ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ !!!

[Ramoglou]

Τα παιδιά λοιπόν, τα παιδιά που μεγαλώνουν με διαφορετικούς ρυθμούς απ’ αυτούς που θυμόμαστε εμείς, τα παιδιά μας που προσπαθούμε να έχουν όσα δεν είχαμε εμείς, τα παιδιά που κάνουμε μεγάλους, τα παιδιά που δε ξέρουν τι πάει να πει «αλάνα», «πεντόβολα», «γκαζάκια», τα παιδιά που γίνονται θέμα φωτογραφιών για βραβείο.

Όχι δεν θα μπορούσα να μην ασχοληθώ με τα παιδιά, γιατί αυτά είναι οι κόρες και οι γιοί του αύριο, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γκιμπράν, γιατί αυτά είναι η ζωή και η χαρά της.
Σαν γονιός έχω τις ανησυχίες μου και πολλάκις τις φοβίες μου, ακροβατώντας μεταξύ ελευθερίας και εκπαίδευσης, θέλοντας να είμαι ο πατέρας αλλά και ο φίλος.

Αλήθεια τι αξίζει περισσότερο από την αγκαλιά ενός παιδιού ;
Το βλέμμα του ; Το φιλί του ; Ή η στιγμή που σου λέει τόσο αγνά, σ’ αγαπώ !

Ας μιλήσουμε λοιπόν εδώ για τα παιδιά. Και αύριο, μεθαύριο θα σας πω και μια πρόταση μου, ίσως να σας αρέσει και να την κάνουμε πράξη.

[Ramoglou]

Η αθωότητα, η αγκαλιά, ... η φύση.

Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις.


.

[Ladyhawk]

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΠΑΙΔΑΚΙΑ

Εδώ θα διαφωνήσω λίγο. Παιδάκια υπάρχουν και θα υπάρχουν, το θέμα κατά πόσα αυτά τα παιδάκια βιώνουν την παιδική τους ηλικία έτσι όπως θα έπρεπε ή μάλλον έτσι όπως εμείς μεγαλώσαμε.

Δεν φταίνε τα παιδάκια όταν ο κόσμος στον οποίο έρχονται πάει από το κακό στο χειρότερο.
Δεν φταίνε τα παιδάκια όταν οι γονείς δεν τα αφήνουν να μεγαλώσουν σαν παιδάκια, παρά τα εκμεταλλεύονται με το χειρότερο τρόπο.
Δεν φταίνε τα παιδάκια όταν στο βωμό του συμφέροντος οι επιτήδειοι τα θυσιάζουν.
Δεν φταινε τα παιδάκια όταν η ίδια η κοινωνία προβάλει πρότυπα πολεμοχαρή.

Η αθωότητα των καιρών δεν υπάρχει πια και αυτό φαίνεται από παντού.

Μεγαλώνουν με οδηγό την βία και αυτό φαίνεται από τα παιδικά σήριαλ στην τηλεόραση μέχρι και τα παιχνίδια που κάθε παιδί – μέσα από τον ανταγωνισμό – ζητάει από τους γονείς.

Το βάρος λοιπόν πέφτει σε αυτούς που φέρουν στον κόσμο αυτά τα παιδάκια και είναι υπεύθυνοι για την διαπαιδαγώγηση τους.
Χρειάζεται μεγαλύτερη σύνεση και υπευθυνότητα όταν κάποιος αποφασίζει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί και καλό θα ήταν όταν βλέπουμε αυτά τα χάλια να μην ρίχνουμε το βάρος σε αυτά τα παιδάκια αλλά σε αυτούς που είναι υπεύθυνοι για αυτά.

Η αθωότητα, η αγκαλιά, ... η φύση

Μέσα σε μία απλή φωτογραφία όλα αυτά κάνουν την εμφάνισή τους.
Γιατί λοιπόν αναρωτιόμαστε που πήγαν όλα αυτά και δεν αναρωτιόμαστε ποιος τα εξαφάνισε όλα αυτά?

Κρατήσου μέχρι στις 29/8, γίνεται ορθόδρομος. Το επόμενο ζόρι θα το έχουμε τον Σεπτέμβριο με την έκλειψη της Σελήνης. Μετά ξαναέχουμε ανάδρομο 4 ημέρες τον Οκτώβρη (28-31) και τον Νοέμβριο (1-1

Τελικά άσπρη μέρα πότε θα δούμε ?????

[Ramoglou]

Η φράση μου «Δεν υπάρχουν παιδιά» αφορούσε την οπτική μου στο ότι τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν στερούμενα την παιδική αθωότητα.

Νομίζω ότι όλοι μας μπορούμε εύκολα να αναγνωρίσουμε το ότι τα σημερινά 14χρονα (π.χ.) γνωρίζουν ποιο πολλά απ’ όσα εμείς στην ηλικία τους, χειρίζονται ποιο πολλά απ’ όσα εμείς στην ηλικία τους, έχουν ποιο πολλές ευθύνες απ’ όσες εμείς στην ηλικία τους.

Η «πρόοδος» επέφερε σημαντικές αλλαγές στον τρόπο ζωής της οικογένειας (την οποία θεωρώ και το θεμέλιο λίθο για την διάπλαση ενός παιδιού), μέσα σ’ αυτές τις αλλαγές χάθηκε ο ρόλος της μητέρας (ο σημαντικότερος όλων), χάθηκε η γειτονιά, η φιλία, το παιχνίδι. Έτσι ένα παιδί μεγαλώνει από πολύ μικρό μέσα σε παιδικούς σταθμούς διότι η μητέρα δουλεύει, αναπτύσσοντας μια προσωπικότητα «δική του» και σίγουρα όχι όπως ίσως θα ήθελε η μητέρα να μεταδώσει, από πολύ μικρό το παιδί μεγαλώνει μόνο του, χωρίς να μπορεί να νιώσει την έννοια οικογένεια, χωρίς να μπορεί να καταλάβει το «μαζί». Αυτό αργότερα το οδηγεί να ορίζει το χώρο του με μεγάλη αυστηρότητα και εν συνεχεία να αντιμετωπίζει τον κόσμο ως ένας μονομάχος.

Μεγάλη συμμετοχή στη διάπλαση ενός παιδιού παίζει η τηλεόραση και οι εκπομπές που αφορούν τα παιδιά.
Ξύλο, μάχες, μοναχικοί ήρωες, σκοτωμοί είναι τα διαπραγματευόμενα θέματα.
Αυτά λοιπόν είναι και όσα περνάνε στα παιδιά, ως έμμεσα μηνύματα.

Ας μην απορούμε λοιπόν που ένα παιδί σκοτώνει 10 συμμαθητές του, ας μην απορούμε που 5 παιδιά σκοτώνουν ένα συμμαθητή τους, ας μην μας παραξενεύει ούτε η βία των παιδιών, ούτε η σκληράδα τους, ούτε η μοναξιά τους. Όλα αυτά είναι δικό μας δημιούργημα, εμείς πάνω στο κυνήγι ενός καλύτερου αύριο ξεχάσαμε πολύ σημαντικά πράγματα και θεωρήσαμε ότι η αγορά ενός playstation μπορεί να τα αναπληρώσει.

Ίσως θα έπρεπε να ζητήσουμε συγγνώμη από τα παιδιά γιατί τους στερήσαμε την αθωότητα τους ………… αν καταφέρναμε να τα κοιτάξουμε στα μάτια.









.

[Δημήτριος]

Ίσως θα έπρεπε να ζητήσουμε συγγνώμη από τα παιδιά γιατί τους στερήσαμε την αθωότητα τους ………… αν καταφέρναμε να τα κοιτάξουμε στα μάτια.

Θα ήταν πολύ καλό για εμάς να ξεμπερδεύαμε με ένα "συγγνώμη", αλλά δυστυχώς η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή.
Σε καταλαβαίνω, Ράμογλου, μοιραζόμαστε κοινές αγωνίες, και η σχοινοβασία μεταξύ διαπαιδαγώγησης και ελευθερίας, πατρότητας και φιλίας, αποτελούσε και για μένα κομβικό σημείο προβληματισμού. Η επιλογή μου καταλήγει στην πατρική διαπαιδαγώγηση, πιστεύοντας ότι σχέσεις φιλίας το παιδί μπορεί να αναπτύξει πολλές ή λίγες και να παίξουν αυτές οι σχέσεις τον ρόλο που τους αναλογεί. Η πατρική/γονεϊκή όμως σχέση είναι μοναδική και υπέροχη, παρ' όλο που πολλές φορές το σφίξημο της καρδιάς πληγώνει και απαιτεί να απαρνηθείς το εγώ σου για χάρη της ψυχούλας που σε κοιτά στα μάτια. Για να μπορείς και εσύ να την κοιτάς στα μάτια...
Εμβόλιμες και αποσπασματικές σκέψεις, χωρίς διάθεση χειραγώγησης, με το μυαλό στο άψυχο κορμάκι που κείτεται σαν παλιοκαιρισμένη κούκλα ανάμεσα στα χαλάσματα. Με την αναπόφευκτη φρικιαστική σύγκριση και νοερή αντιμετάθεση του οικείου μου προσώπου στην θέση της "κούκλας" που το μέλλον της το έκλεψαν, που την κάναν αγγελούδι χωρίς να το γνωρίζει.

[Δημήτριος]

Τελικά άσπρη μέρα πότε θα δούμε ?????

Έλα μου, ντε

[Ladyhawk]

Πραγματικά θα ήθελα να τοποθετηθώ πάνω σε αυτά που είπατε αγαπητοί συνομιλητές, αλλά για κάποιο λόγο διαβάζοντας τα post σας μελαγχόλησα και φοβήθηκα – τολμώ να πω - παρά το γεγονός ότι δεν έχω βιώσει την μητρότητα.

Σε τι κόσμο ζούμε τελικά και ποιος θα είναι ο κόσμος του αύριο ?

Ναι, τα πάντα εξελίσσονται και υποτίθεται η εξέλιξη είναι κάτι καλό, μα στο συγκεκριμένο κομμάτι που είναι το θετικό της υπόθεσης?
Στο ότι τα σημερινά παιδιά, μπορούν πιο εύκολα να ασχοληθούν με ένα υπολογιστή? ε και ? από εκεί και πέρα τι γίνεται .....

Θα επανέλθω...

[rizitis]

Σε τι κόσμο ζούμε τελικά και ποιος θα είναι ο κόσμος του αύριο ?

Ναι, τα πάντα εξελίσσονται και υποτίθεται η εξέλιξη είναι κάτι καλό, μα στο συγκεκριμένο κομμάτι που είναι το θετικό της υπόθεσης?
Στο ότι τα σημερινά παιδιά, μπορούν πιο εύκολα να ασχοληθούν με ένα υπολογιστή? ε και ?

Αυτά τα ερωτήματα βασάνιζαν και εμένα όταν αποφάσισα να αποσυρθώ στην επαρχία.
Στο πολύπτυχο," ε και; " αγαπητοί φίλοι απάντησα με το δικό μου " ε και ;"

Δηλαδή : πολύ λιγότερα χρήματα, πολύ λιγότερες ανέσεις, πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα σε υλικό επίπεδο , αλλά! :

επιλέγης την χαλαρώτητα της επαρχίας , την αθωότητα της, το φιλότιμο της, την παιδικότητα της, και την πολύ πιο πνευματικοποιημένη ρουτίνα της.

θεωρώ ότι η οικογένεια μεν το πρώτο αλλά και ο "περίγυρος" εξ ίσου...
και όπως και να το κάνουμε τα παιδιά της επαρχίας μεγαλώνουν σε καλύτερο "περίγυρο"....

δύσκολο;
τά πάντα είναι δύσκολα θα πω
αλλά και μια απόφαση συνάμα...
ε και ; λοιπόν !



ευχαριστώ.

[NEHEMAUT]

Χαιρετώ τους συνομιλητές.

Σαν ενεργό μέλος αυτής της ζωής και όντας εργαζόμενη μητέρα σε μια μεγάλη αστική πόλη όπως η Αθήνα, συχνά έχω προβληματιστεί με τα παραπάνω.

Έχω όμως καταλήξει στο εξής συμπέρασμα:
Η δική μας εποχή είναι μια περίοδος μεγάλων αλλαγών που άρχισαν χωρίς εμάς, αλλά αναγκαστικά, μας επηρεάζουν και εμείς καλούμεθα να προσαρμοστούμε και να κάνουμε ότι νομίζουμε καλύτερο.

Με το λέμε και να επιβεβαιώνουμε το << κάθε πέρυσι και καλύτερα>> πνιγόμαστε στις ενοχές και δεν δημιουργούμε τις συνθήκες για πρόοδο.
Δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, ούτε να αποφύγουμε τις συνέπειες του συστήματος που είμαστε.


Γιατί να μην μπορούμε να τους μεταδώσουμε εμείς την ‘’κλεμμένη αθωότητα’’ μέσω της τέχνης , της μουσικής και των ιδεών ?
Οπωσδήποτε η φύση θα ήταν πιο ‘’αληθινή’’ και σοφή αλλά εφ’όσον δεν έχουμε την δυνατότητα να την προσεγγίζουμε όσο συχνά θα χρειαζόταν ας δοκιμάσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο.

Η μορφή της οικογένειας έχει αλλάξει αλλά δεν είμαστε σίγουροι αν είναι αυτή η αιτία της βίας και της σκληρότητας που παρατηρούμε η αν είναι η γενική έλλειψη τρυφερότητας και αγάπης των ενηλίκων [ πράγμα που εκπέμπεται στα παιδιά] , αν είναι η εικόνα του τρεχάμενου κυνηγού του χρήματος η ο ατομικισμός και ο κακώς εννοούμενος ανταγωνισμός . Τα παιδιά μιμούνται την συμπεριφορά μας και αποκτούν πολλά από τα δικά μας στοιχεία.

Με αυτά τα σαθρά πρότυπα που παίρνουν μέσα από την οικογένεια είναι επόμενο να διαμορφώνουν τις γνωστές προσωπικότητες.

Θεωρώ ότι η μόνη αντίσταση που μπορούμε να έχουμε προς το παρόν είναι η μόρφωση και οι ιδέες.

Εφ’ όσον δεν μπορούνε να εντρυφήσουν βιωματικά σε ορισμένα από τα πρότυπα του παρελθόντος που θεωρούμε βασικά, θα πρέπει να τα ‘’δείξουμε’’ διαφορετικά, και ένας τέτοιος τρόπος είναι η διάδοση της αγάπης , της αλήθειας και ότι άλλο πιστεύουμε ότι μπορεί να διαμορφώσει και να διατηρήσει την ψυχή τους όσο πιο ‘’όμορφη’’ γίνεται.

Κατά τα άλλα είμαστε υποχρεωμένοι και εμείς που τα φέραμε σε αυτό τον κόσμο και αυτά που διάλεξαν εμάς ως γονείς, να συμβαδίσουμε με τα κοινωνικά δεδομένα και να τα προετοιμάσουμε για τις αντιξοότητες που πρόκειται να συναντήσουν.

Με εκτίμηση

[Δημήτριος]

Aγαπητή NEHEMAUT, συμφωνώ σχεδόν σε όλα και υπερτονίζω αυτό:

Κατά τα άλλα είμαστε υποχρεωμένοι και εμείς που τα φέραμε σε αυτό τον κόσμο και αυτά που διάλεξαν εμάς ως γονείς, να συμβαδίσουμε με τα κοινωνικά δεδομένα και να τα προετοιμάσουμε για τις αντιξοότητες που πρόκειται να συναντήσουν.

γιατί πιστεύω πως ο ρόλος του γονιού είναι αυτός, ανεξάρτητα από τις προσωπικές επιλογές του καθενός.

[Ladyhawk]

Το να φέρει κάποιος στον κόσμο ένα παιδί έτσι απλά είναι το μόνο εύκολο. Το θέμα είναι από εκεί και πέρα τι μπορεί να κάνει και κατά πόσο είναι ικανός να αναθρέψει σωστά ένα παιδί, προκειμένου αυτό να γίνει σωστό και χρήσιμο στο μέλλον.

Η ευθύνη είναι μεγάλη και θα πρέπει μία τέτοια απόφαση πάντα να παίρνεται συνειδητά και αφού έχουν ζυγιστεί κάποια πράγματα. Θα πρέπει ο γονιός να έχει επίγνωση της ευθύνης αυτής και να είναι έτοιμος να θυσιάσει προσωπικές – ενδεχομένως – απολαύσεις προκειμένου να συντελέσει πιο σωστά στην ανατροφή του παιδιού που εκείνος επέλεξε να φέρει στον κόσμο.

Ο κάθε γονιός έχει υποχρέωση και πρέπει να προσφέρει το καλύτερο. Προσφέρει όμως ανάλογα με τις γνώσεις που έχει.
Η αγάπη, οι αρχές και η σωστή καθοδήγηση είναι πολύ σημαντικά και θα πρέπει να δίνονται απλόχερα για να μπορέσει το κάθε παιδί να αναπτυχθεί συναισθηματικά, να έχει ψυχική υγεία και ισορροπία..

Ο γονιός θα πρέπει να έχει την ικανότητα να δείξει το σωστό δρόμο στο παιδί και μιλώντας για σωστό δρόμο, αναφέρομαι στο δρόμο που είναι σωστός για το παιδί και όχι για τον ίδιο τον γονιό. Θεωρώ λάθος να μεταφέρει ο γονιός τα δικά του όνειρα στο παιδί και τα δικά του απωθημένα. Αυτό είναι κάτι καινούριο κάτι διαφορετικό και έχει μπροστά του τον δικό του μοναδικό δρόμο.

Αναρωτιόμαστε πολλές φορές για τυχόν «περίεργες» συμπεριφορές παιδιών, αλλά δεν αναρωτήθηκε κανείς πως μεγάλωσε αυτό το παιδί και σε τι περιβάλλον ζει. Εκεί είναι και η απάντηση για το ερώτημα αυτό.

Τέλος, αναρωτιέμαι κάτι και θα ήθελα να αναρωτηθείτε και εσείς.
Πόσοι είναι οι γονείς που ΑΚΟΥΝ τα παιδιά τους? Που ακούν τους φόβους και τα όνειρα τους ? Πόσοι ?

Την καλημέρα μου σε όλους σας.

[NEHEMAUT]

η ευθύνη είναι μεγάλη και θα πρέπει μία τέτοια απόφαση πάντα να παίρνεται συνειδητά και αφού έχουν ζυγιστεί κάποια πράγματα. Θα πρέπει ο γονιός να έχει επίγνωση της ευθύνης αυτής και να είναι έτοιμος να θυσιάσει προσωπικές – ενδεχομένως – απολαύσεις προκειμένου να συντελέσει πιο σωστά στην ανατροφή του παιδιού που εκείνος επέλεξε να φέρει στον κόσμο

Το θέμα της ευθύνης και του αντικειμενικά σωστού και σαν γενική έννοια και όσον αφορά το θέμα << παιδί>> είναι πολυσυζητημένο. Υπάρχουν δε πολλά βιβλία απευθυνόμενα στους γονείς με ''κανόνες'' και ''αρχές'' σχετικά με αυτό.
Προσωπικά όμως αμφιβάλλω αν όλα αυτά μπορούν να τεθούν κάτω απο αυτό το πρίσμα.

Ας διευκρινίσουμε τι εννοούμε όταν λέμε << σωστό>>.

Όπως έχει φανεί από τις συζητήσεις μας όσο περισσότερο αναζητά κανείς την αλήθεια και τον ορισμό του ορθού τόσο περισσότερο αμφιβάλει, αναθεωρεί και επαναπροσδιορίζεται.

Το τι θεωρούμε σωστό σχετικά με τα παιδιά μας έχει απόλυτη σχέση με το πώς εμείς μεγαλώσαμε η πως θα θέλαμε αυτό να είναι. Ότι κάνουμε είναι αναφορά στις δικές μας αρχές και εμπειρίες.
Τα παιδιά μιμούνται τους γονείς τους και θεωρούν ''σωστό'' αυτό που προβάλλουμε εμείς.

Επίσης η διαμόρφωση ενός παιδιού εξαρτάται και από την ψυχή του ιδίου του παιδιού.
Π.χ. Σε ένα ερέθισμα ας πούμε ''καταπίεσης'' ένα παιδί αντιδρά γενόμενο επαναστάτης , ένα άλλο μπορεί να έχει μια ''στρατιωτική'' θεώρηση της ζωής.
Από την ''ελευθερία'' πάλι, ισως προκύψουν σκεπτόμενα άτομα , ίσως όμως άναρχα και ασύδοτα. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ''μετάφραση'' που γίνεται στην παιδική ψυχή. Το ίδιο άλλωστε ισχύει και για εμάς.
Για μένα η ευθύνη είναι όντως μεγάλη αλλά δεν ξεχνάω ότι η ζωή από μόνη της είναι ένα ρίσκο.

Η ''θυσία'' είναι άλλη μια περίεργη έννοια προς εξέταση. Συχνά παρατηρούνται ασαφή όρια ιδίως στην Ελληνική κοινωνία που είναι υπερπροστατευτική με τους νεοσσούς της και πολύ παρεξηγημένα.

Σίγουρα από την ώρα που αποκτάμε παιδί αυτό γίνεται το κέντρο αναφοράς των πράξεων μας. Δεν έχουμε πλέον την άνεση να αποφασίζουμε την διευθέτηση του χρόνου μας κυρίως, όπως παλιά.
Σε κάθε τι προηγούνται…οι ανάγκες τους μπαίνουν μπροστά από τις δικές μας.
Όμως θα πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία σε αυτό το ''δόσιμο'' διότι διατάραξη αυτής προκαλεί δυστυχισμένα θύματα αντί για αποτελεσματικούς γονείς και αυτό αντανακλά επάνω στα παιδιά.

Ο γονιός θα πρέπει να έχει την ικανότητα να δείξει το σωστό δρόμο στο παιδί και μιλώντας για σωστό δρόμο, αναφέρομαι στο δρόμο που είναι σωστός για το παιδί και όχι για τον ίδιο τον γονιό

Ερχόμαστε στα παραπάνω.
Ελάχιστοι γονείς παραδέχονται ότι ο δικός τους δρόμος , ίσως δεν ήταν ο πλέον σωστός αλλά και πάλι για να δώσεις κάτι πρέπει να το έχεις.

Ενθυμούμενη δικά μου βιώματα, και συζητώντας με τους γονείς μου τώρα πια, παραδέχθηκαν ότι με απόκοψαν από πολλές σκέψεις μου, επειδή οι ίδιοι τις θεώρησαν παρακινδυνευμένες και άνευ ασφάλειας [ πράγμα που πάντα εκείνοι αναζητούσαν.] Από αγάπη ….και συνεχίζουν ακόμη , πάντα από αγάπη….

Ίσως από εκεί θα πρέπει να ξεκινούμε δεχόμενοι ότι η ωραιότερη μορφή εκδήλωσης της αγάπης είναι ο σεβασμός και η στήριξη των επιλογών της ατομικής ελευθερίας του άλλου, είτε είναι αυτός παιδί η φίλος μας κλπ…

Τέλος, αναρωτιέμαι κάτι και θα ήθελα να αναρωτηθείτε και εσείς.
Πόσοι είναι οι γονείς που ΑΚΟΥΝ τα παιδιά τους? Που ακούν τους φόβους και τα όνειρα τους ? Πόσοι ?

Χαμογελώ αγαπητή Ladyhawk κάθε φορά που μου έρχεται στο μυαλό η έκφραση της μητέρας μου , όποτε προσπάθησε ειλικρινά να με ακούσει…ιδίως όταν επεχείρησα να αναπτύξω μερικά από τα θέματα που εδώ εξετάζουμε..
Τρόμος , απορία ανάμικτα με απελπισία και δέος ζωγραφίστηκαν στο ''συγκαταβατικό'' βλέμμα της…και αποφάσισα να μην την υποβάλλω ξανά σε αυτή την ''δοκιμασία''.

Σχετικά με εμένα , όταν προσπαθώ να ακούσω τον γιο μου , εκ των υστέρων προσεύχομαι…και ελπίζω… πιστή στις δικές μου αρχές που προανέφερα.

Με εκτίμηση

[Zadok the priestess]

>QBB<

Και αύριο, μεθαύριο θα σας πω και μια πρόταση μου, ίσως να σας αρέσει και να την κάνουμε πράξη.

Φίλε μου Ramoglou, δεν ήρθε ακόμη η ώρα να το πάρει το ποτάμι
_________________

Η ψυχολογική διάσταση της σχέσης γονέων - παιδιών είναι εξέχουσας σημασίας για την εξέλιξη - ανέλιξη και των δύο.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια περιστατικά που έπεσαν στην αντίληψή μου πρόσφατα και είναι ιδιαίτερα ενδεικτικά.

Χθες, στην πρεμιέρα της νέας τηλεοπτικής εκπομπής γνωστής δημοσιογράφου, φιλοξενήθηκε ένα ζευγάρι, το οποίο είχε προβληματίσει (και μάλλον θα συνεχίσει να προβληματίζει) την κοινή γνώμη με τη δολοφονία του μωρού τους το 1998 σ' ένα χωριό των Ιωαννίνων.

Η μητέρα (λέμε τώρα), η οποία έπασχε από επιλόχιο κατάθλιψη (όπως δέχθηκε το δικαστήριο), άρπαξε το άρρωστο και λίγων μηνών βρέφος τους από την κούνια, το πέταξε στο πάτωμα και αφού το πάτησε επανειλημμένα, το άφησε να πεθάνει από ασφυξία.
Στη συνέχεια, "ξέχασε" το επεισόδιο και απαντούσε ότι δεν ήξερε τίποτα στις ερωτήσεις των αστυνομικών.
Η αστυνομία την υποπτεύθηκε όταν έγινε γνωστό ότι είχε αναφερθεί συμβάν κακοποίησης του μωρού (δεύτερο παιδί της οικογένειας) και στο παρελθόν.
Έτσι και μετά από την σχετική πίεση που της ασκήθηκε, παραδέχθηκε το έγκλημα και "θυμήθηκε" τις λεπτομέρειες.

Σήμερα, η μητέρα έχει βγει από τη φυλακή και επέστρεψε στο σύζυγο, ο οποίος δήλωσε ότι όπως και να έχει, την αγαπά.

Εν τω μεταξύ, στη φυλακή γέννησε το τρίτο τους παιδί, το οποίο οι κοινωνικές υπηρεσίες πήραν αμέσως και έδωσαν σε ανάδοχη οικογένεια.

Τώρα, οι γονείς ζητούν πίσω το παιδί τους.

Ναι, σωστά διαβάσατε.
Το ατράνταχτο επιχείρημά τους
Ε, αρκετά πλήρωσαν γι' αυτήν την ιστορία και στην τελική, το παιδί ανήκει στους φυσικούς γονείς του, οι οποίοι θα αποδείξουν ότι είναι ικανοί.
(Μετάφραση: "Ε, δεν τα σκοτώσαμε κι όλα. Ένα στα τρία!!")

Χαρακτηριστική ατάκα του πατέρα (ο οποίος - για να καταλάβετε - είχε μεγαλώσει ορφανός από πατέρα)
"Η κοινωνία δεν πρέπει να είναι εκδικητική με τους ανθρώπους που κάνουν ένα σφάλμα".

Φυσικά, αγράμματοι άνθρωποι είναι και δεν μπόρεσαν να απαντήσουν στον ψυχολόγο της εκπομπής, ο οποίος δικαίως αναρωτιόταν (αν θεωρήσουμε ότι όντως ήταν μία κακή στιγμή και είναι ικανοί ως γονείς), πώς σκοπεύουν να ξεπεράσουν το σοκ που θα προκληθεί στο 7.5 χρονών παιδί τους που θα μάθει ξαφνικά ότι είναι υιοθετημένο, που θα μάθει τις τραγικές συνθήκες κάτω από τις οποίες υιοθετήθηκε και που θα πρέπει να αλλάξει οικογένεια και περιβάλλον.

ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 2

Απήγαγαν την κόρη τους για να κάνει έκτρωση
Μ.Καλογεράκη
Δημοσίευση : 17/09/2006 22:03 - Τελ. ανανέωση : 17/09/2006 23:49

[img=right]http://www.contra.gr/images/kidnap_usa_abortion_m.jpg[/img]Μια απίστευτη ιστορία συγκλονίζει το Νιου Χαμσάιρ των Ηνωμένων Πολιτειών. Η 19χρονη κόρη της οικογένειας του Νίκολας και της Λολα Καμπφ, έπεσε θύμα απαγωγής από τους ίδιους της τους γονείς, οι οποίοι την έδεσαν, την φίμωσαν, την απήγαγαν και με την απειλή όπλου την μετέφεραν σε απομακρυσμένη τοποθεσία, προκειμένου να την εξαναγκάσουν να προχωρήσει σε έκτρωση.

Η έγκυος κοπέλα, μπροστά στην απειλή της καραμπίνας που κρατούσε ο ίδιος της ο πατέρας δεν μπόρεσε αρχικά να αντιδράσει. Όμως η κατάλληλη στιγμή ήρθε για εκείνη όταν οι γονείς σταμάτησαν με το αυτοκίνητό τους σε βενζινάδικο κι εκείνη ζήτησε να πάει στην τουαλέτα. Τότε βρήκε την ευκαιρία να το σκάσει, ωσότου κατάφερε να φτάσει στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα.

Η κοπέλα υπέδειξε το σημείο όπου βρίσκονταν οι γονείς της οι οποίοι συνελήφθησαν, κρατούνται και θα οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης. Όσο για την ίδια την κοπέλα, νοσηλεύεται εκτός κινδύνου σε μαιευτήριο του Νιου Χαμσάϊρ.

Πηγή:

[Ramoglou]

>QBB<

>|<>QBB<

Και αύριο, μεθαύριο θα σας πω και μια πρόταση μου, ίσως να σας αρέσει και να την κάνουμε πράξη.

Φίλε μου Ramoglou, δεν ήρθε ακόμη η ώρα να το πάρει το ποτάμι

Το πήρε η θάλασσα των διακοπών αγαπητή Zadok
Υπομονή ... θα το βρούμε ...

[NEHEMAUT]

Καλησπέρα σε όλους.

Απο τις παρατηρήσεις που κάνω συζητώντας στον περίγυρο, εκτός φόρουμ, έχω αντιληφθεί την διάσταση απόψεων που υπάρχει ανάμεσα στούς ανθρώπους και πόση σημασία δίνουν οι περισσότεροι στα ονομαζόμενα
<< κατά συνθήκην ψεύδη >>.

Το μεγαλύτερο ποσοστό των συνομιλητών δεν τα αναγνωρίζουν ή δεν τολμούν να τα δούν, ούτε καν να τα σκεφτούν.
Αντιδρούν δε με τις γνωστές άμυνες, υποστηρίζοντας ακόμη πιο σθεναρά και πιο δογματικά οτι τούς ανασύρει την αλήθεια.

Προβληματίζομαι λοιπόν, αν θα πρέπει να ενισχύουμε την γνώμη των παιδιών μας, ως πρός την γυμνή αλήθεια και την διαφάνεια η αν θα είναι καλύτερο να τα αφήσουμε να την αναζητήσουν μόνα τους.

Η ερώτηση τίθεται διότι πιστεύω οτι είναι αδύνατο να μείνουν ανέπαφα απο τον κόσμο των ιδεών και όσο μεγαλώνουν αναγκαστικά θα διαμορφώνουν άποψη.

Με εκτίμηση

[pikos apikos]

Πολυ ωραιο το θεμα
Συμφωνω οτι τα παιδια μεγαλωνουν πιο γρηγορα εποχη της πληροφοριας γαρ.
Αλλα και εμεις δε μεγαλωναμε πιο γρηγορα απο την prohgoymenh genia?
Καθε εποχη εχει το χαρακτηρα της.Μηπως ηταν καλυτερα οταν οι παπουδες μας δε ζουσαν την παιδικη ηλικια λογω προσφυγιας,πολεμων αγροτιας και φτωχειας?
Δυστυχως η πραγματικοτητα υπαρχει.Το πως θα γινουμε καλυτεροι μεσα απο αυτη εγγειται στον καθενα.

[k.]

Ίσως θα έπρεπε να ζητήσουμε συγγνώμη από τα παιδιά γιατί τους στερήσαμε την αθωότητα τους ………… αν καταφέρναμε να τα κοιτάξουμε στα μάτια.

Αγαπητέ Ramoglou σε διαβεβαιώ, πως καμία συγνώμη δεν χρειάζεται... Καμιά φορά όσο βαριά και να είναι η κληρονομιά, κάποιος πρέπει να την πάρει. Κάποιος πρέπει ίσως να πάρει το βάρος, ώσπου τα όνειρα του κάθε γονιού να βρουν αντίκρυσμα στην γενιά που θα έρθει κι ας είναι 100 χρόνια μετά.

Το μόνο που βλέπω, είναι πως όσοι γράψανε εδώ μέσα είναι άνθρωποι που αγαπάνε τα παιδιά τους και αφήστε με να ελπίζω πως η αγάπη ποτέ δεν πάει χαμένη. Πάντα εξυπηρετεί ανώτερους σκοπούς. Το γεγονός και μόνο πως κάποιοι άνθρωποι με παιδιά, συμμετέχουν σε έναν χώρο ελεύθερου διαλόγου και δέχονται να συνδιαμορφώσουν απόψεις με άτομα κάθε ηλικίας, έχει πολλά να πει.

Μπορεί να μην είναι έτσι η πλειονότητα των γονέων, αλλά και πάλι αποτελεί ελπιδοφόρο μήνυμα. Δεν έρχομαι ξαφνικά να πω ότι όλα βαίνουν τέλεια...το μόνο που λέω είναι πως τέτοιες στιγμές, είναι που εμένα τουλάχιστον με κρατάνε στα πόδια μου, που με κάνουν να βλέπω πως η λέξη ελπίδα υπήρχε γενιές ολόκληρες πριν από εμένα και θα υπάρχει για γενιές ολόκληρες μετά από εμένα.

Διαβάζοντας μηνύματα σαν και αυτά, νιώθω όμορφα,συγκινούμαι. Ίσως τελικά αυτό που χρειάζονται όλοι σήμερα, είναι οι αυθεντικές συγκινήσεις.

Ευχαριστώ...

[Παύλος Βουλουτιάδης]

Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι θα συμφωνείτε πλέον για την διττή φύση του κόσμου μας. Πόσοι όμως από σας σκεφτήκατε πως κάθε φορά που πατάτε το κλικ της υποβολής ενός μηνύματος στο φόρουμ, είναι σαν να χειροκροτάτε μπρος στο ταπί του κικ - μπόξιγκ ενός Θεού και ενός Σατανά ; Από πόσους πέρασε η ιδέα πως η αέναη μάχη του καλού και του κακού συνεχίζεται, όχι μόνον ως φιλοσοφικό απόφθεγμα μιας κουλτουριάρικης συζήτησης, αλλά και ως ενστικτώδης μηχανική κίνηση των πλήκτρων του ηλεκτρονικού σας παράδεισου ; Ε, λοιπόν, ναι, κι όμως αυτό συμβαίνει.

Αν ο δυϊσμός του φυσικού μας κόσμου, αντιμετωπιστεί από κάποιους ευφυείς ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίστηκε το δυαδικό σύστημα αρίθμησης στα μηχανάκια που έχετε μπροστά σας, τότε δεν αποκλείεται η ανθρωπότητα να εξελιχθεί και να βρει τελικά την εφαρμογή της στο σύμπαν. Το γεγονός πως η ίδια η βάση του συστήματος είναι εξαιρετικά απλή - παιδική, θα τολμούσα να πω - αν μη τι άλλο ; - θα πρέπει όλους μας κάποια στιγμή να μας υποψιάσει πως οι λύσεις των υπαρξιακών ή ψυχογεννετικών μας προβλημάτων, θα έρθουν από μια εξαιρετικά συνδιαστική και υπολογιστική εφαρμογή που θα βασίζεται όμως στο "παιδαριώδες" και ενστικτώδες ΝΑΙ ή ΌΧΙ των πιτσιρικάδων και της 8χρονης ανιψιάς μου. Ε; Πως να φαίνεται άραγε αυτό στην τετράγωνη λογική ενός αναποφάσιστου και χαμένου ανθρώπου ; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως οι ενήλικες - κι εγώ μαζί τους δηλ. δεν εξαιρούμαι - από πλευράς συναισθημάτων είναι ελάχιστα πιο προχωρημένοι από τους μπαμπουϊνους. Είναι χιμπατζήδες με μπουλντόζες, πίθηκοι με βόμβες. Είναι επικίνδυνη κατάσταση, αλλά δεν πειράζει : ο κίνδυνος είναι το άρωμα της αλλαγής, ενώ η αλλαγή είναι το επάγγελμα του μέλλοντος.

Η φυλή των ενιλήκων κανίβαλων γονέων, χρόνια τώρα ερεθίζεται στις εικόνες ενός παιδιού "που θα μεγαλώσει σωστά και θα γίνει άξιος άνθρωπος στην κοινωνία". Κι ενώ ο Γκιμπράν λέει "τα παιδιά σας, δεν είναι παιδιά σας", αυτή η φυλή φτιάχνει σούπα με μυαλά 10χρονων και σερβίρει το ίδιο πιάτο στην ανθρωπότητα εδώ και αιώνες.

Ένα έχω να πω σ' όσους είναι γονείς :

[center]Αφήστε κάτω τα μυαλά των παιδιών σας ρε!

Θα τα κάνετε σαν το δικό σας![/center]

[magikadespell]

Δίκιο "βουνό" έχεις Παύλο μου αλλά ποιός σε ακούει από όσους θα έπρεπε;

Και για να συμπληρώσω το εύστοχο post σου, φυσικά και δεν μας ανήκουν τα παιδιά ούτε έχουμε το παραμικρό δικαίωμα να τα κάνουμε καθ' εικόνα και ομοίωσιν.
Και βέβαια δεν είναι ούτε επένδυση για το μέλλον μας. Όταν ακούω αυτό το "εγώ έδωσα τη ζωή μου για σένα, όλα τα στερήθηκα, δεν κοίταζα τον εαυτό μου, κ.λ.π."
Κακώς, κάκιστα αγαπητές μαμάδες και μπαμπάδες!!!! Κανείς δε σου είπε να εγκαταλείψεις τον εαυτό και τη ζωή σου, τον σύζυγο ή τη σύζυγο για να τα ξαναθυμηθείς μετά από 20 χρόνια και να ζητάς τα ρέστα από τα χαμένα! Το παιδί σου να είναι πολύ καλά και με λιγότερες "θυσίες" που εγωϊστικά προβάλεις.

Είναι τυχαίο που μόλις πριν λίγα χρόνια (σε πολλές επαρχίες ακόμα και σήμερα) το αγόρι είναι το παιδί και το κορίτσι απλώς κορίτσι; Έχετε σκεφτεί γιατί συνέβαινε αυτό; Γιατί το αγόρι μεγαλώνοντας κοστίζει πολύ λίγο ενώ φέρνει συνέχεια λεφτά στο σπίτι (δουλεύοντας αρχικά, με την προίκα που θα έπερνε στη συνέχεια) το δε κορίτσι στοιχίζει περισσότερο να μεγαλώσει και δίνεις και λεφτά να το παντρέψεις!!

Μια ψυχή είναι το παιδί που σε διάλεξε για να της δώσεις εφόδια τα πρώτα χρόνια ώστε να βγει στον κόσμο και να εκπληρώσει το κάρμα του. Τόσο απλό είναι. Επιπλέον δεν είναι καν απαραίτητο αυτή η ψυχή να σε αγαπήσει (όσο σοκαριστικό και αν ακούγεται αυτό), τουλάχιστον με τον τρόπο που οι περισσότεροι περιμένουν, αφιερώνοντας δηλαδή κι αυτή με τη σειρά της την υπόλοιπη ζωή σε σένα έχοντας σε δεύτερη μοίρα το δικό της δρόμο, το δικό της κάρμα που πρέπει να εκπληρώσει.

Αφήστε επιτέλους την ατομικότητα του παιδιού να λάμψει, τη διαφορετικότητα του (είναι άλλη γενιά άλλωστε), τα χαρίσματα, τα ταλέντα του, τα μειονεκτήματα του.

[NEHEMAUT]

Τόσο απλό είναι.

Μία δοκιμή [ φτάνει μια μόνο, υπεραρκετή] θα σας πείσει για την απλότητα του θέματος. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά....

Με εκτίμηση