ΜΙΑ «ΑΙΡΕΤΙΚΗ» ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

[Epsylon]

ΜΙΑ «ΑΙΡΕΤΙΚΗ» ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ


Ας προσπαθήσουμε από την πλευρά της ανθρώπινης λογικής να εξετάσουμε την συμπεριφορά των μαθητών του Χριστού.
Αν αναρωτηθούμε – ποιος είναι ο πιο δειλός από τους Αποστόλους , θα δούμε , ότι αυτός είναι ο Απόστολος Πέτρος.
Διότι αυτός τρεις φορές έχει απαρνηθεί τον δάσκαλό του και ταυτοχρόνως είναι ο μόνος, που όρμησε να υπερασπίσει τον δάσκαλό του.
Ένα περίεργο μείγμα δειλίας και ανδρείας . . .

Ας δούμε τώρα την συμπεριφορά του Ιούδα.
Ο Ιούδας ήταν ο πιο μορφωμένος και ο πιο ηθικός από όλους τους μαθητές.
Όσο μεγαλύτερα αποθέματα πνευματικότητας και νοημοσύνης έχει ένας άνθρωπος – τόσο σκληρότερα αντιδράει αυτός στην οποιαδήποτε αδικία.

Η συμπεριφορά του Χριστού πριν την σταύρωση Του από ανθρώπινης λογικής ήταν τελείως παράλογη , άδικη και προκλητική : Αυτός άφηνε να Του πλύνουν τα πόδια με ακριβά έλαια, ‘όπως οι πλούσιοι δυνάστες του λαού.
Μέσα στην ψυχή του Ιούδα είχε σχηματιστεί η μορφή ενός δίκαιου και αμερόληπτου δασκάλου και ξαφνικά η μορφή αυτή κατέρρευσε.
Ο Ιούδας δεν ήθελε πια να υπηρετεί τον δάσκαλό του.
Όλοι οι μαθητές κατέκριναν τον Χριστό για τις συμπεριφορές Του , αλλά ο Ιούδας ήταν αυτός, που την κριτική του την έχει οδηγήσει ως το τέλος: τον κατέδωσε και με αυτόν τον τρόπο τον κατέστρεψε.

Όταν προσβάλλεται και ποδοπατείται το πιο ιερό , τότε τι την θες την πνευματικότητα?
Τότε αρχίζεις να ζεις με τα χρήματα.

Η πράξη του Ιούδα στην ουσία ήταν άρνηση της πνευματικότητας, που έχει ποδοπατηθεί, ήταν στροφή στο νέο στήριγμα- αυτή τη φορά στα χρήματα.

Συνήθως αυτοκτονούν οι περήφανοι άνθρωποι.
Όμως, γιατί ο Ιούδας έβαλε ένα τέρμα στη ζωή του?
Τόσο γρήγορα έχει απογοητευτεί από τα χρήματα?
Αλλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα δεν μπορείς να απογοητευτείς από τα χρήματα.
Κάτι άλλο έπρεπε να είχε συμβεί. Αλλά τι ?

Ο ένας, με ισχυρή προσωπικότητα, με βούληση, με μόρφωση και με αρχές φτάνει στο τέρμα δια της αυτοκτονίας – ο Ιούδας.
Ενώ ο άλλος, ο δειλός , ο αμφιβάλλων , ο Πέτρος έγινε ο μεγαλύτερος κήρυκας και φορέας του Χριστιανισμού.

Όταν ο Χριστός ρώτησε τους μαθητές Του ποιος είναι, όλοι οι Απόστολοι άρχισαν να λένε, ότι Αυτός είναι ένας προφήτης.
Δηλαδή αυτοί έβλεπαν στο πρόσωπο του Χριστού το ανθρώπινο και μόνο.
Ενώ ο Πέτρος είδε στον Χριστό τον Υιό του Θεού.
Με άλλα λόγια ο Πέτρος ένιωσε μέσα του την Θεϊκή Φύση του Χριστού πίσω από τα ανθρώπινα σκεπάσματα.

Η τραγωδία του Ιούδα ήταν στην προσκόλλησή του στις ικανότητες, την αξιοπρέπεια, τον καθωσπρεπισμό, την νοημοσύνη , την ηθική και την πνευματικότητα.
Με άλλα λόγια τα ανθρώπινα ιδανικά άρχισαν να σκεπάζουν το Θεϊκό, διότι έχουν τοποθετηθεί πιο πάνω από το Θεϊκό.
Ο Ιούδας ζούσε με και προσκυνούσε την ανθρώπινη λογική.
Και στον Χριστό ο Ιούδας έβλεπε μόνο το ανθρώπινο και όταν αυτό το ανθρώπινο τον πρόδωσε, αυτός αμέσως το απαρνήθηκε.

Ο Ιούδας είχε την δυνατότητα να δει πως φέρονταν ο Χριστός όταν Τον σταύρωναν . . .
Ο Ιούδας ήταν σίγουρος, ότι όταν θα αρχίσει να διαλύεται το ανθρώπινο= θάνατος, τότε θα δει τον πόνο, την απόγνωση, την απελπισία, το μίσος και την κακία.

. . . Όταν τα ανθρώπινα σκεπάσματα άρχισαν να πέφτουν από Τον Χριστό, ο Ιούδας αντί του φόβου, της απελπισίας και του μίσους είδε την Ίδια Την Αγάπη, που έβλεπε πριν.
Είδε Την Θεϊκή Αγάπη άνευ όρων και υπεράνω των πάντων σε όλη την μεγαλοπρέπειά Της . . .

Τότε μόνο ο Ιούδας κατάλαβε, ότι ο ίδιος δεν έχει προδώσει το ανθρώπινο, αλλά το Θεϊκό . . . και ότι δεν αποκαθιστούσε καμιά δικαιοσύνη, αλλά ποδοπατούσε το Θεϊκό . . .

Και αυτό το γεγονός τον ώθησε σε αυτοκτονία.

Σίγουρα ο Χριστός ήξερε, ότι με τέτοια αντίληψη ο Ιούδας είναι ικανός για προδοσία και άρνηση της Αγάπης.
Άλλωστε ο Ίδιος του είπε να κάνει τα δέοντα.
Και ταυτοχρόνως ο Χριστός είδε ότι ο αδύναμος, ταλαντευόμενος , αμφιβάλλων και δειλός Πέτρος θα μπορέσει να οδηγήσει τους υπόλοιπους.

Ο Ιούδας μοιάζει με βουνό που διαλύεται, ενώ ο Πέτρος με λόφο που μεγαλώνει.

Όλοι μας βρίζουμε και καταριόμαστε τον Ιούδα.
Ψυχολογικά ως ατελείς μας χρειάζεται ένας κακός, για να νιώσουμε καλοί η τουλάχιστον καλούτσικοι.
Αλλά στην καθημερινή μας ζωή φερόμαστε ουσιαστικά ακριβώς όπως οι Ιούδες, διότι δεν βλέπουμε μέσα σε κάθε άνθρωπο το Θεϊκό , γινόμαστε δούλοι του ανθρώπινου και συμβάλλουμε με χίλιες τρόπους στην καταστροφή και διάλυση των άλλων.

Καλώ τον καθένα από εμάς προσωπικά, ενώπιον του ίδιου του εαυτού του να τοποθετηθεί αμερόληπτα : ποιος κατά βάθος είναι ο ίδιος- Ιούδας η Πέτρος?

Κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας εμείς η απαρνιόμαστε την Αγάπη η οδεύουμε προς Αυτήν.
Κάθε δευτερόλεπτο εμείς η ποδοπατούμε την Αγάπη η την σώζουμε και την διατηρούμε.
Τα πάντα εξαρτιόνται από εμάς τους ίδιους.

Ιδού οι σκέψεις για τον προσωπικό προβληματισμό του καθενός . . .

[Παύλος Β. / Γκοροντί]

ποιος κατά βάθος είναι ο ίδιος- Ιούδας η Πέτρος?

Προσωπικά, συμφωνώ απόλυτα με τον παρακάτω στίχο :

[center]Πότε Βούδας, πότε Κούδας / πότε Ιησούς κι Ιούδας[/center]

Καλημέρα

[Epsylon]

Πότε Βούδας, πότε Κούδας / πότε Ιησούς κι Ιούδας

Τα πότε- πότε και τα πέρα-δώθε, το "σιαπάνω και σιακάτω" - είναι στάδια της εξέλιξης.

Πρέπει να διανυθούν και να αφεθούν πίσω μας.

Και να μείνει μόνον η Αγάπη .

Εδώ είναι το ζητούμενο.

Πάσα θεωρία, που προσπαθεί να "δικαιολογήσει" τα αδικαιολόγητα, δεν οδηγεί πουθενά, παρά μονάχα στην αγκαλιά του πόνου.

Οφείλουμε να γυρίσουμε εκεί, απο όπου φύγαμε κάποτε.

ΚΥΚΛΟΥ ΛΗΞΑΙ ΤΕ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΝΑΙ .

[Παύλος Β. / Γκοροντί]

ΜΙΑ «ΑΙΡΕΤΙΚΗ» ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αγαπητέ φίλε,

Μας μίλησες για τον Πέτρο & τον Ιούδα. Για τους υπόλοιπους 10 μαθητές του Ιησού, θα μπορούσες να μας πεις δυο λόγια ?

Ευχαριστώ

[Epsylon]

Ο Πέτρος και ο Ιούδας για μένα είναι τα πιο παραστατικά παραδείγματα ως προς την υπόθεση του Χριστού.

Δεν ασχολήθηκα με τους υπολοίπους, διότι αυτοί οι δυο εκφράζουν αυτό, που ήθελα να πω:

- ο ένας, αδύναμος αλλά με διαίσθηση, ότι πρόκειται για Θεάνθρωπο ως εκ τούτου αναπτυσσόμενος

- ο άλλος, δυνατός, μορφωμένος, με προσκόλληση στα ανθρώπινα ιδεώδη ως εκ τούτου μη αντέξας την ποδοπάτηση του ανθρώπινου χάριν του Θεικού και φθάσας στην συνειδητή προδοσία και ιδών στο τέλος τι έκανε- αυτοκτονήσας.

Η κεντρική ιδέα του θέματός μου είναι:

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΚΑΙ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΚΟΥ.
ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΕΠΕΙ ΣΥΝΕΧΩς ΝΑ ΤΡΕΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΙΚΟ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΟ ΘΕΙΚΟ.
ΑΦ ΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ, ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΕΙΚΟ- ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΣ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΆΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ- ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΜΕ ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΩΝ, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ ΜΟΝΟΝ Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ.

ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΙΚΟ- ΑΡΓΑ Η ΕΝΩΡΙΣ ΘΑ ΤΟ ΧΑΣΟΥΜΕ.

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΕΔΩ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΡΟΛΟ.

ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΣΤΟ ΓΗΙΝΟ= ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ, ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΕ ΣΚΟΠΟ- ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ.

[Παύλος Β. / Γκοροντί]

Καλησπέρα,

Κατά την άποψή μου, η όλη υπόθεση της προδοσίας του Ιησού από τον Ιούδα, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ακόμη μια συνωμοσία. Νομίζω πως ο Ιησούς γνώριζε - αλλά και είχε συζητήσει με τον εν λόγω μαθητή του - το θέμα της προδοσίας του. Πολύ πιθανόν να τον είχε ο ίδιος "δασκαλέψει" έτσι ώστε να την κοπανήσει ο προδόταρος από τον τάχαμ Μυστικό Δείπνο την στιγμή που έλεγε το "απόψε, κάποιος από σας ΘΑ με προδώσει". Αυτό ίσως που ξάφνιασε τον Ιησού ήταν το φιλί. Εδώ, στο σημείο του κις, ο Ιούδας αυτοσχεδίασε και άφησε άφωνα τα πλήθη. Ακόμη και ο Ιησούς, στο σημείο αυτό, απορεί για πρώτη φορά και η απορία του προέρχεται από ατόφια άγνοια κι όχι από υστεροβουλία. Πολλές φορές ο Ιησούς κατά την διάρκεια της διδασκαλίας του ρωτούσε τους ακροατές του, όμως γνώριζε την έκβαση του διαλόγου και κατεύθυνε τον λόγο του εκεί που εκείνος ήθελε. Στην περίπτωση του φιλιού, ο Ιησούς δεν γνωρίζει. Απορεί. Κυριολεκτικά.

Ο Ιησούς ήταν πανέξυπνος. Γνώριζε πως αν δεν συλληφθεί, δεν βασανισθεί και δεν τιμωρηθεί (σταύρωση την εποχή εκείνη), θα περνούσε στην Ιστορία σαν ένας απλός προφήτης, όπως τόσοι άλλοι που είχαν περάσει από την Ιουδαία πιο πριν από αυτόν, και ο κόσμος δεν θα τον θυμόταν αργότερα σαν τίποτε περισσότερο από έναν ιεροκήρυκα. Νομίζω, πως ακόμη κι εμείς, ίσως να μην είχαμε τώρα θρησκεία που να ονομάζεται Χριστιανισμός, αν ο Ιησούς δεν είχε σταυρωθεί. Αυτό ίσως ακούγεται κάπως παράξενο, αλλά ο Χριστός αν δεν είχε σταυρωθεί, πολύ πιθανόν να περνούσε στην Ιστορία σαν ένας Λάο Τσου, σαν ένας Ηράκλειτος ή σαν ένας Γκάντι.

Έχω την εντύπωση και γνώμη, πως η σταύρωση του Ιησού έπεξε καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα εξελικτική πορεία της ίδιας του της διδασκαλίας που οδήγησε στην ίδρυση ενός θρησκευτικού ρεύματος. Μπορεί ασφαλώς η ουσία της διδασκαλίας να αλλιώθηκε και να υπέστει φθορές από την ανθρώπινη υποκειμενικότητα, αλλά το μαρτύριο της σταύρωσης ήταν το κατ' εξοχήν αποκορύφωμα μιας εξαιρετικά ευφυέστατης συνωμοσίας.

Κάτι ανάλογο, χωρίς να είμαι Θεολόγος, νομίζω συναντούμε και στην Παλαιά Διαθήκη με το συμβάν του πρωπατορικού αμαρτήματος. Ο ίδιος ο Θεός (η οι Θεοί) λέγοντας στους πρωτόπλαστους "μη φας από αυτό το δέντρο", υποκινούν τον Αδάμ και την Εύα να προβούν στην λεγόμενη "αμαρτία" και να δεχτούν την μετέπειτα τιμωρία τους. Ο ίδιος ο Θεός συνομοτεί με τον Διάβολο (ως ουσία αυτό μεταφράζεται σαν τον Θεό-Διάβολο ως διπολική μορφή και ως δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, που νομίζω πως είναι και η πιο ρεαλιστική κατά την άποψή μου) και στέλνει τους μπούφους πρωγόνους μας κατ' ευθείαν όξω από τον "παράδεισο".

Δεν μπορώ να μιλήσω για τους χαρακτήρες Πέτρο και Ιούδα ως άτομα, δεν μπορώ να πω τι είχε στην ψυχή του ο ένας ή ο άλλος, αλλά ως συμπεριφορές και σε σχέση με τα όσα είναι γραμμένα ως τώρα, έχω την αίσθηση πως και οι δύο υπάκουσαν στις εντολές του διδασκάλου τους. Ο ένας, ο Ιούδας, έπρεπε να τον προδώσει και ο άλλος, ο Πέτρος, έπρεπε να τον αρνηθεί τρεις φορές. Έτσι κι έγινε. Για μένα, μιλώντας προσωπικά, όλα έγιναν όπως διέταξε ο Ιησούς και δεν βλέπω τίποτε το παράξενο ή αφύσικο. Ο Ιησούς και στις δύο περιπτώσεις των μαθητών του, του Ιούδα και του Πέτρου, ήξερε τι έκανε.

Έτσι, η άποψή μου, έρχεται να δικαιολογήσει το παλιδρομικό "πότε Ιησούς κι Ιούδας" του τραγουδιού, ίσως γιατί :

[center]έχω καταλάβει ήδη / της ζωής μου το παιχνίδι...[/center]

Η διδασκαλία του Ιησού με έχει απασχολήσει πολύ γι' αυτό και συμμετέχω σ' αυτό το θέμα. Παρά τούτο, αδυνατώ να κατανοήσω πώς ένας τόσο έξυπνος άνθρωπος όπως ήταν ο Ιησούς Χριστός, πήρε μαζί του τους μαθητές του στον Κήπο της Γεσθημανή, ενώ γνώριζε πως θα κοιμόντουσαν. Τι ήθελε να δείξει με αυτή την κίνηση ? Ερωτώ. Όπως λέμε "ενωρίς". Δεν θα μπορούσε για παράδειγμα να πάει μόνος του και να προσευχηθεί ? Γιατί πήρε μαζί του τους κοιμήσιδες

Παρεπιπτόντως, εδώ που τα λέμε, μονάχα ο Ιούδας ήταν ξύπνιος την στιγμή του "απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο" και είχε τσακώσει τα αργύρια. Όλοι οι υπόλοιποι μαθητές κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου. Ακόμη ένα σημείο άξιο σχολιασμού. Θα μου πείτε, ποια τα χαϊρια του ? Αυτοκτόνησε. Μα καλά, κοτζάμ προδότης και θέλουμε και να ζήσει στο τέλος της ιστορίας ? Όχι βέβαια. Ήταν κι αυτό ένα είδος θυσίας. Η αυτοκτονία ως θυσία. Τι γνώμη έχεις γι' αυτό αγαπητέ φίλε Epsylon ?

Θα μου επιτρέψεις επίσης να διαφωνήσω ως προς την χρησιμοποίηση της έννοιας του "αιρετικού", με ή χωρίς εισαγωγικά. Κατά την γνώμη μου, η προσωπική σου άποψη, δεν είναι αιρετική. Είναι απλώς μια άλλη άποψη και νομίζω πως είναι σεβαστή απ' όλα τα μέλη. Πάνω - κάτω, μετά και την εμφάνιση αυτού του περιβόητου ευαγγελίου του Ιούδα, ο κόσμος λίγο - πολύ ταλαντεύτηκε ως προς το αν ο Ιούδας ήταν προδότης ή ήταν ο "εκλεκτός" μαθητής του Ιησού, ο πιο ικανός αν θέλεις για να συμμετάσχει σε ένα τέτοιο "αισχρό" σχέδιο.

Το θέμα είναι όμως πως η ουσία του Ιούδα και του Ιησού είναι ίδια. (Αυτό είναι το αιρετικό της όλης υπόθεσης ως προς την οπτική της θυσίας). Ο Ιησούς θυσιάστηκε για την ανθρωπότητα, όπως μας αρέσει να λέμε, αλλά και από την άλλη, ο Ιούδας αυτοκτόνησε (δηλ. θυσιάστηκε) για τον δάσκαλό του, πράγμα που μας είναι πολύ δύσκολο να το δούμε, γιατί δεν αποδίδουμε στην όλη σκηνή της προδοσίας χαρακτήρα συνωμοσίας.

Δεν λέω πως έτσι είναι τα πράγματα και ας μην παρεξηγηθώ παρακαλώ. Λέω πως πιθανόν να συνέβει κι αυτό και πως θα πρέπει να το δούμε κι από αυτήν την μεριά. Και οι δύο, Ιησούς και Ιούδας, θυσιάστηκαν. Η πράξη, αυτή καθ' αυτή, είναι ίδια, είτε αφορά έναν άνθρωπο, είτε αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Θυσία και μια, θυσία και η άλλη.

Αυτό κι είναι αιρετικό ε ?

Καλό ξημέρωμα.

[Epsylon]

Και οι δικές σου απόψεις φίλε μου , έχουν λογικότατο υπόβαθρο.

Συνεπώς , είναι άξιες να προσεχτούν.

Ίσως, ο καθένας με τον προβληματισμό του, θα καταφέρουμε να δέσουμε το μέγα πάζλ της υπόθεσης του Χριστού.

Καλό απόγευμα σε όλους.

[k.]

>QBB<

- ο ένας, αδύναμος αλλά με διαίσθηση, ότι πρόκειται για Θεάνθρωπο ως εκ τούτου αναπτυσσόμενος
- ο άλλος, δυνατός, μορφωμένος, με προσκόλληση στα ανθρώπινα ιδεώδη ως εκ τούτου μη αντέξας την ποδοπάτηση του ανθρώπινου χάριν του Θεικού και φθάσας στην συνειδητή προδοσία και ιδών στο τέλος τι έκανε- αυτοκτονήσας.

Καλησπέρα και καλώς σας βρήκα.

Αγαπητέ Epsylon,
Θεωρώ πως το κλειδί του συλλογισμού σου βρίσκεται στις δυο παραπάνω προτάσεις.

Ο Ιούδας, καθότι μορφωμένος, μπορούμε να δεχτούμε πως είχε «τριφτεί» στον κόσμο των λογικών εξηγήσεων και αποδείξεων. Από το ότι είναι μορφωμένος, μπορούμε να συμπεράνουμε πως ήταν και σχετικά ευκατάστατος, άρα είχε εμπειρία οικονομικών-υλικών διεκδικήσεων, προκειμένου να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του περιβάλλοντός του. Γεγονός που προφανώς συνέβαλε στο να αναπτυχθεί ο δυναμισμός του. Συνεπώς η αντίληψη που έχει για την θεϊκή φύση του Ιησού έρχεται κατά κάποιον τρόπο σε σύγκρουση με τα βιώματά του, μιας και είναι δύσκολο να αποτινάξει κανείς την υλιστική σκέψη από πάνω του. Ας μην ξεχνάμε κιόλας πως η μόρφωση που έλαβε ήταν αυτή του μωσαϊκού νόμου, η οποία ήταν ιδιαίτερα αυστηρή και δεν άφηνε περιθώρια αποκλίσεων.

Από την άλλη, ο φτωχός και αμόρφωτος Πέτρος, μπορεί πιο εύκολα να ξεφύγει στην σφαίρα του «μεταφυσικού», καθότι, ακόμα και αν δεν κατανοούσε απόλυτα αυτό στο οποίο πίστευε, χρειαζόταν μια «σανίδα σωτηρίας», μια ελπίδα για να μπορεί να ελπίζει σε μια πιο όμορφη ζωή. Άρα το ένστικτό του αποτελεί και μια κοινωνική ανάγκη. Ίσως γι’ αυτό να πρόδωσε τρεις φορές τον Δάσκαλό του…επειδή, ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να κατανοήσει την φύση του ενστίκτου του. Ίσως απλά να μην άντεχε να σηκώσει όλο αυτό το φορτίο μονομιάς. Όμως, τελικά, λόγω της φωτισμένης διδασκαλίας του Ιησού, πίστεψε απόλυτα την εσωτερική του φωνή και στο τέλος τον υπερασπίστηκε, αλλά και φρόντισε να διαδοθεί ο λόγος του παντού.

[Παύλος Β. / Γκοροντί]

Καλησπέρα,

Όλα αυτά βέβαια, είναι εικασίες και προσωπικές υποθέσεις. Ο Ιησούς υπήρξε μια πολύ μεγάλη μορφή για την εποχή του και η διδασκαλία του, στα βαθύτερα υποστρώματά της, εμπεριέχει πολλά κοινά στοιχεία με πολλές Ανατολικές διδασκαλίες, με τον Βουδισμό, με τον Σουφισμό αλλά και με μορφές Παγανισμού. Λέγεται πως ο Ιησούς, πρωτού αρχίσει να διδάσκει, υπήρξε μαθητής μιας μικρής Ιουδαϊκής αίρεσης, γνωστοί ως Εσσαίοι. Εκεί προετοιμάστηκε για να δεχθεί, αυτό που ονομάζουμε "Θεϊκό". Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των Εσσαίων είναι πως πίστευαν πως ο Θεός είναι νύχτα. Αυτό, όπως φαίνεται, δεν το ασπάστηκε ο Ιησούς. Ωστόσο, οι Εσσαίοι ήταν ωραίοι τύποι και ο Ιησούς χρησιμοποιεί πολλά στοιχεία στην διδασκαλία του από αυτούς.

Καλό ξημέρωμα