Zadok,
[όλα όσα μας περιγράφεις έτσι... γλαφυρά, είναι η προσωπική σου κοσμοαντίληψη, έτσι;]
Ναι, δική μου προσωπική αντίληψη, που σχηματίστηκε από το μείγμα της Ελληνικής και Ινδικής σκέψης.
[ …στη δική μου κοσμοαντίληψη, δε θα διαχώριζα ποτέ την Αγάπη.
Μία είναι η Αγάπη, απλά άλλοι τη νοιώθουν πραγματικά κι άλλοι καμώνονται πως τη νοιώθουν.]
Η Αγάπη, ως δύναμη του Σύμπαντος είναι μία και αδιαίρετη.
Αυτή γεννά και τα υπόλοιπα είδη αγάπης, συμπεριλαμβανόμενης και της ανθρώπινης.
Η ανθρώπινη αγάπη έχει το εξής χαρακτηριστικό: περιέχει μέσα της όλα τα ανθρώπινα προτερήματα και τις ανθρώπινες αδυναμίες.
Η κυριότερη αδυναμία της ανθρώπινης αγάπης- είναι με όρους: «σ’ αγαπώ, διότι με αγαπάς, αν δεν μ’ αγαπάς- ίσως δεν θα σ’ αγαπώ και γω, αν με προδώσεις, προσβάλλεις, ταπεινώσεις, ποδοπατήσεις- δεν θα σ’ αγαπώ, ίσως και να σε μισήσω.»
Με τέτοια χαρακτηριστικά πως μπορεί να συγκριθεί η ανθρώπινη με την Θεϊκή?
Γι’ αυτό την ανθρώπινη αποκαλώ σκιά της Συμπαντικής , απόηχό της.
Εδώ αναγκαστικά θα κάνουμε τον διαχωρισμό-
πρόκειται για την διαφορά της έκτασης, έντασης και ποιότητας.[Σύμφωνα με τη δική σου κοσμοαντίληψη λοιπόν, όλα όσα πιστεύεις κατατάσσονται στα πνευματικά γήινα αγαθά, τα οποία και αυτά (κατ' εσέ) εμπίμπτουν στη νομοτέλεια της προσκόλλησης.]
Και τα πνευματικά, όσο ανώτερα και να είναι- είναι γήινα.
Πάνω απ’ αυτά πάλι δεσπόζει η Αγάπη, η μεγάλη αφέντρα του Κόσμου.
Δεν τα αναιρώ – προς Θεού.
Για να μιλώ έτσι- σημαίνει ότι έχω και γώ αρκετή δόση πνευματικότητας, αλλιώς δεν θα μπορούσα να μιλάω έτσι.
Θα μιλούσα σαν τσέλιγκας.
Αλλά γνωρίζω πολύ καλά, ότι η πνευματικότητα, ως δώρο της Αγάπης- ποτέ δεν πρέπει να θεοποιείται και πάντα πρέπει να τοποθετείται πιο κάτω από την Αγάπη.
Η προσκόλληση στην πνευματικότητα οδηγεί στον αχαλίνωτη επιθετικότητα κατά των πτωχών τω πνεύματι, οδηγεί στην ιδέα απαλλαγής από την παρουσία τους.
Ο Διάβολος, την υψηλή και έντονη πνευματικότητα χρησιμοποίησε εναντίον του Θεού.
Ένας τσέλιγκας τω πνεύματι, όσο κακός και να ήταν- δεν θα είχε τέτοια δύναμη και ευχέρεια.
Από την προσκόλληση και αποθέωση της πνευματικότητας ως το διαβολισμό- είναι ένα μόνο βήμα και μάλιστα πολύ μικρό.
Όσο μεγαλύτερα αποθέματα πνευματικότητας διαθέτεις- τόσο ακόμη μεγαλύτερα αποθέματα Αγάπης πρέπει να έχεις μέσα σου- αλλιώς κάηκες. Ας μη δεσμευόμαστε λοιπόν για τα πιστεύω μας, γιατί πάνω από όλα υπάρχει μία Αλήθεια
Τι είναι η Αλήθεια?
Απαντώ: η άνευ όρων Συμπαντική Μεγάλη Αγάπη=Θεός.
Όα τα άλλα- είναι απλώς απόπειρες ερμηνείας της και μάλιστα αποτυχυμένες.
Αν κάποιος τοποθετεί λάθος προτεραιότητες στην κλίμακα αξιών του, δεν χρειάζεται να αποκολληθεί απ' αυτές - καμμία διαδικασία "αφαίρεσης" δεν χρειάζεται - απλά απαιτείται επανατοποθέτηση... ]
Αγαπημένη μου
Zadok, έχεις την εντύπωση, πως λαμβάνεται η γνώμη μας : «δεν χρειάζεται» και τα πάντα εξαρτώνται από εμάς? Αμφιβάλλω πάρα πολύ.
Κατά βάθος εμένα, ως ατελή ανθρώπινο ον θα με βόλευε ανετότατα η γνώμη σου.
Αλλά, άλλες οι βουλές των ανθρώπων, και άλλες οι βουλές των Θεών.
Αν παραβιάσουμε τον φυσικό νόμο στο υλικό η ψυχικό επίπεδο- θα μας κλοτσήσουν: η ένταση του πόνου από την κλωτσιά θα είναι ευθέως ανάλογη του βαθμού της παράβασής μας του νόμου αυτού.
[Επιθετικότητα από ποιόν προς ποιόν και σε ποιόν πειρασμό αναφέρεσαι ?]
Σου απαντώ:
Κάθε προσκόλληση σε οτιδήποτε γήινο αγαθό (επαναλαμβάνω: εξάρτηση= εξιδανίκευση= τοποθέτηση αυτού πάνω από τον Θεό)- οδηγεί υποχρεωτικώ τω τρόπω στην επιθετικότητα.
Πχ. Είμαι πάμπλουτος και δεν ξέρω ο ίδιος καλά –καλά τι έχω.
Είμαι προσκολλημένος στα χρήματα.
Άρα θα περιφρονώ εκείνους που δεν τα έχουν, θα ζηλεύω και θα φθονώ εκείνους που τα έχουν περισσότερα, και θα μισώ θανάσιμα εκείνους, που θα μου τα αφαιρέσουν.
Αυτό είναι επιθετικότητα.
Επιθετικότητα από την προσκόλληση στο γήινο αυτό αγαθό.
Πως αναγνωρίζεται η επιθετικότητα?
Από την προσκόλληση.
Πχ. Είμαι προσκολλημένος στον άνθρωπο που αγαπώ.
‘Άρα θα τον ελέγχω μη τον χάσω, μη μου τον πάρουν οι άλλοι, θα μισώ εκείνους, που θα τον αγαπούν και θα τον πλησιάζουν με την αγάπη τους, και θα μισήσω τον άνθρωπο που αγαπώ , ο οποίος τόλμησε να αγαπήσει και άλλους δυο τρεις εκτός από μένα.
Αυτό είναι επιθετικότητα από την προσκόλληση στο γήινο αγαθό.
Πχ. Εγώ είμαι προσκολλημένος στην πνευματικότητα- υψηλά ιδανικά , ιδέες, αρχές, καθωσπρεπισμός, αξιοπρέπεια …
Άρα θα περιφρονώ τους αναξιοπρεπείς, τους απατεώνες, τα καθάρματα και αποβράσματα της κοινωνίας.
Και αν περνάει από το χέρι μου- θα τους εξοντώνω να ξεβρομίσει ο τόπος. Η προσκόλληση στην πνευματικότητα οδηγεί στην φανατική τήρηση του καθήκοντος.
Ένας επιστήμονας μέρες και νύχτες δεν κοιμάται, δεν τρώει, δεν ξεκουράζεται για να ανακαλύψει επιτέλους τον τελευταίο κρίκο που λείπει στην χημική εξίσωση, που θα επιτρέψει την παραγωγή ενός σωτήριου φαρμάκου για να σωθούν χιλιάδες και εκατομμύρια ζωές.
Τι θα κερδίσει?
Άντε ένα βραβείο Νόμπελ ιατρικής, έναν σοβαρό τραπεζικό λογαριασμό, δημοσιότητα και τα παλαμάκια του επιστημονικού και άσχετου προς την επιστήμη κόσμου.
Όλα τα υπόλοιπα θα τα κερδίσουν οι πολυεθνικές και με δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων και θα θησαυρίζουν από δω και στο εξής οι ίδιοι , τα εγγόνια και τα δισέγγονα τους.
Η αναλογία κερδών είναι σαφώς υπέρ των πολυεθνικών και όχι του φιλότιμου επιστήμονα.
Γιατί το κάνει όμως αυτό ο επιστήμονας?
Το καθήκον… το σπουδαίο χαρακτηριστικό των πνευματικών ανθρώπων.Ενώ ο γιος του είναι διευθυντής στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς.
Το καθήκον του γιου του επιστήμονα είναι να στείλει στους θαλάμους αερίων τους αντιθέτους: γύφτους, Εβραίους, κομμουνιστές, αναρχικούς, ομοφυλόφιλους, λεσβίες, γενικά τους πάντες, που θεωρούνται από τον επικρατούν πολιτισμό εκτρώματα, έκφυλα άτομα.
Και αυτός, προσκολλημένος στην ιδέα του καθήκοντος- τους στέλνει όλους στο αγύριστο, διότι έτσι επιτάσσει το καθήκον εκεί που βρίσκεται.
Και αυτός είναι εντάξει με το καθήκον του.
Και το εκτελεί...
Παρέθεσα τα πιο χτυπητά παραδείγματα προσκολλήσεων στην πνευματικότητα και που μπορεί να οδηγήσει αυτό, αν η πνευματικότητα έπαψε να τρέφεται από την Μητέρα της την Αγάπη και έγινε ιδεολογία και αυτοσκοπός, στόχος της ζωής.
ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΑΓΑΠΗ, ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ!
ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ.
ΤΟΤΕ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ.[ Όλες οι προσκολλήσεις είναι χρήσιμες λοιπόν. ]
Μήπως μετά από όλα αυτά αλλάξεις γνώμη περί του χρήσιμου των προσκολλήσεων?
Να είσαι αφοσιωμένη σε κάτι.
Θαυμάσια!
Αγάπα πρώτα, τοποθέτησε την αφοσίωσή σου κάτω απ’ αυτήν και τότε άφοβα παρέμενε αφοσιωμένη.
Είσαι προστατευμένη από τα παρατράγουδα.
[Μέτρον άριστον, αγαπημένε φίλε. Δεν χρειάζονται υπερβολές.]
Μα γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο μιλάμε!
Για το ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ!
Όταν κάτι τοποθετήσουμε πιο κάτω από την Αγάπη- δεν θα προσκολληθούμε, άρα δεν θα κάνουμε υπερβολές!
Epsylon:
Στην ουσία έχουμε αυτό, στο οποίο υποσυνείδητα δεν είμαστε προσκολλημένοι. Στην ουσία δεν έχουμε η μας αφαιρέθηκε αυτό, στο οποίο υποσυνείδητα είμαστε προσκολλημένοι.
[Εδώ σε "έχασα". Τεσπα!]
Τώρα ελπίζω να με «βρήκες» πάλι, όταν διάβασες τα ανωτέρω που έχω πει.
[Δεν ξέρω πώς είσαι βέβαιος ότι μετά την προσκόλληση, ακολουθεί κάποια "αφαίρεση", η οποία οδηγεί στην επιθετικότητα κλπ. ]
Ίσως τώρα από μια άλλη ματιά θα σου φανεί αυτή η αλληλουχία πιο λογική. Τι λες?
[Όσο για την αρρώστια του σώματος, τί να πω;
Να συμπεράνω ότι θα πρέπει να χαιρόμαστε όταν θα αρρωσταίνουμε κι ακόμη περισσότερο όταν είναι ανίατη η ασθένειά μας; ]
Τώρα αν σου πω εγώ ο ίδιος , που υποστηρίζω αυτά, ότι τα μέτρα αυτά είναι σωτηρία της ψυχής μας και πρέπει να χαιρόμαστε- θα σου πω μεγάλα- μεγάλα ψέματα.
Κανείς μας δεν θα χαρεί.
Αλλά όλοι μας πρέπει να αναρωτηθούμε και να συνειδητοποιήσουμε γιατί συμβαίνουν αυτά.
Σε παρακαλώ ρίξε μια ματιά στην παραπομπή σ’ ένα άρθρο μου που είναι τοποθετημένο στην άλλη ιστοσελίδα- εκεί εξηγούνται πάρα πολλά πράγματα.
Δεν έχεις να χάσεις απολύτως τίποτε, μπορεί ίσως να κερδίσεις.
[Τί εννοείς με τον όρο "κεκτημένη ταχύτητα" ; ]
Βλέπεις στον δρόμο έναν παλαβό για τα σίδερα να τρέχει με 220 / την ώρα, καμαρωτό και χαζοχαρούμενο.
Την τελευταία στιγμή βλέπει μπροστά του έναν τοίχο από σιδερομπετόν.
Του έμειναν 20 μόνο μέτρα. Φρενάρει απότομα, αλλά το αμάξι του πέφτει στον τοίχο, ασχέτως του φρένου, γίνεται λιώμα και ο χαζοχαρούμενος γίνεται αλοιφή.
Στα 20 μέτρα ο βλάκας κατάλαβε τι έκανε, μετάνιωσε αναγκαστικά και χωρίς παρακάλια, αλλά το αμάξι από την κεκτημένη ταχύτητα που του έδωσε αυτός ο βλάξ έπεσε στον τοίχο.
Από κεκτημένη ταχύτητα μπορείς να φύγεις από δω εκδρομή στους προγόνους και μετανιωμένος την τελευταία στιγμή μάλιστα, αλλά δεν περνάει- η κεκτημένη ταχύτητα μυαλού, αντιλήψεων, νοοτροπίας μπορεί να σε προδώσει.
Και αν η κεκτημένη ταχύτητα των υλικών σωμάτων είναι τόσο μεγάλη, φαντάσου την κεκτημένη ταχύτητα της ψυχής ποια μπορεί να είναι, που είναι σύνολο βιωμάτων, νοοτροπιών, αντιλήψεων, αισθημάτων και παθών από όλες τις προηγούμενες ζωές+ από την τωρινή.
Πόσοι από εμάς ξέρουν ότι είναι κακό να βρίζεις, να κλέβεις, να βιάζεις, να εξαπατάς να…να…να… και όμως πολλοί το κάνουν, ξέροντας ότι είναι φτού! κακά!
Η κεκτημένη ταχύτητα ψυχής είναι απείρως μεγαλύτερη.
Αλλάζοντας τον εαυτόν σου η πεθαίνεις η αναγεννάσαι.
Είναι το δυσκολότερο πράγμα να αλλάξεις τα μυαλά και τα αισθήματα.
Πιο εύκολα πεθαίνεις, παρά αλλάζεις.
Αυτό θα πει κεκτημένη ταχύτητα.
Epsylon:
Λέμε – συγχωρέσαμε κάποιον, που μας πλήγωσε η μας προσέβαλε. Έτσι είναι? Στην καλλίτερη περίπτωση τον συγχώρεσε η συνείδησή μας, η ψυχή – όχι. Είναι πάρα πολλά τα σκουπίδια μέσα στην ψυχή μας- και από προηγούμενες ζωές + από την τωρινή.
Είναι δεδομένο αυτό ]
Τις περισσότερες φορές - ναι.
Ένα παράδειγμα: φαντάσου έναν που σε θαυμάζει παράφορα, σου κάνει συνεχώς τα γλυκά μάτια, σου λέει συνεχώς τα γλυκά λόγια, γενικά σε ανεβάζει στα ουράνια .
Όσο και να σου αρέσει- κάποια στιγμή μέσα σου θα πεις: « Άντε μωρέ, τα παραλέει, δεν το πιστεύω.»
Κάποια στιγμή η ίδια θα πεις: « βλακείες είναι, κούφια λόγια».
Και ένας άλλος στα καλά καθούμενα σε έλουσε με ένα 10- όροφο βρίσιμο, τέτοιο, που μούδιασαν τα αφτιά σου.
Εδώ δεν μιλάμε πια για ουράνια, αλλά για τα τάρταρα.
Και οι βρισιές είναι τόσο άγριες, τόσο άδικες, τόσο προσβλητικές και ταπεινωτικές, που η ψυχή γίνεται πατσαβούρα.
Για δες πως σε κλάσματα δευτερολέπτου εξανίστασαι, επαναστατείς, ξεσηκώνεσαι, οργίζεσαι και σου έρχεται να τον σκοτώσεις!
Γιατί?
Τι σου είπε?
Βλακείες και ψέματα και αυτός σου είπε.
Αφού δεν είσαι αυτά που είπε- τότε γιατί πίστεψες αυτόν, που σε έθιξε και όχι αυτόν, που σε αποθέωσε?
Διότι η οργή= υποσυνείδητη πίστη στο λεχθέν.
Αντιδρούμε μόνο σ’ αυτό, που ενδόμυχα, υποσυνείδητα και πολλές φορές ανομολόγητα στους ίδιους τους εαυτούς μας φοβόμαστε να είμαστε και ως εκ τούτου εμμέσως πιστεύουμε.
Γιατί πίστεψες με την πρώτη στο κακό και δεν πίστεψες με τόσα πολλά στο καλό?
Και τώρα πες μου ειλικρινά και αμερόληπτα: ποιόν θα θυμάσαι πιο πολύ στην ζωή- αυτόν που σε έλουσε με τα ροζέ σύννεφα η αυτόν , που σε έλουσε με τα μαύρα τάρταρα?
Γι’ αυτό το ξαναλέω:
Λέμε – συγχωρέσαμε κάποιον, που μας πλήγωσε η μας προσέβαλε.
Έτσι είναι?
Στην καλλίτερη περίπτωση τον συγχώρεσε η συνείδησή μας, η ψυχή – όχι.
Είναι πάρα πολλά τα σκουπίδια μέσα στην ψυχή μας- και από προηγούμενες ζωές + από την τωρινή.
Epsylon:
Μας προσέβαλλαν άγρια, η χάσαμε κάτι, που μας είναι πολύ ακριβό. Θα αντιδράσουμε επιθετικά- με οργή, αγανάκτηση, μίσος η με στεναχώρια που την θαύουμε μέσα. Δηλαδή ΔΕΝ ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ. Ενώ θα έπρεπε πάση θυσία να τρέξουμε να σώσουμε μέσα μας την Συμπαντική Αγάπη, το Θεϊκό μας Εγώ. Προσέβαλαν το υλικό περίβλημά μας, το προσωρινό ρούχο μας, όχι εμάς τους ίδιους.
[Έλα φίλε μου τώρα... Αυτό που περιγράφεις, έτσι όπως το περιγράφεις, οδηγεί με ταχύτατα βήματα στην σχιζοφρένεια.
Δεν προσέβαλλαν εμάς, αλλά το ρούχο μας.
Δηλαδή όταν κάποιος με βρίσει οδηγώντας το αυτοκίνητό μου, να θεωρήσω ότι δεν απευθυνόταν στον οδηγό, αλλά στο όχημα κι έτσι... δε με αφορά.
Ό,τι αφορά στο "ρούχο", δεν αφορά και στην ψυχή; ]
Μήπως τώρα θα το δεις από άλλη οπτική γωνία?
[Το λάθος είναι ότι αναμένουμε δικαίωση.]
Ποιος περιμένει την δικαίωση
Zadok?
Αυτός, που είναι προσκολλημένος στην ιδέα της δικαίωσης- δηλαδή στα πνευματικά γήινα αγαθά.
Αυτός, που δεν είναι προσκολλημένος- δεν περιμένει, απλά δίνει, διότι θέλει και δίνει και δεν έχει καμιά ανάγκη να ακούσει το μπράβο.
Φέρεται σαν Θεός, που τα πάντα δίνει και δεν περιμένει εις αντάλλαγμα τίποτε.
Αυτό έλειπε να περιμένει…
Δεν θα ήταν Θεός, αλλά κανένας γραμματέας η βουλευτής …
[Μα η κότα κάνει το αυγό ή το αυγό την κότα ]
Το ένα κάνει το άλλο και τους δύο τους κάνει ο Θεός= η Αγάπη.
[Πώς θα αναπτυχθεί το Θεϊκό Εγώ, αν δεν έχουν καταρριφθεί οι προσκολλήσεις ]
Τότε παραδέχεσαι, ότι η ώρα είναι για δουλειά, πολύ δουλειά και όποιος αντέξει, διότι δεν θα αντέξουν οι περισσότεροι, αλλά η ασήμαντη μειοψηφία.
Να ξέρουμε τουλάχιστον τι μας γίνεται…
[Ό,τι δικαιούμαστε πραγματικά, θα έχουμε. ]
Απολύτως σύμφωνοι!
Έχουμε μόνο αυτό, που δικαιούμαστε.
Και δικαιούμαστε εκείνο, στο οποίο ενδόμυχα, εσώψυχα δεν είμαστε προσκολλημένοι.
[Είναι ωραίες οι υλικές απολαύσεις, φίλε μου και πρέπει να χαιρόμαστε, αρκεί να μην κυριαρχούν μόνον αυτές στη ζωή μας. Δε διαφωνούμε σ' αυτό.]
Ποτέ μου δεν αρνήθηκα τις υλικές απολαύσεις!
Τις λατρεύω!
Και τις χαίρομαι!
Λατρεύω την φύση, την καλή μουσική, το καλό ντύσιμο, την ωραία και έξυπνη παρέα, το πείραγμα, το αστείο, το γέλιο και την χαρά, τα φιλιά και χίλια δύο άλλα όμορφα πράγματα…
Και πάντα λέω μέσα μου: όλα αυτά είναι εκδηλώσεις της Αγάπης, περιέχουν μέσα τους την Αγάπη, και επιστρέφουν και αφιερώνονται στην Αγάπη.
Διότι αν δεν υπήρχε Αυτή- τίποτε από αυτά δεν θα υπήρχαν.
Αντί να προσκυνώ την 9 Συμφωνία του Μπετόβεν- προτιμώ να προσκυνήσω τον ίδιον τον Μπετόβεν τον δημιουργό!
Αντί να προσκυνώ τις χαρές της ζωής- προτιμώ να προσκυνήσω τον ίδιον τον Δημιουργό της χαράς της ζωής- Τον Κύριο!
Εντάξει,
Zadok?
Με αγάπη.