ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΠΕΡΙ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ

[Epsylon]

ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΠΕΡΙ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ


Υπάρχουν περιπτώσεις , που ο ιατρός άθελά του τις περισσότερες φορές αρχίζει να παίρνει πάνω του τις αρρώστιες των ασθενών του.
Πως μπορεί να εξηγηθεί το φαινόμενο αυτό?
Στους ανθρώπους, με την πρόοδο της τεχνολογίας γενικά, έχει αυξηθεί σε επικίνδυνο βαθμό η εξάρτηση (= προσκόλληση) στην συνείδηση και τα ιδανικά.

Διότι η πνευματικότητα ως αρετή αναπτύσσεται με τις σχέσεις.
Η πνευματικότητα ενώνει τους ανθρώπους, τους κάνει συμπονετικούς και πρόθυμους να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον.
Και αυτό είναι θαυμάσιο.
Αλλά παντού και πάντα υπάρχει ένα όριο, πέραν του οποίου αρχίζει το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα.

Το αντίθετο αποτέλεσμα αρχίζει τότε, όταν μια καλή και σωστή ιδέα έχει μετατραπεί σε ιδεολογία, εξάρτηση, προσκόλληση.

Π. χ . εγώ βοηθώ έναν άνθρωπο, που έχει πέσει να σηκωθεί στα πόδια του.
Αυτό είναι βοήθεια.
Αλλά αν εγώ συνεχίζω να τον στηρίζω και όταν αυτός σηκώθηκε και περπατάει- αυτό πια δεν είναι βοήθεια, αλλά ύπουλη ταπείνωση και διαφθορά του.

Το αμάρτημα αυτό είναι στο ενεργειακό πολλών γονέων της παραδοσιακής σχολής.
Και όχι μόνον αυτών. Είναι της κοινωνίας και του πολιτισμού, που βιώνουμε .

Χωρίς την συμπόνια και την βοήθεια προς τον πλησίον σου δεν μπορείς να είσαι άνθρωπος.
Αν όμως αυτή η συμπόνια υπό την συνήθη μορφή της μη αποδοχής των γεγονότων εισχωρήσει βαθιά μέσα στην ψυχή, τότε η συμπόνια αυτή αρχίζει να βλάπτει πολύ την ψυχή εκείνου, τον οποίο συμπονούμε.

Διότι με την συμπόνια της μη αποδοχής των συμβαινομένων με τον εν λόγω άνθρωπο- εμείς καταργούμε την προσωπική του ευθύνη έναντι του Θεού.

Στον βαθμό που ένας ιατρός εξαρτάται από την πνευματικότητα, με άλλα λόγια είναι προσκολλημένος στην πνευματικότητα, με άλλα λόγια δεν αποδέχεται τα δυσάρεστα πράγματα, που συμβαίνουν- στον ανάλογο βαθμό η συμπόνια του εισχωρεί βαθιά στην ψυχή και γίνεται επικίνδυνη για την υγεία του.

Για να επιβιώσεις, πολλές φορές αναγκάζεσαι συχνά να ελαττώσεις την εξάρτησή σου από τα ιδανικά και την πνευματικότητα και να γίνεις σκληρός υλιστής, καπνιστής και πότης, για να ισορροπήσεις.
Ένας καλοπροαίρετος , καλόψυχος κατά βάθος ιατρός είναι πιο κοντά στον Θεό.
Συνεπώς , ένας τέτοιος ιατρός δεν μπορεί να πάρει πάνω του την αρρώστια του άλλου.

Ενώ ένας ιατρός , που εκνευρίζεται , αγανακτεί , κατακρίνει , διαμαρτύρεται , κρίνει , - δηλαδή εκείνος , που εξαρτάται από τις πνευματικές αξίες , είναι προσκολλημένος θανάσιμα σ’ αυτές - στο τέλος παίρνει πάνω του τις αρρώστιες των ασθενών η ως μέτρον αμύνης αρχίζει να πίνει και στο τέλος να χάνει τελείως το αίσθημα της συμπόνιας προς τους ασθενείς.

Και στην μια και στην άλλη περίπτωση η ίδια η κατάσταση τον απομονώνει από τους ασθενείς η από την ίδια την οικογένειά του .

Διάβασα κάπου, ότι στην Αμερική ένας ιερεύς έγινε χειρουργός.
Όταν αυτός πριν την εγχείρηση και κατά την διάρκεια της εγχείρησης προσεύχετο νοητικά, το αποτέλεσμα ήταν απείρως καλλίτερο απ’ ότι στην εγχείρηση χωρίς την προσευχή.

Δηλαδή από την εσωτερική κατάσταση του ιατρού εξαρτάται κατά πολύ η βελτίωση του ασθενούς, χωρίς να παραγνωρίζεται βέβαια η ευθύνη του ιδίου ασθενούς.

Ένας ιατρός, που θέλει πάση θυσία να θεραπεύσει τον ασθενή , να εξαφανίσει με το ζόρι ( προσκόλληση στην ιδέα) όλες τις αρρώστιες - δεν μπορεί να γίνει καλός ιατρός.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός, ότι ο κάθε άνθρωπος έχει την προσωπική του ευθύνη και φταίξιμο για την αρρώστιά του.
Πρέπει να γίνει κατανοητό , ότι κανένας ιατρός δεν θεράπευε , δεν θεραπεύει , ούτε θα θεραπεύσει τον ασθενή .

Ο ιατρός μόνο βοηθάει να θεραπευτεί ο ασθενής.
Η ίαση πάντα εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο και τον αφορά προσωπικά και απόλυτα.

Η αρρώστια μας ωθεί προς την ορθή κοσμοαντίληψη , μας υποχρεώνει να αλλάζουμε εσωτερικά και να κατανοούμε πιο βαθιά τον κόσμο , όταν δεν θέλουμε να το κάνουμε αυτό οικειοθελώς .

Γι’ αυτό η ίαση εξαρτάται όχι από τις προσπάθειες του ιατρού , αλλά από την πρόθεση και ετοιμότητα του ασθενούς να αλλάξει τον εαυτό του ριζικά- δηλαδή να αλλάξει τα αισθήματά του, την κοσμοαντίληψή του, τις ιδέες και τα ιδανικά του, ώστε να μπορέσει να νιώσει , ότι το κυριότερο πράγμα στην ζωή δεν είναι η υγεία , που πάντα είναι αποτέλεσμα- αλλά η συνεχώς αυξανόμενη αγάπη προς τον Θεό και η συσσώρευση της αγάπης μέσα στην ψυχή , που εγγυούνται την σωτηρία και την υγεία .
_________________

[Epsylon]

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΜΑΣ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.

Υπάρχει η εξής νομοτέλεια: πριν από κάθε σοβαρή αλλαγή στην ζωή μας, διαλύεται η προηγούμενη ζωή μας και το μέλλον εξ άλλου.
Για κάποιο λόγο αναγκαζόμαστε να περάσουμε την διαδικασία απώλειας του μέλλοντος, της ζωής και των πάντων, με τα οποία ζούμε.
Η οποιαδήποτε καινούρια και σημαντική πληροφορία μπορεί να μην περάσει= να μη γίνει κατανοητή, εάν ο δεσμός με την ζωή είναι υπερβολικά μεγάλος.
Όταν πρόκειται για την προετοιμασία κάτι καινούριου η για την προειδοποίηση από Πάνω, τότε μέσα στο φόντο της ολοκληρωτικής διάλυσης πρέπει να υπάρχει η βελτίωση της ψυχολογικής κατάστασης, ως πρώτη αντίδραση στρατηγικής και αποτελεσματικής αμύνης.
Οι διάφορες ατυχίες και αρρώστιες φράζουν μέσα μας το πρόγραμμα της αυτοκαταστροφής- στην ουσία το πρόγραμμα δολοφονίας και άρνησης της Αγάπης.
Τα φάρμακα το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να βοηθήσουν προσωρινά , να δοθεί δηλαδή ο περιορισμένος χρόνος αναθεώρησης πολλών πραγμάτων ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΣΗΜΑΝΤΗ ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ…
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να μην απαντάμε με την οργή και την καταδίκη των γύρω ανθρώπων, πρέπει να αποβάλλουμε από μέσα μας την απιστία και την θλίψη.
Τότε η ενέργεια θα είναι συνεχώς στο συν.(+).
Τότε στην ψυχή θα εμφανιστεί η αίσθηση της πτήσης και της ελαφρότητας.
Για να έχουμε ένα μέλλον, πρέπει να περάσουμε από την διαδικασία του «θανάτου» και μάλιστα του επικείμενου «θανάτου».
Για να αποκτήσεις την καινούρια ζωή- πρέπει να σταματήσει η παλιά.
Η προηγούμενη ζωή συστέλλεται και απορρίπτεται.
Μετά έρχεται η καινούρια ζωή.
Εάν έρχεται…
Και η καινούρια ζωή έρχεται μόνον τότε, όταν συσσωρεύεται αρκετή ποσότητα της Αγάπης.
Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΡΕΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Εάν δεν υπάρχει το μέλλον, τότε αναλόγως πέφτει το ενεργειακό επίπεδο και αρχίζει η αρρώστια η έρχεται ο θάνατος.
Αφού χάνουμε το μέλλον, τότε τι μας νοιάζουν όλα τα άλλα?
Ακριβώς τότε, όταν αποδεσμεύεσαι από τα πάντα- είναι η ώρα να στραφείς στην Αγάπη.
Η Αγάπη προς τον Θεό είναι αυτό, που ψάχνουμε όλοι μας υποσυνείδητα και δεν το ξέρουμε και γι' αυτό το κάνουμε με το λάθος και διεστραμμένο τρόπο.
Αφού το μέλλον παύει να έχει αξία για μας, άρα παύουμε να εξαρτόμαστε από αυτό.
Εάν η Αγάπη προς τον Θεό είναι σημαντικότερη από οποιοδήποτε παρελθόν, παρόν και μέλλον, σημαντικότερη της ζωής , των επιθυμιών και της μοίρας , όταν η Θεϊκή Αγάπη έγινε η μόνη πραγματικότητα και η ψευδαίσθηση της ζωής και το μέλλον της έγιναν δευτερεύοντα πράγματα- δια της Αγάπης προς τον Θεό ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ Η ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΖΩΗ.
Για να αποκοπείς ανώδυνα από την προηγούμενη ζωή- πρέπει να ελευθερωθείς από όλους τους δεσμούς, που σε κρατάνε με αυτήν.
Πιο δυνατά σε σκλαβώνουν στο παρελθόν ο μη ξεπερασμένος θυμός ( μη συχώρεση), η καταδίκη των ανθρώπων ,η οργή με την μοίρα και τον Θεό.


Σε κάθε ομάδα ανθρώπων, που έχουν μεταξύ τους σταθερές σχέσεις, υπάρχει το προσωρινό στον χωροχρόνο σώμα της ομάδας αυτής.
Και αυτό το σώμα μπορεί να έχει την ημερομηνία λήξεως.
Όταν έρχονται τα σήματα του τέλους, όταν έρχονται τα σήματα του θανάτου, όταν υπάρχουν αρκετά αποθέματα της Αγάπης- η έλευση της καινούριας ζωής είναι εξασφαλισμένη.
Τι προκαλεί την κατάργηση του μέλλοντος, δηλαδή την διαιώνιση του προσωρινού στον χωροχρόνο σώματος?
Είναι η ελάττωση του ενεργειακού επιπέδου, που οδηγεί στην πτώση του επιπέδου της ανοσίας, άρα στην εμφάνιση νέων λοιμώξεων, στο σύνδρομο της χρόνιας κόπωσης, στην στειρότητα ανδρών και γυναικών, στον εκφυλισμό των πνευματικών υψηλού ενεργειακού επιπέδου δομών : της ηθικής, των σχέσεων, της σκέψεως.
Η προσκόλληση στις σχέσεις (= εξάρτηση από τις σχέσεις), όταν περάσει την κόκκινη γραμμή του συναγερμού- αρχίζει να δίνει το αποτέλεσμα του Σόδομα και του Γόμορρα , και σε μεγάλη μάλιστα έκταση.
Η εξάρτηση από την συνείδηση και τη βούληση μπορεί να προκαλέσει την αύξηση της επιθετικότητας κατά των μεγάλων ομάδων των ανθρώπων.
Σήμερα εξ άλλου αυτήν την εικόνα βλέπουμε κάθε μέρα στο προσωπικό, στο εθνικό, και στο διεθνές επίπεδο.

Τι συμβαίνει με τον άνθρωπο, του οποίου το προσωρινό στον χωροχρόνο σώμα έχει εξαντλήσει το χρονικό του απόθεμα?
Έρχεται ο αναπόφευκτος θάνατος.
Για να αναπληρωθούν τα ανεπαρκή επίπεδα ενέργειας, αφού αυτή δεν υπάρχει πια στο μέλλον, ο άνθρωπος τις παίρνει από το παρόν.
Ο οργανισμός περνάει κατακλυσμούς: διαλύονται οι υψηλού ενεργειακού επιπέδου δομές( ηθική, αισθήματα, ορθές σκέψεις) και διαλύεται η μοίρα με τις απανωτές ατυχίες, διαλύεται ο ψυχικός κόσμος και προβάλλεται η έκρηξη της κακίας, του μίσους και η αχαλίνωτη μισαλλοδοξία.
Μετά έρχονται οι βαριές αρρώστιες και το ταχύ, πρόωρο γήρας, το οποίο δεν μπορούν να ανατρέψουν και τα πιο σύγχρονα και αποτελεσματικά φάρμακα.
Εάν όμως έχει συσσωρευτεί ένα μεγάλο απόθεμα της Αγάπης, αυτό το απόθεμα χρησιμοποιείται στην οικοδόμηση των δομών του μέλλοντος και ο άνθρωπος επιτυχώς γλιτώνει τον πρόωρο θάνατο κατά την στιγμή της διάλυσης των πάντων και έτσι αποκτά την καινούρια ζωή.
Δηλαδή ο άνθρωπος γλιτώνει.
Η κάθε νέα γέννηση συνοδεύεται με τον ψυχικό και σωματικό πόνο αναπόφευκτα.
Όλοι μας ανεξαιρέτως πρέπει να καταλάβουμε, ότι η διαδικασία του περάσματος σε νέα κατάσταση χωρίς την Αγάπη προς τον Θεό ως κύριου και βασικότερου προσανατολισμού σε οποιεσδήποτε περιπτώσεις μας καταδικάζει στον εκφυλισμό και τον πρόωρο θάνατο, αν από το μέλλον η ροή ενέργειας= Αγάπης έχει κλείσει.

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΟ .
Η ΑΓΑΠΗ ΛΥΝΕΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΕΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΞΕΠΛΕΝΕΙ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΒΡΩΜΙΑ.
ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙΝΟΙ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΛΑΤΤΩΣΕΙ ΤΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΑΡΙΕΣ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΥΣ.
Σε τελική ανάλυση , στο εσωτερικό επίπεδο- Ο ΠΡΟΩΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΜΕΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΠΟΘΕΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ, ΑΣΧΕΤΩΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΑΤΟΣ Η ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ.

Η ΦΥΣΗ ΔΕΝ ΞΕΓΕΛΙΕΤΑΙ- ΞΕΓΕΛΟΥΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Και οι εξυπνότεροι εξ αυτών δεν γλιτώνουν του κανόνος αυτού, και «τα έξυπνα πουλιά από την μύτη τους πιάνονται» .

Γιατί ο Θεός είναι αιώνιος και ατελείωτος?

Διότι ΑΓΑΠΑ ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ.

ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΑΛΗΘΕΙΩΝ: Ο ΘΕΟΣ ΕΠΟΙΗΣΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΕΠΟΙΗΣΕ Η ΑΓΑΠΗ.

Οι τυχόν διαφωνίες, αγανακτήσεις, επιθέσεις και κακολογίες ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ.

[Epsylon]

Μιας άποψης περί αρρώστιας συνέχεια…





Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ.

Το παρελθόν και το μέλλον είναι στενά συνδεδεμένοι μεταξύ τους.
Επιδρώντας στο παρελθόν – αλλάζεις όχι μόνον το παρόν , αλλά και το μέλλον.
Το κάθε γεγονός δίκην κύκλων από ρίψιμο της πέτρας μέσα στο νερό της λίμνης επεκτείνεται και στο παρελθόν και στο μέλλον.
Με άλλα λόγια, τα γεγονότα του παρόντος επεκτείνονται και στο παρελθόν και στο μέλλον, διότι ο ΧΡΟΝΟΣ, ως οντότης , στο επιφανειακό επίπεδο είναι τρισυπόστατος , ενιαίος στο βαθύτερο του επίπεδο και ανύπαρκτος στο οριστικό, τελευταίο επίπεδο, όπου βασιλεύει το αιώνιο Παρόν =Αγάπη= Θεός.
Από της στιγμής που το Σύμπαν στην ουσία είναι ενιαίο, είναι ενιαίο όχι μόνον στον χώρο, αλλά και στον χρόνο.
Το οποιοδήποτε γεγονός , που συμβαίνει σε οποιοδήποτε σημείο του Σύμπαντος, επηρεάζει όλο το Σύμπαν στον χώρο και στον χρόνο.
Οι καρμικές δομές συνδέονται στενότατα με την ροή του χρόνου, ο οποίος κατά καιρούς μια επιταχύνεται και μια επιβραδύνεται – έτσι εξηγείται, κατά την γνώμη μου οι περίοδοι της ταχείας ανανέωσης η του ταχέως γήρατος στον άνθρωπο.
Επειδή οι καρμικές δομές έχουν άμεση σχέση με τα αισθήματα, τότε τα αισθήματα συνδέονται άρρηκτα με τις δομές μας του χρόνου.
Η αρρώστια είναι αποτέλεσμα της συσσωρευθείσας υποσυνείδητης επιθετικότητας.
Η επιθετικότητα εμφανίζεται επί της αύξησης της εξάρτησης μας από κάποιες αξίες , όταν οι αξίες αυτές καταρρέουν, η αφαιρούνται.
Η μεγάλη εξάρτηση από την υλική ευτυχία φέρνει στο τέλος της αρρώστια.
Το πνευματικό επίπεδο συνδέεται με τον χώρο, το αισθηματικό- με τον χρόνο.
Η μεγαλύτερη επιθετικότητα παρατηρείται με την κατάρρευση του αισθηματικού τομέα- δηλαδή με την κατάρρευση - διάλυση δομών, που συνδέονται με τον χρόνο.
Η εξάρτηση από την αισθηματική ευτυχία και τον χρόνο γεννά όλα τα υπόλοιπα προβλήματα, που οδηγούν στις αρρώστιες.
Ο φόβος του μέλλοντος, η λύπη για το παρελθόν, η βιασύνη, η επιθυμία να φέρεις ταχύτερα το μέλλον- είναι οι παράγοντες, που αυξάνουν την εξάρτηση από την αισθηματική ευτυχία- δηλαδή από τις επιθυμίες, την βούληση και την συνείδηση.
Η λύπη για κάποιο παρελθόν μπορεί να φέρει και τον καρκίνο, όπως και η βιασύνη για το μέλλον.
Όλες αυτές οι καταστάσεις ( δηλαδή προσπάθειες ελέγχου και εξουσίας με την αλλαγή της ροής- επιτάχυνση η επιβράδυνση αναλόγως επιθυμίας και προσωπικού συμφέροντος) στο λεπτό επίπεδο εκλαμβάνονται ως επιθετικότητα κατά της πανίσχυρης οντότητας που λέγεται Χρόνος…

Στο εξωτερικό επιφανειακό επίπεδο η κατεύθυνση του Χρόνου είναι από το παρελθόν προς το μέλλον.
Στο λεπτό, εσωτερικό επίπεδο συμβαίνει το αντίθετο- η ροή του Χρόνου είναι από το μέλλον στο παρόν και το παρελθόν.
Και στο τελευταίο βαθύτατο επίπεδο ( Αγάπη= Θεός) ο Χρόνος είναι ενιαίος και δεν έχει κατεύθυνση, δηλαδή με το αιώνιο παρόν του είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος, διότι υπάρχει μόνον η Αγάπη= Θεός . . .

Υπάρχει η δοξασία, που υποστηρίζει, ότι στο λεπτό επίπεδο ο πλανήτης Γη έρχεται σε επαφή με τις δυο ροές του Χρόνου- το βόρειο ημισφαίριο και ιδίως ο βόρειος πόλος συνδέεται με το μέλλον, και το νότιο ημισφαίριο και ιδίως ο νότιος πόλος συνδέεται με το παρελθόν.
Αυτές οι δυο πανίσχυρες για τα δεδομένα του ανθρώπινου νου ροές, ερχόμενες σε επαφή με την γήινη σφαίρα - την αναγκάζουν να περιστρέφεται γύρω από το άξονά της.
Το μέλλον είναι εξ ίσου πραγματικό, όπως το παρόν και το μέλλον.
Επειδή τα αισθήματά μας συνδέονται με τον Χρόνο, τότε στο υποσυνείδητό μας, δηλαδή στα βαθύτατα στρώματα της ψυχής μας υπάρχει η πληροφορία όχι μόνο για όλα τα γεγονότα μέσα στο Σύμπαν για το παρόν, αλλά και για το παρελθόν και το μέλλον.
Ο υλικός φυσικός κόσμος και το υλικό σώμα μας συνδέονται με την μία κατεύθυνση ροής του χρόνου- από το παρελθόν στο μέλλον.
Ο αισθηματικός τομέας συνδέεται με το μέλλον, που ρέει από κει στο παρόν και φεύγει στο παρελθόν.
Το επιφανειακό, θνητό και φθαρτό μας σκέλος- αυτό που λέμε αισθήματα της στιγμής , η συνείδηση, οι σκέψεις- είναι το αποτέλεσμα ένωσης των δυο ροών του Χρόνου = το παρόν.

Επειδή ο Χρόνος, είναι μια από τις ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΕΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, η οποιαδήποτε επιθετικότητα προς τον Χρόνο φέρνει και τις βαρύτερες και αθεράπευτες αρρώστιες στον άνθρωπο.

[Παύλος Β. / Γκοροντί]

Επιδρώντας στο παρελθόν – αλλάζεις όχι μόνον το παρόν , αλλά και το μέλλον.

Καλησπέρα,

Πως είναι δυνατόν να επιδράσεις σε κάτι που δεν υπάρχει

Ευχαριστώ,

[Soulseek]

Ώπα, Epsylon, σιγά-σιγά! μπέρδεψες 5000 έννοιες μεταξύ τους και όταν το κάνει κανείς αυτό, είτε καταλήγει σε ένα θαυμάσιο συμπέρασμα συνδυάζοντας αρμονικά τις έννοιες, είτε κατακρεουργεί το θέμα και τις έννοιες μαζί.

Καταρχήν η εκδήλωση της αρρώστιας δεν οφείλεται κατ'εξοχήν σε συσσώρευση του συναισθήματος της επιθετικότητας, γιατί υπάρχουν και άλλα "κατώτερα" συναισθήματα που μπορούν να προκαλέσουν μια σωματική αντίδραση. Ας μην είμαστε τόσο απόλυτοι λοιπόν...
Κατά δεύτερον, σε ένα θέμα που αφορά την αρρώστια, εισάγεις την έννοια του Θεού και του χρόνου.
-Για το Θεό νομίζω πως δεν υπάρχει κάτι να πούμε στο συγκεκριμένο θέμα, οποιαδήποτε σύνδεση νομίζω πως εξυπηρετεί μόνο ανάγκες που οδηγούν σε επίκληση κάποιου δόγματος (οποιασδήποτε θρησκείας που αφορά το Θεό).
-Για το χρόνο, δεν με πείθεις για τη σύνδεση που κάνεις, ιδίως αναφέροντας πως "ο Χρόνος, είναι μια από τις ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΕΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ". Ίσως βέβαια η διαφωνία αυτή να αφορμάται από το επίπεδο των διαφορετικών προσωπικών μας αντιλήψεων (που δε νομίζω) αλλά... τί σχέση έχει ο χρόνος και το σύμπαν? Σε ποιόν χρόνο και σε ποιό σύμπαν αναφέρεσαι? Ταιριάζουν αυτές οι δύο έννοιες μεταξύ τους? Χωράει ο χρόνος στο σύμπαν ή το σύμπαν στο χρόνο?
Εντάξει, ξεφεύγουμε αρκετά από το θέμα με αυτές τις ερωτήσεις, αλλά... δεν άρχισα εγώ το πλάτιασμα!

Πάντα φιλικά

[Epsylon]

ΠΡΟΣ ΓΚΟΡΟΝΤΙ

Καλησπέρα, Πως είναι δυνατόν να επιδράσεις σε κάτι που δεν υπάρχει

Καλό βράδυ και σε σένα, φίλε.

Κατά την γνώμη σου -δεν υπάρχει.

Κατά την ταπεινή άποψή μου -υπάρχει και παραυπάρχει.

Τίποτε, απολύτως τίποτε δεν χάνεται.
Το ότι δεν το βλέπουμε άμεσα- δεν σημαίνει απολύτως τίποτε.
Ο φυσικός νόμος διατήρησης των πάντων (και του χρόνου σε όλες τις διαστάσεις του) δεν λαμβάνει τις απόψεις μας - υπάρχει ασχέτως αν τον θέλουμε η όχι.
Για ξανασκέψου το....


ΠΡΟΣ Soulsick:

Ώπα, Epsylon, σιγά-σιγά! μπέρδεψες 5000 έννοιες μεταξύ τους και όταν το κάνει κανείς αυτό, είτε καταλήγει σε ένα θαυμάσιο συμπέρασμα συνδυάζοντας αρμονικά τις έννοιες, είτε κατακρεουργεί το θέμα και τις έννοιες μαζί.

Ώπα φίλε, σιγά , πιο σιγά!

Το ποιος μπερδεύει 10000 έννοιες μεταξύ τους είναι ένα άλλο θέμα.
Από πού τόση σιγουριά του αλάθητου του Πάπα?
Νομίζω βιαζόμαστε...

Καταρχήν η εκδήλωση της αρρώστιας δεν οφείλεται κατ'εξοχήν σε συσσώρευση του συναισθήματος της επιθετικότητας, γιατί υπάρχουν και άλλα "κατώτερα" συναισθήματα που μπορούν να προκαλέσουν μια σωματική αντίδραση. Ας μην είμαστε τόσο απόλυτοι λοιπόν...

Κατ' αρχήν η αρρώστια ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΠΡΙΝ ΑΠ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΒΡΩΜΙΑ ΨΥΧΗΣ.

Και βρωμιά ψυχής είναι παν επιθετικό αίσθημα η αλαζονία.
Καλοπροαίρετη ψυχή εξ ορισμού ΔΕΝ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ .

Και όταν λέμε καλοπροαίρετη - δεν εννοούμε το θέατρο του πολιτισμού- η αλλιώς το σαβουαρ βίβρ, που το αποκαλώ σαβούρα στα ελληνικά.

Εννοώ τα εσωτερικά ανομολόγητα βιώματα της ψυχής, όχι το εξωτερικό μπλά =μπλά.

Όπως είπα και πριν- Η ΦΥΣΗ ΔΕΝ ΞΕΓΕΛΙΕΤΑΙ- ΞΕΓΕΛΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Καταλαβαίνω, είναι δύσκολο και επώδυνο με το γνώθι σεαυτόν να δει κανείς την ατέλειά του- αλλά δεν γίνεται αλλιώς...

Η φύση Μητέρα δεν εξαρτιέται από τις ορέξεις μας.

Κατά δεύτερον, σε ένα θέμα που αφορά την αρρώστια, εισάγεις την έννοια του Θεού και του χρόνου. -Για το Θεό νομίζω πως δεν υπάρχει κάτι να πούμε στο συγκεκριμένο θέμα, οποιαδήποτε σύνδεση νομίζω πως εξυπηρετεί μόνο ανάγκες που οδηγούν σε επίκληση κάποιου δόγματος (οποιασδήποτε θρησκείας που αφορά το Θεό).

-Για το χρόνο, δεν με πείθεις για τη σύνδεση που κάνεις, ιδίως αναφέροντας πως "ο Χρόνος, είναι μια από τις ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΕΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ".

Κατά δεύτερον δεν εισάγω αυθαίρετα τίποτε.
Ξαναδιάβασε το κείμενο πολύ προσεκτικά και χωρίς βιασύνη.
Και ξανασκέψου το.
Σκέψου το γεγονός, ότι ουδέν χάνεται- έχει τις επιπτώσεις του, συνεχίζει να υπάρχει, και στο χέρι μας είναι αν αυτό αλλάξει στάση απέναντί μας.

ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΓΕΝΙΚΑ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΜΕΡΟΛΗΠΤΑ ΝΑ ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ - αν δεν το κάνουμε οι ίδιοι, θα το κάνουν για μας οι από Πάνω.

Δες ποια στάση σου είναι έναντι των εννοιών, όπως ο εγωισμός, αλαζονεία, επιθετικότητα, ΜΑ ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΣΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΑΓΑΠΗΣ.
Κάντο...

Μόνο αν κάνουμε αυτά τα πράγματα- μπορούμε να αποκτήσουμε μια άλλη ματιά και να δούμε αυτά, που δεν μπορούμε η δεν θέλουμε να δούμε.
Αν δεν θελήσουμε να δούμε- θα μας αναγκάσουν να δούμε.
Αν δεν βαριέσαι- ρίξε μια ματιά στα κείμενα μου- η κεντρική ιδέα θα γίνει αμέσως αντιληπτή.

Ίσως βέβαια η διαφωνία αυτή να αφορμάται από το επίπεδο των διαφορετικών προσωπικών μας αντιλήψεων (που δε νομίζω) αλλά... τί σχέση έχει ο χρόνος και το σύμπαν? Σε ποιόν χρόνο και σε ποιό σύμπαν αναφέρεσαι? Ταιριάζουν αυτές οι δύο έννοιες μεταξύ τους? Χωράει ο χρόνος στο σύμπαν ή το σύμπαν στο χρόνο? Εντάξει, ξεφεύγουμε αρκετά από το θέμα με αυτές τις ερωτήσεις, αλλά... δεν άρχισα εγώ το πλάτιασμα!

Φίλε μου καλέ- για σκέψου ο ίδιος χωρίς βιασύνη- είμαι σίγουρος, ότι θα ανακαλύψεις πολλά πράγματα.
Θα απαντήσεις ο ίδιος στις ερωτήσεις που βάζεις.

Θέλει αλλιώτικη ματιά , από άλλη γωνία και η εικόνα που προβάλλει είναι...μη αναμενόμενη.

Πάντα φιλικά και γω.

[Epsylon]

Επειδή το θέμα είναι όντως σοβαρό και πάντα επίκαιρο,

όσοι φίλοι ενδιαφέρονται να δουν περισσότερα πράγματα περί αυτού,

μπορούν να ρίξουν μια ματιά εδώ, στην παρακάτω διεύθυνση:

http://astro.forumup.com/viewtopic.php? ... orum=astro

[Soulseek]

Epsylon, θεωρώ πως δεν απαντάς στους προβληματισμούς που έθεσα αλλά ανακυκλώνεις τις αρχικές σου θέσεις, στην πλειοψηφία των οποίων δεν έχουμε κάποια ιδιαίτερη διαφωνία... Εκτός από μια που απ'όσα κατάλαβα, είναι ουσιώδης:
ΔΕΝ είναι η αλαζονεία το μόνο κατώτερο ή ψυχοφθόρο συναίσθημα που μπορεί να οδηγήσει σε αρρώστια. Ακόμα και ένα ισχυρό σοκ ή μια κατάθλιψη θα μπορούσε να έχει άσχημα αποτελέσματα στο σώμα του ανθρώπου. Και δε νομίζω αυτό να είναι βιαστικό συμπέρασμα.

Επίσης, στις ερωτήσεις που θέτω έχω ήδη δώσει μια ικανοποιητική απάντηση στον εαυτό μου, η οποία φυσικά παραμένει ανοικτή σε περίπτωση που μου δώσει κάποιος μια καλύτερη, γι'αυτό όμως να ακούσω και τις δικές σου απαντήσεις.

[Παύλος Β. / Γκοροντί]

Κατά την γνώμη σου -δεν υπάρχει.

Καλησπέρα και πάλι.

Ναι, κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει. Νομίζω πως ως "παρελθόν" ορίζουμε το χρονικό διάστημα εκείνο το οποίο έχει συμβεί, έχει παρέλθει δηλ (εξ' ου και η λέξη "παρελθόν), έχει περάσει. Συνέβει, αλλά τώρα δεν συμβαίνει. Ακόμα και η ροή της ανάγνωσής μας, καθώς διαβάζουμε αυτές τις γραμμές, περνάει στο παρελθόν στιγμιαία. Συνεπώς, κατά την άποψή μου, αφού το συμβάν περνάει και δεν αποτελεί παρόν, το παρελθόν δεν υπάρχει ως πραγματικότητα. Αυτό που υπάρχει για μένα, είναι η μνήμη. Όμως στην μνήμη δεν μπορείς να παρέμβεις. Ότι περνάει στο μνημονικό ενός ανθρώπου (χωρίς να είμαι γιατρός) νομίζω πως καταγράφεται ως πληροφορία - που ασφαλώς μπορεί να φανεί χρήσιμη στο μέλλον - αλλά δεν μπορεί να δεχτεί καμία παρέμβαση. Το γεγονός, έχει συμβεί, πάει και τέλειωσε που λέμε και ότι ήταν να γίνει, έγινε για το συγκεκριμένο συμβάν. Γι' αυτό και απορώ με αυτή σου την τοποθέτηση. Πως είναι δυνατόν να επιδράσεις, να επέμβεις σε κάτι ήδη τελειωμένο

Αγαπητέ φίλε, η ερώτησή μου έχει χαρακτήρα αμιγώς πρακτικό. Κατανοώ πως με την σκέψη του ο καθείς μπορεί να μεταφερθεί πότε στο παρελθόν και πότε στο μέλλον, πότε δηλ. να θυμηθεί (αυτό που ονομάζουμε "ανάμνηση") και πότε να μεταφερθεί στο μέλλον, να φανταστεί δηλ. Πρακτικά όμως, το να ασκήσουμε δράση στον χρόνο του παρελθόντος ή του μέλλοντος, είναι ανέφικτο προς το παρόν. Με τον νου του ο καθένας πάει όπου θέλει. Πράττει όμως μονάχα στο παρόν.

Επειδή τα κείμενά σου είναι μακροσκελή και πολλές φορές εμπεριέχουν δυσκατάληπτες έννοιες, είναι πολύ φυσικό να δημιουργούνται απορίες από τους αναγνώστες σου. Θα σε παρακαλούσα, να δίνεις έμφαση στα ερωτήματα που θέτονται από τους συνομιλητές σου και αν γνωρίζεις τις απαντήσεις σε κάποια από αυτά, να τις δίνεις. Διαφορετικά, δεν θα είναι εύκολο να γίνει κάποιος διάλογος. Απόψεις υπάρχουν πολλές και διάφορες. Αν κάποιος όμως δεν καταλαβαίνει κάτι που έγραψες και ρωτήσει να του το εξηγήσεις, καλό θα ήταν, αν μπορείς και αν γνωρίζεις, να του απαντάς ευθέως στο ερώτημά του.

Ευχαριστώ,

[Epsylon]

Παιδιά, οι απόψεις μου περί του Χρόνου είναι διαφορετικές.

Για μένα τίποτε δεν χάνεται λόγω της ασύλληπτης απο τις αισθήσεις μας ενότητάς του.

Συνεπώς το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν στα βαθύτερα λεπτά επίπεδα ενώνονται σε ένα σημείο- εξ ου η δυνατότητα ορισμένων διορατικών να έρχονται σε επαφή με τέτοια επίπεδα να βλέπουν τα παρελθόντα και τα μέλλοντα.

Οι απόψεις του "πάει πέρασε" - είναι επιφανειακές .

Για μας είναι μνήμη, ανάμνηση- για τα άλλα επίπεδα( ανώτερα)- συνεχιση των γεγονότων.

Περί αισθημάτων -ας μην μπλεκόμαστε στην ταξινόμηση ποιό αρνητικό αίσθημα είναι το πιο βλαβερό και πιο λιγότερο.

Ας καταλάβουμε, ότι ΤΟ ΠΙΟ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΒΛΑΒΕΡΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, απο το οποίο ξεκινούν ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.

Διότι για να φτάσεις σ' αυτά- ΠΡEΠΕΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Η ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ.

Δεν μπορώ να επαναλαμβάνομαι συνεχώς.

Πολλές απαντήσεις βρίσκονται στα κειμενά μου .


Και τώρα περί επιθετικότητας η συνέχεια....


Η ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ.


Το αίσθημα της Αγάπης είναι η βασικότερη πληροφοριακή πηγή στο Σύμπαν.
Υπάρχουν γεγονότα, που γίνονται στο Σύμπαν, που γίνονται στους Γαλαξίες, στον Γαλαξία μας, υπάρχουν γεγονότα, που γίνονται λίγα μέτρα απόστασης από εμάς.

ΌΛΑ τα γεγονότα είναι σημαντικά , ασχέτως της έκτασής τους μέσα στο Σύμπαν.
Για να εξασφαλίσει την επιβίωση του φυσικού υλικού του σώματος, ο έμψυχος οργανισμός αναγκάζεται να φέρεται επιθετικά.
Υπάρχει το ενδιαφέρον σημείο: από όλα τα αισθήματα, το αίσθημα της επιθετικότητας σβήνει ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ.

Δημιουργείται η εντύπωση, πως από όλα τα ένστικτα, το ένστικτο της επιθετικότητας είναι το πρωταρχικό.
Στην πραγματικότητα η επιθετικότητα είναι η δυνατότητα προσαρμογής στις βραχύχρονες καταστάσεις.

Στον βαθμό, που ο άνθρωπος επικεντρώνεται σε αυτό ακριβώς το ένστικτο αποκλειστικά, στον ανάλογο βαθμό αυτός ελαττώνει την δυνατότητα της στρατηγικής του επιβίωσης, δηλαδή την δυνατότητα του μέλλοντος.

Με άλλα λόγια, οι κακόψυχοι, επιθετικοί στην διάρκεια του χρόνου είναι λίγο βιώσιμοι.
Κατά κανόνα τα επιθετικά αισθήματα διαρκούν πολύ και εκτοπίζουν το αίσθημα της Αγάπης μέσα από την ψυχή.

Στην περίπτωση αυτή διακόπτεται η επαφή και η λήψη πληροφοριών από το Σύμπαν και το γεγονός αυτό οδηγεί στην αρρώστια και τον θάνατο.
Τα αίσθηματα της καλοψυχίας και της Αγάπης πρέπει να έχουν την μεγαλύτερη κεκτημένη ταχύτητα και το αίσθημα της επιθετικότητας- την μικρότερη δυνατή.

Μόνο σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι δυνατή η φυσιολογική προσαρμογή στις συνεχώς μεταβαλλόμενες εξωτερικές συνθήκες.
Εάν ο άνθρωπος στο παρόν δίνει κάποια αρνητική εκτίμηση σε κάποιο γεγονός,- αναπόφευκτα ενεργοποιείται ο μηχανισμός της επιθετικότητας.
Αμέσως παραμορφώνονται οι πληροφοριακές δομές της αύρας του.

Επί βραχύχρονης παραμορφώσεως είναι δυνατή η επιβίωση.
Επί έντονης και μακρόχρονης επιθετικότητας η τραγωδία της αρρώστιας και του θανάτου είναι αναπόφευκτη.
Εάν κατακρίνουμε το παρελθόν- η επιθετικότητα μέσα στην ψυχή μας αυξάνεται χιλιάδες φορές.
Οι προσαρμοστικές μας ικανότητες εξατμίζονται.
Το κάθε στρες γίνεται αξεπέραστο.

Εάν κατακρίνουμε το μέλλον- εμφανίζεται το αίσθημα του φόβου.
Τι είναι σε τελική ανάλυση ο φόβος?
Είναι η επιθετικότητα στο μέλλον- που στην ουσία είναι το μίσος και η επιθυμία να εξοντώσεις το αντικείμενο του φόβου.
Γι’ αυτό το οποιοδήποτε αίσθημα του φόβου αυξάνει την υποσυνείδητη επιθετικότητα επίσης χιλιάδες φορές.

Ο άνθρωπος, που φοβάται το μέλλον, καταστρέφει τον εαυτό του εξ ίσου με κείνον, που λυπάται και κατακρίνει το παρελθόν.
Η σωστή βίωση του στρες προϋποθέτει την σωστή αισθηματική στάση προς τον γύρω κόσμο, προς τα γεγονότα του παρελθόντος και του μέλλοντος.

[Soulseek]

Epsylon, έχω την εντύπωση πως η διαφωνία μας μάλλον πηγάζει εν τέλει από τις διαφορετικές μας αντιλήψεις ως προς το αντικείμενο, συνεπώς δε νομίζω να ωφελήσει η επανάληψη των όσων προείπα.

Όσο για τον χρόνο... "πονεμένη ιστορία!"
Θεωρώ πως ο χρόνος, πέρα από ένα τεράστιο μυστήριο, είναι κάτι που κατά μια έννοια εμείς έχουμε δημιουργήσει. Για παράδειγμα, πως μπορούμε να θυμόμαστε το παρελθόν και να μην γνωρίζουμε το μέλλον, δηλαδή να έχουμε το ίδιο ή παρόμοιο είδος γνωστικής πρόσβασης? Κι αν τελικά υπάρχει τρόπος να το κάνουμε αυτό (τόσο να "μαντέψουμε το μέλλον όσο και να πάμε πίσω στο χρόνο - κάτι που με την κβαντική φυσική γίνεται), μήπως ο χρόνος είναι κάτι το στατικό που υπάρχει μόνο στο δικό μας επίπεδο?
Δηλ. γνωρίζουμε από τη μια ότι σε ανώτερα επίπεδα δεν υπάρχει χρόνος, γνωρίζουμε πως υπάρχει η δυνατότητα να προβλέψουμε το μέλλον όπως και να θυμηθούμε το παρελθόν, γνωρίζουμε πως ο χρόνος είναι σχετικός και κινείται ανάλογα με το πώς θέλουμε εμείς να κινείται και ανάλογα με το τί ταχύτητα έχουμε αλλά... την ίδια στιγμή προβληματιζόμαστε ως προς το ότι ζούμε μονάχα στο παρόν και δεν υπάρχει τίποτα πριν και μετά απ'αυτό?
Πάει, την κάψαμε τη φλάτζα μας και σήμερα...

[NEHEMAUT]

Χαιρετώ τούς συνομιλητές

ΔΕΝ είναι η αλαζονεία το μόνο κατώτερο ή ψυχοφθόρο συναίσθημα που μπορεί να οδηγήσει σε αρρώστια. Ακόμα και ένα ισχυρό σοκ ή μια κατάθλιψη θα μπορούσε να έχει άσχημα αποτελέσματα στο σώμα του ανθρώπου. Και δε νομίζω αυτό να είναι βιαστικό συμπέρασμα

Ειδικά η κατάθλιψη η το σοκ θεωρούνται από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές εκδήλωσης ψυχικής ανισορροπίας. Η κατάθλιψη προέρχεται από την ένταση που προκαλείται όταν δεν συμβαδίζουν οι επιθυμίες μας με τις πράξεις μας η αν το θες το πλάνο ζωής μας εν σχέση με τις δυνατότητες μας.

Σίγουρα έχει διάφορα αποτελέσματα πάνω στο σώμα μας αλλά αν σκεφτείς ότι όλο αυτό είναι ένα μεγάλο χημικό εργοστάσιο με αντιδράσεις που εξαρτώνται κατά πολύ από την διάθεση μας [ θα μπορούσαμε να το πούμε και ενεργειακή ποιότητα] τότε φαίνεται αμέσως η αλληλεξάρτηση ψυχής και σώματος.

Αν τώρα το επεκτείνουμε θα δούμε ότι οι βασικές αρρώστιες της ψυχής είναι η αλαζονεία ως έπαρση και ο εγωισμός ως ανυπομονησία και επιταγή.

Η ψυχή '' θολώνει'' όταν χάνει την πίστη στο στόχο της , όταν αισθάνεται μόνη και αποκομμένη, μια διάκριση που οφείλεται στην ανικανότητα αγάπης και σύμπνοιας με το σύνολο.

Πράττει όμως μονάχα στο παρόν

Οι πράξεις μας λαμβάνουν χώρα στο παρόν αλλά νομίζεις ότι είναι ανεξάρτητες από το παρελθόν και το μέλλον?

Πιστεύω ότι σχηματίζουμε μια σκέψη και την θέτουμε σε εφαρμογή έχοντας την εμπειρία του παρελθόντος και την αναμονή του μέλλοντος, δηλ έχοντας ένα στόχο.

Άσχετα αν αυτός ο στόχος είναι άμεσα ορατός πάντα αυτός υπάρχει.
Λέγοντας μέλλον εννοούνται ακόμα και τα επόμενα πέντε λεπτά και όχι απαραίτητα κάτι πολύ μακρινό όπως συνήθως λέγεται με αυτή την λέξη.

Mε εκτίμηση


.

[Epsylon]

Φίλε μου καλέ,

αυτές είναι απόψεις καθαρά δικές σου,
οι ερμηνείες - καθαρά δικές σου,
και οι παρερμηνείες εξ άλλου επίσης.

Ο βασικός άξονας του θέματος είναι το φαινόμενο της αρρώστιας.

Ο χρόνος έχει σχέση με αυτήν . γι' αυτό τον λόγο έχει αναφερθεί.

Το θέμα είναι η αρρώστια.

Και σ' αυτό εδόθη απο σένα η ελαχίστη προσοχή.

Τόσα πράγματα έχουν εκτεθεί- τόσο περιεχόμενο , τόσα νοήματα...

Πράγματι, ότι αρνείται να δεχτεί η ψυχή-ο νους αρνείται να καταλάβει.

Έριξες μια ματιά στα ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΣΩΤΕΡΑΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ στην παραπομπή που έχω δώσει?

Λυπάμαι...συνεχίζω όμως.

[Ramoglou]

Αν και με κουράζει ιδιαίτερα η ανάγνωση μακροσκελών κειμένων διάβασα τα post σε αυτό το topic και μου γεννήθηκαν κάποιες απορίες.

1) Αρρωσταίνει η ψυχή ; Νοσεί η ψυχή ;
2) Ο Θάνατος είναι τραγωδία ; Γιατί ;
3) Πεθαίνουν μόνο οι «βρώμικοι» στην ψυχή, ενώ οι «καθαροί» ζουν χωρίς προβλήματα ;

Θα ήθελα απαντήσεις πάνω στα ερωτήματα μου, οι οποίες όμως να μην είναι μακροσκελής, για να μπορέσω να τις διαβάσω και έτσι να απαντήσω με τη σειρά μου.

Ευχαριστώ.

Υ.Γ. Θα παρακαλέσω να υπάρχει κόσμιος διάλογος και αποφυγή λεκτικών κεντρισμάτων, διότι αν αυτό γίνει ή συνεχιστεί, θα αποφέρει την άμεση παρέμβασή μου, πράγμα που απεύχομαι.

[Soulseek]

Κι όμως "Ε", νομίζω πως η απάντηση του NEHEMAUT ήταν αρκετά πιό εύστοχη.
Ράμογλου, χαλαρά το πάμε, δε χρειάζεται παρέμβαση...
1)Ναι, αρρωσταίνει η ψυχή και οι αρρώστιες, όπως προαναφέρθηκε, είναι τα κατώτερα συναισθήματα που τρέφουμε, ή γενικότερα κάθε δυσάρεστο συναίσθημα που δε διώχνεται εύκολα.
2)Ο θάνατος είναι όπως θέλει ο καθένας να είναι. Για σένα μπορεί να είναι τραγωδία, για μένα μπορεί να είναι ένα ευχάριστο διάλλειμα, για το γείτονα μπορεί να είναι μια αναγέννηση. Κάπου εδώ εμπλέκονται και θέματα προσωπικών αντιλήψεων, οπότε το "γιατί" είναι μια ερώτηση που επιδέχεται υποκειμενική απάντηση.
3)Δεν θα έκανα τέτοιο διαχωρισμό, δηλ. ποιός πεθαίνει και ποιός όχι με κριτήριο την καθαρότητα της ψυχής. Για κάποιο λόγο άλλωστε κυκλοφορεί και η λαϊκή ρήση "κακό σκυλί ψώφο δεν έχει".

[Ramoglou]

Η παρέμβαση είναι στα όσα απεύχομαι.

Από εκεί και πέρα.
1) Είναι δικαίωμα του καθένα να θεωρεί ότι η ψυχή νοσεί, έχοντας ως αποδεικτικό στοιχείο τα κατώτερα συναισθήματα, στη δική μου οπτική η ψυχή δε νοσεί διότι δεν έχει τις ίδιες ιδιότητες με την ύλη, η οποία ύλη και νοσεί.
2) Όταν ρωτάω γιατί είναι τραγωδία ο θάνατος προσδοκώ σε μία απάντηση η οποία θα αιτιολογεί τον χαρακτηρισμό, δεν είπα πως οι θέσεις – σκέψεις δεν είναι υποκειμενικές και ότι όλα υπόκεινται στο νόμο της αντικειμενικότητας διότι αυτό θα ήταν άστοχο από μέρους μου. Όταν κατατεθεί ο προσδοκούμενος υποκειμενικός συλλογισμός τότε θα επιτευχθεί και ο διάλογος.
3) Έχω βιώσει το θάνατο ανθρώπων που ομολογουμένως ήταν πολύ καλοί και βρίσκονταν σε μικρές ηλικίες, δε θα υποστήριζα όμως το «οι καλοί φεύγουν νέοι», νομίζω ότι ο καθένας «φεύγει» όταν έχει τελειώσει με τη διαδικασία της ενσάρκωσης του, με το βιωματικό του μάθημα.

Έτσι λοιπόν το να βιώσεις μια νόσο στη δική μου γνώμη μπορεί να έχει πολλές οπτικές, από την απλή αλλαγή του οργανισμού μας ως αντίδραση στις περιβαντολογικές συνθήκες, έως τη βιωματική μάθηση. Μια εκ γενετής παραλυσία δεν είναι αποτέλεσμα μιας «βρώμικης» ψυχής, αλλά ίσως να είναι το μέσον για να ζήσει κάποιος και να μάθει μέσα από αυτή την παράμετρο.

[Ramoglou]

>QBB<

Κι όμως "Ε", νομίζω πως η απάντηση του NEHEMAUT ήταν αρκετά πιό εύστοχη.

Η Nehemaut ήταν η γυναίκα του Ερμού του Τρισμέγιστου

[Epsylon]

1) Αρρωσταίνει η ψυχή ; Νοσεί η ψυχή ;

Η φυσική κατάσταση της ψυχής είναι η Αγάπη.
Ψυχή, που αγαπά- είναι υγιής.
Μοναδική αληθινή αρρώστια ψυχής- είναι η δολοφονία η άρνηση της Αγάπης χάριν της προσκολλήσεώς της στα γήινα αγαθά- υλικά και πνευματικά.
Προσκόλληση= εξιδανίκευση, τοποθέτηση του κάτι πιο πάνω απο τον Θεό.
Άρα αφαιρείται και πολλές φορές επώδυνα, διότι με το καλό εμείς δεν θα το παραδόσουμε ποτέ.
Σκοπός της αποκόλλησης- επαναφορά εις τάξη της ψυχής, που ξέχασε τον προορισμό της και την Ουράνια προέλευσή της.
ΌΠΟΙΑΔΉΠΟΤΕ προσκόλληση στο γήινο παράγει την επιθετικότητα επί απώλειας αυτού του γήινου.
Και αυτό ήδη είναι αρρώστια ψυχής, που θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην αρρώστια του σώματος.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΒΑΛΕΙ.
ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ- ΝΑ ΕΧΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ- ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΛΈΓΟΝΤΑΙ, ΠΟΛΛΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΘΟΥΝ- ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ.

2) Ο Θάνατος είναι τραγωδία ; Γιατί ;

Για έναν άνθρωπο, που πιστεύει, πως είναι σκέτο φυσικο-υλικό σώμα, μια μηχανή- ο θάνατος είναι τραγωδία.

Για έναν άνθρωπο, που ξέρει, πως το φυσικο-υλικό του σώμα είναι το προσωρινό του ρούχο, όχημα της ενσάρκωσης- είναι μια απλή μεταβατική κατάσταση, αλλαγή ρούχων, οχημάτων.

Ο καθένας διαλέγει ότι του ταιριάζει στην παρούσα ψυχική του βαθμίδα εξέλιξης.

Ο φόβος του θανάτου είναι εμφυτευμένος απο Πάνω σκόπιμα για να μας κόβεται η όρεξη της "κοπάνας" απο τα μαθήματα.

Μόνο η όντως πεφωτισμένοι απηλλάγησαν απο τον φόβο του θανάτου.

Συνεπώς, κακά τα ψέματα, μπορεί να ξέρουμε, ότι η ζωή δεν διακόπτεται ποτέ, όμως το επιβληθέν Άνωθεν φόβος του θανάτου είναι ισχυρότερος για ευνόητους λόγους.

3) Πεθαίνουν μόνο οι «βρώμικοι» στην ψυχή, ενώ οι «καθαροί» ζουν χωρίς προβλήματα ;

Πεθαίνουν όλοι για μοναδικό λόγο και μόνον: για τις ανάγκες των επόμενων ενσαρκώσεων- μαθημάτων.
Βρώμικοι στην ψυχή είναι μόνον εκείνοι, που δολοφονούν η αρνούνται την Αγάπη.
Οι δήθεν καθαροί έχουν και αυτοί τα προβληματά τους- ουδείς αναμάρτητος, ουδείς αλάθητος.

Η μόνη διαφορά μεταξύ ενός "βρώμικου" και ενός δήθεν "καθαρού" είναι- ο πρώτος αμετανόητος στην άρνηση της Αγάπης, ο δεύτερος, μετά απο τις κατραπακιές απο πάνω- έστω σχετικά συμμορφώνεται με τον νόμο της Αγάπης.

Το βρώμικοι και σχετικώς καθαροί- είναι συμβολικές καθαρά έννοιες.

Έναντι του Θεού ένοχοι δεν υπάρχουν.

Ένοχοι μπορούμε να είμαστε μόνο έναντι των εαυτών μας και κατ' επέκτασιν έναντι των άλλων.

Η μοναδική ενοχή= ποδοπάτηση- άρνηση της Αγάπης.

Απο κει ξεκινάν ΟΛΑ ΜΗΔΕΝΟΣ ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥ ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Ποτέ επάνω δεν λογοδοτούμε για τις πράξεις μας εδώ στην ύλη.

Απαντάμε μόνο σε ένα μοναδικό ερώτημα: ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ?

[Παύλος Β. / Γκοροντί]

Οι πράξεις μας λαμβάνουν χώρα στο παρόν αλλά νομίζεις ότι είναι ανεξάρτητες από το παρελθόν και το μέλλον?

Οι περισσότεροι άνθρωποι πράττουν έχοντας την εντύπωση πως οι πράξεις τους είναι συνδεδεμένες με το παρελθόν τους και θα υπολογιστούν στο μέλλον τους. Για τους περισσότερους ανθρώπους, οι πράξεις τους - όταν γίνονται και αν γίνονται συνειδητά - δεν είναι ανεξάρτητες. Προσωπικά, οι πράξεις μου δεν έχουν καμία σχέση με το παρελθόν μου και ούτε πρόκειτε να επιρρεάσουν το μέλλον μου. Πράττω στο παρόν και πολύ το γουστάρω ! Αυτά που έκανα πριν από χρόνια, σαφώς δεν τα κάνω τώρα. Όχι γιατί οι πράξεις μου ήταν "κακές" αλλά γιατί ο χρόνος τρέχει και μαζί του τρέχω κι εγώ. Μαζί του δηλ. τρέχουμε όλοι μας. Στο μέλλον, πιθανόν να κάνω άλλα πράγματα, δεν ξέρω. "Στο μέλλον", μια φράση που ο Νοστράδαμος θα την είχε ψωμοτύρι.

[center]Νοστράδαμε, Νοστράδαμε / ό,τι μας είπες, τα 'δαμε![/center]

Για μένα - για να τοποθετηθώ στο παρόν θέμα και να την κάνω με ελαφρά - τα πράγματα περί της αρρώστειας είναι πολύ απλά. Το σώμα μας είναι σαν ένα λουλουδάκι. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, ανθίζουμε, μαραζώνουμε και φινίτο. Έτσι γίνεται δηλ. Αυτός είναι ο κύκλος. Από την στιγμή που γεννιόμαστε μπαίνουμε στην ουρά για να πεθάνουμε και φτου κι απ' την αρχή. Τα υπόλοιπα περί μετενσαρκώσεων, μετεμψυχώσεων κτλ δεν τα ξέρω αλλά νομίζω πως όταν τα κακαρώσω, ε, ίσως και να τα μάθω. Τότε, μπορεί να έρθω και να σας τα πω.

Τι αξία μπορεί να έχει τώρα αν γνωρίζεις πως θα μετενσαρκωθείς σε σκύλο Προσωπικά, δεν δίνω μία!

Καλό βράδυ,

[Soulseek]

1) Είναι δικαίωμα του καθένα να θεωρεί ότι η ψυχή νοσεί, έχοντας ως αποδεικτικό στοιχείο τα κατώτερα συναισθήματα, στη δική μου οπτική η ψυχή δε νοσεί διότι δεν έχει τις ίδιες ιδιότητες με την ύλη, η οποία ύλη και νοσεί.

Έτσι όπως το σκέφτομαι, έχουμε: κατώτερο συναίσθημα (ας πούμε ζήλεια) --> η ψυχή νοσεί λόγω του συναισθήματος --> το συναίσθημα δεν αλλάζει σύντομα --> αρχίζει το σώμα και νοσεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, λόγω της μιζέριας που αναδεικνύεται από το συναίσθημα της ζήλειας. Υποθέτω ότι η ένστασή σου τοποθετείται στο σημείο που η νόσος περνά από την ψυχή στο σώμα, ή στο σημείο που η ψυχή νοσεί λόγω του συναισθήματος?

2) Όταν ρωτάω γιατί είναι τραγωδία ο θάνατος προσδοκώ σε μία απάντηση η οποία θα αιτιολογεί τον χαρακτηρισμό, δεν είπα πως οι θέσεις – σκέψεις δεν είναι υποκειμενικές και ότι όλα υπόκεινται στο νόμο της αντικειμενικότητας διότι αυτό θα ήταν άστοχο από μέρους μου. Όταν κατατεθεί ο προσδοκούμενος υποκειμενικός συλλογισμός τότε θα επιτευχθεί και ο διάλογος.

Αφού το θέτεις έτσι, τότε ας πούμε τα αυτονόητα... Ο θάνατος μπορεί να είναι τραγωδία για πολλούς λόγους. Είτε λόγω της απώλειας γι'αυτούς που μένουν πίσω, είτε για τον ίδιο τον άνθρωπο που φεύγει όταν θεωρεί ότι δεν έχει τελειώσει με τις υποχρεώσεις του στη γη (γι'αυτό και συχνά το πνεύμα του δυσκολεύεται να αποδεσμευτεί από το πεδίο μας), είτε γιατί δεν πιστεύει στη μετενσάρκωση γενικότερα, είτε, είτε, είτε... Αιτιολογούν αυτές οι απαντήσεις τον χαρακτηρισμό "τραγωδία"?

3) Έχω βιώσει το θάνατο ανθρώπων που ομολογουμένως ήταν πολύ καλοί και βρίσκονταν σε μικρές ηλικίες, δε θα υποστήριζα όμως το «οι καλοί φεύγουν νέοι», νομίζω ότι ο καθένας «φεύγει» όταν έχει τελειώσει με τη διαδικασία της ενσάρκωσης του, με το βιωματικό του μάθημα.

Έτσι λοιπόν το να βιώσεις μια νόσο στη δική μου γνώμη μπορεί να έχει πολλές οπτικές, από την απλή αλλαγή του οργανισμού μας ως αντίδραση στις περιβαντολογικές συνθήκες, έως τη βιωματική μάθηση. Μια εκ γενετής παραλυσία δεν είναι αποτέλεσμα μιας «βρώμικης» ψυχής, αλλά ίσως να είναι το μέσον για να ζήσει κάποιος και να μάθει μέσα από αυτή την παράμετρο.

Συμφωνούμε!

Η Nehemaut ήταν η γυναίκα του Ερμού του Τρισμέγιστου

Χμμμ, η κόρη του Ερμή του Τρισμέγιστου είχε όνομα με λατινικούς χαρακτήρες? Ας είναι... με συγχωρείς Nehemaut.