Θραύσεις (εκρήξεις) κρυστάλλων και Ανεξήγητες Σωτηρίες

[Avaris]

Με το κείμενο αυτό επικαλούμαι τη συνδυασμένη γνώση του Forum στην ερμηνεία των παρακάτω «προσωπικών αφύσικων συμβάντων».
Έκρινα ότι είναι καιρός πλέον να αναφέρω αυτά τα «παράξενα δρώμενα». Με το να τα κρατάω για μένα δεκαετίες τώρα και να προσπαθώ να βρώ μόνος μου απαντήσεις δεν κατάφερα απολύτως τίποτα. Ίσως όμως η συνδυασμένη γνώση και διαίσθηση των μελών του Forum να τα καταφέρει εκεί που εγώ μόνος μου απέτυχα. Κι εννοώ στην ερμηνεία των γεγονότων που θα περιγράψω.

Βασικά τα γεγονότα αυτά διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:

1) περιστατικά αθέλητης θραύσης (έκρηξης) κρυστάλλων και
2) περιστατικά προσωπικού ατυχήματος που δεν ζεις ούτε μια στο εκατομμύριο και παρ’ όλα αυτά επέζησα. – και μάλιστα δεκάδες φορές – ενώ στατιστικά «δεν θάπρεπε».

(Το ερωτηματικό φυσικά είναι «τι είναι αυτό που επηρέασε τις καταστάσεις έτσι ώστε να επιζήσω»?)

Πρώτο περιστατικό «θραύσης», στα 18 μου. Δούλευα σερβιτόρος, έπλενα ποτήρια και ξαφνικά ένα ποτήρι που μόλις είχα ακουμπήσει στον πάγκο γεμάτο σαπουνάδες «εκρήγνυται».

Δεύτερο περιστατικό «θραύσης» ήταν στα 19 μου. Βρισκόμουν σε κάποιο νησί με τη φίλη μου. Καταμεσίς σε μια καφετέρια τίγκα στον κόσμο. Κάπου στις 3 ώρες καθόμασταν εκεί και πίναμε μπίρες. Το ποτήρι μου ήταν το ίδιο επι 3ώρες (για να μην πούν κάποιοι ότι μόλις είχε βγεί απο κατάψυξη ή θερμό πλυντήριο- διαφορές θερμοκρασίας και τα ρέστα). Ξαφνικά, το σηκώνω για να πιω και «εκρήγνυται» μπροστά στο πρόσωπό μου γεμίζοντας τα πάντα γύρω μου (και εμένα κυριως) γυαλιά και μπίρα. Εγώ, η φίλη μου, ο κόσμος γύρω έχουμε μείνει όλοι έκπληκτοι. Κάνω να σκουπίσω με αμηχανία το πρόσωπό μου και βλέπω την φίλη μου να ασπρίζει απο το σοκ. Το πρόσωπό μου ήταν γεμάτο «ψιλά γιαλάκια» που το χάραξαν γεμίζοντάς το με αίμα. Οι πάντες φυσικά μας κοίταγαν αποσβολωμένοι. Ήταν απο αυτά τα περιστατικά που δεν χωράει ανθρώπου νους. (σκέφτεσαι γελοία, του στυλ, ποιο κωλ……δο σημάδεψε το ποτήρι μου με αεροβόλο?)

Ενα χρόνο αργότερα (20 χρονών), βρισκόμουν με παρέα καμιά δεκαριά συμφοιτητές μου μέσα σε μια καφετέρια. Έλληνες γαρ, Σεπτέμβρης δε, έχουμε πάρει όλοι φραπέδες που κοίτονται επάνω στο χαμηλό τραπεζάκι ανάμεσά μας. Ξαφνικά, ένα απο τα ποτήρια «εκρήγνυται» (και πάλι) γεμίζοντάς μας γιαλιά και καφέδες. Έχουμε μείνει όλοι άφωνοι. Μαζί και οι σερβιτόρες και ο μαγαζάτορας που χτυπιέται ότι τριάντα χρόνια μαγαζί δεν έχει δει ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν προλαβαίνουμε να συνέλθουμε απο το σοκ και μετά απο λίγα λεπτά ένα αυτοκίνητο πέφτει επάνω στην τζαμαρία και σταματάει επάνω στην κολόνα πίσω απο έναν της παρέας. Κανένας δεν χτύπησε ευτυχώς. Ούτε η παρέα , ούτε η οδηγός με το παιδί της στο αυτοκίνητο.

Τέσσερα πέντε χρόνια μετά, εργάζομαι νυχτερινός ρεσεψιονιστ σε ξενοδοχείο των Αθηνών. Είμαι μόνος στη ρεσεψιόν, κατά τις τρεις το πρωί και ασχολούμαι με την γραφική ρουτίνα όταν ακούω έναν «εκκωφαντικό κρότο έκρηξης» και διαπιστώνω έκπληκτος ότι η δίφυλλη πόρτα απο χονδρό τζάμι ασφαλείας της κεντρικής εισόδου είχε γίνει «θρύψαλλα». Χιλιάδες ψιλά κομμάτια σκορπισμένα παντού μέσα στον προθάλαμο του ξενοδοχείου. Η πόρτα ήταν κάπου 5 μέτρα απόσταση απο εμένα και ευτυχώς δεν ήμουν ακριβώς απέναντι αλλά στο πλάι.

Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν μερικά ποτήρια ακόμη καθώς και ένα πολύ χονδρό, γυάλινο βαζάκι απο αυτά που βλέπεις και λες το πετάς κάτω στο πάτωμα και δεν σπάει με τίποτα. Όλα με έκρηξη, όλα σε θραύσματα.

Επίσης, πριν δύο χρόνια, στα καλά καθούμενα ράγισε μια απο τις βιτρίνες του καταστήματός μου. Διαστάσεις 4 χ 4μ. Τζάμι Ασφαλείας δύο πόντων πάχος που της πετάς τούβλο και δεν παθαίνει τίποτα. Κι όμως ξαφνικά ράγισε άνευ λόγου και αιτίας ενώ ήμουν μέσα στο κατάστημα. Απο πάνω ως κάτω. Μου στοίχισε 300,000 δρχ η αντικατάστασή της. Και πάλι καλά που το πρόλαβα . Ευτυχώς που δεν εξερράγη.
(Ή μήπως "κάποιος άλλος παρενέβη πάλι για να μην εκραγεί και κινδυνέψουν άνθρωποι"?)


(Να σημειωθεί ότι όσες φορές προσπάθησα να «πετύχω» θραύση γυαλιού εσκεμμένα, απέτυχα οικτρά).

Έχω μιλήσει με Φυσικούς, Μηχανικούς και Χημικούς , μεταξύ των οποίων και ένας με Master Θερμοδυναμικής στην Αγγλία. Τους έδειξα θραύσματα. Κανείς δεν μπόρεσε να δώσει «επίσημη, επιστημονική, εργαστηριακά αποδείξιμη εξήγηση». Ούτε καν εικασία.

Η δεύτερη σειρά γεγονότων έχει να κάνει με «εν δυνάμει θανατηφόρα ατυχήματα».

Πρώτο όλων, στα 7 μου χρόνια. Ήμουνα ένα πάρα πολύ δύσκολο παιδί. Υπερκινητικό, όλο ενέργεια και αταξίες. Και «τρομερά περίεργο». Θα πείραζα οτιδήποτε μου κινούσε την προσοχή.
Κάποια στιγμή στα 7 μου, μαζί με ένα άλλο εξίσου ζωηρό μεγαλύτερο παιδί βρίσκουμε σε ένα θάμνο στο χωριό μου (εν καιρώ καλοκαιρινών διακοπών) έναν «όλμο» - κατάλοιπο του πολέμου. Κι άλλοι είχαν βρει χειροβομβίδες, ήταν γνωστή κατάσταση (όχι σε μένα) και φυσικά κόσμος (παιδιά κυρίως) είχε σκοτωθεί. Κάτι μας σταμάτησε από το να τον περιεργαστούμε. (αφύσικο για μένα- αυτό είναι το παράξενο) Φύγαμε επι τόπου και ο μεγαλύτερος ειδοποίησε και μάζεψαν το Στρατιωτικό εκρηκτικό βλήμα.

Επόμενο περιστατικό στα 21. Φοιτητής. Βράδυ πέφτω να κοιμηθώ (όχι πιωμένος). Κατά λάθος το μαξιλάρι πέφτει επάνω σε ένα φωτάκι από αυτά που μπαίνουν στην πρίζα. Το μαξιλάρι παίρνει (βουβή, εσωτερική) φωτιά και το δωμάτιο πλημμυρίζει στον καπνό. Ξυπνάω ξαφνικά και νοιώθω το σπίτι (κλειστά όλα τα παράθυρα, χειμώνας γαρ) πνιγμένο στον καπνό. Τόσο που δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά από το τσούξιμο. Με τόσο καπνό κανονικά θα έπρεπε να έχω πέσει σε νάρκη από το μονοξείδιο εάν δεν απατώμαι. Προφανώς ήμουν ένα στάδιο πριν γιατί την έκανα την γκάφα. Αντί να σηκωθώ και να κινηθώ ταχύτατα, απλά γύρισα το μαξιλάρι από την άλλη μεριά (λες και θα έσβηνε) και γύρισα πλευρό να συνεχίσω τον ύπνο μου. Μετά από λίγο, κάτι με ξύπνησε και πάλι. Και πλέον μπήκα σε εγρήγορση. Συνειδητοποίησα τι συμβαίνει και έκανα τα δέοντα (το μαξιλάρι στην μπανιέρα, άνοιγμα το νερό, άνοιγμα τα παράθυρα και τις πόρτες και εγώ στη βεράντα να πάρω καθαρό αέρα). Κανονικά, δεν δικαιολογείται ξύπνημα σε τέτοιες συνθήκες. Πόσο μάλλον δεύτερο ξύπνημα.

Μετά από δύο χρόνια, με ένα φίλο οδηγό στη μηχανή του, σε επικίνδυνη στροφή, μας έδιωξε έξω και καρφωθήκαμε σε ένα εικόνισμα, στην κορυφή μιας γέφυρας. Από κάτω χάος 15 μέτρων. Ο φίλος μου έπαθε ελάχιστα επιπόλαια χτυπήματα (ενώ έφαγε κατάστηθα το μεταλλικό εικόνισμα), εγώ ούτε γρατζουνιά. Τελευταία φορά που είδα το κοντερ, δευτερόλεπτα πριν χτυπήσουμε, έδειχνε 80 χλμ/ώρα.

Δυο χρόνια μετά, καλοκαίρι του ‘93, ανοίχτηκα μόνος μου για surfing. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη σκηνή. Ανοίχτηκα με τόσο λίγο αεράκι που μου έσπασε τα νεύρα. Αναγκαζόμουν να κωπηλατώ στον αέρα με το πανί για να κινείται η σανίδα έστω και λίγο. Έλπιζα ότι πιο μέσα θα έπιανε αέρα. Αφού ανοίχτηκα καμια τρακοσαριά μέτρα στη θάλασσα, κουράστηκα από την άπνοια, εξοργίστηκα και θυμάμαι την γελοία εκτόνωσή μου. Άρχισα να φωνάζω καταμεσίς στον κόλπο: «[s]Γαμώ[/s] τον Ποσειδώνα σου και τον Αίολο μέσα, τι με παιδεύετε έτσι?». (φανατικός Αρχαιολάτρης εκείνη την περίοδο).
Αμέσως, ξεκίνησε αέρας πολλών μποφόρ. Ταυτόχρονα το ρεύμα σε εκείνη την περιοχή είναι επικίνδυνο και με έβγαζε στα ανοιχτά. Το πανί μου δυστυχώς ήταν εξάμετρο με μεγάλο εμβαδό, αποτελεσματικό μόνο σε χαμηλούς ανέμους άχρηστο σε ισχυρό άνεμο. Με τόσο δυνατό άνεμο, ήταν αδύνατο να το σηκώσω και να το κρατήσω ψηλά. Μετά από κάμποση άνιση μάχη, εξαντλήθηκα και σωριάστηκα ανήμπορος στη σανίδα. Πλέον, απλώς έβλεπα την ακτή να απομακρύνεται. Με πήγαινε σταθερά για τα ανοιχτά. Η γκριζάδα απλώνονταν ταχύτατα στην ατμόσφαιρα, η ορατότητα μειώνονταν. Κανείς δεν υπήρχε στην ακτή να ξέρει και να με περιμένει για να ειδοποιήσει.(είχα κάνει το μέγιστο λάθος να ξεκινήσω μόνος). Ευτυχώς, κάποιος ψαράς παρατηρητικός, πρόσεξε ότι το πανί μου «δεν ξανασηκώθηκε» για πολλή ώρα και «υποψιάστηκε» ότι κάτι κακό συνέβη. Ούτε καν με έβλεπε πλέον από τα κύματα. Αλλά ακαριαία έβαλε πλώρη προς την τελευταία μου θέση και πλησιάζοντας με είδε και με «διέσωσε».

Άλλη περίπτωση: εργαζόμουν στην οικοδομή με τον πατέρα μου. Ώρα 8 το πρωί. Φορτώνουμε το φορτηγάκι ξύλα οικοδομής. Εγώ στέκομαι επάνω στα ξύλα και τα δίνω στον πατέρα μου που τα βάζει στην καρότσα. Ξαφνικά, ακούω τη φωνή του πατέρα μου: «Φίδι, πήδα». Ακαριαία έχω πηδήξει στον αέρα και πίσω μου ακούω έναν κρότο. Αφού βρέθηκα πιο πέρα, γυρνάω και βλέπω ότι ο πατέρας μου με ένα ξύλο το έχει σκοτώσει. Ήταν μια οχιά που κοιμόταν μέσα στα ξύλα, ακριβώς από κάτω μου, στο σημείο που πατούσα πιο πριν. Φυσιολογικά, κανένα ζώο πλην της γάτας δεν είναι πιο γρήγορο από το φίδι. Κανείς δεν προλαβαίνει να πηδήξει ταχύτερα από το τίναγμα του φιδιού. Κι εγώ δεν κάνω εξαίρεση. Πως σώθηκα λοιπόν?
Άλλο ένα παρόμοιο περιστατικό με φίδι. Έτρεχα σε εξοχικό δρόμο κι έξαφνα σταματάω παγωμένος. Κάτι είχα δει. Γυρνάω και βλέπω ένα φίδι τεντωμένο στην άκρη του δρόμου δυο μέτρα πίσω μου. Το πόδι μου είχε πατήσει μπροστά στη μύτη του ακριβώς. Θεωρητικά θα έπρεπε να με έχει «δαγκώσει». Δεν το έκανε. Παίρνω μια πολύ ογκώδη πέτρα , (σχεδόν βραχάκι) και από ενάμισυ μέτρο απόσταση του την πετάω για να το σκοτώσω. Εκτός του ότι είμαι πολύ καλός στο σημάδι με πέτρα, η απόσταση και ο όγκος της πέτρας δεν δικαιολογούσε «αστοχία». Κι όμως αστόχησα. Τότε το φίδι γύρισε «αργά» και έφυγε.
Επίσης, ατέλειωτα επικίνδυνα περιστατικά με μηχανές και αυτοκίνητα (με άλλους οδηγούς ). Περιστατικά, που η στατιστική δείχνει «βέβαιο θάνατο» ως αποτέλεσμα και όχι «σωτηρία».
Πχ προ 5 έτών συνέβησαν παρ' ολίγον τραγικά τροχαία (θανατηφόρα) περιστατικά που αν δεν είχαν "παραδόξως αίσιο τέλος", θα "επηρέαζαν θανάσιμα και άλλους" εκτός απο εμένα.

Και ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί ακόμη, αλλά δεν έχει νόημα. Τις εφτά ψυχές της Γάτας τις έχω ξεπεράσει προ πολλού.

Οι ερμηνείες σας θα μου είναι πολύτιμες. Ευχαριστώ.

Με εκτίμηση

[Avaris]

Για να συμπληρωθεί η εικόνα των παραπάνω εξιστορηθέντων θα πρέπει να αναφέρω και το σχετικό background.

Η αίσθησή μου λοιπόν ήταν πάντα - κι εννοώ απο παιδί όσο θυμάμαι τον εαυτό μου - ότι βρίσκομαι σε άλλον κόσμο απ'ότι θα ήθελα να είμαι. Ότι ζω και μεγαλώνω σε άλλη κοινωνία που «δεν είναι η δική μου». Θα προτιμούσα ας πούμε το Άβαλον (για να το κάνω γλαφυρό-κοινή αίσθηση φαντάζομαι για πολλούς)
Πχ για όλη την εφηβεία μου θα ήθελα να ήμουν μοναχός στο Μοναστήρι των Σαολίν-που δεν υπήρχε φυσικά τρόπος να γίνει.
Ήμουν 4 χρονών κι ένοιωθα ότι ήμουν ένας ενήλικος φυλακισμένος σε σώμα μωρού. Ένοιωθα ότι χρειαζόμουν "διαφορετικό περιβάλλον" απο αυτό το κλασσικό που επιβάλλουν σε όλα τα παιδιά (πχ σχολείο). Και αντέδρασα. Όπως κάθε "οργισμένος έφηβος". Καμια σχέση με μεταφυσικές τελετές. Μετατράπηκα όμως σε ένα "οργισμένο, αντιδραστικό, βίαιο" , κανάλι.
Θυμάμαι - αόριστα δυστυχώς - ότι μάλλον κι άλλες φορές αντέδρασα όπως τότε στη θάλασσα με την καταιγίδα. Δηλ. οργισμένη αντίδραση κατά Θεών και Δαιμόνων που με είχαν καταδικάσει στα "υλικά πεδία" ενώ "ένοιωθα" ότι ή «κάπου αλλού» θα έπρεπε να βρίσκομαι ή "κάτι" άλλο να κάνω "εδώ που βρίσκομαι" αντί για τις "πεζές ανοησίες της καθημερινότητας".
Μα πάνω απ' όλα "χρειαζόμουν" την έμπρακτη παρουσία του Υπερφυσικού στη ζωή μου. Αυτό όμως ήταν αίσθηση. Όχι τελετές. Ίσως όμως «αυθόρμητες διαμαρτυρίες προς το Υπερφυσικό – έτσι αόριστα». (Θυμάμαι, πολλές φορές να συνέβη κάτι τέτοιο είτε στην κορυφή βράχων και βουνών, είτε δίπλα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα, προσπαθώντας να διαβάσω το Ταό προφυλαγμένος όπως όπως με ομπρέλα από την βροχή).
15 χρονών θυμάμαι αγόρασα την Σολομωνική. Διάβασα παραζαλισμένος πολλά ακαταλαβίστικα κομμάτια της, πήρα μια θολή ιδέα. Δεν θυμάμαι να πειραματίστηκα με τίποτα. (πολύ πιθανό όμως όλο και κάτι να έκανα) .Το μόνο που μου έχει μείνει στη μνήμη είναι τα 77 (θυμάμαι καλά?) ονόματα του Θεού. Και πάλι δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έχουν καρφωθεί δύο ονόματα στη μνήμη: Αδωνάι και Σαββαώθ.
Ξαφνικα, δύο χρόνια μετά ένας φίλος (ομοανησυχούντας) μεγαλύτερος, μου πρότεινε να ανταλλάξουμε τα βιβλία. Έτσι έφυγε από τα χέρια μου η Σολωμονική και βρέθηκα με ένα βιβλίο περί εξασκησης της Αυτοσυγκέντρωσης και «λοιπών ιδιοτήτων» διαλογισμού.
Η μεγαλύτερη (οριακή) "έκρηξη" ήταν πρόσφατα. Προ λίγων μηνών. Σε συνθήκες άκρατου θυμού - πάλι για τον ίδιο λόγο (μή αποκάλυψη του Μονοπατιού, των Οδηγών και των Διδασκάλων) άρχισα να ωρύομαι – μέρα μεσημέρι μέσα σε ένα δάσος και δίπλα σε μια εκκλησία - με τα εξής λόγια : "επιτέλους αποκαλύψου. Ας έρθει ένας απο τους δύο κι οποιος θέλει ας είναι. Είτε Θεός, είτε Δαίμονας. Αλλά σταματήστε επιτέλους να παίζετε μαζί μου. Όποιος έρθει από τους δύο πρώτος θα τον ακολουθήσω".
Εκείνη τη στιγμή – ακαριαία, που συνήθως δεν με πλησιάζει εύκολα άνθρωπος όταν θυμώνω και κυρίως σχεδόν ΠΟΤΕ δεν με πλησιάζουν προσυλητιστές - με πλησίασε ένας προσηλυτιστής μιας συγκεκριμένης Χριστιανικής Αίρεσης που αντιπαθώ σφόδρα και τον έδιωξα με την φράση «άσε μας ρε φίλε κι εσύ». (Τον έδιωξα μετά βδελυγμίας γιατί ήταν από την συγκεκριμένη αίρεση που δεν έχω σε καμία υπόληψη). Εξαγριώθηκα ακόμη περισσότερο με το «μεσοβέζικο» παιγνίδι τους – όπως το θεώρησα.
Εγώ ήθελα μια ξεκάθαρη στάση πλέον. Όχι Χρησμούς.
Φυσικά, αναρωτήθηκα κατόπιν αφου ηρέμησα τι να σήμαινε αυτό?
Και αν παρά την αντιπάθειά μου, είναι όντως «θεικός χώρος» και αυτή η αίρεση και την κρίνω άδικα? Τότε διέπραξα «μέγα σφάλμα».
Και αν έχει δίκαιο η «αίσθησή» μου περί «Κακής Φύσης» αυτού του αντιπαθητικού «θρησκευτικου χώρου»? Τότε σωστά έπραξα και τον έδιωξα.
Τελικά η αλήθεια που είναι? Σε ποια από τις δύο σκέψεις?
Με την στάση μου να τον διώξω, ποιο Μονοπάτι πήρα? Αριστερό? Δεξί? Έμεινα στάσιμος?
Από εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να τα παίξω όλα για όλα. Να σταματήσω τη διακριτικότητα. Την απολύτως μοναχική συντηρητική πορεία. Αποφάσισα να «εκτεθώ» και να επικοινωνήσω με τις Μεταφυσικές Ομάδες ανταλλάσσοντας εμπειρίες και ιδέες. Ρισκάροντας φυσικά να χάσω μέρος της αξιοπρέπειάς μου ακούγοντας δυστυχώς και ανοησίες, σαρκασμούς και ειρωνίες μαζί με τις σοβαρές απόψεις. Επέλεξα να αδιαφορήσω για τα πρώτα και να ακούσω προσεκτικά τα δεύτερα.
Διότι είναι λίγο να πω θέμα «ζωής και θανάτου». Εχω δει το «Θάνατο» δεκάδες φορές. Και άλλες τόσες ο Χάρος έφυγε.
Το ερώτημα είναι : «Γιατί»?
Και το «θρυμμάτισμα κρυστάλλων»? Προέρχεται από εμένα? Ας πούμε με μια απλή εξέταση «βιοενέργειας» θα έληγε το θέμα?
Ή δεν προέρχεται από εμένα και είναι «κάτι πολύ βαρύτερο», άρα απαιτείται «πολύ ισχυρότερος Μηχανισμός για να εξετάσει την περίπτωση και να το χειριστεί»?


Όσον αφορά το «Θετικό αποκούμπι» που πρέπει να έχω για να «ισορροπώ» την κατάσταση , οφείλω να πω τα εξής: Νοιώθω την ιερότητα σε κάθε Ναό και τελετή. Πιστεύω ότι κάθε θρησκεία έχει την ιερότητά της. Πιστεύω στο «Αρχέτυπο» του Χριστού. Φοράω τον «καθαγιασμένο βαπτιστικό μου Σταυρό». Προσεύχομαι καθημερινά επικαλούμενος την Φώτισή του και την Καθοδήγησή του. Πιστεύω στο σύμβολο του Σταυρού. Επικαλούμαι την Αγία Τριάδα με πίστη στη Δύναμή της.

Και φυσικά, καταλήγουμε στην περίπτωση «Διττής Φύσης». Να υποθέσω ότι είμαι σε ένα «Μεταίχμιο»? Το Σύνδρομο του Ηρακλέους? Με το ένα πόδι στο Αριστερό και το άλλο στο Δεξί Μονοπάτι? Τι απ’ όλα αυτά?
Ή μήπως κάτι άλλο? Και ποιο είναι αυτό το άλλο?

Εάν κάποιος κρίνει ότι εξοργίζεται από κάτι από τα παραπάνω και νοιώσει την ανάγκη να «εξυβρίσει» ή να «σαρκάσει» ή να «ειρωνευτεί» τον παρακαλώ να σιωπήσει και να αγνοήσει την έκκλησή μου. Απλώς θα επιδεινώσει πράγματα ήδη δυσάρεστα.

[Ευθύμης]

Συντονισμός και Υπέρθεση είναι δύο φυσικά φαινόμενα που πιθανότατα σχετίζονται. Σε περίπτωση που θες να ψάξεις για αυτά, θα βρεις πολλές πληροφορίες στα αγγλικά (Resonance και Superposition αντίστοιχα). Μιας και αναφέρθηκες στους Σαολίν, σού γνωστοποιώ ότι σε πολλές προχωρημένες βαθμίδες των παραδοσιακών ανατολικών Πολεμικών Τεχνών εκτός από τα κλασσικά όπλα, χρησιμοποιούνται και "όργανα" χειρός που με την κίνησή τους στον αέρα δημιουργούν δονήσεις οι οποίες επηρεάζουν τον εγκέφαλο (παρ/αν-αισθησιογόνες) ή/και άλλα όργανα του σώματος.

Η ιδιοσυχνότητα ενός αντικειμένου εξαρτάται από τη χημική του σύνθεση & τη γεωμετρία του. Για το γυαλί αγαπητέ φίλε βρήκα ότι κυμαίνεται μεταξύ 1 και 10 kHz - πράγμα που σημαίνει ότι αν εκτεθεί σε δόνηση τέτοιας συχνότητας, ορισμένης έντασης για ορισμένο χρονικό διάστημα, είναι δυνατόν να (δια)λυθεί.

Στο φαινόμενο του Συντονισμού η σύγχρονη ιατρική διαλύει με υπέρηχους πέτρες στα νεφρά, το στρατιωτικό άγημα απαγορεύεται να παρελάσει με συγχρονισμένο βηματισμό επί γέφυρας και οι ελέφαντες επικοινωνούν από αποστάσεις 40χλμ.

Ανέφερα την Υπέρθεση επειδή αυτή εξηγεί τι συμβαίνει όταν 2 ή περισσότερα κύματα συνδυαστούν - το παραχθέν κύμα μπορεί να έχει διαφορετική ένταση ή συχνότητα.

[Πασχαλης]

Αγαπητέ αδελφέ Avaris...

Αντιγράφω από το βιβλίο της Ντιον Φόρτσιουν, Η ΕΚΠΕΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΝΟΣ ΜΥΗΜΕΝΟΥ, εκδόσεις Ιάμβλιχος.

"...Κάποια άτομα, από την παιδική τους ηλικία έχουν ήδη κάποια αίσθηση για το έργο που πρέπει να επιτελέσουν. Αργά ή γρήγορα η αίσθηση γίνεται πεποίθηση και ακολουθεί η ολοκληρωτική αφοσίωσή τους στο έργο που ανέλαβαν. Είτε είναι αγνωστικιστές, είτε πιστοί, όλοι αισθάνονται ότι βρίσκονται σε επαφή με κάτι ανώτερο από αυτούς, που τους χρησιμοποιεί σαν "μέσο" για την υπηρεσία των συνανθρώπων τους. Παρατηρούμε πως αυτοί οι άνθρωποι -αν και συχνά ασθενικοί στο σώμα - όταν "υπηρετούν" διαθέτουν μιαν υπεράνθρωπη αντοχή, που την αποδίδουν πάντα σε μια πηγή έξω από αυτούς.

Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι άντρες ή οι γυναίκες, ανεξάρτητα από το έργο που επιτελούν, "βλέπουν" τη ζωή μέσα από την ίδια οπτική γωνία, της συμπαντικής ευσπλαχνίας...."

Σε αυτά τα άτομα, είναι διάχυτη η αίσθηση κατά την παιδική ηλικία της διαφορετικότητάς των και σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να θεωρούν τους εαυτούς τους υιοθετημένους από τους -πραγματικά - φυσικούς των γονείς.
Εικόνες, φευγαλέες αναμνήσεις, αισθήσεις διαφορετικών κόσμων από αυτές που διαβιούν, συνοδεύουν τα πρώτα χρόνια της ζωής των.
Η διαφορετικότητά τους, έχει πάντα δυσμενή επίπτωση στις κοινωνικές των σχέσεις. Συνήθως είναι φιλάσθενα στα πρώτα χρόνια της ζωής των, αλλά οι πραγματικές δοκιμασίες είναι πέρα από το σώμα. Οι δοκιμασίες που περνάνε, ως εμπειρίες από συμβάντα-γεγονάτα, είναι πολύ σκληρότερα από τις δυσκολίες που έχει να συναντήσει ο μέσος άνθρωπος.
Ενίοτε βέβαια συμβαίνουν και τα λεγόμενα παραφυσικά φαινόμενα,
λόγω των καταπιασμένων ενεργειών στο ασυνείδητο
και της έκφρασης αυτών με τρόπους που "έχουν ασκήσει σε προηγούμενη ενσάρκωση".


Αυτοί οι άνθρωποι, κάποια στιγμή θα πάρουν" την πνευματική μύηση και θα αναλάβουν τότε το έργο που ήρθαν να επιτελέσουν, αναγνωρίζοντας τον σκοπό της ζωής των.
Αυτή η μύηση ΔΕΝ δίδεται σε καμμία εσωτερική σχολή...
Όμως είναι απαραίτητη η προετοιμασία μέσα από μια μυητική διαδικασία,
μέσα από παραδοσιακές διδασκαλίες, παρότι υφίστανται και οι αυτόκλητοι "δήθεν μυητές", οι οποίοι δυστυχώς επιτελούν το σκοτεινό έργο της παραπλάνησης των ζηλωτών και του εγκλωβισμού των σε καταστάσεις παγιωμένων δογματισμών και όχι προαγωγής της εξελεκτικής διαδικασίας.

Αναμένεται καλή συνέχεια...

[Avaris]

>QBB<

Συντονισμός και Υπέρθεση είναι δύο φυσικά φαινόμενα που πιθανότατα σχετίζονται. Σε περίπτωση που θες να ψάξεις για αυτά, θα βρεις πολλές πληροφορίες στα αγγλικά (Resonance και Superposition αντίστοιχα). Μιας και αναφέρθηκες στους Σαολίν, σού γνωστοποιώ ότι σε πολλές προχωρημένες βαθμίδες των παραδοσιακών ανατολικών Πολεμικών Τεχνών εκτός από τα κλασσικά όπλα, χρησιμοποιούνται και "όργανα" χειρός που με την κίνησή τους στον αέρα δημιουργούν δονήσεις οι οποίες επηρεάζουν τον εγκέφαλο (παρ/αν-αισθησιογόνες) ή/και άλλα όργανα του σώματος.

Η ιδιοσυχνότητα ενός αντικειμένου εξαρτάται από τη χημική του σύνθεση & τη γεωμετρία του. Για το γυαλί αγαπητέ φίλε βρήκα ότι κυμαίνεται μεταξύ 1 και 10 kHz - πράγμα που σημαίνει ότι αν εκτεθεί σε δόνηση τέτοιας συχνότητας, ορισμένης έντασης για ορισμένο χρονικό διάστημα, είναι δυνατόν να (δια)λυθεί.

Στο φαινόμενο του Συντονισμού η σύγχρονη ιατρική διαλύει με υπέρηχους πέτρες στα νεφρά, το στρατιωτικό άγημα απαγορεύεται να παρελάσει με συγχρονισμένο βηματισμό επί γέφυρας και οι ελέφαντες επικοινωνούν από αποστάσεις 40χλμ.

Ανέφερα την Υπέρθεση επειδή αυτή εξηγεί τι συμβαίνει όταν 2 ή περισσότερα κύματα συνδυαστούν - το παραχθέν κύμα μπορεί να έχει διαφορετική ένταση ή συχνότητα.

Αγαπητέ μου Ευθύμη,

σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου. Πράγματι πρόσθεσες έναν ακόμη σημαντικό "κρίκο" στην "προσπάθειά" μου να βρω μιαν άκρη. Εαν κατάλαβα καλά, "ασυναίσθητα δημιούργησα δονήσεις" που κατέστρεψαν τα "κρύσταλλα" και μάλιστα με "έκρηξη" και μάλιστα "προς τα έξω".

(Πρέπει να θυμίσω εδώ ότι όταν οι τζαμάδες χτυπάνε ένα τζάμι για να γίνει θρύψαλλα, αυτό πάντα "σωριάζεται" προς τα κάτω. Ποτέ δεν εκρύγνυται προς τα έξω σαν χειροβομβίδα).

Και λαμβάνοντας υπόψη ότι ξεκίνησε 20 χρόνια πριν με ένα μικρό ποτηράκι και έφτασε 3 χρονια πριν σε ισχυρή, τεράστια Γυάλινη βιτρίνα (4χ4) απο χονδρό τζάμι ασφαλείας, υποθέτουμε λογικά ότι αυτή η "δύναμη" αυξάνεται σταθερά.

Άρα, λογικό είναι να ανησυχώ και να βιάζομαι να την "ελέγξω" προτού προκαλέσει κάποιο μεγάλο κακό γύρω μου.

Εδώ ακριβώς είναι που σηκώνω τα χέρια ψηλά καλέ μου φίλε Ευθύμη.

[Avaris]

>QBB<

Αγαπητέ αδελφέ Avaris...

Αντιγράφω από το βιβλίο της Ντιον Φόρτσιουν, Η ΕΚΠΕΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΝΟΣ ΜΥΗΜΕΝΟΥ, εκδόσεις Ιάμβλιχος.

"...Κάποια άτομα, από την παιδική τους ηλικία έχουν ήδη κάποια αίσθηση για το έργο που πρέπει να επιτελέσουν. Αργά ή γρήγορα η αίσθηση γίνεται πεποίθηση και ακολουθεί η ολοκληρωτική αφοσίωσή τους στο έργο που ανέλαβαν. Είτε είναι αγνωστικιστές, είτε πιστοί, όλοι αισθάνονται ότι βρίσκονται σε επαφή με κάτι ανώτερο από αυτούς, που τους χρησιμοποιεί σαν "μέσο" για την υπηρεσία των συνανθρώπων τους. Παρατηρούμε πως αυτοί οι άνθρωποι -αν και συχνά ασθενικοί στο σώμα - όταν "υπηρετούν" διαθέτουν μιαν υπεράνθρωπη αντοχή, που την αποδίδουν πάντα σε μια πηγή έξω από αυτούς.

Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι άντρες ή οι γυναίκες, ανεξάρτητα από το έργο που επιτελούν, "βλέπουν" τη ζωή μέσα από την ίδια οπτική γωνία, της συμπαντικής ευσπλαχνίας...."

Σε αυτά τα άτομα, είναι διάχυτη η αίσθηση κατά την παιδική ηλικία της διαφορετικότητάς των και σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να θεωρούν τους εαυτούς τους υιοθετημένους από τους -πραγματικά - φυσικούς των γονείς.
Εικόνες, φευγαλέες αναμνήσεις, αισθήσεις διαφορετικών κόσμων από αυτές που διαβιούν, συνοδεύουν τα πρώτα χρόνια της ζωής των.
Η διαφορετικότητά τους, έχει πάντα δυσμενή επίπτωση στις κοινωνικές των σχέσεις. Συνήθως είναι φιλάσθενα στα πρώτα χρόνια της ζωής των, αλλά οι πραγματικές δοκιμασίες είναι πέρα από το σώμα. Οι δοκιμασίες που περνάνε, ως εμπειρίες από συμβάντα-γεγονάτα, είναι πολύ σκληρότερα από τις δυσκολίες που έχει να συναντήσει ο μέσος άνθρωπος.
Ενίοτε βέβαια συμβαίνουν και τα λεγόμενα παραφυσικά φαινόμενα,
λόγω των καταπιασμένων ενεργειών στο ασυνείδητο
και της έκφρασης αυτών με τρόπους που "έχουν ασκήσει σε προηγούμενη ενσάρκωση".


Αυτοί οι άνθρωποι, κάποια στιγμή θα πάρουν" την πνευματική μύηση και θα αναλάβουν τότε το έργο που ήρθαν να επιτελέσουν, αναγνωρίζοντας τον σκοπό της ζωής των.
Αυτή η μύηση ΔΕΝ δίδεται σε καμμία εσωτερική σχολή...
Όμως είναι απαραίτητη η προετοιμασία μέσα από μια μυητική διαδικασία,
μέσα από παραδοσιακές διδασκαλίες, παρότι υφίστανται και οι αυτόκλητοι "δήθεν μυητές", οι οποίοι δυστυχώς επιτελούν το σκοτεινό έργο της παραπλάνησης των ζηλωτών και του εγκλωβισμού των σε καταστάσεις παγιωμένων δογματισμών και όχι προαγωγής της εξελεκτικής διαδικασίας.

Αναμένεται καλή συνέχεια...

Σεβαστέ Πασχάλη,

ο μόνος αληθινός (έστω και νοητικός) Σύντροφος στην μέχρι τώρα ζωή μου που πάντα άγγιζε την ψυχή μου και στόχευε στην "καρδιά του προβλήματος" ήταν αυτή η Ευλογημένη Dion Fortune.

Χάρη σε αυτήν δεν είναι χειρότερα τα πράγματα. Χάρη σε αυτήν θέλω να πιστεύω ότι κρατάω μια "Ψυχική Ισορροπία" και συνεχίζω να πιστεύω ακράδαντα στον "Απροσδιόριστο Στόχο". (Εξάλλου, αυτό το "χαρακτηριστικό" του ως "Ακόμη Απροσδιόριστος" είναι που με έχει εξοργίσει τόσες και τόσες φορές και που με έκανε να προβώ σε αυτή την ύστατη πράξη "Επίκλησης" που κάνω αυτή τη στιγμή, χωρίς να γνωρίζω καν προς τα που απευθύνομαι).

Δυστυχώς όμως η θεωρία δεν είναι αρκετή. Η αδιάλλειπτη μελέτη των βιβλίων της (και όχι μόνον) δεν στάθηκε αρκετή να αναπληρώσει το "Πραγματικό Βάδισμα της Ατραπού". Αυτό που έρχεται μέσα απο την συμμετοχή σου σε μια Γνήσια Αρχαία Εσωτερική Γνωστική Αδελφότητα εν μέσω Αδελφών και Συμπολεμιστών της Ιεράς Γνώσης. Αυτό που δεν ευλογήθηκα να κάνω ακόμη. Αυτό που επι δεκαετίες "επιδιώκω" και διαρκώς μου "διαφεύγει".

Αρκετά στοιχεία απο αυτό το μέρος της "Οδυνηρής Πορείας αναζήτησης της Αδελφότητας" αναφέρω σε δύο topics στο παρόν forum. Στο http://mystica.gr/forum/viewtopic.php?t=368 και στο http://mystica.gr/forum/viewtopic.php?t ... &&start=60


Σε χαιρετώ με Αγάπη, Εκτίμηση, ευγνωμοσύνη και κυρίως ειλικρινείς ευχαριστίες για την θετική σου διάθεση


Avaris

[Ευθύμης]

Έστω ότι ξέρουμε την ιδιοσυχνότητα ενός τζαμιού. Αν η φωνή μιας σοπράνο συντονιστεί σε αυτήν, το τζάμι δε θα σωριαστεί, σα να τό χτυπούσε τζαμάς, αλλά θα «έσκαγε», επειδή το κύμα θα δονούσε το σύνολο της επιφάνειάς του – εκεί δλδ που ο τζαμάς κρούει ένα σημείο της επιφάνειας του τζαμιού, η φωνή της σοπράνο «ακούγεται» σε οποιοδήποτε.

Συντονισμός είναι και όταν «τρίζει» κάποιο μέρος (πχ έπιπλα, κουφώματα, στιβαγμένα πιατικά) ενός σπιτιού όταν «μπουμπουνίζει» ή όταν περνά κάποιο αυτοκίνητο με subwoofer κτλ.

Η απορία μου – αδυναμία της θεωρίας – είναι η εξής. Αν η ιδιοσυχνότητα του γυαλιού κυμαίνεται μεταξύ 1-10 kHz, αυτή περιλαμβάνεται στο εύρος των συχνοτήτων της ανθρώπινης ακοής (20 Hz – 20 kHz). Κανονικά δλδ, γιατί δεν άκουγες; Ωστόσο, αυτό δεν είναι απαραίτητο, διότι ο ίδιος έχω εμπειρία από κατευθυντικό ηχείο – ηχείο στο οποίο ρυθμίζονται απόσταση και οι γωνίες που θα ακούγεται ο ήχος / «σημαδεύεται» ο δέκτης. Δεν είναι απίθανο δλδ ένα κύμα να δονούσε μεν το γυαλί, αλλά όχι το τύμπανό σου.

Η μία εκδοχή είναι το φαινόμενο να οφείλεται αποκλειστικά σε ‘σένα. Η άλλη, λόγω της οποίας ανέφερα την Υπέρθεση, αφορά το «συνδυασμό» 2 ή περισσοτέρων κυμάτων, ένα ή περισσότερα εκ των οποίων οφείλ-εται/ονται στο περιβάλλον.

Το λογικό να κάνει κάποιος είναι να παρατηρήσει τι κοινό έχουν οι περιπτώσεις – τόσο εσωτερικά (συναισθηματική και σωματική κατάσταση) όσο και εξωτερικά (πού, πότε, τι λάμβαναν οι 5 αισθήσεις) - συμπτωματ-ολογία κατά κάποιο τρόπο.

[Avaris]

>QBB<

Το λογικό να κάνει κάποιος είναι να παρατηρήσει τι κοινό έχουν οι περιπτώσεις – τόσο εσωτερικά (συναισθηματική και σωματική κατάσταση) όσο και εξωτερικά (πού, πότε, τι λάμβαναν οι 5 αισθήσεις) - συμπτωματ-ολογία κατά κάποιο τρόπο.

Αγαπητέ μου Ευθύμη,

το μόνο "κοινό σημείο" των φαινομένων - που μπορώ να διαπιστώσω - είναι πως συνέβαιναν πάντα σε "περιόδους γείωσης". Δηλαδή, περιόδους κατά τις οποίες δεν ασχολούμουν καθόλου μα καθόλου με την Μεταφυσική Μελέτη.
Είτε τυχαία, είτε γιατί εγώ επέλεγα (για διάφορους λόγους) να "απέχω" για κάποια χρονικά διαστήματα απ' οποιαδήποτε σχέση με τη Μεταφυσική.
Όταν ξανάρχιζα την επαφή μου με αυτό το "πεδίο", "ατονούσαν" (μέχρι εξαφάνισης) και τα φαινόμενα (κυρίως θραύσης διότι το "φαινόμενο σωτηρίας - προστασίας είναι μόνιμο").

Οι θραύσεις επίσης ΠΟΤΕ δέν έγιναν υπο καθεστώς "έντονου θυμού". Το αντίθετο θα έλεγα.

Με εκτίμηση

Avaris