Scrabble[/center]
Για τους πραγματιστές, το γράμμα Ζ δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα φωνητικά ασήμαντο σύμβολο, ένα δευτερεύον στοιχείο της γραφής που μπορεί κανείς να το μάθει εύκολα, να το αφομοιώσει γρήγορα και να το χρησιμοποιεί σποραδικά στην πορεία της εγγράμματης ζωής του. Για τους κυνικούς το Ζ δεν είναι παρά ένα Σ μ' ένα παλούκι στον πισινό.
Εντάξει, είναι αλήθεια ότι κάθε λέξη που είναι άξια επανάληψης είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα των στοιχείων που την αποτελούν (Έτσι qubit?) Και το συγκεκριμένο λεξοστοιχείο, το Ζ, μπορεί, από μια ορισμένη οπτική, να φαίνεται πρωκτικά καλωδιωμένο (αν και το Ζ είναι πολύ εκλεπτυσμένο για να σηκώσει ψηλά τα χέρια σαν το Y και να σκούζει υστερικά σαν να το τσίμπησαν).
Όμως, για εκείνους απο μας που δεν είναι ούτε πεζοί ούτε πωρωμένοι, για εκείνους που έχουν επιλέξει οι Μοίρες για να παρακολουθούν αυτά τα πράγματα, το Ζ ασκεί μια επίδραση πάνω και πέρα από την συμβολική του σημασία. Μια σημαντική παρουσία από μόνο του, μια μυστηριώδης σκοτεινή φυσιογνωμία σε μια μάλλον αθώα κατά τα άλλα παράταξη αναγνώρισης υπόπτων, και ο πιο αεροδυναμικός μικρός κολυμβητής που έχει κολυμπήσει ποτέ σ' ένα μπολ με αλφαβητική σούπα.
Δεν περνάει σχεδόν μέρα της ζωής μου που να μην παρενοχλώ την αλφαβητική μυρμηγκοφωλιά, και όμως κάθε φορά που δακτυλογραφώ ή χειρογραφώ το γράμμα Ζ, νιώθω μια μυστική ανατριχίλα, ένα μικροσκοπικό ρίγος.
Ένα Ζ είναι κοφτό, γρήγορο (δεν είναι σύμπτωση που οι κατασκευαστές αυτοκινήτων ονομάζουν τα πιο γρήγορα μοντέλα τους Ζ), αποκρυφιστικό, εκκεντρικό και πάντα αμυδρά απειλητικό - αν και η ίδια η κομψότητά του το διαχωρίζει από το κτηνώδες Χ, το γράμμα που συνδέεται παραδοσιακά με όλες τις μορφές εξαφάνισης και εξόντωσης. Αν το Χ κρατάει σιδερόβεργα, το Ζ κουβαλάει πιστόλι λέϊζερ. Ζαπ! Αν το Χ είναι ο Μάικ Χάμερ, το Ζ είναι ο Τζεϊμς Μποντ. Αν το Χ δείχνει το σημείο, το Ζ αποφεύγει το σημείο, γιατί είναι πολύ ρευστό, πολύ κοσμοπολίτικο, για να παραμείνει σ' ένα μέρος.
Σε αντίθεση τόσο μ' εκείνο το επιτηδευμένο, κάτισχνο, εγωκεντρικό σουπερμόντελ, το Ι, όσο και το Ο, την φιλήδονη οργασμική μεγαλόκαρδη τσούλα, αν το Ζ ήταν γυναίκα, θα ήταν μια φαμ φατάλ, το σύμφωνο που μας αρέσει να φοβόμαστε και φοβόμαστε να μας αρέσει.
Όσο για εκείνους που θα παραπονεθούν ότι παραπάει πια αυτό το ποστ με το Ζ, έχω να πω ένα πράγμα : Καλύτερα ζεντόφιλος παρά παιδόφυλος.
[center]
[/center]
Deva Parinito
Απορίας άξιο και άξιο το τίμημα...
