα είναι από που το παίρνεις. Αν το παίρνεις από την ψυχή ενός άλλου ανθρώπου, καμία δεν είναι η διαφορά σου από έναν φονιά. Μην νομίζεις λοιπόν πως τα λόγια μου κάνουν "καλό" στους ανθρώπους. Δεν είμαι τίποτε άλλο παρά ένας φαφλατάς, ένας φλύαρος άνθρωπος που σιγοτρώει τον χρόνο του μέχρι να τελειώσει. Κάποτε ο ίδιος ο χρόνος θα τον βαρεθεί ή δεν θα ανεχτεί πια τα τσιμπολογήματά του και θα τον πάρει μαζί του. Και κανένας πια δεν θα θυμάται πως αυτός ο άνθρωπος υπήρξε. Και ΚΑΛΩΣ θα γίνει αυτό ...

Είσαι σίγουρος όμως ότι θα μπορέσεις να σταματήσεις αργότερα αν όλως ''τυχαίως'' δεις μπροστά σου ένα δίχτυ για μεγάλα ψάρια η ένα υποθαλάσσιο βουνό?

Για τίποτε δεν είμαι σίγουρος. Ακόμη ακόμη, ούτε και για τον εαυτό μου ...

Παύλος

[Ramoglou]

>QBB<

Άσε με λοιπόν να διορθώσω ότι λάθος έχω κάνει ως τώρα και μην φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει απαγορευτικό συμμετοχής σε κάποια συζήτηση για όλα τα μέλη, Εξαιρούνται, όσοι έχουν κλειδωμένο λογαριασμό, ή όσοι δεν μιλάνε βάση του θέματος. Γιατί λοιπόν αυτό ;

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Γιατί λοιπόν αυτό ;

Δεν ξέρω. Γράψε λάθος φίλε...

Παύλος

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Αυτό που θέλω να πω στην NEHEMAUT, είναι το εξής :

Όταν ένα σπίτι είναι ετοιμόροπο να πέσει, τότε ακόμη και ένας μικρός σεισμός, ένα ανεπέσθητο τράνταγμα ή ακόμη και ένας απλός βηματισμός ενός ανθρώπου που περνάει από την αυλή αυτού του σπιτιού, μπορεί να το ρίξει. Αν το σπίτι πέσει από έναν μικρό σεισμό, τότε ποιος φταίει ; Ο σεισμός, ίσως να πει κάποιος. Μπορεί λοιπόν ο κυρ - κάποιος να κατηγορίσει και τον σεισμό που έριξε το σπίτι. Μπορεί ο καθένας ακόμη και να βρίσει, να καταραστεί τον σεισμό. Ο σεισμός τίποτε δεν πρόκειτε να απαντήσει, τίποτε δεν πρόκειτε να αποκριθεί. Αν όμως το σπίτι πέσει από έναν άνθρωπο που έτυχε να περνάει εμπρός από την αυλή του, τότε όλοι θα κατηγορίσουν αυτόν τον άνθρωπο. Και ο άνθρωπος αυτός, θα γίνει μισητός για κάποιους, παρ' όλο που ο ίδιος δεν θα φταίει που έπεσε το σπίτι. Θα φορτωθεί τότε αυτός ο άνθρωπος, χωρίς να θέλει, όλο το "κακό" των υπολοίπων ανθρώπων, αυτών που θα τον θεωρούν υπεύθυνο για την πτώση του σπιτιού. Μπορείς όμως να σκεφτείς NEHEMAUT, τι θα συμβεί αν αυτός ο άνθρωπος, αν αυτός ο επισκέπτης, γνωρίζει από πριν για την κατάρρευση του σπιτιού που θα συμβεί όταν περάσει από την αυλή του και παρά τούτο, το κάνει ; Αν αυτός ο άνθρωπος δηλ. αγνοήσει την γνώση του, αν παραβλέψει πως αυτό που πάει να κάνει είναι λάθος και πει "έλα μωρέ, το πολύ πολύ να σκονιστώ λίγο από το σπίτι που θα πέσει, δεν τρέχει και τίποτε", τότε πες μου, πως θα χαρακτήριζες εσύ αυτόν τον άνθρωπο ; Αν δηλ. γνωρίζεις πως με μια πράξη σου θα προκαλέσεις καταστροφή, θα προχωρούσες σε αυτήν την πράξη ; Ο άνθρωπος αυτός έχει τόσους δρόμους μπροστά του, μπορεί δηλ. κάλλιστα να ακολουθήσει κάποια άλλη διαδρομή για να φτάσει εκεί που θέλει, χωρίς απαραιτήτως να περάσει μπροστά από την αυλή του ετοιμόροπου σπιτιού. Γιατί λοιπόν να το κάνει ; Θα μπορούσε να πάει από κάποιον άλλον δρόμο έτσι ώστε ΚΑΙ να μην χρεωθεί την πτώση του σπιτιού αλλά ΚΑΙ να μπορεί να κοιμάται ήσυχος τα βράδυα. Γιατί NEHEMAUT, o άνθρωπος αυτός μπορεί να περάσει απ' αυτό το ετοιμόροπο σπίτι παρ΄ ότι ξέρει ότι θα πέσει. Ναι, μπορεί να το κάνει! Και να το κάνει για χίλιους δυο λόγους. Μπορεί να το κάνει γιατί π.χ του άρεσε ένα λουλούδι που έχει αυτό το σπίτι και να νομίζει πως θα πεθάνει αν δεν το αγγίξει, αν δεν το μυρίζει. Και πράγματι να πάει. Και πράγματι να σκονιστεί λίγο από το σπίτι που θα πέσει, αλλά αυτός να πάρει το λουλούδι από την αυλή του και να φύγει ευχαριστημένος. Κάποια στιγμή όμως ακόμη και το λουλούδι που θα κρατάει στα χέρια του χαρούμενος, θα μαραθεί. Και τότε, αυτός ο άνθρωπος αντί για ένα, θα έχει κάνει δύο άσχημα πράγματα : Θα έχει κόψει το λουλούδι αλλά θα έχει ρίξει και το σπίτι. Και στο τέλος, πάλι τίποτε δεν θα έχει στα χέρια του. Μπορείς NEHEMAUT να φανταστείς πόσο απελπισμένος θα αισθάνεται αυτός ο άνθρωπος ; Μπορείς να φανταστείς πόσο μόνος θα αισθάνεται αυτός ο άνθρωπος μετά από μια τόση μεγάλη καταστροφή; Αυτός, δεν θα είναι πια άνθρωπος. Εμ έκοψε το λουλούδι, εμ γκρέμισε και το σπίτι. Πως θα ζει αυτός ο άνθρωπος ; Πως θα κοιμάται ; Πως θα τρώει ; Κι όλα αυτά από τι ; Επειδή ήθελε πάση θυσία να κόψει αυτό το όμορφο λουλούδι παρ' ότι γνώριζε πως θα κατέστρεφε την αυλή και το χώμα που φρόντιζε τόσο καιρό το λουλούδι. Κι όλα αυτά θα μπορούσαν να μην είχαν συμβεί, ΑΝ ; ΑΝ δεν περνούσε από τον δρόμο που βρίσκεται αυτό το σπίτι! Καταλαβαίνεις λοιπόν το λάθος του ; Γιατί αυτός ο άνθρωπος κάποια στιγμή NEHEMAUT, αργά ή γρήγορα, θα το καταλάβει. Γιατί όπως λέει και ο Έσσε, ίσως να "ανήκει σ' αυτούς που μοίρα τους είναι να ζήσουν ολόκληρο το αίνιγμα και την αντίφαση του ανθρώπινου πεπρωμένου με την ένταση ενός προσωπικού βασάνου, μιας προσωπικής κόλασης". Ή ενός προσωπικού παράδεισου, θα συμπλήρωνα εγώ.

Για μένα λοιπόν, η εργασία φτάνει στο τέλος της. Βρίσκομαι στο τελευταίο κομμάτι της που είναι το πιο δύσκολο και λέγεται "Θυσία". Μόλις τελειώσω και με δαύτην τότε ... "έγινε, τα λέμε ... " NEHEMAUT, η παρέμβασή σου στο θέμα, ήταν άσχετη. Είπες πως η δική μου η απάντηση δεν ολοκληρώθηκε, χωρίς να γνωρίζεις τίποτε, ούτε σε ποιον απευθυνόμουν εγώ, ούτε γιατί είπα, γιατί έγραψα όσα έγραψα. Σε παρακαλώ να μην το ξανακάνεις. Εγώ προσωπικά, δεν ενδιαφέρομαι τι θα μου απαντούσες εσύ. Δεν μου απάντησε ούτε καν ο άνθρωπος ο οποίος κατάλαβε γιατί το είπα. Δεν σχολίασε τίποτε. Και το σχολίασες εσύ ; Γιατί ; Γιατί ρε NEHEMAUT ; Τέλος πάντων, η απάντησή σου, το σχόλιο σου, η παρένθεσή σου, δεν έχει καμία σημασία πια. Μου χάλασε όμως όλο το απόγευμα, όλη την διάθεση, μ' έβαλε σε σκέψεις. Και δεν γουστάρω να σκέφτομαι και πολύ. Με ξέρεις ...

Παύλος Β. Βουλουτιάδης

Έγινε, τα λέμε ...

[NEHEMAUT]

Καλημέρα Παύλο.
Δεν νομίζω ότι η παρέμβαση μου ήταν άσχετη και το ξέρεις πολύ καλά, ούτε είχα καμία επιθυμία να σου χαλάσω το απόγευμα η την διάθεση και λυπάμαι πολύ αν αυτό έγινε εξ αιτίας μου.
Σε αναγνωρίζω …όπως αναγνωρίζεις κι εσύ.
Κατά τα άλλα, ένας από τους στόχους και ίσως και ο πλέον βασικός που θα έπρεπε να θέτουμε, κι εδώ στο φόρουμ και κατ ιδίαν, είναι η εξέλιξή μας σαν άνθρωποι καθολικά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ανταλλάσσουμε απόψεις , συναισθήματα, ιδέες με όλες τις συνέπειες που έχει αυτό.
Είναι αρκετά αυτά που θα είχα να σου γράψω αν το επιχειρήσω αλλά θεωρώ ότι είναι προτιμότερο να μην δημοσιοποιηθούν και αυτό αποκλείεται να αλλάξει.
Σε φιλώ και εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο…τα λέμε…


υγ Βλέπεις οτι δεν χωρίζω παραγράφους....

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ανταλλάσσουμε απόψεις , συναισθήματα, ιδέες με όλες τις συνέπειες που έχει αυτό.

Συμφωνώ, όμως ας αφήσουμε καλύτερα στην άκρη τις συνέπειες. Μπορεί για κάποιον άνθρωπο να μην υπάρχουν καθόλου συνέπειες, ή οι συνέπειες να είναι ασήμαντες. Μπορεί όμως και για κάποιον άλλον, οι συνέπειες να είναι καταστροφικές, ασχέτως αν εκείνος νομίζει πως "δεν τρέχει μία".

Στο επόμενο πόστο, θα μιλήσουμε για την "Ανέλκυση Αντικειμένων από τον βυθό", όπως ζήτησες.

Παύλος

[Ladyhawk]

Θα ξεκινήσω με μία καλημέρα σε όλους εσάς !

Θα ήθελα λίγο και εγώ να τοποθετηθώ μίας και εμπλέκομαι λίγο και εγώ σε κάποια πράγματα που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Ο λόγος που μέχρι τώρα δεν είχα τοποθετηθεί σε κάποια ερωτήματα είναι το πιεσμένο πρόγραμμά μου το οποίο δεν μου αφήνει και ιδιαίτερο ελεύθερο χρόνο για κάποια άλλα πράγματα.

Παύλο, όσον αφορά την απάντηση στην ερώτηση που σου έγινε, πράγματι σε μένα ήσουν απόλυτα σαφής μέσα από το παράδειγμα που έδωσες, δίνοντας ΕΝΑΝ από τους λόγους σου (όπως χαρακτηριστικά είπες) ... οι υπόλοιποι ίσως έγιναν σιωπηλά κατανοητοί.

Στο παράδειγμα που αναφέρεις παρακάτω και απευθύνεσαι στην NEHEMAUT θα ήθελα να πως το εξής :

Παρουσιάζεις μία κατάσταση όπως εσύ την αντιλαμβάνεσαι και μέσα από τα κριτήρια τα οποία εσύ έχεις θέσει προκειμένου να κρίνεις το σωστό και το λάθος.
Αυτό σημαίνει πως κάποιος άλλος μέσα από την δική του υποκειμενικότητα μπορεί να έχει μία άλλη αντίληψη των πραγμάτων, πράγμα που δεν μπορεί κανείς να καταδικάσει.

Ας μην ξεχνάμε πως σε κάθε δράση υπάρχει και μία αντίδραση. Τώρα εάν αυτή είναι η ποθητή αυτό είναι άλλο καπέλο. Το σίγουρο είναι πως το κάθε τι εξυπηρετεί και κάποιο «σκοπό».
Ποιος λοιπόν είναι ο σκοπός που ο καθένας προκαλεί τις καταστάσεις που περνάει??

[LordPayens]

Καταρχάς να απολογηθώ κι εγώ από μέρους μου που η πρώτη μου απάντηση στο συγκεκριμένο θέμα απευθύνεται σε ερώτηση της LadyHawk και όχι στον αγαπητό Παύλο, αλλά οι λόγοι είναι ανάλογοι-πολύ πιεσμένο πρόγραμα και δυστυχώς δεν έχω την ευκαιρία να παρακολουθήσω κυριολεκτικά και ειλικρινά αυτόν τον χείμαρο λαμπρών σκέψεων που μας χαρίζει ο Παύλος.

Η ερώτηση που έκανε η LadyHawk θα έλεγα ότι έχει αρκετό ενδιαφέρον και με απασχολεί καθημερινά.

"Ποιος λοιπόν είναι ο σκοπός που ο καθένας προκαλεί τις καταστάσεις που περνάει??"

Έχω προσέξει ότι όσο αυξάνεται η παρατηρητικότητά μου διαπιστώνω κάθε φορά ένα αρκετά περιπλοκότερο σύστημα κάτω από κάθε πράξη. Και νομίζω ότι το ερώτημα τούτο αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον όταν το μετατρέψουμε σε "κατά πόσον ο καθένας προκαλεί τις καταστάσεις που περνάει;". Ελπίζω να μην επιρρεάσω αρνητικά τον ρυθμό της συζήτησης με τούτην μου την σφήνα.

Φιλικά,
LordPayens
-------------
- Rien ne se cree, rien ne se perd, tout se transforme -

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Ανέλκυση αντικειμένων.

Η κατάδυση που πραγματοποιείται για την ανέλκυση κάποιων αντικειμένων από τον βυθό, δεν εντάσσεται στα πλαίσια της αναψυχής, αλλά αποτελεί ένα ξεχωριστό είδος κατάδυσης που περιλαμβάνει εργασίες στον βυθό. Κατά συνέπεια το επίπεδο εκπαίδευσής μας πρέπει να είναι rescue diver και μεγαλύτερο και θα πρέπει να υπάρχει μια σχετική εμπειρία από μέρους μας. Η εμπειρία συνήθως στις καταδύσεις προκύπτει από τον αριθμό των βουτιών που έχουμε κάνει και τα μέρη (τα νερά) στα οποία έχουμε βουτήξει.

Πρωτού ασχοληθούμε με το τεχνικό μέρος της ανέλκυση είναι σημαντικό να έχει γίνει ένας σωστός προγραμματισμός της βουτιάς, που περιλαμβάνει, την τοποθεσία, το βάθος, το είδος του αντικειμένου και τα φυσικά χαρακτηριστικά του (βάρος, όγκος κτλ) καθώς και έναν σωστό σχεδιασμό των κινήσεων και του καταμερισμού των επιμέρους εργασιών της ομάδος.

Πρέπει να σημειώσουμε πως μια κατάδυση / κάθοδο με σκοπό να εργαστούμε στον βυθό (στον εαυτό μας δηλ), δεν μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί σωστά, αν ο ασκούμενος είναι μόνος του. Είναι απαραίτητη μια ομάδα ή αν δεν είναι εφικτό αυτό, ο ασκούμενος πρέπει υποχρεωτικά να έχει κι έναν άλλον άνθρωπο δίπλα του. (το ζευγάρι του δηλ. στην κατάδυση ή κάποιον άλλον που να τον εμπιστεύεται).

Ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια του προγραμματισμού είναι η μελέτη του ίδιου του αντικειμένου που θέλουμε να ανελκύσουμε, η θέση του στον βυθό, το βάρος του και ο όγκος του.

Όπως καταλαβαίνουμε, στην παρούσα δημοσίευση, δεν μας απασχολούν “αντικείμενα” μεγάλου όγκου. Αυτό σημαίνει πως η κάθοδος που θα επιχειρήσουμε αν θέλουμε να εργαστούμε σε ένα ανθρώπινο κέντρο ξεφεύγει από την δικαιοδοσία του παρόντος και είναι θέμα “ανέλκυσης” που απαιτεί υψηλού επιπέδου εκπαίδευση αλλά απαιτεί και ιδιαίτερα μέσα για να πραγματοποιηθεί. Είναι δηλ. σαν να έχουμε σκοπό να ανελκύσουμε το “Κιουρσκ”, ένα ρωσικό υποβρύχιο που βυθίστηκε – μπορεί να το θυμάστε – με σκοινιά! Κάτι τέτοιο, όπως καταλαβαίνουμε, είναι σχεδόν αδύνατο – τουλάχιστον δεν αφορά το παρόν θέμα. Χαρακτηριστικά αναφέρω πως η ανέκλυση του “Κιουρσκ”, διήρκησε 2 χρόνια και εργάστηκαν πάνω από 1000 άνθρωποι σ' αυτήν, δημιουργήθηκαν τεράστιες πλωτές εξέδρες και πελώρια πλωτά πιστόνια που συγκρατούσαν τα συρματόσχοινα ανέλκυσης, οι δύτες παρέμεναν σε ειδικά κατασκευασμένο υποβρύχιο θάλαμο αποσυμπίεσης για μέρες και άλλα τέτοια “κουφά”.

Όπως καταλαβαίνουμε λοιπόν, στο θέμα μας δεν ασχολούμαστε με εργασίες που μπορούν να γίνουν στα ανθρώπινα κέντρα, είναι τρομερά επικίνδυνες και για μένα, όποιος επιχειρήσει μόνος του να κάνει μια κάθοδο σε κέντρο χωρίς να είναι εκπαιδευμένος, θα βγει – αν βγει – με κατεστραμένο το νοητικό του κέντρο. Η ζημιά θα είναι ανεπανόρθωτη και η ζωή του θα καταστραφεί.

Ασχολούμαστε λοιπόν με μικρά αντικείμενα, αντικείμενα τα οποία είναι σε σχετικά μικρό βάθος και με αντικείμενα που δεν κρύβουν απρόοπτους κινδύνους. Π.χ, μια ανέλκυση ενός αρχαίου αμφορέα που βρίσκεται σε βάθος -18m. Αυτό, στο επίπεδο που είμαστε, μπορούμε να το κάνουμε. Και να το κάνουμε με ασφάλεια.

Για την ανέλκυση ενός τέτοιου αντικειμένου, χρησιμοποιούμε ένα ειδικό μπαλόνι το οποίο το ασφαλίζουμε σε κάποιο σημείο του αντικειμένου που θέλουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια. Αυτό σημαίνει πως όταν επιχειρήσουμε να “ξεκολλήσουμε” κάτι από τον εαυτό μας, θα πρέπει να του δώσουμε τροφή από την επιφάνεια. Το μπαλόνι στην κατάδυση, το φουσκώνουμε με αέρα που τον διοχετεύουμε από τον ρυθμιστή μας, κατά συνέπεια από την μπουκάλα μας. Πρόκειται λοιπόν για δικό μας αέρα, δική μας τρόφη, υγιή τροφή, που κουβαλάμε μαζί μας από την επιφάνεια. Είναι σημαντικό να πούμε πως κατά την διάρκεια της ανέλκυσης διοχετεύουμε τόσον αέρα, όσον χρειάζεται το αντικείμενο για να αποκτήσει ουδέτερη πλευστότητα. Δεν γεμίζουμε αλόγιστα το μπαλόνι μας με αέρα, γιατί το αντικείμενο μπορεί να ξεκολλήσει απότομα και γρήγορα και να μας χτυπήσει. Πολύ προσεχτικά, πολύ σιγά, διοχετεύουμε τον αέρα στο μπαλόνι και παρατηρούμε την στιγμή που ίσα ίσα θα αρχίσει να ξεκολλάει το αντικείμενο από το μέρος που είναι βυθισμένο. Μόλις γίνει αυτό, μπορούμε να το ανεβάσουμε με ασφάλεια.

[center][/center]

Η ομολογία ως είδος "ανέλκυσης".

Γνωρίζετε όλοι σας φαντάζομαι την έκφραση “ένας αποτυχημένος έρωτας γιατρεύεται με έναν άλλον έρωτα”, κάπως έτσι το λέμε νομίζω. Αυτό σημαίνει πως για “ανελκύσουμε” ένα “πληγωμένο παρελθόν”, πρέπει να του δώσουμε “μέλλον”, δηλ. να δώσουμε χρόνο στον χρόνο που πέρασε. Το “μπαλόνι” που χρησιμοποιούμε στην κατάδυση, είναι ένα εργαλείο που θα μπορούσαμε να το συνδέσουμε στην κάθοδο με ένα είδος “συσκευής” νέων εντυπώσεων, νέων συμπερασμάτων ή αναθεωρημένων απόψεων. Πρέπει λοιπόν να είμαστε εφοδιασμένοι με κάτι τέτοιο όταν ξεκινήσουμε την καθόδο γι' αυτόν τον σκοπό. Αν δεν έχουμε “μπαλόνι”, πολύ απλά, δεν θα κάνουμε τίποτε. Ο κάθε άνθρωπος έχει το “μπαλόνι” του, όταν φέρνει στην επιφάνεια κάποιες προσωπικές του αποτυχίες και συνήθως οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να πραγματοποιήσουν μια “ανέλκυση” για να μπορέσουν μετά να την αποδεχτούν. Όταν η “αποτυχία” βρίσκεται μέσα μας, συνήθως μας είναι πολύ δύσκολο να την παραδεχτούμε. Όταν όμως την “ανεβάσουμε” στην επιφάνεια, τότε πολλές φορές δεν χρειάζεται να την αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο. Όλα τα παραπάνω συνδέονται με την έννοια της ομολογίας, μια έννοια που χρησιμοποιείται ακόμη και από την ψυχοθεραπεία. Ένας άνθρωπος που έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να το ομολογήσει στον ίδιο του τον εαυτό, και κατόπιν και στους υπόλοιπους. Χωρίς την ομολογία, χωρίς δηλ. την όμοια και σύμφωνη γνώμη του ανθρώπου που λέει "έχω πρόβλημα" και του "άλλου εαυτού" που λέει "δεν έχω πρόβλημα", δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτε. Αυτοί οι δύο πρέπει μέσα μας να τα βρουν μεταξύ τους και να ομοφωνήσουν, να ομολογήσουν το όποιο σφάλμα, την όποια λάθος επιλογή, το όποιο λάθος συμπέρασμα. Με την ομολογία ουσιαστικά πραγματοποιείται μια ανέλκυση από το συναισθηματικό μας κέντρο - αν το "αντικείμενο" είναι "συναισθηματικής προέλευσης" - ή από το νοητικό μας κέντρο - αν το αντικείμενο είναι "νοητικής προέλευσης".

[center]***[/center]

Σε γενικές γραμμές, οι εργασίες που γίνονται σε ανθρώπινα κέντρα, όπως είναι για παράδειγμα το νοητικό, δεν είναι τόσο δύσκολο να κατανοηθούν. Θα μπορούσε για παράδειγμα, ακόμη και η κατασκευή ενός απλού παζλ, να είναι ένα είδος εργασίας στο νοητικό κέντρο μας. Η “ανέλκυση” όμως μιας αποκρυσταλλομένης ιδέας από έναν άνθρωπο, είναι τρομερά δύσκολο πράγμα και απαιτεί πολύ χρόνο. Για παράδειγμα, άντε να βγάλεις, να ανελκύσεις δηλ. από το μυαλό του Τάδε, πως είναι ανόητο να πιστεύει πως επικοινωνεί με τον Σωκράτη. Είναι σχεδόν αδύνατο. Αυτή η ιδέα, είναι τόσο βαθειά μέσα του, που μοιάζει με το “Κιουρσκ”. Θα χρειαζόταν ολόκληρη ομάδα γι' αυτό, ειδικά μέσα, ειδικές κατασκευές και πολλές ώρες παραμονής στον βυθό του με το απαιτούμενο ρίσκο που έχει μια τέτοια εργασία.

Σε ένα άλλο φόρουμ, είχα κάποτε ξεκινήσει ένα θέμα με τίτλο “Ασκητική ΙΙ”. Το θέμα αυτό είχε ως σκοπό να δείξει στον κόσμο τρόπους αναγνώρισης των κέντρων τους. Για να ξεκινήσουμε μια κάθοδο σε ένα κέντρο, πρέπει πρώτ' απ' όλα να μπορούμε να αναγνωρίζουμε τα κέντρα μας και να τα διαχωρίζουμε παρατηρώντας τον ίδιο τον εαυτό μας. Για παράδειγμα, κατά την πληκτρολόγηση του παρόντος, δύο κέντρα εργάζονται. Το νοητικό και το κινητικό. Κατά την ανάγνωση του παρόντος, πάλι δύο κέντρα εργάζονται, το νοητικό και το συναισθηματικό. Σε κάποιες στιγμές, εργάζεται και το κινητικό, όταν για παράδειγμα, το χέρι μας κουνάει το “ποντίκι” του υπολογιστή μας για να κάνει scroll down. Αυτά είναι απλά παραδείγματα, που όμως πολλές φορές μας διαφεύγουν, συνήθως επειδή το νοητικό μας εργάζεται περισσότερο απ' όσο πρέπει.. Έτσι λοιπόν είχα φτιάξει μια σειρά “ασκήσεων” προσαρμοσμένων στην ιντερνετική σκηνή του ελέγχου, της δημιουργίας και της απάντησης σε ένα φόρουμ. Για παράδειγμα, θυμάμαι μια πολύ σημαντική άσκηση που έλεγε πως πρέπει κάθε φορά που ετοιμαζόμαστε να πληκτρολογήσουμε μια απάντηση σε ένα θέμα, θα πρέπει να κάνουμε “quote” στο μυαλό μας, τον τίτλο του, έτσι ώστε να είμαστε σίγουροι πως η απάντησή μας, δεν θα ξεφεύγει από το θέμα. Αυτό, όσο αστείο κι αν φαίνεται, θα μπορούσε να λύσει τα χέρια πολλών συντονιστών αν τηρούνταν απ' τα μέλη γιατί συνήθως, απαντάμε χωρίς να μας ενδιαφέρει αν θα είμαστε εκτός ή εντός θέματος. Ελάχιστοι άνθρωποι τηρούν αυτήν την “συνθήκη” δείχνοντας βέβαια πως έχουν συνείδηση και ξέρουν τι κάνουν. Οι υπόλοιποι γράφουν σε ένα θέμα, μόνο και μόνο για να απαντήσουν σε κάποιον άλλον, και μπορεί να έχουν δίκιο σ' αυτά που λένε, αλλά για μένα είναι ασυνείδητοι την στιγμή της αποστολής του μηνύματός τους και δεν έχει σημασία ακόμη κι αν πουν την μεγαλύτερη σοφία του κόσμου. Επίσης, το παραπάνω, θα ήταν μια πολύ ευκαιρία αυτοί οι ασυνείδητοι άνθρωποι να παρατηρήσουν τον εαυτό τους, να δουν δηλ. πως εργάζεται το νοητικό τους και να το διορθώσουν.

Η κάθοδος σε ένα κέντρο, είναι το ίδιο εύκολη και δύσκολη υπόθεση, αρκεί να βρούμε έναν “οδηγό” που θα κατευθύνει την πορεία μας, μια σημαδούρα. Έτσι ερχόμαστε στον 9ο κανόνα της κατάδυσης που λέει ”Να χρησιμοποιώ βάρκα ή σημαδούρα όταν καταδύομαι” και ο οποίος θα μας απασχολήσει στο επόμενο ποστ.

[center]
Ναι!!! Βρήκα το "Κιουρσκ"!!![/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

α) Ποια είναι τα μέχρι στιγμής συμπεράσματά σας για το συγκεκριμένο θέμα ;

β) Θεωρείτε πως αυτή η σχέση που διαφαίνεται στο θέμα μεταξύ της καθόδου και της κατάδυσης, μπορεί να γίνει αποδεκτή ως πίστη ;

Παραθέστε τις απόψεις σας δικαιολογώντας τις όποιες απαντήσεις σας.

[Ευθύμης]

>QBB<

γιατί θεωρούμε πως "ανεβαίνει" (για να ξανακατέβει, δηλ. να πραγματοποιήσει μια κάθοδο) και δεν θεωρούμε πως "κατεβαίνει" (για να ξανανεβεί και να πραγματοποιήσει μια άνοδο) ;

Πληροφοριακά, κατά τον Πλάτωνα, η όρθια στάση του ανθρώπου οφείλεται στην έλξη που ασκεί η Ουράνια ψυχή στο αθάνατο μέρος της δικής του, το οποίο βρίσκεται στην κρανιακή κοιλότητα.

>QBB<

Εάν έχεις ακούσει μόνο την περιγραφή και έχεις ενθουσιαστεί από αυτήν, μπορείς να φθάσεις μέχρι του σημείου να Θεοποιήσεις τον αφηγούμενο και σε συζητήσεις να υπερασπίζεσαι την άποψη του σαν να είναι η δική σου απόλυτη αλήθεια. Εάν όμως είναι η δική σου πράξη, τότε έχεις ηρεμία, έχεις γαλήνη, έχεις πραότητα που φαίνεται και στο λόγο σου αλλά και στην πρακτική σου.

Επιτρέψτε μου να επαναλάβω το παραπάνω. Σημαντικό σκαλοπάτι αυτογνωσίας και "όπλο" με το οποίο κάποιος είναι ικανός να διαχωρίσει το άπεφθο από το κίβδηλο.