Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ

[ΠΕΡΣΕΑΣ]

Oπως βλέπουμε μέσα από την ανάγνωση των αρχαίων αλλά και νεώτερων κειμένων πολλοί απ΄ αυτούς που είχαν κατακτήσει την σωματική αθανασία αποσύρονται πολλές φορές σε μια μυστηριώδη τοποθεσία. Η τοποθεσία αυτή έχει πολλά ονόματα όπως νησιά των Μακάρων ή αθανάτων, Ηλύσια πεδία, αντιγαία, χώρα των αθανάτων, χώρα της παντοτινής νιότης κ λ

Το γνωστότερο κατοικητήριο των αθανάτων, μέσα από τα Κινέζικά κείμενα και την παράδοση τους ήταν ένας γήινος παράδεισος και είναι η Τιρ Ναν Ογκ, η χώρα της Νεότητας και βρισκόταν στη δυτική άκρη του ωκεανού… τα νησιά αυτά στην αρχή ήταν πέντε και απείχαν μεταξύ του 3.500 χιλιόμετρα και οι κάτοικοί του ήταν παντοτινά νέοι και αθάνατοι. Με τον καιρό όμως απέμειναν τρία και ονομάζονταν Π΄ονγκ-Λάι, Γινγκ- Τσέου, Φανγκ-Χου. «Ο Σε-Μα Τσιέν διαβεβαιώνει ότι «κατά την εποχή των βασιλιάδων Γουέι (378-343 π.Χ.} και Σιουάν (342-321 π.Χ} των Τσέου και του βασιλιά Τσάο των Γιέν (311-279 π. Χ.) άρχισαν να στέλνουν ανθρώπους στα ανοιχτά της θάλασσα σε αναζήτηση αυτών των τριών τριών ιερών βουνών για τα οποία αναφέρουν ότι δεν είναι πολύ απομακρυσμένα από τους ανθρώπους.

Δυστυχώς όταν πρόκειται να φτάσουμε εκεί, τότε το πλοίο οδηγείται προς τα πίσω από τον άνεμο κι απομακρύνεται. Άλλοτε για να πούμε την αλήθεια, οι άνθρωποι μπόρεσαν να κατορθώσουν να φτάσουν εκεί: εκεί είναι που βρίσκονται οι Μακάριοι και το χάπι που αναστέλλει το θάνατο εκεί όλα τα όντα, τα πουλιά και τα τετράποδα είναι λευκά, τα παλάτια είναι φτιαγμένα με χρυσό και ασήμι. Όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν ακόμα εκεί τα έβλεπαν από μακριά σαν ένα σύννεφο όταν πήγαν εκεί, τα τρία ιερά βουνά βρέθηκαν ανεστραμμένα κάτω από το νερό… Τελικά δεν υπάρχει κανείς που να έχει μπορέσει να φτάσει σ΄ αυτά τα νησιά. Δεν υπάρχει κανένας από τους άρχοντες που να μην έχει επιθυμήσει να φτάσει εκεί…», («Ο Λάο Τσε και ο Ταοϊσμός», Μ. Κάλτενμαρκ, εκδ. «Πύρινος Κόσμος»).

Για τους Έλληνες η χώρα των αθανάτων. είναι η μυθική Αρκαδία, ο Όλυμπος, τα νησιά των Μακάρων, τα νησιά του λευκού φωτός για τα οποία ο Πίνδαρος λέει: «Εκεί ζούνε δίχως ασθένειες και γηρατειά και δίχως να υποβάλλονται σε κόπους αφού ξεφύγουν του Αχέροντα τα σκοτεινά νερά…». Στη τοποθεσία αυτή επικρατεί για πάντα καλοκαίρι, οι αθάνατοι ζουν με τα σώματα που είχαν στη γη και συνέχιζαν της ασχολίες που είχαν αφήσει πίσω τους «Εκεί πήγαιναν οι Όλβιοι ήρωες οι οποίοι δεν πέθαιναν πραγματικά αλλά ζούσαν σ΄ αυτά τα νησιά τα οποία βρίσκονται στο τέλος του δυτικού Ωκεανού. Εκεί βασίλευε ο Κρόνος και ο Ραδάμανθυς, αδελφός του Μίνωα…», (Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό της Ελληνικής Μυθολογίας).

Στη μυστική παράδοση αναφέρεται ακόμα και η Κρήτη που «Πάνω από την οποία λέγεται πως υφίσταται μια αιθερική πόλη σοφίας και ειρήνης που με κάποιες ιδιαίτερες ατμοσφαιρικές συνθήκες γίνεται καμιά φορά ορατή! Η Θεοσοφία μάλιστα θέλει την συγκεκριμένη πόλη ως κατοικία του μύστη Ιλαρίωνα…», («Τρίτο Μάτι», τεύχος 89, Οκτώβριος 2000).

Ο τόπος διαμονή για αυτούς που κέρδιζαν την σωματική αθανασία ήταν τα νησιά των Μακάρων, ονομασία που συναντούμε σε πολλά αρχαία κείμενα.

Και όπως διαβάζουμε ήταν ένας τόπος άφθαστης ομορφιάς εδώ, επάνω σε αυτή την γη. Στα νησιά των Μακάρων επικρατούσε συνεχώς καλοκαίρι και η γη έδινε άφθονους καρπούς, έτσι λοιπόν οι αθάνατοι χωρίς εργασία , απολάμβαναν την σωματική τους αθανασία. Πολλές φορές αθάνατοι όπως ο Αχιλλέας η Μήδεια ή η Ελένη και Μενέλαος ή ο Τηλέγονος (γιος του Οδυσσέα με την Κίρκη) με την Πηνελόπη, αποφάσιζαν και έμεναν για πάντα εκεί.

Που όμως θα βρίσκεται αυτή η χώρα των αθανάτων; Το πιθανότερο είναι να βρίσκεται εδώ, επάνω στην γη και με δεδομένο τις άπειρες γνώσεις τα τεχνολογικά επιτεύγματα που φυλάσσουν για χιλιάδες χρόνια οι αθάνατοι θα πρέπει να έχουν «βάσεις» σε αρκετές ισχυρά ενεργειακές τοποθεσίες επάνω στον πλανήτη μας. Με την τεχνολογία που θα έχουν στην διάθεση τους θα είναι πολύ εύκολο να κάνουν αόρατες αυτές τις «βάσεις» που τους φιλοξενούν.

Μια αναφορά για μια τέτοια τοποθεσία βρίσκουμε στο βιβλίο «Ορφέως Αργοναυτικά, ύμνοι περί λίθων», (απόδοση Τώνια Μαρκετάκη, εκδ. «Εξάντας»). Οι αργοναύτες πιθανόν να προσέγγισαν την χώρα των αθανάτων αφού:

«Στον Μακρόβιων φτάσαμε το έθνος
πολυάριθμο και πλούσιο
και ζουν αυτοί χρόνους πολλούς
που έχει καθένας μήνες δώδεκα χιλιάδες
με πανσέληνους που κρατούν εκατό χρόνια
και είναι έξω απ΄ όλα τα δεινά…
Και ούτε φροντίζουνε για της ζωής το μόχθο
Και των ανθρώπων τα έργα
Γιατί μέσα στη βλάστηση βρίσκουν γλυκιά τροφή
Κι από αθάνατη δροσιά
Αντλούν θείο ποτό
Κι όλοι λάμπουν
Χαριτωμένοι συνομήλικοι…».

Σε πολλά κείμενα υπάρχουν περιγραφές της χώρας των αθανάτων και μάλιστα πολλοί θνητοί την έχουν επισκεφθεί, όπως το παρακάτω παράδειγμα: «Για παράδειγμα ένα έργο του δωδέκατου αιώνα μιλά για κάποιους κυνηγούς που φτάνουν στον λόφο των Ξωτικών, όπου και κατοικούν είκοσι οχτώ πολεμιστές μαζί με τις όμορφες γυναίκες τους. οι κυνηγοί δέχονται την φιλοξενία και περνούν τη νύχτα στο λόφο. Ένα παλιότερο ιρλανδικό κείμενο αφηγείται την ιστορία του Κουλ του Κοκκινομάλλη, που ακούει τη φωνή μιας ερωτευμένης και σαγηνευτικής νεράιδας. Τον προσκαλεί να την ακολουθήσει στον Λόφο των Ξωτικών, όπου τα τραπέζια είναι πάντοτε στρωμένα με τις πιο υπέροχες λιχουδιές, όπου δεν υπάρχουν σκοτούρες ούτε θάνατος… Τελικά ο ήρωας υποκύπτει στις παρακλήσεις της και κανείς δεν τον ξανασυναντά στον κόσμο των θνητών…», («Η Μαγεία στο μεσαίωνα», εκδ. «Κωσταράκη»).

Ο Franz Hartmann στο βιβλίο του «Αναζητώντας τους Ροδόσταυρους», (Εκδ.«Τετρακτύς»), αναφέρει για την ύπαρξη μιας τέτοιας βάσης αθανάτων στα βουνά των Άλπεων στη Νότια Βαυαρία κοντά στα Αυστριακά σύνορα «Μπροστά μου βρισκόταν μια κοιλάδα περιτριγυρισμένη από πανύψηλες βουνοπλαγιές και σ΄ αυτήν την κοιλάδα η φύση και η τέχνη έχουν συνεργασθεί για να την προικίσουν με μια σχεδόν υπεργήινη ομορφιά.

Κοιτάζοντας προς την ψηλή κορυφή στο βάθος πρόσεξα κάτι που έμοιαζε με παλάτι, με φρούριο ή μοναστήρι και καθώς πλησίαζα είδα ότι ήταν ένα ογκώδες πέτρινο κτίριο…». Μιλόντας αργότερα στον συγγραφέα, ο επικεφαλής των αθανάτων του είπε ότι: «Διάλεξαν λοιπόν αυτό το σημείο σε μια απομονωμένη κοιλάδα, η ύπαρξή της οποίας είναι σε πολύ λίγους γνωστή και κάνοντας χρήση ορισμένων στοιχειωδών δυνάμεων της φύσης οι οποίες είναι σου είναι ακόμα άγνωστες, δημιούργησαν μια απατηλή εικόνα που καθιστά αυτό τον τόπο ασφαλή από τους ανεπιθύμητους εισβολείς…Εδώ ζούμε σε ειρήνη, χωρισμένοι μ΄ ένα φράγμα από τον εξωτερικό χώροκόσμο, ο οποίος δεν μπορεί να τον υπερπηδήσει. Γιατί, κι αν ακόμα η ύπαρξη του καταφυγίου μας γινόταν γνωστή, θα μας ήταν εύκολο να δημιουργήσουμε άλλες ψευδαισθήσεις που θα εμπόδιζαν την ανεπιθύμητη παρουσία εκείνων που θα επιχειρούσαν να μπούν…».Η ανατολική παράδοση είναι περισσότερη πλούσια ως αναφορά αυτό το θέμα και μάλιστα μας μιλά για συγκεκριμένες τοποθεσίες και ονόματα. Φυσικά αναφέρομαι στην Σαγκρί-Λα που τα αρχαία βουδιστικά κείμενα μιλούν για αυτή και την ονομάζουν «κοιλάδα των αθανάτων και στη Σαμπάλα –Αγκάρτι ή «Τσαγκ Σαμπάλ» όπως ονομάζεται στον θιβετανικό Βουδισμό. Η μυθική αυτή χώρα πιθανόν να βρίσκεται γεωγραφικά, από τα βουνά Αλτάι τα βουνά Κουν-Λουν στην Κίνα, την Μογγολία (στην έρημο Γκόμπι) έως το Θιβέτ στα απρόσιτα Ιμαλάια. Οι βουδιστικές γραφές μας λένε ότι στη Σαμπάλα, οι κάτοικοι ζουν ευτυχισμένοι έχοντας όλες τις ανέσεις και διοικούνται από μια σειρά από βασιλιάδες της και ο τίτλος που φέρνουν είναι « Βασιλιάς του Κόσμου», και κυβερνούν εκατό χρόνια ο καθένας τους, από το 1917 κυβερνά ο 21ος βασιλιάς .Ο σημερινός Δαλάι-Λάμα όταν ρωτήθηκε αν η Σαμπάλα είναι μια περιοχή η πόλη επάνω στη γη, επιβεβαίωσε την ερώτηση λέγοντας ότι η Σαμπάλα είναι ένας φυσικός τόπος!

Πάντως, μια ομάδα από τις ΗΠΑ που ονομάστηκα ν «Νέοι εξερευνητές» άρχισε το 1996 , μια εξερεύνηση στα Ιμαλάια και μετά από χρόνια περιπλανήσεων και κακουχιών ανακάλυψαν μια προστατευόμενη από ψηλά βουνά κοιλάδα με μακρόβιους ανθρώπους που ζούσαν τεχνολογικά σε παλαιότατες εποχές!

Η άλλη άποψη «μεταφέρει» την χώρα των αθανάτων, πάλι επάνω στη γη αλλά αρκετές βαθμίδες δονήσεων υψηλότερα από τη διάσταση που ζούμε τώρα. Στην τρίτη διάσταση που ζούμε αντιλαμβανόμαστε επίπεδα, γωνίες, πλευρές ένας αθάνατος προσλαμβάνει τη διάσταση που ζούμε σαν να έχει «παγώσει» ή να δείχνει «παγωμένη». Υπάρχει λοιπόν η πιθανότητα η χώρα των αθανάτων να είναι ή στη τέταρτη λεγόμενη διάσταση ή μια παράλληλη με την τρίτη διάσταση πραγματικότητα, που φυσικά δεν είναι τόσο μακριά όσο φαντάζεστε… είναι τόσο κοντά μας όσο δεν φαντάζεστε…δεν παύει να είναι μια υλική και «πραγματική» διάσταση τόση όσο αυτή που ζούμε εδώ και τώρα. Αν καταφέρναμε να εισχωρήσουμε στην τέταρτη διάσταση ή στην παράλληλη διάσταση της τρίτης, θα διαπιστώναμε κάποιες διαφορετικές γεωγραφικές και μορφολογικές διαφορές επάνω σε αυτή τη γη…αν μπορούσαμε να δούμε… Μια τέτοια περιγραφή κάνει και ο Αργύρης Τσακαλίας στο βιβλίο του «Αντιγαία», (εκδ. «Καλυψώ»), που με γλαφυρό τρόπο μας ξεναγεί στην «ωραία Ματρίδα», όπως χαρακτηριστικά γράφει για την χώρα που ζούνε οι αθάνατοι: «ο καιρός ήταν ευχάριστα γλυκός. Ούτε κρύο ούτε ζέστη. Ο ουρανός πεντακάθαρος, πρασινογάλανος. Ο Ήλιος έλουζε τα πάντα με μ΄ ένα απαλό και λαμπρό φως, που φώτιζε και θέρμαινε χωρίς να καίει. Η επιφάνεια της ξηράς ήταν καταπράσινη και λουλουδιασμένη… Άνθρωποι χαρούμενοι και εντελώς ήρεμοι σε μικρές παρέες έπαιζαν διασκέδαζαν, τραγουδούσαν, συζητούσαν και έπιναν ξένοιαστοι και ανέμελοι διάφορα άγνωστα και μυστηριώδη γι΄ αυτούς, ποτά με χρυσά ποτήρια. Άλλοι κολυμπούσαν στα πεντακάθαρα ακρογιάλια ξάπλωναν χαρούμενοι στις αμμουδιές κι άλλοι ερωτεύονταν μέσα στα βαθύσκια δάση και τις ολόδροσες πλαγιές στ΄ ανθόσπαρτα λιβάδια...Οι Αθάνατοι και οι Αείζωοι πάνε και έρχονται εδώ ελεύθερα και άνετα με τα σώματά τους γιατί κυριολεκτικά ο άνθρωπος είναι το σώμα του και δεν νοείται άνθρωπος χωρίς σώμα. Η Ωραία μας Ματρίδα είναι βάση της αρχής της συμμετρίας, προβολή και προέκταση της Μητέρας Γης. Γι΄ αυτό την ονομάζουμε Αντιγαία, Αντιγή, Ανταία, Αντιχθονία κλ…». Είναι σχεδόν ακατόρθωτο εμείς οι άνθρωποι της τρίτης διάστασης να εισχωρήσουμε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς επαρκεί προετοιμασία. Αυτό πιθανόν θα μπορούσε να συμβεί μετά από κάποιες μυήσεις και εφόσον όλη αυτή η προπαρασκευή θα έχει να κάνει με τον μετασχηματισμό του νου μας: «Όταν αυτή η ικανότητα αφυπνίζεται μπορεί κανείς να δει μέσα στην τέταρτη διάσταση και να υπερπηδήσει το φράγμα που ο τρισδιαστατικός χώρος συνήθως θέτει στην αίσθηση της όρασης, αποκτώντας την ικανότητα να «βλέπει» άλλους πλανήτες μακρινών αστεριών λειτουργώντας μέσα από το αστρικό σώμα, μπορεί ακόμα και να «μεταφερθεί» σε τέτοιους πλανήτες…», («Κουνταλίνη Γιόγκα», Μ. Π. Ροδόπουλος). Κατόπιν έρχεται η σειρά της μεταμόρφωσης του σώματος μας που με τις κατάλληλες ασκήσεις το μετασχηματίζουμε έτσι ώστε να φτάσει στην κατάσταση να γίνει «σε μεγάλο βαθμό αιθερικό και ένα νέο (αστρικό) σώμα γεννιέται σιγά-σιγά για να αντικαταστήσει το παλιό σώμα που έχουμε κληρονομήσει. Αυτή ςίναι η διαδικασία της Αννέωσης ή Αναγέννησης…», («Κουνταλίνι Γιόγκα», Μ. Π. Ροδόπουλος). Μετά από όλη αυτή την διαδικασία έχουμε πολλές πιθανότητες και έχοντας «καθαρή καρδιά», έκφραση που δανείζομαι από ένα διήγημα με τίτλο «Ο περιθωριακός άνθρωπος», του Τσαντ Όλιβερ (εκδ. «Ωρόρα), να ανοίξει κάποια από τις πύλες της χώρας των αθανάτων και να γίνουμε δεκτοί στην «παραδεισένια» χώρα τους.

Υπερβόριοι, ο αθάνατος λαός του Απόλλωνα
Ο χώρος κατοικίας τους, προσδιορίζεται στα έσχατα βορεινά σύνορα του τότε γνωστού κόσμου της αρχαιότητας. Πιθανότατα όμως να ο τόπος καταγωγής και κατοικίας των Υπερβορίων να ήταν ένας άλλος πλανήτης σε κάποιο άλλο πλανητικό σύστημα ή και πιθανό σε αυτό που είναι και η γη μας. Στην Υπερβοραία (Θούλη), επικρατούσε συνεχώς η άνοιξη, οι καρποί της γης ωρίμαζαν πολύ γρήγορα και οι κάτοικοι της ήταν δίκαιοι, ειρηνικοί και ευσεβής. Ζούσαν ευτυχισμένοι για χιλιετίες χωρίς να πεθαίνουν. Μόνο αν οι ίδιοι το αποφάσιζαν έθεταν τέρμα στη ζωή τους, πέφτοντας από ένα ψηλό βράχο στην θάλασσα, πράξη που έκαναν ηθελημένα. Οι Υπερβόριοι ήταν ο αγαπημένος λαός του Απόλλωνα και μάλιστα ο ίδιος όσο καιρό δεν έλειπε σε ταξίδια κατοικούσε μαζί τους,, μένοντας στον κυκλικό ναό του που ήταν στη μέση της πρωτεύουσας των Υπερβόρειων. Η παράδοση μάλιστα λέει ότι η μητέρα του, Λητώ είχε γεννηθεί στους Υπερβόρειους και κατόπιν αναχώρησε για την Δήλο όπου και γέννησε τον Απόλλωνα και την Άρτεμη. Στη Δήλο μάλιστα τιμούσαν τα «ιερά αντικείμενα» του Απόλλωνα που προέρχονταν από τους Υπερβόρειους. Τα «ιερά αντικείμενα» μεταφέρθηκαν τυλιγμένα σε άχυρα και στάχυ σταριού από δύο νεαρές Υπερβόρειες κοπέλες, την Λαοδίκη και την Υπερόχη. τις συνόδευαν μάλιστα πέντε άνδρες για φρουρά..οι δυο αυτές ιέρειες πέθαναν στη Δήλο και μάλιστα όπου ο κόσμος τους απέδιδε θεικές τιμές. Δεν μπορώ να υποθέσω τίποτε άλλο παρά το ότι τα «ιερά αντικείμενα» ήταν τελειότατα όπλα τα οποία και χρησιμοποιούσε ο Απόλλωνας σε μάχες με αντιπάλους του .Όσο για το θάνατο των δύο Υπερβόρειων γυναικών μπορώ να υποθέσω ότι εάν τελικά συνέβη θα είχε σχέση με την αλλαγή του κλίματος, της τροφής και της αλλαγής του τρόπου ζωής ήταν όπως φαίνεται ένας ηθελημένος θάνατος προσφέροντας την υπηρεσία τους προς τον Απόλλωνα.

Αναφέρονται ακόμα άλλες δύο Υπερβόρειες κοπέλες, ή Άργη και η Ώτις που είχαν έρθει στη Δήλο από την εποχή που γέννησε η Λητώ. Ένας ακόμη ονομαστός Υπερβόρειος και ιερέας του Απόλλωνα ήταν ο Άβαρις Λέγεται πως το μαντείο των Δελφών είχε ιδρυθεί από τον Υπερβόρειο Ωλήν και ήταν ο πρώτος μάλιστα προφήτης του Απόλλωνα. Όταν το μαντείο εδέχθηκε επίθεση από τους Γαλάτες, εμφανίστηκαν δυο οπλισμένοι Υπερβόρειοι, ο Λαόδικος και ο Υπέροχος –τα ονόματα μας παραπέμπουν στα ονόματα της Λαοδίκης και της Υπερόχης – και με τα όπλα που διέθεταν έτρεψαν σε φυγή του Γαλάτες, (Παυσ. 1, 4,4.).

Ο Ηρόδοτος, ο Εκαταίος ο Αβδηρίτης και άλλοι πολλοί έλληνες συγγραφείς κατά την κλασσική εποχή κυρίως, θεωρούσαν ότι οι Υπερβόριοι και η χώρα τους ήταν υπαρκτή. Είναι βέβαια γνωστό, ότι ο θαλασσοπόρος, ωκεανογράφος, αστρονόμος, Πυθέας, ξεκίνησε από την Μασσαλία έφθασε στην Γροιλανδία, την Ισλανδία και μάλιστα σε ένα διάγραμμα αναφέρεται με το όνομα Θούλη η Γρολανδία, αλλά το εντυπωσιακότερο είναι ότι επάνω στο διάγραμμα υπάρχει ένα βέλος που δείχνει ένα θαλάσσιο «δρόμο» προς τα ανατολικά! Υποθέτω πως ο Πυθέας έφθασε στην Υπερβορέα αλλά κατά περίεργο τρόπο στο έργο του «Πυθέου περίπλους», ελάχιστα αποσπάσματα -μόνο 33 - έχουν διασωθεί και έτσι δεν έχουμε καμία πληροφόρηση για το εάν κατάφερε να τελικά να φτάσει στο τελευταίο βόρειο άκρο του κόσμου.

[Zadok the priestess]

Αγαπητέ ΠΕΡΣΕΑΣ,

καλώς ήλθες στην Αγορά του Mystica.gr!

Θα ήθελα να σου προτείνω να αποφεύγεις τα πολύ μεγάλα και μονοκόμματα κείμενα σε μία δημοσίευση, γιατί δυσκολεύουν στην ανάγνωση κι έτσι, αποτρέπουν τη συμμετοχή των άλλων μελών όσο ενδιαφέρουσα ή/και αξιόλογη κι αν είναι η όλη τοποθέτηση.

Ήδη έχω χωρίσει κάποιες παραγράφους στο κείμενό σου, αλλά καλό θα ήταν να χρησιμοποιούσες κάποια μορφοποίηση απ' τις διαθέσιμες (χρωματισμός, έντονα ή πλάγια γράμματα όπου χρειάζεται κλπ.).
Αν χρειάζεσαι βοήθεια, είμαστε στη διάθεσή σου...