Η δολοφονία ενός ρώσου Αλέξανδρου,στην Βεργίνα των Ελλήνων!

[Ardha Nareswara]

Νamaste,
αποφάσισα, μετά από αρκετές μέρες σκέψης, να θέσω εδώ τον προβληματισμό που μου κόλλησε στο κεφάλι το ασύλληπτο για κάποιους έγκλημα του Αλέξανδρου ή Χάρρυ Πότερ(όπως τον χαρακτηρίζω) από παιδιά της ίδιας ηλικίας.
Κατά την γνώμη μου ο κόσμος των παιδιών δεν διαφέρει καθόλου από τον κόσμο των μεγάλων εδώ και πάρα πολλά χρόνια..ίσως και να ήταν πάντα έτσι, αλλά ήμουν αρκετά παιδί για να το καταλάβω..
Τα τελευταία χρόνια έχω γνωρίσει πολλά παιδιά που περνάνε και πουλάνε εικονίτσες,χαρτομάντηλα κ.α. ώστε να προσφέρουν στην οικονομική κατάσταση της οικογένειας.
Τα πιο μεγάλα από αυτά θεωρούν χρέος τους να προσφέρουν στους γονείς τους που πολεμάνε να συντηρίσουν μια ολάκερη οικογένεια (συνήθως πολύτεκνη),και τα παιδιά αυτά δεν θεωρούν ότι ζητιανεύουν αλλά ότι πουλάνε πράγματα.Θυμάμαι μάλιστα τη φράση μιας νεαρής έφηβης που μου εκμυστηρεύτηκε πως αν και μεγάλωσε για να βγαίνει στο δρόμο να πουλάει και ο πατέρας της ζήτησε να μην το κάνει,εκείνη αποφάσισε να βοηθήσει την κατάσταση αφού όπως είπε:από το ίδιο φαϊ δεν τρώω;γιατί να μην προσφέρω αφού μπορώ;...μου είπε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σαν οικογένεια και για να πω την αλήθεια την πιστεύω επειδή ξέρω καλά πως μου λέει την αλήθεια..
Τώρα θα μου πεις τι σχέση έχουν τα παιδιά των φαναριών(που δεν μιλάω για αυτά)και τα παιδιά-μικροπωλητές με μια εγκληματική πράξη που συνέβει από παιδιά ελληνάκια εναντίον ενός μικρού πλην ταλαντούχου προσφυγόπουλου..
Έχει! αυτά τα παιδιά είναι τόσο ώριμα που μπορούν να σε αποστομώσουν κυριολεκτικά με τις κουβέντες τους που είναι λες και βγαίνουν από δεκαετίες εμπειρίας ζωής ενός ηλικιωμένου!
Στην Ινδία τα παιδιά παντρεύονται νωρίς,οι τσιγγάνοι εδώ κάνουν το ίδιο,και κατανοώ εντελώς το γιατί!
Επειδή η ζωή γι' αυτά τα παιδιά δεν είναι: "μαμ,κακά+νάνι"!
Έτσι μάλλον συμπέραναν οι μικροί εγκληματίες ότι ήταν η ζωή του μικρού Χάρυ Πότερ και μάλιστα χωρίς να είναι καν έλληνας!Ένα ρωσσάκι!,επειδή στην Ελλάδα έχουν μάθει οι άνθρωποι να είναι τα αφεντικά στους φτωχούς που έρχονται στη χώρα μας για να ζήσουν μια νέα ζωή ,είναι άγνωστο στους περισσότερους ότι σε χώρες σαν τη πρωην σοβιετική ένωση τα παιδιά μορ΄φωνονταν με συγκεκριμένο τρόπο! κάτι που από τα δικά μας δημόσια σχολεία έχει να συμβεί από το τέλος της χούντας..//
Φαντάζομαι,επειδή δεν ζω στην πρωτεύουσα αλλά στην συμπρωτεύουσα πόση απέχθεια νοιώθει η ρατσιστική μικροαστική κοινωνία κάθε φορά που ένα προσφυγόπουλο καταφέρνει να απαλλαγεί από το ζυγό της ταμπέλας που του φορτώσανε και πραγματοποιεί το όνειρο του..
Είπε κάποια μάρτυρας, στην τελευταία εκπομπή "φως στο τούνελ",ότι ίσως το συγκεκριμένο ελληνάκι ζήλευε τον αγοράκι αυτό επειδή μάθαινε ξένη γλώσσα,έκανε ζωγραφική,πιάνο,έπαιζε μπάσκετ...
μα! φυσικό είναι!έτσι δεν θα ένοιωθε ένα "φτωχό αλβανάκι",ή ένα"φτωχό ρωσσάκι" απέναντι σένα παιδάκι της καλής κοινωνίας της πόλης του εγκλήματος;;;
ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!
΄Ετσι όμως είναι το σύνηθες,και το βολικό και το πιο φυσικό στην χώρα που γεννάει τόσα αφεντικά αλλά τόσο λίγους εργάτες!..
Δεν θα ήθελα να συνεχίσω επειδή αρχίζω να νοιώθω απέχθεια για τους Έλληνες όπως έφτασαν να είναι και όχι όπως θα έπρεπε να ήταν σύμφωνα με την ουσία της λέξης Έλληνας..
και δεν είναι τυχαίο που στην πόλη Βέροια,τόσο κοντά στη Βεργίνα,σκοτώσαν τον Αλέξανδρο,σκοτώσαν τον Αλέξανδρο επειδή δεν ήταν Έλληνας αλλά είχε όλα τα χαρίσματα του..
Και φτάσαμε να έχουμε έλληνες που μοιάζουν με αμερικάνους χοντρούς από τα σκουπιδοφαγητά,με αναγκη για πληρωμένες διαιτες και πληρωμένους φίλους, παιδιά χαζεμένα με τα γκάτζετς και την λατρεία της θανατίλας και της σύψης ,και βλεπουμε μια Ελλάδα γεμάτη με κοπέλες εύκολες και άντρες χωρίς ανδρισμό,όμορφοι νέοι όμορφα καίγονται...
Κι ύστερα μαρέσει που κοροϊδεύουν οι ανόητοι τους εθνικιστές,που για να υπάρχουν...κάποιο καμπανάκι θα χτυπάει...

Νευριάσα και σταματάω εδώ...
..για πείτε μου άνθρωποι, τι γνώμη έχετε γι αυτή την σύψη που λέγεται εξέλιξη;
(ναι,υπάρχει και η θετική πλευρά ,και εκεί είμαι θετική κι εγώ με τη σειρά μου!,για όλα όμως τα ευτράπελα τι έχετε να πείτε;,επειδή αν είναι να σχολιάσετε "τα καλά" της εξέλιξης...ξέρω και μόνη μου να το κάνω!)


Shakti

[Zadok the priestess]

Ο Όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου

"Σας εύχομαι τώρα που τελειώνουν οι πόλεμοι να ευτυχήσετε με την Ειρήνη. Όλοι οι θνητοί, απ' εδώ και πέρα, να ζήσουν σαν ένας λαός, μονοιασμένοι, για την κοινή προκοπή.

Να θεωρείτε την οικουμένη πατρίδα σας με κοινούς νόμους, ανεξαρτήτως φυλής. Δεν χωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και Βαρβάρους.

Δεν μ' ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω με ένα μόνον κριτήριο : την Αρετή. Για μένα, κάθε καλός Ξένος, είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας, είναι χειρότερος από Βάρβαρο!

Αν ποτέ σας παρουσιασθούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε στα όπλα, παρά θα τις λύσετε ειρηνικά. Στην ανάγκη, θα σταθώ εγώ διαιτητής σας.

Το Θεό δεν πρέπει να τον νομίζετε ως αυταρχικό κυβερνήτη, αλλά ως κοινό πατέρα όλων, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με την ζωή που κάνουν τα αδέλφια στην οικογένεια.

Από μέρους μου, θεωρώ όλους ίσους : λευκούς και μελαψούς. Και θα ήθελα να μην είστε μόνον υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά μέτοχοι και συνεταίροι.

Όσο περνάει από το χέρι μου, θα προσπαθήσω να συντελεσθούν αυτά που υπόσχομαι.

Τον Όρκο τούτο, που δώσαμε με την σπονδή απόψε, κρατήστε τον σας Σύμβολο Αγάπης."

[Δημήτριος]

Και θα ήθελα να μην είστε μόνον υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά μέτοχοι και συνεταίροι.

Στην ανάγκη, θα σταθώ εγώ διαιτητής σας

Όσο περνάει από το χέρι μου

Χωρίς να παραγνωρίζω την σπουδαιότητα της θετικής (έτσι όπως εγώ το βλέπω) συμβολής του Μ. Αλεξάνδρου στην Ιστορία, δεν μπορώ να αντισταθώ στην πρόκληση και αναρωτιέμαι: δεν είναι αυτός λόγος ενός έξυπνου και διορατικού πολιτικού; Σε ποιον βαθμό πρέπει να αναπαράγουμε τους θετικούς λόγους ενός ανθρώπου και να παραγνωρίζουμε τις σκοπιμότητες κάτω από τις οποίες οι λόγοι αυτοί έχουν λεχθεί;

Επιπλέον, έχοντας συμβιώσει σε ξένο τόπο με ανθρώπους επίσης ξένους κατέληξα στο εξής, που αποτελεί και την βάση της λογικής μου: όταν είμαι στον χώρο σου οφείλω να σέβομαι εσένα και ό,τι εσύ πρεσβεύεις· όταν είσαι στον χώρο μου οφείλεις το αντίστοιχο.

Οι καθαρά βιωματικές εμπειρίες μου μού έχουν δείξει ότι πρακτικά είναι δύσκολο, ακόμα και σε ανθρώπους που θεωρητικά αντιπροσωπεύουν μια προοδευτική αντίληψη για την επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών, να υπάρξει επικοινωνία στον βαθμό που θα αμβλύνει ουσιαστικά βασικές αντιθέσεις.

Είναι εύκολο να αναφερόμαστε γενικά κατά κάποιων συμπεριφορών, αλλά είναι πολύ δύσκολο να στηρίξουμε την άποψή μας όταν βρισκόμαστε στην θέση αυτού που αντιδρώντας συμπεριφέρεται με τον τρόπο που καταγγέλουμε.

[Ardha Nareswara]

Namaste,
ευχαριστώ τη φίλη Ιέρεια για την ενθύμηση του όρκου του Αλεξάνδρου,πάραυτα δεν θα ήθελα να συνεχίσουμε επί του σχολιασμού αυτού (που είναι ένα άλλο θέμα από μόνο του)αλλά να μείνουμε λιγάκι στην αρχική τοποθέτησή μου και στον προβληματισμό σχετικά με το έγκλημα που διέπραξαν ανήλικοι σε βάρος επίσης ανήλικου--- με τη βοήθεια όπως διαφαίνεται κάποιων μεγάλων που τυχόν έχουν εμπλακεί στην απόσυρση των αποδεικτικών στοιχείων...στην επικρότηση δλδ, από αυτούς της ίδιας της απεχθούς πράξης δολοφονίας από ανηλίκους!---
Αγαπητέ Δημήτριε,το αν έχω και η ίδια κάποια παρόμοια εμπειρία(να έχω διαμείνει σε ξένο τόπο)όπως είδες από το κείμενό μου δεν διαφαίνεται οπότε θα έλεγα πως αυτό δεν είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο μπορεί κάποιος ή δεν μπορεί να κουβεντιάσει κάτι που είναι ΗΔΗ γεγονός-ο φόνος δλδ-,καθώς και το γεγονός ότι η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην κοινωνία μας,την μικρή στην οποία ζούμε ή στην μεγάλη στην οποία ανήκουμε,είναι αποτέλεσμα εθελοτυφλίας σε προβλήματα που έχουν μεγεθυνθεί από την ίδια αδυναμία των ανθρώπων να συνειδητοποιούν εγκαίρως τις αλλαγές που επιφέρει η καταιγιστική εξέλιξη..

Το ζητούμενο λοιπόν για να υπάρξει μια κουβέντα δεν είναι ακόμη μια άρνηση στη θέαση κατά πρόσωπο του προβλήματος,άλλα ο προβληματισμός σε πλαίσια που μάλλον ξεφεύγουν από τα υποκειμενικά κριτήρια και αγγίζουν τα όρια της αντικειμενικότητας ..ή καλύτερα της ειρηνικής συμβίωσης διαφορετικών στοιχείων-ιδιοσυγρασιών-εθνοτήτων-ψχν σε ένα κοινό τόπο,τον μικρό (χωριό-πόλη-κράτος),ή το μεγάλο(ο ταλαίπωρος πλανήτης μας)..
Άκουσα ένα σχόλιο από κάποιον τούρκο,αν θυμάμαι καλά,που αναφερόταν στα της Τουρκίας σε σχέση με την ευρωπαική ένωση και το ΝΑΤΟ,και έλεγε πως είναι εύκολο να ενταχθεί μια μουσουλμανική χώρα σε μια συμμαχία που αφορά στα όπλα χωρίς να δημιουργεί πρόβλημα το θρήσκευμα της,αλλά όταν έχει να κάνει με μια εμπορική συμμαχία τότε υπάρχει..

Είναι σαφές το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί στην "μπερδεμένη" ελληνική επικράτεια κατόπιν της ανάμιξης διαφορετικών ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της...και αν λάβω υπόψιν την ρήση του τούρκου για τα της τουρκίας οφείλω να ομολογήσω πως το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και στα καθ'ημάς..

Shakti

[Δημήτριος]

Γεια σου Ardha Nareswara
Αρχικά να σου εξηγήσω ότι όσα έγραψα περισσότερο είχαν αφορμή την παράθεση της Zadok και όχι το δικό σου κείμενο. Επιπλέον η αναφορά σε προσωπικό βιώμα έγινε χωρίς την (συνειδητή τουλάχιστον) διάθεση ότι υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα ή ιδιομορφία. Απλώς έγινε μια αναφορά στο πλαίσιο της κουβέντας
Εξάλλου, οι απόψεις μας δεν διαμορφώνονται και από τα προσωπικά μας βιώματα σε συνδυασμό με την συσσώρευση της όποιας γνώσης;

Το ζητούμενο λοιπόν για να υπάρξει μια κουβέντα δεν είναι ακόμη μια άρνηση στη θέαση κατά πρόσωπο του προβλήματος,άλλα ο προβληματισμός σε πλαίσια που μάλλον ξεφεύγουν από τα υποκειμενικά κριτήρια και αγγίζουν τα όρια της αντικειμενικότητας ..ή καλύτερα της ειρηνικής συμβίωσης διαφορετικών στοιχείων-ιδιοσυγρασιών-εθνοτήτων-ψχν σε ένα κοινό τόπο,τον μικρό (χωριό-πόλη-κράτος),ή το μεγάλο(ο ταλαίπωρος πλανήτης μας)..

Έχω την εντύπωση πως στην ουσία πάντα υποκειμενικά μιλάμε, γιατί η παρατήρηση γίνεται με τα δικά μας μάτια και όχι κάποιου άλλου. Απλώς είναι στην δική μας ευχέρεια να έχουμε μάτια και αυτιά ανοικτά και μέσα από τις διάφορες υποκειμενικές αλήθειες να συνθέτουμε και να καταλήγουμε, ενδεχομένως, στην δημιουργία μιας καινούργιας άποψης.
Με αυτό το πρίσμα, η άποψή μου είναι πως η ειρηνική συνύπαρξη διαφορετικών στοιχείων είναι δυνατή μόνον εάν εντάσσεται στο πλαίσιο που συνθέτουν η αμοιβαιότητα, η ισότητα και ο σεβασμός. Σε γεωπολιτικό δε επίπεδο δεν γνωρίζω να έχουν δομηθεί ποτέ σχέσεις βασισμένες σε αυτό το τρίπτυχο. Οι βάσεις των γεωπολιτικών σχέσεων στηρίζονται στην ισχύ και διαμορφώνονται σε σχέση με τα εκάστοτε συμφέροντα. Από την αρχή της Ιστορίας μέχρι και σήμερα.
Και καλό θα ήταν αυτό να το έχουμε υπ' όψιν μας όταν συνδιαλλεγόμαστε με γείτονες, "φίλους" και "εχθρούς".

Αναφορικά τώρα με αυτό καθ εαυτό ζήτημα του φόνου και της συμμετοχής ανήλικων, ενήλικων, έχω να πω ότι μόνο στην περίπτωση που αποδειχθεί ότι κάτι τέτοιο συνέβη θα μπορέσουμε να σχολιάσουμε, γιατί προς το παρόν εγώ τουλάχιστον δεν έχω ακούσει ή διαβάσει κάτι συγκεκριμένο.
Αυτό που παρατηρώ είναι ένα συνονθύλευμα τηλεορασόπληκτων υπηκόων (που θεωρούν την τηλεοπτική παρέμβασή τους ύψιστη συμμετοχή στα κοινά), μαζί με έναν εσμό κομπιναδόρων δημαγωγών πολιτικών (που ασελγούν εις βάρος της αξιοπρέπειάς μας), σε συνδυασμό με υποκριτές κήνσορες δημοσιογράφους (που ενώ κλαίγονται τάχα για την κατάντια της κοινωνίας μας συντηρούν και μεγεθύνουν το πρόβλημα).

Δυστυχώς έχεις δίκιο όταν γράφεις

Και φτάσαμε να έχουμε έλληνες που μοιάζουν με αμερικάνους χοντρούς από τα σκουπιδοφαγητά,με αναγκη για πληρωμένες διαιτες και πληρωμένους φίλους, παιδιά χαζεμένα με τα γκάτζετς και την λατρεία της θανατίλας και της σύψης ,και βλεπουμε μια Ελλάδα γεμάτη με κοπέλες εύκολες και άντρες χωρίς ανδρισμό,όμορφοι νέοι όμορφα καίγονται...

και

καθώς και το γεγονός ότι η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην κοινωνία μας,την μικρή στην οποία ζούμε ή στην μεγάλη στην οποία ανήκουμε,είναι αποτέλεσμα εθελοτυφλίας σε προβλήματα που έχουν μεγεθυνθεί από την ίδια αδυναμία των ανθρώπων να συνειδητοποιούν εγκαίρως τις αλλαγές που επιφέρει η καταιγιστική εξέλιξη..

Η αποχαυνωμένη κοινωνία μας πρέπει να πάρει το σκληρό της μάθημα, αν θέλει να εξελιχθεί. Όσο δεν κατανοεί ότι η ίδια παράγει τα εκφυλιστικά φαινόμενα δεν πρόκειται να αλλάξει πορεία προς τα επάνω. Πρέπει να πιάσει πάτο για να σταματήσει και μετά να αρχίσει να ανεβαίνει.
Ευτυχώς (;) υπάρχουν αρκετοί που συμβάλλουν στην κάθετη πτώση και προσωπικά διατηρώ την ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και σε αυτόν τον έρμο τόπο, έστω και έτσι.
Δεν έχω τίποτε άλλο να περιμένω από την κοινωνία που εξαντλεί τον πατριωτισμό της σε πανηγυράκια ωδικά ή ποδοσφαιρικά και κάνει γαργάρες όταν της υφαρπάζουν ζωτικό χώρο. Όταν δεν κατανοεί ότι δεν έχει εχθρό τον μετανάστη αλλά τις συνθήκες που οδήγησαν τον μετανάστη εδώ και με τον τρόπο αυτόν. Όταν δεν κατανοεί πού οδηγεί η σύνδεση της Παιδείας (και όχι της εκπαίδευσης) με την παραγωγή. Όταν επιτρέπει τον εξευτελισμό των ηλικιωμένων.
Τώρα συγχίστηκα και εγώ

[Ευθύμης]

Αγαπητή Ardha Nareswara, δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημά σου. Θέλω να μην είμαι, δεν ξέρω αν είμαι, αλλά μήπως το τελευταίο είναι έμμεση παραδοχή του ότι είμαι; Αν υπήρχε η αντίστοιχη επιλογή, θα έλεγα «δεν ξέρω πόσο είμαι».

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι από μικροί μαθαίνουμε στους «δικούς μας» συνανθρώπους, και αυτό δύσκολα αλλάζει αργότερα. Συγγενείς, συμμαθητές, σύντροφοι, συναθλητές, συμφοιτητές, συμπολίτες, συνάδελφοι, συμπατριώτες κ.ο.κ. Ακόμα και πολλές σχολές εσωτερισμού φαίνεται να συνδράμουν στη διάκριση μεταξύ των ανθρώπων, υποδεικνύοντας σε ένα μέλος να φροντίζει τους αδελφούς του – καλό είναι, αλλά καλύτερο θα ήταν να φρόντιζε κάθε άνθρωπο έτσι. Για να μη μακρυγορώ, όλα τα «συν-» κατευνάζουν τον ανθρώπινο πόνο της μοναξιάς. Από τον ίδιο φόβο γεννάται και ο ρατσισμός. Αν υποθέσουμε ότι στην ανθρώπινη υπόσταση η αγωνία αυτή (της μοναξιάς) παραμένει, όλοι καταλήγουμε να είμαστε σε κάποιο βαθμό ρατσιστές. Όμως, ο Άνθρωπος ανήκει στον καθ’ ένα και σε όλους.

[Ardha Nareswara]

Namaste!
Αγαπητέ Δημήτριε, λες

Εξάλλου, οι απόψεις μας δεν διαμορφώνονται και από τα προσωπικά μας βιώματα σε συνδυασμό με την συσσώρευση της όποιας γνώσης;

και αυτό με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη,απλά θα ήθελα να συμπληρώσω αναφορικά και με αυτό

Έχω την εντύπωση πως στην ουσία πάντα υποκειμενικά μιλάμε, γιατί η παρατήρηση γίνεται με τα δικά μας μάτια και όχι κάποιου άλλου. Απλώς είναι στην δική μας ευχέρεια να έχουμε μάτια και αυτιά ανοικτά και μέσα από τις διάφορες υποκειμενικές αλήθειες να συνθέτουμε και να καταλήγουμε, ενδεχομένως, στην δημιουργία μιας καινούργιας άποψης.

το οποίο επίσης με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη πως τελικά το όποιο υποκειμενικο μας συμπέρασμα χρίζει "αντικειμενικής βαρύτητας"όταν ταιριάζει απόλυτα με τις υποκειμενικές απόψεις άλλων ατόμων που έχουν περάσει από τα ακριβώς ίδια με μας φίλτρα..
Το να μπορούμε να αφήσουμε εαυτόν στην άκρη και να φτάσουμε στο σημείο να δούμε ξεκάθαρα το όποιο πρόβλημα επικρατεί στην μικρή και στη μεγάλη κοινωνία μας (με τους όρους που χρησιμ. στο προηγ. μνμ μου για να το ερμηνεύσω) ως ένα,όταν φτάσουμε να θεωρούμε εαυτόν περισσότερο ως σύνολο-κοινωνία,τότε σίγουρα όλα όσα συμβαίνουν(σε μας τους ιδιους πια)δεν θα μας κάνουν ρατσιστές, επειδή θα είμαστε ρατσιστές προς εμάς τους ίδιους...!

αυτό που λες δλδ:

Με αυτό το πρίσμα, η άποψή μου είναι πως η ειρηνική συνύπαρξη διαφορετικών στοιχείων είναι δυνατή μόνον εάν εντάσσεται στο πλαίσιο που συνθέτουν η αμοιβαιότητα, η ισότητα και ο σεβασμός.

Για να περάσουμε στο θέμα της δολοφονίας-επειδή καθώς σε διαβάζω δεν βρίσκω διαφορές με τα όσα έχω κατά νου ..-

Πιστεύω όντως ότι έχει γίνει ένα μπερδεμένο κουβάρι το όλο θέμα από τις ακατάσχετες φλυαρίες όλων στα παράθυρα//
σήμερα μάλιστα πέρασαν πάλι σε άλλη εκδοχή,αυτή της απαγωγής!
Χαίρομαι που η μητέρα του παιδιού ζήτησε από όλους αυτούς τους "εύκαιρους"(για να χρησιμοποιήσω έναν όρο που θά'λεγε η γιαγιά μου)οιδήμονες που καταστρέφουν κάθε ενδεχόμενο υγειούς έρευνας σε βάρος να την αφήσουν επιτέλους να ησυχάσει,
χαιρομαι που θυμισε σε όλους πως ειναι δικαίωμα της να πιστεύει πως το παιδί της είναι ζωντανό,ακόμη κι αν τα στοιχεια λένε το αντίθετο,χαίρομαι που ένας άνθρωπος ακόμη και με τόσο τραγικό τρόπο λύγισε τους αποχαυνωμένους τηλεθεατές και τους στιγνούς επαγγελματίες κα΄θε είδους,και χαίρομαι που ήρθε από τη ρωσία για να τους δείξει και να τους θυμίσει αξίες που χάνονται στη λήθη του παρελθόντος του νεοέλληνα..


Με αφορμή αυτό θα ήθελα να σημειώσω και κάτι πυ τώρα μου΄ρθε και το έχω ουκ ολίγες φορές παρατηρήσει επειδή εδώ στην Νύμφη που ζω η πόλη είναι γεμάτη με ρώσο-ποντιους ,πέραν των άλλων προσφύγων..
εμένα φίλοι μου οι άνθρωποι αυτοί μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια το χωριό των παπούδων μου και τους ανθρώπους (έλληνες)μιας εποχής έχει περάσει.
---Χθές η φίλη μου η ιέρεια, μου διάβασε ένα υπέροχο κείμενο για όλους εμάς που τώρα είμαστε μεγάλα παιδιά αλλά δεν ξεχάσαμε//κάτι τέτοιο εννοώ---Οι άνθρωποι δούλευαν πολύ ,έκαναν πράξη τα πρώτα υλικά όνειρά τους,επειδή απλά ήθελαν μια καλύτερη ζωή όχι με αυτοσκοπό τους τη ζωή των σελέμπριτι(που είναι μάλλον αδύνατον να ζήσουν όλοι)δούλευαν για τα παιδιά τους,το σαββατοβραδο εβγαιναν βόλτα ,τηνκυριακή πήγαιναν στην εκκλησία με τα "καλά τους" και μετά έτρωγαν όλοι μαζί με τους παπουδες,τα παιδιά δεν ειχαν όλα αυτα που έχουν τώρα αλλά δεν σκότωναν το ένα το άλλο για ένα κινητό...αναρρωτιέμαι αν θα το έκαναν και οι μεγάλοι...! και οι άνθρωποι μιλούσαν απλά,γελούσαν!(αυτό είναι και το κλειδί..)
...για να μην μακρυγορώ(Ζάντοκ βάλε το κείμενο καλή μου,είμαστε τυχεροι που έχουμε τέτοιες αναμνήσεις:)

Ευχομαι να γίνουμε περισσότεροι...


Φίλε μου Ευθύμη λες

«δεν ξέρω πόσο είμαι»

θέλω να σου πω ότι βάζοντας την ψηφοφορία αυτό εννοούσα..
επειδή αν θωρήσω πως δεν είμαι ...θα έρθει σε αντίθεση με την αοστροφή που νοιώθω για όσους είναι..
που σημαίνει πως μάλλον..είμαι ..αλλά με τους ρατσιστές.
λυπάμαι που δεν μπορώ να κατανοήσω απόλυτα(να γίνω σαν αυτούς/να ταυτιστώ) τους ανθρώπους που σκοτώνουν,που ζηλεύουν,που ψευδονται,που υοσκάπτουν,που καταστρέφουν ...που..που..
λυπάμαι που νοιώθω μόνο θλίψη και δεν μπορώ να το αναγάγω σε κάτι διάφορο ..
μερικές φορές νομίζω πως αν είχα τη δύναμη να κάνω αυτήν την ανατροπή θα άλλαζα πολλά στην κοινωνία (σκεπτομενη πως είμαι η κοινωνία)το γεγονός όμως ότι δεν αποδέχομαι αυτήν την πλευρά της κοινωνίας --πραγμα δύσπεπτο και αποκρουστικο ειναι αληθεια-το μόνο που μπορώ να περιμένω είναι η πτώση μου....η πτώση μου μαζί με αυτό που ολοένα και δυναμώνει ..
πόσοι είμαστε αλήθεια;

εύχομαι να γίνουμε περισσότεροι..επειδή σαν νοιώθω μόνη μέσα σε αυτη τη θλίψη που μου δημιουργεί η κατάντια από απέναντι,αυτλη που δεν ταυτίζεται με ό,τι ιδανικο μέσα μου ...δεν αντέχω


σταματάω εδώ //δεν ξέρω κάν τι έχω γράψει..

ευχές
για φως και αγάπη
ΑtmaShakti

[mod]Αγαπητή ΑtmaShakti,
διορθώσαμε τη δημοσίευσή σου
διότι από λάθος είχε επιλεγεί η
"απενεργοποίηση BBcode"
και οι παραθέσεις δεν εμφανίζονταν.

Zadok the priestess[/mod]

[Δημήτριος]

Είμαστε πολλοί, απλώς αυτοί ζουν ανάμεσά μας

Αλλά και λίγοι να είμασταν, υπερτερούμε σε ποιότητα

[Zadok the priestess]

>QBB<

...για να μην μακρυγορώ(Ζάντοκ βάλε το κείμενο καλή μου,είμαστε τυχεροι που έχουμε τέτοιες αναμνήσεις:)

Ευχομαι να γίνουμε περισσότεροι...

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει.
Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος
για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.
Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.
Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.
Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.

Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.

Εμείς είχαμε φίλους.
Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.
Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.
Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!
Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

[qubit]

Πολύ όμορφο το κείμενο που παρέθεσες, Zantok.
"Αφιερωμένο σ' αυτούς που γεννήθηκαν πριν το 1980". Που είναι παραπάνω από 25 δηλαδή. Ταιριάζει μιά χαρά και σ' αυτούς που γεννήθηκαν πριν το 1970. Αν βγάλεις απ' τη μέση το Φιατάκι, που δεν ήταν και πάρα πολύ κοινό αγαθό- ειδικά σ' εκείνους που ζούσαν στις φτωχογειτονιές. Αυτοί πήγαιναν για μπάνιο τα καλοκαίρια με το πούλμαν της γειτονιάς. Επαιζαν στους χωματόδρομους΄, κυλιόντουσαν στο χώμα, που μύριζε βροχίλα, πριν έρθει η βροχή (βροχίλα! τί ωραία μυρωδιά!). Και μύριζε Πάσχα όταν βγάζαν τα λουλούδια τους οι νεραντζιές.
"Είχαν την τύχη να μεγαλώσουν σαν παιδιά."
Κι όταν μεγάλωσαν, έγιναν γονείς. Είμαστε οι γονείς των σημερινών παιδιών, και τα μεγαλώνουμε στη φορμόλη. (Ευθύμη sorry, αν κάνω λάθος στην ουσία. Αυτό το αντιμικροβιακό που βρωμάει εννοώ).
Φοβάμαι πως ούτε οι ψυχίατροι μας σώζουν. Κι αυτοί, της γενιάς μας είναι.

[Ευθύμης]

Εμείς που γεννηθήκαμε μετά το '80, έχουμε την τύχη να μην έχουμε μεγαλώσει ακόμα

(παραμένουμε παιδιά λόγω φορμόλης)

[seth]

Είμαστε οι γονείς των σημερινών παιδιών, και τα μεγαλώνουμε στη φορμόλη.

Και αναρωτιόμουν τί βρωμάει επάνω μου

[Elissaios]

Φιλτάτη Zadok, ποίος έγραψε αυτό το κείμενο;

[Zadok the priestess]

O άγνωστος... στρατιώτης

Ειλικρινά δεν ξέρω.

[Δημήτριος]

Αναφορικά με το κείμενο, κυκλοφορεί ευρέως, το είδα στον "Ελεύθερο Τύπο", το άκουσα να διαβάζεται και από τον "Sky 100,4". Είναι αγνώστου πατρός...

[Zadok the priestess]

«ΕΓΡΑΨΑ την επιστολή γιατί ήθελα να αφυπνίσω τους γονείς», λέει ο 13χρονος Αλέξανδρος

Ακούει κανείς;

Του ΘΩΜΑ ΤΣΑΤΣΗ

Ο Αλέξανδρος πηγαίνει στην πρώτη Γυμνασίου, μαθαίνει αγγλικά, παίζει μπάσκετ και τένις. Διαβάζει αρκετά και γράφει ακόμη περισσότερο. Χαμογελαστός και ευγενικός. Μόλις τελείωσε τα μαθήματά του χθες το βράδυ κάθισε στον καναπέ στο καθιστικό του σπιτιού του απέναντι από τη μητέρα του και απαντούσε στις ερωτήσεις:

[img=right]http://www.enet.gr/online/dspphoto?id=163962[/img]«Εγραψα την επιστολή γιατί θα ήθελα να αφυπνίσω τους γονείς. Τους γονείς που πρέπει να μιλάνε περισσότερο με τα παιδιά τους, τους γονείς που αφιερώνουν λίγο χρόνο στα παιδιά τους, τους γονείς που όταν τα παιδιά ζητάνε να βγούνε μια βόλτα απαντούν: "Δεν έχω χρόνο να πάμε βόλτα, μπορώ όμως να σου κάνω ένα δώρο". Σ' αυτούς τους γονείς γράφω την επιστολή μου».

Τα ερεθίσματα για όσα γράφει στο γράμμα που έστειλε στην «Ε» τα έλαβε από τη μητέρα του. «Δεν βλέπω τηλεόραση. Πολλά απ' όσα μεταδίδονται, η μητέρα μου λέει ότι είναι απαγορευμένα για την ηλικία μου. Οσα έμαθα για τον Αλεξ στη Βέροια ή όσα έγιναν πρόσφατα στην Εύβοια τα πληροφορήθηκα μέσω της μητέρας μου», εξηγεί ο ίδιος. Από όσα μας περιέγραψε δεν γνωρίζει λεπτομέρειες. Εμαθε πολλά όμως για τον περίγυρο. Αναρωτήθηκε γιατί όλα όσα κουβεντιάζει με τους φίλους του δεν συμβαίνουν στο σπίτι του.

Και όλα τ' άλλα που γράφεις, για τα παιδιά και την παραβατικότητα πώς τα σκέφτηκες;

«Αυτό ήθελα να τονίσω. Μιλάω με τους συμμαθητές μου και τους φίλους μου στο σχολείο. Αρχισαν τώρα όλοι να μιλούν για παραβατικότητα. Αυτό που θέλω να πω και γράφω κιόλας είναι ότι οι γονείς είναι εκείνοι που είναι παραβατικοί. Δεν είναι τα παιδιά». Και ξεδιπλώνει με δικά του λόγια τους γονείς που «δεν μιλούν με τα παιδιά τους» ή τα δωροδοκούν για να μην τα πάνε βόλτα.

Η ημέρα του 13χρονου μαθητή της πρώτης Γυμνασίου είναι συνηθισμένη. Σχολείο και στη συνέχεια σπίτι για διάβασμα. Από φροντιστήριο πάει μόνο αγγλικά. Σε κανένα άλλο μάθημα. «Δεν μου χρειάζεται φροντιστήριο. Το μάθημα στο σχολείο είναι αρκετό», λέει. Η μονοτονία σπάει από το μπάσκετ και το τένις που αγαπάει και μαθαίνει.

Οταν μεγαλώσει θέλει να ασχοληθεί με την αρχαιολογία ή γιατί όχι να γίνει συγγραφέας. «Σκέφτομαι διάφορα», λέει με την παιδική αμηχανία ενός παιδιού της ηλικίας του.

Η εικόνα που έχει σχηματίσει ο Αλέξανδρος απ' όσα διαβάζει, ακούει και συζητάει εδώ και μήνες για άλλα παιδιά που πρωταγωνιστούν σε υποθέσεις που τα μέσα ενημέρωσης έχουν αναδείξει, είναι ότι οι γονείς ευθύνονται. Οχι τα παιδιά - «πρωταγωνιστές».

Η επιστολή αποπνέει την αθωότητα ενός παιδιού 13 χρόνων, έχει ορθογραφικά και συντακτικά λάθη που διορθώθηκαν, είναι όμως γεμάτη αλήθειες που θα φέρουν σε δύσκολη θέση όλους εκείνους στους οποίους ο Αλέξανδρος απευθύνεται. Ο μικρός περιγράφει μ' έναν δικό του τρόπο τις αιτίες που τον οδήγησαν να γράψει αυτό το γράμμα που περιγράφει τον «άρρωστο κόσμο που κατοικεί στο ελληνόφωνο κρατίδιο με χαμένη μνήμη». Χρειάστηκε μία εβδομάδα να τελειώσει το κείμενο που έστειλε στην «Ε». «Είμαι παιδί και χρειάζομαι χρόνο. Γράφω ένα κομμάτι κάθε ημέρα», λέει αφοπλιστικά.

Αναμφισβήτητα σε ό,τι αφορά την πιο συγκλονιστική είδηση από τον Τύπο και την τηλεόραση μέσα στο 2006 πρέπει να είναι η εξαφάνιση του συνομήλικού μου και συνονόματού μου Αλέξανδρου από τη Βέροια και η ιστορία με τον βιασμό μιας μαθήτριας της Αμαρύνθου.

Τα μαντάτα δυσάρεστα. Οι εμπλεκόμενοι, παιδιά της δικής μου ηλικίας, και τα σενάρια εφιαλτικά.

Οι συναισθηματικές διαταραχές μέσα στην ελληνική οικογένεια μεγάλες, και μια μανία να ανακαλύψουν συμπτώματα παραβατικά στα παιδιά τους.

Η νέα λέξη που πιπιλίζουν σαν καραμέλα οι μεγάλοι είναι η παραβατικότητα.

Η νέα μόδα που κατασκευάζουν οι επιστήμονες για να φωτογραφίσουν ένα παιδί άτακτο, κακό, είναι η λεξοπαραβατική.

Ξαφνικά, κρίνονται - απορρίπτονται παιδιά που μέχρι σήμερα ήταν λίγο πιο ζωηρά ή παιδιά από ξένες χώρες με άλλη κουλτούρα.

Ολα αυτά συμπληρώνονται με εκφράσεις υποτιμητικές και με πολύ πολύ μυστήριο. Σε ερώτηση που θα θέσουμε εμείς οι μικρότεροι: Γιατί τόση υστερία έτσι ξαφνικά; Τόση ευαισθησία; Σπεύδουν να μας απαντήσουν ότι το κάνουν από ενδιαφέρον ουσιαστικό και αγάπη.

Ας μην τρελαθούμε, αγαπητοί μου γονείς, ανεκπαίδευτοι κατά τα άλλα. Από εσάς ξεκινά το πρόβλημα.

Ναι, σε σας μιλάω. Δεν γεννιέται κανείς έτσι ξαφνικά παραβάτης, ούτε μας χτύπησε ίωση παραβατικότητας από τη μια στιγμή στην άλλη.

Εσείς μας την εισάγετε μαζί με τα επώνυμα ρούχα - τα ακριβά αυτοκίνητα - τα σπίτια με τις πισίνες. Μέσα από την τηλεόραση - τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που μας επιβραβεύουν με μπόνους, με έναν όρο, να σκοτώσουμε όλο και πιο πολλούς. Τέλος, μέσα από την αλλοδαπή ανεκπαίδευτη προβληματική baby sitter.

Θα σας θέσω κάποιες ερωτήσεις και αν έχετε θάρρος απαντήστε μας.

Πείτε μου, αν έχετε Θεό, πότε καθήσαμε στον καναπέ με παρατεταμένη αγκαλιά και χωρίς την πίεση του χρόνου του στρες σαν οικογένεια να μιλήσουμε για τους προβληματισμούς μας;

Να μιλήσουμε για ανθρώπους του πνεύματος και για την πρόοδο της επιστήμης;

Να τρέξουμε στη φύση;

Αφήστε, εγώ θα σας πω, γιατί από τρελό και από παιδί μόνο ακούς την αλήθεια.

Ποτέ. Με ακούτε. Ποτέ. Κάποτε όμως γινότανε. Τότε που υπήρχε το απόλυτο μέτρο σύγκρισης. Κάποτε, που συμβιβαζόσαστε με τη φτώχεια, αλλά ήσαστε ευτυχισμένοι γιατί ήσαστε τίμιοι. Αξιοπρεπείς. Δεν απορρίπτατε αξίες καθημερινές και η ζωή σας είχε χρώμα, γράφατε ποιήματα, διηγήματα την ώρα της δουλειάς.

Χωρίς να έχετε τίποτα, τα είχατε όλα.

Σήμερα παραβιάσατε τη συνείδηση, παύσατε μέσα σας να υποκαθιστάτε το θαυμαστικό με το ερωτηματικό.

Σήμερα εγκλωβιστήκατε στην καταλυτική αποχαύνωση.

Οι ανάγκες σας είναι άλλες. Τα θέλετε όλα χωρίς να μετράτε την τσέπη σας, αλλά τον εγωισμό σας.

Και να τα ακριβά αυτοκίνητα, τα ακριβά ρούχα. Και να τα δάνεια και οι λογαριασμοί.

Ψέματα λέω; Αν λέω, να με κάψει ο Θεός.

Αλήθεια δεν είναι πως όπου βρεθείτε μιλάτε για μια Λάμπρου, μια Μπεζαντάκου και ένα νινί που σέρνει καράβια; Αλήθεια δεν είναι πως μιλάτε για παρανομίες και για εύκολο χρήμα; - ναρκωτικά - σεξ - αδικία - όπλα - θάνατο - fame story; Αυθάδεια και όλα αυτά μπροστά μας; Αυτό για σας λέγεται παιδεία, κουλτούρα;

Αχ άρρωστε κόσμε, που κατοικείς στο ελληνόφωνο κρατίδιο με χαμένη μνήμη. Αχ! γονείς εσείς, ανεκπαίδευτοι και σαλταρισμένοι, ξύλο που σας χρειάζεται. Πέστε μου, για να μην τα πάρω, πότε είχαμε γονική παρουσία εμείς τα παιδιά του 21ου αιώνα; Πότε καθήσαμε ήρεμα στα γόνατά σας, έτσι, για να γνωριστούμε καλύτερα, να ανοίξουμε ένα βιβλίο του Καβάφη, του Ρίτσου, έναν Καζαντζάκη; Σαν εκείνο να δεις που διάβαζε η γιαγιά μας σε σας, «Ενα παιδί μετράει τα άστρα». Ποτέ. Ναι, ποτέ. Μας ακούτε νεοέλληνες και τσιφτετέλληνες γονείς; Ποτέ. Μας εκπαιδεύσατε να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς αισθητική. Σε έναν κόσμο που κερδίζετε με τη δύναμη της υποταγής, του φόβου, του όπλου, τη μαγκιά και την πνευματική μιζέρια.

Αλλά όταν έρθει η ώρα να δείτε κατάμουτρα το δημιουργικό σας χάλι, την κατάντια σας, αντί να προσπαθήσετε να επανορθώσετε, λέτε πως δεν μας αναγνωρίζετε.

Προς Θεού τόσο εγωισμός, μα τόσο...

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

13 ετών

Μαθητής Α'τάξη Γυμνασίου

Βουλιαγμένης





ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/11/2006