"Αφύσικη συμπεριφορά":Ψυχικός ή Ψυχωτικός?

[Avaris]

Τι γίνεται μόλις πρωτοεμφανιστούν σημεία "παράξενης συμπεριφοράς" σε ένα άτομο?

Είναι "μεταφυσικά σημάδια"?

Είναι απλώς "σημάδια παράνοιας"?

(Αξίζει να σκεφτούμε πως σύμφωνα με την Κλασσική Ψυχιατρική, δεν υφίσταται έννοια Μεταφυσική. Το "φαινόμενο" εκ προοιμίου ισούται με "παράνοια" ή "ψύχωση".

Τι υφίσταται ο ψυχικός του κόσμος τόσο απο τα "πρωτόγνωρα" "αφύσικα φαινόμενα" όσο και απο τις "αντιδράσεις" των γύρω του? (πόσο μάλλον όταν είναι παιδί!)

Πως θα έπρεπε να αντιδράσει τόσο το άτομο (εαν και εφόσον είναι ενήλικος) όσο και ο περίγυρός του?

Τα άτομα που ήδη έχουν προχωρήσει στη Μεταφυσική πως θα έπρεπε να πράξουν εαν βρεθούν ενώπιον ενός τέτοιου ατόμου που "νοιώθει" τα πρώτα "μεταφυσικά σκιρτήματα" ή ακόμα περισσότερο όταν "βιώνει" τα πρώτα του "μεταφυσικά φαινόμενα"?

Να "αναμειχθούν" ή όχι?

Και σε τι "βαθμό" και με ποιόν τρόπο?

[NEHEMAUT]

Αγαπητέ Avaris '' κάνεις μια προσέγγιση σε ένα θέμα πολύ πολύ δύσκολο κατά την δική μου άποψη.

Μου κινείς το ενδιαφέρον μια και εχω έρθει πολλές φορές σε αντιπαράθεση με φιλικά άτομα, οταν προσπάθησα να υποστηρίξω αυτή την ασχολία.

Δεν μπορώ όμως να μην παραδεχθώ οτι και εγώ, έχω αναρρωτηθεί πολλές φορές, ιδίως οταν διαβάζω απαντήσεις στα διάφορα φόρουμ μεταφυσικής οπως και σε μερικά απο τα βιβλία μου, σχετικά με το που σταματάει η λογική και αρχίζει η παράνοια.

Πριν ξεκινήσουμε θα πρέπει να ορίσουμε τι εννούμε με τούς όρους που χρησιμοποιείς όπως :

"παράξενης συμπεριφοράς

"μεταφυσικά σημάδια"?

σημάδια παράνοιας

αφύσικα φαινόμενα

μεταφυσικά σκιρτήματα

κλπ

και μετά να δούμε τι λένε οι διάφορες επιστήμες σχετικά με την μεταφυσική και τον εσωτερισμό.

Νομίζω οτι καλό θα είναι να φέρεις παραδείγματα που να προσδιορίζουν τι ακριβώς εχεις κατα νου, επειδή άλλο είναι να θεωρούμε σαν μεταφυσικό το συναίσθημα του αντικρίζειν τον ήλιο ένα δροσερό πρωινό και να το αναφέρουμε [ αν και δεν περιγράφεται αυτό το πράγμα] και άλλο να θεωρούμε και να αναφέρουμε με την ίδια ευκολία το γεγονός οτι είδαμε νεράϊδες απέναντι απο το σπίτι μας στο πάρκο του δήμου μεσημεριάτικα.

Για να μην παρεξηγηθώ ως άνθρωπος στενής αντίληψης πάνω σε αυτό τον τομέα θα ήθελα να προσθέσω οτι νομίζω οτι τίποτα δεν αποκλείεται αλλά συγχρόνως τα πάντα είναι υπο αίρεση, ιδίως αυτά που δεν αποδεικνύονται με τεκμήρια πέραν της αποκλειστικά δικής μας βιωματικής εμπειρίας.

Με εκτίμηση εν αναμονή

[Avaris]

>QBB<

Αγαπητέ Avaris '' κάνεις μια προσέγγιση σε ένα θέμα πολύ πολύ δύσκολο κατά την δική μου άποψη.

Μου κινείς το ενδιαφέρον μια και εχω έρθει πολλές φορές σε αντιπαράθεση με φιλικά άτομα, οταν προσπάθησα να υποστηρίξω αυτή την ασχολία.

Δεν μπορώ όμως να μην παραδεχθώ οτι και εγώ, έχω αναρρωτηθεί πολλές φορές, ιδίως οταν διαβάζω απαντήσεις στα διάφορα φόρουμ μεταφυσικής οπως και σε μερικά απο τα βιβλία μου, σχετικά με το που σταματάει η λογική και αρχίζει η παράνοια.

Πριν ξεκινήσουμε θα πρέπει να ορίσουμε τι εννούμε με τούς όρους που χρησιμοποιείς όπως :

"παράξενης συμπεριφοράς

"μεταφυσικά σημάδια"?

σημάδια παράνοιας

αφύσικα φαινόμενα

μεταφυσικά σκιρτήματα

κλπ

και μετά να δούμε τι λένε οι διάφορες επιστήμες σχετικά με την μεταφυσική και τον εσωτερισμό.

Νομίζω οτι καλό θα είναι να φέρεις παραδείγματα που να προσδιορίζουν τι ακριβώς εχεις κατα νου, επειδή άλλο είναι να θεωρούμε σαν μεταφυσικό το συναίσθημα του αντικρίζειν τον ήλιο ένα δροσερό πρωινό και να το αναφέρουμε [ αν και δεν περιγράφεται αυτό το πράγμα] και άλλο να θεωρούμε και να αναφέρουμε με την ίδια ευκολία το γεγονός οτι είδαμε νεράϊδες απέναντι απο το σπίτι μας στο πάρκο του δήμου μεσημεριάτικα.

Για να μην παρεξηγηθώ ως άνθρωπος στενής αντίληψης πάνω σε αυτό τον τομέα θα ήθελα να προσθέσω οτι νομίζω οτι τίποτα δεν αποκλείεται αλλά συγχρόνως τα πάντα είναι υπο αίρεση, ιδίως αυτά που δεν αποδεικνύονται με τεκμήρια πέραν της αποκλειστικά δικής μας βιωματικής εμπειρίας.

Με εκτίμηση εν αναμονή

Φίλη μου Nehemaut,

έχεις απόλυτο δίκαιο.

Την αφορμή την πήρα απο ένα thread που διάβασα κάπου. Η αλήθεια είναι πως με προβλημάτισε πάρα πολύ. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας.

Το κάνω copy λοιπόν και σας το παραθέτω ανώνυμο:

ας μην μπούμε στην λογική του να ψάχνουμε εαν ο συγγραφέας του λέει αλήθεια ή όχι. Ας δεχτούμε πως είναι αλήθεια και ας σκεφτούμε τι θα έπρεπε να πράξουμε σε μια ανάλογη περίπτωση.
Περιττό να πω πως το άρθρο είναι "αυτούσιο" χωρίς "παρεμβάσεις"...
...κατ'ιδίαν σε πμ μπορώ να ενημερώσω κάθε ενδιαφερόμενο για το forum που θα μπορέσει να δει το πρωτότυπο....(εαν πάλι η Διαχείριση κρίνει πως θαπρεπε να αναφέρουμε δημόσια την πηγή, και πάλι καμια αντίρρηση)

Καλησπέρα σε όλους.

Μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα να σας διηγηθώ και τη δική μου εμπειρία μου ελπίζοντας να μου πείτε και εσείς την προσωπική σας γνώμη. Είμαι 24 χρονών και πριν από 3 χρόνια έχασα τον καλύτερό μου φίλο σε τροχαίο ατύχημα με το μηχανάκι. Επειδή ήμασταν πολύ δεμένοι μου κόστισε πολύ τόσο σε εμένα όσο και στην υπόλοιπη παρέα και έκανα πολύ καιρό να το ξεπεράσω. Το πιο δύσκολο, όμως, ήταν να εξηγήσω το χαμό του Πέτρου στον τρίχρονο τότε, αδερφό μου, Μανώλη, ο οποίος συνεχώς τον αναζητούσε και εγώ δεν ήξερα τι ακριβώς να του πω. Όπως καταλαβαίνετε ο Μανώλης ήταν η αδυναμία όλων των παιδιών της παρέας εξαιτίας της μεγάλης διαφοράς ηλικίας που είχαμε, αλλά η σχέση του με τον Πέτρο ήταν η πιο δυνατή. Ένα χρόνο αργότερα, συγκεκριμένα τέλη Ιουλίου του 2004, και ενώ καθόμουν με άλλον ένα φίλο μου στο μπαλκόνι του σπιτιού μου συζητώντας περί ανέμων και υδάτων, η κουβέντα ήρθε στον Πέτρο, αναπολώντας πόσο ωραία περνούσαμε όταν ζούσε. Ο Μανώλης ήταν μπροστά στη συζήτηση και τότε ήταν που είπε κάτι που το θεωρήσαμε αρκετά περίεργο όταν το ακούσαμε. Ενώ, λοιπόν, συζητούσαμε για την πενταήμερη της τρίτης λυκείου, ο αδερφός μου πετάχτηκε και μας είπε: « Όταν σπάσατε την κιθάρα του Πέτρου εκείνος στενοχωρήθηκε πολύ». Όπως καταλαβαίνετε μείναμε μαλάκες και τον ρωτήσαμε που το έμαθε, αφού αυτό έγινε πριν ακόμα αυτός γεννηθεί!!!! Η απάντηση που πήραμε ήταν: « Μου το είπε ο Πέτρος». Πράγμα αδύνατον σκεφτήκαμε εμείς αφού όσο ζούσε ο Πέτρος, ο Μανώλης ήταν πολύ μικρό παιδί για να του πει κανείς κάτι τέτοιο. Η ερώτηση που ακολούθησε ήταν « Πότε σου το είπε αυτό;» και τότε μας αποτελείωσε λέγοντάς μας με εξαιρετική απάθεια: « Όταν άρχισε το καλοκαίρι τότε που κοιμόμουν στο δωμάτιό σου»( Αυτό είναι αλήθεια καθώς χρειάστηκε για ένα διάστημα να μείνει στο δωμάτιό μου). Τότε του εξηγήσαμε όπως είχαμε κάνει και αμέσως μετά το θάνατό του ότι δεν είναι πια εδώ και ότι δεν γίνεται να του μίλησε. Ο μικρός δεν έδειξε να πείθεται και εμείς το αφήσαμε στην άκρη πιστεύοντας ότι κάπου το κρυφάκουσε. Στον ένα χρόνο που ακολούθησε συνέχισε να μου περιγράφει καταστάσεις που έχουμε ζήσει με τον Πέτρο, ενώ το περίεργο ήταν πως έδειχνε να έφερνε επίτηδες τη συζήτηση σε αυτόν. Ήξερε για παράδειγμα το λόγο που εγώ και ο Πέτρος στο παρελθόν είχαμε τσακωθεί πολύ άσχημα κάτι το οποίο δεν ήξεραν καλά καλά τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας. Καταρχάς δεν είπα τίποτα από όλα αυτά στους γονείς μου για να μην τρομάξω ούτε αυτούς ούτε τον μικρό και οι μόνοι που το γνώριζαν αυτό ήταν μερικοί κοντινοί φίλοι που είχαν ακούσει κάποιες από τις ‘ιστορίες’ του παιδιού. Ακόμα πιο περίεργο είναι πως ο Μανώλης πάντα απέφευγε τη συζήτηση για αυτό το θέμα και μιλούσε μόνο τις φορές που εκείνος διάλεγε. Ακόμα και σήμερα που τα φαινόμενα έχουν αραιώσει λίγο δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά και ποια είναι η ξεχωριστή σχέση των δύο αυτών ανθρώπων, αλλά ό, τι παραφυσικό ή μη και να συμβαίνει, αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι μήπως διαταραχτεί ψυχολογικά ο μικρός μου αδερφός στο παρόν ή στο μέλλον. Οποιαδήποτε συμβουλή είναι ευπρόσδεκτη γιατί αισθάνομαι χαμένος…

Εδώ η περίπτωση αφορά ένα νήπιο....

....Θα μπορούσε να είναι κάτι ανάλογο με κάποιον ενήλικο....

...ν' ακούει ας πούμε "φωνές" ή να "βλεπει οράματα" και κάλλιστα να θεωρούν οι γύρω του ότι είναι "παρανοικός"...Ο Τρελλοs του χωριού σαν να λέμε.....μια βιαστικη επίσκεψη στον "ψυχίατρο" σε τέτοια περίπτωση ίσως θα τον "κατέστρεφε" αυτόν τον άνθρωπο...ποιός θα "κρίνει" όμως και με τι "κριτήρια" εαν είναι η "μία" ή η "άλλη" περίπτωση?

...Ποιός θα απαντήσει τότε στην ερώτηση: "τα οράματα είναι ένδειξη παράνοιας ή μηνύματα απο το Μεγάλο Πνεύμα"? (για να το πω κάπως λογοτεχνικά - κλεμμένο είναι απο μια παιδική σειρά το Bionicles - περίεργο μήνυμα πάντως για παιδική σειρά, έτσι? )

[Ramoglou]

Πολλές φορές έχω πει ότι η μεταφυσική δεν είναι ένα παιχνιδάκι από λάστιχο να το κάνουμε ότι θέλουμε, ξεχειλώνοντας το και φέρνοντας το στα μέτρα που θέλουμε για να καλύψουμε την όποια θεωρεία.

Το «ακούω φωνές» είναι πολύ γενικό παράδειγμα και μπορεί ο καθένας να το πει, όπως εγώ το λέω κατά τις 3 τα ξημερώματα όταν ακούω όντως φωνές.
Έλα όμως που είναι η τηλεόραση του ξαδέλφου μου από το πάνω σπίτι !
Δηλαδή τι θα έπρεπε εγώ να σκεφτώ ; Ότι ακούω τις ειδήσεις από τον Άγιο Πέτρο ;
Όχι ! Ακούω κάτι εντελώς φυσιολογικό, κάτι που δεν έχει να κάνει με καμία μεταφυσική και με κανένα νόμο υπερκόσμιο, αλλά με την απλή μεταφορά ήχου διαμέσου ανόργανων υλικών μέσω της παλμικής δόνησης.

Ο διχασμός της προσωπικότητας είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση και νομίζω πως χρειάζονται όρια και ΣΑΦΗ παραδείγματα για να γίνει μια τέτοια κουβέντα, διότι με το «είδα», «άκουσα», «έμαθα», κλπ, δε βγαίνει κανένα νόημα.

Διάβασα το παραπάνω και ψάχνω να βρω την αιτία που μπορεί να οδηγήσει στην παράνοια τον νέο αυτό άνθρωπο. Αν ο περίγυρος δεν τον ωθήσει προς αυτή την κατεύθυνση και αν ο ίδιος δεν έχει καμία «κλήση» προς την διαταραχή της προσωπικότητας, τότε δεν θα γίνει απολύτως τίποτε.

Αυτό που χρειάζεται σ’ ένα άνθρωπο που ασχολείται με την μεταφυσική είναι, η σταθερότητα, η σοβαρότητα, η παρατήρηση, η αρετή του ακούειν και η άσκηση του φυλάτην την γλώτταν.

Τι είναι λοιπόν φίλτατε Avaris για σένα η «Μεταφυσική», δώσε μας ένα ορισμό να δούμε αν συμφωνούμε στο αρχικό πλαίσιο σκέψης.

[Avaris]

Πολλοί στην παγκόσμια ιστορία άκουγαν "φωνές" ή "έβλεπαν πράγματα" ή "ένοιωθαν καταστάσεις" μη αισθητές απο τον "περίγυρο.

Κάποιοι απο αυτούς θεωρήθηκαν ως "οραματιστές" και κάποιοι άλλοι πετάχτηκαν στα άσυλα.

Αυτή είναι η "θεωρία" του θέματος. Και νομίζω πως είναι κατανοητό το περιεχόμενό του.

Εαν κρίνεται πως χρειάζονται όμως case studies για να γίνει πιο σαφές, καμία αντίρρηση, να δώσω ένα ακόμη. Άλλωστε, το διαδίκτυο και τα βιβλία είναι γεμάτα απο τέτοια.

Είμαι σίγουρος άλλωστε, ότι όλοι εδώ μέσα έχουν ήδη φέρει στο μυαλό τους αρκετές τέτοιες περιπτώσεις ο καθένας.

Να λοιπόν μια ακόμη ιστορία απο το διαδίκτυο:

...Ολα ξεκινανε απο οταν ημουνα πολυ μικρος, παντα εβλεπα περιεργα ονειρα τρομαχτικα ονειρα , βασικα θυμαμαι 3 απο αυτα. 3 που εμελε να βγουν προφοιτηκα...στο 1 ονειρο εβλεπα οτι ενα αμαξι καταμαυρο με 1 τυπα με μουσια μακρια μαλλια ερχοτανε καταπανω μου, αμεσως το ονειρο αλλαζε. Εβλεπα μια νεκροκεφαλη και μετα επεφτα απο το κρεββατι μου ουρλιαζωντας.
Στο 2 ονειρο που το εβλεπα απιστευτα συχνα, εβλεπα οτι προσπαθουσα να ανεβω ενα τεραστιο τοιχος αλλα δεν τα καταφερνα, στο 3 ονειρο εβλεπα εμενα να κοιμαμαι στο δωματιο μου και αυτο να εινε γεματο τερατα φαντασματα και δεν ξερω και εγω τι αλλο, και ακουγα παντα την ιδια σινομιλια : τι φοβαται αυτος? γιατι κλεινει τα ματια του? δεν θελει να δει το κακο. θα το δει εδω 8α μεινουμε.

Ητανε καπου στα 8-9 μου χρονια οταν πεθανε η μητερα του νονου μου. Μια ηρεμη γυναικα αν και οποτε την εωλεπα να κα8ετε σε εκεινε την καρεκλα της οποτε με κοιταγε μου εδηνε την εντυπωση οτι δεν με ''γουσταρε'' και με εκανε ξαφνηκα να νιοθω για καπιο λογο ασχημα. Περασε καιρος, περιεργα πραματα γινοντουσαν σπιτι μας πραματα μετακινοντουσαν με τον αδερφο μου μικροι πεζαμε οποσ ημασταν στο δοματιο μας και ξαφνικα ακουγαμε την σιρομενη πορτα του δοματιου να χτιπαει σαν καπιοσ να ιθελε να μπει μεσα, κοιταζομασταν καλα καλα με τον αδερφο μου μιας και απο τα τζαμι δεν φενοτανε κανεις απο εκσω, ανοιγαμε μαλλον ανοιγε ο αδερφος μου την πορτα και περναγε ενας κρυος αερας. παντα.τοτε φρικερναμε και οι 2 και κοιτιομασταν καλα καλα.

Τα πραγματα χειροτερεπσανε.

Ητανε πραγματικα φανερο οτι κατι περιεργο δρουσε μεσα στο σπιτι, ολοι βλεπανε ονειρα με την μανα του νονου μου και τρελα σκηνικα. Θυμαμαι ενα βραδυ γινοτανε καπιο παρτυ για μεγαλουσ κατι τετιο ο αδερφος μου δεν 8υμαμαι που ητανε μαλλον σαλαμινα στο εκσοχικο μας. Οι γονεις μου πιγεναναι στους διπλα στο παρτυ, και μου ειπε η μητερα μου 8α γιρισουμε σε 15 λεπτα. οκ λοιπον με βαζουνε για υπνο και φευγουνε, τι να προτο πω? τα φωτα που αναβοσβινανε στο δωματιο μια μπλε φιγουρα να κανει σβουρες στο δωματιο? ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΘΗΚΑ. ολη η γειτονια με ακουσε να ουρλιαζω εκεινο το βραδυ ναι οι κραγευς μου σκεπασανε τον ηχο απο το παρτυ και οι γονεις μου ιρθανε τρεχωντας σπιτι να με βρουνε να κλαιω.

και τοτε μετα απο καμια εωδομαδα εγινε..με σιμαδεπσε μεχρι τςρα και δεν το εχς κσεπερασει ακομα, κσυπναω κσαφνικα μεσα στον υπνο μου απο ΤΑ ΟΥΡΛΙΑΧΤΑ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑΜΤΑ, κοιταω τισ κουρτινεσ που τρεμανε, και εκει κσαφνικα την βλεπω να ''καθετε΄΄εκει στον αερα και εγω να ουρλιαζω παρα με τον αδερφο μου, οι γονεις μου τρεχουν αμεσως μεσα και μας βλεπουνε : Νικο(το ονομα μου) τι εγινε?? Βασιλη?(το ονομα του αδερφου μου) το μονο που θυμαμαι εινε αυτο γιρναω τρομοκρατιμενος στους γονεις μου και τους λεω, την ειδα. Πια ειδες παιδι μου τι λες?? Της μιλησα, σε πια παιδι μου?? Βασιλη??? τι λεει ο Νικος?? ο αδεφος μου δεν μπορουσε να βγαλει γλωσσα, το επομενο που 8υμαμαι εινε εναν παπα να ευλογει το σπιτι και εμας να μετακομιζουμε μετα απο 5 μερες...ετσι απλα ολα σταματισανε....

Τα χρονια περασανε εφτασα την ηλικια των 12-13 και ειμουνα με τον κολητο μου στην ταρατσα του σπιτιου μας (σε αυτην την περιοδο το σπιτι ειχε γινει ανω κατω) ειχαμε κσαναγιρισει στο πατρικο μου σπιτι στον πειραια εδς και 1 χρονο και ομος ολα πηγενανε παλι στραωα η μανα μου εδειχνε αρρωστη, εκανε τρελα πραματα εωριζε τα ωραδια κοπαναγε τουσ τοιχους, μιλαγε στον υπνο της πολλα πολλα, ετσι λοιπον οπος σας ειπα που ειμουνα στην ταρατσα με τον κολητο μου ειχαμε βουτιξει ενα ji-a-jo απο το σουπερ μαρκετ και σκεφτομασταν πως 8α το περναγαμε για δικο μας χωρις να μας καταλαβουνε οι γονεις μας . σκεφτικαμε λοιπον να το θαπσουμε στην γλαστρα, ε παμε στην γλαστρα σκαβουμε και παμε κατς, περναει καμια ωρα παμε πανω που ητανε οι γονεις μας και η γιαγια μου και κανουνε οτι πεζουμε με τισ γλαστρες παμε να το κσε8απσουμε, και αντικριζουμε ενα αγαλματακι ΔΕΜΕΝΟ ΜΕ ΜΑΥΡΗ ΚΟΡΔΕΛΑ ΚΑΙ ΣΚΑΛΙΣΜΕΝΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΠΑΝΩ ΤΟΥ....το σοκ ητανε τεραστιο για ολουσ μολις το βγαλαμε η μανα μου λιποθιμησε αμεσως και την τρεχαμε, το πηρε η γιαγια μου το πιγε σε εναν παπα και αυτος εκανε οτι εκανε, περασε καιρος ολα μοιαζανε τελεια στο σπιτι...τιποτα περιεργο, μεγαλωσα εφτασα την ιλικια τον 18, και τοτε εκανα 2 Τεραστια λαθη στην ζωη μου.

Θυμαμαι ειχα δει μια ταινια με τρεις μαγισες κοριτσακια που πεζανε με μαγειες και τετια, αρχισα να ενδιαφερομαι, εφτεγαν οι ταινιες εφταγαν τα κομικ εφτεγε το χασις εφτεγε η heavy metal δεν ξερω.

Αρχισα να μπλεκω με διαφορα πραματα, ναρκωτικα και με περιεργουσ ανθρωπους, βασικα αρχισα να χανω πιστι στον Θεό, δεν μπορουσα να προσευχηθω πια, και ετσι αρχισε κατι που κοντεπσε να μου κοστισει την ζωη και ακομα με κυνηγαει. Εχω ενα προωλημα με τα ποδια μου στα γονατα, μικρος ειχα χτιπισει στην μπαλα και απο τοτε εχω κανει τρεις ενχιρισεις για να τα φτιαξω παντοτε ιθελα να γινουν καλα για να μπορεσω να ξαναπεκσω μπαλα, προσευχομουνα λοιπον αλλα τιποτα, αρχισα να κοιταω αλλου επεσα στην παγιδα, βρικα πσαχνωντας στο ιντερνετ καπια site, αρχισαν να διαβαζω αρχοταγα εφτασα στο σειμειο να μελετισω μεχρι και λατινικα για να καταλαβο τι γραφοτανε εκει μεσα, βασικα η πηγη αυτον τον πραματων ητανε το the660club η καπως ετσι εινε το οεπισιμο σιτε σατανισμουτωρα εχει αλακσει καμια σχεσι τοτε με τωρα, τελοσπαντον τα κατεβασα και αρχισαν να τα μελεταο, εφτασα σε σειμειο να κανω ακομα και μαγια σε αλλους οπος μου ελεγαν οι οδιγιες που ειχα κατεβασει απο το site

ψάχτηκα και αλλού.

ειχα ωρει ενα site με τιτλο the book of shadows, you can do it too.

καταβρωχθισα κα8ε λεξη.

ειμουνα ετοιμος να ζητησω βοηθια απο αλλου. το εκανα.

ολα ητανε ετοιμα για την τελετη, σικοσα το μαχαιρι ειπα τα λογια εκανα τον κυκλο και εσωισα το κερι, τα παρατισα στην μεση ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΡΕΠΕ ΤΑ ΠΑΡΑΤΙΣΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ.

Ηρθε το καλοκαιρι πιγα σαλαμινα διακοπες , αρχισα παλι να σκεφτομαι την μαγεια, ηθελα τα γονατα μου να σταματισουνε να πονανε, σκεφτομουνα αυτα που ειχα διαβασει για δαιμονεσ και σταναδεσ και οτι καπιος μεσα απο εξασκισει μπορει να τους καλεσει και να τους υποχρεωσει να δουλεπσουνε για αυτον, ο στοχος μου καθαρος, θα εκανα οτι χρειαζοτανε για να γινω καλα, και για εξουσια και δυναμη, με τρελενε και μονο η ιδεα. Αρχισα να σκεφτομαι οτι ισως επρεπε να κανω καπια μικρη θυσια στους νεους μου αφεντες, καπιο μικρο ζωακι για παραδειγμα , προσοχη ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΣΚΕΦΤΙΚΑ ΑΝΘΡΟΠΟΘΙΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΠΑΡΙΕΣ ΝΑ ΕΞΥΓΟΥΜΑΣΤΕ.

εκανα πεικλισεις στους σκοτεινους αρχοντες οπου και αν ειμουνα σε καφετερια στην παραλια στον δρομο οπος προχωραγα με τους φιλους μου, απο μεσα μου παντα, και εκει που δεν το περιμενα, μια μερα με ηλιο στον πειραια που ειχα κατεβει να δω ενα φιλο που ειχε ερθει απο τις διακοπες του, ειπα απο μεσα μου σκοτεινες δυναμεις αν υπαρχετε απαντιστε, ειχα ανεβει κλιμακα ειχα ανεβει σε δυναμη ειχα ανεβει πενυματικα τωρα πια δεν ζηταγα απλα βοιθεια απο αυτους και δυναμη και πνευματικο επιπεδο αλλα το απαιτουσα το λαχταρουσα. και ξαφνικα φισιξε ενας αερας οπος δνε εχει ξαναφισιξει ποτε...φισιξε μεσα μου παντου το ηξερα, με ακουσανε.

Πειραιας, 3 μηνες μετα...ολα πιγενανε ΤΕΛΕΙΑ στην ζωη μου, αλλα ιλιθιος και χαζος ειμουνα και γελαγα μαλλον με τα χαλια μου και χωρις να ξερω τι θα επακολουθουσε, ...ητανε βραδυ εγω στο σπιτι στον υπολογιστη μου εκανα chat και ανανεονομουνα με καινουργια πως να το πο μαγικα.

κλεινω τον υπολογιστη παο για υπνο, καθομαι κα8ιστος στο κρεωατι και παο να ωγαλω τα σπορτεξ μου, ξαφνικα νιο8ω κατι να με κρατει στο κεφαλι, ΧΕΣΤΗΚΑ ΠΑΝΩ ΜΟΥ, σικονο το ωλεμα και ωλεπω ενα μαυρο πραμα με ασπρες γραμες μια μυτη τεραστια σε μηκος δλδ εφτανε μεχρι τους πνευμονες οχι ισια αλλα προς τα κατω!!!! πεταγομαι ορθιος και αρχιζω να σκεφτομαι τι μπορει να ητανε αυτο, ανοιγω την τηλεορασι και με περνει ο υπνος, δευτεροπλεπτα πριν κοιμη8ω αρχιζω να ακουω μια φωνι απο την ταρατσα ΠΕΔΙΑ ΜΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΚΟΝΤΕΒΩ ΝΑ ΔΑΚΡΙΣΩ ΚΑΙ ΤΡΕΜΩ ΠΟΥ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ. ξαφνικα ακουο εναν τεραστιο θορυβο απο πανω τρεχω στο δοματιο τον γωνιον μου και τους λεω τι εγινε? αλλα τιποτα οσο και αν μιλγα δεν ξυπναγανε, τους λεω καλα με γραφετε σας μιλαω.εεεε εσεις ρε??? τιποτα. τρεχω πανω βουταο το σπα8ι (ενα ψευτικο κατανα) και τρεχω απανω μπενω στο δοματιο της γιαγιας μου (ητανε σαλαμινα) και ωλπω το φως του μπανιου ανοιχτο!!!!!! ανοιγω με την μια την πορτα και ωλεπω τον σοληνα του νιπτιρα να εχει ΣΠΑΣΕΙ!!!! τρεχω οσο πιο γριγορα μπορουσα κατω στο ισογειο και κλεινω τον γενικο, ξαφνικα απο το πουθενα αρχιζω να νιοθω μια κουραση και παο να την πεσω....παλι φωνες πιο νευριαζμενες γεματες μισος, ΘΑ ΣΕ ΓΑΜΗΣΩ ΡΕ ΚΑΡΙΟΛΙ ΘΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙΣ ΘΑ ΣΕ ΘΑΠΣΩ 8Α ΣΕ ΚΣΟΤΟΣΩ ΓΑΜΩ ΤΟΝ Θ** ΣΟΥ ΕΓΩ ΕΙΜΕ Ο ΘΕΟς ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΛΛΑ ΣΕ ΑΚΑΤΑΛΑβηΣΤΗΚΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ, θα σας φανει γελειο αλλα με τα απο τις φωνες με πειρε ο υπνος μονο που ο υπνος ητανε συντομος, πολη συντομος Ξυπνησα. γιατι? επρεπε? δεν ηθελα και ομως ξυπνησα.

δεν μπορυσα να καω καμια κινισι ενιωθα σαν να κραταγανε τα χερια μου και τα ποδια μου καπιοι σαν να με κραταγενε 2 χερια σε καθε χερι και 2 χερια σε καθε ποδι, και εναν εντονο πονο στο στηθος, ηθελα να γυρισω το κεφαλι μου να φωνακσω την μανα μου αλλα δεν μπορουσα, κατι μεκραταγε και τοτε ακουο μια φωνη, σηκω σκαρφαλωσε τον τοιχο περνα τον και μεις θα φυγουμε για παντα, κοιταζω στα ποδια μου και βλεπω ΕΝΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΟΙΧΟ (μαλλον καπια παραισθηση γιατι αποκλειετε να φυτροσε τοιχος μεσα στο σπιτι μου ελεος) προσπαθησα αλι8ια δνε μπορεσα να σικοθω ηθελα να ανεβω τον τοιχο δεν μπορουσα, ξαφνικα ενιωσα τις αισθησεις μου να ξαναερχονται μπορουσα να μιλησω και να κινηθω, αποκοιμοιθηκα.......ηρθε το πρωι ξυπνησα ιπια καφε ηρθε το μεσημερι, ακουο την μανα μου να μου φωναζει απο κατω, ελα να φαμε. οκ σκεφτωμαι, παω να κατεβω και περναω απο την κρεβατοκαμαρα της μανας μου, κοιταζω ετσι απλα μεσα και ωλεπω την μανα μου να εινε ξαπλωμενει στο κρεββατι, μου ερχετε να κλαπσω τωρα, ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΥΦΟς ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΝ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΤΑΝΕ(ΜΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΥΤΟ ΝΟΜΙΖΟ ΟΤΙ ΣΚΕΦΤΟΤΑΝΕ ΕΤΣΙ ΩΠΟς ΜΕ ΚΟΙΤΑΖΕ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΗΤΑΝΕ ΑΥΤΟ) ΩΧ! ΛΕΣ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΝΕ ΞΕΡΕΙ? ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ? ΗΤΑΝΕ ΛΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΗΚΩΝΩΤΑΝΕ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΕΒΑΒΖΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ!!! Η ΘΑ ΜΟΥ ΟΡΜΑΓΕ ΞΕΡΩΓΩ!!!!!!

ΤΡΕΧΩ ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΤΩ ΠΑΓΩΜΕΝΟΣ.....βλεπο την μανα μου να τηγανιζει πατατες, ρε μαν τις λεω εδω εισαι???????? που να ειμαι παιδι μου? λεει αυτη...ΚΑΓΚΕλΩ ΕΓΩ.

Τις λεω, καλα οκ θα φαμε? λεει δεν ειεν ετοιμα ακομα θα σε φωνακσω εγω!!!! ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΝΑ ΤΗς ΛΕΩ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΜΕ ΦΩΝΑΞΕΣ ΝΑ ΦΑΜΕ???????

Πας καλα παιδι μου? οχι δεν σε φωναξα, τεσπα λεω τι αν τις πω τωρα να με κλεισει σε κανα ιδρυμα μιλαμε.

Γενικα απο τοτε η ζωη μου εχει παρει τρελο δρομο, δεχομαι επι8εσεις σχεδον καθημερινα και συχνα, σταματισανε για λιγο οταν πιγα φανταρος αν και ειχα μερικα περιστατικα εκει με 2-3 μαρτυρες δεν ητανε τιποτα το σοωαρο τουλαχιστον για εμενα πιος ξερει τι τραυμα εμεινε στα αλλα πεδια τελοςπαντων, τωρα ειμαι 25 και μενω στον πειραια ισως επιδει αγαπω αυτο το μερως, οι επιθεσεις εχουν σταματισει εκτως απο μερικα σπανια ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ, αλλα κατα τα αλλα ολα καλα, ειδα το forum σας διαωασα μερικα πραματα και δεν ξερω γιατι αλλα ιθελα να μοιραστω αυτα τα λιγα μαζι σας, προσπαθησα να σας δωσο οχι μια πληρυς εικονα το του εγινε αλλα ενα μικρο μερος για να καταλαωουνε ολοι ποσο επυκινδινα εινε αυτα τα πραματα.

συγνωμη για τα ελεινα ελληνικα μου και την γραματικη μου και το οτι δνε εχω βαλει τονους αλλα τα εγραπσα οσο πιο γρηγορα μπορουσα.

ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΕΣΑΣ.

Ας υποθέσουμε πως έπεφτε στην αντίλληψή σου η παραπάνω περίπτωση, φίλε μου Ramoglou.

Γιατί θεωρείς ότι πρέπει να κάνεις την Μεταφυσική "λάστιχο" για να συμπεριλάβει την παραπάνω περίπτωση σώνει και καλά?

Μπορεί να είναι "Ψυχιατρική" περίπτωση μπορεί και όντως να είναι "βυθισμένος στο Έρεβος".

Θα γυρίσεις την πλάτη σου στην περίπτωση ρωτώντας εμένα τι σημαίνει Μεταφυσική ή θα δεις την "ουσία" του θέματος που σημαίνει - πιθανώς - να "σώσεις" έναν άνθρωπο?

Γιατί αυτές οι δύο περιπτώσεις, "τρέχουν" αυτή την στιγμή.

Αυτά τα άτομα "ζήτησαν" βοήθεια με αυτό τον τρόπο. Απλά, εκεί που βρήκα εγώ τα κείμενα ήταν ο "λάθος τόπος".

Και καλείσαι τώρα εσύ, ή ο οποιοσδήποτε εντρυφεί "σοβαρά" και βαθιά με την Μεταφυσική (καμία εξήγηση περαιτέρω δεν κρίνω απαραίτητη) να κρίνει :

1) θα ενδώσει στην "έκκληση βοήθειας"?
2) Είναι πραγματική "έκκληση" ή "θέατρο"? Τι λέει η "Διάκριση" γι' αυτή την περίπτωση?
3) Έχει το υπερκόσμιο δικαίωμα να "ενδώσει"?
4) Εαν ενδώσει και αποφασίσει να "βοηθήσει", μπορεί να διακρίνει εαν πρόκειται για "Ψυχική επίθεση" ή "Κλασσική Ψυχιατρική περίπτωση" ώστε να προτείνει την κατάλληλη αντιμετώπιση?
5) και εαν εντέλλει είναι "Μεταφυσική περίπτωση", τι κάνεις?
Τον αφήνεις στην τύχη του? Ή αναμειγνύεσαι θεωρώντας ότι εσύ ξέρεις ποιό είναι το "καλό" του.
6) Και αν αναμειχτείς, τι θα πράξεις?

Ελπίζω να ξεκαθάρισε ακόμη πιο πολύ τώρα.

[NEHEMAUT]

Αγαπητέ φίλε Avaris
Τοποθετούμαι σε ότι έγραψες αποφεύγοντας να κάνω κριτική πάνω στο κείμενο που παραθέτεις…..

Προσωπικά ο λόγος που πρωτίστως ασχολούμαι με τον εσωτερισμό είναι η επιθυμία για αυτογνωσία, η προσπάθεια ελευθέρωσης του εαυτού μου από ότι νομίζω ότι του αναιρεί την πραγματική θέαση του κόσμου γενικά, με στόχο την ψυχική μου εξέλιξη καθώς και την προσφορά μου σαν άτομο στο σύνολο.

Αν υποτεθεί ότι υπάρχει κάτι πέραν αυτών που βλέπουμε και νιώθουμε με τις συνηθισμένες αισθήσεις μας, αυτό για να το αντιληφθούμε θα πρέπει να εκπέμπουμε εμείς οι ίδιοι σε μια ανώτερη συχνότητα, σε ένα άλλο υψηλότερο επίπεδο συνειδητότητας.
Άρα το ένα ακολουθεί το άλλο.

Φτάνοντας εκεί [ αν συμβεί] τότε θα μπορούμε να κρίνουμε ποια είναι η αλήθεια…
Η αρχική επιδίωξη νομίζω ότι είναι η δική μας τελειοποίηση .
Για να βοηθήσουμε κάποιον δεν είναι απαραίτητο να ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ?

Και καλείσαι τώρα εσύ, ή ο οποιοσδήποτε εντρυφεί "σοβαρά" και βαθιά με την Μεταφυσική (καμία εξήγηση περαιτέρω δεν κρίνω απαραίτητη) να κρίνει :

1) θα ενδώσει στην "έκκληση βοήθειας"?
2) Είναι πραγματική "έκκληση" ή "θέατρο"? Τι λέει η "Διάκριση" γι' αυτή την περίπτωση?
3) Έχει το υπερκόσμιο δικαίωμα να "ενδώσει"?
4) Εαν ενδώσει και αποφασίσει να "βοηθήσει", μπορεί να διακρίνει εαν πρόκειται για "Ψυχική επίθεση" ή "Κλασσική Ψυχιατρική περίπτωση" ώστε να προτείνει την κατάλληλη αντιμετώπιση?
5) και εαν εντέλλει είναι "Μεταφυσική περίπτωση", τι κάνεις?
Τον αφήνεις στην τύχη του? Ή αναμειγνύεσαι θεωρώντας ότι εσύ ξέρεις ποιό είναι το "καλό" του.
6) Και αν αναμειχτείς, τι θα πράξεις?

Νομίζεις ότι οι ερωτήσεις σου μπορούν να απαντηθούν έτσι όπως τις τοποθετείς και με κίνητρο ένα αμφίβολο κείμενο που για μένα καμία σχέση δεν έχει με τον εσωτερισμό?

Δεν θέλω να κάνω τον αντίλογο αλλά νιώθω ένταση, επειδή κάτι παρεμφερή κείμενα, δημιουργούν την γραφική εντύπωση που έχουν αρκετοί άνθρωποι για κάθε τι πνευματικό και για όσους θέλουν να ενδιαφερθούν με σοβαρότητα.

Με εκτίμηση

[Ladyhawk]

Κάνοντας μία μικρή παρέμβαση στην κουβέντα, θα ήθελα να παραθέσω την διευκρίνηση της λέξεως ψύχωση, που θεωρώ πως είναι απαραίτητο να αναφερθεί, προκειμένου να γίνουν ξεκάθαροι οι όροι για τους οποίους συζητάμε.

Ψυχωτικός είναι αυτός που έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, ή δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις πραγματικές από τις μη, εμπειρίες του.
Επίσης πολύ συχνά ο ψυχωτικός θεωρεί την πραγματικότητα επίφοβη και επικίνδυνη για αυτόν, με αποτέλεσμα να κυριεύεται από μεγάλο άγχος και τέλος να αντικαθιστά την πραγματικότητα με μία δική του. Συνήθως εμφανίζεται ανήσυχος, συγχυσμένος, απόμακρος και πολλές φορές ακίνητος ή σε εγρήγορση.

Ένα τέτοιο επεισόδιο μπορεί να συμβεί μόνο μία φορά κατά την διάρκεια της ζωής ενός ατόμου, μπορεί όμως και περισσότερες, ακόμα και να μην επανέλθει πλήρως.

Η ψύχωση έχει την έννοια της τρέλας, στην ουσία είναι μία νόσος του νου και όχι της ψυχής μίας και η ψυχή δεν νοσεί.

Οι μεταφυσικές εμπειρίες δεν έχουν τα ίδια συμπτώματα και δεν αφήνουν το ίδιο αίσθημα σε αυτόν που τις έχει και αυτό είναι κάτι που – κατά την γνώμη μου – ενεργεί αυτόματα.

Άτομα τα οποία πάσχουν από κάποια ψυχασθένεια είναι πιθανόν να δικαιολογήσουν τις διαταραχές τους σαν δήθεν μεταφυσικές εμπειρίες.

Την πραγματικότητα ο καθένας την βιώνει σύμφωνα με τις αντιλήψεις τις πεποιθήσεις τις κοσμοθεωρίες και γενικότερα με ότι πιστεύει για τους νόμους της φύσης. Αυτή είναι μια διαδικασία που ενεργεί υποσυνείδητα.

Αυτό που πολλές φορές θεωρούμε μεταφυσικό, στην ουσία είναι φυσικό και αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης μας.

[Avaris]

>QBB<

="NEHEMAUT"]Αγαπητέ φίλε Avaris
Τοποθετούμαι σε ότι έγραψες αποφεύγοντας να κάνω κριτική πάνω στο κείμενο που παραθέτεις…..

Αγαπητή Nehemaut,

επανειλλημμένα κάποιοι θα ζητήσουν τη βοήθειά μας.
Η πρώτη μας κίνηση δεν είναι να κρίνουμε εαν κάτι είναι "θεατρικό" ή "αληθινό"?

Εαν είναι "θεατρινισμός" η "έκκληση" τότε καλώς να γυρίσουμε την πλάτη.

Εαν όμως δεν είναι, τότε θα πρέπει να σκεφτούμε πως όποια βάση και αν έχει, η "οδύνη" απέναντί μας είναι "γνήσια" και "βαθιά".

Απλώς την θεωρούμε "γραφική" και "νίπτουμε τας χείρας" μας?

Προσωπικά ο λόγος που πρωτίστως ασχολούμαι με τον εσωτερισμό είναι η επιθυμία για αυτογνωσία, η προσπάθεια ελευθέρωσης του εαυτού μου από ότι νομίζω ότι του αναιρεί την πραγματική θέαση του κόσμου γενικά, με στόχο την ψυχική μου εξέλιξη καθώς και την προσφορά μου σαν άτομο στο σύνολο.

Εαν μπορούσες να σώσεις τον παραπάνω έφηβο, δεν θα ήταν προσφορά σου σαν άτομο στο σύνολο?

Αν υποτεθεί ότι υπάρχει κάτι πέραν αυτών που βλέπουμε και νιώθουμε με τις συνηθισμένες αισθήσεις μας, αυτό για να το αντιληφθούμε θα πρέπει να εκπέμπουμε εμείς οι ίδιοι σε μια ανώτερη συχνότητα, σε ένα άλλο υψηλότερο επίπεδο συνειδητότητας.
Άρα το ένα ακολουθεί το άλλο.

Φτάνοντας εκεί [ αν συμβεί] τότε θα μπορούμε να κρίνουμε ποια είναι η αλήθεια…
Η αρχική επιδίωξη νομίζω ότι είναι η δική μας τελειοποίηση .
Για να βοηθήσουμε κάποιον δεν είναι απαραίτητο να ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ?

Άρα, εννοείς πως εαν δεν φτάσει κάποιος σε "υψηλότατα επίπεδα συνειδητότητας", δεν είναι "θεμιτό" να "ασχοληθεί με μια τέτοια περίπτωση"?

Και καλείσαι τώρα εσύ, ή ο οποιοσδήποτε εντρυφεί "σοβαρά" και βαθιά με την Μεταφυσική (καμία εξήγηση περαιτέρω δεν κρίνω απαραίτητη) να κρίνει :

1) θα ενδώσει στην "έκκληση βοήθειας"?
2) Είναι πραγματική "έκκληση" ή "θέατρο"? Τι λέει η "Διάκριση" γι' αυτή την περίπτωση?
3) Έχει το υπερκόσμιο δικαίωμα να "ενδώσει"?
4) Εαν ενδώσει και αποφασίσει να "βοηθήσει", μπορεί να διακρίνει εαν πρόκειται για "Ψυχική επίθεση" ή "Κλασσική Ψυχιατρική περίπτωση" ώστε να προτείνει την κατάλληλη αντιμετώπιση?
5) και εαν εντέλλει είναι "Μεταφυσική περίπτωση", τι κάνεις?
Τον αφήνεις στην τύχη του? Ή αναμειγνύεσαι θεωρώντας ότι εσύ ξέρεις ποιό είναι το "καλό" του.
6) Και αν αναμειχτείς, τι θα πράξεις?

Νομίζεις ότι οι ερωτήσεις σου μπορούν να απαντηθούν έτσι όπως τις τοποθετείς και με κίνητρο ένα αμφίβολο κείμενο που για μένα καμία σχέση δεν έχει με τον εσωτερισμό?

Μα αυτές δεν είναι οι "βασικές ερωτήσεις" που πρέπει να απασχολήσουν κάποιον όταν του τύχει μια τέτοια περίπτωση "έκκλησης βοήθειας"?
Βάση αυτών των "λογικών ερωτήσεων" δεν θα "αναλύσει την εκάστοτε περίπτωση?
Φυσικά, εαν λησμόνησα κάποια, ζητώ συγγνώμη και θα σου ζητήσω να την προσθέσεις για να είναι πιο πλήρης η ανάλυση.


Εξάλλου, ήδη απάντησες στις ερωτήσεις.

1) την θεώρησες "θέατρο" και "ανάξια λόγου" την περίπτωση, αλλά ταυτόχρονα,

2) είπες πως μόνον αφού "κατακτήσει κάποιος μια υψηλότερη Συνειδητότητα δικαιούται να κρίνει μια τέτοια περίπτωση".


Επίσης με εκτίμηση

Avaris

[NEHEMAUT]

επανειλλημμένα κάποιοι θα ζητήσουν τη βοήθειά μας.
Η πρώτη μας κίνηση δεν είναι να κρίνουμε εαν κάτι είναι "θεατρικό" ή "αληθινό"?

Πως θα κρίνουμε κάτι που ΔΕΝ γνωρίζουμε και με ποιο κριτήριο? Είσαι σίγουρος ότι το συμπέρασμα που θα καταλήξεις θα είναι το σωστό?

Η σκέψη χρησιμοποιεί ένα μηχανισμό αυτόματο για να κάνει τις κρίσεις της. Αυτός βασίζεται πάνω στις γνώσεις που έχουμε συσσωρεύσει και την επίδραση της προσωπικότητας μας [ αυτά που μάθαμε ή μας έμαθαν, επιδράσεις περιβάλλοντος, απόψεις κλπ].

Άρα με αυτή την μέθοδο απάντηση σε αυτά που ρωτάς δεν μπορεί να δοθεί διότι, πρώτον δεν υπάρχει συνολική εικόνα του ανθρώπου που τα είπε και δεύτερον και κύριο χρειάζονται γνώσεις ψυχιατρικής, ψυχολογίας καθώς και διαύγεια πνεύματος.

Χρησιμοποιούμε επίσης το συναισθηματικό μας κέντρο για να ανακαλύψουμε μια αλήθεια αλλά αυτή είναι πάντα προσωπική δική μας.
Εδώ μιλάμε όμως για κάποιον άλλο.

Εαν όμως δεν είναι, τότε θα πρέπει να σκεφτούμε πως όποια βάση και αν έχει, η "οδύνη" απέναντί μας είναι "γνήσια" και "βαθιά".

Απλώς την θεωρούμε "γραφική" και "νίπτουμε τας χείρας" μας?

Αβαρι αυτό πολύ πιθανώς να το ''δούμε'' και να το ''νιώσουμε''...δεν διαφωνώ.
Όμως το μόνο που θα έχουμε ''δει'' είναι η αλήθεια του άλλου …όχι η αντικειμενική αλήθεια.

Πιο αναλυτικά, ένας άνθρωπος που κατέχεται από μια μορφή ψυχώσεως [ αυτό που αποκαλούμε τρέλα] δεν λέει ψέματα. Γι΄αυτόν αυτά που λέει είναι αλήθεια , δεν είναι θέατρο…είναι όμως η αντικειμενική
πραγματικότητα ή είναι το περιεχόμενο ενός ταραγμένου μυαλού?

Αν λειτουργούμε με αυτό τον τρόπο [ όποτε γίνεται], νομίζω ότι θα πρέπει πάντα να είμαστε σε εγρήγορση για να μην ταυτιστούμε με το συναίσθημα που λαμβάνουμε, επειδή αυτό θα διαστρεβλώσει την ορθή αντίληψη μας.

Και επειδή μιλάμε για ψυχώσεις και όχι για νευρώσεις που μπορούν να αναταχθούν με λογικά επιχειρήματα, νομίζω ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κάτι τέτοιο.

Εαν μπορούσες να σώσεις τον παραπάνω έφηβο, δεν θα ήταν προσφορά σου σαν άτομο στο σύνολο?

Δεν μπορώ…όμως….

Άρα, εννοείς πως εαν δεν φτάσει κάποιος σε "υψηλότατα επίπεδα συνειδητότητας", δεν είναι "θεμιτό" να "ασχοληθεί με μια τέτοια περίπτωση"?

Ακριβώς αυτό.
Ας ασχοληθούμε με αυτά που ξέρουμε με βεβαιότητα, πριν πάρουμε και άλλους στο λαιμό μας.

Μα αυτές δεν είναι οι "βασικές ερωτήσεις" που πρέπει να απασχολήσουν κάποιον όταν του τύχει μια τέτοια περίπτωση "έκκλησης βοήθειας"?
Βάση αυτών των "λογικών ερωτήσεων" δεν θα "αναλύσει την εκάστοτε περίπτωση?
Φυσικά, εαν λησμόνησα κάποια, ζητώ συγγνώμη και θα σου ζητήσω να την προσθέσεις για να είναι πιο πλήρης η ανάλυση.


Εξάλλου, ήδη απάντησες στις ερωτήσεις.

1) την θεώρησες "θέατρο" και "ανάξια λόγου" την περίπτωση, αλλά ταυτόχρονα,

2) είπες πως μόνον αφού "κατακτήσει κάποιος μια υψηλότερη Συνειδητότητα δικαιούται να κρίνει μια τέτοια περίπτωση".

Δεν είπα ότι είναι ανάξια λόγου η περίπτωση που αναφέρεις . Είπα ότι δεν μπορούμε να διακρίνουμε το τι ακριβώς συμβαίνει και ότι γι’ αυτό δεν μπορούμε να πάρουμε αποφάσεις,
Επίσης θεώρησα ότι δεν είναι αντικείμενο εσωτερισμού αλλά παραψυχολογίας και στην χειρότερη περίπτωση ψυχιατρικό περιστατικό.


<< Ψυχωτικός είναι αυτός που έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, ή δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις πραγματικές από τις μη, εμπειρίες του.
Επίσης πολύ συχνά ο ψυχωτικός θεωρεί την πραγματικότητα επίφοβη και επικίνδυνη για αυτόν, με αποτέλεσμα να κυριεύεται από μεγάλο άγχος και τέλος να αντικαθιστά την πραγματικότητα με μία δική του. Συνήθως εμφανίζεται ανήσυχος, συγχυσμένος, απόμακρος και πολλές φορές ακίνητος ή σε εγρήγορση.

Ένα τέτοιο επεισόδιο μπορεί να συμβεί μόνο μία φορά κατά την διάρκεια της ζωής ενός ατόμου, μπορεί όμως και περισσότερες, ακόμα και να μην επανέλθει πλήρως.

Η ψύχωση έχει την έννοια της τρέλας, στην ουσία είναι μία νόσος του νου και όχι της ψυχής μίας και η ψυχή δεν νοσεί.>>


Αυτή η απάντηση είναι επιστημονικά σωστή . Η ψύχωση είναι η τρέλα και με αυτό εννοούμε κυρίως την σχιζοφρένεια,και την μανιοκαταθλιπτική ψύχωση .
Αρρώστιες του νου όπως λέει και η αγαπητή Ladyhawk.

Πως θα επέμβουμε εμείς ?

Ελπίζω να έγινε εμφανής η ενστασή μου τώρα.

Καλό απόγευμα

[Avaris]

Όταν έγραφα το θέμα είχα στο νου μου το εξής:

Η Dion Fortune στο βιβλίο της "Ψυχική Αυτοάμυνα" αναφέρει όσον αφορά τα άτομα που της έφερναν για "διερεύνηση".

(συγγνώμη για την παράφραση, δεν το έχω μπροστά μου και γράφω απο μνήμης όπως έχω νοιώσει το γραπτό της)

" Εαν σας φέρουν ένα άτομο για "Διάγνωση" θα πρέπει προτού κάνετε οτιδήποτε άλλο, να διευκρινήσετε εαν πρόκειται για "Ψύχωση" ή "Ψυχική Επίθεση".
Θα δυσκολευτείτε πολύ. Ενίοτε, τα "συμπτώματα" παραπλανούν.

Εαν είναι "Ψύχωση" τότε μην κάνετε τίποτε άλλο παρά πρέπει να παραπεμφθεί σε Ψυχίατρο.

Εαν όμως αποκλειστεί αυτή η περίπτωση και βεβαιωθείτε πως πρόκειται για "Ψυχική επίθεση" τότε θα πρέπει να ετοιμαστείτε για "έλεγχο", "χαρακτηρισμό" και "χειρισμό" της συγκεκριμενης περίπτωσης".

Φυσικά, δεν θεωρούσε τον "οποιοδήποτε" ικανό να "διερευνήσει", να "χαρακτηρίσει" και να "χειριστεί" όλες τις περιπτώσεις.

Μέχρι και η ίδια απευθύνθηκε επανειλλημμένα - τουλάχιστον στο ξεκίνημά της - σε δασκάλους της.

Στην πορεία της εντόπισε και Ψυχωτικούς και Ψυχικούς.

Φυσικά, είχε το προσόν ότι η ίδια ήταν ταυτόχρονα με το ένα πόδι στην Κλασσική Ψυχολογία και με το άλλο στον Εσωτερισμό.

Αρα, μπορούσε να "κρίνει" και να "χειριστεί" κατάλληλα και τις δύο περιπτώσεις.

Εμείς τι κάνουμε όμως? Παραδεχόμαστε την "αντικειμενική τεχνική αδυναμία" μας και αφήνουμε κάποιον "έρμαιο" της τύχης του?

Και γιατί βρέθηκε μπροστά μας τότε αυτό το περιστατικό?

Δεν οφείλουμε όταν εντοπίσουμε ένα τέτοιο άτομο δίπλα μας να προσπαθήσουμε να το "βοηθήσουμε"?

Δεν μπορεί. Κάποια δυνατότητα θα έχουμε να το "βοηθήσουμε".

Ένα παράδειγμα που μου έρχεται στο νου είναι αυτό του ατόμου που έχει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και δεν μπορεί να σηκώσει καθόλου βάρος. Κάποιος λοιπόν βρίσκεται χτυπημένος κατάχαμα στο δρόμο μπροστά του και επειδή ο περαστικός δεν κάνει να σηκώσει βάρος σηκώνεται και φεύγει. Ίσως μπορούσε όμως να κάνει μια κλήση στο 166 με το κινητό του.
Ή να φωνάξει, "ένα γιατρό ρε παιδιά".

Ή, ακόμη κι αν είναι επικίνδυνη η μετακίνηση του ασθενούς, τι κάνω εαν είναι νύχτα σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και έρχονται αυτοκίνητα του σκοτωμού κατά πάνω στον τραυματία?
Δεν θα τον τραβήξω απο τον δρόμο? Θα σκεφτώ πως ίσως πεθάνει απο μετακίνηση σπονδύλου?
Αφού είναι ήδη σε πορεία θανάτου.(μην εμπλακούμε τώρα στο τι είναι θάνατος, είναι κατανοητό το παράδειγμά μου).

Εξάλλου, τα παραδείγματα είναι τυχαία αυτά που έφερα.

Και πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. (Για το νήπιο τι έχουμε να πούμε?)

Δηλαδή, εαν μας τύχει απλώς θα κοιτάξουμε μοιρολατρικά και θα φύγουμε?

Αυτό επίσης που μου έκανε εντύπωση είναι οι πολλές ανάλογες περιπτώσεις στο internet.

Βγαίνουν άτομα - πολύ νεαρά κυρίως - και ζητάνε βοήθεια. Και αντιμετωπίζουν την διακωμώδηση, την ειρωνία, το σαρκασμό και στην καλύτερη περίπτωση την αδιαφορία.

Και τα δύο παραπάνω παιδιά είναι έφηβοι. Τι δυνατότητα έχουν να γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα για να "χειριστούν" τις "ιδιόμορφες καταστάσεις" που τους έτυχαν?

Και θα το βλέπουμε καθημερινά να αυξάνεται πλέον αυτό το φαινόμενο.

Διότι τους είναι πιο εύκολο κρυμμένοι πίσω απο την ανωνυμία να εκθέσουν το πρόβλημά τους και να αναζητήσουν συμβουλές.

Κάποιοι απο αυτούς όμως είναι αυριανά θύματα αυτοκτονίας (πιθανόν διαδικτυακής και μπροστά μας), ή κάτοικοι ασύλων.

Ίσως όμως γλιτώσουν πολλοί απο αυτούς εαν την ώρα που κάνουν την "δημόσια έκκληση για βοήθεια" τους δώσουν κάποιοι περισσότερη σημασία.

Και ποιοί είναι αυτοί?

Κυρίως αυτοί που έβαλαν έστω και το μικρό τους νυχάκι στην "Ατραπό".

[Ramoglou]

Να λοιπόν που το τοπίο αρχίζει να φαίνεται και να παίρνει μορφή.

Λέει ο καλός μας φίλος, «ποιος θα σώσει αυτόν τον άνθρωπο» ;
Διότι ο αλτρουισμός είναι αυτός που τον ωθεί να σκεφθεί έτσι, διότι θέλει να δώσει βοήθεια στο διπλανό του, στον συνάνθρωπο του. Μπορεί όμως να τη δώσει αυτή την ωφέλιμη βοήθεια ; Έχει τις γνώσεις ; Ποιος αποφασίζει για το ναι, ή το όχι ;

Ας δούμε όμως μερικά πράγματα, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία.
Αν διαβάσετε την αφήγηση θα διαπιστώσετε ότι ο αφηγητής έχει αρκετά κενά στη διατύπωση του λόγου του, υπάρχουν δε κραυγές εντυπωσιασμού του τύπου
«ΤΑ ΟΥΡΛΙΑΧΤΑ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑΜΤΑ»
«ΔΕΜΕΝΟ ΜΕ ΜΑΥΡΗ ΚΟΡΔΕΛΑ ΚΑΙ ΣΚΑΛΙΣΜΕΝΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΠΑΝΩ ΤΟΥ....»
«ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΡΕΠΕ ΤΑ ΠΑΡΑΤΙΣΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ»
«ΠΕΔΙΑ ΜΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΚΟΝΤΕΒΩ ΝΑ ΔΑΚΡΙΣΩ ΚΑΙ ΤΡΕΜΩ ΠΟΥ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ» κλπ ωραία.
Δηλώνει δε περί της χρήσης παραισθησιογόνων ουσιών σαν κάτι το δεδομένο (έλα μωρέ χασισάκι παίρναμε), όμως εικάζει ότι μπορεί να φταίει και αυτό, ή οι metallica που ενέδωσε στην αναζήτηση δια μέσου της μαγείας, μπορεί ακόμα να φταίει και ο κινηματογράφος που το γυρίσαμε στη μαγεία και στην παράνοια.

Όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα, μια εικόνα σαφέστατη, όχι για τον εσωτεριστή, τον ψαγμένο, τον μύστη, αλλά για τον απλό άνθρωπο. Η εικόνα αυτή είναι η εικόνα ενός ανθρώπου που δεν έχει ιδέα του τι είναι ο εσωτερισμός και που προσπαθώντας να παίξει με διάφορα πραγματάκια που του είναι γνωστά, συνθέτει ένα λόγο εντυπωσιασμού, ένα λόγο που θα οδηγήσει τους συνομιλητές του να αναφωνήσουν «Τι είπε τώρα !!! Πω πω !!!»

Ειλικρινά αν μπώ στη διαδικασία της απαντήσεως σε όσα παρατίθενται στο κείμενο θα αρχίσω το γνωστό χιουμοριστικό μου τρόπο και ίσως να παρεξηγηθώ. Οπότε σιωπώ !

Επί των απαντήσεων λοιπόν.

Ο άνθρωπος ο οποίος αισθάνεται ότι θέλει να αναζητήσει δε διατυμπανίζει, ούτε τις προσωπικές εμπειρίες, ούτε και τις γνώσεις του, ωσαύτως προβαίνει στη διαδικασία αυτή (της αναζήτησης) με ηρεμία, με σεβασμό και με ανοιχτούς τους οφθαλμούς της παρατήρησης, προσπαθώντας ΠΡΩΤΙΣΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ να βελτιώσει τον εαυτό του, διότι έτσι θα κατορθώσει να βρεθεί στα πεδία εκείνα που θα του επιτρέψουν να αποκτήσει την πλήρη γνώση.

Δεν μπορούμε να χαρακτηρίζουμε μεταφυσική εμπειρία το ανεξήγητο, δεν μπορούμε να εντάσσουμε στη μεταφυσική το «παράξενο», δεν γίνετε να ρίχνουμε τα πάντα στο τσουβάλι και να τα ανακατεύουμε.
Καλή η καλή διάθεση του να βοηθάμε τους πάντες και τα πάντα, αλλά χρειάζεται μέτρο, χρειάζεται συγκριτικό κριτήριο, χρειάζεται λογική χρήση μεθόδων και βοηθειών. Στον μόνο που επιτρέπεται να παρεμβαίνει όπως και όποτε θέλει είναι ο Θεός, σε κανέναν άλλον δεν επιτρέπεται η αλόγιστη χρήση της γνώσης και της βοήθειας. Αλλιώς θα έπρεπε όσοι ασχολούνται με τον εσωτερισμό να περιφέρονται ως άλλοι Superman βοηθώντας τον κάθε «αδύναμο» αυτής της ζωής.

Καλέ μου φίλε, βλέπω ότι στις ανησυχίες σου κυριαρχεί μια αγωνία για πράγματα που ορισμένες φορές μεγαλοποιούνται. Ειλικρινά υπάρχουν πολλές πτυχές έρευνας που ο καθένας μπορεί να κοιτάξει, όμως η τραγικοποίηση και η εσχατοσύνη δεν ανήκουν στην ηρεμία και στην πειθαρχία που απαιτείτε στον χώρο του εσωτερισμού.

Βέβαια ο δρόμος είναι προσωπικός και ο καθένας διαλέγει πως θα τον περπατήσει, είθε να κάνουμε τις καλύτερες επιλογές.

Την αγάπη μου και την καλησπέρα μου.

[Zadok the priestess]

Κατ' αρχήν ... ψυχραιμία!

Με πανικό ποτέ και κανείς δε βοήθησε σε οποιαδήποτε κατάσταση... Αντιθέτως δημιούργησε προβλήματα ακόμη κι εκεί που δεν υπήρχαν.

Επειδή το θέμα επεκτάθηκε γρήγορα και θα χρειαζόμουν ιδιαίτερα μακροσκελή τοποθέτηση για να αναπτύξω όλες τις σκέψεις οι οποίες μου γεννήθηκαν, θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω απλά απαντώντας στα τελευταία - βασικά, κατά την κρίση μου - ερωτήματα.

>QBB<

Εμείς τι κάνουμε όμως?
Παραδεχόμαστε την "αντικειμενική τεχνική αδυναμία" μας και αφήνουμε κάποιον "έρμαιο" της τύχης του?

Κατ' αρχήν, δεν ανακατευόμαστε εκεί που δε μας "σπέρνουν" και κοιτάμε τη δουλειά μας.

Αν αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει "αντικειμενική τεχνική αδυναμία" και με βάση την προηγούμενη απάντηση, ειδοποιούμε κάποιον με αντικειμενική τεχνική δυνατότητα.
Αυτό δε συνιστά εγκατάλειψη φυσικά.

Και γιατί βρέθηκε μπροστά μας τότε αυτό το περιστατικό?

Ίσως για να αποκτήσουμε την εμπειρία και να δοκιμάσουμε τα όρια της δικής μας εμπλοκής - τίποτε άλλο.

Δεν οφείλουμε όταν εντοπίσουμε ένα τέτοιο άτομο δίπλα μας να προσπαθήσουμε να το "βοηθήσουμε"?

Εάν υφίσταται "αντικειμενική τεχνική αδυναμία", δεν μπορούμε να "βοηθήσουμε" πέρα από το να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, βοηθάμε ανάλογα...

Ή, ακόμη κι αν είναι επικίνδυνη η μετακίνηση του ασθενούς, τι κάνω εαν είναι νύχτα σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και έρχονται αυτοκίνητα του σκοτωμού κατά πάνω στον τραυματία?
Δεν θα τον τραβήξω απο τον δρόμο? Θα σκεφτώ πως ίσως πεθάνει απο μετακίνηση σπονδύλου?
Αφού είναι ήδη σε πορεία θανάτου.(μην εμπλακούμε τώρα στο τι είναι θάνατος, είναι κατανοητό το παράδειγμά μου).

Επειδή έχω εκπαιδευτεί να δίνω πρώτες βοήθειες και να αντιμετωπίζω κάποια ζητήματα, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι η μόνη σωστή αντίδραση είναι να προσπαθήσουμε να ανακόψουμε τη ροή των αυτοκινήτων όσο γίνεται, τοποθετώντας κάποια πινακίδα ή κάποιο κατάλληλο εμπόδιο σε σημείο αρκετά πριν το ατύχημα.

Εύκολα συμπεραίνουμε, ότι χρειάζεται γνώση η εμπλοκή σε μία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και δεν αρκεί η καλή πρόθεση.
Το ζήτημα είναι ότι η γνώση απαιτεί εμπειρία κλπ. κλπ.

[Ramoglou]

Κάποτε είπα σ’ ένα φίλο ότι η πολυδιάσπαση δεν ωφελεί διότι αφ’ ενός αποσπά την προσοχή, αφ’ ετέρου το συμπέρασμα δεν ανάγετε στην πολυσυλλεκτικότητα αλλά παραμένει μετέωρο.
Όπως βέβαια μετέωρο παραμένει και το ερώτημα που δημιούργησε τη συζήτηση.

Για παράδειγμα, είναι σαν να φωνάζεις 3-4 φίλους και να τους ανοίγεις μια συζήτηση και ενώ συζητάτε να σηκώνεσαι και να πηγαίνεις στο δίπλα σπίτι και να ανοίγεις την ίδια συζήτηση αφήνοντας τους άλλους μετέωρους, όπως βέβαια και τις απαντήσεις τους.

Καλημέρα.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Καλησπέρα σε όλους.

Μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα να σας διηγηθώ και τη δική μου εμπειρία μου ελπίζοντας να μου πείτε και εσείς την προσωπική σας γνώμη. Είμαι 24 χρονών και πριν από 3 χρόνια έχασα τον καλύτερό μου φίλο σε τροχαίο ατύχημα με το μηχανάκι. Επειδή ήμασταν πολύ δεμένοι μου κόστισε πολύ τόσο σε εμένα όσο και στην υπόλοιπη παρέα και έκανα πολύ καιρό να το ξεπεράσω. Το πιο δύσκολο, όμως, ήταν να εξηγήσω το χαμό του Πέτρου στον τρίχρονο τότε, αδερφό μου, Μανώλη, ο οποίος συνεχώς τον αναζητούσε και εγώ δεν ήξερα τι ακριβώς να του πω. Όπως καταλαβαίνετε ο Μανώλης ήταν η αδυναμία όλων των παιδιών της παρέας εξαιτίας της μεγάλης διαφοράς ηλικίας που είχαμε, αλλά η σχέση του με τον Πέτρο ήταν η πιο δυνατή. Ένα χρόνο αργότερα, συγκεκριμένα τέλη Ιουλίου του 2004, και ενώ καθόμουν με άλλον ένα φίλο μου στο μπαλκόνι του σπιτιού μου συζητώντας περί ανέμων και υδάτων, η κουβέντα ήρθε στον Πέτρο, αναπολώντας πόσο ωραία περνούσαμε όταν ζούσε. Ο Μανώλης ήταν μπροστά στη συζήτηση και τότε ήταν που είπε κάτι που το θεωρήσαμε αρκετά περίεργο όταν το ακούσαμε. Ενώ, λοιπόν, συζητούσαμε για την πενταήμερη της τρίτης λυκείου, ο αδερφός μου πετάχτηκε και μας είπε: « Όταν σπάσατε την κιθάρα του Πέτρου εκείνος στενοχωρήθηκε πολύ». Όπως καταλαβαίνετε μείναμε μαλάκες και τον ρωτήσαμε που το έμαθε, αφού αυτό έγινε πριν ακόμα αυτός γεννηθεί!!!! Η απάντηση που πήραμε ήταν: « Μου το είπε ο Πέτρος». Πράγμα αδύνατον σκεφτήκαμε εμείς αφού όσο ζούσε ο Πέτρος, ο Μανώλης ήταν πολύ μικρό παιδί για να του πει κανείς κάτι τέτοιο. Η ερώτηση που ακολούθησε ήταν « Πότε σου το είπε αυτό;» και τότε μας αποτελείωσε λέγοντάς μας με εξαιρετική απάθεια: « Όταν άρχισε το καλοκαίρι τότε που κοιμόμουν στο δωμάτιό σου»( Αυτό είναι αλήθεια καθώς χρειάστηκε για ένα διάστημα να μείνει στο δωμάτιό μου). Τότε του εξηγήσαμε όπως είχαμε κάνει και αμέσως μετά το θάνατό του ότι δεν είναι πια εδώ και ότι δεν γίνεται να του μίλησε. Ο μικρός δεν έδειξε να πείθεται και εμείς το αφήσαμε στην άκρη πιστεύοντας ότι κάπου το κρυφάκουσε. Στον ένα χρόνο που ακολούθησε συνέχισε να μου περιγράφει καταστάσεις που έχουμε ζήσει με τον Πέτρο, ενώ το περίεργο ήταν πως έδειχνε να έφερνε επίτηδες τη συζήτηση σε αυτόν. Ήξερε για παράδειγμα το λόγο που εγώ και ο Πέτρος στο παρελθόν είχαμε τσακωθεί πολύ άσχημα κάτι το οποίο δεν ήξεραν καλά καλά τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας. Καταρχάς δεν είπα τίποτα από όλα αυτά στους γονείς μου για να μην τρομάξω ούτε αυτούς ούτε τον μικρό και οι μόνοι που το γνώριζαν αυτό ήταν μερικοί κοντινοί φίλοι που είχαν ακούσει κάποιες από τις ‘ιστορίες’ του παιδιού. Ακόμα πιο περίεργο είναι πως ο Μανώλης πάντα απέφευγε τη συζήτηση για αυτό το θέμα και μιλούσε μόνο τις φορές που εκείνος διάλεγε. Ακόμα και σήμερα που τα φαινόμενα έχουν αραιώσει λίγο δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά και ποια είναι η ξεχωριστή σχέση των δύο αυτών ανθρώπων, αλλά ό, τι παραφυσικό ή μη και να συμβαίνει, αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι μήπως διαταραχτεί ψυχολογικά ο μικρός μου αδερφός στο παρόν ή στο μέλλον. Οποιαδήποτε συμβουλή είναι ευπρόσδεκτη γιατί αισθάνομαι χαμένος…

Φυσικά και του το είπε ο Πέτρος. Ο Μανωλάκης έγινε Πέτρος εκείνη την στιγμή. Πολύ πιθανόν να σκέφτηκε ΠΩΣ θα ένιωθε εκείνος αν του έσπαζαν κάποιοι μια κιθάρα ή ένα παιχνίδι του. Το πιθανότερο είναι πως θα στενοχωριόταν.

Αλλά ο Μανωλάκης είναι μικρός. Δεν μπορεί να εκφραστεί επ' ακριβώς ή να πει ότι "έβαλα τον εαυτό μου στην θέση του Πέτρου". Έτσι λέει "Μου το είπε ο Πέτρος." Δεν υπάρχει τίποτε το παράξενο. Εννοεί "είναι σαν να μου το είπε ο Πέτρος". Τα παιδιά είναι ιδιαίτερα αφαιρετικά στον λόγο τους. Το "είναι σαν", παραλείπεται από τον Μανωλάκη. Αυτό - αυτή η αφαίρεση - προκαλεί όλο το μπάχαλο. Νομίζουμε πως κάτι κρύβεται, κάτι μυστήριο, κάτι παράξενο, κάτι μεταφυσικό. Χαλάρωσε φίλε μου. Εγώ θα έλεγα πως ο Μανωλάκης είναι πολύ έξυπνος. Τίποτε παραπάνω...

[Παύλος Βουλουτιάδης]

"τα οράματα είναι ένδειξη παράνοιας ή μηνύματα απο το Μεγάλο Πνεύμα"?

Δεν έχει σημασία.

Το λάθος που κάνουν οι άνθρωποι είναι πως προσπαθούν να μετουσιώσουν σε λόγο τα βιώματά τους. Ένα όραμα είναι ένα βίωμα. Από την στιγμή που μετατρέπει κάποιος σε λόγο κάτι που εμπεριέχει στοιχεία παρά του λόγου, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί έτσι, "παράλογος" ή "παρανοϊκός".

Γι' αυτό είναι καλύτερο να μην μιλάμε γι' αυτά αλλά να τα μελετάμε ενδόμυχα μέσα μας και να παρουσιάζουμε μόνο εκείνα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν λογικά από τους άλλους.

Κοίτα : αν πω - όχι εγώ, κάποιος άλλος - "βλέπω οράματα", ε ρε τι έχει να γίνει δηλ ... καταλαβαίνεις, τι να λέμε ... Αυτός, γνωρίζει πως έτσι και εκφραστεί κατ' αυτόν τον τρόπο, το πιθανότερο είναι να τον περάσουν για τρελό. Ε, τρελός είναι να το κάνει ;

Μην κοιτάς οι εσωτεριστές. Ε, αυτοί πάνω κάτω γνωρίζουν κάποια πράγματα, δεν είναι και τελείως άσχετοι. Θα το ψάξουν δηλ. το θέμα.

Όσοι λένε πως βλέπουν οράματα, μάλλον δεν βλέπουν την τύφλα τους για μένα. Γιατί όσοι πραγματικά βλέπουν οράματα, δεν λένε τίποτε.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Και γιατί βρέθηκε μπροστά μας τότε αυτό το περιστατικό?

Για να κάνεις αυτήν την ερώτηση.

Άντε, σ' αφήνω ...

[Avaris]

Συνεχίζω, βάζοντας το θέμα σε μια άλλη διάσταση:

Την ιστορική - θεωρητική του Διάσταση.

Έστω ότι το ένα απο τα παραπάνω παραδείγματα είναι αληθές. Αυτό με το νήπιο εννοώ.

Μήπως κινδυνεύει να γίνει ένα ακόμη θύμα του "Κυνηγιού των Μαγισσών"?

Μήπως η "Δίωξη των Διαφορετικών" (βλ. Μαγισσών) δεν σταμάτησε ποτέ?

Και μήπως με το να κλείνεται ο κάθε "Εσωτερικά ευαισθητοποιημένος" άνθρωπος στην "Εσωτερική προσωπική του σφαίρα Αυτογνωσίας" απλώς επιβοηθά την επιτυχή εξέλιξη αυτού του "Αιώνιου κυνηγιού Μαγισσών"?

Το «Σώμα» αυτό των «Διαφορετικών» αποτελούνταν πάντα από κάποια «Βασική Σύνθεση».

Τα άτομα που είχαν κάποιες «Παράξενες Ιδιότητες», που «ξέφευγαν» από τα «συνηθισμένα».

«Προικισμένοι» με διάφορες εκφάνσεις της "Δύναμης", όπως της Διόρασης, της Θεραπείας, της Υποβολής, της Μαντείας και χίλιες δυο άλλες.

Συνολικά, η Ιστορία τους ονόμασε «Μάγους» και «Μάγισσες».

Οι άνθρωποι αυτοί (οι Διαφορετικοί) είχαν την μοίρα της πόρνης. Όλοι ήθελαν τις υπηρεσίες τους μα κανείς δεν ήθελε επίσημα σχέσεις μαζί τους.

Και κάθε «πολιτικοκοινωνική κακοδαιμονία», ξεσπούσε πάνω τους ως εύκολα εξιλαστήρια θύματα.

Ο ρόλος τους αυτός ως «εύκολα εξιλαστήρια θύματα» τους μετέτρεψε σε ένα χωνευτήρι που οι «εκάστοτε κρατούντες» φρόντιζαν να «γεμίζουν» κατά καιρούς με κάθε «ανεπιθύμητο πρόσωπο» (αντιφρονούντες). Δεν είχαν, άλλωστε, παρά να τους βαφτίσουν «Μάγους» κι αυτό ήταν όλο.

Το «έντονα ετερόκλητο» της «σύνθεσης» αυτού του «Σώματος των Διαφορετικών» κατέστησε απαγορευτική την Μαζική Αντίδραση αυτών των «Ιστορικών Θυμάτων».

Εξίσου όμως υπεύθυνη στάθηκε, η "ατομοκεντρικού προσανατολισμού" φιλοσοφία "Δράσης" αυτών των ατόμων. Δηλαδή, η φιλοσοφία του "Διάγω μόνος μου την πορεία μου και δεν παρεμβαίνω πουθενά". Άρα, ανεβαίνω και στην Πυρά μόνος μου, χωρίς συντρόφους και χωρίς να τραβήξω το σπαθί μου. Δηλαδή, "γυρνάω και το άλλο μάγουλο".....

Ο ρόλος αυτός που κάποτε έπαιξαν η Ι.Εξέταση και τα Ιερατεία σε αγαστή συνεργασία με τα Καθεστώτα της εκάστοτε εποχής δεν εξέλειπε δυστυχώς ούτε από την σημερινή σύγχρονη (και κατ’ επίφασιν φιλελεύθερη) κοινωνία.

Τα Καθεστώτα (κάθε χρώματος) θέλησαν να διατηρήσουν το πολύτιμο αυτό «χωνευτήρι» των «αντιδραστικών». Τους έλλειπε δυστυχώς όμως ο βασικός Παράγοντας: μια Ι. Εξέταση.

Και την βρήκαν στο όνομα της Ψυχιατρικής.

Αυτή είναι που καθορίζει τα επίσημα πρότυπα αποδεκτής συμπεριφοράς. Όποιος ξεφεύγει «διώκεται».

Εάν πχ, πάρεις μια Αναβολή από το Στρατό (επειδή , έστω, μια ερωτική απογοήτευση σε έριξε σε μελαγχολία) έχεις "σταμπαριστεί" για τα καλά. Ένα απο αυτά που θα συμβεί άμεσα είναι πως εν ριπή οφθαλμού η Δευτεροβάθμια Επιτροπή του Υπ. Μεταφορών θα σου αφαιρέσει το δίπλωμα οδήγησης. Επίσης, ξέχνα την καριέρα ως Δημόσιος Υπάλληλος.

Αυτό πως μεταφράζεται? Απαγορεύεται η «ευαισθησία».

Το «χωνευτήρι» λοιπόν διατηρήθηκε. Και όπως πάντα στην Ιστορία, ποικίλες «κατηγορίες Διαφορετικών» φρόντιζαν πάντα να το κρατάνε «γεμάτο».

Άλλοτε Αριστεροί, άλλοτε δούλοι, άλλοτε "εταίρες", μα πάντα την βασική συμμετοχή είχαν οι ίδιοι που την είχαν σε όλη την Ιστορία.

Οι «Μάγοι» και οι «Μάγισσες».

Γιατί, πως άραγε πιστεύουμε πως φέρεται η κοινωνία σε ένα «προικισμένο παιδί»? πχ Διοράτη?

Με κατανόηση για τις «extra terestra” δυνάμεις του? Ή μήπως με «ντροπή» και «φόβο»?

Πόσα από αυτά τα παιδιά άραγε φτάνουν «ήρεμα», «ώριμα» και «νηφάλια» στην ενηλικίωση όπου θα έχουν πλέον μια ευκαιρία να "επιβιώσουν" και να "αναπτύξουν" τις "δυνάμεις" τους μέσα απο την γενικότερη ανάπτυξη της "Αυτογνωσίας" τους?

Και τι θα γίνει εάν «πιέσεις» άραγε ένα τέτοιο «προικισμένο νήπιο» θεωρώντας το ως «τρελλό» που «χρήζει ψυχιατρικής θεραπείας»?

Θα ξανααναφέρω το ίδιο παράδειγμα:

Σε μια παιδική εκπομπή , τα Bionicles , που έβλεπα με τον γυιό μου ένα βράδυ, η Νοκάμα λέει στον Βακάμα – η υπερδύναμη του οποίου είναι τα «οράματα» που βλέπει αλλά δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμη :

«τα οράματα άραγε είναι ένδειξη παράνοιας ή Μηνύματα από το Μεγάλο Πνεύμα»?

Αυτό είναι το ερώτημα που αρνείται να «αποδεχτεί» και να «απαντήσει» η Ψυχιατρική.

Τα «οράματα» και γενικά αυτές οι «εκδηλώσεις του παράξενου και μεταφυσικού», για την Ψυχιατρική είναι «παράνοια» και μόνον.

Ενίοτε Νευρώσεις, άλλοτε Ψυχώσεις , όπως και νάχει όμως, μια «πάθηση».

Συνεπώς, το άτομο αυτό, θεωρείται «ασθενής», δηλαδή, άχρηστος κι ενίοτε «επικίνδυνος» για την κοινωνία.

Το αν αυτό το «νήπιο» πέφτει σε «εκστάσεις» και βλέπει «οράματα», για την Ψυχιατρική είναι άντε μια Επιληψία και «καθάρισε».

Εάν αυτό το νήπιο ζούσε σε μια κοινωνία Σαμάνων, θα είχε καλύτερη αντιμετώπιση. Θα γινόταν αντιληπτό το «χάρισμά» του και φυσικά θα «εκπαιδεύονταν» από τον «Γηραιό Σαμάνο» της κοινότητας και κάποια μέρα θα παρείχε τις "υπηρεσίες" του στην Κοινότητα.

Στην σύγχρονη δυτική κοινωνία όμως, η Ψυχιατρική Αστυνομία θα το καταδικάσει να μπαινοβγαίνει σε λευκά κελιά, σε ζουρλομανδύες, σε ηλεκτροσόκ και βαριές φαρμακευτικές αγωγές.

Εμείς που φτάσαμε σώοι και αβλαβείς στην ενηλικίωση και μπορούμε να «ασχολούμαστε» με τη «Σκοτεινή πλευρά» της Σελήνης (Μεταφυσική) χωρίς να κινδυνεύουμε , γελιόμαστε οικτρά αν νομίζουμε πως δεν θα κινδυνέψουμε ποτέ απο την καθεστηκυία τάξη των "κρατούντων Μη-Διαφορετικών".

Θυμηθείτε τους X-men. Το κυνήγι των «Μεταλλαγμένων» από την υπόλοιπη κοινωνία.

Θυμηθείτε την σφαγή των Νηπίων – Τζεντάι στην «Επιστροφή των Σηθ» (Star Wars).

Θυμηθείτε το κυνήγι των Μεταλλαγμένων στην Ολική Επαναφορά.

Και ξαναθυμηθείτε το «Κυνήγι των Μαγισσών» στις όποιες Ιστορικές του εκφάνσεις.

Ποιός θα περίμενε πως το "πανίσχυρο Τάγμα των Ναιτών" θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος πριν 699 χρόνια?

To "Κυνήγι των Διαφορετικών" έχει ιστορικά μετατραπεί σε "Αρχέτυπο" πια στο Συλλογικό Ασυνείδητο.

Γι' αυτό άλλωστε και "παίζει" πλέον και ως "κινηματογραφικό στερεότυπο". Έχει σοβαρή "ιστορικοκοινωνική βάση " αλλοιώς δεν θα "αξιοποιούνταν απο το Χόλλιγουντ.

Το ιδεαλιστικό τμήμα της υπόθεσης είναι το εξής:

Τι πιστεύετε πως θα πάθαινε ένα «προικισμένο νήπιο» (πχ Ενορατικός) απο την "Σύγχρονη κοινωνία" μας με το που θα "εντοπιζόταν"?

Πόσο «ασφαλές» θάταν στα χέρια της Ψυχιατρικής? Γιατί σίγουρα, εκεί θα «κατέληγε».

Τι θα κάναμε (ή τι θα οφείλαμε συνειδησιακά – ως «Διαφορετικοί» (όσοι νοιώθουμε έτσι κι όσοι έχουμε το θάρρος να το παραδεχτούμε/αποδεχτούμε) – να κάνουμε) εάν εντοπίζαμε στον κύκλο μας ένα τέτοιο «προικισμένο νήπιο»?

(απαντήσεις φυσικά δόθηκαν πιο πάνω, δεν κάνω πως δεν τις βλέπω. Αλλά τώρα επιμένω στην διεύρυνση του "πρίσματος", πχ με την "συγκεκαλλυμμένη αδιαφορία" μας, πόσα εκατομμύρια "προικισμένα" νήπια αντί να βρούν το Δρόμο προς την Ατραπό θα βρούν αυτόν προς το Άσυλο? Ή αντίστοιχα το Δρόμο της Οργής αντί αυτόν της Γαλήνης και της Δημιουργίας?)

Και μήπως γενικότερα θα έπρεπε να είμαστε "περισσότερο ψυλλιασμένοι" για το τι "μορφή" θα μπορούσε να έχει το επόμενο "Κυνήγι Μαγισσών"?

πχ εαν οι Μεγάλες Δυνάμεις κάνουν πειράματα με Ψυχικές Δυνάμεις, με σκοπό φυσικά να τις "χρησιμοποιήσουν" σε πολεμικές - και μη - ρήξεις, πως είναι δυνατόν να αφήσουν "ανεξέλεγκτη την δεξαμενή" που γεννάει τα "πειραματόζωά" τους?

Και ποιά είναι αυτή η "Δεξαμενή"?

Μα όλοι οι "Ψυχικά προικισμένοι" (ή παντοιοτρόπως "εξελιγμένοι") φυσικά.

Οι "Διαφορετικοί".

Αυτοί που ιστορικά ονομάστηκαν "Μάγοι" και "Μάγισσες".

(Είναι τυχαία άραγε η Δίωξη των Τεκτόνων απο μέρους του Χίτλερ?)

Αυτό το αίσθημα "αυτοπαράδοσης" είναι "απολύτως υπεύθυνο" για κάθε σταγόνα αίματος στο Αέναο Κυνήγι των Μαγισσών.

Προσωπικά, θεωρώ υπεύθυνο τον Ιάκωβο του Μολέ που παρέδωσε αμαχητί το Τάγμα των Ναιτών, υποκύπτοντας ακριβώς σε αυτό.

Ίσως το ονόμασε Συνταύτιση με το Συμπαντικό Σχέδιο. Εγώ το ονομάζω Αυτοπαράδοση. Εγκατάλειψη της τιτάνιας προσπάθειας να είμαστε πάντοτε Αίτια. Και προσαρμογή στο ρόλο του Αποτελέσματος.

Αποκλείεται να μην γνώριζε ή να μην διαισθανόταν τι μέλλει γεννέσθαι. Είχε χρόνο να δημιουργήσει την "διάδοχη κατάσταση". Και μπορούσε να πεθάνει με το σπαθί στο χέρι. Θα προτιμούσα να διάβαζα σήμερα πως πρόλαβαν να δείξουν τη δύναμή τους οι Ναίτες προστατεύοντας το Τάγμα τους και τους Ιππότες τους κάνοντας επίθεση και παίρνοντας μαζί τους στο Θάνατο τον Φίλιππο της Γαλλίας και τον Πάππα. Παρά που κάθησαν να τους σφάξουν σαν τα πρόβατα στα κρεβάτια τους υποτασσόμενοι στη Μοίρα τους.

Όχι φίλοι μου. Θεωρώ πως όλοι όσοι "Βαδίζουν την Ατραπό" ανήκουν στους "Διαφορετικούς". Και με το να κλείνεται ο καθένας στο "εσωτερικό του ", απλώς είναι σαν να λέει "εμπρός σφάξτε μας για μία ακόμη φορά".

Και θα το κάνουν, γιατί οι πολλοί "φοβούνται" τους "Διαφορετικούς".

Και τότε κανένα Τάγμα δεν θα καταφέρει να προστατέψει κανένα μέλος του (για μία ακόμη ιστορική φορά).

Προσωπικά, νοιώθω αδελφική μου υποχρέωσή να "βοηθήσω" κάθε "Διαφορετικό", ώστε να μην ξαναυπάρξουν "Πυρές Μαγισσών" κάθε είδους.

Και το κάθε "προικισμένο νήπιο" που έρχεται σε αυτό τον Υλικό Κόσμο, έχει ανάγκη την βοήθεια της "Αδελφότητάς" του για να εξελιχθεί.

Αδιαφορώ ποιό Μονοπάτι, ποιά Ατραπό Γνώσης θα επιλέξει αργότερα.

Αλλά, θα πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία να μεγαλώσει προστατευμένο απο την Αδελφότητα, ώστε ώριμο και ασφαλές μια μέρα να μπορεί - έχοντας αναπτύξει τις Εσωτερικές του Δυνάμεις Αυτογνωσίας αλλά και αυτοπροστασίας - να επιλέξει εν Ειρήνη το Μονοπάτι του.

Και δεν θεωρώ πως αυτή είναι μια δράση Σουπερμαν φίλε Ράμογλου. Είναι μια φιλοσοφία δράσης αλληλεγγύης απέναντι σε κάθε Δυνητικό Αδελφό. Είναι μια Φιλοσοφία Δράσης που εάν μετατραπεί σε Συλλογική τότε σε λίγο καιρό το «Σώμα των Εσωτερικά Διαφορετικών (ευαισθητοποιημένων)» θα είναι αρκετά ισχυρό ώστε να μην κινδυνεύει από τίποτα. Το αντίθετο θάλεγα.

Σύμφωνα με αυτή την Φιλοσοφία, πρέπει να πάψει να κυριαρχεί ο Ατομικισμός του στυλ "εγώ θα κοιτάξω το δικό μου Μονοπάτι Αυτογνωσίας και ο καθένας ας κάνει οτι γουστάρει. Ο καθείς το Κάρμα του". Όχι, είναι μια πολύ βολική ατομιστική φιλοσοφία για να είναι αληθινή.

Γιατί αυτή η "Ατομιστική Φιλοσοφία" είναι που θα προετοιμάσει το επόμενο "Κυνήγι Μαγισσών".

Και δεν έχετε παρά να κλείσετε τα μάτια όλοι σας και να οραματιστείτε όσο πιο βαθιά μπορείτε πως είναι νάσαι "επάνω στην Πυρά". Όλοι σας την έχετε αυτή την ανάμνηση. Και δεν νομίζω πως θάθελε κανείς να την "ξαναβιώσει".

[NEHEMAUT]

Σύμφωνα με αυτή την Φιλοσοφία, πρέπει να πάψει να κυριαρχεί ο Ατομικισμός του στυλ "εγώ θα κοιτάξω το δικό μου Μονοπάτι Αυτογνωσίας και ο καθένας ας κάνει οτι γουστάρει. Ο καθείς το Κάρμα του". Όχι, είναι μια πολύ βολική ατομιστική φιλοσοφία για να είναι αληθινή.

Γιατί αυτή η "Ατομιστική Φιλοσοφία" είναι που θα προετοιμάσει το επόμενο "Κυνήγι Μαγισσών".

Και δεν έχετε παρά να κλείσετε τα μάτια όλοι σας και να οραματιστείτε όσο πιο βαθιά μπορείτε πως είναι νάσαι "επάνω στην Πυρά". Όλοι σας την έχετε αυτή την ανάμνηση. Και δεν νομίζω πως θάθελε κανείς να την "ξαναβιώσει".

Ελπίζω να μην κυριολεκτείς για την ανάμνηση αλλά να είναι παραβολικό.

Τι προτείνεις Αvaris?
Πιστεύεις ότι αυτός ο δρόμος μπορεί να είναι ανακοινώσιμος και πολυσύχναστος ?
Επίσης θα ήθελα να ρωτήσω πως συνδέεις την αυτογνωσία και την εξέλιξη με τους μάγους, την ιερά εξέταση κλπ?

[Ramoglou]

Αγαπητέ Avaris, παρ’ όλες τις ανησυχίες σου και παρ’ όλα τα όσα ιστορικά μας κατέθεσες, οι μάγισσες υπάρχουν, όπως βέβαια και οι μάγοι και άλλοι του σιναφιού.

Είδα πως με μεγάλη σπουδή αφιέρωσες ένα μεγάλο κομμάτι του κειμένου σου στις «μάγισσες», είδα να αναρωτιέσαι πολλά, δεν είδα όμως να αναρωτιέσαι γιατί κυνήγαγαν «μάγισσες» και όχι «μάγους», μήπως η θέση της γυναίκας στην εν λόγο εποχή δεν ήταν και η καλύτερη ; Μήπως η γνώση δεν έπρεπε να πάει στη γυναίκα με κάθε τρόπο εκείνη την εποχή ;

Ας μην κινδυνολογούμε και ας έχουμε μια πιο πλατιά οπτική, τόσο των τότε δρώμενων όσο και των σημερινών.

[Avaris]

"NEHEMAUT"]

Τι προτείνεις Αvaris?

Πιστεύεις ότι αυτός ο δρόμος μπορεί να είναι ανακοινώσιμος και πολυσύχναστος ?

Επίσης θα ήθελα να ρωτήσω πως συνδέεις την αυτογνωσία και την εξέλιξη με τους μάγους, την ιερά εξέταση κλπ?

Αγαπητή Nehemaut,


Κατ' αρχήν, μια ενδιαφέρουσα εκδοχή που δόθηκε σε άλλο Forum επί του ιδίου θέματος:

Για το νήπιο του παραδείγματος... τα πράγματα νομίζω πως είναι απλά.

Τι πιστεύετε πως θα πάθει το «προικισμένο νήπιο» του παραπάνω παραδείγματος?

Κατα πάσα πιθανότητα, το παιδάκι δεν θα πάθει απολύτως τίποτα.

Κατα πάσα πιθανότητα, οι γονείς του παιδιού θα "του εξηγήσουν" πολύ πειστικά πως δεν υπάρχουν φαντάσματα, δεν υπάρχουν ξωτικά, δεν υπάρχουν φανταστικοί φίλοι...

Κατα πάσα πιθανότητα, οι γονείς του παιδιού ίσως το μαλώσουν επειδή "λέει ψέμματα", αλλά δεν θα ανησυχήσουν... Γιατί τα παιδιά είναι παιδιά, κι όλη την ώρα "φαντάζονται πράγματα".

Κατα πάσα πιθανότητα, το παιδάκι θα "πειστεί", και θα ξεχάσει, μεγαλώνοντας. Και θα αρχίσει να σκέφτεται "λογικά", όπως οι μεγάλοι.

Κατα πάσα πιθανότητα, το "χάρισμα" αυτού του παιδιού θα πέσει σε λήθαργο, και θα παραμείνει ανενεργό ίσως για όλη του τη ζωή. Έτσι δεν θα διαφέρει σε τίποτα.

Θεωρεί φυσικά πως το νήπιο έχει όντως κάποιο «χάρισμα», το οποίο στην πορεία κινδυνεύει να «χαθεί», οδηγώντας - ως εκ τούτου - το «νήπιο» να γίνει «κάτι άλλο» από αυτό που πραγματικά «είναι».

Φυσικά, αυτή η «εσωτερική αντίθεση» θα το «διαστρέψει ψυχολογικά». Είναι δηλαδή, ένα υποψήφιο «ψυχωτικό» όν. Και φυσικά, εγκυμονεί πάντα ο κίνδυνος να του βγει σε «ακατανόητη (?) οργή» αυτή η «βίαιη διαστροφή της πορείας του» και της «ψυχολογίας» του. Σε «οργή» και «βία».

Ας δώσουμε λοιπόν μια ακόμη αναγκαία προέκταση στο θέμα:

«Τι γίνεται με τα όντως «προικισμένα» νήπια? Ή αλλιώς, "εξελιγμένες Ψυχές"?

Ας δούμε το θέμα με άξονες τα ερωτήματά σου φίλη μου.

Πρώτα το ερώτημά σου

«Τι προτείνεις Άβαρις»? :

Γιατί η Κοινωνία συνολικά εκπέμπει ότι πιο μίζερο αντί για ότι πιο όμορφο?

Επειδή είναι πιθανόν να μου πεις :

«Ο καθένας βλέπει ότι θέλει να δεί» και «Αντιλαμβάνεται ότι είναι συντονισμένος και προδιαθετειμένος να αντιληφθεί»,

για να προσπεράσουμε αυτό τον «μικρό φιλοσοφικό σκόπελο», θα συμφωνήσουμε να κοιτάξουμε τις «φάτσες» των ανθρώπων στο λεωφορείο, στις δουλειές τους, στους δρόμους.

Αυτό που θα διαπιστώσουμε είναι μια μελαγχολική εικόνα που θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο :

« H απόλυτη κατάθλιψη».

Λειτουργεί μήπως τίποτε «αγνά» στις «διαπροσωπικές σχέσεις» ?

Υπάρχει μήπως η αίσθηση της εμπιστοσύνης του ατόμου απέναντι στους συμπολίτες του μα και στους Πολιτειακούς θεσμούς?

Μήπως η ίδια η Γραφειοκρατική Δομή της Πολιτείας λειτουργεί ορθά και ανακουφιστικά για το μέλος της κοινωνίας?

Μήπως δεν λειτουργεί ο κανόνας «ο τραβών πιο γρήγορα το πιστόλι κυριαρχεί»?

Ή μήπως δεν πεθαίνουν εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο από την πείνα, τη δίψα και τις αρρώστιες?

Θα μπορούσα να αναφέρω εκατοντάδες παρόμοια κοινωνικοφιλοσοφικά ερωτηματικά. Αλλά δεν έχει νόημα. We've got the point.

Καμία αντίρρηση πως η κοινωνία του σήμερα έχει εξελιχθεί σε σχέση με την κοινωνία του 1900 ή του 1800.

«Έχει εξελιχθεί όμως αρκετά»?.

Είναι αμείλικτα τα ερωτήματα :

1) «γιατί εξακολουθούμε να εξελισσόμαστε τόσο βασανιστικά αργά ως Ανθρώπινη κοινωνία?».

Και

2) «έχουμε χρόνο ως Ανθρώπινο είδος, Κοινωνία και πλανήτης για να διαθέσουμε στην «αργή αυτή κοινωνικοφιλοσοφική ανάπτυξη»?

Εάν πούμε απλώς, «άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» ή του «Συμπαντικού Σχεδίου» και το σύνηθες «ο Καθείς τον Δρόμο του», τότε «νίπτουμε τας χείρας μας» για μια ακόμη φορά.

Είναι σαν να λέμε «στο διάβολο κι ο πλανήτης και ο άνθρωπος. Δεν έχω δικαίωμα «παρέμβασης στο Συμπαντικό Σχέδιο», συνεπώς κάθομαι και κάνω τον βραδινό διαλογισμό μου, προχωράω εγώ στην Αυτογνωσία μου και ότι είναι να γίνει θα γίνει.

Άλλωστε, Αιώνια Ψυχή είμαι, τι με νοιάζει εάν καεί ο πλανήτης? Κάπου αλλού θα ενσαρκωθώ (ή μη, ποιος ξέρει?) και θα συνεχίσω ούτως ή άλλως την αυτοεξέλιξή μου. Και στο υλικό πεδίο να μην είναι, πιθανόν να συνεχίσω να υφίσταμαι και να εξελίσσομαι σε άλλα «εσωτερικά πεδία». Γιατί να «φορτωθώ» με Κάρμα κάνοντας «του κεφαλιού μου παριστάνοντας τον Προμηθέα»? Κι αυτός τα ίδια έκανε και τελικά οι ……(?) τον κρέμασαν (συμβολικά) στον Καύκασο δημιουργώντας το ισχυρότερο Αρχέτυπο στον Χώρο του Εσωτερισμού:

το γλαφυρότερο, "αντιπαράδειγμα" ανθρώπινης τολμηρής παρέμβασης στο Συμπαντικό Σχέδιο». Κι όποιος τολμάει, ας μην "φοβηθεί" τις "συνέπειες". Αυτό δεν είναι άλλωστε, η μία όψη του Συμβολισμού του Προμηθέα?

Η παρακάτω είναι η απάντηση στην ερώτηση (που σίγουρα προέκυψε) :

«από πού και πως οριοθετείται ο χαρακτηρισμός «αργή εξέλιξη»? «Αργή σε σχέση με τι»?

Η «εξέλιξή» μας είναι «αργή» σε σχέση με το «πόσος χρόνος» μας απέμεινε για να αποκαταστήσουμε την «αρμονία στον πλανήτη».



Δεν μένει παρά να σκεφτούμε πως όλα στην Κοινωνία μας (ως ιδεαλιστικό και υλικό γίγνεσθαι) είναι Δημιουργήματα του Ανθρώπου. Και όχι έτσι «αόριστα», αλλά «συγκεκριμένων ανθρώπων» .

Ανθρώπων που «έφεραν» (και «φέρουν εντός τους») μια «συγκεκριμένη Συνειδητότητα και Ηθική» και βάση αυτής «σκέφτονται», «πράττουν», «συμπεριφέρονται», «δικάζουν», «καταδικάζουν», τιμωρούν», «νομοθετούν», «διοικούν», «θεραπεύουν» ή «σκοτώνουν».

Άρα, εάν συνδέσουμε τα παραπάνω, αυτό που κατάφεραν οι «συγκεκριμένοι άνθρωποι», «με την συγκεκριμένη Συνειδητότητα και Ηθική» είναι η «Μιζέρια» και η «καταστροφή» που βλέπουμε γύρω μας και στις οθόνες μας.

Δεν έχουμε παρά να αναρωτηθούμε λοιπόν.

Πως θα μπορούσε να αποκτήσει η Ανθρώπινη κοινωνία «Ανώτερα Ανθρωπιστικά / πολιτιστικά Χαρακτηριστικά» αντί της «Καταστροφικής Μιζέριας» που κυριαρχεί ?

«Με τον ίδιο τρόπο που απέκτησε και την «Μιζέρια»», είναι η απάντηση .

«Άνθρωποι» και πάλι θα χτίσουν την Νέα Κοινωνία. «Συγκεκριμένοι άνθρωποι» όμως. Όπως και στην προηγούμενη κατάσταση. Μόνο που τώρα θα πρέπει νάναι το «αντίθετο των προηγουμένων». Θα πρέπει νάναι «εξελιγμένοι άνθρωποι (Ψυχές) ». Άνθρωποι μιας άλλης ανώτερης Ηθικής.

Μιας «άλλης Ανώτερης Συνειδητότητας».

Και για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, όπως σε όλα τα πράγματα, απαιτείται μια «κρίσιμη μάζα». Το «εκτόπισμα» (ποιοτικό και ποσοτικό) αυτών των «Εξελιγμένων Νέων Ανθρώπων» θα πρέπει να είναι τόσο που να κυριαρχήσει παντού στην Ανθρώπινη Κοινωνία.

Η «περιορισμένη (ιστορικά) δημιουργική συμμετοχή» των Μελών των διαφόρων Μυστικών Ταγμάτων στα Κοινωνικοπολιτικά Δρώμενα κατάφερε «πολλά» θετικά πλην όμως όχι «αρκετά» πράγματα. Πάντοτε είχε να αντιπαλέψει την (επιεικώς) «βαρβαρότητα» των «Μη εξελιγμένων».

Και ως πλειοψηφία οι δεύτεροι, μονίμως κατέβαζαν τον Ανθρωπιστικό/πολιτιστικό Δείκτη στα Τάρταρα. Το «νοσηρό αποτέλεσμα» αυτής της «άνισης διαμάχης» το βλέπουμε διαρκώς στην «γκρίζα πραγματικότητα» που βιώνουμε. Είναι «Ηλίου φαεινότερον» πως αυτές οι «Μικρές Ιστορικές Δυνάμεις των (Εσωτεριστών) Επιλέκτων του Πνεύματος και του Πολιτισμού» χρειάζονται «σοβαρές ενισχύσεις».

Κάποτε ίσως υπήρχε η πολυτέλεια της «υπομονής» και της «αργής εξέλιξης».

Τώρα, όμως, πρέπει να «επιβοηθηθεί» αυτή η διαδικασία.

Κάποτε, από τις πχ χίλιες «ευαισθητοποιημένες ψυχές» που γεννιόντουσαν ίσως μια ημέρα έφτανε να «συνειδητοποιηθεί Γνωστικά» η μία μόνο. Αυτή που θα κατάφερνε (μόνη της) κόντρα σε όλες τις (κοινωνικές/ψυχικές) αντιξοότητες να «αποκωδικοποιήσει» και να «αποσυμβολίσει» σωστά τα «εντός και εκτός Δρώμενα» , να «απορροφήσει» την «ουσία» τους και να «εναρμονιστεί για μία ακόμη φορά στην Ατραπό» συνεχίζοντας από εκεί που «σταμάτησε κάποτε».

Τώρα όμως?

Υπάρχει χρόνος?

Να το κάνουμε πιο γλαφυρό, επειδή στο τέλος του ποστ βλέπω να με περιμένει ο τίτλος του «κινδυνολόγου» και του «καταστροφολόγου» για μια ακόμη φορά.

Πχ σε σαράντα χρόνια δεν θα υπάρχουν Παγετώνες ούτε για δείγμα στον πλανήτη. Εκατομμύρια εκτάρια εκτάσεων θα εξαφανιστούν κάτω από δισεκατομμύρια τόνους νερού.

Τη στιγμή μάλιστα που τότε ο πληθυσμός θα έχει (επιεικώς) πενταπλασιαστεί και θα έχει ανάγκη νέων εκτάσεων. Αυτή η εξέλιξη θα τους ωθήσει μακριά από τις ακτές, προς την ενδοχώρα. Δηλαδή, θα συμπυκνώσει ακόμη πιο πολύ τους πληθυσμούς. Και αυτά θα συμβαίνουν τη στιγμή που ήδη, μόλις το ένα εικοστό του πλανήτη θα έχει αρκετή τροφή και νερό για διαβίωση.

Κι όταν αυξάνει ο πληθυσμός ενώ η «εδαφική έκταση» και η «τροφή» παραμένουν ίδια, τότε ξέρουμε «τι συμβαίνει» στη συνέχεια. Ο άνθρωπος (και κάθε έμβιο ον) μετατρέπεται ακόμη και σε «κανίβαλο».

Οι πάντα γνώριμες και «άσπονδες φίλες» «ανέχεια» και «απληστία» οπλισμένες από τους απίστευτους δημογραφικούς αριθμούς του μέλλοντος και τα «εξελιγμένα οπλικά συστήματα» αντίστοιχα θα φέρουν τον πλανήτη αγκαλιά με την ολοκληρωτική αυτοκαταστροφή.

Πόσος χρόνος νομίζουμε ότι υπάρχει άραγε για μια «Αργή Αυτοεξέλιξη του Ανθρώπου» που θα «συνάδει με τις άχρονες και αργές (για την αντίληψή μας) επιταγές ενός Συμπαντικού Σχεδίου»?

Καθόλου χρόνος! Αυτή είναι η απάντηση. Αντικειμενικά, μας αρέσει δεν μας αρέσει, «καθόλου χρόνος»!

Ίσως οι Μυστικιστές της Αρχαιότητας, ακόμη και οι Αλχημιστές του Μεσαίωνα να ένοιωθαν – πολύ σωστά - πως υπήρχε χρόνος μπροστά τους. Και όντως υπήρχε.

Άρα, δικαίως είχαν την αίσθηση πως δεν πρέπει να παρεμβαίνουν στο Συμπαντικό Σχέδιο, καθιερώνοντας το Δόγμα : «Όποιος είναι να «ξυπνήσει», να «συνειδητοποιηθεί» και να «εξελιχθεί εσωτερικά» θα το κάνει. Μην παρεμβαίνετε λοιπόν στην «Πορεία Μαθήτευσης» του άλλου».

Είχαν άλλωστε τότε οι άνθρωποι στην χειρότερη περίπτωση τουλάχιστον 1000 χρόνια μπροστά τους.

Οι προπάτορές μας τα σπατάλησαν όμως. (Μήπως, ανάμεσά τους, κι εμείς οι ίδιοι ενίοτε?) Και μας κληροδότησαν απλώς φριχτά, θανατηφόρα Dead Lines.

Διότι, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν παρά δεκαετίες μπροστά μας για να «αποκατασταθεί η αρμονία του πλανήτη». Δηλαδή, ψίχουλα.

Πως πιστεύουμε λοιπόν, ότι ισχύει ακόμη εκείνο το Αιώνιο Δόγμα του «μην παρεμβαίνεις»?

Για κάποιες άλλες εποχές, ναι, ακουγόταν λογικό. Συμβατό με την Μεταφυσική Νομοτέλεια των Πραγμάτων.

Σήμερα όμως?

Εάν δεν «παρέμβουν» οι ίδιοι οι «εξελιγμένοι» και οι «Συνειδητοποιημένοι» για να επιταχύνουν το Gathering των Εξελιγμένων Ψυχών αλλά και να επιταχύνουν την ίδια την «Εξέλιξη» τόσο αυτών όσο και άλλων πιο «χαμηλού επιπέδου» Ψυχών, ποιος θα το κάνει?

Οι συνήθεις πλειοψηφούντες εκπρόσωποι της Ερπετικής Συνειδητότητας των Κατωτέρων Ενστίκτων?

Δυστυχώς, δεν υπάρχει πλέον αρκετός χρόνος για να «επωασθούν» «καθώς πρέπει», αργά αργά οι «Νεοενσαρκωθέντες Εξελιγμένοι Νεοσσοί», ο καθείς με την «δική του ταχύτητα». Θα πρέπει δυστυχώς να «ξυπνήσουν πάραυτα» , ως «αναγκαστικά επίστρατοι» στην «Τελική Μάχη». Και να «αναλάβουν δράση» εσπευσμένα. Να βοηθηθούν να «ανέβουν την κλίμακα» ταχέως με όλους τους κινδύνους που περιλαμβάνει ένα τέτοιο εγχείρημα.

Εάν ενεργήσουν έτσι, «συνολικά», οι ήδη «εξελιγμένοι», σύντομα θα υπάρχουν «αρκετές εφεδρείες» «εξελιγμένων Ψυχών » ώστε να «καθορίσουν δραστικά (και θετικά)» την Νέα Ανθρώπινη Κοινωνία τις επόμενες «κρίσιμες δεκαετίες». Και πιθανόν να καταφέρουν να «αναστρέψουν την ζοφερή κατάσταση του πλανήτη επαναφέροντας την αρμονία του.

Αυτές οι «Εφεδρείες Εξελιγμένων » είναι που θα ενισχύσουν «δραστικά» και «αποφασιστικά» τα διάφορα Εσωτερικά Τάγματα στο κοινωνικοπολιτιστικό έργο «ανόρθωσης του Ανθρώπου» που επιτελούν ηρωικά επί αιώνες, πλην όμως μειοψηφούντες και άνευ της «καθοριστικής Δυνάμεως» που θα «σήμαινε» την «Υπέρβαση».

Και είθε να υπάρχει χρόνος αρκετός γι' αυτή την «κίνηση επιτάχυνσης».

Εκτός και αν πιστεύουμε πως «εντάξει μωρέ, προσωρινά είμαστε εδώ, με ενοίκιο κατοικούμε, δεν είναι δικό μας το σπίτι (ο πλανήτης). Στο διάβολο και αν καεί. Κι αυτό και η ανθρώπινη κοινωνία μαζί».

Μετά το ερώτημά σου:

Πιστεύεις ότι αυτός ο δρόμος μπορεί να είναι ανακοινώσιμος και πολυσύχναστος?

Με δεδομένη την επερχόμενη καταστροφή τόσο των ανθρώπων όσο και του πλανήτη, «πλέον ναι - υπό όρους» (ως ένα βαθμό φυσικά . Βεβαίως και δεν μπορούν να ειπωθούν και να δοθούν τα πάντα στους πάντες, με τη μία).

Δυστυχώς όμως, τα καταφέραμε έτσι ως είδος, που τώρα πρέπει να φερθούμε σαν τον Προμηθέα που έφερε «εσπευσμένα» τη Γνώση στους Ανθρώπους, «Κόντρα στο Συμπαντικό Σχέδιο εκείνης της στιγμής» διότι έτσι έκρινε με την «εξελιγμένη του Συνειδητότητα».

Με το θάρρος της τολμηρής Διάκρισής του επαναδρομολόγησε το ρου της Ανθρώπινης Εξέλιξης περνώντας τους Ανθρώπους – ίσως εκρηκτικά - στην Επόμενη Εξελικτική Κλίμακα . Ακόμη, και αν τιμωρήθηκε αυτός.

Αλλά, «ακραίες καταστάσεις» απαιτούν «ακραία μέτρα».

Κανείς δεν είπε πως από τέτοιες «δραματικές και γιγάντιες επαναδρομολογήσεις του γνωστικού/εξελικτικού Ρου» δεν προκύπτουν και ποικίλες (επιεικώς) «δυσάρεστες συνέπειες».

Τα «Ακραία Μέτρα» έχουν μια τάση να «γεννούν Δαίμονες» άλλωστε.

Φριχτούς Δαίμονες είναι αλήθεια.

Εάν λοιπόν γίνει κάτι τέτοιο, (Διαδικασία «Επιτάχυνσης») σίγουρα θα «γεννηθούν» μέσα από αυτήν και «ισχυροί Ανθρώπινοι Σατανάδες». Που θα χρησιμοποιήσουν με «επικίνδυνο τρόπο» την «ενισχυμένη τους συνειδητότητα» (με ότι «άλλο» αυτή «εμπεριέχει») και δη εναντίον αυτής της «εναγώνιας προσπάθειας» δραστικής ανθρωπιστικής/πολιτιστικής ανόρθωσης της κοινωνίας.

Κάποιοι άλλοι, ίσως υποστούν «ψυχικούς κλονισμούς» από τα σχετικώς «απότομα ξυπνήματα».

Δυστυχώς, όπως και νάχει, η «τερατογένεση» είναι σίγουρη σε μία τέτοια περίπτωση «επιτάχυνσης».

Από την άλλη όμως, εάν δεν γίνει πράξη μια τέτοια «Ακραία Διαδικασία» , το Ανθρώπινο είδος και ο πλανήτης συνολικά πεθαίνει – όντας έρμαιο των Παθών του και των Κατώτερων λυσσωδών Ενστίκτων του.

Υπάρχουν όμως πάντα «δικλείδες ασφαλείας».

Άλλωστε, η «εκπαίδευση» και το «Ξύπνημα» δεν είναι του στυλ «σου βάζω τη Γνώση με το ζόρι στο κεφάλι».

Δεν είναι Matrix ούτε Mnemonic που χώνουμε ένα USB ή ένα microchip στον εγκέφαλο και ξαφνικά ξυπνάει ο άλλος ως νέος Merlin.

Μπορεί ο καθένας όμως να εντοπίζει «Ευαισθητοποιημένες Ψυχές» και να τις βοηθάει/ωθεί με «κατευθυνόμενα ερεθίσματα» να κάνουν την «εσπευσμένη επανείσοδό τους στην Ατραπό».

Υπάρχουν άλλωστε τόσα «βασικά» να διδάξει στον "Υποψήφιο" που θα του είναι πολύτιμα στο «ξεκίνημά» του.

Να συνειδητοποιήσει πχ πως δεν είναι κακό που νοιώθει «πως είναι από άλλον πλανήτη». Δεν είναι τρελλός. Απλά «διαφορετικός». Να καθησυχαστεί. Μην ξεχνάμε πως ο – συνήθης - περίγυρός του «υπό καθεστώς Ξυπνήματος Μαθητή - τον ωθεί στην αντίθετη κατεύθυνση. Να πιστέψει πως είναι «τρελός» αφού «διαφέρει» από την πλειοψηφία. Θα προβληματιστεί «δημιουργικά» λοιπόν επάνω σε αυτό το «διαφορετικός». Δεν θα του δώσει καμία έτοιμη «τροφή» ο "Μέντοράς" του.

Απλά θα τον καθοδηγεί γιατί θα ξέρει τι «ένταση βιώνει εσωτερικά» και κάθε φορά θα του δίνει την «επόμενη δοκιμασία». Έτσι, θα κερδίσει χρόνο ο «Νεαρός Μαθητής». Δεν θα χρειάζεται να «αναρωτιέται» διαρκώς και να «συμπεραίνει μόνος του» και στην τύχη στηριζόμενος απλώς και μόνο στο «ένστικτό» του, αναλογιζόμενος συνεχώς «μήπως δεν είναι στα καλά του».

Άλλωστε, τα «βασικά» (τα «εργαλεία») είναι «παντού τα ίδια». Αυτά λοιπόν, οποιοδήποτε Μονοπάτι και αν ακολουθεί ο καθένας, μπορεί να τα «διδάξει».

Θα τον βεβαιώσει ας πούμε, πως όταν «θα είναι έτοιμος» μια μέρα θα γνωρίσει και άλλους σαν αυτόν.

Αυτά θα λειτουργήσουν – το λιγότερο – «εξισορροπιστικά» στην «αρνητική πίεση» του συνήθως υλιστικού «κατώτερου εξελικτικά» περίγυρου του Νεαρού Μαθητή.

Μπορεί να του μάθει επίσης, τη δύναμη της θετικής σκέψης, του οραματισμού, της ανάλυσης και της σύνθεσης, του αυτοελέγχου. Τόσα «βασικά στοιχεία» που θα τον βοηθήσουν να κερδίσει χρόνο και να «ενδυναμωθεί εσωτερικά» χωρίς να παραβιασθεί ο «ψυχισμός» του, οι αντοχές του ή οι «κλίσεις» του.

Του δείχνει ας πούμε ένα ποτάμι και του λεει ότι «πρέπει να περάσει απέναντι». Αυτή είναι η δοκιμασία. Δεν του λέει το «πώς να περάσει απέναντι». Αυτό θα ήταν το λάθος. Η παραβίαση. Δεν του έδωσε καμία «μασημένη τροφή» συνεπώς. Ο Μαθητής θα μάθει μόνον εάν επιλύσει το πρόβλημα του «περάσματος απέναντι». Συνεπώς, δεν υπάρχει ούτε εδώ «παραβίαση» ούτε «εσωτερικός βιασμός» πολύ περισσότερο. Καμία δοκιμασία από τις «πρωταρχικές» δεν υπάρχει λόγος να είναι ακραία.

Κι αφού «καταφέρει να περάσει» του δείχνει το «δέντρο». Και του λεει ότι τώρα «πρέπει να το ανέβει». Δεν του λεει το «πώς να το κάνει». Αυτή είναι η επόμενη δοκιμασία του. Το άλλο – η παροχή του τρόπου αναρρίχησης - θα ήταν «παράβαση».

Και απλά περιμένει να ολοκληρώσει την διαδικασία. Αν αντιληφθεί «ετοιμότητα» από μέρους του Μαθητή, «πρόοδο» και «διάθεση» για το «επόμενο βήμα», προχωράει, διαφορετικά «όχι».
Περιμένει την «κατάλληλη στιγμή», παραμένοντας όμως «δίπλα του» για τις δύσκολες «εσωτερικές εξελικτικές φάσεις» που θα περάσει ο «προστατευόμενός» του. Όχι για να τις «επιλύσει δια μαγείας» αλλά για να δίνει πάντοτε την κατάλληλη «κατεύθυνση» στις «δοκιμασίες».

Δεν του ανακοινώνει λοιπόν κανένα Δρόμο εν είδη «από καθ' έδρας διδασκαλίας» . Απλά του μαθαίνει τα «βασικά». Και του διδάσκει – σε δεύτερη φάση - πώς να μετατρέπει τα πάντα σε «Εσωτερική Δοκιμασία». Πώς να «συνδέει τα πάντα με την Ατραπό».

Πάντα υπάρχουν «πρωτογενή στοιχεία εκπαίδευσης» που μπορεί να δώσει σε έναν νεαρό «Νεοσσό» (εν δυνάμει ζηλωτή) χωρίς να κατηγορηθεί ούτε πως παει να του δώσει «μασημένη τροφή», ούτε πως επιχειρεί να «βιάσει τον ψυχισμό» του «προχωρώντας τον υπέρ το δέον γρήγορα».

Και πάντα υπάρχει το περιθώριο να «διακόψει» πριν το «επόμενο βήμα» δίνοντάς του χρόνο να «απορροφήσει».

Το ότι αποφασίζει να «παρέμβει» δεν σημαίνει πως πιέζει κιόλας τα όρια αντοχής του. Ο Μαθητής καθορίζει το «όριο».

Και τώρα το τρίτο σου ερώτημα:

Επίσης θα ήθελα να ρωτήσω πως συνδέεις την αυτογνωσία και την εξέλιξη με τους μάγους, την ιερά εξέταση κλπ?

Εγώ λοιπόν πχ που εκπροσωπώ την καθεστηκυία τάξη που δημιούργησε όλους αυτούς τους νόμους και έχτισε αυτή την κοινωνία της απληστίας, της λατρείας της Ύλης, της μιζέριας και της καταστροφής, πως περιμένεις να αντιδράσω μόλις αντιληφθώ πως κάποιος προσπαθεί να αλλάξει τη «συνείδηση» των «προβάτων που διοικώ»?

Τι πάθαιναν πάντοτε αυτοί που «εισήγαγαν επικίνδυνα Καινά Δαιμόνια»?

Η «αυτογνωσία και η Εξέλιξη» σε βγάζει από την κατηγορία των «προβάτων» που θέλει ο Υλιστής Ηγέτης για πολίτες της κοινωνίας που διοικεί.

Είναι λογικό λοιπόν να δημιουργήσει μια Ι.Εξέταση για να εξοντώσει αυτό τον επικίνδυνο (πνευματικό) αντίπαλο.

Αυτόν που έχει κατακτήσει μια «ανώτερη συνειδητότητα».

Γιατί , αυτός, ο «εξελιγμένος», θέλει δεν θέλει, μια μέρα θα «παρέμβει στην κοινωνία» του με κάποιον τρόπο. Είτε μέσω της Πολιτικής, είτε της εναλλακτικής Θεραπείας, είτε της Διδασκαλίας, είτε της Λατρευτικής, είτε της Συγγραφικής, είτε της Στρατιωτικής δράσης, είτε, είτε, είτε….θα εμπνεύσει με το παράδειγμά του και τον τρόπο σκέψης του……ενίοτε θα είναι ο καταλύτης που θα προκαλέσει ακόμη και επαναστάσεις…(ποια Τάγματα προκάλεσαν άραγε τις Γαλλική, Αμερικανική και Ελληνική επαναστάσεις ?) είναι τυχαίο επίσης που οι «ακραιφνείς εκφραστές της Καθεστηκυίας Υλιστικής Τάξης επί αιώνες διώκουν τα συγκεκριμένα Τάγματα? Αφού από τη φύση τους «γεννάνε επαναστάσεις».

Και ο Υλιστής Ηγέτης – ως εκπρόσωπος της εκάστοτε καθεστηκυίας τάξης - δεν το θέλει αυτό φυσικά. Πώς να μην τα «καταδιώξουν» λοιπόν?

Γι' αυτό και πάντα θέλει να έχει μια διαθέσιμη Ι. Εξέταση.

Απλώς μια αφορμή χρειάζεται ….

Και αφορμές υπάρχουν πάντα αρκετές.

Βλέπεις, ακόμη και στους «εξελιγμένους» πάντα υπάρχει κάποιος που θα επιδιώξει να κάνει κακή χρήση της «αυξημένης Συνειδητότητάς» του.

Κι αυτός τότε θα γίνει το «άλλοθι» για να διωχθούν συλλήβδην όλοι οι «διαφορετικοί» («Εξελιγμένοι»).