Διαμόρφωση του χαρακτήρα και συναισθηματική νοημοσύνη.

[NEHEMAUT]

Ανταλλάσσοντας απόψεις στα διάφορα θέματα που επεξεργαζόμαστε παρατηρούμε ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες και διαφορές στον μηχανισμό σκέψης μας καθώς και στο συναίσθημα που εμφανίζεται κάτω από αυτήν.

Και είναι φυσικό εφ’ όσον είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες με τελείως άλλη ψυχοσύνθεση και εμπειρίες.

Ας εξετάσουμε τα στοιχεία που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά ενός ανθρώπου, τους λόγους που διαφοροποιούν το συναίσθημα και την σημασία αυτών στην κοινωνική μας ζωή.

Δύο πρώτες ερωτήσεις τίθενται για την έναρξη :
Ο άνθρωπος γεννιέται ή πλάθεται? Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της οικογένειας και πόσο η επιρροή της συντελεί στα πρωτόκολλα που χρησιμοποιεί ο νούς μας?

Ευελπιστώ ότι με την ανάλυση του θέματος θα βρούμε πιθανές σκοτεινές μας περιοχές στον δρόμο μας προς την αυτογνωσία.

[Παύλος Β. / DevaParinito]

Καλησπέρα,

Ένας άνθρωπος με την απόλυτη σημασία της λέξης, αποτελείται από την ουσία & την προσωπικότητά του. Σαν "ουσία" ονομάζεται αυτό που είναι δικό του και σαν "προσωπικότητα" ή "χαρακτήρας", ονομάζεται αυτό που δεν είναι δικό του.

[NEHEMAUT]

Αγαπητέ Deva, αυτό ακριβώς θα ήθελα να αναλύσουμε. ΄

Τι είναι δικό μας και τι είναι επίκτητο ή επιβεβλημένο σε αυτη την έννοια που ονομάζουμε χαρακτήρα...επειδή είναι έτσι ή αλλιώς, αυτό είναι που μας προσδιορίζει στο κοινωνικό σύνολο, και αυτή είναι η εικόνα μας.

Την ''ουσία'' που αναφέρεις την ξέρει ο καθένας [ αν την ξέρει ] αλλά ούτε να γίνει ορατή μπορεί ούτε να επιβληθεί του κατασκευάσματος παρά μόνο μετά απο πολύ κόπο και αν...

Ακόμα και αν μπορέσουμε να δούμε διαισθητικά την ουσία ενός ανθρώπου αν ο χαρακτήρας του έρχεται σε αντίθεση με αυτην υπάρχει διάσπαση και προς τα μέσα και προς τα έξω.

Πως σχηματίζεται λοιπόν αυτό το μη δικό μας κατ' εσέ τμήμα του εαυτού μας?

Με εκτίμηση

[Παύλος Β. / DevaParinito]

Πως σχηματίζεται λοιπόν αυτό το μη δικό μας κατ' εσέ τμήμα του εαυτού μας?

Προς NEHEMAUT

Σχηματίζεται από εξωτερικούς παράγοντες, δηλ. από ότιδήποτε δεν είναι μέσα σε μας, μέσα στο Εσωτερικό μας "Είναι". Σχηματίζεται από την κοινωνία, από τους παπάδες, από την οικογένεια, από νόμους, θεσμούς, από ιδεολογίες, από δόγματα, από την εργασία μας (το εργασιακό μας δηλ. περιβάλλον), από διάφορους ανθρώπους που τους θεωρούμε "πρότυπα", από βιβλία, από εικασίες, από ήχους, από εικόνες, ακόμη ακόμη και από τις ίδιες μας τις σκέψεις, από ότιδήποτε δηλ. είναι έξω από εμάς.

Στην τελευταία περίπτωση (στις ίδιες μας τις σκέψεις δηλ.), το νοητικό λειτουργεί εις βάρος του "Είναι" μας, αλλά δεν το συνειδητοποιούμε. Νομίζουμε πως λειτουργεί σωστά, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση η λειτουργία του επιβαρύνει τις λειτουργίες των άλλων κέντρων.

Οτιδήποτε λοιπόν, δεν είναι δικό μας, αυτό είναι η προσωπικότητά μας.

Ο άνθρωπος έχει δώσει πολύ μεγάλη σημασία στην γραμμή της προσωπικότητάς του. Έχει αφήσει όμως πολύ πίσω, την γραμμή της ουσίας του. Ένας τέτοιος άνθρωπος που έχει αναπτύξει την γραμμή της προσωπικότητάς του περισσότερο απ' ότι έχει αναπτύξει την γραμμή της ουσίας του (οι δύο γραμμές πρέπει να αναπτύσσονται ταυτόχρονα), φαίνεται σε μας πως μπορεί να κάνει πολλά, φαίνεται σε μας πως ξέρει πολλά, πως είναι σπουδαίος, στην πραγματικότητα όμως, η ανάπτυξή του σταματάει στην παιδική του ηλικία.

Η προσωπικότητα ενός ανθρώπου, αυτό δηλ. που δεν είναι δικό του, τον εμποδίζει να δει την ουσία του. Κι αυτό γιατί είναι τόσο αναπτυγμένη, που υπερκαλύπτει την γραμμή της ουσίας του.

Αν για παράδειγμα, η ουσία μας είναι ένα σημείο, τότε η προσωπικότητά μας, (επειδή είναι "καλλιεργημένη" από την στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο) είναι μια γραμμή που "κυκλώνει" την ουσία μας, το σημείο δηλ. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να δει την ουσία του, πρέπει να σβήσει την γραμμή της προσωπικότητάς του, να χάσει την προσωπικότητά του δηλ. Αυτό, είναι σχεδόν αδύνατο για τους περισσότερους γιατί το νοητικό θα περιέλθει σε αμηχανία.

Αν κάποιος αποφασίσει να χάσει την προσωπικότητά του για να δει την ουσία του, τότε ποιος θα είναι ; Ο νους παραπέει και ο άνθρωπος μπορεί να οδηγηθεί σε πολύ άσχημες καταστάσεις, μπορεί ακόμη ακόμη και να παραφρονήσει τελείως χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αντιστροφής.

Όλη η δυσκολία της αυτογνωσίας, βρίσκεται ακριβώς σ' αυτό εδώ το σημείο που αναφέρω. Γι' αυτό κανένας άνθρωπος δεν αποφασίζει να γνωρίζει τον εαυτό του. Η αυτογνωσία δεν είναι παιχνίδι & το 'χω ξαναπεί. Κρύβει τεράστιους κινδύνους. Δεν είναι θεωρία. Είναι υπαρξιακή. Μπορεί να συμβεί δηλ.

Αλλά είναι βουτιά σε πολύ μεγάλα βάθη και πρέπει πρώτα κάποιος να εκπαιδευτεί γι' αυτό. Θα μπορούσαμε να πούμε πως πρέπει να εκπαιδευτεί με ανάλογο τρόπο που εκπαιδεύεται κάποιος δύτης. Να έχει τις μπουκάλες του δηλ. με το οξυγόνο, τον χρονογράφο του, να έχει και κάποιον που θα τον επιβλέπει. Πρέπει να κάνει "δοκιμαστικές" καταδύσεις, να καταδυθεί σε πολλά μέρη, άλλοτε για λίγο κι άλλοτε για περισσότερο χρονικό διάστημα και τις πρώτες φορές, πάντα με κάποιους άλλους δίπλα του. Ποτέ μόνος του! Άλλωστε, ακόμη κι αν προσπαθήσει να το κάνει μόνος του, τίποτε δεν θα καταφέρει. Αντιθέτως, μπορεί να πνιγεί...

[Zadok the priestess]

Θα συμφωνήσω στα περισσότερα από όσα αναφέρετε, αγαπητοί φίλοι.

Θα επεσήμανα δε, ότι αυτό το οποίο ο DevaParinito αποκαλεί "ουσία", η εσωτεριστιική παράδοση αποκαλεί "εσωτερικό εαυτό" (κατά άλλους "ανώτερο εαυτό") και η μέθοδος προσέγγισής του παραμερίζοντας ή και αναδομώντας την προσωπικότητα από την εποχή των Αρχαίων Μυστηρίων καλείται μυητική ατραπός.

Αυτή η δυνατότητα μύησης του εαυτού (ο οποίος είναι και το κομμάτι μας το οποίο επανενσαρκώνεται, για όσους δέχονται αυτήν τη δογματική) έχει δύο βασικές αντιλήψεις, την αποκρυφιστική και τη μυστικιστική και περιγράφονται σε γενικές γραμμές στο άρθρο μας: Αποκρυφισμός και Μυστικισμός.

[Ramoglou]

Μία ερώτηση θα ήθελα να κάνω, μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι ;

Μπορούμε δηλαδή να αντέξουμε την αυτοδιαχείριση, χωρίς να μετατρέψουμε αυτή την ελευθερία και αυτή την δυνατότητα επιλογής δράσης σε ασυδοσία ; Μπορούμε να σεβαστούμε την ελευθερία του άλλου και να αποδεχθούμε τις επιλογές του ; Διότι για να μπορέσεις να φθάσεις στο «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ» κατά την γνώμη μου απαιτεί να είσαι πρώτα και κύρια ελεύθερος.

[Epsylon]

μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι

Πιστεύω για να γίνουμε ελεύθεροι, πρέπει προηγουμένως να θυσιάσουμε τα πάντα, που μας προσδένουν και μας είναι ακριβά. Δεν εννοώ την θυσία υπο μορφήν απάρνησης. Εννοώ αυτό που έχουμε και μας είναι ακριβό ΝΑ ΤΟ ΤΑΠΕΙΝΩΣΟΥΜΕ, δηλαδή να το τοποθετήσουμε κάτω από τον Θεό. Μ' αυτόν τον τρόπο απελευθερωνόμαστε απ' αυτά τα δεσμά, χωρίς να να χάσουμε. Μάλλον τότε θα μας επιτραπεί όντως να τα κατέχουμε.
Αν μπορούμε να είμαστε ελεύθυροι;

Ναι, μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι, ΑΝ Ο, ΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΓΗ ΣΥΝΕΧΩΣ ΘΑ ΤΟ ΤΑΠΕΙΝΩΝΟΥΜΕ= ΘΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ.
Σκληρά πράγματα, σκληρές ιδέες, δύσκολα όντως για ανθρώπινη υπόσταση, ΜΑ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΗ.
Ελευθερία χωρίς τον Θεό δίπλα μας( ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ) δεν νοείται.

Σ' όλους ευχή- όλοι καλά να είναι!

[Παύλος Β. / DevaParinito]

Ασφαλώς, όπως σωστά παρατηρεί η Zadok, οι λέξεις «ουσία» και «προσωπικότητα», είναι απλώς ονόματα και μπορεί να τις συναντήσουμε ως έννοιες με διαφορετική ονοματολογία, αναλόγως των διαφόρων διδασκαλιών που εξετάζουμε. Η ουσία είναι ό,τι αληθινό έχουμε μέσα μας. Η προσωπικότητα είναι ό,τι ψεύτικο.

Πολλές φορές – συνήθως αυτό ακούγεται από γυναικεία στόματα – ίσως να έχουμε ακούσει την φράση «οι άντρες είναι σαν τα μικρά παιδιά.» Αν το καλοσκεφτούμε, θα δούμε πως αυτή η έκφραση λέγεται ακριβώς για να υποδηλώσει την ουσία ενός ανθρώπου, ενός άντρα στην συγκεκριμένη περίπτωση. Και ίσως, η ουσία μιας γυναίκας να είναι περισσότερη αναπτυγμένη απ’ εκείνη ενός άνδρα, γεγονός που ίσως δικαιολογεί εν μέρει και την πιο γρήγορη ενηλικίωση των γυναικών. Ένα κορίτσι π.χ 14 χρονών, λέμε συνήθως πως είναι πιο «ώριμο», πιο «μεστωμένο» από ένα αγόρι της ίδιας ηλικίας. Ίσως επειδή, αυτό έχει να κάνει και με την ουσία του.

Βλέποντας τον εαυτό μας στην αγκαλιά μιας γυναίκας, πολλές φορές – και τώρα μιλάω ως άντρας – ίσως αυτό να το έχουμε συνειδητοποιήσει και οι ίδιοι. Απλώς, δεν έχουμε το θάρρος να το παραδεχτούμε και το κρύβουμε. Τι να πεις ; Ότι κι αν ψάξεις, θηλυκό, που λέει κι ένας φίλος. Σαφώς όμως, και στους άνδρες αλλά και στις γυναίκες, η γραμμή της ουσίας σταματάει – στις περισσότερες περιπτώσεις - περίπου στην ηλικία των 15 με 16 ετών. Από ‘κει κι έπειτα, αναπτύσσεται πάρα πολύ η γραμμή της προσωπικότητας, αυτό που λέμε δηλ. πολύ απλά πως μετά την εφηβική ηλικία, ο άνθρωπος αρχίζει και διαμορφώνει την προσωπικότητά του, τον χαρακτήρα του.

Υπάρχουν τρόποι διαχωρισμού της ουσίας & της προσωπικότητας και υπάρχουν άνθρωποι που ενώ τους βλέπεις να είναι πολύ «μορφωμένοι», πολύ «αξιοπρεπείς» και «αξιόλογοι», που ενώ μιλούν για αγάπη, για ανώτερα ιδανικά & αξίες, μόλις διαχωριστεί η ουσία τους από την προσωπικότητά τους, γίνονται τελείως κενοί, άδειοι, δεν εμφανίζουν κανένα ενδιαφέρον και γίνονται παγερά αδιάφοροι για ό,τι συμβαίνει γύρω τους.

Μία από τις σημαντικότερες «εργασίες» που πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος κατά την διαδικασία της αυτογνωσίας, είναι να μάθει, παρατηρώντας τον εαυτό του, πώς να διαχωρίζει την ουσία του από την προσωπικότητά του.

Στο θέμα της NEHEMAUT , υπάρχει η φράση «συναισθηματική νοημοσύνη».

Πρόκειται – κατά την άποψή μου – για ένα πολύ μεγάλο μπέρδεμα, που εμφανίζεται σε πολλούς ανθρώπους ακριβώς επειδή οι λειτουργίες των κέντρων τους είναι «ελαττωματικές». Δεν εννοώ φυσικά την NEHEMAUT , αλίμονο.

«Συναισθηματική νοημοσύνη» κατ’ εμέ, δεν υπάρχει. Υπάρχει το συναισθηματικό και το νοητικό κέντρο. Καθ’ ένα από αυτά, είναι ανεξάρτητο και εκτελεί συγκεκριμένες εργασίες, συνεργάζεται όμως με τα υπόλοιπα.

Ο νους δεν μπορεί να αισθανθεί, δεν μπορεί να αγαπήσει για παράδειγμα. Η καρδιά μπορεί να αγαπήσει, ο νους όχι. Αν αγαπήσει ο νους, η αγάπη του θα κουβαλάει όλα τα μικρόβια της λογικής. Θα είναι κατασκευασμένη, όπως ακριβώς κατασκευάζεται μια ιδεολογία, μια θεωρία. Η αγάπη όμως δεν είναι θεωρία, είναι κατάσταση, είναι λειτουργία του συναισθηματικού κέντρου.

Τι συμβαίνει όμως ; Στους συνηθισμένους ανθρώπους, πολλές φορές, το νοητικό κάνει την δουλειά του συναισθηματικού και το συναισθηματικό κάνει την δουλειά του νοητικού. Αυτό που φαίνεται σε μας δηλ. ως εργασία της καρδιάς έχει γίνει από τον νου μας. Πολλές φορές τα κέντρα μπερδεύονται μεταξύ τους, και είναι αυτό που λέμε «έχω σύγχυση μέσα μου», τα κέντρα συγχέονται, λέμε «πω, πω, πόσο μπερδεμένος είμαι!». Γι’ αυτό και μια άλλη, πολύ σημαντική εργασία που πρέπει κάποιος να κάνει κατά την διαδικασία της αυτογνωσίας, είναι να μάθει πρώτα να αναγνωρίζει τις λειτουργίες των κέντρων του, που για μερικούς είναι 5, για άλλους 7, κι έπειτα να μάθει πως να τα διαχωρίζει.

[Zadok the priestess]

Αγαπητέ Epsylon,

σημαντική η συμβολή σου στην ερώτηση του φίλτατου Ramoglou, αλλά νομίζω ότι αυτή η μυστικιστική προσέγγιση (για να συνδεθούμε με τα προηγούμενα) είναι αρκετά μακριά (κατά την γνώμη μου) από την καθημερινότητα του καθενός μας μέσα στην κοινωνία και δεν ξέρω σε ποιό βαθμό (κατά την άποψή σου) βοηθά σε σχέση με το αρχικό θέμα της αγαπητής NEHEMAUT.

Η ταπεινότητα μπορεί (και σέβομαι την γνώμη σου) να ελευθερώνει, αλλά δε νομίζω ότι είναι το όχημα της αυτογνωσίας. Ίσως είναι το αποτέλεσμά της, αλλά δεν είναι το μέσον για την επίτευξή της. Με αυτό θέλω να πω ότι ο πραγματικός (τελικός) γνώστης καθίσταται και ουσιαστικά ταπεινός και δε νομίζω ότι ισχύει το αντίστροφο.

Η σύγχρονη ψυχαναλυτική μέθοδος είναι πιο αποκρυφιστική (ούτε η ίδια δεν το γνωρίζει) και είναι αυτή η οποία πρόσφατα ξεκίνησε να διερευνά τη συναισθηματική μας νοημοσύνη.

Προσωπικά, στο φίλτατο Ramoglou και τον προβληματισμό του θα απαντούσα ως ακολούθως:

Η ελευθερία είναι κατά μία έννοια η προϋπόθεση, αλλά και το αποτέλεσμα.

Και αυτό το οποίο εγώ αντιλαμβάνομαι είναι ότι η θέληση για ελευθερία μας θέτει στο κεφαλόσκαλο της προσωπικής ανακάλυψης και η επακολουθούμενη πορεία μας καθιστά ουσιαστικά ελεύθερους.

Εάν σείς μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου
και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.

Κατά Ιωάννην, 8:31

[Παύλος Β. / DevaParinito]

μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι ;

Προς Ramoglou

Ασφαλώς και μπορούμε.

Όμως από το να μπορούμε να είμαστε κάτι, μέχρι το να είμαστε κάτι, η διαφορά είναι τεράστια & πιθανώς να αποκλίνουμε από το θέμα που έθεσε η NEHEMAUT.

Και αυτό το οποίο εγώ αντιλαμβάνομαι είναι ότι η θέληση για ελευθερία μας θέτει στο κεφαλόσκαλο της προσωπικής ανακάλυψης και η επακολουθούμενη πορεία μας καθιστά ουσιαστικά ελεύθερους.

Προς Zadok

Κάπως έτσι το αντιλαμβάνομαι κι εγώ, με την διαφορά πως αυτή η θέληση για την ελευθερία που λες, μπορεί να εμφανιστεί μονάχα όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει την φυλακή του.

Αν για παράδειγμα κάποιος είναι στην φυλακή, μονάχα όταν συνειδητοποιήσει πως είναι φυλακισμένος, θα θελήσει - αν είναι λογικός - να κάνει κάτι για να απελευθερωθεί. Αν συνεχίζει να ισχυρίζεται πως είναι ελεύθερος, αν συνεχίζει να νομίζει πως είναι ελεύθερος, δεν υπάρχει καμία ευκαιρία γι' αυτόν. Εσύ θα του λες "είσαι φυλακή, βγες!" κι εκείνος θα λέει "όχι, είμαι ελεύθερος!". Τότε κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι γι' αυτόν και ένας τέτοιος άνθρωπος είναι καταδικασμένος.

[Παύλος Β. / DevaParinito]

Για να επιστρέψουμε στα πρώτα ερωτήματα της φίλης NEHEMAUT

Ο άνθρωπος γεννιέται ή πλάθεται?

θα μπορούσαμε, σύμφωνα με τα παραπάνω (να τονίσω πάλι πως έιναι προσωπικές απόψεις), να πούμε πως ένας άνθρωπος "γεννιέται" με την ουσία του. Αυτό που "πλάθεται" είναι η προσωπικότητά του. Αυτή είναι και η απάντησή μου, η δική μου δηλ. σ' αυτό το ερώτημα της NEHEMAUT.

(Βάζω το "γεννιέται" σε εισαγωγικά, γιατί ακόμη και το θέμα ζωής-θανάτου είναι σχετικό και απασχολεί πολλές κοινότητες ανθρώπων που αναζητούν κάποιες απαντήσεις.)

Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της οικογένειας και πόσο η επιρροή της συντελεί στα πρωτόκολλα που χρησιμοποιεί ο νούς μας?

Είναι πολύ σημαντικός & η επιρροή της συντελεί κατά πολύ στα πρωτόκολλα που χρησιμοποιεί ο νους μας. Αυτή είναι και η δεύτερη απάντησή μου.

Ας κάνω όμως κι εγώ μια ερώτηση στην φίλη NEHEMAUT:

Ποια είναι κατά την γνώμη σου, αυτά τα πρωτόκολλα που χρησιμοποιεί ο νους μας ;

Σας ευχαριστώ.

[Zadok the priestess]

Η τοποθέτηση του αγαπητού DevaParinito μου θύμισε μία ρήση του Κρισναμούρτι (αν θυμάμαι καλά) που έλεγε ότι πρέπει να μάθουμε ν' αγαπάμε με το νου και να σκεφτόμαστε με την καρδιά.
Βέβαια, με αυτήν την προτροπή δε μας καλεί να περιέλθουμε σε καμμίας μορφής σύγχιση, αλλά να αντιληφθούμε ότι η αγάπη δεν είναι συναίσθημα αλλά κατάσταση ζωής...

Επίσης, μια και αναφερθήκαμε στα ενεργειακά κέντρα, θα ήθελα να θυμίσω ότι τα παιδάκια (όσο πιο μωρά τόσο περισσότερο) δείχνουν να είναι συνδεδεμένα κατά ένα "παράδοξο" τρόπο με το κοσμικό γίγνεσθαι, έχουν πλούσια φαντασία (φαντασία το λέμε εμείς οι λογικοί ενήλικες) και μία αφοπλιστική αθωότητα. Είναι εκείνες οι ηλικίες όπου το κωνοειδές της κεφαλής σταδιακά κλείνει και ο χόνδρος που προστατεύει το κεφαλάκι του παιδιού μετατρέπεται στο οστό του κρανίου.

Κι έλεγε ο Πικάσο:
"Από παιδί προσπαθούσα να γίνω ζωγράφος. Χρειάστηκε μια ολόκληρη ζωή για να μάθω να ζωγραφίζω σαν παιδί…"

>QBB<

Κάπως έτσι το αντιλαμβάνομαι κι εγώ, με την διαφορά πως αυτή η θέληση για την ελευθερία που λες, μπορεί να εμφανιστεί μονάχα όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει την φυλακή του.

Όλο αναμνήσεις είμαι απόψε...
Θυμήθηκα ένα ανέκδοτο.
Δυο φίλοι χαζεύουν τα ζώα μέσα στα κλουβιά ενός ζωολογικού κήπου και κάποια στιγμή, ο ένας αναρωτιέται:

"Βρε συ, από ποιά μεριά είναι τα κάγκελα; Τη δική τους ή τη δική μας"

Πραγματικά, το ζήτημα της ελευθερίας είναι μαγικό με όλη τη σημασία της λέξης.
Το δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η προσωπικότητα μας έχει φυλακίσει σε έναν πλασματικό κόσμο, αλλά όλη αυτή η κατάσταση κρύβει την εν δυνάμει ελευθερία, διότι μόλις αναρωτηθούμε "Βρε συ, από ποιά μεριά είναι τα κάγκελα;;", είμαστε έτοιμοι και για το πρώτο βήμα, αυτό το βήμα που θα μας καταστήσει Κυρίους του εαυτού μας.
Και αυτή είναι η ανεύρεση του εσωτερικού Διδασκάλου, του καθοδηγητή εαυτού ο οποίος θα μας ενώσει με το πολύτιμο κέντρο της ύπαρξης.

[Παύλος Β. / DevaParinito]

[...]μία ρήση του Κρισναμούρτι (αν θυμάμαι καλά) που έλεγε ότι πρέπει να μάθουμε ν' αγαπάμε με το νου και να σκεφτόμαστε με την καρδιά.

[center]Μα αν έχεις σκέψη στην καρδιά
κι αγάπη στο μυαλό σου,
σαν θα 'ρθει τούμπα ο ντουνιάς,
θα βρεις τον άνθρωπό σου...[/center]

Αφιερωμένο στον Κρισναμούρτι λοιπόν. Ας είναι καλά το παλικάρι...

Επί της ευκαιρίας και σταματώντας την λογοδιάρροιά μου, να ευχαριστήσω την NEHEMAUT που με βοήθησε εν αγνοία της, να βρω την πραγματική μου εικόνα, με το :

Την ''ουσία'' που αναφέρεις την ξέρει ο καθένας [ αν την ξέρει ] αλλά ούτε να γίνει ορατή μπορεί ούτε να επιβληθεί του κατασκευάσματος παρά μόνο μετά απο πολύ κόπο και αν...

διότι σ' αυτό που ονομάζουμε "Εσωτερισμός", εγώ βρίσκομαι ακόμη στο "Υπό κατασκευήν". Σ' ευχαριστώ NEHEMAUT! Να είσαι καλά.

[Epsylon]

Κάποιες σκέψεις περί του θέματος:

Της NEHEMAUT:

«Ο άνθρωπος γεννιέται ή πλάθεται?»

Ο άνθρωπος ΚΑΙ γεννιέται ΚΑΙ πλάθεται. Γεννιέται τέτοιος, που του επιτάσσει το κάρμα του, πλάθεται τέτοιος, για να εκπληρώσει το κάρμα του και βάσει της ελεύθερης βούλησης να το βελτιώσει η να το χειροτερέψει. Γεννιέται= προϊών όλων των παρελθόντων, πλάθεται= αποτέλεσμα παρελθόντος+ επενέργεια παρόντος. Το παρόν « πλάθεται» θα γίνει το μελλοντικό «γεννιέται».

«Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της οικογένειας»

Είναι σημαντικός από τις απόψεως του «πλάθεται». Έχουμε ακριβώς τέτοιους συγγενείς, που χρειάζονται να μας βοηθήσουν στο «πλάθεται» στην παρούσα ενσάρκωση. Συνήθως η κύρια συμβολή των συγγενών στους πάντες είναι το μάθημα της αποκόλλησης από τα γήινα.
Αυτοί ενεργά συμμετέχουν στο «πλάθεται» του καθενός μας. Οι πιο μαλακοί και πιο ανθρώπινοι δάσκαλοι στο «πλάθεται» είναι οι γονείς. Οι υπόλοιποι είναι απείρως προθυμότεροι και σκληρότεροι.

Του DEVA:

«(_D)Ένας άνθρωπος με την απόλυτη σημασία της λέξης, αποτελείται από την ουσία & την προσωπικότητά του. Σαν "ουσία" ονομάζεται αυτό που είναι δικό του και σαν "προσωπικότητα" ή "χαρακτήρας", ονομάζεται αυτό που δεν είναι δικό του.|»

Ουσία = γεννιέται. Προσωπικότητα= πλάθεται. Αύριο το πλάθεται θα εισέρχεται στο γεννιέται.

«(D) Ο άνθρωπος έχει δώσει πολύ μεγάλη σημασία στην γραμμή της προσωπικότητάς του. Έχει αφήσει όμως πολύ πίσω, την γραμμή της ουσίας του»

Ναι, συμφωνώ. Μεγάλη σημασία στην προσωπικότητα= αποθέωση του νου και της ανάπηρης λογικής, η οποία στις απελπιστικές (πραγματικές) καταστάσεις παραλύει και δεν βοηθάει, άρα προδίδει. Ο νους είναι καλός στους «καναπέδες» της ζωής. Στην ώρα θανάσιμου κινδύνου- είναι προδότης. Το υποσυνείδητο σώζει την κατάσταση. Γίναμε υπερβολικά έξυπνοι= περισσότερο αναίσθητοι . Πάνω από την καρδιά μας θέσαμε τον νου.
Ο οποίος έδωσε στον καθένα μας και την ανάλογη ευτυχία, που αξίζουμε. Αν πονούμε- εμείς φταίμε. Εμείς= εμείς και το σύνολο, που καθορίζει τι θα πούμε, τι θα σκεφτούμε, πως θα
αναπνέουμε. Δεν είναι άραγε καιρός να απομακρυνθούμε κάπως από τον Πολιτισμό του Εγκεφάλου και του Σώματος και να πλησιάσουμε τον Πολιτισμό της Ψυχής;

«(D) Αν κάποιος αποφασίσει να χάσει την προσωπικότητά του για να δει την ουσία του, τότε ποιος θα είναι ; Ο νους παραπέει και ο άνθρωπος μπορεί να οδηγηθεί σε πολύ άσχημες καταστάσεις, μπορεί ακόμη ακόμη και να παραφρονήσει τελείως χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αντιστροφής.»

Ιδού άλλη μια ομολογία της δειλίας , αναπηρίας του νου, της κατωτερότητάς του. Στις κρίσιμες καταστάσεις, αντί να βοηθήσει- προδίδει. Γενικά το παν μπορεί να προδώσει, ότι δεν περιέχει μέσα του την αγάπη. Ο μίστερ νους δεν αποτελεί την εξαίρεση. Και από πάνω και τρελαίνεται. Αν κάνεις την βουτιά στα πολύ βαθιά νερά με την αγάπη μέσα στην ψυχή- δεν πρόκειται να πάθεις τίποτε. Και πολύ αγάπη στην ψυχή= αποτέλεσμα πολλών επώδυνων ενσαρκώσεων και όχι παραγγελίας της στιγμής. Αυτά τα κόλπα είναι του νου. Νους υποταγμένος στην αγάπη- δεν τρελαίνεται ποτέ.

«( Z)Αγαπητέ Epsylon,

… νομίζω ότι αυτή η μυστικιστική προσέγγιση (για να συνδεθούμε με τα προηγούμενα) είναι αρκετά μακριά (κατά την γνώμη μου) από την καθημερινότητα του καθενός μας μέσα στην κοινωνία και δεν ξέρω σε ποιό βαθμό (κατά την άποψή σου) βοηθά σε σχέση με το αρχικό θέμα της αγαπητής NEHEMAUT.»

Ναι θα συμφωνήσω με το ότι «είναι αρκετά μακριά από την καθημερινότητα του καθενός μας μέσα στην κοινωνία»
Ζούμε σε κοινωνία των μη αγαπόντων και δεν πρέπει να το ξεχνούμε αυτό. Πάντα έλεγα το εξής: ότι αρνείται να δεχτεί η ψυχή- ο νους δεν πρόκειται να καταλάβει. Δεν εννοώ εσένα προσωπικά, Zadok ! Είμαι σίγουρος ότι με κατάλαβες σωστά και είμαι σίγουρος ότι θα ήθελες τα πράγματα της ζωής να ήταν αλλιώς. Αλλά ο νους δεν θα λύσει προβλήματα στα οποία έχει μαύρα μεσάνυχτα και ουδεμία δικαιοδοσία. Πίστεψέ με Zadok! Δεν θα λύσει… Μόνο πρόσθετα προβλήματα θα δημιουργήσει.

«Η ταπεινότητα μπορεί να ελευθερώνει, αλλά δε νομίζω ότι είναι το όχημα της αυτογνωσίας.»

Τότε το όχημα της αυτογνωσίας ποιο είναι, Zadok? H νοημοσύνη?
Τον κόσμο εμείς τον αντιλαμβανόμαστε με τα αισθήματά μας. Ο νους απλά ερμηνεύει την μουσική, που γράφει η ψυχή. Ο νους είναι ο σπίκερ, που έχει μπροστά του χαρτί όπου γράφεται η γραμμή του κόμματος και λέει τις ειδήσεις που υπάρχουν σε κάθε καρδιά. Με τους σπίκερ τον κόσμο δεν θα τον γνωρίσεις. Γιατί δεν θα τον γνωρίσεις; Για να γνωρίσεις οτιδήποτε- πρέπει ΝΑ ΤΟΝ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ= ΝΙΩΣΕΙΣ= ΒΙΩΣΕΙΣ. Ο νους απλά ως σπίκερ θα περιγράψει με μπλα-μπλά αυτά που δεν έχει βιώσει. Θα πει ότι οι Ανώτεροί του θα του πουν να πει.

«ο πραγματικός (τελικός) γνώστης καθίσταται και ουσιαστικά ταπεινός και δε νομίζω ότι ισχύει το αντίστροφο.»

Ο πραγματικός τελικός γνώστης γίνεται ταπεινός ΜΟΝΟ για ένα πράγμα: ούτε η σεμνότητα δεν έχει σχέση- απλά ο τελικός γνώστης ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ= ΕΝΙΩΣΕ= ΒΙΩΣΕ ΚΑΤΙ ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ, ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ- γι’ αυτό έγινε ταπεινός. Τι είναι αυτό;
Η Ψυχή του καθενός ξέρει πολύ καλά τι είναι. Και το ξέρει και το φοβάται. Και φέρνει ως υπεκφυγή τον νου, που δεν ξέρει καλά καλά τι του γίνεται αν πέσει σε καταστάσεις, όπου η αφεντιά του δεν φτάνει.

«Η σύγχρονη ψυχαναλυτική μέθοδος είναι πιο αποκρυφιστική (ούτε η ίδια δεν το γνωρίζει) και είναι αυτή η οποία πρόσφατα ξεκίνησε να διερευνά τη συναισθηματική μας νοημοσύνη.»

Ο όρος συναισθηματική νοημοσύνη ίσως είναι άτυχος. Η νοημοσύνη δεν μπορεί να αισθάνεται τίποτε. Είναι αναίσθητη. Απλό εκτελεστικό όργανο άλλων ανώτερων καταστάσεων είναι. Πάλι θα το πω ασχέτως αν θεωρηθώ ακραίος και φανατικός- η ποιότητα του νου του καθενός εξαρτάται από την ποσότητα της αγάπης μέσα στην ψυχή. Αν θέλουμε να γίνουμε όντως έξυπνοι, πρέπει να αγαπάμε περισσότερο. Η όντως γνώση θα παραχωρηθεί σ’ εκείνους που αγαπάνε. Αλήθεια= πρώτα αγάπη, μετά γνώση.
Γνώση πρώτα, μετά αγάπη η αγαποφάνεια = αληθοφάνεια, είναι αυτό, που καθημερινά ζούμε, είναι ο πολιτισμός μας και η ανάλογή του ποιότητα γνώσεως. Νομίζω πως στην πραγματική γνώση θα φτάσουμε μόνον τότε, όταν αποστασιοποιηθούμε και απο το αντικείμενο. Να απομακρυνθούμε απο το αντικείμενο και να πλησιάσουμε την αγάπη. Και η γνώση θα έλθει

Να είστε όλοι πάντα καλά!

[NEHEMAUT]

Χαιρετώ τούς συνομιλητές.

Για να μπορέσει ο άνθρωπος να δει την ουσία του, πρέπει να σβήσει την γραμμή της προσωπικότητάς του, να χάσει την προσωπικότητά

Η δική μου άποψη είναι ότι ο στόχος της αυτογνωσίας είναι να μπορέσουν να συνυπάρξουν η προσωπικότητα με τον ανώτερο εαυτό και όχι να χάσουμε ή να καταργήσουμε το ένα είς βάρος του άλλου.

Σύμφωνα με την Dion Fortune που συχνά αναφέρεται, σκοπός του εσωτεριστή είναι να εκδηλωθεί ο ανώτερος εαυτός στην εγκεφαλική συνείδηση.

Οι πράξεις όμως λαμβάνουν χώρα στο υλικό πεδίο και πραγματοποιούνται μέσα από τα στοιχεία του χαρακτήρα μας.
Σαφώς και ο χαρακτήρας μας διαμορφώνεται από όλα όσα ο Deva αναφέρει αλλά οι σκέψεις μας είναι απόρροια των διαφόρων ερεθισμάτων που δέχεται ο νούς μας.

Αν αυτά δεν υπήρχαν δεν θα υπήρχαν ούτε αυτές. Ο άνθρωπος δεν εξελίσσεται μόνος του.
Εξελίσσεται από την τριβή που υφίσταται από την σχέση του με τους άλλους και από τα προσλαμβανόμενα συναισθήματα και την ενέργεια που δέχεται από αυτούς.
Βγάζοντας κάποιον εντελώς έξω από το κοινωνικό σύνολο [ π.χ. έναν εκ γενετής ερημίτη] το μόνο που θα δρούσε θα ήταν τα ένστικτα.

Για να επιτύχουμε την πολυπόθητη αυτογνωσία θεωρώ ότι χρειάζεται να εξετάσουμε τι είναι αλλότριο προς εμάς όσον αφορά τις θέσεις μας , βάσει των επιρροών που δεχόμαστε μέσα από την κοινωνία και όχι έξω από αυτήν.

Ποια είναι κατά την γνώμη σου, αυτά τα πρωτόκολλα που χρησιμοποιεί ο νους μας ;

Λέγοντας πρωτόκολλα εννοώ τους σταθερούς μηχανισμούς σκέψης με τους οποίους επιλέγουμε συμπεριφορές και οι οποίοι διαμορφώθηκαν στα παιδικά μας χρόνια. Στο προκείμενο η οικογένεια.

Στο θέμα << οικογένεια>> εμφανίζονται τέσσερις σημαντικές πλευρές που μας καθορίζουν.

Εικόνα του εαυτού μας
Τα συναισθήματα και οι ιδέες που έχει κάποιος για τον εαυτό του και που συντελούν στην ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης

Επικοινωνία
Οι τρόποι που τα άτομα συνδέονται μεταξύ τους.

Σύστημα της οικογένειας
Οι κανόνες που δεχόμαστε για το πώς πρέπει να αισθανόμαστε και να ενεργούμε.

Δεσμοί.
Οι τρόποι με τους οποίους σχετιζόμαστε μεταξύ μας μέσα και έξω από την οικογένεια.

Οι άνθρωποι αναπαράγουμε αυτά τα '' μαθημένα'' πρότυπα εκ των υστέρων και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.


Για να πούμε ότι ένας άνθρωπος είναι ελεύθερος θα πρέπει να δεχθούμε ότι έχει ανακαλύψει και προσαρμόσει όλα τα παραπάνω στο δικό του ενδότερο τρόπο σκέψεως και συναισθήματος.
Το ζητούμενο είναι να βρούμε και να αναλύσουμε αυτές τις διαφορετικότητες που είναι εμφανείς μεταξύ των ανθρώπων. .

Μπορούμε δηλαδή να αντέξουμε την αυτοδιαχείριση, χωρίς να μετατρέψουμε αυτή την ελευθερία και αυτή την δυνατότητα επιλογής δράσης σε ασυδοσία

Η άποψή μου είναι ότι η διαφορά μεταξύ ελευθερίας και ασυδοσίας είναι μια πολύ λεπτή γραμμή που καθορίζεται κάθε φορά από τα συμμετέχοντα μέλη σε μια σχέση και μέσα στο κοινωνικό σύνολο.

Στο θέμα της NEHEMAUT , υπάρχει η φράση «συναισθηματική νοημοσύνη».

Ως συναισθηματική νοημοσύνη θεωρώ την ικανότητα να δρούμε με την καρδιά και όχι μόνο με την ευφυία.
Να μπορούμε να διακρίνουμε τα συναισθήματα των άλλων, να αναπτύξουμε την ενσυναίσθηση και να κατευθύνουμε τις σκέψεις μας.
Το συναίσθημα δεν ελέγχεται απο το νου, η σκέψη όμως που το προκαλεί απο εκεί ξεκινάει.

Το υποσυνείδητο σώζει την κατάσταση.

Τι εννοείς με αυτό Epsylon?

Με εκτίμηση

[Zadok the priestess]

>QBB<

Ναι θα συμφωνήσω με το ότι «είναι αρκετά μακριά από την καθημερινότητα του καθενός μας μέσα στην κοινωνία»
Ζούμε σε κοινωνία των μη αγαπόντων και δεν πρέπει να το ξεχνούμε αυτό. Πάντα έλεγα το εξής: ότι αρνείται να δεχτεί η ψυχή- ο νους δεν πρόκειται να καταλάβει. Δεν εννοώ εσένα προσωπικά, Zadok ! Είμαι σίγουρος ότι με κατάλαβες σωστά και είμαι σίγουρος ότι θα ήθελες τα πράγματα της ζωής να ήταν αλλιώς. Αλλά ο νους δεν θα λύσει προβλήματα στα οποία έχει μαύρα μεσάνυχτα και ουδεμία δικαιοδοσία. Πίστεψέ με Zadok! Δεν θα λύσει… Μόνο πρόσθετα προβλήματα θα δημιουργήσει.

Φίλε μου, προσωπικά είμαι αθεράπευτα αισιόδοξη με τους ανθρώπους κι ίσως, δεν αξίζει, αλλά έτσι έχω επιλέξει.
Πασχίζουμε να βρούμε την ταυτότητα της αγάπης και γνωρίζουμε πια ότι αυτό είναι επιτακτικό.

Εγώ δε διαφωνώ ότι με την καρδιά αναγνωρίζουμε τα πάντα γύρω μας.
Δεν ξέρω αν δεν ήμουν αρκούντως σαφής και με παρανόησες.

Τότε το όχημα της αυτογνωσίας ποιο είναι, Zadok? H νοημοσύνη?
Τον κόσμο εμείς τον αντιλαμβανόμαστε με τα αισθήματά μας. Ο νους απλά ερμηνεύει την μουσική, που γράφει η ψυχή. Ο νους είναι ο σπίκερ, που έχει μπροστά του χαρτί όπου γράφεται η γραμμή του κόμματος και λέει τις ειδήσεις που υπάρχουν σε κάθε καρδιά. Με τους σπίκερ τον κόσμο δεν θα τον γνωρίσεις. Γιατί δεν θα τον γνωρίσεις; Για να γνωρίσεις οτιδήποτε- πρέπει ΝΑ ΤΟΝ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ= ΝΙΩΣΕΙΣ= ΒΙΩΣΕΙΣ. Ο νους απλά ως σπίκερ θα περιγράψει με μπλα-μπλά αυτά που δεν έχει βιώσει. Θα πει ότι οι Ανώτεροί του θα του πουν να πει.

Δεν φτάσαμε ακόμη να προσεγγίσουμε το ποιό είναι το όχημα της αυτογνωσίας, αγαπητέ μου.
Αν θέλεις, θα προτιμούσα να μην σπεύδουμε να εξάγουμε συμπεράσματα, για ζητήματα τα οποία είναι αρκετά λεπτά και κάθε προχειρότητα περισσεύει.
Δεν ξέρω επίσης, γιατί επιμένεις να επιχειρηματολογείς εναντίον μου εις βάρος του νου. Φαίνεται ότι παρά τη θέλησή μου δεν ήμουν σαφής.

Θα ήθελα να κάνεις τον κόπο να μου υποδείξεις τί από τα κείμενά μου σε οδήγησε σε λάθος μονοπάτια για το τί εννοώ.

Ο πραγματικός τελικός γνώστης γίνεται ταπεινός ΜΟΝΟ για ένα πράγμα: ούτε η σεμνότητα δεν έχει σχέση- απλά ο τελικός γνώστης ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ= ΕΝΙΩΣΕ= ΒΙΩΣΕ ΚΑΤΙ ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ, ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ- γι’ αυτό έγινε ταπεινός. Τι είναι αυτό;
Η Ψυχή του καθενός ξέρει πολύ καλά τι είναι. Και το ξέρει και το φοβάται. Και φέρνει ως υπεκφυγή τον νου, που δεν ξέρει καλά καλά τι του γίνεται αν πέσει σε καταστάσεις, όπου η αφεντιά του δεν φτάνει.

Καλέ μου φίλε, η ψυχή του καθενός έχει δικαίωμα να αισθάνεται και να αντιλαμβάνεται κατά το δοκούν.
Ας μην μιλούμε εξ ονόματος όλων των ψυχών κι ας μην είμαστε απόλυτοι.
Εν πάσει περιπτώσει, σεβαστή η άποψή σου φυσικά και πέραν τούτου, δε θεωρώ ότι έχω να αντικρούσω κάτι.

Ο όρος συναισθηματική νοημοσύνη ίσως είναι άτυχος. Η νοημοσύνη δεν μπορεί να αισθάνεται τίποτε. Είναι αναίσθητη. Απλό εκτελεστικό όργανο άλλων ανώτερων καταστάσεων είναι. Πάλι θα το πω ασχέτως αν θεωρηθώ ακραίος και φανατικός- η ποιότητα του νου του καθενός εξαρτάται από την ποσότητα της αγάπης μέσα στην ψυχή. Αν θέλουμε να γίνουμε όντως έξυπνοι, πρέπει να αγαπάμε περισσότερο. Η όντως γνώση θα παραχωρηθεί σ’ εκείνους που αγαπάνε. Αλήθεια= πρώτα αγάπη, μετά γνώση.
Γνώση πρώτα, μετά αγάπη η αγαποφάνεια = αληθοφάνεια, είναι αυτό, που καθημερινά ζούμε, είναι ο πολιτισμός μας και η ανάλογή του ποιότητα γνώσεως. Νομίζω πως στην πραγματική γνώση θα φτάσουμε μόνον τότε, όταν αποστασιοποιηθούμε και απο το αντικείμενο. Να απομακρυνθούμε απο το αντικείμενο και να πλησιάσουμε την αγάπη. Και η γνώση θα έλθει

Ίσως είναι όντως ατυχής ο όρος, φίλε μου, αλλά τόσο μας κόβει, αυτόν έχουμε διαθέσιμο... Ευελπιστούμε στο μέλλον για κάτι καλύτερο.

[Zadok the priestess]

>QBB<

Η δική μου άποψη είναι ότι ο στόχος της αυτογνωσίας είναι να μπορέσουν να συνυπάρξουν η προσωπικότητα με τον ανώτερο εαυτό και όχι να χάσουμε ή να καταργήσουμε το ένα είς βάρος του άλλου.

Μα το "χάσιμο" (δεν είναι ακριβώς χάσιμο) μπορεί να είναι πρόσκαιρο και να μη συνεπάγεται κατάργηση.

Σύμφωνα με την Dion Fortune που συχνά αναφέρεται, σκοπός του εσωτεριστή είναι να εκδηλωθεί ο ανώτερος εαυτός στην εγκεφαλική συνείδηση.

Οι πράξεις όμως λαμβάνουν χώρα στο υλικό πεδίο και πραγματοποιούνται μέσα από τα στοιχεία του χαρακτήρα μας.
Σαφώς και ο χαρακτήρας μας διαμορφώνεται από όλα όσα ο Deva αναφέρει αλλά οι σκέψεις μας είναι απόρροια των διαφόρων ερεθισμάτων που δέχεται ο νούς μας.

Αυτό το "αλλά" πολύ με μπερδεύει. Γιατί "αλλά" και όχι "και"

Πάντως, γι' αυτό εγώ τουλάχιστον εκφράστηκα με τον όρο αναδόμηση.
Αναδομούμε την προσωπικότητα με τα δικά μας στοιχεία και όχι με όσα άλλοι ή άλλες (πρόσωπα, καταστάσεις) μας έχουν επιβάλλει.

Αν αυτά δεν υπήρχαν δεν θα υπήρχαν ούτε αυτές. Ο άνθρωπος δεν εξελίσσεται μόνος του.
Εξελίσσεται από την τριβή που υφίσταται από την σχέση του με τους άλλους και από τα προσλαμβανόμενα συναισθήματα και την ενέργεια που δέχεται από αυτούς.
Βγάζοντας κάποιον εντελώς έξω από το κοινωνικό σύνολο [ π.χ. έναν εκ γενετής ερημίτη] το μόνο που θα δρούσε θα ήταν τα ένστικτα.

Συγγνώμη, αγαπητή NEHEMAUT, αλλά κάπου το 'χασα το μπαλάκι.

Ποιά είναι "αυτά" και ποιές "αυτές"

Εγώ πάντως, τουλάχιστον, είμαι σαφώς αντίθετη προς κάθε μορφής αναχωρητισμό.

Για να επιτύχουμε την πολυπόθητη αυτογνωσία θεωρώ ότι χρειάζεται να εξετάσουμε τι είναι αλλότριο προς εμάς όσον αφορά τις θέσεις μας , βάσει των επιρροών που δεχόμαστε μέσα από την κοινωνία και όχι έξω από αυτήν.

Ναι, όπως ανέφερα, προσωπικά συμφωνώ και νομίζω ότι κι ο αγαπητός DevaParinito δεν είπε το αντίθετο.
Είναι κι ανάδρομος ο Ερμής κι ίσως δεν κατάλαβα καλά βέβαια...

[Ramoglou]

Η ελευθερία είναι κατά μία έννοια η προϋπόθεση, αλλά και το αποτέλεσμα.

Και αυτό το οποίο εγώ αντιλαμβάνομαι είναι ότι η θέληση για ελευθερία μας θέτει στο κεφαλόσκαλο της προσωπικής ανακάλυψης και η επακολουθούμενη πορεία μας καθιστά ουσιαστικά ελεύθερους.

Μα για αυτή την «επακολουθούμενη» πορεία γίνετε πιστεύω όλη αυτή η συζήτηση αγαπητή μου Zadok.

Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι είναι βαθιά επηρεασμένος από τα όσα του δημιουργήσανε μια στερεότυπη στάση απέναντι σε κοινωνικά ή προσωπικά δεδομένα ;

Μήπως πιστεύουμε ότι τα όσα η οικογένεια και η νόμοι του Κράτους μας, μας επέβαλαν να έχουμε ως δόγματα, ότι δεν μας επηρεάζουν ;
Προσωπικά πιστεύω πως ναι, μας επηρεάζουν και μας στερούν μεγάλο μέρος της ελευθερίας μας.

Όλοι μπορούμε να βρούμε τα κομμάτια που αποτελούν φραγμό για την πραγματική ελευθερία μας, αυτά καλούμαστε να καταρρίψουμε, αυτά πρέπει να υπερπηδήσουμε για να φτάσουμε σ’ αυτό που ονόμασες «κεφαλόσκαλο».

Και για να θέσω μια άλλη ερώτηση της αυτής συνομοταξίας.
Πόσοι από εμάς είσαστε έτοιμοι να αποδεχθείτε άμεσα, μια ερωτική σχέση του Πατρός σας με μια άλλη γυναίκα και την εν παραλλήλω συνύπαρξη αυτού με τη μητέρα σας ; Πόσοι δεν θα λειτουργήσουν αυτόματα με κριτήριο τα όσα η οικογένεια και η κοινωνία τους έχει ορίσει ως αποδεκτά ;

[Ramoglou]

Σίγουρα ο καθένας μας έχει ένα εαυτό που πρέπει να τον ανακαλύψει, αυτή η διαδικασία ανακάλυψης είναι και αυτή που θα απελευθερώσει τη σκέψη, τα συναισθήματα και την αυτογνωσία του. Στο δικό μου πιστεύω δε χωράει η ανασφάλεια της απόρριψης, είτε από την οικογένεια, είτε από την κοινωνία, διότι η αυτός ο δρόμος είναι μοναχικός και ο καθένας μόνος του πρέπει να ορίσει τα όρια του αποδεκτού και του μη αποδεκτού.

Όταν αρχίζεις να ελευθερώνεις τον πραγματικό σου εαυτό, τότε αρχίζεις να νιώθεις την αγάπη, διότι δεν αναγνωρίζεις εχθρούς στο δρόμο σου, διότι δεν υπάρχει κάποιος να σου θέσει κάποιον φραγμό και έτσι να σε καταδυναστεύσει. Προχωράς στο δικό σου μονοπάτι και χαμογελάς στον συνάνθρωπό σου που περπατά στο απέναντι μονοπάτι κι εκείνος μόνος του. Δεν έχεις κάποιον να σου κλέψει κάτι, δεν νιώθεις φόβο από την συνύπαρξη, δεν έχεις την απαίτηση να ορίζεις τον άλλο. Ζεις για σένα και πράττεις για σένα.

Μπορεί η οικογένεια και η κοινωνία να έθεσαν τα αρχικά μας όρια, τα πρώτα δόγματα, τα αληθή και τα ψέματα, αλλά εμείς είμαστε αυτοί που θα αναγνωρίσουμε τη φυλακή και τη μεριά στην οποία πρέπει να θέσουμε τον εαυτό μας. Διότι πολύ σωστά τέθηκε η ερώτηση «από ποία μεριά των καγκέλων είμαστε ;»

[Ladyhawk]

Πράγματι ο καθένας μας γεννιέται με την ουσία του όπως ανέφεραν οι προλαλήσαντες και η προσωπικότητά του είναι αυτό που διαμορφώνεται σιγά σιγά.

Επίσης ο καθένας θεωρώ ότι γεννιέται ελεύθερος. Τα κοινωνικά δεδομένα όμως και ο τρόπος που κανείς γαλουχείται – τα οποία σαφώς επηρεάζουν την δημιουργία της προσωπικότητας – είναι αυτά που βάζουν στεγανά στην προσωπική ελευθερία του ατόμου.

Το σύστημα όμως είναι τέτοιο που δυστυχώς αυτοί οι περιορισμοί έρχονται με τέτοιο τρόπο που δεν το αντιλαμβάνεται κανείς άμεσα. Του μαθαίνουν να ζει με έναν τρόπο συμβατό με τα κοινωνικά δεδομένα.

Μπορεί φυσικά αυτό να το αντιληφθεί, όταν η εσωτερική φωνή υπαγορεύει κάποια πράγματα τα οποία στην πραγματοποίησή τους βρίσκουν εμπόδια εξωτερικά και έτσι πολλές φορές ακόμα και εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε να ακούσουμε την φωνή της ψυχής μας και επικρατεί η φωνή αυτών που μας περιτριγυρίζουν.

Όταν λοιπόν κανείς καταφέρει να γνωρίσει τον εαυτό του τότε μπορεί να αντιληφθεί και την ελευθερία του και από που αυτή σταματάει. Εκεί είναι η μάχη που πρέπει να δώσει ο καθένας μας αφού αποφασίσει συνειδητά ποιο δρόμο θέλει να ακολουθήσει, ποια φωνή να υπακούσει, αυτή που προέρχεται από την ουσία του από τον εσώτερό εαυτό του ή αυτή που οδηγείται από τα στεγανά του περίγυρου.

Η συνειδητοποίηση της κατάστασης αυτής καταφέρνει, αν όχι να αποβάλει τουλάχιστον να περιορίσει τον φόβο, που ενδεχομένως κάνει την εμφάνισή του σε αυτόν που θέλει να περπατήσει το δρόμο που θα τον βοηθήσει στην κατάκτηση αυτών που η ψυχή έχει ανάγκη.