Καλησπέρα,
Εκτιμώ το ενδιαφέρον σας.
Αν κάποιος με ρώταγε το ίδιο πράγμα, θα έλεγα ίσως κι εγώ πάνω κάτω τα ίδια που λέτε εσείς τώρα. Τίποτε δεν μπορείς να κάνεις σε κάποιον που λέει "φτάνει, κουράστικα, δεν
θέλω άλλο", τίποτε, συμφωνώ.
Ωστόσο, μερικά λόγια που γράφτηκαν μου είναι δύσκολο να τα χωνέψω. Όπως αυτό :
>QBB<Soulsick έγραψε:Η ηλικία των 75 είναι σχετικά ικανοποιητική ώστε να πει κάποιος "εντάξει.... πόσο ακόμα?!"
Καμιά ηλικία δεν είναι ούτε "σχετικά" ικανοποιητική, ούτε "αρκετά" ικανοποιητική για να το πεις αυτό, καμιά. Αυτή είναι η γνώμη μου. Δεν είναι λόγος αυτός.
'Η αυτό :
>QBB<Zadok the priestess έγραψε:...αλλά ο πατέρας σου την έζησε τη ζωή του.
Αυτό δεν το γνωρίζουμε. Δεν το γνωρίζω ούτε εγώ που είναι πατέρας μου.
Υπήρχε κάποιος που ζούσε μονάχα για μία στιγμή. Για την στιγμη που θα αντίκρυζε τον Ιησού. Σιμεών νομίζω τον έλεγαν. Συνεπώς, μία στιγμή μπορεί να περικλείει μια ολόκληρη ζωή. Μπορεί, κάποιες φορές, μια ολόκληρη ζωή - αυτή των 75 χρόνων - να μην έχει την αξία, την ουσία, μίας και μοναδικής στιγμής. Και ξέρεις, όλοι μας, βαθιά μέσα μας, ζούμε για αυτήν την μία και μοναδική στιγμή. Και ο Σιμεών - μπορεί να κάνω και λάθος με το όνομα, δεν θυμάμαι - το είπε : "Τώρα, (που σε είδα δηλ. Χριστέ μου), μπορώ να πεθάνω". Γι' αυτό και λέμε πως η κάθε στιγμή είναι μοναδική και πρέπει να την ζούμε. Τίποτε δεν έζησε ο πατέρας μου καλή μου. Αν είχε ζήσει έστω και κάτι, αν είχε ζήσει πραγματικά τις στιγμές του, δεν θα έλεγε "κουράστηκα". Οι στιγμές μας, η κάθε στιγμή μας, είναι μοναδική, είναι ολόφρεσκη και ... ξεκούραστη.
Ο άνθρωπος νοσεί στο σώμα αλλά και στην ψυχή. Το σώμα, επειδή υποτάσσεται στον νόμο της αναγκαιότητος, θα πεθάνει. Η ψυχή όμως δεν γνωρίζει αυτόν τον νόμο. Εκείνη υποτάσσεται στον νόμο της δύναμης. Ο Πυθαγόρας στα Χρυσά του Έπη, έλεγε πως άκαμπτος κανόνας κρατάει αυτούς τους δύο νόμους συνδεδεμένους μεταξύ τους και είχε δίκιο.
Ξέρετε, είμαι και λίγο θυμωμένος με τούτη την κατάσταση. Θυμωμένος δηλ. με τον πατέρα μου. Το σώμα του, γνωρίζω πως θα τον εγκαταλείψει. Δεν γίνεται διαφορετικά. Από χώμα φτιαχτήκαμε, σε χώμα επιστρέφουμε. (το σώμα μας δηλ). Είμαι θυμωμένος όμως γιατί διακρίνω στον πατέρα μου, μια άλλη - πολύ σοβαρότερη ασθένεια - από αυτή του σώματος. Βλέπω πως η ψυχή του δεν θέλει να ζήσει. (μεταφορικά δηλ) Δεν έχει ψυχικά αποθέματα τέτοια ώστε να βοηθήσει πρώτα ο ίδιος, τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό είναι πολύ άσχημο να συμβαίνει στους ανθρώπους. Σημαίνει κάτι. Σημαίνει ίσως, πως τίποτε δεν έχουν κάνει στην ζωή τους ώστε να αντλούν δύναμη από αυτό. Ή σημαίνει πως βρίσκουν κάτι όμορφο σε τούτη την αδυναμία τους και δεν θέλουν να την αποχωριστούν. Όπως και να 'χει, αισθάνομαι λίγο καλύτερα τις τελευταίες μέρες, παρ' όλο που προχθές συνέβει το εξής :
Βγήκα στο μπαλκόνι του δωματίου που νοσηλεύεται ο πατέρας μου και άρχισα να κλαίω. Μια νοσοκόμα με πήρε μάτι και μου είπε : "Ε! οι άντρες δεν κλαίνε!". Πολύ κλισέ αυτό, ξέρετε, το λέει ο κόσμος. Της είπα : "Κάνεις λάθος. Οι άντρες δεν λένε ψέμματα.", θέλοντας να της δώσω να καταλάβει πως δεν οφελεί να λες ψέμματα στον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν αισθάνεσαι πως θέλεις να κλάψεις, κλάψε. Αλλά κλάψε αληθινά. Μονάχα τότε, θα μπορέσεις αργότερα να γελάσεις και αληθινά. Δεν ξέρω αν το κατάλαβε, όμως αργότερα, στον διάδρομο, χαμογελάσαμε και οι δύο.
Αρχίζω επίσης να συνηθίζω στην "αίσθηση" ενός νοσοκομείου. Επειδή διανυκτερεύω κάποιες φορές στο πλάϊ του πατέρα μου, έχω πιάσει φιλίες με νοσοκόμους και νοσοκόμες, καθώς και με άλλους ασθενείς, άλλους σε βαριά κατάσταση και άλλους που είναι πιο ελαφρά. Ο πόνος είναι πόνος θα μου πείτε, αλλά μερικές φορές τους κάνω να χαμογελάνε. Άσε που έχω γίνει μάστερ στην αλλαγή καθετήρων, ορών, κτλ. Τι να κάνεις ? Μπορείς, έτσι και σε ρίξουν στην κόλαση να την κάνεις παράδεισο ? Εδώ σε θέλω κάβουρα, που περπατάς στα κάρβουνα...
Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.
