Ζωή είναι : να την ζήσεις!

[Παύλος Βουλουτιάδης]

magika, μην ακούς κανέναν! Όρμα ...

[magikadespell]

Πρόσεχε τι λες εσύ γιατί δεν με έχεις δει να ορμάω και να τα κάνω λαμπόγυαλο!!!!

Κάνω άλλες ασκήσεις για αυτό πριν σπάσω κανένα κεφάλι.....!!!

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Βρε όρμα που σου λέω ...

[Ramoglou]

[magikadespell]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Τι θα μετρήσω απόψε γυμνός, μονάχος αντίκρυ στον χρόνο,

τι θα 'χω χάσει την νύχτα, αυτός ξέρει μόνο.

Μέσα στο σώμα μου μία σχισμή, γεννάει ρυτίδες και λάθη,

έκλυτος βίος, ερώτων σεισμοί και πάθη.

***

Ο χρόνος μου δίνει αυτήν την στιγμή κι αμέσως μετά μου την παίρνει,

ανίκητος χρόνος μου δείχνει πυγμή, μαζί του με σέρνει.

***

Και τι να 'ναι τώρα οι έχθρες γι' αυτόν, αυτός που τα πάντα δαμάζει,

ποιο είναι λάθος, ποιο το σωστό, χλευάζει.

Κρατάει στα χέρια του το παρελθόν, γνωρίζει καλά ιστορία,

η αρχή και το τέλος των κάθε "ισμών" ... μωρία.

***

Ο χρόνος μου δίνει αυτήν την στιγμή κι αμέσως μετά μου την παίρνει,

ανίκητος χρόνος μου δείχνει πυγμή, μαζί του με σέρνει.

***

Αν μπει στην ζωή μου τελεία, γι' αυτόν θα είναι απλά ένα κόμμα,

αλλάζει στο μέλλον και στο παρόν ... το χρώμα.

Οι σύντροφοι μένουν συχνά σιωπηλοί, η δίψα τους σκίζει το στόμα,

δεν ξέρουν, δεν βλέπουν την απειλή ... ακόμα.


***

Ο χρόνος μου δίνει αυτήν την στιγμή κι αμέσως μετά μου την παίρνει,

ανίκητος χρόνος μου δείχνει πυγμή, μαζί του με σέρνει.[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Μετρήθηκαν, ήταν λίγοι. Ο κλοιός ήταν ασφυκτικός. Χρειάζονταν ένα καταφύγιο. Στο κάστρο, είπε κάποιος, να φτιάξουμε την πόλη του "εμείς". Εκεί οχυρώθηκαν.

Λόγια φλογερά, οράματα, έρωτας.

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΑΠ' ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ που είχε τρυπώσει στο μυαλό τους, σαν το παλιό καλό κρασί που είχαν στις αποσκευές τους, τους μέθυσε γλυκά αλλά για λίγο. Η ευτυχία άλλωστε κρατάει όσο ένα γερό μεθύσι.

Ήταν όμως πολιορκημένοι πια. Είχαν βέβαια μια αίγλη ξεχωριστή και το δίκιο με το μέρος τους, αλλά είχαν και όλο το χρόνο μπροστά τους ;

[align=center]Ψάχνω στη λάσπη να βρω υλικό
να χτίσω ένα τοίχο τριγύρω,
είμαι το φάντασμα απ' το παρελθόν
ζητάω ένα πύργο να γείρω.

Ιππότες, νεραϊδες, του ονείρου εκδρομείς
τεχνίτες του βίου, ακροβάτες,
τσακίζω το ΕΓΩ σ' ένα πρόστυχο ΕΜΕΙΣ
γουστάρω να ζω μ' αυταπάτες.

Απ' έξω η σάλπιγγα άλλου στρατού
το χρόνο της ήττας μετράει,
ανοίγουν κερκόπορτες από παντού,
μα εμένα ο στρατός μου κρατάει.

Οι πλάνοι πλανώνται μια πλάνη οικτρή,
μ' απάτη δεν ρίχνουν τον τοίχο,
μου στέλνουνε δώρα μα είναι εχθροί,
θα κάψω τον Δούρειο Ίππο.

Ιππότες, νεραϊδες, του ονείρου εκδρομείς
τεχνίτες του βίου, ακροβάτες,
τσακίζω το ΕΓΩ σ' ένα πρόστυχο ΕΜΕΙΣ
γουστάρω να ζω μ' αυταπάτες.

Κρατάω οξυγόνο για τ' άλλο πρωί,
κρασί και καπνό να γλεντάω,
με την πανωραία του κάστρου μαζί,
τη νύχτα μου αυτή την περνάω.

Ανάψτε φωτιές, σιδηρόφραχτοι εσείς,
τα ξύλινα τείχη σαλπάρουν,
σε κάποιο νησί θα φύγουμε ευθύς,
αν τύχει το κάστρο να πάρουν.

Οι πλάνοι πλανώνται μια πλάνη οικτρή,
μ' απάτη δεν ρίχνουν τον τοίχο,
μου στέλνουνε δώρα μα είναι εχθροί,
θα κάψω τον Δούρειο Ίππο.[/align]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Όλα ξετυλίγονται μοιραία. Οι εχθροί συνήθισαν τους εχθρούς. Έφτασε κάποτε και η συννενόηση : ανταλλαγή πληθυσμών. Όσοι είχαν μετανιώσει μπορούσαν ν' αλλάξουν στρατόπεδο με τίμημα την δημόσια μεταμέλεια.

Στις πύλες συνωστισμός. Μια πανέμορφη πόρνη σπάει τον κλοιό. Ξεγελάει την φρουρά. Κάθε φορά δίνει κι ένα όνομα που περνάει. Φτάνει στα άδυτα, μιλάει με τους πολέμαρχους. Ένας τυφλός ζητιάνος ωρύεται : το κάστρο θα πέσει! το κάστρο θα πέσει, δεν υπάρχει σωτηρία!

Στ' αφτιά του ακόμα αντηχεί η φωνή της : "Εγώ σε τύφλωσα. Να θυμάσαι! Εγώ! ... Εξουσία!"

[align=center]Είμαι μια πόρνη που σέρνει το βήμα εδώ κι απο κει,
είμαι αράχνη που δένει το θύμα της στην σκηνή.

Με θέλουν πρόσωπα χίλια, με παίρνει ο πιο δυνατός,
κι απ' τη μισάνοιχτη γρίλια κρυφοκοιτάζει στρατός.

Σε μια στροφή έχω βάλει δολώματα,
είμαι σκιά και καπνός,
έχω αλλάξει πολλά γυναικεία ονόματα,
και δεν με νικάει εμένα ποτέ ο καιρός.

Σπέρνω ελπίδες στον δρόμο, είμαι σειρήνα γυμνή,
θερίζω πτώματα μόνο, είμαι φρικτή μηχανή.

Είμαι ο λόγος που σβήνει, του έρωτα η ορμή,
είμαι η σκέψη που δίνει αιτία σ' ένα κορμί.

Σε μια στροφή έχω βάλει δολώματα,
είμαι σκιά και καπνός,
έχω αλλάξει πολλά γυναικεία ονόματα,
και δεν με νικάει εμένα ποτέ ο καιρός.[/align]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Οι προθεσμίες έχουν εκπνεύσει. Οι στρατοί συγκρούονται ξανά. Η πολεμική τέχνη φτάνει στην πλήρη ανάπτυξή της.

Οι μάχες κρατούν στον χρόνο. Η διάρκειά τους γίνεται συνήθεια, τόσο που οι προσωρινές εκεχειρίες θεωρούνται μειοδόσια κι από τις δυο πλευρές.

Το φονικό στα μάτια τους δεν είναι πια φονικό. Πολύ λίγοι έχουν το χρόνο να σκεφτούν. Το βλέπουν καλά μα τα επίσημα ανακοινωθέντα δεν μιλούν για μακελειό.

Οι υπόλοιποι, γεννημένοι στρατιώτες τρίτης - ας πούμε - γενιάς, σκοτώνονται και δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν ούτε την ακριβή ώρα του χαμού τους ούτε και τον ίδιο τους τον χαμό.

[center]Για μένα εδώ η μοίρα μου έχει αποφασίσει
να πολεμάω.
Και στρατιώτη άγρυπνο με έχουνε ορίσει
για να νικάω,
πρώτη γραμμή αμίλητος
και δίχως να ρωτάω.

Είμαι νεκρός η ζωντανός,
είμαι μικρός ή γέρος,
είμαι αιώνες οπαδός
σε τούτο εδώ το μέρος.

Μέσα στο νου μου έκλεισα των προφητών την χάρη,
αρχαίος λόγος.
Της ιστορίας κράτησα στα χέρια μου τα βάρη,
ακριβολόγος.
Η πίστη μου είναι οδηγός
και του δικαίου ο λόγος.

Είμαι νεκρός η ζωντανός,
είμαι μικρός ή γέρος,
είμαι αιώνες οπαδός
σε τούτο εδώ το μέρος.

Να μου αλλάξουνε μυαλό έχουνε προσπαθήσει,
άδικος κόπος.
Ο άρχοντας κατάφερε μόνο να με μεθύσει,
ο γλεντοκόπος.
Πατάω στα πόδια μου γερά,
δεν είμαι καιροσκόπος.

Είμαι νεκρός η ζωντανός,
είμαι μικρός ή γέρος,
είμαι αιώνες οπαδός
σε τούτο εδώ το μέρος.[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Μάρτυρας όλων όσων συμβαίνουν το φεγγάρι. Σ' αυτό καταφεύγουν οι έγκλειστοι, απ' αυτό ζητάνε να μάθουν τι συμβαίνει στον έξω κόσμο, σ' αυτό ομολογούν πάθη ανομολόγητα και σχέδια.

Με το βλέμμα στραμμένο προς τα πάνω οι άνθρωποι του κάστρου, εύχονται να εισακουστούν θεωρώντας το φεγγάρι ως το μοναδικό τους σύμμαχο.

Οι άλλες δυνάμεις του ουρανού φαίνεται πως πάσχουν από ανίατη βαρυκοϊα και έλλειψης κατανόησης στο έσχατο σημείο της ανθρώπινης υπόστασης, τον φόβο.

Οι ρήτορες βέβαια ισχυρίζονται πως όλα αυτά είναι ματαιοπονία, αλλά τις νύχτες στρέφουν και 'κείνοι στα κρυφά το βλέμμα στον ουρανό. Μα το φεγγάρι είναι εχέμυθο.

[center]Μα το φεγγάρι απόψε είναι εχέμυθο,
δεν φανερώνει πια των άλλων ιστορίες,
καθώς ψηλά μας χαιρετά φαίνεται έτοιμο
να βγάζει στο σκοτάδι σιωπηλά, φωτογραφίες.

Και των ερώτων μας τα σχέδια παρέδωσε
στη σκοτεινή πλευρά του κλειδωμένα
γιατί το φως του φεγγαριού μια νύχτα έδωσε
υπόσχεση ζωής να τα κρατήσει φυλαγμένα.

Και τώρα εδώ του κάστρου εμείς,
μια συμμορία με ερώτων πάθη,
μια συμφωνία που ζητάμε εξ αρχής,
για τους απ' έξω μυστικά να μάθει.

Να τους προδώσει μ' ένα φως
που μια Πανσέληνος μονάχα ξέρει,
κι έτσι να μάθουμε κι εμείς το τι και πως
κι ο χρόνος που θα ρθει τι θα μας φέρει.

Μα το φεγγάρι πάλι δεν απάντησε,
γι' αυτό μια νύχτα που η φωτιά του ήταν σβησμένη,
ο γκρίζος στόλος του εχθρού πάνω του πάτησε,
κι έτσι απλά την κατοχή του υπομένει.

Κι όλα τα άστρα μονομιάς απομακρύνθηκαν,
για να μην έχουνε του φεγγαριού την τύχη
μέσα στον θόλο τ' ουρανού τρέξαν και κρύφτηκαν
και στους απρόσκλητους εχθρούς σηκώσαν τείχη.

Και τώρα εδώ του κάστρου εμείς,
μια συμμορία με ερώτων πάθη,
μια συμφωνία που ζητάμε εξ αρχής,
για τους απ' έξω μυστικά να μάθει.

Να τους προδώσει μ' ένα φως
που μια Πανσέληνος μονάχα ξέρει,
κι έτσι να μάθουμε κι εμείς το τι και πως
κι ο χρόνος που θα ρθει τι θα μας φέρει.[/center]

[Zadok the priestess]

[center]Κάθε πρωί

Κάθε πρωί
Καταργούμε τα όνειρα
Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια
Τα ρούχα μας είναι φωλιά από σίδερο
Κάθε πρωί
Χαιρετάμε τους χτεσινούς φίλους
Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες
- Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.

(Ασήμαντες
απαριθμήσεις
- Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.

Μα πού τελειώνει η μοναξιά; )

***************************
Μανώλης Αναγνωστάκης
"Η συνέχεια", 1954[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]Μα πού τελειώνει η μοναξιά; [/center]

[center]Στην συντροφιά.

[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Η ζωή γυναίκα μοιάζει
στο κορμί και στην ψυχή,
αν την λαχταράς, τη νοιάζει,
σ' αγαπάει και σε μισεί.

Γλυκιά μα ανελέητη,
γνωστή κι ανεξερεύνητη,
όταν την παίρνεις αγκαλιά.
Γλυκά σου λέει "πεθαίνω",
μα απ' τα φιλιά ανασταίνεται
και σε κοιτάει σαν ξένο.

Η ζωή γυναίκα μοιάζει,
που 'ναι πάντοτε πιστή,
μα το χάρο αγκαλιάζει
όταν θέλει ένα παιδί.

Γλυκιά μα ανελέητη,
γνωστή κι ανεξερεύνητη,
πότε σε θέλει γι' άντρα της
και πότε για ερωμένο,
μα κάποτε απ' το χάδι της,
σε βρίσκουν σκοτωμένο.[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Μας ήρθε η πλημμύρα,
να ξεπλυθεί η μοίρα,
να ξενυστάξει ο λογισμός,
χρειάστηκε σεισμός.
Πίστεψε την κουβέντα μου
να βρούμε μιαν ελπίδα
πριν καταλήξει η σχέση μας
χαμένη Ατλαντίδα.

Όταν με κοιτάς στα μάτια νιώθω πανικό,
μα σαν μ' αγκαλιάσεις λίγο, όλα τα νικώ,
φέρνει η ζωή μηνύματα,
αινίγματα,
συνθήματα,
μα φεύγουν με τα λήμματα,
σαν λείπουν τα αισθήματα.

Ξέσπασε στο νου μου η μπόρα,
τώρα δα! πριν λίγη ώρα,
μα είσαι μέσα μου ευτυχώς,
κάποιου Νώε η κιβωτός.
Αν ποτέ να 'ρθει η άμπωτις
να φύγει η πλημμύρα
και να στεγνώσει η γνώση μας,
που πια δεν είναι στείρα.[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]:)

Όποιος δεν είναι αμαρτωλός,
να κάνει ένα βήμα μπρος
και τα δικά μου σφάλματα
με δίκιο να τα κρίνει.
Εγώ βαθιά, βαθιά στον άνθρωπο
έχω εμπιστοσύνη.

Τόσα χρόνια περιμένω τον δικό μου τον κριτή,
μα ακόμα να φανεί,
λες κι αγνός δεν έχει μείνει άνθρωπος πάνω στην γη.

Όποιος δεν είναι αμαρτωλός,
δεν ξέρει τι 'ναι ο καημός,
την κόλαση δεν γνώρισε
δεν ζει την τιμωρία
που του βαθαίνει την ψυχή
και λέγεται "αγωνία".

Τόσα χρόνια περιμένω τον δικό μου τον κριτή,
μα ακόμα να φανεί,
λες κι αγνός δεν έχει μείνει άνθρωπος πάνω στην γη.

Όποιος δεν είναι αμαρτωλός,
δεν σκύβει πάνω του ο Θεός,
χωρίς να πέσει στ' άνομμα,
δεν ψάχνει για ευτυχία
και το καθόλου αμαρτωλός,
είναι κι αυτό αμαρτία.[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Και πρωθυπουργός να γίνω,
αχ χωρίς εσένα, εγώ τι θ' απογίνω ;

Λεφτά και αξιώματα
ειν' στην ζωή μπαλώματα.

Μόνο σαν ο έρωτας βροντά κι αστράφτει,
μέσα μου ανθίζει κάτι
κάτι σαν λουλούδι να στο δώσω,
σ' αγαπάω να μην σώσω
και ψυχή μη παραδώσω.

Και πρωθυπουργός να γίνω,
αχ χωρίς εσένα, εγώ τι θ' απογίνω ;

Με νόμο αν θέλω σε κρατώ,
μάταια πάλι, θα πονώ.
Μόνο σαν ο έρωτας βροντά κι αστράφτει,
μέσα μου ανθίζει κάτι
κάτι σαν λουλούδι να στο δώσω,
σ' αγαπάω να μην σώσω
και ψυχή μη παραδώσω.[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]:)

Κάθε τόσο με ρωτάς
να σου λέω μου ζητάς
να σου κάνω πιο λιανά
ότι νιώθει η καρδιά

Η δική μου η καρδιά,
ζήλια, πόθο ή τελικά
αν για σένα αδιαφορεί
κι η αγαπή είναι νεκρή ;

Αν η αγάπη θέλει ζήλια,
πόθο, πάθος, ταραχή,
νιώθω τέτοια κι άλλα χίλια,
μα τι έχει αποδειχθεί ;
Αν η αγάπη θέλει ζήλια,
πάθος να δικαιωθεί
μια στιγμή στα τόσα χρόνια
φτάνει για να γκρεμιστεί.

Όπως θες να σ' αγαπώ,
στο 'χω πει πως δεν μπορώ.
Απ' αγάπη δεν ρωτάς,
να δικαιωθεί ζητάς.

Αν η αγάπη θέλει ζήλια,
πόθο, πάθος, ταραχή,
νιώθω τέτοια κι άλλα χίλια,
μα τι έχει αποδειχθεί ;
Αν η αγάπη θέλει ζήλια,
πάθος να δικαιωθεί
μια στιγμή στα τόσα χρόνια
φτάνει για να γκρεμιστεί.[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]:)

Όσο σ' αγαπώ,
τι μπορεί να φοβηθώ ;
Ούτε και τον μαύρο χωρισμό!

Χίλια ωσαννά
σαν τον γάμο της Κανά
θα 'ναι σαν θα σμίξουμε ξανά.

Νιώθω σαν τρελό,
τραγούδι γιορτινό
που το φτιάνει ο Θεός
σαν ζεσταίνει ο καιρός.[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]

Με ιπτάμενο δίσκο θα σε πάρω μια νύχτα
και το φράγμα του έρωτα θα το σπάσω για σέ'.
Στης καρδιάς μου το σύμπαν, να σε δω γαλαξία
κι ότι θα 'χει αξία, να 'σαι εσύ στεναγμέ.

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, όμως που να βρω μια τέτοια μηχανή ;
Στο γκαράζ δεν ξέρουνε, λεφτά δεν περισσεύουνε,
θα την βγάλουμε στην γη, φτάνει να 'μαστε μαζί.

Με ιπτάμενο δίσκο και τρελός για τα σένα
θα σε βγάλω σεργιάνι στο πουθενά, στο ποτέ.
Σαν ουράνιο σώμα το κορμί σου να λάμπει
βραχιολάκι με τ' άστρα θα σου φτιάξω καλέ.

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, όμως που να βρω μια τέτοια μηχανή ;
Στο γκαράζ δεν ξέρουνε, λεφτά δεν περισσεύουνε,
θα την βγάλουμε στην γη, φτάνει να 'μαστε μαζί.[/center]

[Παύλος Βουλουτιάδης]

[center]:)

Νύχτα μου προλετάρισσα,
τον τρόπο σου λαχτάρισα,
φτιάξε μου όνειρα τρελά,
για να με πάρεις πιο ψηλά.

Έλα να πιάσουμε μαζί,
δουλειά στο ίδιο μαγαζί,
να 'χουμε νόρμα την αυγή,
στην βάρδια μας την σκοτεινή.
Ο ρέστος να ονειρευτεί
κι απόψε να λευτερωθεί.

Νύχτα μου προλετάρισσα,
αν απεργήσεις, χάθηκα,
ο ήλιος πάει, δεν θα βγει,
και τ' όνειρο θα μαραθεί.

Έλα να πιάσουμε μαζί,
δουλειά στο ίδιο μαγαζί,
να 'χουμε νόρμα την αυγή,
στην βάρδια μας την σκοτεινή.
Ο ρέστος να ονειρευτεί
κι απόψε να λευτερωθεί.[/center]