ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΠΕΡΙ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ

[Zadok the priestess]

Αγαπητέ μου Epsylon,

όταν γράφεις

Μοναδική αληθινή αρρώστια ψυχής- είναι η δολοφονία η άρνηση της Αγάπης χάριν της προσκολλήσεώς της στα γήινα αγαθά- υλικά και πνευματικά.

και πιο κάτω

Ο καθένας διαλέγει ότι του ταιριάζει στην παρούσα ψυχική του βαθμίδα εξέλιξης.

(και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα από τα όσα μας ανέφερες)
εκφράζεσαι αντιφατικά.
Ίσως δεν το συνειδητοποιείς, αλλά αυτό προσλαμβάνω εγώ τουλάχιστον, διότι η κατανόηση (που οδηγεί στην αγάπη) δεν μπορεί ποτέ να είναι αφοριστική.

Αν δεν αγαπήσεις όλα τα στάδια εξέλιξής σου (ακόμα και αυτά τα γήινα για όσο σε αφορούν) δε θα φύγεις ποτέ από τη σαμσάρα, όσο κι αν το επιθυμείς.

Βέβαια, σύμφωνα με το μυστικιστικό δρόμο, τον οποίο βλέπω να έχεις επιλέξει και διακηρύττεις με θέρμη, υποστηρίζει τον αναχωρητισμό και θεωρεί ότι είναι η μόνη οδός, αλλά πολύ φοβούμαι, ότι η πραγματικότητα που βιώνουμε οι περισσότεροι άνθρωποι στην κοινωνία μας, έχει άλλες απαιτήσεις και ανάγκες.

[NEHEMAUT]

Καλησπέρα σε όλους

1) Αρρωσταίνει η ψυχή ; Νοσεί η ψυχή ;

Η λέξη αρρώστια προέρχεται από το στερητικό Α και το ρώννυμι που δηλώνει δύναμη, σφρίγος.

Όταν έχουμε απώλεια ενεργείας, πράγμα που συμβαίνει, όταν μας κατακλύζουν άσχημα συναισθήματα, η ισχύς του ψυχικού μας σώματος μεταβάλλεται και φθίνει.

Με αυτή την έννοια αναφέρομαι στην αρρώστια της ψυχής και όχι με την κλασσική εικόνα της νόσου και της συμπτωματολογίας της όπως φαίνεται στο σώμα. [ ετσι ασφαλώς και η ψυχή δεν νοσεί].

Γνωρίζουμε, κάποιους μηχανισμούς που εξηγούν με ποιο τρόπο το συναίσθημα επηρεάζει το νευρικό σύστημα, τις αλλαγές που γίνονται στον οργανισμός μας και τις ακόλουθες νόσους.
Με βάση αυτό δέχομαι ότι η προδιάθεση για μια νόσο επιβαρύνεται από την ψυχική μας κατάσταση.

Δεν μπορώ όμως, προς το παρόν, να συμφωνήσω ότι όλες οι παθήσεις έχουν ψυχικό υπόβαθρο, ούτε ότι όλα ανάγονται στο κάρμα από το παρελθόν.
Εφ’ όσον εξελισσόμαστε θα πρέπει εκτός από παλαιά χρέη που οφείλουμε να μπορούμε να δημιουργούμε και καινούργιες συνθήκες στην παρούσα ζωή.

2) Ο Θάνατος είναι τραγωδία ; Γιατί ;

Ο θάνατος και η σχέση μας με αυτόν δεν ξετυλίγεται σε λίγες γραμμές. Μέχρι τώρα δεν έχω γνωρίσει κανέναν άνθρωπο που να μην αγωνιά και να μην τον φοβάται άσχετα από τις εσωτερικές του πεποιθήσεις.
Αυτό που νομίζω ότι αλλάζει είναι η ένταση αυτών των συναισθημάτων και η στωικότητα που αντιμετωπίζεται.

Το γεγονός ότι είναι συνυφασμένος με την ιδέα του τέλους και της διάλυσης τον κάνει να μοιάζει τραγωδία.

3)Πεθαίνουν μόνο οι «βρώμικοι» στην ψυχή, ενώ οι «καθαροί» ζουν χωρίς προβλήματα ;

Ακόμα και αν συμφωνήσουμε με το παραπάνω [ εγώ δεν συμφωνώ] θα πρέπει να ξέρουμε με βεβαιότητα ποιος είναι καλός και ποιος κακός ….εξ ου και το << οι καλοί πεθαίνουν γρήγορα>> κλπ

Γιατί στην καθημερινότητα, όπου αυτό λέγεται, χαρακτηρίζονται καλοί, άτομα φαινομενικά ήρεμα, συγκαταβατικά και καλοπροαίρετα. Είναι όμως αυτή η αλήθεια?
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεός κριτής έχει άλλη ματιά .

Προσωπικά, οι πράξεις μου δεν έχουν καμία σχέση με το παρελθόν μου και ούτε πρόκειτε να επιρρεάσουν το μέλλον μου

Αν εννοείς ότι συγκεντρώνεσαι σε αυτό που κάνεις κάθε στιγμή το κατανοώ.
Αν όμως εννοείς ότι δεν υπάρχει καμία συνάρτηση μεταξύ παρελθόντος , παρόντος, μέλλοντος, στον μηχανισμό της σκέψης μας, τότε αναλογίσου τι είναι αυτό που σε κάνει να αποφασίζεις να πας στην δουλειά σου κάθε ημέρα άσχετο από την φροντίδα του μέλλοντος [ χρήματα, ηθική ικανοποίηση] ?

Χμμμ, η κόρη του Ερμή του Τρισμέγιστου είχε όνομα με λατινικούς χαρακτήρες?

Δυστυχώς ο υπολογιστής μου δεν έχει ιερογλυφικά…:lol:


Καλό βράδυ

[Ramoglou]

Την καλημέρα μου σε όλους

Μια απλή παράθεση για αρχή …

Πάντως όλες οι μελέτες που έγιναν με τον Ερμή τον Τρισμέγιστο καταλήγουν στο ότι ο Ερμής είναι ο Θωθ που η Ελληνική μυθολογία τον αναφέρει σαν "Κύριο της Σοφίας και Δάσκαλο του ανθρωπίνου γένους". Ο Τρισμέγιστος ή Θωθ μας διδάσκει το μέτρο, τον αριθμό και την τάξη του Σύμπαντος. Η σύζυγός του ήταν η NEHEMAUT που στους Αιγυπτίους ήταν γνωστή με το όνομα MEAT.

Copy from http://users.forthnet.gr/ath/faiza/atelier/aigypt.htm

Κατά τα υπόλοιπα και εν τάχη.

Δεν θα μπορούσα να θεωρήσω ότι η ψυχή νοσεί, η ψυχή όπως οι περισσότεροι αναφέρατε και μάλλον αποδέχεστε, ενσαρκώνεται για να περάσει μέσα από τις βιωματικές διαδικασίες την «εκπαίδευση» της.
Άρα η κάθε βιωματική διαδικασία αφορά αυτή την εκπαίδευση, διότι μέσα από την παίδευση μαθαίνουμε.
Πώς λοιπόν ο γνώστης, ο περιβάλλων το πνεύμα, δύναται να αρρωσταίνει ; Γιατί να ενδύεται την ύλη εάν είχε τις ίδιες ιδιότητες μ’ αυτήν ; Προσωπικά αποδέχομαι ότι στο ψυχικό πεδίο δεν υπάρχει το άσπρο και το μαύρο, δεν υπάρχει ο πόνος και η χαρά, δεν υπάρχει το δίπολο. Τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ, ή έτσι έχω αισθανθεί.

Άρα καλέ μου φίλε Soulsick, στο σημείο που η ψυχή νοσεί λόγω του συναισθήματος.

Στο επόμενο θέμα που είναι ο Θάνατος.

Για μένα είναι αρκετά δύσκολο να αντιληφθώ την λέξη «τραγωδία» στην έννοια του θανάτου. Στην νόηση μου, η στιγμή αυτή είναι μία στιγμή μετάβασης και πιστέψτε με την έχω ζήσει με όλους τους τρόπους αυτή τη στιγμή και ουδέποτε την ένιωσα ως τραγωδία.
Από τα 9 μου χρόνια μέχρι και σήμερα αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω το θάνατο με τον ίδιο τρόπο και με την ίδια γαλήνη.

Το θέμα της αγάπης είναι μια παράμετρος που χρειάζεται πολύ μεγάλη συζήτηση. Ειδικά στο σημερινό κόσμο που πολλοί και πολλές μπερδεύουν τον έρωτα με την αγάπη, ή την προσωπική ανάγκη να έχουν κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο δίπλα τους με την αγάπη, είτε την ανοχή με την αγάπη.

Η αγάπη δεν είναι πανάκια και δε μπαίνει σε καλούπια, δεν συγκρίνεται με τη ζήλια, με το φθόνο, με τον έρωτα, με τη φιλοδοξία, με το φόβο, με τη χαρά, με το γέλιο και με το δάκρυ.
Η αγάπη έχει μόνο ένα αποτέλεσμα τη γαλήνη της ψυχής.

Ας μην ευτελίζουμε λοιπόν την αγάπη προσπαθώντας να την καλουπώσουμε σε μέτρα που ανήκουν στον φυσικοεγκέφαλο μας. Ας την αφήσουμε να μας πλημμυρίσει, τότε θα μάθουμε πολλά από τον ίδιο μας τον εαυτό, δηλαδή την ψυχή μας.

Εύχομαι να έχουμε μια πανέμορφη ημέρα.

[Epsylon]

Αγαπητή μου Zadok ,


Ας δούμε μαζί που και αν υπάρχει αντίφαση.

Λοιπόν, η Θεϊκή, Συμπαντική Αγάπη, την οποία πολλοί συγχέουν με την ανθρώπινη( λάθος μέγα!) γεννά τα πάντα. Συνεπώς και την ανθρώπινη. Την ανθρώπινη εγώ αποκαλώ σκιά της Συμπαντικής, είναι ο απόηχός της, η κατώτερη μορφή της.

Επαναλαμβάνω- όταν λέω Αγάπη με κεφαλαίο- εννοώ την Συμπαντική, την άνευ όρων.

Η Αγάπη γεννά και τα γήινα αγαθά= υλικά + πνευματικά.

Τα κατώτερα γήινα αγαθά= χρήματα, σπίτι, περιουσία, γενικά κάτι, που είναι ορατό και ψηλαφητό.
Τα μεσαία γήινα αγαθά= κοινωνική θέση, οικογένεια, αγαπημένος άνθρωπος, γενικά κάτι, που είναι ορατό αν το δείξεις.
Τα πνευματικά γήινα αγαθά= ιδέες, δοξασίες, θρησκεία, μόρφωση, πιστεύω, αισθήματα= κάτι, που εδράζει στην ψυχή.

Οι προσκολλήσεις αρχίζουν τότε, όταν κάποιο αγαθό εμείς τοποθετήσουμε πιο πάνω από τον Θεό.
Αρχίζει η διαδικασία της επώδυνης αφαίρεσης, διότι με το καλό εμείς δεν θα αποκολληθούμε.

Προσκόλληση= φρένο στην ανάπτυξή μας.

Κάθε προσκόλληση γεννά την επιθετικότητα.
Η μεγαλύτερη επιθετικότητα παρατηρείται στην αποκόλληση από τα πνευματικά αγαθά, διότι μόνο αυτά μπορούμε να τα πάρουμε μαζί από δω, συνεπώς ο πειρασμός είναι πολύ μεγαλύτερος.

Είπα ο καθένας διαλέγει αυτό, που του ταιριάζει στην παρούσα ψυχική του εξέλιξη.
Και έτσι είναι και αυτό δεν είναι καταδίκη.
Κάθε ψυχή έχει το δικό της στάδιο ανάπτυξης. Συνεπώς πρέπει να το περάσει.
Όταν βλέπω μια κατώτερη ψυχή, λέω: «Και εγώ ήμουν κάποτε σ’ αυτό το στάδιο ανάπτυξης»
Όταν βλέπω μια ανώτερη ψυχή, λέω: « Και αυτή ήταν κάποτε στο δικό μου στάδιο ανάπτυξης».

Δημιουργείται η εντύπωση ότι εγώ κατακρίνω.
Όχι. Προσπαθώ να δείξω τους κινδύνους της προσκόλλησης, για να επιταχυνθεί και να πάει ομαλότερα η ανάπτυξη.

Δεν αρνούμαι τα γήινα αγαθά- είναι δώρα της Συμπαντικής Αγάπης.
Αλλά λέω: « Ναι στα αγαθά αυτά, αλλά δύο φορές ναι στην Συμπαντική Αγάπη, πρώτα Αυτή και μετά όλα τα άλλα.»

Στην ουσία έχουμε αυτό, στο οποίο υποσυνείδητα δεν είμαστε προσκολλημένοι.
Στην ουσία δεν έχουμε η μας αφαιρέθηκε αυτό, στο οποίο υποσυνείδητα είμαστε προσκολλημένοι.

Τα στάδια του κατήφορου:

1) επιθυμία για κάποιο αγαθό,

2) προσκόλληση σ’ αυτό και τοποθέτηση αυτού πάνω από την Αγάπη,

3) αφαίρεση αυτού,

4) επιθετική αντίδραση- μίσος, κακία, οργή κλπ.

5) αρρώστια ψυχής = μειωμένα αποθέματα Αγάπης,

6) αρρώστια σώματος, ως τρόπος φραγμού της μόλυνσης της ψυχής από την κακία.

Για να μην παιδευόμαστε στην γήινη ζωή- πρέπει συνεχώς να αναπτύσσουμε μέσα μας την αίσθηση του Θεϊκού μας Εγώ.
Εύκολο να το πεις, δύσκολο να το κάνεις.
Η κεκτημένη ταχύτητα της ψυχής είναι απείρως μεγαλύτερη της κεκτημένης ταχύτητας του υλικού σώματος.

Λέμε – συγχωρέσαμε κάποιον, που μας πλήγωσε η μας προσέβαλε.
Έτσι είναι?
Στην καλλίτερη περίπτωση τον συγχώρεσε η συνείδησή μας, η ψυχή – όχι.
Είναι πάρα πολλά τα σκουπίδια μέσα στην ψυχή μας- και από προηγούμενες ζωές + από την τωρινή.

Μας προσέβαλλαν άγρια, η χάσαμε κάτι, που μας είναι πολύ ακριβό.
Θα αντιδράσουμε επιθετικά- με οργή, αγανάκτηση, μίσος η με στεναχώρια που την θαύουμε μέσα.

Δηλαδή ΔΕΝ ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ.

Ενώ θα έπρεπε πάση θυσία να τρέξουμε να σώσουμε μέσα μας την Συμπαντική Αγάπη, το Θεϊκό μας Εγώ.

Προσέβαλαν το υλικό περίβλημά μας, το προσωρινό ρούχο μας, όχι εμάς τους ίδιους.

Προχωρώ παραπέρα και λέω τούτο ( ας είναι τραβηγμένο- δεν πειράζει! Είναι από την πραγματικότητα της ζωής):

Μετά από πολύν καιρό απογοητεύσεων και μη αναγνώρισης- έρχεται η στιγμή που κερδίζουμε στο ΛΟΤΟ η στο χρηματιστήριο πολλά χρήματα, η μας παραχωρούν υψηλότατη κοινωνική θέση- κλειδί η μας χορηγούν βραβείο και γινόμαστε πασίγνωστοι, μεγάλοι και τρανοί.
Είναι πολύ εύκολο για μας να αναφωνήσουμε: «Επιτέλους ο Θεός άκουσε τα δικά μου και με δικαίωσε!»
Έτσι δεν είναι?

Άλλη περίπτωση:

Περπατάμε ανυποψίαστοι στον δρόμο και μας ληστεύουν, και μας αφήνουν ξεβράκωτους από πάνω μπροστά σε κόσμο η μας κάνουν Σαχάρα το σπίτι και μας αφήνουν μόνο τον αέρα του Θεού, όταν λείπουμε ταξίδι, η στην είσοδο της πολυκατοικίας μας στα καλά καθούμενα κάποιοι άγνωστοι μας ρίχνουν ένα βρομόξυλο και μας βιάζουν κι από πάνω .

Πόσο εύκολο είναι για μας να αναφωνήσουμε : « Επιτέλους ο Θεός άκουσε τα δικά μου και με δικαίωσε !»?

Κα όμως! Ούτε ένα χορταράκι δεν κινείται χωρίς την βούληση του Θεού!

Η αγανάκτησή μας ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, ΟΤΙ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΥΛΙΚΑ ΡΟΥΧΑ- πριν απ’ όλα οι ίδιοι ταπεινώνουμε το Θεϊκό μας Εγώ!
Οι άλλοι, όταν μας ταπεινώνουν- μας ταπεινώνουν ΠΑΝΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΙ!

Στην εσωτερική, υποσυνείδητη αυτοταπείνωσή μας οι άλλη απαντούν με την εξωτερική βαρβάτη ταπείνωσή μας.

Πρέπει να κατανοήσουμε, ότι φταίχτες δεν υπάρχουν!
Η γνώση του Θεού αρχίζει με την ΣΥΓΧΏΡΕΣΗ.
Συγχώρεση σημαίνει σωτηρία της Αγάπης.

Όταν το Θεϊκό Εγώ μας αναπτυχθεί και ξεπεράσει το ψεύτικο υλικό εγώ μας, όταν προβάλλει επιτέλους η αληθινή Αγάπη- τότε και η εξάρτηση= προσκόλληση= εξιδανίκευση των δευτερευόντων πραγμάτων θα ξεπεραστεί.

Μόνο τότε θα πάψει η ζωή να μας δίνει κατραπακιές.

Μόνο τότε θα έχουμε ότι επιθυμούμε και κανείς δεν θα τολμήσει να κάνει κίχ.

Βέβαια, σύμφωνα με το μυστικιστικό δρόμο, τον οποίο βλέπω να έχεις επιλέξει και διακηρύττεις με θέρμη, υποστηρίζει τον αναχωρητισμό ……..

Η προβολή του Θεϊκού Εγώ δεν προϋποθέτει κατ’ ανάγκην τον αναχωρητισμό.
Προϋποθέτει ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ ΥΠΟ ΟΠΟΙΕΣΔΗΠΟΤΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.


NEHEMAUT


Στα περισσότερα που λες – συμφωνώ.

Ramoglou

Με σένα – κατά 50 % σύμφωνοι, κατά άλλα 50 % - όχι.

Σε όλους καλό βράδυ.

[Zadok the priestess]

Αγαπητή μου Zadok ,


Ας δούμε μαζί που και αν υπάρχει αντίφαση.

Λοιπόν, η Θεϊκή, Συμπαντική Αγάπη, την οποία πολλοί συγχέουν με την ανθρώπινη( λάθος μέγα!) γεννά τα πάντα. Συνεπώς και την ανθρώπινη. Την ανθρώπινη εγώ αποκαλώ σκιά της Συμπαντικής, είναι ο απόηχός της, η κατώτερη μορφή της.

Επαναλαμβάνω- όταν λέω Αγάπη με κεφαλαίο- εννοώ την Συμπαντική, την άνευ όρων.

Η Αγάπη γεννά και τα γήινα αγαθά= υλικά + πνευματικά.

Τα κατώτερα γήινα αγαθά= χρήματα, σπίτι, περιουσία, γενικά κάτι, που είναι ορατό και ψηλαφητό.
Τα μεσαία γήινα αγαθά= κοινωνική θέση, οικογένεια, αγαπημένος άνθρωπος, γενικά κάτι, που είναι ορατό αν το δείξεις.
Τα πνευματικά γήινα αγαθά= ιδέες, δοξασίες, θρησκεία, μόρφωση, πιστεύω, αισθήματα= κάτι, που εδράζει στην ψυχή.

Οι προσκολλήσεις αρχίζουν τότε, όταν κάποιο αγαθό εμείς τοποθετήσουμε πιο πάνω από τον Θεό.
Αρχίζει η διαδικασία της επώδυνης αφαίρεσης, διότι με το καλό εμείς δεν θα αποκολληθούμε.

Προσκόλληση= φρένο στην ανάπτυξή μας.

Φίλε μου Epsylon καλησπέρα!

όλα όσα μας περιγράφεις έτσι... γλαφυρά, είναι η προσωπική σου κοσμοαντίληψη, έτσι;
Τη διευκρίνηση αυτή την κάνω, διότι προσωπικά, στη δική μου κοσμοαντίληψη, δε θα διαχώριζα ποτέ την Αγάπη.
Μία είναι η Αγάπη, απλά άλλοι τη νοιώθουν πραγματικά κι άλλοι καμώνονται πως τη νοιώθουν.

Αντιλαμβάνομαι ότι κάτι τέτοιο εννοείς περίπου κι εσύ, αλλά εγώ προτιμώ να τονίζω τη μοναδικότητα και την ενότητα της αγάπης δια του λόγου μου, ώστε να είμαι λεκτικά και εννοιολογικά συνεπής.

Σύμφωνα με τη δική σου κοσμοαντίληψη λοιπόν, όλα όσα πιστεύεις κατατάσσονται στα πνευματικά γήινα αγαθά, τα οποία και αυτά (κατ' εσέ) εμπίμπτουν στη νομοτέλεια της προσκόλλησης.

Ας μη δεσμευόμαστε λοιπόν για τα πιστεύω μας, γιατί πάνω από όλα υπάρχει μία Αλήθεια.

Τώρα, να εντοπίσουμε την αντίφαση...

Στο παράδειγμά σου δε διακρίνω καμμία προσκόλληση.
Αν κάποιος τοποθετεί λάθος προτεραιότητες στην κλίμακα αξιών του, δεν χρειάζεται να αποκολληθεί απ' αυτές - καμμία διαδικασία "αφαίρεσης" δεν χρειάζεται - απλά απαιτείται επανατοποθέτηση...

Κάθε προσκόλληση γεννά την επιθετικότητα.
Η μεγαλύτερη επιθετικότητα παρατηρείται στην αποκόλληση από τα πνευματικά αγαθά, διότι μόνο αυτά μπορούμε να τα πάρουμε μαζί από δω, συνεπώς ο πειρασμός είναι πολύ μεγαλύτερος.

Επιθετικότητα από ποιόν προς ποιόν και σε ποιόν πειρασμό αναφέρεσαι

Είπα ο καθένας διαλέγει αυτό, που του ταιριάζει στην παρούσα ψυχική του εξέλιξη.
Και έτσι είναι και αυτό δεν είναι καταδίκη.
Κάθε ψυχή έχει το δικό της στάδιο ανάπτυξης. Συνεπώς πρέπει να το περάσει.
Όταν βλέπω μια κατώτερη ψυχή, λέω: «Και εγώ ήμουν κάποτε σ’ αυτό το στάδιο ανάπτυξης»
Όταν βλέπω μια ανώτερη ψυχή, λέω: « Και αυτή ήταν κάποτε στο δικό μου στάδιο ανάπτυξης».

Πολύ ωραία. Όλες οι προσκολλήσεις είναι χρήσιμες λοιπόν.

Δημιουργείται η εντύπωση ότι εγώ κατακρίνω.
Όχι. Προσπαθώ να δείξω τους κινδύνους της προσκόλλησης, για να επιταχυνθεί και να πάει ομαλότερα η ανάπτυξη.

Εδώ εντοπίζεται η διαφωνία μας.
Κατ' αρχήν, κανείς δεν ισχυρίζεται ότι κατακρίνεις.
Απλώς, θεωρώ ότι κανείς μας δεν είναι σε θέση να καταδείξει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε.
Όλοι προχωρούν τον δρόμο τους και μόνο όταν έρθει η ώρα, θα ζητήσουν και μπορούν να λάβουν.

Δεν αρνούμαι τα γήινα αγαθά- είναι δώρα της Συμπαντικής Αγάπης.
Αλλά λέω: « Ναι στα αγαθά αυτά, αλλά δύο φορές ναι στην Συμπαντική Αγάπη, πρώτα Αυτή και μετά όλα τα άλλα.»

Μέτρον άριστον, αγαπημένε φίλε. Δεν χρειάζονται υπερβολές.

Στην ουσία έχουμε αυτό, στο οποίο υποσυνείδητα δεν είμαστε προσκολλημένοι.
Στην ουσία δεν έχουμε η μας αφαιρέθηκε αυτό, στο οποίο υποσυνείδητα είμαστε προσκολλημένοι.

Εδώ σε "έχασα". Τεσπα!

Τα στάδια του κατήφορου:

1) επιθυμία για κάποιο αγαθό,

2) προσκόλληση σ’ αυτό και τοποθέτηση αυτού πάνω από την Αγάπη,

3) αφαίρεση αυτού,

4) επιθετική αντίδραση- μίσος, κακία, οργή κλπ.

5) αρρώστια ψυχής = μειωμένα αποθέματα Αγάπης,

6) αρρώστια σώματος, ως τρόπος φραγμού της μόλυνσης της ψυχής από την κακία.

Δε συμφωνώ με την αλληλουχία αυτής της λίστας.
Δεν ξέρω πώς είσαι βέβαιος ότι μετά την προσκόλληση, ακολουθεί κάποια "αφαίρεση", η οποία οδηγεί στην επιθετικότητα κλπ.

Όσο για την αρρώστια του σώματος, τί να πω;
Να συμπεράνω ότι θα πρέπει να χαιρόμαστε όταν θα αρρωσταίνουμε κι ακόμη περισσότερο όταν είναι ανίατη η ασθένειά μας;
Θα περιμένω περισσότερα... ίσως εσύ γνωρίζεις καλύτερα.

Για να μην παιδευόμαστε στην γήινη ζωή- πρέπει συνεχώς να αναπτύσσουμε μέσα μας την αίσθηση του Θεϊκού μας Εγώ.
Εύκολο να το πεις, δύσκολο να το κάνεις.
Η κεκτημένη ταχύτητα της ψυχής είναι απείρως μεγαλύτερη της κεκτημένης ταχύτητας του υλικού σώματος.

Τί εννοείς με τον όρο "κεκτημένη ταχύτητα" ;

Λέμε – συγχωρέσαμε κάποιον, που μας πλήγωσε η μας προσέβαλε.
Έτσι είναι?
Στην καλλίτερη περίπτωση τον συγχώρεσε η συνείδησή μας, η ψυχή – όχι.
Είναι πάρα πολλά τα σκουπίδια μέσα στην ψυχή μας- και από προηγούμενες ζωές + από την τωρινή.

Είναι δεδομένο αυτό

Μας προσέβαλλαν άγρια, η χάσαμε κάτι, που μας είναι πολύ ακριβό.
Θα αντιδράσουμε επιθετικά- με οργή, αγανάκτηση, μίσος η με στεναχώρια που την θαύουμε μέσα.

Δηλαδή ΔΕΝ ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ.

Ενώ θα έπρεπε πάση θυσία να τρέξουμε να σώσουμε μέσα μας την Συμπαντική Αγάπη, το Θεϊκό μας Εγώ.

Προσέβαλαν το υλικό περίβλημά μας, το προσωρινό ρούχο μας, όχι εμάς τους ίδιους.

Έλα φίλε μου τώρα... Αυτό που περιγράφεις, έτσι όπως το περιγράφεις, οδηγεί με ταχύτατα βήματα στην σχιζοφρένεια.

Δεν προσέβαλλαν εμάς, αλλά το ρούχο μας.
Δηλαδή όταν κάποιος με βρίσει οδηγώντας το αυτοκίνητό μου, να θεωρήσω ότι δεν απευθυνόταν στον οδηγό, αλλά στο όχημα κι έτσι... δε με αφορά.

Ό,τι αφορά στο "ρούχο", δεν αφορά και στην ψυχή;
Εν πάσει περιπτώσει, συμφωνώ ότι δεν χρειάζεται να πληγωνόμαστε, αλλά η "συνταγή" σου νομίζω ότι δεν είναι επαρκής.

Προχωρώ παραπέρα και λέω τούτο ( ας είναι τραβηγμένο- δεν πειράζει! Είναι από την πραγματικότητα της ζωής):

Μετά από πολύν καιρό απογοητεύσεων και μη αναγνώρισης- έρχεται η στιγμή που κερδίζουμε στο ΛΟΤΟ η στο χρηματιστήριο πολλά χρήματα, η μας παραχωρούν υψηλότατη κοινωνική θέση- κλειδί η μας χορηγούν βραβείο και γινόμαστε πασίγνωστοι, μεγάλοι και τρανοί.
Είναι πολύ εύκολο για μας να αναφωνήσουμε: «Επιτέλους ο Θεός άκουσε τα δικά μου και με δικαίωσε!»
Έτσι δεν είναι?

Άλλη περίπτωση:

Περπατάμε ανυποψίαστοι στον δρόμο και μας ληστεύουν, και μας αφήνουν ξεβράκωτους από πάνω μπροστά σε κόσμο η μας κάνουν Σαχάρα το σπίτι και μας αφήνουν μόνο τον αέρα του Θεού, όταν λείπουμε ταξίδι, η στην είσοδο της πολυκατοικίας μας στα καλά καθούμενα κάποιοι άγνωστοι μας ρίχνουν ένα βρομόξυλο και μας βιάζουν κι από πάνω .

Πόσο εύκολο είναι για μας να αναφωνήσουμε : « Επιτέλους ο Θεός άκουσε τα δικά μου και με δικαίωσε !»?

Κα όμως! Ούτε ένα χορταράκι δεν κινείται χωρίς την βούληση του Θεού!

Το λάθος είναι ότι αναμένουμε δικαίωση.

Η αγανάκτησή μας ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, ΟΤΙ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΥΛΙΚΑ ΡΟΥΧΑ- πριν απ’ όλα οι ίδιοι ταπεινώνουμε το Θεϊκό μας Εγώ!
Οι άλλοι, όταν μας ταπεινώνουν- μας ταπεινώνουν ΠΑΝΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΙ!

Στην εσωτερική, υποσυνείδητη αυτοταπείνωσή μας οι άλλη απαντούν με την εξωτερική βαρβάτη ταπείνωσή μας.

Σ' αυτό πλησιάζω να συμφωνήσω, αλλά ...

Πρέπει να κατανοήσουμε, ότι φταίχτες δεν υπάρχουν!
Η γνώση του Θεού αρχίζει με την ΣΥΓΧΏΡΕΣΗ.
Συγχώρεση σημαίνει σωτηρία της Αγάπης.

Καλά, ok!

Όταν το Θεϊκό Εγώ μας αναπτυχθεί και ξεπεράσει το ψεύτικο υλικό εγώ μας, όταν προβάλλει επιτέλους η αληθινή Αγάπη- τότε και η εξάρτηση= προσκόλληση= εξιδανίκευση των δευτερευόντων πραγμάτων θα ξεπεραστεί.

Μα η κότα κάνει το αυγό ή το αυγό την κότα

Πώς θα αναπτυχθεί το Θεϊκό Εγώ, αν δεν έχουν καταρριφθεί οι προσκολλήσεις

Μόνο τότε θα πάψει η ζωή να μας δίνει κατραπακιές.

Μόνο τότε θα έχουμε ότι επιθυμούμε και κανείς δεν θα τολμήσει να κάνει κίχ.

Ό,τι δικαιούμαστε πραγματικά, θα έχουμε.

Η προβολή του Θεϊκού Εγώ δεν προϋποθέτει κατ’ ανάγκην τον αναχωρητισμό.
Προϋποθέτει ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ ΥΠΟ ΟΠΟΙΕΣΔΗΠΟΤΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.

Χαίρομαι που το βλέπεις έτσι.
Είναι ωραίες οι υλικές απολαύσεις, φίλε μου και πρεέπει να χαιρόμαστε, αρκεί να μην κυριαρχούν μόνον αυτές στη ζωή μας. Δε διαφωνούμε σ' αυτό.

[Ladyhawk]

Ο Θάνατος είναι τραγωδία ; Γιατί ;

Η έννοια του θανάτου τις περισσότερες φορές προκαλεί φόβο και πανικό γιατί αμέσως γεννιέται το ερώτημα «τι ακολουθεί?»
Το άγνωστο είναι αυτό που τρομάζει και έτσι κάνουν την εμφάνισή τους ερωτήματα όπως , αν υπάρχει θεός, αν υπάρχει κόλαση ή παράδεισος κλπ.

Στην ουσία ο θάνατος είναι μία μετάβαση. Είναι η κατάσταση που ο καθένας περνάει κάπου αλλού προκειμένου να συνεχίσει την πορεία της εξέλιξής του. Η εξέλιξη της ψυχής του, η οποία ολοκληρώνει έναν κύκλο σε κάθε ενσάρκωση και πορεύεται προς το φως. Άρα λοιπόν είναι κάτι που θα έπρεπε κανείς να χαιρόταν με την εμφάνισή του, πράγμα που φυσικά δεν συμβαίνει.

Το τραγικό μπορεί να το συναντήσει κανείς σε αυτούς που «μένουν πίσω». Αυτό συμβαίνει γιατί το εγωιστικό τους κομμάτι τους εμποδίζει να «δουν» αυτήν την μετάβαση. Είναι η προσωπική τους ανάγκη να έχουν κοντά τους το πρόσωπο που έφυγε.

Όταν λοιπόν αγαπάμε πραγματικά και ανιδιοτελή, όταν συνειδητοποιήσουμε και κατανοήσουμε την πραγματική κατάσταση του θανάτου, τότε θα πρέπει και να χαρούμε για αυτόν που φεύγει και όχι να λυπόμαστε...

Ακούγεται λίγο σκληρό και ουτοπικό αυτό, αλλά θεωρώ πως είναι αληθινό, παρά το γεγονός ότι δεν έχω συναντήσει κανέναν να μπορεί να το καταφέρει...

[Epsylon]

Συμφωνώ απόλυτα με την Ladyhowk

[Epsylon]

Zadok,

[όλα όσα μας περιγράφεις έτσι... γλαφυρά, είναι η προσωπική σου κοσμοαντίληψη, έτσι;]

Ναι, δική μου προσωπική αντίληψη, που σχηματίστηκε από το μείγμα της Ελληνικής και Ινδικής σκέψης.

[ …στη δική μου κοσμοαντίληψη, δε θα διαχώριζα ποτέ την Αγάπη.
Μία είναι η Αγάπη, απλά άλλοι τη νοιώθουν πραγματικά κι άλλοι καμώνονται πως τη νοιώθουν.]

Η Αγάπη, ως δύναμη του Σύμπαντος είναι μία και αδιαίρετη.
Αυτή γεννά και τα υπόλοιπα είδη αγάπης, συμπεριλαμβανόμενης και της ανθρώπινης.

Η ανθρώπινη αγάπη έχει το εξής χαρακτηριστικό: περιέχει μέσα της όλα τα ανθρώπινα προτερήματα και τις ανθρώπινες αδυναμίες.
Η κυριότερη αδυναμία της ανθρώπινης αγάπης- είναι με όρους: «σ’ αγαπώ, διότι με αγαπάς, αν δεν μ’ αγαπάς- ίσως δεν θα σ’ αγαπώ και γω, αν με προδώσεις, προσβάλλεις, ταπεινώσεις, ποδοπατήσεις- δεν θα σ’ αγαπώ, ίσως και να σε μισήσω.»

Με τέτοια χαρακτηριστικά πως μπορεί να συγκριθεί η ανθρώπινη με την Θεϊκή?

Γι’ αυτό την ανθρώπινη αποκαλώ σκιά της Συμπαντικής , απόηχό της.
Εδώ αναγκαστικά θα κάνουμε τον διαχωρισμό- πρόκειται για την διαφορά της έκτασης, έντασης και ποιότητας.

[Σύμφωνα με τη δική σου κοσμοαντίληψη λοιπόν, όλα όσα πιστεύεις κατατάσσονται στα πνευματικά γήινα αγαθά, τα οποία και αυτά (κατ' εσέ) εμπίμπτουν στη νομοτέλεια της προσκόλλησης.]

Και τα πνευματικά, όσο ανώτερα και να είναι- είναι γήινα.
Πάνω απ’ αυτά πάλι δεσπόζει η Αγάπη, η μεγάλη αφέντρα του Κόσμου.

Δεν τα αναιρώ – προς Θεού.

Για να μιλώ έτσι- σημαίνει ότι έχω και γώ αρκετή δόση πνευματικότητας, αλλιώς δεν θα μπορούσα να μιλάω έτσι.
Θα μιλούσα σαν τσέλιγκας.
Αλλά γνωρίζω πολύ καλά, ότι η πνευματικότητα, ως δώρο της Αγάπης- ποτέ δεν πρέπει να θεοποιείται και πάντα πρέπει να τοποθετείται πιο κάτω από την Αγάπη.

Η προσκόλληση στην πνευματικότητα οδηγεί στον αχαλίνωτη επιθετικότητα κατά των πτωχών τω πνεύματι, οδηγεί στην ιδέα απαλλαγής από την παρουσία τους.

Ο Διάβολος, την υψηλή και έντονη πνευματικότητα χρησιμοποίησε εναντίον του Θεού.

Ένας τσέλιγκας τω πνεύματι, όσο κακός και να ήταν- δεν θα είχε τέτοια δύναμη και ευχέρεια.
Από την προσκόλληση και αποθέωση της πνευματικότητας ως το διαβολισμό- είναι ένα μόνο βήμα και μάλιστα πολύ μικρό.

Όσο μεγαλύτερα αποθέματα πνευματικότητας διαθέτεις- τόσο ακόμη μεγαλύτερα αποθέματα Αγάπης πρέπει να έχεις μέσα σου- αλλιώς κάηκες.

Ας μη δεσμευόμαστε λοιπόν για τα πιστεύω μας, γιατί πάνω από όλα υπάρχει μία Αλήθεια

Τι είναι η Αλήθεια?
Απαντώ: η άνευ όρων Συμπαντική Μεγάλη Αγάπη=Θεός.
Όα τα άλλα- είναι απλώς απόπειρες ερμηνείας της και μάλιστα αποτυχυμένες.

Αν κάποιος τοποθετεί λάθος προτεραιότητες στην κλίμακα αξιών του, δεν χρειάζεται να αποκολληθεί απ' αυτές - καμμία διαδικασία "αφαίρεσης" δεν χρειάζεται - απλά απαιτείται επανατοποθέτηση... ]

Αγαπημένη μου Zadok, έχεις την εντύπωση, πως λαμβάνεται η γνώμη μας : «δεν χρειάζεται» και τα πάντα εξαρτώνται από εμάς? Αμφιβάλλω πάρα πολύ.
Κατά βάθος εμένα, ως ατελή ανθρώπινο ον θα με βόλευε ανετότατα η γνώμη σου.
Αλλά, άλλες οι βουλές των ανθρώπων, και άλλες οι βουλές των Θεών.
Αν παραβιάσουμε τον φυσικό νόμο στο υλικό η ψυχικό επίπεδο- θα μας κλοτσήσουν: η ένταση του πόνου από την κλωτσιά θα είναι ευθέως ανάλογη του βαθμού της παράβασής μας του νόμου αυτού.

[Επιθετικότητα από ποιόν προς ποιόν και σε ποιόν πειρασμό αναφέρεσαι ?]

Σου απαντώ:

Κάθε προσκόλληση σε οτιδήποτε γήινο αγαθό (επαναλαμβάνω: εξάρτηση= εξιδανίκευση= τοποθέτηση αυτού πάνω από τον Θεό)- οδηγεί υποχρεωτικώ τω τρόπω στην επιθετικότητα.

Πχ. Είμαι πάμπλουτος και δεν ξέρω ο ίδιος καλά –καλά τι έχω.
Είμαι προσκολλημένος στα χρήματα.
Άρα θα περιφρονώ εκείνους που δεν τα έχουν, θα ζηλεύω και θα φθονώ εκείνους που τα έχουν περισσότερα, και θα μισώ θανάσιμα εκείνους, που θα μου τα αφαιρέσουν.
Αυτό είναι επιθετικότητα.
Επιθετικότητα από την προσκόλληση στο γήινο αυτό αγαθό.
Πως αναγνωρίζεται η επιθετικότητα?
Από την προσκόλληση.

Πχ. Είμαι προσκολλημένος στον άνθρωπο που αγαπώ.
‘Άρα θα τον ελέγχω μη τον χάσω, μη μου τον πάρουν οι άλλοι, θα μισώ εκείνους, που θα τον αγαπούν και θα τον πλησιάζουν με την αγάπη τους, και θα μισήσω τον άνθρωπο που αγαπώ , ο οποίος τόλμησε να αγαπήσει και άλλους δυο τρεις εκτός από μένα.
Αυτό είναι επιθετικότητα από την προσκόλληση στο γήινο αγαθό.

Πχ. Εγώ είμαι προσκολλημένος στην πνευματικότητα- υψηλά ιδανικά , ιδέες, αρχές, καθωσπρεπισμός, αξιοπρέπεια …
Άρα θα περιφρονώ τους αναξιοπρεπείς, τους απατεώνες, τα καθάρματα και αποβράσματα της κοινωνίας.
Και αν περνάει από το χέρι μου- θα τους εξοντώνω να ξεβρομίσει ο τόπος. Η προσκόλληση στην πνευματικότητα οδηγεί στην φανατική τήρηση του καθήκοντος.

Ένας επιστήμονας μέρες και νύχτες δεν κοιμάται, δεν τρώει, δεν ξεκουράζεται για να ανακαλύψει επιτέλους τον τελευταίο κρίκο που λείπει στην χημική εξίσωση, που θα επιτρέψει την παραγωγή ενός σωτήριου φαρμάκου για να σωθούν χιλιάδες και εκατομμύρια ζωές.

Τι θα κερδίσει?

Άντε ένα βραβείο Νόμπελ ιατρικής, έναν σοβαρό τραπεζικό λογαριασμό, δημοσιότητα και τα παλαμάκια του επιστημονικού και άσχετου προς την επιστήμη κόσμου.

Όλα τα υπόλοιπα θα τα κερδίσουν οι πολυεθνικές και με δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων και θα θησαυρίζουν από δω και στο εξής οι ίδιοι , τα εγγόνια και τα δισέγγονα τους.

Η αναλογία κερδών είναι σαφώς υπέρ των πολυεθνικών και όχι του φιλότιμου επιστήμονα.

Γιατί το κάνει όμως αυτό ο επιστήμονας?

Το καθήκον… το σπουδαίο χαρακτηριστικό των πνευματικών ανθρώπων.

Ενώ ο γιος του είναι διευθυντής στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς.
Το καθήκον του γιου του επιστήμονα είναι να στείλει στους θαλάμους αερίων τους αντιθέτους: γύφτους, Εβραίους, κομμουνιστές, αναρχικούς, ομοφυλόφιλους, λεσβίες, γενικά τους πάντες, που θεωρούνται από τον επικρατούν πολιτισμό εκτρώματα, έκφυλα άτομα.

Και αυτός, προσκολλημένος στην ιδέα του καθήκοντος- τους στέλνει όλους στο αγύριστο, διότι έτσι επιτάσσει το καθήκον εκεί που βρίσκεται.
Και αυτός είναι εντάξει με το καθήκον του.
Και το εκτελεί...


Παρέθεσα τα πιο χτυπητά παραδείγματα προσκολλήσεων στην πνευματικότητα και που μπορεί να οδηγήσει αυτό, αν η πνευματικότητα έπαψε να τρέφεται από την Μητέρα της την Αγάπη και έγινε ιδεολογία και αυτοσκοπός, στόχος της ζωής.

ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΑΓΑΠΗ, ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ!
ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ.
ΤΟΤΕ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ.

[ Όλες οι προσκολλήσεις είναι χρήσιμες λοιπόν. ]

Μήπως μετά από όλα αυτά αλλάξεις γνώμη περί του χρήσιμου των προσκολλήσεων?

Να είσαι αφοσιωμένη σε κάτι.
Θαυμάσια!
Αγάπα πρώτα, τοποθέτησε την αφοσίωσή σου κάτω απ’ αυτήν και τότε άφοβα παρέμενε αφοσιωμένη.
Είσαι προστατευμένη από τα παρατράγουδα.

[Μέτρον άριστον, αγαπημένε φίλε. Δεν χρειάζονται υπερβολές.]

Μα γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο μιλάμε!

Για το ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ!
Όταν κάτι τοποθετήσουμε πιο κάτω από την Αγάπη- δεν θα προσκολληθούμε, άρα δεν θα κάνουμε υπερβολές!

Epsylon:
Στην ουσία έχουμε αυτό, στο οποίο υποσυνείδητα δεν είμαστε προσκολλημένοι. Στην ουσία δεν έχουμε η μας αφαιρέθηκε αυτό, στο οποίο υποσυνείδητα είμαστε προσκολλημένοι.

[Εδώ σε "έχασα". Τεσπα!]

Τώρα ελπίζω να με «βρήκες» πάλι, όταν διάβασες τα ανωτέρω που έχω πει.

[Δεν ξέρω πώς είσαι βέβαιος ότι μετά την προσκόλληση, ακολουθεί κάποια "αφαίρεση", η οποία οδηγεί στην επιθετικότητα κλπ. ]

Ίσως τώρα από μια άλλη ματιά θα σου φανεί αυτή η αλληλουχία πιο λογική. Τι λες?

[Όσο για την αρρώστια του σώματος, τί να πω;
Να συμπεράνω ότι θα πρέπει να χαιρόμαστε όταν θα αρρωσταίνουμε κι ακόμη περισσότερο όταν είναι ανίατη η ασθένειά μας; ]

Τώρα αν σου πω εγώ ο ίδιος , που υποστηρίζω αυτά, ότι τα μέτρα αυτά είναι σωτηρία της ψυχής μας και πρέπει να χαιρόμαστε- θα σου πω μεγάλα- μεγάλα ψέματα.
Κανείς μας δεν θα χαρεί.
Αλλά όλοι μας πρέπει να αναρωτηθούμε και να συνειδητοποιήσουμε γιατί συμβαίνουν αυτά.
Σε παρακαλώ ρίξε μια ματιά στην παραπομπή σ’ ένα άρθρο μου που είναι τοποθετημένο στην άλλη ιστοσελίδα- εκεί εξηγούνται πάρα πολλά πράγματα.
Δεν έχεις να χάσεις απολύτως τίποτε, μπορεί ίσως να κερδίσεις.

[Τί εννοείς με τον όρο "κεκτημένη ταχύτητα" ; ]

Βλέπεις στον δρόμο έναν παλαβό για τα σίδερα να τρέχει με 220 / την ώρα, καμαρωτό και χαζοχαρούμενο.
Την τελευταία στιγμή βλέπει μπροστά του έναν τοίχο από σιδερομπετόν.
Του έμειναν 20 μόνο μέτρα. Φρενάρει απότομα, αλλά το αμάξι του πέφτει στον τοίχο, ασχέτως του φρένου, γίνεται λιώμα και ο χαζοχαρούμενος γίνεται αλοιφή.
Στα 20 μέτρα ο βλάκας κατάλαβε τι έκανε, μετάνιωσε αναγκαστικά και χωρίς παρακάλια, αλλά το αμάξι από την κεκτημένη ταχύτητα που του έδωσε αυτός ο βλάξ έπεσε στον τοίχο.
Από κεκτημένη ταχύτητα μπορείς να φύγεις από δω εκδρομή στους προγόνους και μετανιωμένος την τελευταία στιγμή μάλιστα, αλλά δεν περνάει- η κεκτημένη ταχύτητα μυαλού, αντιλήψεων, νοοτροπίας μπορεί να σε προδώσει.
Και αν η κεκτημένη ταχύτητα των υλικών σωμάτων είναι τόσο μεγάλη, φαντάσου την κεκτημένη ταχύτητα της ψυχής ποια μπορεί να είναι, που είναι σύνολο βιωμάτων, νοοτροπιών, αντιλήψεων, αισθημάτων και παθών από όλες τις προηγούμενες ζωές+ από την τωρινή.
Πόσοι από εμάς ξέρουν ότι είναι κακό να βρίζεις, να κλέβεις, να βιάζεις, να εξαπατάς να…να…να… και όμως πολλοί το κάνουν, ξέροντας ότι είναι φτού! κακά!
Η κεκτημένη ταχύτητα ψυχής είναι απείρως μεγαλύτερη.
Αλλάζοντας τον εαυτόν σου η πεθαίνεις η αναγεννάσαι.
Είναι το δυσκολότερο πράγμα να αλλάξεις τα μυαλά και τα αισθήματα.
Πιο εύκολα πεθαίνεις, παρά αλλάζεις.
Αυτό θα πει κεκτημένη ταχύτητα.

Epsylon:
Λέμε – συγχωρέσαμε κάποιον, που μας πλήγωσε η μας προσέβαλε. Έτσι είναι? Στην καλλίτερη περίπτωση τον συγχώρεσε η συνείδησή μας, η ψυχή – όχι. Είναι πάρα πολλά τα σκουπίδια μέσα στην ψυχή μας- και από προηγούμενες ζωές + από την τωρινή.

Είναι δεδομένο αυτό ]

Τις περισσότερες φορές - ναι.

Ένα παράδειγμα: φαντάσου έναν που σε θαυμάζει παράφορα, σου κάνει συνεχώς τα γλυκά μάτια, σου λέει συνεχώς τα γλυκά λόγια, γενικά σε ανεβάζει στα ουράνια .
Όσο και να σου αρέσει- κάποια στιγμή μέσα σου θα πεις: « Άντε μωρέ, τα παραλέει, δεν το πιστεύω.»
Κάποια στιγμή η ίδια θα πεις: « βλακείες είναι, κούφια λόγια».
Και ένας άλλος στα καλά καθούμενα σε έλουσε με ένα 10- όροφο βρίσιμο, τέτοιο, που μούδιασαν τα αφτιά σου.
Εδώ δεν μιλάμε πια για ουράνια, αλλά για τα τάρταρα.
Και οι βρισιές είναι τόσο άγριες, τόσο άδικες, τόσο προσβλητικές και ταπεινωτικές, που η ψυχή γίνεται πατσαβούρα.
Για δες πως σε κλάσματα δευτερολέπτου εξανίστασαι, επαναστατείς, ξεσηκώνεσαι, οργίζεσαι και σου έρχεται να τον σκοτώσεις!
Γιατί?
Τι σου είπε?
Βλακείες και ψέματα και αυτός σου είπε.
Αφού δεν είσαι αυτά που είπε- τότε γιατί πίστεψες αυτόν, που σε έθιξε και όχι αυτόν, που σε αποθέωσε?
Διότι η οργή= υποσυνείδητη πίστη στο λεχθέν.
Αντιδρούμε μόνο σ’ αυτό, που ενδόμυχα, υποσυνείδητα και πολλές φορές ανομολόγητα στους ίδιους τους εαυτούς μας φοβόμαστε να είμαστε και ως εκ τούτου εμμέσως πιστεύουμε.
Γιατί πίστεψες με την πρώτη στο κακό και δεν πίστεψες με τόσα πολλά στο καλό?
Και τώρα πες μου ειλικρινά και αμερόληπτα: ποιόν θα θυμάσαι πιο πολύ στην ζωή- αυτόν που σε έλουσε με τα ροζέ σύννεφα η αυτόν , που σε έλουσε με τα μαύρα τάρταρα?
Γι’ αυτό το ξαναλέω:

Λέμε – συγχωρέσαμε κάποιον, που μας πλήγωσε η μας προσέβαλε.
Έτσι είναι?
Στην καλλίτερη περίπτωση τον συγχώρεσε η συνείδησή μας, η ψυχή – όχι.
Είναι πάρα πολλά τα σκουπίδια μέσα στην ψυχή μας- και από προηγούμενες ζωές + από την τωρινή.

Epsylon:
Μας προσέβαλλαν άγρια, η χάσαμε κάτι, που μας είναι πολύ ακριβό. Θα αντιδράσουμε επιθετικά- με οργή, αγανάκτηση, μίσος η με στεναχώρια που την θαύουμε μέσα. Δηλαδή ΔΕΝ ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ. Ενώ θα έπρεπε πάση θυσία να τρέξουμε να σώσουμε μέσα μας την Συμπαντική Αγάπη, το Θεϊκό μας Εγώ. Προσέβαλαν το υλικό περίβλημά μας, το προσωρινό ρούχο μας, όχι εμάς τους ίδιους.

[Έλα φίλε μου τώρα... Αυτό που περιγράφεις, έτσι όπως το περιγράφεις, οδηγεί με ταχύτατα βήματα στην σχιζοφρένεια.

Δεν προσέβαλλαν εμάς, αλλά το ρούχο μας.
Δηλαδή όταν κάποιος με βρίσει οδηγώντας το αυτοκίνητό μου, να θεωρήσω ότι δεν απευθυνόταν στον οδηγό, αλλά στο όχημα κι έτσι... δε με αφορά.

Ό,τι αφορά στο "ρούχο", δεν αφορά και στην ψυχή; ]

Μήπως τώρα θα το δεις από άλλη οπτική γωνία?

[Το λάθος είναι ότι αναμένουμε δικαίωση.]

Ποιος περιμένει την δικαίωση Zadok?
Αυτός, που είναι προσκολλημένος στην ιδέα της δικαίωσης- δηλαδή στα πνευματικά γήινα αγαθά.
Αυτός, που δεν είναι προσκολλημένος- δεν περιμένει, απλά δίνει, διότι θέλει και δίνει και δεν έχει καμιά ανάγκη να ακούσει το μπράβο.
Φέρεται σαν Θεός, που τα πάντα δίνει και δεν περιμένει εις αντάλλαγμα τίποτε.
Αυτό έλειπε να περιμένει…
Δεν θα ήταν Θεός, αλλά κανένας γραμματέας η βουλευτής …

[Μα η κότα κάνει το αυγό ή το αυγό την κότα ]

Το ένα κάνει το άλλο και τους δύο τους κάνει ο Θεός= η Αγάπη.

[Πώς θα αναπτυχθεί το Θεϊκό Εγώ, αν δεν έχουν καταρριφθεί οι προσκολλήσεις ]

Τότε παραδέχεσαι, ότι η ώρα είναι για δουλειά, πολύ δουλειά και όποιος αντέξει, διότι δεν θα αντέξουν οι περισσότεροι, αλλά η ασήμαντη μειοψηφία.
Να ξέρουμε τουλάχιστον τι μας γίνεται…

[Ό,τι δικαιούμαστε πραγματικά, θα έχουμε. ]

Απολύτως σύμφωνοι!
Έχουμε μόνο αυτό, που δικαιούμαστε.
Και δικαιούμαστε εκείνο, στο οποίο ενδόμυχα, εσώψυχα δεν είμαστε προσκολλημένοι.

[Είναι ωραίες οι υλικές απολαύσεις, φίλε μου και πρέπει να χαιρόμαστε, αρκεί να μην κυριαρχούν μόνον αυτές στη ζωή μας. Δε διαφωνούμε σ' αυτό.]

Ποτέ μου δεν αρνήθηκα τις υλικές απολαύσεις!
Τις λατρεύω!
Και τις χαίρομαι!
Λατρεύω την φύση, την καλή μουσική, το καλό ντύσιμο, την ωραία και έξυπνη παρέα, το πείραγμα, το αστείο, το γέλιο και την χαρά, τα φιλιά και χίλια δύο άλλα όμορφα πράγματα…
Και πάντα λέω μέσα μου: όλα αυτά είναι εκδηλώσεις της Αγάπης, περιέχουν μέσα τους την Αγάπη, και επιστρέφουν και αφιερώνονται στην Αγάπη.
Διότι αν δεν υπήρχε Αυτή- τίποτε από αυτά δεν θα υπήρχαν.

Αντί να προσκυνώ την 9 Συμφωνία του Μπετόβεν- προτιμώ να προσκυνήσω τον ίδιον τον Μπετόβεν τον δημιουργό!

Αντί να προσκυνώ τις χαρές της ζωής- προτιμώ να προσκυνήσω τον ίδιον τον Δημιουργό της χαράς της ζωής- Τον Κύριο!

Εντάξει, Zadok?

Με αγάπη.

[Ramoglou]

Συμφωνώ απόλυτα με τον Πιραντέλο και με αυτό που είπε !

[NEHEMAUT]

Συμφωνώ απόλυτα με τον Πιραντέλο και με αυτό που είπε !

<< Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε >>

Μάλλον δεν γίνεται τίποτα άλλο...


«Η Τέχνη πλησιάζει, σαν λυτρωτική και θεραπεύτρα μάγισσα· μόνον αυτή μπορεί να μετατρέψει εκείνους τους φοβερούς στοχασμούς, για τη φρίκη και τον παραλογισμό της ύπαρξης, σε παραστάσεις με τις οποίες μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος. Αυτές, είναι η παράσταση του υπέροχου, ως καλλιτεχνική κατά­κτηση τον τρομακτικού και του κωμικού, ως καλλιτεχνική απαλλαγή από τη ναυτία του παράλογου»

Φρ. Νίτσε

[Zadok the priestess]

Αγαπητέ μου Epsylon,

σε ευχαριστώ ιδιαιτέρως για τον κόπο σου να απαντήσεις αρκούντως αναλυτικά.

Κατανοώ το σκεπτικό σου, άσχετα αν σε κάποια σημεία προσωπικά διαφοροποιούμαι.

Π.χ.

Αγαπημένη μου Zadok, έχεις την εντύπωση, πως λαμβάνεται η γνώμη μας : «δεν χρειάζεται» και τα πάντα εξαρτώνται από εμάς? Αμφιβάλλω πάρα πολύ.
Κατά βάθος εμένα, ως ατελή ανθρώπινο ον θα με βόλευε ανετότατα η γνώμη σου.
Αλλά, άλλες οι βουλές των ανθρώπων, και άλλες οι βουλές των Θεών.
Αν παραβιάσουμε τον φυσικό νόμο στο υλικό η ψυχικό επίπεδο- θα μας κλοτσήσουν: η ένταση του πόνου από την κλωτσιά θα είναι ευθέως ανάλογη του βαθμού της παράβασής μας του νόμου αυτού.

Δε νομίζω ότι οποιονδήποτε άνθρωπο τον βολεύει να αποδεχθεί τις ευθύνες του και να μην επιρρίψει άνετα τις αιτίες της κακοδαιμονίας του σε κάποιον Θεό...

Πριν λίγες μέρες, η βόρεια Ελλάδα έζησε μέρες απόλυτης καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος της Χαλκιδικής στην Κασσάνδρα εξ αιτίας της φωτιάς.

Ποιός ευθύνεται περισσότερο;

Ο Θεός που επέτρεψε τη φωτιά ή οι άνθρωποι που δε μερίμνησαν για να προλάβουν τις φυσικές συνέπειες;

Ο Θεός μας αγαπά αφήνοντάς μας πλήρως ελεύθερους.
Αυτό είναι το μεγαλείο της αγάπης.

Κι εμείς τί κάνουμε;

Όσο για την 9η και τον Μπετόβεν...
Κανείς τους δεν υπάρχει για να τον/ην προσκυνήσουμε.
Υπάρχουν για άλλο λόγο κι εκεί είναι η ουσία κατ' εμέ, αλλά έτσι ...μπαίνουμε σε άλλα "χωράφια".