Ζωή είναι : να την ζήσεις!

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]:)

Όλο νόμοι κι αστυνόμοι,
και σπανίως υπονόμοι,
το κακό παραμονεύει
και την χώρα υπονομεύει.

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει,
μας διοικεί, μας τυρανά, μας γονατίζει, μας χαλά,
κι αυτή μας ανασταίνει.

Πέστε να 'ρθουν σεισμολόγοι,
είναι σοβαροί οι λόγοι,
γιατί μπήκες στην καρδιά μου,
θα συμβεί σεισμός βαθιά μου.

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει,
μας διοικεί, μας τυρανά, μας γονατίζει, μας χαλά,
κι αυτή μας ανασταίνει.

----------------
Μανώλης Ρασούλης
Η Αρχή & το Τέλος

[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Παίξε Χρήστο επειγόντως 'κείνο τον ρυθμό,
χρέος στον χορό να βρούμε εθνικό.
Να χορέψουν τσιφτετέλι όλοι οι λαοί,
Γιαπωνέζοι, Αμερικάνοι, Γερμανοί.

Η χαρά να 'ναι το σύνθημα
κι ο καημός το παρασύνθημα,
φλόγες μυστικές μ' αγγίζουνε
κι οι πυροσβέστες βρε σαστίζουνε.

Πες Μανώλη την κουβέντα 'κείνη την στρωτή,
στον χορό να ξεστρατίσουν κι οι στρατοί,
να χορέψει και η φάρα των γιαχνί σοφών,
στην ακαδημία μέσα Αθηνών.

Η χαρά να 'ναι το σύνθημα
κι ο καημός το παρασύνθημα,
φλόγες μυστικές μ' αγγίζουνε
κι οι πυροσβέστες βρε σαστίζουνε.
[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]:)

Πολλές φορές βαθιά αναρρωτήθηκα,
τριγύρω οι άνθρωποι αν μ' αγαπούνε
για ότι φαίνομαι ή αν αληθινά
για ότι είμαι εγώ κοντά μου ζούνε.

Κι όμως να!
που δεν ξέρω
ποιος εγώ ;
κι υποφέρω
νιώσε με
σώσε με
κι ότι θες,
στο προσφέρω.

Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα,
τους όρκους που 'δωσα γλυκιά μου εσένα,
και με τα λόγια μου για μένα πίστηκα,
τώρα δεν έχω πια, φόβο κανένα.

Κι όμως να!
που δεν ξέρω
ποιος εγώ ;
κι υποφέρω
νιώσε με
σώσε με
κι ότι θες,
στο προσφέρω.

Πολλοί ορκίστηκαν πως μ' αγαπήσανε,
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα,
και σαν τους πίστεψα μ' εγκαταλείψανε,
ανάγκη μ' είχανε, αυτό μονάχα.

Κι όμως να!
που δεν ξέρω
ποιος εγώ ;
κι υποφέρω
νιώσε με
σώσε με
κι ότι θες,
στο προσφέρω.[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]:)

Κι αν είσαι μια γυναίκα,
γυναίκα κυριλέ,
κι εγώ είμαι ένας κάποιος
μόνιμα στα πηγαδάκια,
τούτο καλά ν' ακούσεις :
δεν είμαι πάρεξ - δυο - λογάκια.

Το πάθος το δικό μου στο λέω είναι διπλό,
και δεν κρύβω όμως, για δες, από κανένα
μα να το μοιραστούμε,
γλυκιά μου αν θες, εγώ μ' εσένα.

Πάνω τάξη κάτω τάξη, θα τα χτίσουμε,
κι ο ένας την καρδιά του άλλου,
ας κατακτήσουμε.
Πάνω τάξη κάτω τάξη, την κατάσταση,
πάντα ο έρωτας την κάνει, επανάσταση.

Δεν θέλω, ναι, δεν θέλω,
ιστορικό συμβιβασμό,
και σαν οι δυο μας όμως αγκαλιά θα 'μαστε ένα,
οι διαφορές μας σκόνη,
υλικό για τα σύνορα, κανένα.

Δεν είναι πως αν χάσεις,
θα χάσεις τα πολλά,
μα ο φόβος ο καρμίρης να μην βρεις το κάτι άλλο,
η αγάπη στην καρδιά είναι πλούτος
μα κι ένα πρόβλημα μεγάλο.

Πάνω τάξη κάτω τάξη, θα τα χτίσουμε,
κι ο ένας την καρδιά του άλλου,
ας κατακτήσουμε.
Πάνω τάξη κάτω τάξη, την κατάσταση,
πάντα ο έρωτας την κάνει, επανάσταση.

[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Μη ρωτάς πολλά, δεν έχω απαντήσεις,
είμαι λίγος στ' αλφαβητικά,
ένα θα σου πω και να τ' αποστηθίσεις :
είμαι απόφοιτος στον πόνο του σεβντά.

Έξι γράμματα, έξι γράμματα,
ξέρω μόνο, τόσα θα σου πω,
όταν σε φιλώ κάτω απ' το λαιμό,
θα σου ψιθυρίζω "σ' αγαπώ".

Φέρε μάστορα καινούργιο μεζεδάκι,
και το ούζο στο γυαλί διπλό,
βάλε στο τσουκ μποξ παλιά του Τσαουσάκη,
κι ας χαθούμε στον λογαριασμό.

Έξι γράμματα, έξι γράμματα,
ξέρω μόνο, τόσα θα σου πω,
όταν σε φιλώ κάτω απ' το λαιμό,
θα σου ψιθυρίζω "σ' αγαπώ".[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Να 'σουν Δευτέρα - Κυριακή και Κυριακή - Σαββάτο,
να πιάσω μεροκάματο, αγάπη κι άσπρο πάτο.
Να 'ναι ψηλές οι σκαλωσιές, τα χείλη σου χαράδρες,
να πέφτω να σκοτώνομαι για δέκα εβδομάδες.

Να 'σουν Δευτέρα - Κυριακή, Παρασκεύη ν' αράξω,
στα κάλη μιας μελαχροινής κι αφεντικό ν' αλλάξω.

Να 'σουν Δευτέρα - Κυριακή, Σαββάτο η βδομάδα,
για να μην ξαναδώ γιαπί και λιώνω σαν λαμπάδα.
Σ' αγάπης την οικοδομή ας ήταν να γεράσω,
να χτίζω κι όλο να χαλώ, σύνταξη να μην πιάσω.

Να 'σουν Δευτέρα - Κυριακή, Παρασκευή ν' αράξω,
στα κάλη μιας μελαχροινής κι αφεντικό ν' αλλάξω.[/center]

[Ramoglou]

[center]Εγώ ο μικρός ο αμνός του Θεού
Ξεχασμένος στο νότο γεννημένος αλλού
Ξέρω πάντα η Τροία θα'ναι μίλια μακριά
Κι η ωραία Ελένη θα'ναι τώρα γριά
Βγαινώ στο δρόμο ορκισμένος να μπω
Στα παλάτια του ήλιου να μπορέσω να πω
Το τραγούδι του τράγου με φωνή φονική
Και να κλάψω μετά να χαθώ στη σιωπή

Ο βασιλιάς της σκόνης

Θα περάσουν τα χρόνια θα γυρίσει ο τροχός
Όλα θα'ναι σαν πρώτα όλα θα'ναι αλλιώς
Θα σε ψάχνω στους δρόμους που γυρνούσες μα εσύ
θα'χεις γίνει σκιά θα'χουν όλα χαθεί
ένα βράδυ θα φέγγει το φεγγάρι τρελό
θ'απλωθεί η σκιά σου σ'ένα δρόμο στενό
τα ταξίδια οι φίλοι αγκαλιές στα φιλιά
σ'ένα κόσμο θα πω μακριά μακριά

Ο βασιλιάς της σκόνης

Από του δράκου τη χρονιά περάσαν χρόνια
τώρα μπορεί να μη θυμάσαι τίποτα
αλλά η ρόδα της ζωής γυρνάει αιώνια
και μόλις λιώσουνε τα χιόνια θα'ρθεις να με βρεις

Στίχοι
Παύλος Παυλίδης[/center]

[Ramoglou]

[center]ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

Συνθέτης: Ευσταθία
Στιχουργός: Ευσταθία
Ερμηνευτής: Ευσταθία

Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι
Ένα βαρετό σερφάρισμα στο Internet
Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι
Αποχαύνωση στον καναπέ
Χωρίς εσένα η ζωή θα είναι
Ζαμπόν δίχως λιπαρά
Περιοδικά και λόγια ντεκαφεϊνέ

Γιατί όταν λείπει εσύ
Μια χύμα κατάσταση, μια ηλίθια παράσταση
Ένα reality show

Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω
Ένα μεγάλο κενό, ένα μηδενικό χωρίς εσένα
Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω
Ένα μεγάλο κενό, χωρίς εσένα

Χωρίς εσένα η ζωή θα είναι
Πρωινό ξύπνημα χωρίς ενδιαφέρον
Πράξεις υποκινούμενες μόνο από συμφέρον
Light αισθήματα και δημόσιες σχέσεις
Ειδύλλια του κώλου και υποσχέσεις
Ξενέρωτα ανέκδοτα και γέλια με προσπάθεια
Re union party, καλλιστεία, bazzar
Συχνές επισκέψεις στο super market
Σακούλες γεμάτες με αυταπάτες
Βιταμίνες και τζιν σενγκ
Φιλοσοφία του Ζεν
Γιατί…

Γιατί όταν λείπει εσύ
Μια χύμα κατάσταση, μια ηλίθια παράσταση
Ένα reality show

Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω
Ένα μεγάλο κενό, ένα μηδενικό χωρίς εσένα
Γι' αυτό δεν έχω τίποτα άλλο να πω
Ένα μεγάλο κενό…χωρίς εσένα [/center]

[NEHEMAUT]

Είναι ένας μεγάλος παράφορος Ουρανός, έτοιμος να σου χαρίσει οτι έχει και δεν έχει, φτάνει να κοιτάξεις ψηλά και να πείς
<< Εύχομαι να γίνουν όλα όπως τα νόμιζα μικρός>>

Και τότε θα γίνουν όλα όπως τα νόμιζες μικρός κι ο κόσμος όπως τον νόμιζες αφού μπροστά απο τα σκούρα γυαλιά των ανθρώπων, ο κόσμος παραμένει χαμένος και μόνο πίσω απ ΄αυτά είναι αλλιώτικος, σαν φωτογραφία απο την αμμουδιά των παιδικών σου χρόνων με τον Ουρανό πάνω έτοιμο ναι ρίξει ένα ένα όλα του τα αστέρια για σένα.

Γιατί αυτός είναι ένας μεγάλος και γενναιόδωρος Ουρανός κι έχει ένα τρόπο ν' αγαπά και να χαρίζει, οχι τσιγκούνικα όπως η Γη κι οπως εμείς , αλλά με όλη του την ψυχή, κι όχι με την αγωνία οτι οι άλλοι του παίρνουν κάτι, αλλά με την χαρά οτι έχει για να πάρουν και η ψυχή του είναι πάντα γεμάτη και δεν στερεύει.

Ενας μεγάλος και παράφορος Ουρανός, φτιαγμένος ισα ισα να σκεπάζει ενα μεγάλο και παράφορο κόσμο...

Αφιερωμένο σε όσους ζούν επειδή

<< Οι άνθρωποι μερικές φορές νομίζεις πως ζούν λες και κάνουν πρόβα για να ξαναζήσουν.

Απόσπασμα απο το
<< Κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων>>
Μυρτώ Κοντοβά
''Λιβάνης''

[Ramoglou]

Αυτή η κοπελίτσα, έχει μια υπέροχη οπτική γωνία της ζωής, μια μητέρα που ευλόγησε την δημιουργικότητα των παιδιών της και έναν αδελφό που έγραψε ένα πολύ όμορφο τραγούδι.

Μ' αρέσει να μη λέω πολλά

Μ' αρέσει να μη λέω πολλά
μ' αρέσει να κοιτάω ψηλά
στ' ατέλειωτα τραγούδια

με τη σκιά μου να πετώ,
να πιάνω αστέρια στο βυθό
βυθό της μουσικής σου

Κι όταν θα πέφτει η παγωνιά
να κάνω κύκλους σαν
ολόγιομο φεγγάρι στη σκηνή σου

Να 'ταν τα φώτα τα θαμπά
να 'ταν αστέρια φωτεινά
στα χέρια να στ' αφήσω

Μάτια μου ψάξε να με βρεις
ψάξε στους δρόμους της σιωπής
μοναχός θα σβήνω τη μορφή μου

(Κώστας Κοντοβάς)

Πραγματικά δε θα ξεχάσω ποτέ τις πανέμορφες ώρες που έχω περάσει μαζί τους. Πανέμορφα πλάσματα από κάθε άποψη !

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Φοράει νύχτα στα μαλλιά,
του φεγγάριου το μπάλλο,
να γίνει η αγάπη διάφανη,
γυναίκα ποθητή.

Από το κάστρο της Ωριάς,
στέλνει στερνό σινιάλο,
και περιμένει τρέμοντας,
Ιούλιο πορθητή.

Με της φωτιάς τα άλογα,
ο ήλιος ταξιδεύει,
σε παϊτόνι όλο χρυσό
στους δρόμους τ' ουρανού.
Και μια ψυχή που καίγεται,
τον άνεμο αγναντεύει
και χάνεται στα σύννεφα
τσιγάρου πρωϊνού.

Ένα τσαμπάκι μέλισσες
και λιάτικο σταφύλι,
είναι του μήνα Καίσαρα
το βιος τ' αληθινό.

Κι ο ποιητής που έψαχνε,
θαλασσινό τριφύλλι,
έγινε άστρο ανέσπερο
και φως εωθινό.

Με της φωτιάς τα άλογα,
ο ήλιος ταξιδεύει,
σε παϊτόνι όλο χρυσό
στους δρόμους τ' ουρανού.
Και μια ψυχή που καίγεται,
τον άνεμο αγναντεύει
και χάνεται στα σύννεφα
τσιγάρου πρωϊνού.[/center]

Αφιερωμένο ... Δικαιωματικά δικό σου πριγκηπέσα, δικαιωματικά. Και δεν ξεχρεώνω.

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Στους ίσκιους παίζουνε κρυφτό της νύχτας οι εραστές,
όλοι αγαπούν εκείνη,
που κάθε βράδυ γίνεται πιο όμορφη από χτες,
με όνειρα, με όνειρα, τους ντύνει.

Μικρή φαντάζει γόησσα στο φως των αστεριών,
η μά'ισσα Σελήνη,
μεμιάς τους κλέβει το μυαλό, πλανεύτρα των καρδιών,
με όνειρα, με όνειρα, τους ντύνει.

Στους δρόμους παίζουνε κρυφτό της νύχτας οι φωνές,
που τραγουδούν για 'κείνη,
ανύμπορες ανοίγουνε μεγάλες αγκαλιές,
και της ζητούν, και της ζητούν, να μείνει. [/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]:)

Ζω σ' ένα έργο που πολλές φορές το είδα,
τους θεατές κοιτώ αντί εμένα αυτοί,
το Λουμπερόν κάτω απ΄του ήλιου την αχτίδα,
γι άλλους βιτρίνα μα για μένα φυλακή.

Βλέπω διαβάτες βαστικούς, κουκουλομένους,
σφίγγει ο Μιστράλ σαν κρύα αγκαλιά,
ο Απρίλης πέρασε κι αργούν οι παπαρούνες,
μα στην πατρίδα μου ανθίσαν για καλά.

Εσύ σκυμμένος σε βίβλια και σε χάρτες,
γυρτά τα δάχτυλα ανιχνεύουν διαδρομές,
και με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη,
στον υπολογιστή σχεδιάζεις εκδρομές.

Είν΄η σειρά μου, βάλε ελληνική κασσέτα,
δεν θα μ' αγγίξουνε ποτέ τα Γαλλικά,
ναύλα στο πλοίο με Βιτάλη κι Αλεξίου,
εσύ Ανδόρα, Κορσική, εγώ Χανιά![/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Όταν πεθάνω κάψτε με,
κάντε με στάχτη, βάλτε με,
σ' ένα μπαγλαμαδάκι

Να το 'χω στο ταξίδι μου,
καμάρι και στολίδι μου,
να σβήνω τα μεράκια μου,
με κα'να τραγουδάκι.

Θα παίζω να καλοπερνούν,
οι φίλοι του άλλου κόσμου,
θα γίνει ο Άδης εξοχή,
και ο παράδεισός μου.

Όταν πεθάνω κάψτε με,
βαθιά στην άμμο, θάψτε με,
σ' ένα μπαγλαμαδάκι.

Να γίνει το ταξίδι μου,
το πιο τρελό παιχνίδι μου,
να πνίγω τα μεράκια μου,
με κάθε κυμματάκι.

Θα παίζω να καλοπερνούν,
οι φίλοι του άλλου κόσμου,
θα γίνει ο Άδης εξοχή,
και ο παράδεισός μου.[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Βάλτε μια μπαστέκα,
να κατέβει η τσούντα,
πάρτε και το ξύλο,
γέμισε ο καιρός.

Άντε και τον πιάνουμε
τον μάγκα με τα σένια
και μετά στα όρτσα
έχει ο Θεός!

Μην τα παρατάτε! Μην τα παρατάτε!
Ύστερα θα φάτε!

Άντε καβατζάρουμε,
κάτω το μπαλόνι
κι οι γκόμενες για φίμωμα,
κάτω στη γραμμή.

Μανώλη την ψυχούλα σου,
βάλτη στην μανέλα,
τον έχουμε στον χρόνο,
βγαίνουμε καρφί![/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]:)

Ωραίος τόπος! Όμορφη Γη!
απ΄το σκοτάδι βγαίνει η ζωή
αχ! στο παιχνίδι του παιδιού,
η μάνα γνέφει του καιρού.

Που φτάνει σήμερα η ματιά,
στο βάθος πίσω στα παλιά,
κι όταν περάσεις την γραμμή,
τότε ζητάς το Τόδε Τι.

Μες στο ταξίδι της ψυχής,
συνοδοιπόρος και γητευτής,
φίλος ο πόνος, ο πιο μεγάλος,
σαν της Αγάπης δεν είναι άλλος.

Άσε το δρόμο να σε πηγαίνει,
κι εκεί που θέλει να σε μαθαίνει,
και έχει γλύκα που δεν θυμάσαι,
και για κανέναν μην φοβάσαι![/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Σ' αγαπώ
γι' αυτό το μέτρο το σωστό
που ανάμεσά μας,
ακροβατεί
πότε απο 'δω, πότε απο 'κει
στην θάλασσά μας.

Για 'κείνο τ' άστρο το τρελό που ακολουθούμε,
για ένα άγγιγμα ζεστό πριν κοιμηθούμε,
γι' αυτό το άγνωστο - γνωστό που μας υψώνει,
για της Αγάπης τον ιστό που μας ενώνει,
για ότι ως τώρα έχουμε ζήσει κι ότι ζούμε,
για ότι αστείο και σοβαρό μένει να πούμε.

Σ' αγαπώ,
για όλα αυτά
και γι' άλλα τόσα άγνωστά μου,
που δυστυχώς
δεν τα χωρούν τα ποίηματά μου.

Για 'κείνο τ' άστρο το τρελό που ακολουθούμε,
για ένα άγγιγμα ζεστό πριν κοιμηθούμε.

Έτσι αγαπώ παιδί, κορίτσι και γυναίκα
και λέω τα θαύματα του κόσμου είναι δέκα
τα εννιά γνωστά και τ' άλλο το κρυμμένο
απ' της Αγάπης μου το φως οδηγημένο ... [/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Η ξεχασμένη μου ζωή,
βρήκε σκαμνί να κάτσει,
τσιγάρο για ν' ανάψει
κι αέρα ν' απλωθεί.

Η ξεχασμένη μου ψυχή,
μισούσε τους ιππότες,
έκανε έρωτα κρυφά
με του ανέμου τα στοιχιά,
τραγούδαγε με πότες.

Η ξεχασμένη μου καρδιά,
ναυάγησε στα μέτρα,
σκαρφάλωσε στην θάλασσα
και πνίγηκε στην πέτρα.

Η ξεχασμένη μου ζωή,
καράβι είναι και πλέει
κάνει αυλάκια στο νερό
δίχως πανί, δίχως σκοπό
και λέξη δεν μου λέει.

Η κυκλωμένη μου καρδιά,
είχε καιρό να κλάψει,
κεράκι να σ' ανάψει
κι αέρα να σταθεί.

Η ξεχασμένη μου ζωή,
μου λέει πως δεν πειράζει,
κάνει μονάχη προσευχή,
στον ουρανό, στην αστραπή
κι αντέχει μες στ' αγιάζι.[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]:)

Έρωτες που μιλούν στ' αυτί,
αυτοί γνωρίζουν μόνο
πως ψίθυρο τον ψίθυρο η αγάπη χτίζεται.

Τις ρίζες του μισού καημού μου ξεριζώνω,
γιατί με δάκρυ το φίλι μου δεν ξορκίζεται.

Έρωτες που ακούν καλά
βήμα από πρωτοβρόχι,
βλέπουν στα μάτια το Θεό κι ανθρώπους δεν φοβούνται.

Μόν' αγκαλιάζουν την βροχή και της φωτιάς την φλόγα
και με το σώμα ανάλαφρο κάθε βραδυά κοιμούνται.

Έρωτες που ξυπνούν νωρίς
πριν να χαράξει η μέρα
βλέπουν απ' όλους πιο καλά, σκοτάδι δεν αρνιούνται.

Βλέπουν των άστρων την δεντριά κι ακόμα παραπέρα,
στην επιφάνεια μιας κλωστής τρέχουν και δεν φοβούνται.[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]:)

Ο μόνος, μόνος περπατά,
και μοναχός κοιμάται,
για δυο πονάει κι αγαπά,
για τέσσερις θυμάται.

Ο μόνος, μόνος του κερνά
και πίνει στην υγειά του,
σα δυο πλαγιάζει και ξυπνά,
στην άδεια αγκαλιά του.

Ο μόνος, μόνος δεν μπορεί
και άλλον δεν αντέχει,
ο πόνος του οπλοφορεί
και άδεια δεν έχει.

Ο μόνος, μόνος του μιλά,
και μοναχός δειπνάει
την νύχτα ψάχνει για δουλειά,
την μέρα ξενυχτάει.

Ο μόνος, μόνος περπατά,
και μοναχός κοιμάται,
για δυο πονάει κι αγαπά,
για τέσσερις θυμάται.

Ο μόνος, μόνος δεν μπορεί
και άλλον δεν αντέχει,
ο πόνος του οπλοφορεί
και άδεια δεν έχει. [/center]