Ζωή είναι : να την ζήσεις!

[Παύλος Β. / Γκοροντί]

Καλησπέρα σας,

Ο πατέρας μου άφησε το σώμα του στις 6:15, ξημερώματα της 31ης Αυγούστου 2006, έχοντας μείνει στον πλανήτη με το σώμα που τον γνώρισα από το 1931 μέχρι και χθες. Τα τελευταία λόγια που βγήκαν από το στόμα του και ήχησαν στα αυτιά μου, ήταν : "Σήκωσέ με."

[center]Δυο παιχνίδια σε ζορίζουν,
είν' ο θάνατος κι η αγάπη,
παιξ' τα και τα δυο κι ας χάσεις,
θα 'βγει η ήττα σου, απάτη.

Aϊντε μην φοβάσαι, που φοβάσαι...

Μ. Ρασούλης[/center]

[Δημήτριος]

>QBB<

[center]Δυο παιχνίδια σε ζορίζουν,
είν' ο θάνατος κι η αγάπη,
παιξ' τα και τα δυο κι ας χάσεις,
θα 'βγει η ήττα σου, απάτη.

Aϊντε μην φοβάσαι, που φοβάσαι...

[/center]

...φίλος με τον πόνο να 'σαι

Κουράγιο, φίλε μου

[qubit]

Καλό του ταξίδι, Γκοροντί ...

[center][/center]

[Παύλος Β. / Γκοροντί]

Αύριο γιορτάζω την αρχή της δικής μου πορείας στην Γη με το σώμα που έχω τώρα. Οι γυναίκες, οι συγγενείς και οι φίλοι, θα τελέσουν τρισάγιο στο νεκροταφείο εις μνήμην του εκληπώντος. Εγώ, από την μεριά μου, θα τελέσω 3 βουτιές (η μία νυχτερινή) στα 30m.

Ότι ήταν να κάνω (για τον κόσμο), το έκανα. Και στόλισα και την εκκλησία και το φέρετρο ήταν καλό κι από καρυδιά για να κάνουν τα σκουλήκια πάρτυ και έβαλα και αγγελιόχαρτα και έκανα και δεξίωση με καφέ και λικέρ και όλα ήταν καλά. Για τον κόσμο. Ότι ήταν να γίνει, έγινε και μπράβο στους γιους του που τον φρόντισαν μέχρι τελευταίας στιγμής και μακάρι να 'χανε κι άλλοι τέτοια παιδιά και να ζήσετε να τον θυμάστε.

Οι αυριανές βουτιές στα νερά της Χαλκιδικής είναι αφιερωμένες στον πατέρα μου και σε μένα. Εκεί, στην ελευθερία του βυθού, θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε λίγο καλύτερα. Ίσως, έτσι όπως δεν τα έχουμε πει ποτέ ξανά. Άλλωστε, σε βάθος 30 μέτρων, δεν μπορείς να παραμείνεις περισσότερο από 20 min. και η στάση αποσυμπίεσης στα 3m είναι υποχρεωτική. Τι να κάνεις ? Οι καλές κουβέντες, είναι σύντομες.

Αύριο, θα αποχαιρετήσω τον πατέρα μου, έτσι όπως εγώ ξέρω. Με τον δικό μου τον τρόπο. Κι όλα τα του πατέρα μου θα συνεχίζουν να υπάρχουν, χωρίς να είναι εδώ. Κι όλα θα είναι και δεν θα είναι.

Σας ευχαριστώ.

[Ramoglou]

Καλό ταξίδι σ' εκείνον και σε σένα καλή δύναμη ...

[Zadok the priestess]

[center]

Καλή Ανάπαυση![/center]

[Παύλος Β. / Γκοροντί]

[center]Ζωή είναι, να την ζήσεις

Εισπέει μέσα του ο Θεός,
γεννιέσαι κάποια μέρα.
Φυσάει, φεύγει ο καπνός
και πας με τον αέρα.

Γεννιέσαι κάποια μέρα και πας με τον αέρα.

Να νοιάζεσαι για πάρτη σου
τι θα συμβεί μονάχα.
Όμως να ξέρεις όλα αυτά,
είν' όλα ένα τάχα.

Για πάρτη σου μονάχα είν' όλα ένα τάχα.

Εντάξει σου να ζεις καλά,
ζωή είναι, να την ζήσεις.
Μα να γελάς με την καρδιά
φωτιά είσαι και θα σβήσεις.

Ζωή είναι, να την ζήσεις, φωτιά είσαι και θα σβήσεις... [/center]

Deva Parinito

[Παύλος Β. / Γκοροντί]

Προσωπικά, δε μου αρέσει να χαϊδεύω αυτιά, όπως δε θα ήθελα να μου το έκαναν κι εμένα αντίστοιχα.

Λες και ψεμματάκια ε?

[Zadok the priestess]

Ρωτάς ή είσαι βέβαιος

[Παύλος Β. / Γκοροντί]

Λες και ψεμματάκια ε ?

Ρωτάς ή είσαι βέβαιος ?

Μα, πάλι δεν βλέπεις ? Κοτζάμ ερωτηματικό βρε Zadok, ρωτάω. Ερωτώ δηλ.

[Zadok the priestess]

Η σύνταξη της πρότασης υποκρύπτει εντέχνως και πιθανά μία βεβαιότητα, αφού δεν ρωτάς: "Λες και ψεμματάκια?", αλλά συντάσσεις μία καταφατική πρόταση με ένα ερωτηματικό επιφώνημα, δηλ. "Λες και ψεμματάκια, ε?".
Πριν τα επιφωνήματα ή μετά μπαίνει συνήθως κόμμα.

Και για να μην κουράζουμε με περαιτέρω "μαθήματα" γραμματικής και συντακτικού, δείχνεις να θέλεις να σου επιβεβαιώσω μία διαπίστωση.

Και τώρα η απάντηση:

Όχι!

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Ο πατέρας μου άφησε το σώμα του στις 6:15, ξημερώματα της 31ης Αυγούστου 2006, έχοντας μείνει στον πλανήτη με το σώμα που τον γνώρισα από το 1931 μέχρι και χθες. Τα τελευταία λόγια που βγήκαν από το στόμα του και ήχησαν στα αυτιά μου, ήταν : "Σήκωσέ με."

[center]

1994, 3 του Δεκέμβρη, σαν σήμερα. Τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως παλιά. Με πολύ λιγότερα μαλλιά, με πολύ περισσότερη κατανόηση της πραγματικότητας. Μπάλλα γη!

Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα
τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε
για ότι φαίνομαι η αν αληθινά
για ότι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε

Κι όμως να που δεν ξέρω
ποιος εγώ, κι υποφέρω
νοιώσε με, σώσε με
κι ότι θες στο προσφέρω

Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα
τους όρκους που ’δωσα γλυκά μ’ εσένα
και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα
τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα

Κι όμως να που δεν ξέρω...

Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα
και σ’ άλλους πίστεψα, μ’ εγκαταλείψανε
ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα. [/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Μοιάζω με τον ισοβίτη

που κοιτάει να δραπετεύσει

απ' την ίδια του ψυχή.

Όμως είναι από γρανίτη

και τον έχει παγιδεύσει

το στενό του το κελί.

***

Σκάβω, φτιάχνω ένα τραγούδι

να στο λέω σαν βραδιάζει

μπας κι ανοίξει η φυλακή.

Σαν του πόθου το λουλούδι

μες στα χέρια σου να σπάζει

της ζωής μου η χορδή.

[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Ως και τ' αγάλματα
κάνουνε άλματα
Μ' αυτοί που ξέρουν δεν μιλάνε
Όλα τα πράγματα
γίνονται θαύματα
κι οι νεκροκεφαλές γελάνε

Αυτός ο κόσμος
μπορεί ν' αλλάξει, Κεμαλ
Μέσα στις καρδιές
στις πλατείες, σε γραφεία οβάλ
θέλει σωστοί χιλιάδες
να 'ναι στους τροχούς
να 'ναι η ψυχή η νύφη
και γαμπρός ο νους

Τα προαιώνια
κρύβουν νετρόνια
που με μία έκρηξη αλλάζουν
Και οι θεούληδες
οι καημενούληδες
γίνονται ντεμοντέ κι αράζουν...[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Το πιο παράξενο τραγούδι που 'χω πει

το πιο γλυκό, το πιο βαρύ

είναι η ίδια μου η ζωή.

Κάθε στίχος και μια πίκρα

κάθε αγάπη και στροφή.

Θέλω να το πω στο τέλος

μα μου τρέμει η φωνή.

Ελάτε όλοι σας απόψε που 'χω πιει

κι όλοι μαζί, τέμπο βαρύ,

μέχρι τον Άδη ν' ακουστεί!

Με το βήμα του διαβάτη και με την υπομονή

ως στην ξενιτιά να φτάσει κι ως του πρόσφυγα τ' αυτί...

[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες
Στον κάμπο θα 'χουν κιόλας οργώσει τη γης
Ρίχνουν το σπόρο
Έχουν μαζέψει τις ελιές
Όλα ετοιμάζονται για το χειμώνα, για το χειμώνα

Κι εγώ γεμάτος απ' την απουσία σου
Φορτωμένος με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών
Περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό
μέσα στην Προύσα, μέσα στην Προύσα

[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Έπαιζες το θύμα κι ήταν ένοχοι πολλοί
Σ' αυτό το σήριαλ παίζαμε όλοι
Και ξαφνικά μια νύχτα, στην πιο κρίσιμη στιγμή
φεύγεις κρυφά απ' την οθόνη

Καλώς ήρθες Μαργαρίτα, με τα κόκκινα μαλλιά
Καλώς ήρθες Μαργαρίτα μες στην πόλη
Σε θυμάμαι που κρατούσες κάτι σχέδια παιδικά
Τώρα κρύβεις μες στην τσέπη σου πιστόλι

Φώτα, αστυνομία ποιος θα βρει το γιώτα-χι
Ποιος το φονιά και ποιος το θύμα
Ο κόσμος θέλει βία περιμένει τη σκηνή
Κάνε λοιπόν το πρώτο βήμα

Καλώς ήρθες Μαργαρίτα, με τα κόκκινα μαλλιά...[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Στα μάτια τα ψιχαλιστά

που 'χει έρωτας καρτέρι

πόσο μεθύσι μέθυσα

ένας θεός το ξέρει ...

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης


Καλή χρονιά σε όλους![/center]

Π.Β

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Μανά μ' εγώ είμαι τ' άμοιρο, το σκοτεινό τρυγόνι

οπού το δέρνει ο άνεμος, βροχή που το πληγώνει.

***

Το δόλιο όπου κι αν στραφεί, απ' όπου κι αν περάσει

δεν βρίσκει πέτρα να σταθεί, κλωνάρι να πλαγιάσει.

***

Εγώ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλα αποδαρμένη

μέσα σε πέλαγο ανοιχτό, σε θάλασσα αφρισμένη

***

Παλεύω με τα κύματα χωρίς πανί, τιμόνι

κι άλλη δεν έχω άγκυρα πλην την ευχή σου μόνη.

[/center]

Π. Β

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Σαν έμαθε τη λέξη καλησπέρα
ο παπαγάλος είπε ξαφνικά
«είμαι σοφός, γνωρίζω ελληνικά
τι κάθομαι εδω πέρα!»

Την πράσινη ζακέτα του φορεί
και στο συνέδριο των πουλιών πηγαίνει
την πράσινη ζακέτα του φορεί
για να τους πει μια γνώμη φωτισμένη

Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή
Ξεροβήχει κοιτάζει λίγο πέρα
Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή
Και τους λέει : «καλησπέρα!»

***

Ο λόγος του θαυμάστηκε πολύ
Τι διαβασμένος, λεν, ο παπαγάλος
θα’ ναι σοφός αυτός πολύ μεγάλος
αφού μπορεί κι ανθρώπινα μιλεί

Απ’ τις Ινδίες φερμένος ποιος το ξέρει
Πόσα βιβλία μαζί του να ’χει φέρει
Με τι σοφούς θα μίλησε και πόσα
Θα ξέρει στων γραμματικών τη γλώσσα

Κυρ-παπαγάλε, θα ’χουμε την τύχη
Ν’ ακούσουμε τι λες και παραπέρα
Ο παπαγάλος βήχει ξεροβήχει
Μα τι να πει ; ξανάπε «καλησπέρα»[/center]

Π. Β