Δεν είναι εδώ Βαλκάνια! (Ύπαρξη)

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

[center]Αχ! τα λουλούδια τώρα, ντρέπονται για την ώρα

που έπεσες σαν Μυστήριο, στο Έσχατο Έργαστήριο,

κι έκανες την Αγάπη - Τρελή 'σαι απ' το σκοτάδι! -

ν' ακούγεται στον Άδη, σαν πένθιμο εμβατήριο.[/center]

Θα επανέλθω παίδες! Ευτυχείτε!

(τουτ' έστιν : Αναληφθείτε, Καταληφθείτε αλλά μην Διαλυθείτε! Αληθεύειν, Aληθεύειν και τα Πάντα Κυριεύειν!)

Deva Parinito

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

Πόστο ... αλά Βαγκ Γκονγκ!

>QBB<
[center]"Με πολύ πόνο και αίμα των πεφωτισμένων, που συνειδητά θυσιάζονταν για να σπρώξουν προς τα εμπρός την άγρια ως σήμερα πνευματικά μάζα ανθρωποειδών έστω για 5 εκατοστά… "
Epsylon[/center]
[center]Τα ... Νέγρικα

Νέγρο Χριστό, ζωγράφισε ο Τζακ,
ο Νέγρος ο ζωγράφος με την χρυσή καρδιά,
ο Τζακ που 'ναι γνωστός σε όλο το Καρτιέ Λατέν.

Τι ξέρουν οι λευκοί απ' τον Χριστό
Τι ξέρουν απ' τα πάθη του, Τι ξέρουν

Νέγρο Χριστό, ζωγράφισε ο Τζακ,
και τον παρακαλούσε απ' όλους τους κρυφά,
τον νέγρο τον Χριστό, 'κει πέρα στο Καρτιέ Λατέν.

Τι ξέρουν οι λευκοί απ' τον Χριστό
Τι ξέρουν απ' τα πάθη του, Τι ξέρουν

Νέγρο Χριστό,και δίπλα του τον Τζακ,
τον βρήκαν κρεμασμένο, παιδιού χρυσή καρδιά,
κι όλοι είπαν ο τρελός σε όλο το Καρτιέ Λατέν.
[/center]


Deva Parinito



Υ.Γ Και μετά ... τυπώστέ το, σε λευκό Η μαύρο χαρτί (δεν έχει σημασία η σειρά που θα επιλέξετε δηλ. αν θα το τυπώσετε πρώτα σε λευκό ή πρώτα σε μαύρο). Θα δείτε πως λέει ΤΟ ΙΔΙΟ! Γεια σου ρε mystica.gr!

[center] Καλημέρα σύντροφοι! Καλημέρα σύντροφοι![/center]

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

[center]Όσο η σιωπή είναι χρυσός

τόσο του νέγρου ο ιδρώς,

για τον λευκό είν' θησαυρός,

στράφι του νέγρου ο θυμός[/center]



Deva

[Ladyhawk]

>QBB<

Η απορία που μου μένει έχει να κάνει με την «άσκηση εξουσίας χωρίς νόημα» που ανέφερε η Ladyhawk. Η άσκηση βίας (γιατί αυτό είναι η οποιαδήποτε εξουσία όπως και αν εξασκείται) θεωρητικά τουλάχιστον δεν συνάδει με τις προοπτικές που διαμορφώνονται στον παρόντα χώρο, είτε είναι με νόημα είτε χωρίς. Θεωρητικά πάντα, τα μέλη της Αγοράς, από ό,τι έχω καταλάβει από την επτάμηνη παρακολούθηση των συζητήσεων και των αντιπαραθέσεων (που ενίοτε φθάνουν σε σημείο που από κάποιους να ορίζονται ως ανάρμοστες), έχουν ως βασικό τους χαρακτηριστικό την ευγένεια, την καλή προαίρεση και την διάθεση να αναδείξουν όχι την δική τους αλήθεια αλλά να συνεισφέρουν στην αναζήτηση της αλήθειας, έστω και με τραχύ τρόπο ενίοτε.

Αγαπητέ Δημήτριε,

Δεν αντιλαμβάνομαι που ακριβώς είναι η απορία σου.
Τα λόγια σου όσον αφορά την αγορά μας και τα μέλη με βρίσκουν σύμφωνη και δεν νομίζω να είπα κάτι διαφορετικό.

Όπως ανέφερα σε προηγούμενο post κανείς μας δεν οραματίστηκε να δημιουργήσει ένα χώρο που να ασκεί την τυχόν εξουσία που μπορεί να έχει χωρίς λόγο.

Όταν αυτή κρίνεται απαραίτητη εφαρμόζεται με τον κατάλληλο τρόπο και όλα συνεχίζουν να κυλούν ομαλά.

Το να κλειδώνονται μέλη και να σβήνονται post δεν είναι το ζητούμενο σε καμία περίπτωση μιας και αυτό δεν έχει να προσφέρει τίποτα σε κανέναν.

Είμαστε εδώ για να αναζητήσουμε για να εκφράσουμε τυχόν προβληματισμούς μας, να ανταλλάξουμε απόψεις και όλα αυτά να βοηθήσουν τον καθένα ξεχωριστά να κάνει ένα βηματάκι μπροστά.

[NEHEMAUT]

Είμαστε εδώ για να αναζητήσουμε για να εκφράσουμε τυχόν προβληματισμούς μας, να ανταλλάξουμε απόψεις και όλα αυτά να βοηθήσουν τον καθένα ξεχωριστά να κάνει ένα βηματάκι μπροστά

Μιας και σήμερα είναι απο τις σπάνιες φορές που η μοναχικότητα μου διακατέχεται απο ομαδική διάθεση, χαιρετώ την πρόταση της παράθεσης και εκφράζω την χαρά μου και την αισιοδοξία μου για αυτήν.

Με αγάπη

[Δημήτριος]

>QBB<

Αγαπητέ Δημήτριε,

Δεν αντιλαμβάνομαι που ακριβώς είναι η απορία σου

Αγαπητή Ladyhawk, παρανόησα.
Ξαναδιάβασα το κείμενό σου και διαπίστωσα ότι την ώρα που το πρωτοδιάβασα η δυνατότητα αντίληψής μου προφανώς και ήταν πιο μειωμένη από ό,τι συνηθίζει.
Θεώρησε το κείμενό μου ως μη γραφέν

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

[center]

Ποτέ μου εγώ την θάλασσα, στα μάτια δεν την είδα,

μα ξέρω για τα πάθη της, καλύτερα απ' την ίδια!

Καλημέρα ξενυχτισμένα μου πουλιά!
[/center]



Deva Parinito

*Zadok, όχι, όχι, όχι!

[Ladyhawk]

Αγαπητέ Δημήτριε,

Αφού δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και καμία απορία όλα είναι καλά και συνεχίζουμε ....

Καλημέρα σε όλους σας

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

[center]

Το χρήμα πάει στο χρήμα.
Η φωτιά με την φωτιά.
Η Αγάπη είναι Νόμος,
στην καρδιά ξαναγυρνά.

Ναι στο Ναι
&
Ναι στο Όχι

Αϊντε να 'βγουμε απ' την κόγχη
του μυαλού την τρομερή.

Ναι στο Ναι
&
Ναι στο Όχι

Η Ψυχή σπάει την απόχη
και τα Πάντα

Πάντα ρει!

Τώρα πετάω, τώρα πετάω,
τώρα πετάω με τον γλάρο Ιωνάθαν,
πολύ πιο πάνω, πολύ πιο πάνω,
πολύ πιο πάνω από 'κείνα που με 'μάθαν.

Έλα κι εσύ, μαζί!

[/center]

Καλημέρα παίδες!

Deva Parinito

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

Παρασκευή, 19 του Μάη 2006, Θεσσαλονίκη

Όσο κάποιοι θα διοργανώνουν μπαρουφικές ημερίδες με Ατλαντίδια (για να μην τίποτ' άλλο δηλ) θέματα, εγώ θα συνεχίζω να επισκέπτομαι τον Άθω.

Στην Μονή Κωνσταμονίτου ή Κασταμονίτου λοιπόν στο περιβόλι της Παναγιάς, θα βρίσκομαι αυτό το σ/β, όπου έχει ετοιμαστεί ένα μικρό γλέντι (με άφθονο τσίπουρο!) από τους μοναχούς. Το γλέντι κατόπιν δικής μου παρέμβασης - και επί της ευκαιρίας της εορτής των Κωνσταντίνου & Ελένης - θα γίνει προς τιμήν μιας Ελένης, που ήδη αρχίζει να κατανοεί - κατανοεί ? - την πεντακάθαρη και απυρόβλητη συνέχεια του "γίγνεσθαι" και της μοναδικής, ακέραιας και αραχνοϋφαντης Αλήθειας. Τις ευχόμαστε εκ βάθους καρδίας να συνεχίζει να εργάζεται με τον εαυτό της και να είναι πάντα καλά και ευτυχισμένη. Τα ποτήρια θα υψωθούν για την υγειά της, οι καλογέροι θα χορέψουν για πάρτη της κι ένας ντέβα θα προσεύχεται σιωπηλά, γι' αυτήν και για την οικογένειά της. Θα συζητηθούν πολλά θέματα, όπως αυτό της Γιουροβίζιον που μας "απειλεί" το Σάββατο, και επίσης - εδώ θέλω την προσοχή σας - θα μελετηθούν στο τάβλι όλες οι "ενεργειακές επιθέσεις" των Ακροπολιστών. (Αγάπες μου, υψώστε τις "ασπίδες" σας, γιατί δεν σας βλέπω καλά αυτό το σ/β) Θα ετοιμαστούν επίσης κομποσκοίνια και χαϊμαλιά, δαχτυλίδια και μαγικά μενταγιόν, για να τους τα κάνω δώρο όταν με το καλό τους ξαναδώ. Ο Ηγούμενος της μονής, master με δέκα νταν στο "φεύγα", ήδη από τώρα ετοιμάζεται να ρίξει και τα δέκα νταν στο κεφάλι των αναξιοπαθούντων άσχετων που επειδή διάβασαν πέντ - έξι βιβλία "εσωτερισμού", νομίζουν πως είναι και μύστες.

Τι να γίνει ?

[center]Άλλοι στην Γιουροβίζιον / κι άλλοι στην Γκλομπαλβίζιον![/center]


Καλό Σαββατοκύριακο & χρόνια πολλά στους εορτάζοντες...

Deva Parinito

A! Θα σας φέρω και φωτογραφίες!

Ακροπολιστές μου, επειδή ο τόπος είναι ιερός, όπως λέει κι ο Χαϊλάντερ, δυστυχώς για σας δεν θα μπορέσετε να μου πάρετε το κεφάλι ούτε αυτό το Σαββατοκύριακο. Αντιθέτως, εγώ θα μπορέσω, διότι εγώ ... δεν είμαι Χαϊλάντερ. Ε, για τις Ακροπολίστριες τι να πω ? Το μέρος που θα πάω είναι ... Άβατον!

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

Σαλόμ!

[center]Άθως ο εμός

Αγιονορείτες καλογήροι, 'στήσαν χορό & πανηγύρι.
Να! κι ένας ντέβα στον χορό τους, να κουβαλάει τον σταυρό τους.

Απ' την ζωή μου κόμπους λύνω, κι εκείνοι "παίδες εν καμίνω".
Σαν μαύρες νύφες στο σκοτάδι, γύρω απ' το φωτεινό σημάδι.

Που να 'βρω γη να κατοικήσω, ν' ακούω των αγγέλων ίσο.
Μικρό νησί η οικουμένη κι ο Άθως φλόγα που επιμένει.
[/center]

Την ευλογία μου παίδες!

Άλλο θέμα.

[center]Ζάρι, πούλια και τάβλι[/center]

Αυτές οι μικρές γουλιές από το τσίπουρο του γέροντα Στέφανου, σερβιρισμένες εκτός νοηματικού πλαισίου και απογυμνωμένες απο τις συνηθισμένες του αστείες γαρνιτούρες, είναι, παρ' όλα αυτά, μεθυστικές και, για μένα, ψυχοθρεπτικές. Σε μεγαλύτερες γουλιές, το ρόφημά του μπορεί να θεραπεύσει ακόμη και τα έλκη από τα οποία αιμορραγεί ο σύγχρονος κόσμος.

Τα προβλήματά μας σήμερα είναι πιο πολύπλοκα και πιο απειλητικά από κάθε άλλη στιγμή στην ιστορία. Δυστυχώς, δεν μπορούμε καν να αρχίσουμε να τα λύνουμε, γιατί ο προσανατολισμός μας μέσα στην πραγματικότητα είναι πιο χαμηλός από την πίεση αίματος ενός χιονάνθρωπου. Κοιτάζουμε αλλήθωρα την ύπαρξη μέσα από χοντρά πέπλα προσωπικής και κοινωνικής άγνοιας, σκεπασμένα από ακόμη πιο αδιαφανή στρώματα παραπληροφόρησης, που τόσο ευγενικά μας παρέχουν το κράτος, η εκκλησία και οι επιχειρήσεις (που συχνά είναι ένα και το αυτό). Η διαφορά ανάμεσα σε μας και την Έλεν Κέλερ ήταν ότι αυτή ήξερε ότι είναι κουφή και τυφλή.

Τα βαθιά προβλήματα χρειάζονται ριζοσπαστικές λύσεις. Οι συμβατικοί πολιτικοί είναι πολύ χοντροκέφαλοι για να συλλάβουν ριζοσπαστικές λύσεις και πολύ μικρόψυχοι για να τις εφαρμόσουν αν μπορούσαν, ενώ οι πολιτικοί επαναστάτες, όσο καλοπροαίρετοι κι αν είναι, τελικά έχουν να προσφέρουν μόνο αιματοχυσία, μετά την οποία ακολουθεί ένας ακόμη γύρος καταπίεσης.

Για να αλλάξουμε αληθινά τις συνθήκες, πρέπει να αλλάξουμε τον εαυτό μας - φιλοσοφικά, ψυχολογικά και ίσως, βιολογικά. Το πρώτο βήμα σε αυτές τις μεταλλαγές/μεταλλαγές/μεταλλαγές θα συνίσταται κυρίως στο να σκίσουμε τα πέπλα για να μπορέσουμε να δούμε τον εαυτό μας ως εκείνον τον μυστηριώδη Άλλον που κατά πάσα πιθανότητα είμαστε τώρα και μπορεί να ήμαστε πάντα στο παρελθόν. Ο πατέρας Στέφανος ο Ράφτης έχει το πιο κοφτερό ψαλίδι στον Άθω. Και είναι ανοιχτός Κυριακές και γιορτές. Αφού σχιστούν τα πέπλα, ο καθένας από μας μπορεί επιτέλους να αρχίσει να ασχολείται με την αυτοκατευθυνόμενη μεταλλαξιογένεσή του.

Με την δική του μοναδικά εγκόσμια μορφή εσχατολογικής ευφορίας, ο γέροντας Στέφανος μας καλεί σε μια Ημέρα Κρίσης με την οποία μπορούμε να ζήσουμε. Φροντίστε να είστε εκεί, αλλιώς θα ... τετραγωνιστείτε!

Άλλο θέμα.

Οι θεοσοφιστές βάλθηκαν να με προσαρτήσουν στην αμερικάνικου τύπου εξάρτησή τους. Πότε επιτέλους θα καταλάβεις τζογούλα μου πως δεν είμαι εξάρτημα ? Κοίτα Ασπασία μου:

Πέρασα από το σπίτι του Σατανά.
Απλώς έτυχε να είμαι στην γειτονιά.
Ο Σατανάς κατέβηκε κάτω με μπουφάν Χάρλεϋ.
Η αύρα του ήταν σαν καμένο λάστιχο,
αλλά το χαμόγελό του μπορούσε να ζωγραφίσει την ανατολή,
πάνω σε τοίχο καρβουνιάρικου.
"Βλέπω ότι γνώρισες την Επιθυμία
και την Εκπλήρωση", μου είπε,
γυαλίζοντας το μονόκλ του με
ένα κουρέλι πιτσιλισμένο αίματα.
"Η Μεταμέλεια φτιάχνει καφέ στην κουζίνα".

Κοπρέντε ?

Δώρο για σένα Άσπα μου. Ελπίζω να σ' αρέσουν.

[center]Τρία χαϊκού

Καφέ αράχνη που κρέμεται.
Από ένα μόνο νήμα.
Πάνω κάτω, πάνω κάτω.
Γιο-γιο Ζεν.



***


Έχτισαν τις φωλιές τους
στις καμινάδες της καρδιάς μου,
εκείνα τα χελιδόνια που έχασες.



***


Όπου κι αν πηγαίνει,
εκείνο το φάντασμα είναι πάντα πίσω της :
A! κορδόνι του στριγκ![/center]




Deva Parinito



Υ. Γ Αν δεν τρυπώσετε βαθύτερα σε αυτό το σεμνό αν και ασυνήθιστο πόστο, τι άλλο θα μπορούσατε να κάνετε με τον εαυτό σας αυτό το απόβραδο (Δεν χρειάζεται να το απαντήσετε αυτό).

[center]Η καρδιά μου δεν είναι κανίς![/center]

[center]Τα τάγματα, τα τάγματα / είναι συντρηπτικά κατάγματα*[/center]

*εξωτερική οστεοσύνθεση με δακτύλιους ILLIZAROV.

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

[center]:) [/center]

Την πρώτη φορά που με τσίμπησε μύγα τσετσέ (Άου! Ρε γαμώ το! Πονάνε αυτά τα καθίκια!), ήμουν σίγουρος ότι σε λίγες μέρες, αν όχι σε ώρες, θα άρχιζε να με παίρνει ο ύπνος, να ροχαλίζω πάνω στην δουλειά, να ονειρεύομαι πάνω στην βάρδια, να χασμουριέμαι σαν χεβιμεταλάς σε πιάνο μπαρ, άλλο ένα κοιμισμένο θύμα της φοβερής & τρομερής "αρρώστειας του ύπνου".

Στις 4 εβδομάδες που έμεινα στην συνέχεια στο Βάλινορ, η τρυφερή μου σάρκα τρυπήθηκε και το εκλεκτό μου αίμα ρουφήχθηκε από σαράντα τουλάχιστον μύγες τσετσέ, χωρίς θλιβερές συνέπειες ως τώρα - αν και πρέπει να ομολογήσω ότι καθώς γράφω αυτή την αφήγηση, αρχίζει να με πιάνει μια πολύ πολύ μικρή νύστα. Αν με πάρει ο ύπνος στην μέση μιας πρότασης (μια εμπειρία κατά πάσα πιθανότητα όχι ασυνήθιστη για μερικούς αναγνώστες μου), θέλω να δηλώσω ό,τι δεν μετανιώνω. Το θανάσιμο νανούρισμα της μολυσμένης τσετσέ (της μύγας με το πιο ρομαντικό όνομα) είναι ίσως προτιμότερο από τον αναισθητικό βόμβο των κομπιούτερς, της οδικής κυκλοφορίας και της τηλεόρασης. Και η άγρια, καυτή ομορφιά του Βάλινορ, αξίζει σχεδόν κάθε κίνδυνο.

[center]:) [/center]

[center]Ποιο είναι το νόημα της ζωής [/center]

Ο σκοπός μας είναι να εξελισσόμαστε συνειδητά και σκόπιμα προς μια σοφή, πιο απελευθερωμένη και πιο φωτεινή κατάσταση ύπαρξης . Να επιστρέψουμε στην Εδέμ, να συμφιλιωθούμε με το φίδι και να στήσουμε τους υπολογιστές μας ανάμεσα σε άγριες μηλιές.

Κατά βάθος, όλοι γνωρίζουμε μάλλον ότι το πραγματικό μας έργο είναι κάποια μορφή μυστικιστικής εξέλιξης, μια συνένωση με την θεότητα, με την αγάπη. Όμως καταπιέζουμε δραστικά αυτή την ιδέα γιατί, αν την δεχτούμε, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι πολιτικές μας παλινδρομήσεις, τα θρησκευτικά μας δόγματα, οι κοινωνικές μας φιλοδοξίες και τα οικονομικά μας τερτίπια δεν είναι απλώς αντιπαραγωγικά, αλλά ασήμαντα. Η αποστολή μας είναι να αποβάλουμε αυτές τις άσκοπες ενασχολήσεις και να επωμιστούμε πάλι το αρχέγονο φορτίο της ανεξάντλητης έκστασης. Ή, αν δεν γίνεται αυτό, να χτυπήσουμε ένα μισόκιλο τσίπουρο άνευ γλυκάνισου και έναν γαύρο στα κάρβουνα...

[center]:) [/center]

[center]Η καρδιά μου δεν είναι κανίς
Ολόκληρο το Τραγούδι

Η αγάπη μου σε κοιτά καθώς κοιμάσαι απ' το παράθυρο,
δεν την ακούς την πόρτα σου να γρατσουνά ?
Η αγάπη μου ουρλιάζει στην Πανσέληνο,
δεν είναι για πούλημα σε μαγαζιά.

Η αγάπη μου είναι άγρια, δεν παίρνει από εκπαίδευση,
κόλπα να κάνει για δική σου διασκέδαση,
το λουρί και το στεφάνι μην ψάχνεις να βρεις:
η καρδιά μου δεν είναι κανίς.

Η αγάπη μου είναι άγρια, δεσποινίς,
σε δειλούς και σε παιδιά δεν θα την βρεις,
είναι καυτή, όχι αθώα κι αβλαβής,
μην της φέρεσαι σαν να 'ναι κανίς.

Μπορείς να εκπαιδεύσεις το κουτάβι και την γάτα σου
ή και κουνέλια άμα θέλεις με το ζόρι.
Άλλοι σκουπίζουνε τις μπότες στο χαλάκι σου,
μα η αγάπη έχει συνήθειες κακές και δεν τις κόβει.

Το πάθος στις σκιές πάει και κρύβεται,
βγαίνει κρυφά και σε δαγκώνει πριν το δεις.
Στα πίσω πόδια εκληπαρώντας δεν σηκώνεται :
Η καρδιά μου δεν είναι κανίς.

Η αγάπη μου είναι άγρια, δεσποινίς,
σε δειλούς και σε παιδιά δεν θα την βρεις,
είναι γλυκιά, μα υποστάθμης χαμηλής,
μην την πάρεις για κανίς.

Η αγάπη τρέχει λεύτερη σαν λύκος ή κοπρίτης,
δεν ψάχνει αφέντη να της περάσει το λουρί της,
γι' αυτό μην της δένεις κορδελίτσες στο λαιμό,
γιατί θα ψάχνεις να την βρεις μες στον μπουχό.
Μ' αρέσει η φάτσα σου, μ' αρέσει η μυρωδιά σου.
Δικό σου θέλω να μ' έχεις στην καρδιά σου,
μη μου πετάς εμένα κόκαλα στην άκρη της αυλής.
Η καρδιά μου δεν είναι κανίς.

Η αγάπη μου είναι άγρια, δεσποινίς,
σε δειλούς και σε παιδιά δεν θα την βρεις,
είναι καυτή, όχι αθώα κι αβλαβής,
μην της φέρεσαι σαν να 'ναι κανίς

(απαγγελία)

Δεν είναι σκυλάκι σαλονιού.
Δε φοράει κολάρο με μπιζού.
Μην διανοηθείς να τη βγάλεις "Λουλού".


[/center]

Deva Parinito

[lorenzo]

Ένα καλό βιβλίο ή ένα ενδιαφέρον άρθρο σε ένα περιοδικό ,
είναι η καλύτερη παρέα για τις μικρές και μοναχικές νυχτερινές ώρες ,
που μπορείς να μοιραστείς εσύ και το μυαλό σου.
Το μυαλό σου να σε ταξιδεύει ελεύθερο
με τη μυρωδιά του φρέσκου καφέ και το τσιγάρο να καιει στο τασάκι ,
λιβάνι στην έμπνευση !
Δίπλα σου το στυλό και το χαρτί , να κρατάς σημειώσεις
και η μουσική να γεμίζει το τοπίο με την παρουσία της .
Όλοι οι άλλοι να κοιμόνται (έκτός από σένα και κάτι άλλα φαντάσματα )
και συ σαν κολασμένος να γυρνάς από σελίδα σε σελίδα
και σα να πίνεις αίμα από τα ίχνη που άφησαν κάποιοι άλλοι κολασμένοι πριν από σένα .



Πίνεις αίμα και σου πίνουν, έτσι καθώς ανασταίνεις κάποιους
που πέρασαν από τον υλικό κόσμο μας, σε άλλα επίπεδα πνευματικά ,
αφήνοντάς μας την αγωνία τους .
Κάποιους που με έκπληξη , πολλές φορές , ανακαλύπτεις πόσο ίδιοι με σένα είναι .
Σου τραβούν συνεχώς κουρτίνες μπρος από τα μάτια σου
αποκαλύπτοντας πόσο πιο απλά είναι όλα αλλά και πόσο σύνθετα .
Ανακαλύπτεις το σύμπαν μέσα σε μια σκόνη , που δεν είναι ούτε καν ορατή .
Ανακαλύπτεις το σύμπαν μέσα σου και μέσα στα όνειρά σου .
Νιώθεις το σύμπαν μέσα σου να γεννιέται και να πεθαίνει συνεχώς .
Και είσαι σίγουρος ότι σα κι εσένα υπήρχαν , υπάρχουν και θα υπάρξουν χιλιάδες .
Είσαι ο ένας αλλά και μέρος του όλου .
Είσαι μία σκόνη μη ορατή αλλά ταυτόχρονα όλο το σύμπαν .

[Elissaios]

Γεια σου Lorenzo! :)

[lorenzo]

Μέσα στα δάχτυλά μου ένα φτερούγισμα, ένα ξαφνικό μούδιασμα και μια χαρά όλα αυτά με κάνουν να θέλω να ξαναγεννηθώ.
Όλα μπερδεμένα απόψε, όλα τα γνωστά πράγματα μου φωνάζουν να γυρίσω. Να σταματήσω να τρέχω... να προσέξω.
Όλες μου οι αισθήσεις φωνάζουν «μην σταματάς».
Σε μικροσκοπικούς κόσμους -που το να υπάρχεις είναι θαύμα- θα μείνω απόψε, εκεί θα με «φιλοξενήσουν» οι φίλοι μου και όταν ξημερώσει... θα γυρίσω στο κόσμο σας, στον κόσμο τους, στον κόσμο μας.

Ένα μικρό παιδί κοιτά την φύση να αλλάζει, κοιτά τα δέντρα, τα φυτά, όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του και ανοίγοντας τις φτερούγες του πετά σαν πουλί πάνω από το μεγάλο δάσος ξεκινώντας για έναν κόσμο μαγικό!
Αυτό του το πέταγμα, φορές - φορές γίνεται επικίνδυνο, πετά πολύ χαμηλά... σχεδόν αγγίζει τις κορυφές των δέντρων.
Φτερούγες μικρές... παιδικές, τρέμουν από τον άνεμο, τρέμουν από τις απότομες αλλαγές που κρύβει η Ζώη για εκείνο... φοβάται.
Οι εκπλήξεις διαδέχονται η μια την άλλη.

Εκείνο το πρωινό η ομίχλη είχε ρίξει το πέπλο της πάνω στο πυκνό δάσος, τα ζώα τρομαγμένα είχαν κρυφτεί στις φωλιές τους και κάτω από θάμνους και φυλλώματα... και ξαφνικά ένας τρομερός ήχος διέκοψε φόβους, όνειρα, σφιχταγκαλιάσματα.
Το παιδί στροβιλίστηκε στον αέρα, έπεφτε, πονούσε, ένιωθε την ψυχή του να χάνεται, δεν μπορούσε να φωνάξει, έπεφτε... γύρω του μαζί του έπεφταν και όλα τα όνειρα του !!!

Μεγάλωσε ξαφνικά, μέρες χρόνια, πάνω από το δάσος πετά σαν αετός τώρα πια, απλά μικρά πράγματα τα έκανε να φαίνονται δύσκολα, μεγάλα, όλα άλλαξαν γύρω του, όλα μα όλα.

Εκεί στην άκρη των ματιών του το δάκρυ κύλησε, εκεί στα βλέφαρα του, εκεί μέσα στη ψυχή του... εκεί.
Πονά όταν θυμάται τα περασμένα!
Πονά όταν σκέφτεται πως μπορούσε να ΄χε αλλάξει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα κι όμως... το μόνο που έκανε ήταν να ναι απλός παρατηρητής... να παρατηρεί τα όνειρά του να αλλάζουν μορφή, ύφος και... πρόσωπα.
Αμέτοχο, καθόταν αγκαλιά με το άγνωστο!
Κοιτούσε, χαμογελούσε μερικές φορές και μετά σώπαινε.
Πάγωσε το χαμόγελο του, τα δάκρυα στέρεψαν δεν υπάρχουν πια.

Η καρδιά του χτυπά μόνο και μόνο για να δώσει δύναμη στα πόδια να κινούνται κάπου, κάπου και όμως...
ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ
Η ζάλη γλυκιά, το τσιγάρο κρέμεται χαλαρά από τα χείλη, η σκέψη δεν θέλει να φανερωθεί, το μυαλό μοιάζει να μην υπάρχει... πετώ.

Πετώ πάνω από όλα, πετώ πάνω από το δάσος, σας κοιτώ, πετώ ψηλά κανείς δεν μπορεί να με φτάσει, να με δει, να με αγγίξει να μου κάνει κακό... κανείς.
Εδώ στη ζούγκλα των ανθρώπων των πόλεων, τα βλέπω όλα από ψηλά φοβάμαι.

Μονάκριβο δώρο τυλιγμένο με μοναξιά μου χάρισες ζωή. Με έμαθες να είμαι άνθρωπος. Με ξέχασες όμως... δεν με θυμάσαι πια... απλά... υπάρχω!

Όταν το χέρι μου τρέμει και νιώθω να ιδρώνω καταλαβαίνω πως έφτασε το τέλος της ιστορίας. Μίας ιστορίας καταδικασμένης από την αρχή να μην τελειώσει, και ο λόγος απλός και τόσο ακαταλαβίστικος... μα δεν θα τελειώσει, δεν μπορεί να τελειώσει κάτι που δεν άρχισε.
Πως θα μπορούσε –διερωτώμαι- να καταλάβει κανείς αυτά που αν αφήσω το χέρι ελευθέρο... θα γράψει.
Πώς θα μπορούσε ποτέ κανείς να καταλάβει το μυαλό, τη σκέψη και τις πράξεις ενός αγέννητου παιδιού

Φοβάμαι... φοβάμαι τη χαρά, φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό, φοβάμαι ακόμα και εσένα που με αγκάλιασες με τόση στοργή και τόση αγάπη.

Παράξενα μάτια μέσα στα όνειρα μου!


Είμαι ζωντανός στον κόσμο σας!!!

Υπάρχω!



Γεια σου φίλε μου Elissaios

[NEHEMAUT]

Καλησπέρα σε όλους.

Είμαι ζωντανός στον κόσμο σας!!!

Υπάρχω!

Περπατώντας κάτω απο τον σημερινό, τέλεια γαλάζιο αθηναϊκό ουρανό ένιωσα το παραπάνω και άρχισα να σιγοψιθυρίζω ένα παλιό πολύ γνωστό τραγούδι...

Το αφιερώνω σε όλους μας ....με τιμή στην ύπαρξη


Μία η άνοιξη ένα το σύννεφο χρυσή βροχή
βροχή που χόρευε σε κάμπο ώριμο ως το πρωί
σαν στάχυα έλυσες πάνω στους ώμους μου χρυσά μαλλιά
σαν στάχυ χόρεψες σαν στάχυα αμέτρητα ήταν τα φιλιά

Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νού
όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή

Μία η θάλασσα ένας ο ήλιος της γλάροι λευκοί
ήλιος και θάλασσα γλυκό κορίτσι ζεστό πρωί
πρωί κι ορθάνοιξα τα δυο σου πέταλα μ' ένα φιλί
κι εσύ μου χάρισες όλη την άνοιξη σ' ένα κορμί

Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νού
όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή

Χθες ήταν έρωτας χθες ήταν σύννεφο χρυσή βροχή
χθες ήταν θάλασσα γλάρος που χόρευε με το πρωί
τώρα είναι η σιωπή τώρα είναι η λησμονιά κι ο χωρισμός
κι όλα τα αστέρια του θαρρείς πως έσβησε ο ουρανός

Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νού
όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή

[Παύλος Β. / Peter_Pan]

[center]

Κάθομαι μονάχος εδώ πέρα,
όχι πως περιμένω τίποτα.
Κάνω πως κοιτάω έξω απ' τα τζάμια,
έτσι, για ξεκάρφωμα.

Κι όλο περνούν απ' το μυαλό μου αυτά τα λόγια
που είχα δει γραμμένα σ' έναν τοίχο μια φορά.
Κι όλο περνούν απ' το μυαλό μου,
εκείνα τα παράξενα πουλιά του Σαν Φραντσίσκο.
Τα βρόχινα ακόρντα του Νιλ Γιάνγκ,
του Ντον Μακ Λιν τα μακρινά φανάρια,
των Πινγκ Φλόϊντ τα όνειρα...

[/center]

Καλό βράδυ σε όλους...

Deva Parinito

[NEHEMAUT]

Αν θέλετε να σχηματίσετε μια εικόνα της ψυχής, φανταστείτε την σαν... - κάτσε να σκεφτώ ! - ... σαν ένα τρένο. Ναι ! ένα μεγάλο, μοναχικό, εμπορικό τρένο που τρέχει μουγκρίζοντας από γενιά σε γενιά, κάποιο αιώνια μοναχικό πρωϊνό : τα βαγόνια του είναι φορτωμένα με αναστεναγμούς και γέλια, οι αλήτες του είναι άγγελοι, ο μηχανικός του είναι η ντάμα μπαστούνι - και η ντάμα μπαστούνι είναι αχαλίνωτη !

Θα ήθελα να ήξερα γιατί κάθε φορά που το διαβάζω αυτό, έχω και άλλη άποψη… και άλλο συναίσθημα…
Στις μοναχικές μου ώρες κρατάω την πρώτη πρόταση και στις άλλες την δεύτερη.
Συνέχεια όμως τρέχει……

Ποιο είναι το νόημα της ζωής
Κατά βάθος, όλοι γνωρίζουμε μάλλον ότι το πραγματικό μας έργο είναι κάποια μορφή μυστικιστικής εξέλιξης, μια συνένωση με την θεότητα, με την αγάπη.

Παραθέτω τον εξής διάλογο αν ξέρει κανείς να απαντήσει σε ενα παιδί...

Ερ: Γιατί ζούμε? τι σκοπό έχουμε?

Απ: Ο τελικός στόχος της ψυχής μας είναι η ένωση με τον Θεό, την αγάπη.
[ Πρίν αυτή την ερωτηση είχε προηγηθεί άλλη, περί ψυχής]

ΕΡ: Μα αν ενωθώ με τον θεό, θα είμαι μετά ελέυθερος να πετάω?

Απ: Δεν ξέρω....[ είπα, αλλά συγχρόνως πάγωσα..]

Περί υπάρξεως ο λόγος...

[qubit]

>QBB<

Ποιο είναι το νόημα της ζωής
Κατά βάθος, όλοι γνωρίζουμε μάλλον ότι το πραγματικό μας έργο είναι κάποια μορφή μυστικιστικής εξέλιξης, μια συνένωση με την θεότητα, με την αγάπη.

Παραθέτω τον εξής διάλογο αν ξέρει κανείς να απαντήσει σε ενα παιδί...

Ερ: Γιατί ζούμε? τι σκοπό έχουμε?

Απ: Ο τελικός στόχος της ψυχής μας είναι η ένωση με τον Θεό, την αγάπη.
[ Πρίν αυτή την ερωτηση είχε προηγηθεί άλλη, περί ψυχής]

ΕΡ: Μα αν ενωθώ με τον θεό, θα είμαι μετά ελέυθερος να πετάω?

Απ: Δεν ξέρω....[ είπα, αλλά συγχρόνως πάγωσα..]

Περί υπάρξεως ο λόγος...

Να ρωτήσω κι εγώ κάτι;
Η ψυχή έχει φτερά, είπε ο Σωκράτης - στον Φαίδρο, αν θυμάμαι καλά.
Γιατί ο θεός έδωσε φτερά στην ψυχή, αν ο τελικός της σκοπός ήταν να ξεπουπουλιαστεί;

[NEHEMAUT]

Γιατί ο θεός έδωσε φτερά στην ψυχή, αν ο τελικός της σκοπός ήταν να ξεπουπουλιαστεί;

Γεια σου αγαπητή qubit
.
Η σημερινή σου συμμετοχή εδώ αποδεικνύει την μετάβαση σκέψεως…Την ώρα που έγραφες διάβαζα αυτό:

>QBB<

Μια ν-διάστατη οντότητα, προβάλλεται σε 3-διάστατο "γράφημα" στον 3-διάστατο χώρο

και αναρωτιόμουν τι να εννοείς ….και γιατί να επιθυμείς να εκφράζεσαι με μαθηματικούς όρους, εκεί που εγώ ας πούμε θα έγραφα ποιήματα…


Αν με την ερώτηση σου εννοείς γιατί να έχουμε την ανάγκη να εξερευνούμε την ψυχή η δική μου απάντηση είναι ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς την αυτογνωσία, ίσως και μια επιθυμία επικοινωνίας με τις άλλες ψυχές…

Αν το πάρω κυριολεκτικά Ε ! το φτερό είναι μέλος του σώματος των πτηνών που τους επιτρέπει να πετάξουν, τα πούπουλα απλώς το καλύπτουν…μπορούμε αν θέλουμε να τα αραιώσουμε ….έτσι και αλλιώς ξαναφυτρώνουν.






Mε εκτίμηση