Αγαπητή
Ladyhawk, μην απογοητεύεσαι !!!
Μιλώντας για εξουσιοδότηση, εννοώ το εξής : δεν χρειάζεται κάποια σωτηριολογική αντίληψη ή "αίσθηση αποστολής", για να κάνει κανείς το χρέος του. Ο κόσμος έχει τραβήξει πολλά απ' τους διάφορους σωτήρες, απ' όσους διατείνονται ότι δουλεύουν "για το καλό του". Αρκεί να κάνει ο καθένας το δικό του λίγο, μικρό "σωστό", και το αποτέλεσμα θα είναι τεράστιο. Περιμένοντας τους άλλους για να πράξει κι ο ένας, ο καθένας ένας, αυτό που πιστεύει σωστό, καήκαμε.
Για το άρθρο τώρα, στο οποίο αναφέρθηκε η
NEHEMAUT
Το άρθρο αναφέρεται σε προ–εμφυτευτική διάγνωση στην
εξωσωματική γονιμοποίηση, έτσι ώστε να εμφυτεύονται μόνο υγιή έμβρυα στις μητέρες. Εκ πρώτης, ακούγεται καλό. Υπάρχουν όμως μερικά πονηρά σημεία στις διατυπώσεις του, τα οποία, προσωπικά, μου δημιούργησαν αποστροφή.
Κατ' αρχήν, η διάγνωση γίνεται αφότου έχει υπάρξει έμβρυο. Λέει λοιπόν :
Η γενετική διάγνωση σημαίνει ότι τα έμβρυα που φέρουν ασθένειες ή αναπηρίες θα απορρίπτονται. Παρόλα αυτά θα ήταν παρατραβηγμένο να πούμε ότι καταστρέφονται ή σκοτώνονται, καθώς τα τεστ γίνονται σε έμβρυα που είναι μόλις τριών ημερών.
Το καλό με αυτήν την πρώιμη ανίχνευση είναι ότι προσφέρει την ελπίδα ότι στο κοντινό μέλλον θα αποφεύγονται οι εκτρώσεις και οι καθυστερημένες εκτρώσεις σαν μέσο αποφυγής σοβαρών ασθενειών και αναπηριών.
Θα είναι πολύ ευκολότερο και καλύτερο από κάθε άποψη να ξεφορτωθεί κανείς μια μικρή μάζα κυττάρων.
Εδώ εισάγεται η ποσοτική αντίληψη στον ορισμό της ζωής, ή μάλλον, στην "ηθικότητα" μιας πράξης.
Το να ξεφορτωθείς ένα έμβρυο 8-10 εβδομάδων είναι έκτρωση, ενώ αν το κάνεις πριν φτάσει σ' αυτή την ηλικία, ξεφορτώνεσαι απλώς μια μικρή μάζα κυττάρων, μας λένε.
Συνεχίζουμε :
Αυτό είναι πραγματικά σαν να παίζει κανείς το ρόλο του Θεού, όπως υπογράμμισαν όλοι οι συμμετέχοντες στην πρωτοποριακή αυτή έρευνα.
Και τι το κακό υπάρχει στο να παίζει ο άνθρωπος το ρόλο του Θεού; Δεν υπάρχει κάτι επιλήψιμο σ' αυτό.
Εξάλλου οτιδήποτε και αν πιστεύουμε σχετικά με το να υποδυόμαστε τον Θεό και να αψηφούμε τη φύση, έχουμε ήδη μπει στη διαδικασία να το εφαρμόζουμε και ακόμη και αν δεν το συνειδητοποιούμε είναι κάτι που κατά βάθος εγκρίνουμε.
Για παράδειγμα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που σύμφωνα με τη φυσική εξέλιξη θα πέθαιναν πολύ πριν φτάσουν σε αναπαραγωγική ηλικία. Αυτοί είναι πιθανόν να υποφέρουν από κάποιες κληρονομικές ασθένειες ή αιματολογικές παθήσεις που θα τους σκότωναν πολύ νωρίς εάν δεν έκαναν τις κατάλληλες μεταμοσχεύσεις ή θεραπείες.
Εδώ εξομοιώνει τη θεραπευτική παρέμβαση, με την άσκηση εξουσίας στο δικαίωμα ζωής και θανάτου.
Αφού, σου λέει, "κάνω το θεό" παρεμβαίνοντας σε μια φυσική διαδικασία προς το σκοπό της θεραπείας, δηλαδή της προστασίας της ζωής, ας το κάνω και αντίθετα. Το ίδιο δεν είναι;
Πιστεύω πως όχι.
το να γεννηθεί κανείς με μια αναπηρία είναι προφανώς κάτι κακό. Για κάποιο λόγο όμως το lobby των ατόμων με αναπηρίες φαίνεται να αρνείται το παραπάνω γεγονός, ίσως επειδή βρίσκεται στη μέγγενη μιας διανοητικής σύγχυσης.
Εδώ ο αρθρογράφος δεν περιορίζεται στο να κριτικάρει την Simone Aspis, αλλά συλλήβδην "το lobby των ατόμων με αναπηρίες".
Εκτός από ανάπηροι, είναι και διανοητικώς συγχισμένοι ... Μαύρα χάλια !!! Μόνο το τεστ θα μας σώσει !!!
Μήπως παρεξηγώ τον αρθρογράφο; για να δούμε παρακάτω ...
Η Simone Aspis φάνηκε να εκφράζει απόλυτα τη σύγχυση αυτή όταν αναρωτιόταν αν ο σκοπός των διαγνωστικών τεστ ήταν η απόρριψη ατόμων με αναπηρίες. Η ίδια ισχυρίστηκε ότι η εφαρμογή τους περνάει το μήνυμα (ειδικά στα νεαρά άτομα με αναπηρίες) ότι η ζωή τους αξίζει πολύ λιγότερο από τη ζωή των υπολοίπων.
Στο σημείο αυτό η Aspis φαίνεται να μπερδεύει την ίδια την αναπηρία, με τα άτομα που πάσχουν από κάποια αναπηρία. Αυτή είναι μια σύγχυση που τα άτομα με αναπηρίες (όπως είναι φυσικό), συνήθως απεχθάνονται.
Λέγοντας ότι μια αναπηρία αυτή καθαυτή είναι ανεπιθύμητη, δεν υπονοείται ότι το άτομο που φέρει την αναπηρία είναι επίσης ανεπιθύμητο, ή ότι η ζωή του έχει μικρότερη αξία από τη ζωή οποιουδήποτε άλλου.
Η αναπηρία δεν ταυτίζεται με το άτομο που την φέρει. Η ζωή του όμως θα ήταν πολύ καλύτερη χωρίς αυτήν την αναπηρία ή ασθένεια.
Aδιαμφισβήτητα ένα άτομο με τη δική του πορεία ζωής στον κόσμο μας, με την οικογένεια και τους φίλους του δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με μια μικροσκοπική μάζα ελαττωματικών κυττάρων. Το δεύτερο είναι περιττό ενώ το πρώτο σίγουρα όχι.
Μα, "το lobby των ατόμων με αναπηρίες", από τί προήλθε, αν όχι από παρόμοιες μικροσκοπικές μάζες ελαττωματικών κυττάρων; ο σκοπός του τεστ, δεν είναι ακριβώς η απόρριψη της ζωής των αναπήρων; αν κατάλαβα καλά, η διάγνωση δεν στοχεύει στη θεραπεία του "ελαττωματικού" εμβρύου, αλλά στην απόρριψή του.
Αλλά, οι παρόντες εξαιρούνται, μας λέει ο αρθρογράφος.
Εσείς γεννηθήκατε - κομμάτια να γίνει ... δεν σας θεωρούμε περιττούς, αλλά ως εδώ και μη παρέκει.
Κατά τη γνώμη μου, η χυδαιότητα του άρθρου έγκειται στη φιλοσοφία και τις διατυπώσεις του, κι όχι στην καθαυτήν υπεράσπιση αυτού του διαγνωστικού τεστ. Αν και, βρίσκω κάπως δύσκολη τη διατύπωση μιας διαφορετικής επιχειρηματολογίας. Το θέμα της "βιοηθικής" είναι τεράστιο.
Δημήτριε, δεν ξέρω αν οι "κατέχοντες" έχουν τις περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης.
"Μωραίνει κύριος όν βούλεται απωλέσαι". Κι αυτοί είναι παντελώς ξεμωραμένοι.
