Διαμόρφωση του χαρακτήρα και συναισθηματική νοημοσύνη.

[Epsylon]

Zadok και Nehemaut!
Μπήκα τώρα στο Φόρουμ και είδα τις τοποθετήσεις σας.
Πρώτη εντύπωση: κατά βάθος κανείς δεν διαφωνεί στην ουσία, αλλά στις λεπτομέρειες και στις ονομασίες.
Τώρα πρέπει να φύγω- με περιμένουν οι ασθενείς. Σήμερα το βράδυ θα προπαθήσω να απαντήσω.
Πολύ καλά κάνουμε και συζητάμε. Σιγα σιγά θα προκύψει η αλήθεια.
Όλοι είναι έντονα προβληματισμένοι και σκεπτόμενοι- Deva, Ramoglou, Ladyhawk,Zadok, Nehemaut- ίσως και γώ όλοι - και αυτό είναι το ωραιότερο πράγμα. Κάπου θα βρεθεί η αλήθεια.
Να είστε όλοι πάντα καλά!

[Παύλος Β. / DevaParinito]

Σύμφωνα με την Dion Fortune που συχνά αναφέρεται, σκοπός του εσωτεριστή είναι να εκδηλωθεί ο ανώτερος εαυτός στην εγκεφαλική συνείδηση

Αγαπητή NEHEMAUT,

Προσωπικά δεν έχω ασχοληθεί με την Dion Fortune. Έχω όμως να πω το εξής : Αν η Fortune, χρησιμοποιεί την έννοια του σκοπού, κατά την γνώμη μου, αστοχεί. Ο "εσωτεριστής" δεν έχει κανέναν σκοπό. Δρα χωρίς αποτέλεσμα. (βλ. έννοια της "Ορθής Δράσης")

Παρά τούτο, η εκδήλωση του "Ανώτερου Εαυτού" στην εγκεφαλική συνείδηση, θα μπορούσε ίσως με μία λέξη να ονομαστεί "διά-νοια" ή "ιδιο-φυία".

Εξελίσσεται από την τριβή που υφίσταται από την σχέση του με τους άλλους και από τα προσλαμβανόμενα συναισθήματα και την ενέργεια που δέχεται από αυτούς.

Ναι, η τριβή είναι μια πολύ σημαντική διαδικασία. Διαφωνώ μονάχα στο που εμφανίζεται. Για μένα προσωπικά, η εξέλιξη μέσω της τριβής γίνεται μονάχα στον ίδιο τον άνθρωπο, όχι στις σχέσεις του με τους άλλους, αλλά στην σχέση του με τον ίδιο του τον εαυτό, και εμφανίζεται ανάμεσα στο "ναι" & στο "όχι". Εκεί νομίζω πρέπει ο άνθρωπος να τριφτεί. Στο "ναι" και στο "όχι". Στα εσωτερικά του δηλ. "ναι" & και "όχι". Όχι δηλ. στις αντιφάσεις των άλλων, αλλά στις αντιφάσεις του ίδιου του, του εαυτού.

Δεν υπάρχει δηλ. καμία μορφή εξέλιξης ενός ανθρώπου σε σχέση με κάποιον άλλον. Αν για παράδειγμα εγώ, χρησιμοποιήσω την "ενέργειά" μου σε κάποιον άλλον, νομίζεις πως εκείνος θα εξελιχθεί ; Κι αν εγώ χρησιμοποιήσω "αρνητική ενέργεια", τι σόϊ εξέλιξη δηλ. θα έχει ο ανθρωπάκος ; Θα τον στενοχωρήσω τον δόλιο, θα τον δυσαρεστήσω και μπορεί να μην θέλει να με ξαναδεί, ούτε να με ξανακούσει.

Ως συναισθηματική νοημοσύνη θεωρώ την ικανότητα να δρούμε με την καρδιά και όχι μόνο με την ευφυία.

Καλή μου NEHEMAUT, η ίδια μας η καρδιά δεν μπορεί να ασκήσει δράση. Ούτε δρα, ούτε αντιδρά. Χτυπά! Μονάχα τούτο κάνει. Χτυπά! Η μόνη "δράση" που μπορώ να εννοήσω είναι η ίδια η δράση της ζωής που μας δίνει! Αλλά αυτό δεν είναι ικανότητα. Είναι ύπαρξη! Και στην ύπαρξη, δεν υπάρχουν "ικανοί" & "ανίκανοι". Δεν υπάρχουν αντίθετα, όλα είναι Ένα!

O άνθρωπος αγαπάει χωρίς να ξέρει το γιατί. Αλλά δεν χρειάζεται να το ξέρει. Λέμε "συναισθηματική νοημοσύνη". Αμάν βαριά φιλοσοφία βρε NEHEMAUT, ας πούμε κάτι πιο απλό δηλ. (μην με παρεξηγήσεις, σε παρακαλώ). Γιατί τόσος κόμπος, γιατί τόση θολούρα καλή μου ; Γιατί τόσο μπέρδεμα δηλ ; Μπορείς να αγαπήσεις ; Να αγαπήσεις αληθινά ; Αυτό έχει σημασία ! Από 'κει κι ύστερα, θες να το πεις "συναισθηματική νοημοσύνη", θες να το πεις "νοητικό συναίσθημα" ; Πες το όπως θες.

Στιχάκι :

[center]Βρε τι κι αν είμαι άτομο, μορφή σε γαλαξία ;
Αν σ' αγαπώ αληθινά, αυτό έχει μόνο αξία![/center]

Θέλω να πω και κάτι άλλο στον φίλο Epsylon, τον οποίο σέβομαι & εκτιμώ.

Η αναγωγή των πάντων στην Αγάπη, είναι μεν ευάρεστη, αλλά προκαλεί ακούσια την μεταβολή της ίδιας της ενέργειας της Αγάπης σε λόγο. Όταν μια κατάσταση μεταβάλλεται σε λόγο, χάνει ένα κομμάτι από την ενέργειά της. Η ίδια η Αγάπη, δεν έχει την ανάγκη του λόγου. Συμβαίνει. Και συμβαίνει, με τον ίδιο τρόπο που ευωδιάζει ένα λουλούδι. Αναίτια, ά-λογα (όχι παράλογα), άχρονα, α-νομολόγητα & Α-πίστευτα. Τονίζω το "Α" γιατί και η λέξη "Αγάπη", αρχίζει από "Α".

Όλοι μας βλέπουμε στον δρόμο ερωτευμένα ζευγάρια. Ζευγάρια που αγαπιούνται. Τι όμορφο που είναι ε; Χρειάζεται δηλ. να κάτσουμε και να εκλογικεύσουμε την Αγάπη τους ; Χρειάζεται να φτιάξουμε μια θεωρία, μια γνώμη για την ίδια την Αγάπη ; Για ποιον χρειάζεται ; Για την ίδια την Αγάπη ή μήπως χρειάζεται για μας ; Για μας που δεν ξέρουμε πως να αγαπούμε, ε; πως σας φαίνεται αυτό ;

Αυτός που μιλά συνέχεια για την Αγάπη, δεν γνωρίζει την Αγάπη, δεν την γνώρισε ποτέ του, γι' αυτό μιλά συνέχεια γι' αυτήν. Μπας και την γνωρίσει. Αλλά τσάμπα κόπος, την Αγάπη δεν την λες, την ζεις! (Εpsylon, δεν αναφέρομαι σε σένα, Σε Μένα Αναφέρομαι!)

Μια φράση είπε ο Ιησούς και τέρμα, δεν ασχολήθηκε ξανά με την Αγάπη. "Αγαπάτε αλλήλους". Τέρμα, Finito, The End, δεν αναφέρθηκε ξανά στην Αγάπη, παρ' ότι όλη του η διδασκαλία είναι γεμάτη Αγάπη. Τι θα μπορούσε δηλ. να πει ακόμη ; Όταν είσαι Αγάπη, δεν έχεις στόμα, δεν έχεις μάτια, χέρια και πόδια, δεν έχεις νου, δεν έχεις σκέψη, δεν έχεις λόγο. Να η "Ορθή Δράση"!

Παρά τούτο, ο Λόγος του φίλου Epsylon, είναι βαθύτατα συγκλητικός και αυτό μου αρέσει. Διάβασα κάπου πως εξισώνει την Αγάπη με τον Θεό και πολύ μου αρέσει αυτό όταν το συναντώ ως "πιστεύω" ενός ανθρώπου. Θα πω όμως μια ιστορία, και νομίζω πως θα με καταλάβει ο φίλος μου, γιατί θα του την γράψω, με όλη μου την αγάπη. Ας την διαβάσει κι αυτός λοιπόν, με όλη του την αγάπη.

Κάποτε, ένας σούφι μύστης και ένας αμαρτωλός, πέθαναν και αντάμωσαν έξω από την πόρτα του Θεού. Χτύπησαν λοιπόν την πόρτα και περίμεναν να τους ανοίξει ο Θεός.

Ο σούφι, σίγουρος όπως ήταν, διόλου δεν στενοχωριόταν, έλεγε μέσα του "να δεις που τώρα, μόλις ο Θεός ανοίξει την πόρτα, θα με καλοδεχτεί." Ο άλλος, ο αμαρτωλός, είχε ο δόλιος κατεβάσει το κεφάλι του, και σκεφτόταν πως ο Θεός θα του κλείσει την πόρτα στην μούρη γιατί ποτέ του δεν είχε κάνει κάτι "κατ' εντολήν" του Θεού.

Σε λίγο, εμφανίστηκε ο Θεός. Άνοιξε την πόρτα. Προς μεγάλη έκπληξη όμως και των δύο, ο θεός έκλεισε την πόρτα στον σούφι και καλοδέχτηκε τον αμαρτωλό.

Ο σούφι δεν ήξερε τι να κάνει. Πήγε σ' ένα μέρος απογοητευμένος, λυπημένος και μόνος και σκεφτόταν. "Θεέ μου, γιατί ; Εγώ σ' όλη μου την ζωή έκανα ότι έλεγες, ποτέ μου δεν σε παράκουσα, προσευχόμουν σ' εσένα, μιλούσα για σένα, σε καλούσα στην ζωή μου, μέχρι ακόμη και στον ύπνο μου έλεγα το όνομά σου. Γιατί με άφησες απ' έξω ?"

Τότε ο Θεός του αποκρίθηκε : "Ακριβώς γι' αυτό! Τόσο πολύ με ταλαιπώρησες στην ζωή σου, που τώρα που ήρθες εδώ, τι να σε κάνω ; Στιγμή δεν με άφησες στην ησυχία μου! Ενώ ο άλλος ποτέ του δεν είπε κουβέντα για μένα, ποτέ του δεν με ενόχλησε!"

Φτάνει κύριοι, αρκετά ταλαιπωρήσαμε την Αγάπη ή τον Θεό/Θεούς. Αφήστε τους στην ησυχία τους! Αφήστε τους να κάνουν την δουλειά τους! Ξέρουν Αυτοί!

Γιατί πρέπει να τα μάθεις όλα καλέ μου άνθρωπε ; Άσε και τίποτε για τους άλλους! Μονοφαγά & αχόρταγε! Κι αν τα μάθεις, τι θα σου μείνει μετά να ψάχνεις ; Ψάξε τον εαυτό σου καλύτερα! Αν τα μάθεις Όλα, θα βαρεθείς, θα νιώθεις "γεμάτος", αλλά θα είσαι "άδειος". Θα πιεις ένα κρασί που θα είναι γλυκό στην γλώσσα σου, αλλά πικρό στα σωθικά σου. Θα μείνεις μόνος, παντογνώστης αλλά τίποτε δεν θα ξέρεις. Ποιον θα αναζητάς τότε ; Ποιος θα σου σταθεί ; Το σκέφτηκες αυτό ανόητε άνθρωπε ; E; To σκέφτηκες ; Μιλάς για τον Θεό/Θεούς, μιλάς για την Αγάπη. Δεκάρα δεν δίνουν για σένα, καρφάκι δεν τους καίγεται. Μην μιλάς. Σώπα! Αφουγκράσου! Κοίτα! Άκου! Αλλά Σε Παρακαλώ, Σε Ικετεύω, μην λες κουβέντα, κιχ, ούτε άχνα! Τσιμουδιά! Μην ενοχλείς το δέντρο, μην ταράζεις την ηρεμία ενός φύλλου, μην τρομάζεις το χορτάρι, μην θορυβείς, μην διακόπτεις την πεντάμορφη συνέχεια του "γίγνεσθαι"...

Η τελευταία παράθεση, αναφέρεται αποκλειστικά σε μένα

Κατά τα λοιπά, η Zadok φαίνεται πως με "κάλυψε" και την ευχαριστώ.

[Epsylon]

Nehemaut:

«στόχος της αυτογνωσίας είναι να μπορέσουν να συνυπάρξουν η προσωπικότητα με τον ανώτερο εαυτό και όχι να χάσουμε ή να καταργήσουμε το ένα είς βάρος του άλλου.»

Αγαπητή Nehemaut, ούτως η άλλως όταν ο ανώτερος εαυτός εκδηλωθεί= επικρατήσει, ο κατώτερος θα καεί= εξαγνιστεί και θα απορροφηθεί από τον πρώτο. Η θα μετατραπεί σε υπηρέτη του. Πράγμα καθόλου κακό, αντιθέτως μάλιστα. Μέχρι τώρα δεν μπορώ να καταλάβω, που τελικά διαφωνούμε; Μάλλον στην φαντασία υπάρχει η διαφωνία

«Σύμφωνα με την Dion Fortune που συχνά αναφέρεται, σκοπός του εσωτεριστή είναι να εκδηλωθεί ο ανώτερος εαυτός στην εγκεφαλική συνείδηση»

Για να γίνει αυτό το πράγμα, δεν πρέπει η εγκεφαλική συνείδηση να γίνει αντάξια του ανώτερου εαυτού για να τον εκδηλώσει προς τα έξω; Πάλι ερχόμαστε στο πρώτο.

«Για να επιτύχουμε την πολυπόθητη αυτογνωσία θεωρώ ότι χρειάζεται να εξετάσουμε τι είναι αλλότριο προς εμάς όσον αφορά τις θέσεις μας , βάσει των επιρροών που δεχόμαστε μέσα από την κοινωνία και όχι έξω από αυτήν.»

Στην ουσία τα πάντα που αντιφάσκουν στην φωνή της καρδιάς μας- ασχέτως πηγής προέλευσης, είναι αλλότρια προς εμάς.

«Λέγοντας πρωτόκολλα εννοώ τους σταθερούς μηχανισμούς σκέψης με τους οποίους επιλέγουμε συμπεριφορές και οι οποίοι διαμορφώθηκαν στα παιδικά μας χρόνια.»

Τα προτόκολλα σκέψης είναι ακριβώς εκείνα τα αλλότρια πράγματα, που δυναστεύουν και καταπιέζουν το αληθινό είναι μας. Δυστυχώς ουδείς εξ ημών γλίτωσε απ’ αυτό το πράγμα. Από τον προγραμματισμό του να μην είσαι ο εαυτός σου. Μάλλον από κει προέρχονται όλα τα δεινά μας.

«Το υποσυνείδητο σώζει την κατάσταση.

Τι εννοείς με αυτό Epsylon?»

Εννοώ αυτό, που η ίδια έχεις πει προηγουμένως: «θεωρώ την ικανότητα να δρούμε με την καρδιά και όχι μόνο με την ευφυία.
Να μπορούμε να διακρίνουμε τα συναισθήματα των άλλων, να αναπτύξουμε την ενσυναίσθηση και να κατευθύνουμε τις σκέψεις μας.
Το συναίσθημα δεν ελέγχεται απο το νου, η σκέψη όμως που το προκαλεί απο εκεί ξεκινάει.»

Μου άρεσε, που τοποθέτησες την καρδιά πρώτη και την ευφυΐα δεύτερη στην ιεραρχία.
Ικανότητα διάκρισης συναισθημάτων του άλλου , αναπτυγμένη ενσυναίσθηση... έχει εκείνος, που ως ανώτερό του κέντρο έχει την καρδιά. Ο νους μετά, από την αρμόζουσα σ’ αυτόν θέση αρχίζει να «κατευθύνει τις σκέψεις» με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο.
Ξέρεις, στο άλλο θέμα, που έτυχε να μιλήσουμε, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως κινούμαστε σε διαφορετικά μήκη κύματος. Τώρα έκπληκτος βλέπω, ότι στα βασικά ζητήματα συμφωνούμε Το υποσυνείδητο σώζει την κατάσταση= όπου δεν μπορεί να δώσει λύσεις ο νούς, θα τις δώσει η καρδιά, αρκεί να την εμπιστευτούμε.
Nehemaut, αν στις προηγούμενες συζητήσεις τυχόν άθελά μου σε έχω στεναχωρήσει- ξέχνα το. Εντάξει;


ZADOK

«προσωπικά είμαι αθεράπευτα αισιόδοξη με τους ανθρώπους κι ίσως, δεν αξίζει, αλλά έτσι έχω επιλέξει.
Πασχίζουμε να βρούμε την ταυτότητα της αγάπης και γνωρίζουμε πια ότι αυτό είναι επιτακτικό. Εγώ δε διαφωνώ ότι με την καρδιά αναγνωρίζουμε τα πάντα γύρω μας.
Δεν ξέρω αν δεν ήμουν αρκούντως σαφής και με παρανόησες.»

Zadok! Πόσο χάρηκα που διάβασα αυτά τα λόγια ! Μικρή συμπλήρωση: ναι, πρέπει να καταλάβουμε την αγάπη με το μυαλό, μα περισσότερο με την καρδιά, τότε και το μυαλό θα κατανοήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δεν έχει σημασία αν σε παρανόησα η όχι. Δεν σε παρανόησα. Όλα είναι ΟΚ.

«Δεν ξέρω επίσης, γιατί επιμένεις να επιχειρηματολογείς εναντίον μου εις βάρος του νου. Φαίνεται ότι παρά τη θέλησή μου δεν ήμουν σαφής.»

Όπως βλέπω, κατάφερα κατά κάποιον τρόπο και σένα να στενοχωρήσω με τις εκφράσεις μου.
Zadok, δεν επιχειρηματολογώ εναντίον σου. Αν σου πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό( βλέπεις τα παιχνίδια του νου;) έπρεπε την καρδιά σου να ρώταγες πρώτα. Αυτή θα σου έλεγε την αλήθεια. Τότε δεν θα χρειαζόταν καθόλου οι εξηγήσεις μου. Τα πράγματα είναι τελείως αλλιώς, σου λέω, ότι μήνες πριν μπω στο φόρουμ εδώ, είχα διαβάσει τα άρθρα σου στην κεντρική σελίδα, σε ξέρω απ’ τα γραπτά σου, όπως και τα γραπτά του φίλου Κέλσου, που έτυχε να μιλήσουμε. Και τα δικά σου άρθρα μου άρεσαν. Έχω συνήθεια- ότι μου αρέσει απ’ το INTERNET- τα κατεβάζω και τα αποθηκεύω. Εκτιμώ τo έργο σου και να είσαι σίγουρη, - ξέρω να ξεχωρίζω τους ανθρώπους. Πως είναι δυνατόν να στρέφομαι εναντίον εκείνου, του οποίου τα γραπτά μου αρέσουν; Ούτε ο νους, τον οποίον θεωρώ υποδεέστερο, δεν θα συμφωνούσε, θα φώναζε: «Αυτός εδώ που τόσες φορές με έχει γράψει στα παλιά του τα παπούτσια, - αυτή τη φορά έχει δίκιο». Θυμάμαι και όταν πρωτομπήκα στο φόρουμ, σε απασχόλησα με λάθος πάτημα κουμπιού, σαν να κατήγγειλα τον εαυτόν μου τον ίδιον… Θυμάσαι; Με σένα πρώτα έτυχε να μιλήσουμε. Μου έρχεται τώρα και γελάω πως τα κατάφερα χωρίς να καταλάβω. Δεν επιχειρηματολογώ εναντίον σου. Σε έπεισα;
Είμαστε φίλοι.

«Ας μην μιλούμε εξ ονόματος όλων των ψυχών κι ας μην είμαστε απόλυτοι.»

Άκουσα την φωνή, την κατάλαβα και την δέχτηκα.

εντάξει. . .
Παράκληση : αν ακουστεί από μένα κάτι που να είναι κάπως σκληρό η έντονο-δεν είναι από κακή διάθεση προς κάποιον, - μέσα στην καρδιά βασιλεύει ΜΟΝΟΝ η αγάπη. Και χάριν αυτής είμαι ικανός να αφήσω κατά μέρος τα πείσματα . Ο καιρός δείξει…

DEVA!

Εξ αρχής δεν έχω κρύψει την συμπάθειά μου προς εσένα.
Σχετικά με τους σιούφι –τους οποίους αγαπώ πάρα πολύ και έχω κατεβάσει απ’ το Ιντερνέτ γι’ αυτούς πλούσιο υλικό, θα σου δείξω ένα κομμάτι, που το έχω πει σε μια άλλη συζήτηση, που πολύ μοιάζει με την ιστορία, που ανέφερες.

…ήταν δυο μοναχοί σ’ ένα μοναστήρι. Ο ένας ήταν άγιος τηρούσε κατά γράμμα τα πάντα, ο άλλος, εύθυμος, έπινε , έκανε τις πονηριές του, τις παραβασούλες του- γενικά, αντίθετος τύπος. Όταν πέθαναν, ήρθαν οι άγγελοι να τους πάρουν για Επάνω. Και είπαν:
- Ο άγιος θα πάει στην κόλαση, ο άλλος, ο κανονικός- στον Παράδεισο.
Ο άγιος πήγε στον Θεό να διαμαρτυρηθεί:
- Εμένα, που τηρούσα την αγιοσύνη κατά γράμμα, με πήγες στην κόλαση, και αυτόν εδώ, τον αλήτη, που έκανε τόσα και τόσα- στον Παράδεισο. Είσαι άδικος, Θεέ μου!
Και ο Θεός του απήντησε:
- Όταν παρίστανες τον άγιο, και κοιτούσες τους άλλους αφ’ υψηλού, θεωρώντας τους αμαρτωλούς και άχρηστους, τους έβριζες και τους κακολογούσες, είχες γίνει τέτοιος αλαζόνας, που καμία σχέση δεν είχες με την αγιοσύνη. Δεν συγκράτησες ούτε μια γουλιά της αγάπης, που σου έδωσα ως εφόδιο για κάτω. Ενώ ο άλλος, ότι έκανε, το έκανε τη αγαθότητη ψυχής, δεν έβρισε και δεν κακολόγησε κανέναν, εγώ του έδωσα μια γουλιά αγάπης, και αυτός μου έφερε πίσω έναν κουβά. Ε, αυτός αξίζει να είναι στον Παράδεισο και όχι εσύ, αγιόπληκτε και άχρηστε, χάσου απ’ τα μάτια Μου!...

Λοιπόν φίλε μου Ντέβα! Να πω την αλήθεια, θέλω να μοιάσω σ’ αυτόν τον αμαρτωλό. Προς Θεού, δεν θέλω να αγιοποιηθώ- απεχθάνομαι την αγιοσύνη.
Αρκεί να κρατηθεί στην καρδιά η αγάπη- αυτό υπεραρκεί νομίζω. Διότι η αγάπη θα ξεπλύνει την οποιαδήποτε βρωμιά. Ίσως ο λόγος μου είναι… το καταλαβαίνω. Η Zadok μου το είπε λεπτώ τω τρόπω- απόλυτος. Η Nehemaut σ’ άλλη συζήτηση το είπε- υπερβολικός. Μπορεί. Χάριν λοιπόν της αγάπης πρέπει να γίνεις πιο ανθρώπινος και πιο δεκτικός. Και θεωρώ, ότι η Αγάπη έβαλε τους φίλους να μου πουν ο καθένας με τον τρόπο του να μάθω να βάζω νεράκι στο κρασι. Αει διδασκόμενος. Και χαίρομαι πολύ ότι το επίπεδο των συμμετέχοντων είναι υψηλό, πίσω απ’ το οποίο πάλι κρύβεται Αυτή… η Ακατανόητη…

Να είναι όλοι παντού και πάντα καλά!

[NEHEMAUT]

Καλησπέρα σε όλους

Μα το "χάσιμο" (δεν είναι ακριβώς χάσιμο) μπορεί να είναι πρόσκαιρο και να μη συνεπάγεται κατάργηση

Αυτό υποστηρίζω και εγώ, την μετατροπή όχι το χάσιμο.

Αυτό το "αλλά" πολύ με μπερδεύει. Γιατί "αλλά" και όχι "και"

Χρησιμοποίησα την λέξη << αλλά>> για να δώσω έμφαση στο γεγονός ότι οι σκέψεις μας είναι μεν αποτέλεσμα των εξωτερικών ερεθισμάτων αλλά είναι δικές μας καθώς και το γεγονός ότι το ερέθισμα είναι απαραίτητο. Εγώ δεν θεωρώ τις σκέψεις έξω από εμάς όπως δέχεται ο αγαπητός Deva.
Ο τρόπος σκέψεως αλλάζει η παραμένει ο ίδιος όταν ψάχνουμε την έσω αιτία που τον προκάλεσε.

Συγγνώμη, αλλά κάπου το 'χασα το μπαλάκι.

Ποιά είναι "αυτά" και ποιές "αυτές"

Εγώ πάντως, τουλάχιστον, είμαι σαφώς αντίθετη προς κάθε μορφής αναχωρητισμό

Το αυτά πάει στα εξωτερικά κίνητρα και το αυτές στις σκέψεις.
Θα μπορούσες να εξηγήσεις τι εννοείς με την λέξη << αναχωρητισμό >>
Zadok ?

Η διαφορά μου με τον Deva δεν είναι στις θέσεις του με τις οποίες συμφωνώ αλλά στο απόλυτο των εννοιών, επειδή πιστεύω όλα είναι αλληλένδετα και η ουσία μας πρέπει να εναρμονίζεται με τις εκδηλώσεις μας.


Deva Λές οτι εγώ κάνω βαριά φιλοσοφία αλλά εσύ είσαι φωτεινό παραδειγμα σοφιστού

Ο "εσωτεριστής" δεν έχει κανέναν σκοπό. Δρα χωρίς αποτέλεσμα. (βλ. έννοια της "Ορθής Δράσης")

Κάθε είδους δράση παράγει ένα αποτέλεσμα, έχουμε δεν έχουμε σκοπό.
Αυτή είναι η δική μου εξήγηση ...αν θέλεις σε παρακαλώ γράψε την έννοια της '' ορθής δράσης'' και την συζητάμε.

Σχετικά με την τριβή λέμε τα ίδια με άλλα λόγια. Μόνος σου θα εξελιχθείς αλλά που θα βρείς τροφή για να προβληματιστείς αν δεν έρθεις σε επαφή με άλλους ανθρώπους?
Αν εσύ συμπεριφερθείς αρνητικά σε κάποιον αυτός θα πάρει ένα ωραίο μάθημα όσον αφορά τις έννοιες εμπιστοσύνη, πλάνη, απογοήτευση και θα μάθει που θα χαρίζει τα αισθήματα του.
Αν όμως είσαι θετικός απέναντί του θα του μάθεις την αλήθεια, και την ομορφιά της φιλίας.

Γιατί τόσος κόμπος, γιατί τόση θολούρα καλή μου ; Γιατί τόσο μπέρδεμα δηλ ; Μπορείς να αγαπήσεις ; Να αγαπήσεις αληθινά ; Αυτό έχει σημασία ! Από 'κει κι ύστερα, θες να το πεις "συναισθηματική νοημοσύνη", θες να το πεις "νοητικό συναίσθημα" ; Πες το όπως θες.

Ελπίζω τώρα να ξεθόλωσε....
Μπορώ.



Σχετικά με το ερώτημα που έθεσε ο αγαπητός Ramoglou

Εγώ δεν θα είχα αντίρρηση να γνωρίζω μια παράλληλη σχέση ενός από τους γονείς μου, με την προϋπόθεση ότι αυτό δεν θα επηρέαζε την ψυχολογία του άλλου. Αν δεν ήταν γνωστό ή δεν δημιουργούσε πρόβλημα στον έτερο [ γονέα] εμένα δεν θα με απασχολούσε.

Και μάλλον εθελοτυφλούμε αν πιστεύουμε ότι οι γονείς μας διαφέρουν από τους κοινούς ανθρώπους και ότι δεν έχουν και αυτοί επιθυμίες, ανησυχίες και προσδοκίες.

Θεωρώ ότι οι κανόνες που μας έχουν επιβληθεί [ όσο τους δεχόμαστε] σύμφωνα με το πώς πρέπει να είναι οι σχέσεις και οι ρόλοι μέσα στην οικογένεια είναι αιτία πολλών νευρώσεων και φοβιών των σημερινών ανθρώπων. Επιπλέον δε αν το δούμε εις βάθος είναι ανεφάρμοστοι στην πλειοψηφία και μία τέλεια θεατρική παράσταση...

Η διαταραχή αυτή του συναισθήματος , οι φόβοι και οι ενοχές νομίζω ότι οφείλεται στην προσπάθεια να αναπαραχθεί το πρότυπο οικογένειας που μας παρουσιάζεται σαν σωστό, από το οποίο κάθε παρέκκλιση ισοδυναμεί με αποτυχία – αμαρτία- ενοχή.

Nehemaut, αν στις προηγούμενες συζητήσεις τυχόν άθελά μου σε έχω στεναχωρήσει- ξέχνα το. Εντάξει;

Φίλε Epsylon ο στόχος μου είναι να μάθω και να ανταλλάξω απόψεις σε αυτά που με απασχολούν, δεν είναι να επιβεβαιώσω την ορθότητα των δικών μου απόψεων. Δεν με στεναχωρείς, ίσως κάποιος να με βάλει σε σκέψεις αλλά αυτό είναι και το ζητούμενο μου


Με εκτίμηση

[Ramoglou]

Ο "εσωτεριστής" δεν έχει κανέναν σκοπό. Δρα χωρίς αποτέλεσμα. (βλ. έννοια της "Ορθής Δράσης")

Με τη σειρά μου θα ήθελα να εκφράσω την διαφωνία μου στην οπτική της δράσης χωρίς αποτέλεσμα.

Η δράση έχει ΠΑΝΤΑ αντίδραση και πάντοτε εκ της δράσεως παράγετε έργο και άρα αποτέλεσμα. Ο δε "εσωτεριστής" έχει σκοπό και σκοπός του είναι η όσο το δυνατόν πιo γρήγορη επανένωσή του με την Αρχική Πηγή, το εσωτερικό κέντρο.

Αυτή είναι η δική μου οπτική.

[Ramoglou]

Αγαπητή NEHEMAUT γι’ αυτό το «Θέτρο» μιλάω, γι’ αυτή την κατάσταση που έχει ορισθεί μέσα από οικογενειακές και νομικές (Θρησκευτικές ως επί το πλήστον) επιταγές, αυτά που τελικώς καθιστούν τον άνθρωπο ανελεύθερο και υποκριτή, αυτά τα πρέπει που καταδυναστεύουν συνειδήσεις, αυτά τα δόγματα που δημιουργούν ψευτοδιλήμματα και ενοχές.

«Ναι θα δεχόμουν (λές) ΑΝ !!!!…….» Ακόμα κι εσύ βάζεις εδώ κάποιον περιορισμό, συμβιβάζεις από την μία την αγάπη σου για τον ένα γονιό και την αποδοχή της ελευθερίας που μπορεί να έχει, με αντιστάθμισμα μια νοσηρή κατάσταση, δηλαδή, να μη γνωρίζει ο άλλος. Μα αν ο άλλος είχε μάθει να αποδέχεται την ελευθερία του συντρόφου του δεν θα ένιωθε κτητικά απέναντι του, θα ήξερε πως ο καθένας είναι ελεύθερος να αυτοδιατίθεται, να μοιράζεται και να ζει με όσα, ή ότι εκείνος επιλέγει.

Σιγά σιγά διαφαίνεται το γιατί μίλησα και ερώτησα περί ελευθερίας και πως αυτή μου η ερώτηση έρχεται να απαντήσει στο αρχικό σου ερώτημα.

[NEHEMAUT]

«Ναι θα δεχόμουν (λές) ΑΝ !!!!…….»

Μια και έχουμε ένα τόσο φλέγον θέμα και τόσο συγκεκριμένο θα προσπαθήσω να αναλύσω τον συλλογισμό μου, ωστε να ξεδιπλώσουμε τις σκέψεις μας ...

Κατ' αρχήν πρέπει να πω οτι αυτό που πάντοτε εκφράζω είναι οι ιδέες μου τις οποίες ΘΕΛΩ να κάνω πράξη. Δεν έχω φτάσει όμως σε τέτοια επίπεδα που αυτό να είναι πάντα εφικτό.
Πρώτον επειδή εγώ τουλάγχιστον δεν θεωρώ τον εαυτό μου ελεύθερο όσον αφορά τις εξωτερικές του εκδηλώσεις [ εξ' ου και το θέμα]. Επιθυμώ ομως να γίνει.
Ουτε εσωτερικά είναι ελεύθερος αφού βρίσκεται στο στάδιο των προσαρμογών.

Θα ήθελα τις τοποθετήσεις των συνομιλητών σχετικά με το κατά πόσον πιστεύουν οτι είναι εφικτή η εξωτερική ελευθερία ?

Δηλαδή η δυνατότητα να εφαρμόζουμε ολα όσα πιστεύουμε παντού στην κοινωνική μας ζωή.


Τώρα στο θέμα γονείς παρουσιάζεται η εξής παράμετρος που θα με εμπόδιζε να δεχθώ ηθικά αυτό το πλάνο.

Λέω ηθικά γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο σε πρακτικό επίπεδο θα το δεχθώ έτσι και αλλιώς. Τι θα μπορούσα να κάνω άλλωστε?

Συναισθηματικά όμως επειδή νιώθω και για τούς δύο την ίδια αγάπη θα ένιωθα θλίψη αν ο ένας τους υποφέρει και δεν βρίσκει λύσεις.
Εγώ μπορεί να δέχομαι την ιδέα της ελευθερίας του αισθάνεσθαι, αλλά εκείνοι δεν ξέρω μέχρι που μπορούν να φτάσουν και πόσο ανασφαλείς ή εγωιστές είναι σ' αυτό τον τομέα.

θα ήθελα να επισημάνω εδώ οτι για τον περισσότερο κόσμο ένα παρεμφερές γεγονός σημαίνει εκτός της απώλειας της υποτιθέμενης συναισθηματικής ασφάλειας και μια γενικότερη αναστάτωση όσον αφορά την σταθερότητα των κοινωνικών και οικονομικών δεδομένων.
Ιδού και το θέατρο ....

Ας μην ξεχνάμε οτι τα πρότυπα με τα οποία μας έχουν κάνει πλήση εγκεφάλου είναι πολύ ισχυρά.

Με εκτίμηση

[Epsylon]

Χαιρετώ όλους!
Για όλα που συζητάμε εδώ είναι υπαρκτά και συνεπώς αληθινά.
Είναι η απόδειξη, ότι κατά βάθος δεν είμαστε ευτυχισμένοι.
Είμαστε έτσι και έτσι, ενίοτε και χειρότερα. Γνωστό μέχρι πόνου ψυχής το σενάριο. Στον καθένα με τις ανάλογες παραλλαγές.
Και ψάχνουμε να βρούμε την λύση. Καλά κάνουμε, αλλά αναρωτιέμαι- μήπως ψάχνουμε στην λάθος κατεύθυνση; Μήπως κοιτούμε το δάκτυλο που δείχνει το φεγγάρι και όχι το ίδιο το φεγγάρι;
Θέλω να πω, πως επιστρατεύουμε για την λύση των προβλημάτων μας τον νου... Όλοι μέχρι τώρα πριν από μας αυτό έκαναν... Πάλι τα ίδια και τα ίδια και ενίοτε και χειρότερα. Πάλι μπορεί να φανώ εκτός τόπου και χρόνου, το παραδέχομαι- δεν ανήκω σ' αυτήν την εποχή, δεν της χαρίζομαι. Τις δίνω τα απαραίτητα για να ξεμπερδέψω απ' αυτήν, όπως δίνουμε κάτι για να ξεμπερδέψουμε απο τον απαιτητικό και ενοχλητικό ζητιάνο. Έχω κάτι άλλο να πω, για την ακρίβεια, όχι εγώ, αλλά ο άλλος, απείρως σημαντικότερος, προτείνω στους φίλους μου τους καλούς να Τον ακούσουν, απλά να τον ακούσουν και μετά ας ξανασχοληθούν με το θέμα ίσως απο μιά άλλη οπτική γωνιά.
Με πολύ-πολύ αγάπη μετέφρασα αυτό το κειμενάκι και με πολύ πολύ αγάπη σας το χαρίζω, ας μείνει εδώ στο φόρουμ, ανήκει σ' όλους μας που νιώθουμε, πρόπαντός νιώθουμε....
Είναι κάποια αποσπάσματα από τα λόγια του Μεγάλου Bhagvan Shri Radjnish OSHO, Τον Οποίο αγαπώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Κάθε φορά, που πιάνω στα χέρια μου τα γραπτά Του, κάτι με διαπερνά ολόκληρο, συγκινούμαι αφάνταστα, και λυπάμαι τόσο πολύ , που όσο Αυτός ήταν εν ζωή, δεν είχα την ευτυχία να κάθομαι δίπλα στα πόδια Του , να βουλώνω το στόμα μου και να Τον ακούω ώρες ατελείωτες…Δεν είχα αυτήν την τύχη…Δεν πειράζει όμως. Όσο ζω, θα τον κουβαλάω μέσα στην καρδιά μου. Με δέος, αλλά πιο πολύ με την απέραντη βουβή αγάπη υποκλίνομαι στον μεγάλο δάσκαλο από την μακρινή Ινδία, στον OSHO BHAGVAN SHRI RADJNISH.Ακούστε αυτά τα λόγια Του, που θα ταρακουνήσουν τις καρδιές σας. Ο σκοπός δεν είναι να πειστείτε για κάτι, δεν είναι να μάθετε κάτι, ο σκοπός είναι να συγκινηθείτε. Αυτό αρκεί…

Ο νους δεν ξέρει να περιμένει. Πάντα βιάζεται. Η υπομονή είναι άγνωστη σ’ αυτόν, γι΄ αυτό αυτός συνεχίζει να δημιουργεί ερωτήσεις πάνω στις ερωτήσεις, χωρίς να παίρνει καμιά ουσιώδης απάντηση…

Στον κόσμο του νου υπάρχουν μόνον οι ερωτήσεις. Στον κόσμο της καρδιάς- μόνον οι απαντήσεις…

Ο νους γεννά τις φιλοσοφίες, θεολογίες και ιδεολογίες. Και όλα αυτά τα πράγματα είναι ερωτήσεις, στις οποίες δεν υπάρχουν οι απαντήσεις…

Ο νους είναι ο ληστής. Δεν ευχαριστιέται με τίποτε. Και όσο πιο πολλά θα του δώσεις, όσο πιο πολλά αυτός θα πάρει, τόσο πιο πολλά θα απαιτήσει. Το αίσθημα της ευγνωμοσύνης είναι άγνωστο στον νου. Συνεχώς παραπονείται. Συνεχώς κάτι του λείπει…

Ιδού το μυστήριο της ζωής: από την μια- ο νους, που συνεχώς ρωτάει και από την άλλη- η καρδιά, που τίποτε δεν ρωτάει και στα πάντα απαντάει…
Η δικτατορία του νου πρέπει να ανατραπεί. Ο νους- είναι μόνον υπηρέτης, όχι κύριος. Ο πραγματικός κύριος είναι μόνον η καρδιά, διότι σ’ αυτήν γεννάται ότι πιο όμορφο υπάρχει μέσα σας. Απ΄ αυτήν προέρχεται ότι είναι πιο αληθινό και ακριβό: η αγάπη σας, η συμπόνοιά σας, ο διαλογισμός σας. Ο νους- είναι η άγονη έρημος, στην οποία δεν φυτρώνει τίποτε, ούτε ένα λουλούδι. Το παν, που έχει αξία και είναι αληθινό- φυτρώνει μέσα στην καρδιά σας. Δεν χρειάζεται να έχετε τόση μεγάλη φροντίδα για τον νου. Απλά πρέπει να τον βάλετε στην θέση του. Τον θρόνο σας δώστε στην καρδιά….

Η αδιαφορία προς τον νου- είναι διαλογισμός. Εξαφανίζονται όλες οι ερωτήσεις, που καταντούν ανόητες. Και όταν σταματά η φλυαρία του νου, μέσα σας βασιλεύει η σιωπή και η ηρεμία, που σας δίνουν την δυνατότητα να ακούσετε τον ψίθυρο της αγάπης, τον ψίθυρο της καρδιάς σας…
Δεν θα πετύχετε τίποτε με την πάλη και τον αγώνα. Στην πάλη εσείς χαρίζετε την ενέργειά σας στον αντίπαλο. Ταΐζετε τον νου σας, την αιτία της δυστυχίας σας. Σταματήστε την πάλη. Έχετε αυτό το κουράγιο; Έχετε το κουράγιο να δώσετε το προβάδισμα στην αγάπη;

… Ο άνθρωπος, που σκέπτεται την αγάπη, μπορεί να γράψει περί Αυτής ολόκληρο σύγγραμμα, αλλά αυτός που αγαπάει, Την βιώνει, παρ’ όλο που δεν μπορεί να αρθρώσει γι’ Αυτήν ούτε μια λέξη. Και αν ρωτήσει κάποιος αυτόν, που αγαπάει τι θα πει αγάπη, αυτός θα κλείσει τα μάτια του, το πρόσωπό του θα γεμίσει δάκρυα και θα πει:
- Σας παρακαλώ, μη με ρωτάτε γι’ αυτά τα πράγματα. Τι μπορώ εγώ να πω για την αγάπη;

… Η σκέψη δεν είναι τίποτε άλλο από την επανάληψη των σκέψεων. Η σκέψη μπορεί να σε οδηγήσει μόνο σ’ αυτό, που είναι αποθηκευμένο μέσα στην μνήμη σου. Να γιατί η σκέψη ποτέ δεν είναι ξεχωριστή. Ποτέ δεν υπήρξαν οι ξεχωριστοί διανοητές- παρά μόνον οι ξεχωριστοί ΒΛΕΠΟΝΤΕΣ.

… Ο Ιησούς είπε: « Ο σώσας τον εαυτόν του θα χαθεί. Μόνον αυτός, που έχασε τον εαυτόν του, θα τον ξαναβρεί». Εάν ο σπόρος θα σκοτώσει τον εαυτόν του, θα γίνει δέντρο. Αν πει: « δεν θέλω να πεθάνω»- αυτός ο σπόρος θα σαπίσει. Όλοι μας σφιγγόμαστε από τον φόβο του θανάτου.

… Μόνον αυτός, που φοβάται τον θάνατο, έχει το Εγώ, διότι το Εγώ σημαίνει την σφιγμένη προσωπικότητα, τον σκληρό κόμβο. Αυτός που φοβάται τον θάνατο, σφίγγεται από μέσα του. Και όποιος σφίγγεται – μετατρέπεται σε κόμβο. Δημιουργείται το σύμπλεγμα του Εγώ, το σύμπλεγμα ανθρώπου, που φοβάται τον θάνατο. Όταν εξαφανίζεται το Εγώ, μένει μονάχα η ζωή. Πεθαίνει μόνο το Εγώ, όχι η ψυχή. Ουσιαστικά μόνο το Εγώ μπορεί να πεθάνει, μόνο για το Εγώ υπάρχει ο θάνατος, διότι το Εγώ είναι ψεύτικο. Πρόκειται να πεθάνει. Γι’ αυτό εμείς αγκιστρωνόμαστε σ’ αυτό.

… Ο άνθρωπος, που πρέπει να πεθάνει, θέλει να αγαπήσει… Η αγάπη- είναι μια απόπειρα βήμα- βήμα να αποκαταστήσεις τα τεχνητά διαχωρισθέντα μέρη και να συνάψεις πάλι την σχέση σου με το Όλον. Η αγάπη είναι το ανώτατο είδος της προσευχής… Έτσι η πραγματική προσευχή- είναι η απόλυτη αγάπη. Η πραγματική προσευχή δεν έχει λόγια- μόνο δάκρυα συγκίνησης από την απέραντη αγάπη. Έχουμε σταματήσει τις προσπάθειες να ξεχωρίσουμε από το Σύνολο. Το κύμα είπε: «είμαι ο Ωκεανός».

…Όσο πιο πολύ φοβάται ο άνθρωπος, τόσο ανήσυχος γίνεται για την ασφάλειά του, τόσο σκληρότερος γίνεται… Γι’ αυτόν τον λόγο εμείς φοβόμαστε να αγαπάμε. Μόνο αν βεβαιωθούμε πλήρως για τον άνθρωπο, εμείς θα τον αγαπήσουμε. Πρώτα βεβαιωνόμαστε, μετά αγαπάμε. Πρώτα ο νους, μετά η καρδιά. Να για πιο λόγο έχουν ανακαλύψει τον γάμο- στην αρχή παντρευόμαστε, λαμβάνουμε τα απαραίτητα μέτρα, μετά αγαπάμε- διότι η αγάπη είναι επικίνδυνη. Η αγάπη είναι ρευστή, είναι είσοδος στον καθένα. Είναι επικίνδυνο να αγαπήσεις τον άγνωστο, διότι αυτός μπορεί να ληστέψει όλες τις αξίες σου. Πρώτα διευκρινίζουμε ποιος είναι αυτός, ποιοι είναι οι γονείς του, τι χαρακτήρα έχει, τι ιδιότητες έχει. Λαμβάνουμε όλα τα μέτρα της κοινωνικής σιγουριάς και μόνο μετά συνάπτουμε τον γάμο…

… Είμαστε τρομαγμένοι άνθρωποι, θέλουμε πρώτα να κάνουμε τα πάντα ασφαλή. Και όση περισσότερη ασφάλεια έχουμε γύρω μας, τόσο μεγαλύτερα τοίχοι μας περικυκλώνουν, τόση μεγαλύτερη ψυχρότητα υπάρχει γύρω μας, τόσο πιο πολύ σφίγγεται όλο το είναι μας. Η αποκοπή μας από το Θεϊκό έγινε για ένα και μόνο λόγο: δεν είμαστε ρευστοί, γίναμε σκληροί. Δεν είμαστε νερό, γίναμε πάγος…

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ, OSHO, Σ’ ΑΓΑΠΩ…

.

[Zadok the priestess]

>QBB<

ZADOK

Zadok! Πόσο χάρηκα που διάβασα αυτά τα λόγια ! Μικρή συμπλήρωση: ναι, πρέπει να καταλάβουμε την αγάπη με το μυαλό, μα περισσότερο με την καρδιά, τότε και το μυαλό θα κατανοήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δεν έχει σημασία αν σε παρανόησα η όχι. Δεν σε παρανόησα. Όλα είναι ΟΚ.

Αγαπητέ μου φίλε, είπαμε... αν δεν αισθανθεί η καρδιά (που είναι το κατεξοχήν "όργανο") πώς θα κατανοήσει ο νους

Ως εδώ όλα είναι φυσιολογικά. Όμως το ζητούμενο είναι η υπέρβαση.
Να φτάσουμε να αισθανόμαστε με το νου, δηλαδή να ενώσουμε όλες τις λειτουργίες κι όχι να δρουν αποσπασματικά και κατ' επιλογήν και να σκεφτόμαστε με την καρδιά, αφού μόνον αυτή ξέρει πραγματικά.

Όπως βλέπω, κατάφερα κατά κάποιον τρόπο και σένα να στενοχωρήσω με τις εκφράσεις μου.
Zadok, δεν επιχειρηματολογώ εναντίον σου. Αν σου πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό( βλέπεις τα παιχνίδια του νου;) έπρεπε την καρδιά σου να ρώταγες πρώτα. Αυτή θα σου έλεγε την αλήθεια. Τότε δεν θα χρειαζόταν καθόλου οι εξηγήσεις μου. Τα πράγματα είναι τελείως αλλιώς, σου λέω, ότι μήνες πριν μπω στο φόρουμ εδώ, είχα διαβάσει τα άρθρα σου στην κεντρική σελίδα, σε ξέρω απ’ τα γραπτά σου, όπως και τα γραπτά του φίλου Κέλσου, που έτυχε να μιλήσουμε. Και τα δικά σου άρθρα μου άρεσαν. Έχω συνήθεια- ότι μου αρέσει απ’ το INTERNET- τα κατεβάζω και τα αποθηκεύω. Εκτιμώ τo έργο σου και να είσαι σίγουρη, - ξέρω να ξεχωρίζω τους ανθρώπους. Πως είναι δυνατόν να στρέφομαι εναντίον εκείνου, του οποίου τα γραπτά μου αρέσουν; Ούτε ο νους, τον οποίον θεωρώ υποδεέστερο, δεν θα συμφωνούσε, θα φώναζε: «Αυτός εδώ που τόσες φορές με έχει γράψει στα παλιά του τα παπούτσια, - αυτή τη φορά έχει δίκιο». Θυμάμαι και όταν πρωτομπήκα στο φόρουμ, σε απασχόλησα με λάθος πάτημα κουμπιού, σαν να κατήγγειλα τον εαυτόν μου τον ίδιον… Θυμάσαι; Με σένα πρώτα έτυχε να μιλήσουμε. Μου έρχεται τώρα και γελάω πως τα κατάφερα χωρίς να καταλάβω. Δεν επιχειρηματολογώ εναντίον σου. Σε έπεισα;
Είμαστε φίλοι.

Δε με στεναχώρησες, καλέ μου φίλε.
Απλά προβληματίστηκα αν από δική μου αβλεψία δε σε βοήθησα να κατανοήσεις την εκφρασθείσα άποψή μου.

Σ' ευχαριστώ για την ευαισθησία σου να αποκαταστήσεις τα πράγματα.

Άκουσα την φωνή, την κατάλαβα και την δέχτηκα.

εντάξει. . .
Παράκληση : αν ακουστεί από μένα κάτι που να είναι κάπως σκληρό η έντονο-δεν είναι από κακή διάθεση προς κάποιον, - μέσα στην καρδιά βασιλεύει ΜΟΝΟΝ η αγάπη. Και χάριν αυτής είμαι ικανός να αφήσω κατά μέρος τα πείσματα . Ο καιρός δείξει…

Απόλυτα κατανοητό και σεβαστό αυτό, αγαπητέ φίλε.

Να είσαι βέβαιος ότι η εκτίμηση και τα αγνά συναισθήματα είναι αμοιβαία.

[Zadok the priestess]

>QBB<

Θα μπορούσες να εξηγήσεις τι εννοείς με την λέξη << αναχωρητισμό >>
Zadok ?

Αναχωρητισμός είναι η τάση προς τη μοναστική ζωή.

(...) επειδή πιστεύω όλα είναι αλληλένδετα και η ουσία μας πρέπει να εναρμονίζεται με τις εκδηλώσεις μας.

Ακριβώς αυτή την εναρμόνιση κατάλαβα ότι όλοι (λίγο ή πολύ, ίσως με διαφορετικές λέξεις) επικαλούμαστε.

[Παύλος Β. / DevaParinito]

Δεν είμαστε νερό, γίναμε πάγος…

[center]Αυτό μπορώ να σας το πω,

το "είναι" μου έγινε νερό.

Έγινε κι η ψυχή μου Αχέρωντας,

που 'φυγε μακριά σας, χαίροντας...[/center]

Αφιερωμένο λοιπόν, στον Osho. Από τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου...

[NEHEMAUT]

Για όλα που συζητάμε εδώ είναι υπαρκτά και συνεπώς αληθινά.
Είναι η απόδειξη, ότι κατά βάθος δεν είμαστε ευτυχισμένοι.

Αγαπητέ Epsylon δεν νομίζω ότι η επιθυμία για εξέλιξη του εαυτού μας αποδεικνύει την έλλειψη ευτυχίας, όσο την ανάγκη ανεύρεσης της εσωτερικής αλήθειας και σταθερότητας.

Η ευτυχία είναι ένα συναίσθημα πληρότητας και χαράς τόσο πυκνό που δεν μπορεί να είναι μόνιμο, κι αν ήταν δεν θα το γνωρίζαμε.

Θέλω να πω, πως επιστρατεύουμε για την λύση των προβλημάτων μας τον νου...

Μα η δημιουργία δεν οφείλεται στην ελευθερία ? Και μπορεί να υπάρχει ελευθερία σαν αυθαίρετη έννοια, χωρίς την δράση του νου?
Νομίζω ότι όταν ο νους εμπιστευτεί την καρδιά και η καρδιά διδαχθεί από τον νου θα υπάρξει η ένωση των στοιχείων μας.

Αυτό είναι και το νόημα του θέματος, η ανεύρεση αυτών των παραμέτρων που διαχώρισαν αυτές τις δύο μας λειτουργίες .


με εκτίμηση

[Epsylon]

Αγαπητή Nehemaut, αύριο θα σου απαντήσω, τώρα δεν μπορώ.
Να είσαι καλά!

[NEHEMAUT]

<< Ζήσαμε τη ζωή κάποιου άλλου
κι ύστερα πεθάναμε εμείς>>
Τάσος Λειβαδίτης.

Καλησπέρα σε όλους

Μια από τις μεγαλύτερες ταλαιπωρίες του σύγχρονου ανθρώπου συνίσταται στην πίεση που ασκεί σ’ αυτόν η κοινωνική σύμβαση, να είναι κάτι που δεν είναι.

Η κοινωνική σύμβαση, η οποία είναι η πρώτη '' εκπαίδευση'' που δεχόμαστε σαν έφηβοι, μας περιορίζει στα δικά της στερεότυπα και αποκλείει κάθε απόκλιση από αυτά
Ότιδήποτε ''ξεφύγει'' από αυτά καταδικάζεται με μια τόσο απάνθρωπη απόρριψη που προκαλεί ένα τρόμο ο οποίος παραλύει κάθε δυνατότητα αντίστασης και εξαναγκάζει στην άνευ όρων υποταγή.

Έτσι θυσιάζονται οι βαθύτερες κλίσεις της προσωπικότητας μας, βυθίζονται οι ευαισθησίες μας και οι ανώτερες διαθέσεις μας.
Ο άνθρωπος καλείται να επιλέξει αν θα είναι ο εαυτός του με τις ιδιαιτερότητες του και την δική του μοναδική δημιουργική δύναμη με αντίκτυπο την κοινωνική κατακραυγή και απόρριψη [ που αρχίζει από το οικογενειακό περιβάλλον] ή να εξασφαλίσει την κοινωνική αποδοχή και να γίνει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που '' είναι''.

Υπάρχει μια χαρακτηριστική στιγμή στο ξεκίνημα της ζωής μας που όλοι αισθανόμαστε την απειλή αν δεν υποταχθούμε στα κοινωνικά ζητούμενα.

Εκεί που τρέμουμε και πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στο πέταγμα προς την ελευθερία, τον χορό με τον ήλιο, την ανάταση της ψυχής μας και την φαινομενική γαλήνη του κρυμμένου συμβόλαιου με το σκότος του ξένου συμβιασμού.

Η πραγματική αρρώστια είναι αυτή που συμβαίνει όχι αν αρνηθούμε να υποταχθούμε
Στα κοινωνικά και οικογενειακά δεδομένα αλλά όταν θάβουμε τον πραγματικό μας παιδικό εαυτό μας, γιατί τότε υφιστάμεθα τον πιο αργό και ανυπόφορο θάνατο το ανίατο.

<< Υπάρχει μακριά πολύ, μέσα στα κατάβαθα της ψυχής μας, ένα ελάχιστο μέρος που θα μπορούσαμε να τ’ ονομάσουμε ''Αμίαστο'' και που αποτελεί το δακτυλικό μας αποτύπωμα στην έκφραση, μια ιδιωτική έκδοση της αλήθειας που ο χρόνος αναγνωρίζει μονάχα το πρώτο της αντίτυπο.
Εκεί σ’ αυτό τo μέρος το αναπαλλοτρίωτο, εναποθέτει τα ωάρια της η παιδική φαντασία για να εκκολαφθεί αργότερα ο μύθος ο προσωπικός.
Και σ’ αυτό πάλι πρέπει να οδηγεί η συγκίνηση τα πράγματα, όταν η στιγμή φθάσει να περάσουν στην έκφραση, για να αποκτήσουν μιαν άφθαρτη και μοναδική υπόσταση>>

Αλέξιος Σαββάκης

Με εκτίμηση

[Epsylon]

Αγαπητή μου Nehemaut, γεια σου

Ωραία πράγματι η τοποθέτησή σου. Πηγαίνεις βαθιά και «τσιγκλάς» αυτά, που συνήθως αποφεύγονται να συζητούνται.
Η οικογένεια είναι το κύτταρο της κοινωνίας. Αλλά η σχέση αργότερα γίνεται αμφίδρομη- η κοινωνία καταπλακώνει την οικογένεια και της επιβάλλει τα στερεότυπά της. Για λόγους επιβίωσης( κοινωνικής) η οικογένεια υιοθετεί τα πρότυπα της κοινωνίας. Ποιος μόλυνε ποιόν? Η οικογένεια την κοινωνία η η κοινωνία την οικογένεια? Μάλλον το δεύτερο συμβαίνει…Γιατί το λέω αυτό? Απ’ την απλή αρχή= «όπου η ποσότητα (κοινωνία)- ξέχνα την ποιότητα». Αυτά τα δυο πράγματα είναι ασυμβίβαστα.
Η οικογένεια γεννά ένα παιδί- την κοινωνία, που γίνεται τέρας , που τρώει τους γονείς του. Όσο μεγαλύτερη σε αριθμό μελών θα είναι οι κοινωνία- τόσο μεγαλύτερη καταπίεση θα δέχεται ένα άτομο, τόσο περισσότερα δικά του πιστεύω (αισθήματα) θα θυσιάζει για την επιβίωσή του.
Η κοινωνία δεν ανέχεται ανάπτυξη έξω απ’ τα πρότυπά της. Και στα πρότυπά της βεβαίως δεν περιλαμβάνεται η αγάπη.
Μόνο και μόνο η άρνηση της πραγματικής ελευθερίας και η τρομοκρατία της απόρριψης, που ασκούνται στον άνθρωπο και τον εκβιάζουν να μην είναι ο εαυτός του- αποτελεί τον κραυγαλέο δείκτη έλλειψης της αγάπης εντός της κοινωνίας. Όλες οι κοινωνίες τρέμουν αυτούς, που αναζητούν να βρουν τον εαυτόν τους. Αυτά τα άτομα είναι εχθροί υπ’ αριθμόν ένα για την κάθε κοινωνία του πλήθους, της μάζας. Διότι είναι ανεξέλεγκτοι, δεν μπορείς να τους φοβίσεις, να τους διατάξεις, να τους εξουσιάσεις. Πως μπορείς να εξουσιάσεις εκείνον, που βρήκε τον εαυτόν του? δηλαδή έγινε ο ίδιος αγάπη.
Είναι αδύνατον. Αυτός δεν θα πάει να σκοτωθεί, ούτε θα πάει να σκοτώσει.
Αυτός δεν θα κάτσει να τον εκμεταλλευτούν, ούτε θα εκμεταλλεύεται τους άλλους. Η αγάπη είναι επικίνδυνη. Για λόγους διατήρησης της κοινωνίας του πλήθους πρέπει να είναι υπό διωγμόν. Η αγάπη γκρεμίζει την κοινωνία του πλήθους. Η αγάπη είναι αντικοινωνικό φαινόμενο. Αυτή βάζει σε τρομερό δίλημμα την κοινωνία- η άνοδος στις υψηλότερες μορφές εξέλιξης η θάνατος.
Η αγάπη είναι μια πάντα καινούρια πληροφορία στρές , που αποσταθεροποιεί, ανατρέπει και γκρεμίζει. Καθαρίζει την βρωμιά. Η αγάπη μπορεί να χτίσει την οικογένεια και την κοινωνία. Αλλά μην ξεχνάμε- αν η οικογένεια και η κοινωνία βρίσκονται πάνω σε σαθρά θεμέλια- η αγάπη μπορεί να καταστρέψει την οικογένεια και την κοινωνία. Συνεπώς, μιλάμε για επικίνδυνα πράγματα. Όλοι, όσοι κατά το διάβα της Ιστορίας βρήκαν τον εαυτόν τους= έγιναν οι ίδιοι αγάπη – θανατώθηκαν. Πίσω από όλες τις ανακαλύψεις, νεωτερισμούς φιλοσόφων, προφητών, αγίων, ερευνητών- κρύβονταν η μεγάλη δύναμη= αγάπη. Σήμερα δεν θανατώνουν σωματικά. Σήμερα απορρίπτουν κοινωνικά. Ο σωματικός θάνατος αντικαταστάθηκε με τον κοινωνικό θάνατο.
Αγαπητή Nehemaut, τα συμπτώματα της κοινωνίας που περιγράφεις, οφείλονται στην έλλειψη της αγάπης η αλλιώς στην άγνοια του εαυτού των μελών της. Για να διατηρηθεί η κοινωνία του πλήθους- τα μέλη της δεν πρέπει να γνωρίζουν τους εαυτούς τους και να μείνουν πλήθος. Η αγάπη= η γνώση του εαυτού σου επιτρέπεται λεκτικά και απαγορεύεται πρακτικά με χίλιους γνωστούς και άλλους τόσους άγνωστους τρόπους.

<< Ζήσαμε τη ζωή κάποιου άλλου
κι ύστερα πεθάναμε εμείς>>

Πολύ πετυχημένο αυτό, μπράβο σου, Νehemaut, που το ανέφερες ως παράδειγμα.
Ως προς την "κοινωνική σύμβαση"- προσωπικά δεν έχω ποτέ μου, ούτε απ' όσο ξέρω όλοι οι προγγονοί μου δεν υπογράψαμε με κάνέναν καμία κοινωνική σύμβαση. Ούτε και συ φαντάζομαι δεν υπέγαψες ποτέ σου κάτι τέτοιο, ούτε οι πρόγονοί σου- δεν το φαντάζομαι. Ένα ξέρω: κανείς δεν υπέγραψε καμία τέτοια σύμβαση, όμως όλοι γνώρισαν και γνωρίζουν την πανίσχυρη κοινωνική επιβολή, την σιδερένια φτέρνα της. Η κοινωνική σύμβαση είναι μύθος. Η σιδερένια φτέρνα- πραγματικότητα.

Να είσαι πάντα καλά.

Με αγάπη

[NEHEMAUT]

Αναφέρθηκε στη ενότητα περί ψυχής η παρακάτω φράση ...που νομίζω οτι εδω μπορεί να συζητηθεί.

Δέχομαι τον "μιμητισμό" απλά, γιατί θεωρώ ότι το έμβρυο ΜΕΧΡΙ την αποκοπή του από το λώρο της μητέρας του, είναι ΜΕΡΟΣ και ΤΜΗΜΑ του σώματος της μητέρας του και κατ' επέκταση αφού ΗΔΗ η μητέρα του δεχόταν δράσεις και δημιουργούσε αντιδράσεις κατά την κύηση "αντιδρώντας ενίοτε μιμητικά", μάλλον έχεις δίκιο σε αυτό που λες.

Σύμφωνα με αυτά που γνωρίζουμε απο την ιατρική πλευρά εως τώρα δεν μπορούμε να θεωρήσουμε το έμβρυο σαν ΜΕΡΟΣ και ΤΜΗΜΑ του σώματος της μητέρας αλλά σαν ένα φιλοξενούμενο διαφορετικό οργανισμό, ο οποίος για να αναπτυχθεί χρειάζεται απαραίτητα την μητέρα και τις λειτουργίες του σώματος της.
Το μητρικό σώμα κυριολεκτικά χρησιμοποιείται σαν μπαταρία [ οσο και πεζό κι αν φαίνεται] και απόδειξη σε αυτό είναι και η εξωσωματικές γονιμοποιήσεις με δανεικά ωάρια και σπερματοζωάρια, οπου τότε τίποτα δεν ανήκει απο πρίν στον μητρικό οργανισμό.

Ο αγαπητός Κέλσος είπε στην ''ψυχή'' οτι για να δούμε τα πιθανά ''ψυχολογικά προβλήματα'' των ανθρώπων που γεννιούνται τώρα με τις γνωστές συνθήκες [ εργαζόμενες μητέρες] κλπ θα πρέπει να περιμένουμε για κάποιο χρόνο ...

Η άποψη μου είναι οτι αυτό που θα δούμε και αυτό που ήδη παρατηρείται όσον αφορά τα ''προβλήματα'' των ανθρώπων δεν είναι η περιγεννητική περίοδος για την οποία μόνο εικασίες έχουμε για την ώρα, αλλά ο μιμητισμός μεταξύ μας .

Με αυτό εννοώ οτι όλοι έχουμε την τάση [ αν δεν είμαστε μονίμως συνειδητοί] να παρασυρόμαστε απο τις ιδέες , τις σκέψεις και τα συναισθήματα των άλλων, καθώς και απο τα προβαλόμενα πρότυπα.

Ετσι εχουμε μια μαζική ''ασθένεια'' που είναι τεχνιτή και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί .

Σκέψεις

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

>QBB<

"...Η άποψη μου είναι οτι αυτό που θα δούμε και αυτό που ήδη παρατηρείται όσον αφορά τα ''προβλήματα'' των ανθρώπων δεν είναι η περιγεννητική περίοδος για την οποία μόνο εικασίες έχουμε για την ώρα, αλλά ο μιμητισμός μεταξύ μας .

Με αυτό εννοώ οτι όλοι έχουμε την τάση [ αν δεν είμαστε μονίμως συνειδητοί] να παρασυρόμαστε απο τις ιδέες , τις σκέψεις και τα συναισθήματα των άλλων, καθώς και απο τα προβαλόμενα πρότυπα.

Ετσι εχουμε μια μαζική ''ασθένεια'' που είναι τεχνιτή και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί..."

Σκέψεις λοιπόν...
Σκέψεις...

Μιμητισμός...
Μονίμος Συνειδητοί...
Συναισθήματα άλλων...
Προβαλόμενα πρότυπα...
Μαζική Ασθένεια...

Σε όλες τις ανωτέρω έννοιες, για τις οποίες μπορούν να χυθούν τόνοι μελανιου, για να αναπτυχθούν, κλειδί θεωρώ την τελευταία σου φράση αγαπητή μου NEHEMAUT:
"...είναι τεχνητή και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί..."

Τεχνητά είναι όλα όσα έχουν να κάνουν με τον κόσμο των ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ και όχι με τον κόσμο της ΟΥΣΙΑΣ...
Με τον Κόσμο του ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ και όχι με τον Κόσμο του ΕΙΝΑΙ...

Προβληματισμός...
Μα ΑΝ στον κόσμο του ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ, προεκβάλεται απλά η ουσία του ΕΙΝΑΙ, τότε πόθεν όλα αυτά;;;
Ασθενεί και το ΕΙΝΑΙ;;;

Σκέψεις...

Κέλσος ο Φιλαλήθης