«Αξίζει να παλεύεις για να ζήσεις έστω και μια ημέρα τα όνειρα σου»
Η φράση αυτή ειπώθηκε από έναν μάχιμο ονειροναύτη ζωής ο οποίος αν και βίωσε πολλές αντιξοότητες και συχνά ''γκρεμίσματα'' των ονείρων του δεν ''έβαλε ποτέ το κεφάλι κάτω''. Την μητέρα μου.
Λέγοντας όνειρο δεν εννοώ μια απλή επιθυμία πχ (απόκτηση ενός αντικειμένου) αλλά το άδραγμα των ιδανικών και των ιδεών μας.
Η επιθυμία για ανάλυση του εγώ μας και η αρμονική συνύπαρξη με αυτό, πέρα από τα συνήθη όρια, η αναζήτηση της αλήθειας και του θείου είναι "διαφορετικά" όνειρα και δύσκολα προσεγγίσιμα.
Θέλοντας και μη, μας διαφοροποιούν από το γνωστό σύνολο καθιστώντας μας πολλές φορές ιδιόρρυθμους ή περίεργους αν μπούμε στην διαδικασία εκλογίκευσης τους.
Είναι αυτά τα ιδανικά απομεινάρια μίας προηγούμενης ενσάρκωσης μας, που καλούμεθα να πραγματοποιήσουμε στην εδώ συνέχεια ή είναι αυθαίρετες προσωπικές αξίες που υπακούουν σε μια ρομαντική και ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία ?
Πιστεύω ότι σαν έννοιες υπάρχουν αρχετυπικά στο βάθος της ψυχής κάθε ανθρώπου.
Θα μπορούσαν να εκδηλωθούν όμως σε όλους ανεξαιρέτως ή προϋποθέτουν συγκεκριμένες συνθήκες διαβίωσης πχ (μπορεί να ασχοληθεί με την εξέλιξη της ψυχής του, σθεναρά κάποιος που είναι περικυκλωμένος από υλικά προβλήματα όπως η υγεία, η εργασία, οι
συναισθηματικές σχέσεις κλπ) ?
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
Συντονιστές: Ramoglou, Ladyhawk, Zadok the priestess
Aγαπητή Νehemaut, δεν έχω πεισθεί για τη μετενσάρκωση αλλά αυτό το συζητάμε αλλού. Πάντως θα μπορούσα να πω πιο απλά ότι δεν είναι απαραίτητο να κάνουμε πάντα αναγωγή στη μετενσάρκωση.
Για το κυρίως ερώτημά σου, περί εξέλιξης της ψυχής, η απάντηση είναι σαφέστατα ναι. Άσε που ακριβώς τα προβλήματα είναι που κάνουν πιο επιθυμητή την εξέλιξη. Αν καλοπερνάμε, μπορεί να βολευτούμε κιόλας...
Έτσι κι αλλιώς, η επιθυμία για εξέλιξη δεν προϋποθέτει προδιαγραφές υλικής άνεσης. Για ψυχική εξέλιξη μιλάς. (Κι άλλη προσωπική άποψη, όμως: θεωρώ ότι πνεύμα και σώμα είναι σετάκι, δίνω βαρύτητα και στα δύο. Όσοι μάλιστα με γνωρίζουν θα έλεγαν ότι στο σώμα μου έχω δώσει ιδιαίτερη- χμ.)
Όπως βλέπεις, είμαι πρόθυμος για αιρετικές συζητήσεις...
Για το κυρίως ερώτημά σου, περί εξέλιξης της ψυχής, η απάντηση είναι σαφέστατα ναι. Άσε που ακριβώς τα προβλήματα είναι που κάνουν πιο επιθυμητή την εξέλιξη. Αν καλοπερνάμε, μπορεί να βολευτούμε κιόλας...
Έτσι κι αλλιώς, η επιθυμία για εξέλιξη δεν προϋποθέτει προδιαγραφές υλικής άνεσης. Για ψυχική εξέλιξη μιλάς. (Κι άλλη προσωπική άποψη, όμως: θεωρώ ότι πνεύμα και σώμα είναι σετάκι, δίνω βαρύτητα και στα δύο. Όσοι μάλιστα με γνωρίζουν θα έλεγαν ότι στο σώμα μου έχω δώσει ιδιαίτερη- χμ.)
Όπως βλέπεις, είμαι πρόθυμος για αιρετικές συζητήσεις...
-
Ramoglou
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1113
- Εγγραφή: Δευ Απρ 25, 2005 2:20 am
- Τοποθεσία: Αθήνα
- Επικοινωνία:
Κάθε άνθρωπος κάνει όνειρα, θέτει στόχους για τη ζωή του.
Όσο ποιο νέος είναι τόσο πιο επαναστατικά δρα, τόσο πιο πολύ θα διεκδικήσει την υλοποίηση των ονείρων του.
Ο «πόλεμος» όμως που θα αντιμετωπίσει στη συνέχεια θα τον φέρει μπροστά σ’ ένα δίλημμα, συμβιβασμός ή δράση ;
Σίγουρα εδώ είναι για μένα η στιγμή που θα πρέπει να αποφασίσει κάποιος το πώς θα διεκδικήσει τα όνειρα του, τους στόχους και τη δική του πορεία μέσα στη ζωή.
Οι επαναστάτες, αυτοί που συχνά γίνονται δαχτυλοδεικτούμενοι, είναι λίγοι.
Οι συμβιβασμένοι είναι οι περισσότεροι. Αυτοί που στο όνομα των κοινωνικά αποδεκτών δεδομένων κρύβουν την ανασφάλεια και τη δειλία τους, αυτοί που κλέβουν σταγόνες ονείρων κατακρίνοντας ομοίους τους. Αυτοί που στο όνομα της δικής τους μίζερης ασφάλειας θεωρούν κτήμα τους τους άλλους, αυτοί που κάτω από ένα όμορφο ρούχο κρύβουν την αθλιότητα ενός κενού σαρκίου.
Κοιτάξτε γύρω σας, κοιτάξτε στα μάτια των συνανθρώπων σας, εκεί θα δείτε το λαμπερό βλέμμα του κυνηγού των ονείρων, εκεί θα δείτε τη δυστυχία του συμβιβασμού.
Ο ένας ζει, ο άλλος νομίζει ότι ζει.
Μη πυροβολείτε λοιπόν όσους ζουν τα όνειρα τους, όσους αποφάσισαν να είναι λεύτεροι, αυτούς που δε θα χωρέσουν ποτέ στα όρια που οι άλλοι θέσπισαν.
Σταματώ κάπου εδώ την παράθεση των σκέψεων που έκανα μόλις διάβασα αυτό το ωραίο θέμα, γιατί ίσως να φανώ περισσότερο αιρετικός από τον αγαπημένο μου Elissaio.
Όσο ποιο νέος είναι τόσο πιο επαναστατικά δρα, τόσο πιο πολύ θα διεκδικήσει την υλοποίηση των ονείρων του.
Ο «πόλεμος» όμως που θα αντιμετωπίσει στη συνέχεια θα τον φέρει μπροστά σ’ ένα δίλημμα, συμβιβασμός ή δράση ;
Σίγουρα εδώ είναι για μένα η στιγμή που θα πρέπει να αποφασίσει κάποιος το πώς θα διεκδικήσει τα όνειρα του, τους στόχους και τη δική του πορεία μέσα στη ζωή.
Οι επαναστάτες, αυτοί που συχνά γίνονται δαχτυλοδεικτούμενοι, είναι λίγοι.
Οι συμβιβασμένοι είναι οι περισσότεροι. Αυτοί που στο όνομα των κοινωνικά αποδεκτών δεδομένων κρύβουν την ανασφάλεια και τη δειλία τους, αυτοί που κλέβουν σταγόνες ονείρων κατακρίνοντας ομοίους τους. Αυτοί που στο όνομα της δικής τους μίζερης ασφάλειας θεωρούν κτήμα τους τους άλλους, αυτοί που κάτω από ένα όμορφο ρούχο κρύβουν την αθλιότητα ενός κενού σαρκίου.
Κοιτάξτε γύρω σας, κοιτάξτε στα μάτια των συνανθρώπων σας, εκεί θα δείτε το λαμπερό βλέμμα του κυνηγού των ονείρων, εκεί θα δείτε τη δυστυχία του συμβιβασμού.
Ο ένας ζει, ο άλλος νομίζει ότι ζει.
Μη πυροβολείτε λοιπόν όσους ζουν τα όνειρα τους, όσους αποφάσισαν να είναι λεύτεροι, αυτούς που δε θα χωρέσουν ποτέ στα όρια που οι άλλοι θέσπισαν.
Σταματώ κάπου εδώ την παράθεση των σκέψεων που έκανα μόλις διάβασα αυτό το ωραίο θέμα, γιατί ίσως να φανώ περισσότερο αιρετικός από τον αγαπημένο μου Elissaio.
Χρονιάρες μέρες σκέφτηκα να σας στείλω το παραμυθάκι
Ο ΛΕΠΤΟΚΑΡΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΗ ΝΕΡΑΪΔΑ
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΡΑΝΕΣΤΙΟΥ 2005
Σχολικό έτος: 2004 - 2005
Με την καθοδήγηση της καθηγήτριας καλών τεχνών, Αγγελικής Μάνδραλη.
Το παραμύθι αυτό γράφτηκε και εικονογραφήθηκε στα πλαίσια του προγράμματος περιβαλλοντικής εκπαίδευσης "το σποράκι πηγή ζωής - παραδοσιακές ποικιλίες"
Ο ΛΕΠΤΟΚΑΡΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΗ ΝΕΡΑΪΔΑ
Ζούσαν, κάποτε, σ' ένα κλαδάκι μιας όμορφης φουντουκιάς, στη μέση του φουντουκόδασους, τρία φουντουκοαδερφάκια: ο Φουντουκής η Φουντούκω και ο Λεπτοκαράκης. (Για να λέμε την αλήθεια η μαμά του η Φουντουκιά, Φουντουκάκη τον φώναζε. Μα ο ίδιος από τότε που άκουσε τη γιαγιά του, τη γριά φουντουκιά, να μιλάει για το παλιό τους όνομα που όσο πάει και ξεχνιέται ζήτησε να τον φωνάζουν Λεπτοκαράκη.)
Παράξενο φουντουκάκι ο Λεπτοκαράκης. Να όλο κάτι τέτοια πήγαινε και σκάλιζε.
Η μαμά του πολύ στεναχωριότανε γι' αυτόν.
"Τι θ' απογίνει αυτό το παιδί", σκεφτότανε συχνά. Κάθε πρωί τα τρία αδέρφια, μετά την καθιερωμένη ευχαριστία στο δάσος, όλο την ίδια κουβέντα πιάνανε και σχεδόν πάντα ο Λεπτοκαράκης άρχιζε πρώτος:
- Αχ, πόσο θέλω να μεγαλώσω γρήγορα να μπω στη γη και να γίνω κι εγώ ένα σωστό λεπτοκαρυόδεντρο: Να κάνω παιδιά κι εγγόνια και να ταΐσω ζώα κι ανθρώπους πολλούς.
Στα κλαδιά μου να φωλιάζουν γλυκόλαλα πουλιά και στον ίσκιο μου να ξεκουράζονται οι διαβάτες και να δίνουν τους όρκους του οι ερωτευμένοι.
- Ουφ, καημένε, Λεπτοκαράκη, αρπαζόταν η Φουντούκω. Δε βαρέθηκες να λες κάθε μέρα τα ίδια; Και πώς ξέρεις ότι θα καταφέρεις να φυτρώσεις, ε; Πώς ξέρεις ότι δε θα σε μαζέψουν οι άνθρωποι από το διπλανό χωριό η τα σκιουράκια που γυροφέρνουν όλο και πιο πολλά όσο φτάνει ο καιρός μας;
- Μην τον αποπαίρνεις έτσι, τη μάλωνε ο Φουντουκής. Είναι μικρός ακόμα. Άλλωστε όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο όσο τρελό κι αν είναι.
Ο Φουντουκής πάντα υποστήριζε το Λεπτοκαράκη. Ίσως γιατί ήταν ο μικρότερος. Ίσως γιατί ο ίδιος ποτέ δεν τόλμησε να ξεστομίσει κάτι για τα όνειρά του.
Ο Λεπτοκαράκης τότε έπαιρνε θάρρος και δώσ' του έφτιαχνε ιστορίες για πουλιά που θα κελαηδούν στα κλαδιά του, για παιδιά που θα παίζουν κρυφτό στον κορμό του και ό,τι άλλο, μπορούσε να σκεφτεί με τη μεγάλη του καρδιά. Γιατί ξέχασα να σας πω. Ο Λεπτοκαράκης πάντα με την καρδιά σκεφτότανε και μιλούσε.
Κι έτσι πέρασαν οι ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Η φύση γύρω άρχισε να κιτρινίζει και μια μυρωδιά ώριμων φρούτων κυριαρχούσε παντού.
Στο φουντουκόδασος είχαν αρχίσει οι προετοιμασίες για τον αποχωρισμό των νέων καρπών.
"Να κάνετε εκείνο και το άλλο..." συμβούλευαν οι Φουντουκιές. "Να προσέχετε αυτούς κι εκείνους..." συμπλήρωναν οι γεροντότερες και τα φουντουκάκια άλλα χαρούμενα κι ασυγκράτητα, άλλα φοβισμένα, όλα όμως μ' ένα δυνατό καρδιοχτύπι περίμεναν την ώρα του το καθένα. Γιατί; Ένας θεός ήξερε.
Ήταν νωρίς το απόγευμα όταν ο Ζέφειρος (ένας ζεστός δυτικός άνεμος) αποφάσισε πως τα τρία φουντουκάκια μεγάλωσαν πια κι έπρεπε να πάρει το καθένα το δρόμο του και φου -ου, -ου. Τα έριξε κάτω.
Ίσα - ίσα που πρόλαβαν να δώσουν ένα φιλί στον αέρα και βρέθηκαν μακριά το ένα από το άλλο κάτω από τη φουντουκιά. Η Φουντουκιά έγειρε λίγο τα κλαδιά της σαν να τα χαιρετούσε.
Ο Φουντουκής και η Φουντούκω κύλησαν στην πλαγιά και βρέθηκαν στα νερά του μικρού ρυακιού.
Ο Λεπτοκαράκης όμως κρατήθηκε από κάτι χορταράκια και κατάφερε να μείνει στο χώμα. Πρώτα έριξε μια ματιά τριγύρω. Ποτέ δεν είχε δει τον κόσμο από τόσο χαμηλά.
Χαιρέτησε τη μαμά και τη γριά Φουντουκιά που στεκόταν παρακεί και βάλθηκε να ψάχνει το μέρος για να στήσει το δικό του "σπιτικό".
Μα δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τις σκέψεις του και ένιωσε κάτι να κινείται γρήγορα προς το μέρος του.
- Μα τι... αααχ φώναξε ο Λεπτοκαράκης καθώς βρέθηκε στα ποδαράκια του μικρού σκίουρου.
- Σε παρακαλώ, άφησέ με να ζήσω, θέλω να φτιάξω το σπιτικό μου, να γίνω δέντρο μεγάλο.
Το σκιουράκι δε φαινόταν να του ακούει. Μάταια φώναζε ο Λεπτοκαράκης με όλη του τη δύναμη.
"Ώστε λοιπόν", σκέφτηκε, "είχε δίκιο η Φουντούκω; Έτσι άδοξα τελειώνουν τα όνειρα των φουντουκιών;"
Μα καθώς τα 'λεγε αυτά μια μικρή δροσοσταλίδα κύλησε πάνω του.
Όχι, δεν ήταν δάκρυ. Ο Λεπτοκαράκης δεν ήταν από κείνα τα φουντουκάκια που βάζουν εύκολα τα κλάματα. Τι ήταν λοιπόν; Από πού ερχόταν;
- Εεε, Λεπτοκαράκη, ακούστηκε μια ψιλή γλυκιά φωνούλα.
Τέντωσε τ' αυτάκια του να καταλάβει από πού ερχόταν η φωνή. Κι εκεί ανάμεσα στα ποδαράκια του σκίουρου - που τόση ώρα δε σταμάτησε να τρέχει- είδε ένα μικρό πανέμορφο κοριτσάκι να του χαμογελάει. Τα μαλλιά της ήταν γαλάζια, γεμάτα δροσοσταλίδες, τα μάτια της θάλασσες σωστές κι ένα γλυκό χαμόγελο στόλιζε το όμορφο προσωπάκι της
- Εεε, Λεπτοκαράκη, ξαναφώναξε. Σύνελθε. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Είμαι η μικρή νεράιδα από το ρυάκι του φουντουκόδασους. Σ' έχω ακούσει πολλές φορές να μιλάς για το μεγάλο σου όνειρο. Θέλω να σε βοηθήσω. Μόνο που θα πρέπει να βοηθήσεις κι εσύ τον εαυτό σου.
- Πες μου τι πρέπει να κάνω, ρώτησε ο Λεπτοκαράκης που μόλις κατάφερε να βρει τη φωνή του.
- Να συνεχίσεις να πιστεύεις στο όνειρό σου. Ό, τι και να συμβεί να μην απογοητευθείς ούτε να ξαναμιλήσεις, για "άδοξο τέλος" κατάλαβες;
- Κατάλαβα. Μα...
Δεν πρόλαβε να ρωτήσει τίποτα και η νεράιδα χάθηκε.
Αχ, πόσο κουράγιο πήρε το μικρό μας φουντουκάκι. Είχε κιόλας ξεχάσει τον σκίουρο που το κουβαλούσε. Θυμόταν μόνο τη νεράιδα και το μεγάλο του όνειρο.
Έτσι έφτασαν στη φωλιά του σκίουρου.
Ευτυχώς που το σκιουράκι δε φαινόταν να πεινάει εκείνη την ώρα. Πήρε λοιπόν το μικρό μας φουντουκάκι, μέτρησε πέντε πηδήματα μπροστά από τη μεγάλη ρίζα και τρία αριστερά, έσκαψε ένα μικρό λακάκι κι έβαλε μέσα το Λεπτοκαράκη.
Στη ζεστή αγκαλιά της γης καταλάγιασε κι η καρδούλα του μικρού φουντουκιού. Είχε το χώμα την ελπίδα και την υπόσχεση της μικρής νεράιδας να το ζεσταίνουν.
Σε λίγο ήρθε ο χειμώνας.
Το μικρό σκιουράκι, αφού έφαγε τους καρπούς που είχε μέσα στη φωλιά του, πήρε το χάρτη κι άρχισε να διαβάζει. Τέσσερα πηδήματα δεξιά και δύο μπροστά από τη μεγάλη ρίζα, 3 καρύδια.
Δύο πηδήματα μπροστά και ένα αριστερά: 5 αμύγδαλα. Πέντε πηδήματα μπροστά και τρία αριστερά: φουντούκι*.
Εδώ το σκιουράκι είχε βάλει ένα μεγάλο αστέρι. Βλέπετε ο Λεπτοκαράκης ήταν εξαιρετικό φουντούκι σε εμφάνιση και μέγεθος.
Το σκιουράκι λοιπόν το είχε σημαδέψει για κάποια εξαιρετική στιγμή.
Σκεφτόταν μάλιστα να το χαρίσει στη σκιουρίνα της διπλανής φωλιάς κι ίσως τότε να δεχόταν να τον παντρευτεί.
Κάθε φορά που άνοιγε το χάρτη το μάτι του έπεφτε στο αστεράκι. "Για να δω τι κάνει το ωραίο μου φουντούκι" έλεγε.
Πήγαινε λοιπόν πέντε πηδήματα μπροστά και τρία αριστερά από τη μεγάλη ρίζα, έσκαβε για λίγο, το έβλεπε και το σκέπαζε ξανά.
Α, ήταν μεγάλη δοκιμασία αυτή για τον Λετποκαράκη.
Η φουντουκοκαρδούλα του χτυπούσε δυνατά. Μα ποτέ δεν ξεχνούσε τα λόγια της νεράιδας. "Να πιστεύεις στα όνειρά σου κι εγώ θα σε βοηθήσω". Κι έτσι έβαζε τα δυνατά του και δεν άφηνε ούτε μια κακή σκέψη να περάσει από το μυαλό του.
Μια μέρα γιορτινή για τους σκίουρους, το σκιουράκι αποφάσισε να ξεθάψει και να χαρίσει το φουντουκάκι στην αγαπημένη του.
Φόρεσε λοιπόν το καινούριο του κανελί κουστούμι, το λαχανί παπιγιόν, πήρε το χάρτη παραμάσχαλα και ξεκίνησε. Μα όταν έφτασε στο γνωστό σημείο κι άρχισε να σκάβει ένα πετραδάκι έπεσε πάνω του, κι ύστερα κι άλλο κι άλλο... Το σκιουράκι το βάλε στα πόδια.
Από τότε κάθε φορά που πήγαινε να πάρει το φουντουκάκι όλο κάτι συνέβαινε ή πετρούλες πέφτανε πάνω του ή σταγόνες νερού ή ξυλαράκια... Αμ το άλλο; κάποιος είχε σβήσει από το χάρτη τα πηδήματα και το αστεράκι, Έτσι, δεν ήξερε πια πού να το ψάξει.
Ο Λεπτοκαράκης χωρίς να το ξέρει είχε γλιτώσει μια για πάντα από τα σκιουράκια. Φυσικά χάρη στη βοήθεια της νεράιδας που ξεγέλασε τον σκίουρο κι έσβησε από το χάρτη τα πηδήματα.
Η άνοιξη βρήκε το Λεπτοκαράκη να χουζουρεύει τεμπέλικα.
Μα δεν άργησε να ξυπνήσει και να πετάξει το πρώτο του φύτρο. Αυτό ήταν. Από κει και πέρα μεγάλωνε - μεγάλωνε - μεγάλωνε με τη μικρή του νεράιδα να τον βοηθά σε κάθε δύσκολη στιγμή. Ώσπου έγινε σωστό φουντουκόδεντρο.
Άπλωσε τα κλαδιά του "για ν' αγκαλιάσει όλο τον κόσμο" όπως έλεγε. Έκανε δροσερή σκιά για τους κουρασμένους διαβάτες, γερά κλωνάρια για τις κούνιες των παιδιών. Πουλιά φώλιαζαν στα φυλλώματά του κι όλοι ήξεραν το μεγάλο και όμορφο φουντουκόδεντρο της περιοχής.
Και κάθε χρόνο, εκεί προς το φθινόπωρο, η φουντουκιά ο κυρ Λεπτοκαράκης γέμιζε νεράιδες που χόρευαν στα κλαδιά του και τραγουδούσαν με τις γλυκές φωνές τους για την ομορφιά και τη δύναμη των ονείρων, της συνεργασίας, της πίστης και της αγάπης.
Βάλε ομορφιά στα όνειρά σου.
Αγάπη μέσα στην καρδιά σου.
Να το πιστεύεις και θα γίνει
συνεργασία και ειρήνη.
Άσχημες σκέψεις μην αφήσεις
μες στο ντουλάπι να τις κλείσεις
και θα' χεις πάντα στο πλευρό σου
το φύλακα και βοηθό σου.
Ελπίζω να σας άρεσε..
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!
Ο ΛΕΠΤΟΚΑΡΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΗ ΝΕΡΑΪΔΑ
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΡΑΝΕΣΤΙΟΥ 2005
Σχολικό έτος: 2004 - 2005
Με την καθοδήγηση της καθηγήτριας καλών τεχνών, Αγγελικής Μάνδραλη.
Το παραμύθι αυτό γράφτηκε και εικονογραφήθηκε στα πλαίσια του προγράμματος περιβαλλοντικής εκπαίδευσης "το σποράκι πηγή ζωής - παραδοσιακές ποικιλίες"
Ο ΛΕΠΤΟΚΑΡΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΗ ΝΕΡΑΪΔΑ
Ζούσαν, κάποτε, σ' ένα κλαδάκι μιας όμορφης φουντουκιάς, στη μέση του φουντουκόδασους, τρία φουντουκοαδερφάκια: ο Φουντουκής η Φουντούκω και ο Λεπτοκαράκης. (Για να λέμε την αλήθεια η μαμά του η Φουντουκιά, Φουντουκάκη τον φώναζε. Μα ο ίδιος από τότε που άκουσε τη γιαγιά του, τη γριά φουντουκιά, να μιλάει για το παλιό τους όνομα που όσο πάει και ξεχνιέται ζήτησε να τον φωνάζουν Λεπτοκαράκη.)
Παράξενο φουντουκάκι ο Λεπτοκαράκης. Να όλο κάτι τέτοια πήγαινε και σκάλιζε.
Η μαμά του πολύ στεναχωριότανε γι' αυτόν.
"Τι θ' απογίνει αυτό το παιδί", σκεφτότανε συχνά. Κάθε πρωί τα τρία αδέρφια, μετά την καθιερωμένη ευχαριστία στο δάσος, όλο την ίδια κουβέντα πιάνανε και σχεδόν πάντα ο Λεπτοκαράκης άρχιζε πρώτος:
- Αχ, πόσο θέλω να μεγαλώσω γρήγορα να μπω στη γη και να γίνω κι εγώ ένα σωστό λεπτοκαρυόδεντρο: Να κάνω παιδιά κι εγγόνια και να ταΐσω ζώα κι ανθρώπους πολλούς.
Στα κλαδιά μου να φωλιάζουν γλυκόλαλα πουλιά και στον ίσκιο μου να ξεκουράζονται οι διαβάτες και να δίνουν τους όρκους του οι ερωτευμένοι.
- Ουφ, καημένε, Λεπτοκαράκη, αρπαζόταν η Φουντούκω. Δε βαρέθηκες να λες κάθε μέρα τα ίδια; Και πώς ξέρεις ότι θα καταφέρεις να φυτρώσεις, ε; Πώς ξέρεις ότι δε θα σε μαζέψουν οι άνθρωποι από το διπλανό χωριό η τα σκιουράκια που γυροφέρνουν όλο και πιο πολλά όσο φτάνει ο καιρός μας;
- Μην τον αποπαίρνεις έτσι, τη μάλωνε ο Φουντουκής. Είναι μικρός ακόμα. Άλλωστε όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο όσο τρελό κι αν είναι.
Ο Φουντουκής πάντα υποστήριζε το Λεπτοκαράκη. Ίσως γιατί ήταν ο μικρότερος. Ίσως γιατί ο ίδιος ποτέ δεν τόλμησε να ξεστομίσει κάτι για τα όνειρά του.
Ο Λεπτοκαράκης τότε έπαιρνε θάρρος και δώσ' του έφτιαχνε ιστορίες για πουλιά που θα κελαηδούν στα κλαδιά του, για παιδιά που θα παίζουν κρυφτό στον κορμό του και ό,τι άλλο, μπορούσε να σκεφτεί με τη μεγάλη του καρδιά. Γιατί ξέχασα να σας πω. Ο Λεπτοκαράκης πάντα με την καρδιά σκεφτότανε και μιλούσε.
Κι έτσι πέρασαν οι ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Η φύση γύρω άρχισε να κιτρινίζει και μια μυρωδιά ώριμων φρούτων κυριαρχούσε παντού.
Στο φουντουκόδασος είχαν αρχίσει οι προετοιμασίες για τον αποχωρισμό των νέων καρπών.
"Να κάνετε εκείνο και το άλλο..." συμβούλευαν οι Φουντουκιές. "Να προσέχετε αυτούς κι εκείνους..." συμπλήρωναν οι γεροντότερες και τα φουντουκάκια άλλα χαρούμενα κι ασυγκράτητα, άλλα φοβισμένα, όλα όμως μ' ένα δυνατό καρδιοχτύπι περίμεναν την ώρα του το καθένα. Γιατί; Ένας θεός ήξερε.
Ήταν νωρίς το απόγευμα όταν ο Ζέφειρος (ένας ζεστός δυτικός άνεμος) αποφάσισε πως τα τρία φουντουκάκια μεγάλωσαν πια κι έπρεπε να πάρει το καθένα το δρόμο του και φου -ου, -ου. Τα έριξε κάτω.
Ίσα - ίσα που πρόλαβαν να δώσουν ένα φιλί στον αέρα και βρέθηκαν μακριά το ένα από το άλλο κάτω από τη φουντουκιά. Η Φουντουκιά έγειρε λίγο τα κλαδιά της σαν να τα χαιρετούσε.
Ο Φουντουκής και η Φουντούκω κύλησαν στην πλαγιά και βρέθηκαν στα νερά του μικρού ρυακιού.
Ο Λεπτοκαράκης όμως κρατήθηκε από κάτι χορταράκια και κατάφερε να μείνει στο χώμα. Πρώτα έριξε μια ματιά τριγύρω. Ποτέ δεν είχε δει τον κόσμο από τόσο χαμηλά.
Χαιρέτησε τη μαμά και τη γριά Φουντουκιά που στεκόταν παρακεί και βάλθηκε να ψάχνει το μέρος για να στήσει το δικό του "σπιτικό".
Μα δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τις σκέψεις του και ένιωσε κάτι να κινείται γρήγορα προς το μέρος του.
- Μα τι... αααχ φώναξε ο Λεπτοκαράκης καθώς βρέθηκε στα ποδαράκια του μικρού σκίουρου.
- Σε παρακαλώ, άφησέ με να ζήσω, θέλω να φτιάξω το σπιτικό μου, να γίνω δέντρο μεγάλο.
Το σκιουράκι δε φαινόταν να του ακούει. Μάταια φώναζε ο Λεπτοκαράκης με όλη του τη δύναμη.
"Ώστε λοιπόν", σκέφτηκε, "είχε δίκιο η Φουντούκω; Έτσι άδοξα τελειώνουν τα όνειρα των φουντουκιών;"
Μα καθώς τα 'λεγε αυτά μια μικρή δροσοσταλίδα κύλησε πάνω του.
Όχι, δεν ήταν δάκρυ. Ο Λεπτοκαράκης δεν ήταν από κείνα τα φουντουκάκια που βάζουν εύκολα τα κλάματα. Τι ήταν λοιπόν; Από πού ερχόταν;
- Εεε, Λεπτοκαράκη, ακούστηκε μια ψιλή γλυκιά φωνούλα.
Τέντωσε τ' αυτάκια του να καταλάβει από πού ερχόταν η φωνή. Κι εκεί ανάμεσα στα ποδαράκια του σκίουρου - που τόση ώρα δε σταμάτησε να τρέχει- είδε ένα μικρό πανέμορφο κοριτσάκι να του χαμογελάει. Τα μαλλιά της ήταν γαλάζια, γεμάτα δροσοσταλίδες, τα μάτια της θάλασσες σωστές κι ένα γλυκό χαμόγελο στόλιζε το όμορφο προσωπάκι της
- Εεε, Λεπτοκαράκη, ξαναφώναξε. Σύνελθε. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Είμαι η μικρή νεράιδα από το ρυάκι του φουντουκόδασους. Σ' έχω ακούσει πολλές φορές να μιλάς για το μεγάλο σου όνειρο. Θέλω να σε βοηθήσω. Μόνο που θα πρέπει να βοηθήσεις κι εσύ τον εαυτό σου.
- Πες μου τι πρέπει να κάνω, ρώτησε ο Λεπτοκαράκης που μόλις κατάφερε να βρει τη φωνή του.
- Να συνεχίσεις να πιστεύεις στο όνειρό σου. Ό, τι και να συμβεί να μην απογοητευθείς ούτε να ξαναμιλήσεις, για "άδοξο τέλος" κατάλαβες;
- Κατάλαβα. Μα...
Δεν πρόλαβε να ρωτήσει τίποτα και η νεράιδα χάθηκε.
Αχ, πόσο κουράγιο πήρε το μικρό μας φουντουκάκι. Είχε κιόλας ξεχάσει τον σκίουρο που το κουβαλούσε. Θυμόταν μόνο τη νεράιδα και το μεγάλο του όνειρο.
Έτσι έφτασαν στη φωλιά του σκίουρου.
Ευτυχώς που το σκιουράκι δε φαινόταν να πεινάει εκείνη την ώρα. Πήρε λοιπόν το μικρό μας φουντουκάκι, μέτρησε πέντε πηδήματα μπροστά από τη μεγάλη ρίζα και τρία αριστερά, έσκαψε ένα μικρό λακάκι κι έβαλε μέσα το Λεπτοκαράκη.
Στη ζεστή αγκαλιά της γης καταλάγιασε κι η καρδούλα του μικρού φουντουκιού. Είχε το χώμα την ελπίδα και την υπόσχεση της μικρής νεράιδας να το ζεσταίνουν.
Σε λίγο ήρθε ο χειμώνας.
Το μικρό σκιουράκι, αφού έφαγε τους καρπούς που είχε μέσα στη φωλιά του, πήρε το χάρτη κι άρχισε να διαβάζει. Τέσσερα πηδήματα δεξιά και δύο μπροστά από τη μεγάλη ρίζα, 3 καρύδια.
Δύο πηδήματα μπροστά και ένα αριστερά: 5 αμύγδαλα. Πέντε πηδήματα μπροστά και τρία αριστερά: φουντούκι*.
Εδώ το σκιουράκι είχε βάλει ένα μεγάλο αστέρι. Βλέπετε ο Λεπτοκαράκης ήταν εξαιρετικό φουντούκι σε εμφάνιση και μέγεθος.
Το σκιουράκι λοιπόν το είχε σημαδέψει για κάποια εξαιρετική στιγμή.
Σκεφτόταν μάλιστα να το χαρίσει στη σκιουρίνα της διπλανής φωλιάς κι ίσως τότε να δεχόταν να τον παντρευτεί.
Κάθε φορά που άνοιγε το χάρτη το μάτι του έπεφτε στο αστεράκι. "Για να δω τι κάνει το ωραίο μου φουντούκι" έλεγε.
Πήγαινε λοιπόν πέντε πηδήματα μπροστά και τρία αριστερά από τη μεγάλη ρίζα, έσκαβε για λίγο, το έβλεπε και το σκέπαζε ξανά.
Α, ήταν μεγάλη δοκιμασία αυτή για τον Λετποκαράκη.
Η φουντουκοκαρδούλα του χτυπούσε δυνατά. Μα ποτέ δεν ξεχνούσε τα λόγια της νεράιδας. "Να πιστεύεις στα όνειρά σου κι εγώ θα σε βοηθήσω". Κι έτσι έβαζε τα δυνατά του και δεν άφηνε ούτε μια κακή σκέψη να περάσει από το μυαλό του.
Μια μέρα γιορτινή για τους σκίουρους, το σκιουράκι αποφάσισε να ξεθάψει και να χαρίσει το φουντουκάκι στην αγαπημένη του.
Φόρεσε λοιπόν το καινούριο του κανελί κουστούμι, το λαχανί παπιγιόν, πήρε το χάρτη παραμάσχαλα και ξεκίνησε. Μα όταν έφτασε στο γνωστό σημείο κι άρχισε να σκάβει ένα πετραδάκι έπεσε πάνω του, κι ύστερα κι άλλο κι άλλο... Το σκιουράκι το βάλε στα πόδια.
Από τότε κάθε φορά που πήγαινε να πάρει το φουντουκάκι όλο κάτι συνέβαινε ή πετρούλες πέφτανε πάνω του ή σταγόνες νερού ή ξυλαράκια... Αμ το άλλο; κάποιος είχε σβήσει από το χάρτη τα πηδήματα και το αστεράκι, Έτσι, δεν ήξερε πια πού να το ψάξει.
Ο Λεπτοκαράκης χωρίς να το ξέρει είχε γλιτώσει μια για πάντα από τα σκιουράκια. Φυσικά χάρη στη βοήθεια της νεράιδας που ξεγέλασε τον σκίουρο κι έσβησε από το χάρτη τα πηδήματα.
Η άνοιξη βρήκε το Λεπτοκαράκη να χουζουρεύει τεμπέλικα.
Μα δεν άργησε να ξυπνήσει και να πετάξει το πρώτο του φύτρο. Αυτό ήταν. Από κει και πέρα μεγάλωνε - μεγάλωνε - μεγάλωνε με τη μικρή του νεράιδα να τον βοηθά σε κάθε δύσκολη στιγμή. Ώσπου έγινε σωστό φουντουκόδεντρο.
Άπλωσε τα κλαδιά του "για ν' αγκαλιάσει όλο τον κόσμο" όπως έλεγε. Έκανε δροσερή σκιά για τους κουρασμένους διαβάτες, γερά κλωνάρια για τις κούνιες των παιδιών. Πουλιά φώλιαζαν στα φυλλώματά του κι όλοι ήξεραν το μεγάλο και όμορφο φουντουκόδεντρο της περιοχής.
Και κάθε χρόνο, εκεί προς το φθινόπωρο, η φουντουκιά ο κυρ Λεπτοκαράκης γέμιζε νεράιδες που χόρευαν στα κλαδιά του και τραγουδούσαν με τις γλυκές φωνές τους για την ομορφιά και τη δύναμη των ονείρων, της συνεργασίας, της πίστης και της αγάπης.
Βάλε ομορφιά στα όνειρά σου.
Αγάπη μέσα στην καρδιά σου.
Να το πιστεύεις και θα γίνει
συνεργασία και ειρήνη.
Άσχημες σκέψεις μην αφήσεις
μες στο ντουλάπι να τις κλείσεις
και θα' χεις πάντα στο πλευρό σου
το φύλακα και βοηθό σου.
Ελπίζω να σας άρεσε..
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!
\"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand.\"
--Confucius[img][img]http://img0.pksp.jp/saku-miyu/img/030/02/49/src/00000061.gif[/img] [/img]
Η μήτερα σου NEHEMAUT ! να την χαίρεσε 
«Αξίζει να παλεύεις για να ζήσεις έστω και μια ημέρα τα όνειρα σου»
Μια πρόταση γεμάτη με σοφία!!!!
Η δυσκολία όμως, είναι να συνεχιστεί ο "πόλεμος" για το δικαίωμα να ζούμε μια ζωή με ποιότητα και πνέυμα, και οχι απο ύλη και χρήμα . Που και που χάνω την δύναμη μου και σκεφτομαι οτι ειμαι η μοναδική στο κοσμο που παλευω, διοτι γυρο μου βλέπω "ολους" να ζούν οπως ειπε ο Ramoglou
Εωχαριστώ που με κάνετε να νιώθω οτι υπάρχουν και άλλοι "σαν εμένα" !!
Καλή χρονιά !!!!!!!!!!!!! γεμάτη με δημιουργία, αγάπη και ειρήνη!!!!!!!!!!
«Αξίζει να παλεύεις για να ζήσεις έστω και μια ημέρα τα όνειρα σου»
Μια πρόταση γεμάτη με σοφία!!!!
Η δυσκολία όμως, είναι να συνεχιστεί ο "πόλεμος" για το δικαίωμα να ζούμε μια ζωή με ποιότητα και πνέυμα, και οχι απο ύλη και χρήμα . Που και που χάνω την δύναμη μου και σκεφτομαι οτι ειμαι η μοναδική στο κοσμο που παλευω, διοτι γυρο μου βλέπω "ολους" να ζούν οπως ειπε ο Ramoglou
«Κοιτάξτε γύρω σας, κοιτάξτε στα μάτια των συνανθρώπων σας, εκεί θα δείτε το λαμπερό βλέμμα του κυνηγού των ονείρων, εκεί θα δείτε τη δυστυχία του συμβιβασμού. Ο ένας ζει, ο άλλος νομίζει ότι ζει.»
Εωχαριστώ που με κάνετε να νιώθω οτι υπάρχουν και άλλοι "σαν εμένα" !!
Καλή χρονιά !!!!!!!!!!!!! γεμάτη με δημιουργία, αγάπη και ειρήνη!!!!!!!!!!
"Where there is fear there can be no love.
Where there is love there can be no fear."
Where there is love there can be no fear."
Και ένα ερωτηματάκι...
Πόσο τα όνειρα είναι κατα-δικά μας ή επηρεασμένα από τις αντιλήψεις γύρω μας. Είναι "όνειρο", για παράδειγμα, ένα καινούργιο αστραφτερό αυτοκίνητο γιατί αποτελεί πραγματικά επιθυμία μας ή γιατί έτσι "επιβάλλεται";
Υποθέτω ότι πραγματικά όνειρα είναι αυτά που υπαγορεύουν ανεπηρέαστα οι φουντουκοκαρδιές μας (Lorenzo).
Καλή σας χρονιά.
Πόσο τα όνειρα είναι κατα-δικά μας ή επηρεασμένα από τις αντιλήψεις γύρω μας. Είναι "όνειρο", για παράδειγμα, ένα καινούργιο αστραφτερό αυτοκίνητο γιατί αποτελεί πραγματικά επιθυμία μας ή γιατί έτσι "επιβάλλεται";
Υποθέτω ότι πραγματικά όνειρα είναι αυτά που υπαγορεύουν ανεπηρέαστα οι φουντουκοκαρδιές μας (Lorenzo).
Καλή σας χρονιά.
Καλημέρα και χρόνια καλά αγαπητοί φίλοι.
Προσπαθώ για αρκετή ώρα να συν-τάξω τις σκέψεις σε αυτήν την ερώτηση αγαπητή NEHEMAUT. Μια τελική έκδοση έχει ως εξής:
Η πίστη, η θετική/αισιόδοξη σκέψη και η αυθυποβολή σχετίζονται. Η πρώτη "δοκιμάζεται", η δεύτερη είναι ικανότητα και η τρίτη είναι η συνέπεια των προηγουμένων.
Επιπλέον, αν το κακό δεν είναι κάτι άλλο σε αυτόν τον κόσμο, παρά μια ψευδαίσθηση, τότε κάθε αιτία έχει ως αιτιατό το καλό (συνήθως δυσδιάκριτο από τις αδύναμες ανθρώπινες μας αισθήσεις).
Συμπλέοντας, αν κατάλαβα σωστά, με τον φίλο Elissaio, φαίνεται η ζωή μας είναι τέτοια που δημιουργούνται κατά συρροή προϋποθέσεις εξέλιξης. Και είναι τόσο περισσότερο ευδιάκριτες, όσο καλύτερα 'τά έχουμε με αυτόν πού τις δημιουργεί, τον εαυτό μας.
Σαν παράδειγμα θα αναφέρω αρκετούς πού το πρόβλημα της υγείας, 'τούς οδήγησε στο να "ζούνε τη στιγμή", να συνειδητοποιήσουν πόσο ανούσιες είναι οι φθηνές συμπεριφορές και εν τέλει να μεταμορφωθούν σαν άνθρωποι, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν καθολικά - "εξελίξεις" στις οποίες πολλοί μακροβιότεροί τους δεν έφθασαν.
Ας σκεφτόμαστε θετικά. Η ρίζα ενός προβλήματος είναι ένας φόβος. Όταν προβληματιστούμε, ευκαιρία να 'τόν υπερκεράσουμε. "Κάθε εμπόδιο σε καλό.." διδάσκει η λαϊκή σοφία.
Θα μπορούσαν να εκδηλωθούν όμως σε όλους ανεξαιρέτως ή προϋποθέτουν συγκεκριμένες συνθήκες διαβίωσης πχ (μπορεί να ασχοληθεί με την εξέλιξη της ψυχής του, σθεναρά κάποιος που είναι περικυκλωμένος από υλικά προβλήματα όπως η υγεία, η εργασία, οι συναισθηματικές σχέσεις κλπ) ?
Προσπαθώ για αρκετή ώρα να συν-τάξω τις σκέψεις σε αυτήν την ερώτηση αγαπητή NEHEMAUT. Μια τελική έκδοση έχει ως εξής:
Η πίστη, η θετική/αισιόδοξη σκέψη και η αυθυποβολή σχετίζονται. Η πρώτη "δοκιμάζεται", η δεύτερη είναι ικανότητα και η τρίτη είναι η συνέπεια των προηγουμένων.
Επιπλέον, αν το κακό δεν είναι κάτι άλλο σε αυτόν τον κόσμο, παρά μια ψευδαίσθηση, τότε κάθε αιτία έχει ως αιτιατό το καλό (συνήθως δυσδιάκριτο από τις αδύναμες ανθρώπινες μας αισθήσεις).
Συμπλέοντας, αν κατάλαβα σωστά, με τον φίλο Elissaio, φαίνεται η ζωή μας είναι τέτοια που δημιουργούνται κατά συρροή προϋποθέσεις εξέλιξης. Και είναι τόσο περισσότερο ευδιάκριτες, όσο καλύτερα 'τά έχουμε με αυτόν πού τις δημιουργεί, τον εαυτό μας.
Σαν παράδειγμα θα αναφέρω αρκετούς πού το πρόβλημα της υγείας, 'τούς οδήγησε στο να "ζούνε τη στιγμή", να συνειδητοποιήσουν πόσο ανούσιες είναι οι φθηνές συμπεριφορές και εν τέλει να μεταμορφωθούν σαν άνθρωποι, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν καθολικά - "εξελίξεις" στις οποίες πολλοί μακροβιότεροί τους δεν έφθασαν.
Ας σκεφτόμαστε θετικά. Η ρίζα ενός προβλήματος είναι ένας φόβος. Όταν προβληματιστούμε, ευκαιρία να 'τόν υπερκεράσουμε. "Κάθε εμπόδιο σε καλό.." διδάσκει η λαϊκή σοφία.
Μόνο όσοι ονειρεύονται
μπορεί και να ξυπνήσουν κάποτε .
Όλοι οι υπόλοιποι
απλώς κοιμούνται !
Λίγοι στίχοι, γραμμένοι με μαρκαδόρο πάνω στην απρόσωπη επιφάνεια της εισόδου της πολυκατοικίας που μένει γνωστός μου, και οι οποίοι σε λίγες μέρες θα είχαν "καθαριστεί" για να επανέλθει η είσοδος στην προηγούμενη άχαρη και μίζερη, θα έλεγα, κατάστασή της...
Εκεί, δίπλα από τα ονόματα με τα κουδούνια, κάποιο χέρι βιαστικά - όπως φαινόταν και από την καλλιγραφία -, είχε αφήσει τη σκέψη του προφανώς για να τη μοιραστεί με κάποιους.. όποιους...
Αυτοί οι λίγοι στίχοι, μου έκαναν τόση εντύπωση που ζήτησα χαρτί και στυλό από το γνωστό μου και τους σημείωσα μόλις μπήκα στο διαμέρισμά του.
-Μα τι γράφεις εκεί; με ρώτησε δικαιολογημένα εκείνος,
-κανένα τηλέφωνο ;
Το ρισκάρισα και του έδειξα το σημείωμα με τους στίχους.
-Αχαα, γέλασε..
-Είναι το "καημένο" το παιδί του περιπτερά της γωνίας..
Βλέποντας όμως το απορημένο και βλοσυρό μου πρόσωπο συμπλήρωσε
-Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να το πω στους άλλους ενοίκους γιατί θα βρει τον μπελά του.
Εξακολουθούσα να τον κοιτώ απορημένος και θυμωμένος θα 'λεγα.
-Μα γιατί το λες καημένο;
-Ξέρεις είναι λίγο παλαβό.. ονειροπαρμένο.. αλλά, άκακο σαν αρνί.. και πρόθυμο, εξυπηρετικό.. όταν κάθεται στο περίπτερο, στη θέση του πατέρα του, - συνήθως τα μεσημέρια που δεν έχει και πολύ δουλειά.
-Χμμ.. Έμεινε σκεφτικός για λίγο..
-Είχε όνειρα γι' αυτόν ο πατέρας του.. αλλά τι τα θέλεις... είναι και τα χρόνια βρε παιδί μου δύσκολα..
Περίμενα να συνεχίσει, αλλά παρέμενε σιωπηλός..
-Τι όνειρα δηλαδή; επέμεινα εγώ..
-Να μωρέ τα κλασσικά, να τον σπουδάσει δηλαδή για να βολευτεί κι αυτό κάπου, να πιάσει μια καλή δουλίτσα και να γίνει νοικοκύρης άνθρωπος.. "Φυσιολογικός" και όχι σαν και του λόγου του που.. όπως ο ίδιος μου έλεγε προ ολίγων ημερών, είναι σαν σκλάβος στο περίπτερο μια ζωή τώρα.
-Το ίδιο το παιδί όμως τι λέει, επέμενα εγώ, συμμερίζεται τα όνειρα του πατέρα του ή ψάχνει για κάτι άλλο;
-Τι να πει το παιδί μωρέ, τι ξέρει το παιδί από τη ζωή, τα θέλεις και τα λες τώρα κι εσύ;
Σταμάτησα τη συζήτηση ενοχλημένος σε αυτό το σημείο.., αλλά, θα ήθελα να του κάνω μια ερώτηση ακόμη.
- Και πότε δηλαδή θα είναι σε θέση να ξέρει το παιδί ;
Χμμ.., δεν το έκανα όμως γιατί ήξερα ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα έβγαινε αποτέλεσμα. Βλέπετε ο φίλος μου είναι από το είδος εκείνων των ανθρώπων που έχουν κατασταλαγμένες απόψεις και δεν τις αλλάζουν εύκολα.. για να μην πω με τίποτα. Μιας ολόκληρης ζωής ενσταλαγμένες απόψεις - νοοτροπίες δεν αλλάζουν εύκολα..
Αλλά και γιατί να προσπαθήσω να τις αλλάξω σκέφτηκα;
Και ποιος ήμουνα δηλαδή εγώ..;
Όμως θα ήθελα να τον ρωτήσω αν είχε ποτέ ενδιαφερθεί να μάθει και την άποψη του παιδιού. Τα "δικά" του δηλαδή όνειρα, ώστε να μπορεί να μου εξηγήσει τεκμιριωμένα, αυτόν τον επιθετικό χαρακτηρισμό, που με τόση ευκολία και "μεγαλοψυχία" το χαρακτήρισε…
"ΤΟ ΚΑΗΜΕΝΟ" ... Ο ΚΑΗΜΕΝΟΣ..!!!
Μόνο όσοι ονειρεύονται
μπορεί και να ξυπνήσουν κάποτε .
Όλοι οι υπόλοιποι
απλώς κοιμούνται !
Τις σκέψεις αυτές όμως τις κράτησα, για να τις μοιραστώ μαζί σας, άγνωστοι φίλοι μου από το διαδίκτυο, γιατί πιστεύω ότι έτσι ίσως και να πιάσουν τόπο.
Καλή σας Χρονιά
μπορεί και να ξυπνήσουν κάποτε .
Όλοι οι υπόλοιποι
απλώς κοιμούνται !
Λίγοι στίχοι, γραμμένοι με μαρκαδόρο πάνω στην απρόσωπη επιφάνεια της εισόδου της πολυκατοικίας που μένει γνωστός μου, και οι οποίοι σε λίγες μέρες θα είχαν "καθαριστεί" για να επανέλθει η είσοδος στην προηγούμενη άχαρη και μίζερη, θα έλεγα, κατάστασή της...
Εκεί, δίπλα από τα ονόματα με τα κουδούνια, κάποιο χέρι βιαστικά - όπως φαινόταν και από την καλλιγραφία -, είχε αφήσει τη σκέψη του προφανώς για να τη μοιραστεί με κάποιους.. όποιους...
Αυτοί οι λίγοι στίχοι, μου έκαναν τόση εντύπωση που ζήτησα χαρτί και στυλό από το γνωστό μου και τους σημείωσα μόλις μπήκα στο διαμέρισμά του.
-Μα τι γράφεις εκεί; με ρώτησε δικαιολογημένα εκείνος,
-κανένα τηλέφωνο ;
Το ρισκάρισα και του έδειξα το σημείωμα με τους στίχους.
-Αχαα, γέλασε..
-Είναι το "καημένο" το παιδί του περιπτερά της γωνίας..
Βλέποντας όμως το απορημένο και βλοσυρό μου πρόσωπο συμπλήρωσε
-Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να το πω στους άλλους ενοίκους γιατί θα βρει τον μπελά του.
Εξακολουθούσα να τον κοιτώ απορημένος και θυμωμένος θα 'λεγα.
-Μα γιατί το λες καημένο;
-Ξέρεις είναι λίγο παλαβό.. ονειροπαρμένο.. αλλά, άκακο σαν αρνί.. και πρόθυμο, εξυπηρετικό.. όταν κάθεται στο περίπτερο, στη θέση του πατέρα του, - συνήθως τα μεσημέρια που δεν έχει και πολύ δουλειά.
-Χμμ.. Έμεινε σκεφτικός για λίγο..
-Είχε όνειρα γι' αυτόν ο πατέρας του.. αλλά τι τα θέλεις... είναι και τα χρόνια βρε παιδί μου δύσκολα..
Περίμενα να συνεχίσει, αλλά παρέμενε σιωπηλός..
-Τι όνειρα δηλαδή; επέμεινα εγώ..
-Να μωρέ τα κλασσικά, να τον σπουδάσει δηλαδή για να βολευτεί κι αυτό κάπου, να πιάσει μια καλή δουλίτσα και να γίνει νοικοκύρης άνθρωπος.. "Φυσιολογικός" και όχι σαν και του λόγου του που.. όπως ο ίδιος μου έλεγε προ ολίγων ημερών, είναι σαν σκλάβος στο περίπτερο μια ζωή τώρα.
-Το ίδιο το παιδί όμως τι λέει, επέμενα εγώ, συμμερίζεται τα όνειρα του πατέρα του ή ψάχνει για κάτι άλλο;
-Τι να πει το παιδί μωρέ, τι ξέρει το παιδί από τη ζωή, τα θέλεις και τα λες τώρα κι εσύ;
Σταμάτησα τη συζήτηση ενοχλημένος σε αυτό το σημείο.., αλλά, θα ήθελα να του κάνω μια ερώτηση ακόμη.
- Και πότε δηλαδή θα είναι σε θέση να ξέρει το παιδί ;
Χμμ.., δεν το έκανα όμως γιατί ήξερα ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα έβγαινε αποτέλεσμα. Βλέπετε ο φίλος μου είναι από το είδος εκείνων των ανθρώπων που έχουν κατασταλαγμένες απόψεις και δεν τις αλλάζουν εύκολα.. για να μην πω με τίποτα. Μιας ολόκληρης ζωής ενσταλαγμένες απόψεις - νοοτροπίες δεν αλλάζουν εύκολα..
Αλλά και γιατί να προσπαθήσω να τις αλλάξω σκέφτηκα;
Και ποιος ήμουνα δηλαδή εγώ..;
Όμως θα ήθελα να τον ρωτήσω αν είχε ποτέ ενδιαφερθεί να μάθει και την άποψη του παιδιού. Τα "δικά" του δηλαδή όνειρα, ώστε να μπορεί να μου εξηγήσει τεκμιριωμένα, αυτόν τον επιθετικό χαρακτηρισμό, που με τόση ευκολία και "μεγαλοψυχία" το χαρακτήρισε…
"ΤΟ ΚΑΗΜΕΝΟ" ... Ο ΚΑΗΜΕΝΟΣ..!!!
Μόνο όσοι ονειρεύονται
μπορεί και να ξυπνήσουν κάποτε .
Όλοι οι υπόλοιποι
απλώς κοιμούνται !
Τις σκέψεις αυτές όμως τις κράτησα, για να τις μοιραστώ μαζί σας, άγνωστοι φίλοι μου από το διαδίκτυο, γιατί πιστεύω ότι έτσι ίσως και να πιάσουν τόπο.
Καλή σας Χρονιά
\"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand.\"
--Confucius[img][img]http://img0.pksp.jp/saku-miyu/img/030/02/49/src/00000061.gif[/img] [/img]
Aγαπητοί συνταξιδιώτες κάθε φράση που έχει γραφτεί έως αυτή την στιγμή θα μπορούσε να εγείρει μύριες σκέψεις και σελίδες.
Η πρώτη σκέψη μου όταν άνοιγα το θέμα ήταν η διασταύρωση απόψεων σχετικά με ένα ζήτημα που αν και φαίνεται απλό εκ πρώτης όψεως, είναι και αρκετά σύνθετο μια και η δυσκολίες που συναντώνται σ’ αυτή την διαδρομή είναι και ο κύριος ανασταλτικός παράγων για τους επίδοξους αναζητητές.
Όμως μέσα από την τροπή που έχει πάρει πλέχτηκε ένα εγκώμιο στη δύναμη και στην ελευθερία, μια κατάθεση ψυχής που μας κάνει και νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι δεν ανήκουμε σε μια μειονότητα αιθεροβαμόνων αλλά σε ένα πνεύμα γεμάτο αγάπη και σθένος μέσα από το οποίο ελπίζουμε να καλυτερεύσουμε την ψυχή μας και την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε.
Στέκομαι σε μερικές προτάσεις …
Οι συμβιβασμένοι είναι οι περισσότεροι. Αυτοί που στο όνομα των κοινωνικά αποδεκτών δεδομένων κρύβουν την ανασφάλεια και τη δειλία τους, αυτοί που κλέβουν σταγόνες ονείρων κατακρίνοντας ομοίους τους. Αυτοί που στο όνομα της δικής τους μίζερης ασφάλειας θεωρούν κτήμα τους τους άλλους, αυτοί που κάτω από ένα όμορφο ρούχο κρύβουν την αθλιότητα ενός κενού σαρκίου.
«Σε φοβάμαι ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι, επειδή το κύριο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Σου λείπει το σθένος να επιτρέψεις στον ενθουσιασμό σου να κορυφωθεί, να αφήσεις την έμπνευση σου να σε ανυψώσει όλο και ψηλότερα»
Βιλχεμ Ραϊχ.
Είμαι η μικρή νεράιδα από το ρυάκι του φουντουκόδασους. Σ' έχω ακούσει πολλές φορές να μιλάς για το μεγάλο σου όνειρο. Θέλω να σε βοηθήσω. Μόνο που θα πρέπει να βοηθήσεις κι εσύ τον εαυτό σου.
Πόσο τα όνειρα είναι κατα-δικά μας ή επηρεασμένα από τις αντιλήψεις γύρω μας.
ΚΑΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ.
Η άποψη μου είναι ότι δεν είναι πάντα δυνατός ο διαχωρισμός αυτός μετά από την πλύση εγκεφάλου που έχουμε υποστεί και από τις υπνωτικές υποβολές που δεχόμαστε καθημερινά από τα μέσα επικοινωνίας και το περιβάλλον μας.
Θέλοντας και μη συχνά θα '' ζητήσουμε'' κάτι που νομίζουμε ότι θα μας διευκολύνει την ζωή η κάτι που θα μας την ομορφήνει μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν το αντίτιμο.
Αυτά όμως δεν είναι τα πραγματικά όνειρα. Εκείνα είναι αυτά που νιώθουμε όταν περπατάμε δίπλα στην θάλασσα ατενίζοντας την απεραντοσύνη της.
Αλλά για να τα ζήσουμε θα πρέπει να βοηθήσουμε και εμείς τον εαυτό μας, για να μην ξεχασθούν…
Σαν παράδειγμα θα αναφέρω αρκετούς πού το πρόβλημα της υγείας, 'τούς οδήγησε στο να "ζούνε τη στιγμή", να συνειδητοποιήσουν πόσο ανούσιες είναι οι φθηνές συμπεριφορές και εν τέλει να μεταμορφωθούν σαν άνθρωποι, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν καθολικά - "εξελίξεις" στις οποίες πολλοί μακροβιότεροί τους δεν έφθασαν.
Πόσο ακριβής είναι αυτή η παρατήρηση !!!.
Φαντάζει περίεργο αλλά είναι κάτι που εγώ προσωπικά το επιβεβαιώνω καθημερινά μια και βρίσκομαι στον χώρο της υγείας.
Είναι απίστευτες οι αλλαγές που υφίσταται ο άνθρωπος όταν νιώσει την προσωρινότητα του και την ματαιότητα της εφήμερης ύλης.
Και πάντα είναι προς το καλύτερο.
Μόνο όσοι ονειρεύονται
μπορεί και να ξυπνήσουν κάποτε .
Όλοι οι υπόλοιποι
απλώς κοιμούνται !
Με εκτίμηση
Η πρώτη σκέψη μου όταν άνοιγα το θέμα ήταν η διασταύρωση απόψεων σχετικά με ένα ζήτημα που αν και φαίνεται απλό εκ πρώτης όψεως, είναι και αρκετά σύνθετο μια και η δυσκολίες που συναντώνται σ’ αυτή την διαδρομή είναι και ο κύριος ανασταλτικός παράγων για τους επίδοξους αναζητητές.
Όμως μέσα από την τροπή που έχει πάρει πλέχτηκε ένα εγκώμιο στη δύναμη και στην ελευθερία, μια κατάθεση ψυχής που μας κάνει και νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι δεν ανήκουμε σε μια μειονότητα αιθεροβαμόνων αλλά σε ένα πνεύμα γεμάτο αγάπη και σθένος μέσα από το οποίο ελπίζουμε να καλυτερεύσουμε την ψυχή μας και την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε.
Στέκομαι σε μερικές προτάσεις …
Οι συμβιβασμένοι είναι οι περισσότεροι. Αυτοί που στο όνομα των κοινωνικά αποδεκτών δεδομένων κρύβουν την ανασφάλεια και τη δειλία τους, αυτοί που κλέβουν σταγόνες ονείρων κατακρίνοντας ομοίους τους. Αυτοί που στο όνομα της δικής τους μίζερης ασφάλειας θεωρούν κτήμα τους τους άλλους, αυτοί που κάτω από ένα όμορφο ρούχο κρύβουν την αθλιότητα ενός κενού σαρκίου.
«Σε φοβάμαι ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι, επειδή το κύριο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Σου λείπει το σθένος να επιτρέψεις στον ενθουσιασμό σου να κορυφωθεί, να αφήσεις την έμπνευση σου να σε ανυψώσει όλο και ψηλότερα»
Βιλχεμ Ραϊχ.
Είμαι η μικρή νεράιδα από το ρυάκι του φουντουκόδασους. Σ' έχω ακούσει πολλές φορές να μιλάς για το μεγάλο σου όνειρο. Θέλω να σε βοηθήσω. Μόνο που θα πρέπει να βοηθήσεις κι εσύ τον εαυτό σου.
Πόσο τα όνειρα είναι κατα-δικά μας ή επηρεασμένα από τις αντιλήψεις γύρω μας.
ΚΑΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ.
Η άποψη μου είναι ότι δεν είναι πάντα δυνατός ο διαχωρισμός αυτός μετά από την πλύση εγκεφάλου που έχουμε υποστεί και από τις υπνωτικές υποβολές που δεχόμαστε καθημερινά από τα μέσα επικοινωνίας και το περιβάλλον μας.
Θέλοντας και μη συχνά θα '' ζητήσουμε'' κάτι που νομίζουμε ότι θα μας διευκολύνει την ζωή η κάτι που θα μας την ομορφήνει μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν το αντίτιμο.
Αυτά όμως δεν είναι τα πραγματικά όνειρα. Εκείνα είναι αυτά που νιώθουμε όταν περπατάμε δίπλα στην θάλασσα ατενίζοντας την απεραντοσύνη της.
Αλλά για να τα ζήσουμε θα πρέπει να βοηθήσουμε και εμείς τον εαυτό μας, για να μην ξεχασθούν…
Σαν παράδειγμα θα αναφέρω αρκετούς πού το πρόβλημα της υγείας, 'τούς οδήγησε στο να "ζούνε τη στιγμή", να συνειδητοποιήσουν πόσο ανούσιες είναι οι φθηνές συμπεριφορές και εν τέλει να μεταμορφωθούν σαν άνθρωποι, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν καθολικά - "εξελίξεις" στις οποίες πολλοί μακροβιότεροί τους δεν έφθασαν.
Πόσο ακριβής είναι αυτή η παρατήρηση !!!.
Φαντάζει περίεργο αλλά είναι κάτι που εγώ προσωπικά το επιβεβαιώνω καθημερινά μια και βρίσκομαι στον χώρο της υγείας.
Είναι απίστευτες οι αλλαγές που υφίσταται ο άνθρωπος όταν νιώσει την προσωρινότητα του και την ματαιότητα της εφήμερης ύλης.
Και πάντα είναι προς το καλύτερο.
Μόνο όσοι ονειρεύονται
μπορεί και να ξυπνήσουν κάποτε .
Όλοι οι υπόλοιποι
απλώς κοιμούνται !
Με εκτίμηση
-Αντίο,είπε η αλεπού.Και να το μυστικό μου.
Είναι πολύ απλό:δε βλέπεις σωστά παρά με την καρδιά.
Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.
-Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια,
ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
-Είν'ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου,
που το κάνει να 'χει τόση σημασία.
-Είν'ο καιρός που έχασα
για το τριαντάφυλλό μου...είπε ο μικρός πρίγκιπας,
για να το θυμάται.
-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια,
είπε η αλεπού.
-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις.
Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος
για ό,τι έχεις εξημερώσει.
Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...
-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου...
Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας,για να το θυμάται...
* Antoine de Saint-Exupery *
Έβαλα ενέχυρο τη θάλασσα
κι είπα να κάνω φέτος διακοπές σε βουνό
μη και ξορκίσουν τα θροΐσματα τους δάσους
εκείνο το δαιμονισμένο σύνδρομο επιστροφής
που κυριεύει αυτοστιγμεί κάθε διαφυγή μου.
Aν μ' αγκαλιάσει σκέφτηκα ενός δέντρου
ο σάτυρος κορμός μπορεί και να ριζώσω...
* KIKH ΔΗΜΟΥΛΑ *
Είναι πολύ απλό:δε βλέπεις σωστά παρά με την καρδιά.
Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.
-Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια,
ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
-Είν'ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου,
που το κάνει να 'χει τόση σημασία.
-Είν'ο καιρός που έχασα
για το τριαντάφυλλό μου...είπε ο μικρός πρίγκιπας,
για να το θυμάται.
-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια,
είπε η αλεπού.
-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις.
Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος
για ό,τι έχεις εξημερώσει.
Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...
-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου...
Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας,για να το θυμάται...
* Antoine de Saint-Exupery *
Έβαλα ενέχυρο τη θάλασσα
κι είπα να κάνω φέτος διακοπές σε βουνό
μη και ξορκίσουν τα θροΐσματα τους δάσους
εκείνο το δαιμονισμένο σύνδρομο επιστροφής
που κυριεύει αυτοστιγμεί κάθε διαφυγή μου.
Aν μ' αγκαλιάσει σκέφτηκα ενός δέντρου
ο σάτυρος κορμός μπορεί και να ριζώσω...
* KIKH ΔΗΜΟΥΛΑ *
\"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand.\"
--Confucius[img][img]http://img0.pksp.jp/saku-miyu/img/030/02/49/src/00000061.gif[/img] [/img]
Ξέρεις την ομορφιά της νύχτας και θέλεις να συναντήσεις τα παράξενά της.
Ακούμπησε πάνω μου, γείρε απαλά στην αγκαλιά μου. Aσε το βλέμμα σου να κοιτάξει παντού. Είσαι κιόλας μακριά, είσαι κιόλας μέσα στο όνειρο, είσαι μέσα στο όμορφο και μαζί τόσο τρομερό αυτό σκοτάδι της νύχτας. Ένα σκοτάδι που το πλημμυρίζουν χιλιάδες χρώματα. Μην φοβάσαι αφήσου. Η νύχτα έχει τον τρόπο της να σε κάνει πολύ καλύτερη από ότι νομίζεις πως είσαι.
Κοίτα προσεχτικά, τι βλέπεις; Κοίτα καλύτερα, προσπάθησε να κοιτάξεις με την άκρη των ματιών.
Μικρά πλάσματα γαντζωμένα από το φως των αστεριών, χιλιάδες μίλια μακριά κατεβαίνουν να μας συναντήσουν. Με το γρήγορο βάδισμά τους κάνουν τα αστέρια να τρεμοσβήνουν. Aνθρωποι που την μέρα κρύβονται, στο σκοτάδι τώρα αφήνουν τις κρυψώνες τους και ακολουθούν τα βήματά τους να τους πηγαίνουν άλλοτε στο γκρεμό, και άλλοτε σε λιβάδια πράσινα, σε τοπία χιονισμένα, σε καταγάλανα και μερικές φορές πράσινα νερά. Όλα αυτά είναι μέσα στη νύχτα αγαπούλα μου, όλα τα έχω συναντήσει τους έχω μιλήσει τα έχω αγγίξει. Με γνωρίζουν και τα αγαπώ.
Κοίτα τα φώτα των αυτοκινήτων πως σε κάνουν να κλείνεις τα μάτια. Να σου πω ένα μυστικό; δεν είναι όλα μόνο φώτα. Μερικά, είναι ταξιδιώτες που είναι περαστικοί από τη ζωή μας και απλώς μας επισκέπτονται. Έρχονται και φεύγουν γιατί δεν μπορούν να ησυχάσουν ούτε στον κόσμο μας, ούτε στον δικό τους. Προχώρα μαζί μου μέσα στο σκοτάδι προσεκτικά. Τα μάτια συνηθίζουν και βλέπουν καλύτερα. Όχι μην κοιτάς μόνο αυτά που σου δείχνουν τα μάτια, άσε το νου να σου δείξει μερικές από τις όμορφες στιγμές του.
Άγγιξε το σκοτάδι, το νιώθεις; Κοίτα πόσο απαλό είναι. Μύρισέ το, νιώσε την υγρασία που σε διαπερνά. Κοίτα στη γωνία του δρόμου, τρέχα μαζί μου να προλάβουμε να σου δείξω. Έλα, έλα και κοίτα. Βλέπεις, δύο λάμψεις που παιχνιδίζουν κάτω από το αμυδρό φως μιας μαρκίζας; Δυο ερωτευμένα παιδιά που ξεχάστηκαν και αφέθηκαν στο παιχνίδι των ερωτευμένων! Αυτή είναι η νύχτα απόψε, απλή, μυστήρια, καθημερινή και ακαταμάχητα ερωτική.
Θες να δεις πράγματα που δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου; Ακολούθησε με, προχώρα σιγά σιγά.
Μην μιλάς, κοίτα, κοίτα εκεί πίσω από το παλιό αυτοκίνητο που είναι παρατημένο στην άκρη του δρόμου!
Κοίτα, κοίτα, όχι δεν είναι παιδιά είναι τα μικρά και αγέννητα πλάσματα που ψάχνουν χώρο να κρυφτούν τώρα που σε λίγο θα χαράξει, τρομαγμένα από το φως που αχνοφέγγει.
Είναι οι επιθυμίες που δεν πρόλαβαν να εκπληρωθούν. Είναι οι μικρές στιγμές του φεγγαριού. Είναι τα λάδια που στάζουν από τη μηχανή του αυτοκινήτου και λαμπιρίζουν στο φεγγαρόφωτο. Είναι το τίποτε, είναι το τώρα, είναι τα πάντα. Άγγιξε απαλά το φύλλο από το δέντρο αυτό, γύρισε το και κοίτα από κάτω. Ένας ολόκληρος κόσμος κρυμμένος πολλαπλασιάζεται. Ζει και πεθαίνει χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Είναι τόσο μικρός για να τον προσέξουν οι άλλοι!
Προσπάθησε να διακρίνεις το χρώμα της σημερινής νύχτας. Θα έλεγα πως είναι μπλε σε γκρίζο φόντο. Αγκάλιασέ με και κρατήσου σφιχτά πάνω μου. Πετάμε ψηλά πάνω από όλα και όλους, και μας παρασέρνει ο άνεμος.
Κοίτα τα βουνά, όγκος μαύρος μέσα στη νύχτα που στα σπλάχνα του κρύβει ζωή, έτοιμη να εκτοξευτεί και να πλημμυρίσει τα πάντα. Να τα σκεπάσει όλα με την θανατηφόρα ζωή του.
Μην φοβάσαι σ αγαπώ. Θα σε πάρω πολύ μακριά από όλα αυτά. Θα σε πάω σε παραλία, με γαλήνια νερά, και απαλά θα σε ακουμπήσω στην άμμο. Το κορμί σου θα νιώσει τη ζεστασιά του δικού μου κορμιού, και θα αποζητήσει τον έρωτα που τα πουλιά αχόρταγα γεύονται όταν είναι ερωτευμένα.
Όσο με αγαπάς και όσο σε λατρεύω όλα αυτά θα συνεχίσουν να γεμίζουν με χρώμα τη νύχτα.
Για τελευταίο πριν χαράξει σου κράτησα την δροσοσταλίδα επάνω στο πρόσωπο σου, που από ώρα τώρα περιμένει με ένα απαλό φιλί να την κλείσω για πάντα μέσα μου.
Απλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας...
Καληνύχτα...
Ακούμπησε πάνω μου, γείρε απαλά στην αγκαλιά μου. Aσε το βλέμμα σου να κοιτάξει παντού. Είσαι κιόλας μακριά, είσαι κιόλας μέσα στο όνειρο, είσαι μέσα στο όμορφο και μαζί τόσο τρομερό αυτό σκοτάδι της νύχτας. Ένα σκοτάδι που το πλημμυρίζουν χιλιάδες χρώματα. Μην φοβάσαι αφήσου. Η νύχτα έχει τον τρόπο της να σε κάνει πολύ καλύτερη από ότι νομίζεις πως είσαι.
Κοίτα προσεχτικά, τι βλέπεις; Κοίτα καλύτερα, προσπάθησε να κοιτάξεις με την άκρη των ματιών.
Μικρά πλάσματα γαντζωμένα από το φως των αστεριών, χιλιάδες μίλια μακριά κατεβαίνουν να μας συναντήσουν. Με το γρήγορο βάδισμά τους κάνουν τα αστέρια να τρεμοσβήνουν. Aνθρωποι που την μέρα κρύβονται, στο σκοτάδι τώρα αφήνουν τις κρυψώνες τους και ακολουθούν τα βήματά τους να τους πηγαίνουν άλλοτε στο γκρεμό, και άλλοτε σε λιβάδια πράσινα, σε τοπία χιονισμένα, σε καταγάλανα και μερικές φορές πράσινα νερά. Όλα αυτά είναι μέσα στη νύχτα αγαπούλα μου, όλα τα έχω συναντήσει τους έχω μιλήσει τα έχω αγγίξει. Με γνωρίζουν και τα αγαπώ.
Κοίτα τα φώτα των αυτοκινήτων πως σε κάνουν να κλείνεις τα μάτια. Να σου πω ένα μυστικό; δεν είναι όλα μόνο φώτα. Μερικά, είναι ταξιδιώτες που είναι περαστικοί από τη ζωή μας και απλώς μας επισκέπτονται. Έρχονται και φεύγουν γιατί δεν μπορούν να ησυχάσουν ούτε στον κόσμο μας, ούτε στον δικό τους. Προχώρα μαζί μου μέσα στο σκοτάδι προσεκτικά. Τα μάτια συνηθίζουν και βλέπουν καλύτερα. Όχι μην κοιτάς μόνο αυτά που σου δείχνουν τα μάτια, άσε το νου να σου δείξει μερικές από τις όμορφες στιγμές του.
Άγγιξε το σκοτάδι, το νιώθεις; Κοίτα πόσο απαλό είναι. Μύρισέ το, νιώσε την υγρασία που σε διαπερνά. Κοίτα στη γωνία του δρόμου, τρέχα μαζί μου να προλάβουμε να σου δείξω. Έλα, έλα και κοίτα. Βλέπεις, δύο λάμψεις που παιχνιδίζουν κάτω από το αμυδρό φως μιας μαρκίζας; Δυο ερωτευμένα παιδιά που ξεχάστηκαν και αφέθηκαν στο παιχνίδι των ερωτευμένων! Αυτή είναι η νύχτα απόψε, απλή, μυστήρια, καθημερινή και ακαταμάχητα ερωτική.
Θες να δεις πράγματα που δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου; Ακολούθησε με, προχώρα σιγά σιγά.
Μην μιλάς, κοίτα, κοίτα εκεί πίσω από το παλιό αυτοκίνητο που είναι παρατημένο στην άκρη του δρόμου!
Κοίτα, κοίτα, όχι δεν είναι παιδιά είναι τα μικρά και αγέννητα πλάσματα που ψάχνουν χώρο να κρυφτούν τώρα που σε λίγο θα χαράξει, τρομαγμένα από το φως που αχνοφέγγει.
Είναι οι επιθυμίες που δεν πρόλαβαν να εκπληρωθούν. Είναι οι μικρές στιγμές του φεγγαριού. Είναι τα λάδια που στάζουν από τη μηχανή του αυτοκινήτου και λαμπιρίζουν στο φεγγαρόφωτο. Είναι το τίποτε, είναι το τώρα, είναι τα πάντα. Άγγιξε απαλά το φύλλο από το δέντρο αυτό, γύρισε το και κοίτα από κάτω. Ένας ολόκληρος κόσμος κρυμμένος πολλαπλασιάζεται. Ζει και πεθαίνει χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Είναι τόσο μικρός για να τον προσέξουν οι άλλοι!
Προσπάθησε να διακρίνεις το χρώμα της σημερινής νύχτας. Θα έλεγα πως είναι μπλε σε γκρίζο φόντο. Αγκάλιασέ με και κρατήσου σφιχτά πάνω μου. Πετάμε ψηλά πάνω από όλα και όλους, και μας παρασέρνει ο άνεμος.
Κοίτα τα βουνά, όγκος μαύρος μέσα στη νύχτα που στα σπλάχνα του κρύβει ζωή, έτοιμη να εκτοξευτεί και να πλημμυρίσει τα πάντα. Να τα σκεπάσει όλα με την θανατηφόρα ζωή του.
Μην φοβάσαι σ αγαπώ. Θα σε πάρω πολύ μακριά από όλα αυτά. Θα σε πάω σε παραλία, με γαλήνια νερά, και απαλά θα σε ακουμπήσω στην άμμο. Το κορμί σου θα νιώσει τη ζεστασιά του δικού μου κορμιού, και θα αποζητήσει τον έρωτα που τα πουλιά αχόρταγα γεύονται όταν είναι ερωτευμένα.
Όσο με αγαπάς και όσο σε λατρεύω όλα αυτά θα συνεχίσουν να γεμίζουν με χρώμα τη νύχτα.
Για τελευταίο πριν χαράξει σου κράτησα την δροσοσταλίδα επάνω στο πρόσωπο σου, που από ώρα τώρα περιμένει με ένα απαλό φιλί να την κλείσω για πάντα μέσα μου.
Απλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας...
Καληνύχτα...
\"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand.\"
--Confucius[img][img]http://img0.pksp.jp/saku-miyu/img/030/02/49/src/00000061.gif[/img] [/img]
NA ZOYME ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ...
ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ...
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΥΓΗ, ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ.
ΖΩΗ ΑΓΑΠΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΑΓΩΝΑΣ ΝΙΚΗ.
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ.
ΚΙ ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΗΤΤΕΣ. ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΄Η ΕΥΤΥΧΩΣ.
Η ΖΩΗ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ...
ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ.
ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;
ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ...
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΥΓΗ, ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ.
ΖΩΗ ΑΓΑΠΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΑΓΩΝΑΣ ΝΙΚΗ.
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ.
ΚΙ ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΗΤΤΕΣ. ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΄Η ΕΥΤΥΧΩΣ.
Η ΖΩΗ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ...
ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ.
ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;
[*Οι Θεοί και οι άνθρωποι, έχουν σχεδόν την ίδια καταγωγή, -διαθέτουν, άλλοι πολύ, κι άλλοι, λιγότερο- θεικό πνεύμα]...
Όλοι ονειρευόμαστε! Όλοι έχουμε τα δικά μας 'θέλω', τις δικές μας φιλοδοξίες και προσδοκίες. Όλοι προσευχόμαστε σε κάποιο Θεό να μας βοηθήσει να γίνουμε αυτό που θέλουμε ή αυτό που πιστεύουμε ότι μας αξίζει. Το τραγικό όμως είναι ότι πολύ λίγοι από εμάς καταφέρνουμε αυτό που ονομάζουμε όνειρο να το βιώσουμε σαν πραγματικότητα. Τι φταίει που δεν πραγματοποιούνται τα όνειρα μας; Μήπως είμαστε άτυχοι; Μήπως δεν μας δίνονται ευκαιρίες; Μήπως η ζωή δε μας φέρθηκε σωστά; Μήπως τελικά τα όνειρα μας είναι γραμμένο να είναι καταδικασμένα και να σαπίζουν απραγματοποίητα και ανικανοποίητα μέσα μας;
Όνειρα απλά και όνειρα πιο πολύπλοκα! Όνειρα καθημερινότητας και όνειρα ζωής και επιτυχίας! Ο καθένας μας κρύβει μέσα στην ψυχή του τα δικά του μοναδικά όνειρα, με την πίστη πως όταν αυτά επιτέλους πραγματοποιηθούν θα γίνει ευτυχισμένος, ολοκληρωμένος και θα έχει τα πάντα. Τα πιο συνηθισμένα μας όνειρα; Να βρούμε το ταίρι μας έτσι όπως το θέλουμε. Να επιτύχουμε επαγγελματικά και να χαίρουμε αναγνώρισης. Να γίνουμε πλούσιοι. Να αποκτήσουμε το χ αυτοκίνητο και να έχουμε το τάδε σπίτι. Να κάνουμε τη δική μας δουλειά. Να μην χρειάζεται να δουλεύουμε. Να γίνονται όλες μας οι επιθυμίες πραγματικότητα.
Χιλιάδες όνειρα...που όταν φτάσουμε στο σημείο όπου θα κάνουμε ένα επαναπροσδιορισμό της ζωή μας το μόνο που ανακαλύπτουμε είναι πως τα περισσότερα έχουν μείνει απλά στη σφαίρα του φανταστικού και στο επίπεδο της επιθυμίας. Και εκεί γινόμαστε μίζεροι, χαιρέκακοι και ζηλιάρηδες. Βρίζουμε την κακή μας τύχη , γιατί πάντα φταίει αυτή ή οι άλλοι που δεν μας άφησαν να κάνουμε όλα αυτά που ονειρευτήκαμε ή που με κόλπα και με απάτες κατάφεραν να ανέβουν πιο ψηλά από εμάς χωρίς να το αξίζουν!
Ξέρω ότι η προσέγγιση αυτή πιθανό να ενοχλήσει αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα .Ξέρετε ποιος φταίει όταν τα όνειρα μας μένουν στα αζήτητα ; EMEIΣ! Ναι , εμείς. Το ξέρω πως είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε γιατί ο εαυτός μας φέρνει χίλιες δικαιολογίες : Δεν φταίω εγώ φταίει που δεν είχα τα μέσα να σπουδάσω. Δεν φταίω εγώ φταίνε οι γονείς μου που δεν με βοήθησαν οικονομικά. Δεν φταίω εγώ φταίει η γυναίκα μου που είναι γκρινιάρα και με περιορίζει. Δεν φταίω εγώ , είχα τα παιδιά που έπρεπε να τα μεγαλώσω. Δεν φταίω εγώ , είμαι καλός άνθρωπος και δεν μπορώ να πατάω επί πτωμάτων όπως πατάνε οι άλλοι. Έτσι δεν γίνεται ; Για κάθε όνειρο μας που κλείσαμε στο ντουλάπι έχουμε μια πολύ καλή δικαιολογία για τον εαυτό μας. Είναι η εύκολη λύση να αποποιούμαστε τις ευθύνες της προσωπικής μας αποτυχίας και είναι ακόμα ευκολότερο να απορρίπτουμε τα όνειρα μας λέγοντας πως έτσι και αλλιώς ήταν πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθούν γιατί τα όνειρα είναι για τους ονειροπαρμένους και όχι για τους βιοπαλαιστές και τους ρεαλιστές. Ολοι έχουμε το δικαίωμα στα όνειρα...
Η ζωή αποδεικνύει καθημερινά , σε όσους έχουν παλέψει και σε όσους δεν έχουν εγκαταλείψει τα όνειρα τους πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο και πως τα όνειρα δεν είναι για τους λίγους. Κοιτάξτε γύρω σας! Επιτυχημένοι άνθρωποι υπάρχουν πολλοί. Αυτοδημιούργητοι άνθρωποι υπάρχουν χιλιάδες! Ευτυχισμένοι άνθρωποι επίσης. Και πανέμορφες οικογένειες και ιδανικές σχέσεις και όμορφα αμάξια και σπίτια με θέα και καριέρες που απογειώνονται...και τα πάντα. Αυτοί οι άνθρωποι τι έκαναν που εμείς δεν έχουμε κάνει ; Δεν σταμάτησαν να πιστεύουν σε αυτό που ονειρεύτηκαν. Δεν τα έβαλαν κάτω με τις δυσκολίες. Δεν βολεύτηκαν στην καθημερινότητα αλλά πολλές φορές θυσίασαν την άνεση τους ή την ξεκούραση τους για να πετύχουν αυτό που πραγματικά θα τους έκανε να αισθάνονται ευτυχισμένοι και γεμάτοι. Δεν εγκατέλειψαν τα όνειρα τους και δεν πρόδωσαν τον εαυτό τους . Δεν περίμεναν το όνειρο τους να πραγματοποιηθεί από μόνο του...τυχαία. Δημιούργησαν ευκαιρίες , χάραξαν δρόμους με τα ίδια τους τα χέρια χωρίς να βασίζουν τα δικά τους μοναδικά βήματα σε δεκανίκια. Όταν τα όνειρα μας πηγάζουν από την ψυχή μας , όταν τα όνειρα μας οδηγούν στο σωστό δρόμο και στην ολοκλήρωση μας ως άτομα , τότε όντως το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνουν πραγματικότητα όπως λέει και ο Πάολο Κοέλλο.
Πως πραγματοποιούμε τα όνειρα μας; Δεν έχει σχέση η ηλικία μας. Κανένας δεν είναι πολύ μεγάλος ή πολύ γέρος για να ονειρεύεται. Τα όνειρα μας σχετίζονται με την παιδικότητα που κρύβουμε στην ψυχή μας και όχι με την βιολογική μας ηλικία. Έχω δει ανθρώπους 75 χρονών να ονειρεύονται το μέλλον και αυτό είναι στάση ζωής, μια πολύ μεγαλόψυχη στάση ζωής. Δεν έχει σχέση το παρελθόν μας. Το παρελθόν πέρασε και μπορεί να μας απογοήτευσε αλλά είναι στο χέρι μας να κάνουμε την ανατροπή στο παρόν και στο μέλλον. Εάν ζούμε με την πεποίθηση πως όλα είναι δυνατά σε αυτή την ζωή , εάν αποδεχτούμε ότι όλα τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιο λόγο , εάν είμαστε πιστοί και παλεύουμε καθημερινά για την πραγμάτωση των ονείρων μας και εάν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε θυσίες γι αυτά τότε είναι βέβαιο ότι σύντομα θα πάψουν να είναι όνειρα αλλά θα αποτελούν την ονειρική μας πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που θα θέλαμε να ζούμε και που είναι εκεί , δίπλα μας , μέσα μας , γύρω μας.
Η διαφορά των ανθρώπων που πραγματοποίησαν τα όνειρα τους με αυτούς που δεν τα κατάφεραν είναι ότι οι πρώτοι ποτέ δεν πρόδωσαν τα όνειρα τους αλλά πάλεψαν για να τα δουν να γίνονται πραγματικότητα. Τίποτα στην ζωή δεν χαρίζεται. Η ζωή θέλει αγώνα , θέλει πίστη , θέλει δύναμη και καλώς νοούμενο 'τσαμπουκά'. Η ζωή για να μας δώσει πρέπει να έχουμε αξίες και αρχές. Η ζωή για να μας αγαπήσει πρέπει να παίζουμε με τους κανόνες της και να την σεβόμαστε. Και τότε είναι πολύ απλόχερη απέναντι μας και αποτελεί την κινητήριο δύναμη για τα όνειρα μας. Εάν φερόμαστε σωστά στη ζωή και η ζωή φέρεται σωστά σε εμάς. Δεν είναι άδικη. Αντιθέτως έχει ένα πολύ δίκαιο σύστημα ανταπόδοσης του καλού και του κακού , του σωστού και του λάθους, του δίκαιου και του άδικου. Η ζωή δίνει σε όλους μας ευκαιρίες αλλά δεν φταίει αυτή εάν εμείς δεν είμαστε σε θέση να τις αναγνωρίσουμε ή να τις εκμεταλλευτούμε όπως πρέπει.
Εάν έχουμε τις κεραίες της διαίσθησης μας ανοιχτές , εάν δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα, εάν αντιμετωπίζουμε την κάθε μέρα σαν μια ευκαιρία να κάνουμε ένα βήμα πιο ψηλά , μια ευκαιρία να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας , σαν μια ευκαιρία να ξεριζώνουμε από την ψυχή μας το μικρό και να αφήνουμε ένα κομμάτι περισσότερο χώρο για το μεγάλο , τότε τα όνειρα μας παύουν να είναι όνειρα. Αυτοί που ονειρεύτηκαν και δεν πρόδωσαν τον εαυτό τους έχουν την μεγάλη ικανοποίηση του να ζουν καθημερινά αυτό που ονειρεύτηκαν. Αυτοί πάλι που εγκατέλειψαν τον αγώνα δυστυχώς είναι στην θέση του επικριτή , του πικραμένου , του απογοητευμένου , του κυνικού , του άπιστου και του ανικανοποίητου.
Μην εγκαταλείπετε τα όνειρα σας. Μην δίνετε άλλοθι στον εαυτό σας για να βολέψετε και να θάψετε όλα αυτά που επιθυμεί η ψυχή σας. Παλέψτε γι αυτά , όποια και να είναι. Αγκαλιάστε τα. Αγωνιστείτε γι αυτά και γεμίστε την ψυχή σας με ικανοποίηση , αγάπη για τη ζωή , ζεστασιά για τον συνάνθρωπο και πάνω από όλα με ευτυχία! Στο χέρι σας είναι να γίνετε ένας από αυτούς που θαυμάζετε....και αυτοί κάποτε ήταν στην δική σας θέση.
Όνειρα απλά και όνειρα πιο πολύπλοκα! Όνειρα καθημερινότητας και όνειρα ζωής και επιτυχίας! Ο καθένας μας κρύβει μέσα στην ψυχή του τα δικά του μοναδικά όνειρα, με την πίστη πως όταν αυτά επιτέλους πραγματοποιηθούν θα γίνει ευτυχισμένος, ολοκληρωμένος και θα έχει τα πάντα. Τα πιο συνηθισμένα μας όνειρα; Να βρούμε το ταίρι μας έτσι όπως το θέλουμε. Να επιτύχουμε επαγγελματικά και να χαίρουμε αναγνώρισης. Να γίνουμε πλούσιοι. Να αποκτήσουμε το χ αυτοκίνητο και να έχουμε το τάδε σπίτι. Να κάνουμε τη δική μας δουλειά. Να μην χρειάζεται να δουλεύουμε. Να γίνονται όλες μας οι επιθυμίες πραγματικότητα.
Χιλιάδες όνειρα...που όταν φτάσουμε στο σημείο όπου θα κάνουμε ένα επαναπροσδιορισμό της ζωή μας το μόνο που ανακαλύπτουμε είναι πως τα περισσότερα έχουν μείνει απλά στη σφαίρα του φανταστικού και στο επίπεδο της επιθυμίας. Και εκεί γινόμαστε μίζεροι, χαιρέκακοι και ζηλιάρηδες. Βρίζουμε την κακή μας τύχη , γιατί πάντα φταίει αυτή ή οι άλλοι που δεν μας άφησαν να κάνουμε όλα αυτά που ονειρευτήκαμε ή που με κόλπα και με απάτες κατάφεραν να ανέβουν πιο ψηλά από εμάς χωρίς να το αξίζουν!
Ξέρω ότι η προσέγγιση αυτή πιθανό να ενοχλήσει αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα .Ξέρετε ποιος φταίει όταν τα όνειρα μας μένουν στα αζήτητα ; EMEIΣ! Ναι , εμείς. Το ξέρω πως είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε γιατί ο εαυτός μας φέρνει χίλιες δικαιολογίες : Δεν φταίω εγώ φταίει που δεν είχα τα μέσα να σπουδάσω. Δεν φταίω εγώ φταίνε οι γονείς μου που δεν με βοήθησαν οικονομικά. Δεν φταίω εγώ φταίει η γυναίκα μου που είναι γκρινιάρα και με περιορίζει. Δεν φταίω εγώ , είχα τα παιδιά που έπρεπε να τα μεγαλώσω. Δεν φταίω εγώ , είμαι καλός άνθρωπος και δεν μπορώ να πατάω επί πτωμάτων όπως πατάνε οι άλλοι. Έτσι δεν γίνεται ; Για κάθε όνειρο μας που κλείσαμε στο ντουλάπι έχουμε μια πολύ καλή δικαιολογία για τον εαυτό μας. Είναι η εύκολη λύση να αποποιούμαστε τις ευθύνες της προσωπικής μας αποτυχίας και είναι ακόμα ευκολότερο να απορρίπτουμε τα όνειρα μας λέγοντας πως έτσι και αλλιώς ήταν πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθούν γιατί τα όνειρα είναι για τους ονειροπαρμένους και όχι για τους βιοπαλαιστές και τους ρεαλιστές. Ολοι έχουμε το δικαίωμα στα όνειρα...
Η ζωή αποδεικνύει καθημερινά , σε όσους έχουν παλέψει και σε όσους δεν έχουν εγκαταλείψει τα όνειρα τους πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο και πως τα όνειρα δεν είναι για τους λίγους. Κοιτάξτε γύρω σας! Επιτυχημένοι άνθρωποι υπάρχουν πολλοί. Αυτοδημιούργητοι άνθρωποι υπάρχουν χιλιάδες! Ευτυχισμένοι άνθρωποι επίσης. Και πανέμορφες οικογένειες και ιδανικές σχέσεις και όμορφα αμάξια και σπίτια με θέα και καριέρες που απογειώνονται...και τα πάντα. Αυτοί οι άνθρωποι τι έκαναν που εμείς δεν έχουμε κάνει ; Δεν σταμάτησαν να πιστεύουν σε αυτό που ονειρεύτηκαν. Δεν τα έβαλαν κάτω με τις δυσκολίες. Δεν βολεύτηκαν στην καθημερινότητα αλλά πολλές φορές θυσίασαν την άνεση τους ή την ξεκούραση τους για να πετύχουν αυτό που πραγματικά θα τους έκανε να αισθάνονται ευτυχισμένοι και γεμάτοι. Δεν εγκατέλειψαν τα όνειρα τους και δεν πρόδωσαν τον εαυτό τους . Δεν περίμεναν το όνειρο τους να πραγματοποιηθεί από μόνο του...τυχαία. Δημιούργησαν ευκαιρίες , χάραξαν δρόμους με τα ίδια τους τα χέρια χωρίς να βασίζουν τα δικά τους μοναδικά βήματα σε δεκανίκια. Όταν τα όνειρα μας πηγάζουν από την ψυχή μας , όταν τα όνειρα μας οδηγούν στο σωστό δρόμο και στην ολοκλήρωση μας ως άτομα , τότε όντως το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνουν πραγματικότητα όπως λέει και ο Πάολο Κοέλλο.
Πως πραγματοποιούμε τα όνειρα μας; Δεν έχει σχέση η ηλικία μας. Κανένας δεν είναι πολύ μεγάλος ή πολύ γέρος για να ονειρεύεται. Τα όνειρα μας σχετίζονται με την παιδικότητα που κρύβουμε στην ψυχή μας και όχι με την βιολογική μας ηλικία. Έχω δει ανθρώπους 75 χρονών να ονειρεύονται το μέλλον και αυτό είναι στάση ζωής, μια πολύ μεγαλόψυχη στάση ζωής. Δεν έχει σχέση το παρελθόν μας. Το παρελθόν πέρασε και μπορεί να μας απογοήτευσε αλλά είναι στο χέρι μας να κάνουμε την ανατροπή στο παρόν και στο μέλλον. Εάν ζούμε με την πεποίθηση πως όλα είναι δυνατά σε αυτή την ζωή , εάν αποδεχτούμε ότι όλα τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιο λόγο , εάν είμαστε πιστοί και παλεύουμε καθημερινά για την πραγμάτωση των ονείρων μας και εάν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε θυσίες γι αυτά τότε είναι βέβαιο ότι σύντομα θα πάψουν να είναι όνειρα αλλά θα αποτελούν την ονειρική μας πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που θα θέλαμε να ζούμε και που είναι εκεί , δίπλα μας , μέσα μας , γύρω μας.
Η διαφορά των ανθρώπων που πραγματοποίησαν τα όνειρα τους με αυτούς που δεν τα κατάφεραν είναι ότι οι πρώτοι ποτέ δεν πρόδωσαν τα όνειρα τους αλλά πάλεψαν για να τα δουν να γίνονται πραγματικότητα. Τίποτα στην ζωή δεν χαρίζεται. Η ζωή θέλει αγώνα , θέλει πίστη , θέλει δύναμη και καλώς νοούμενο 'τσαμπουκά'. Η ζωή για να μας δώσει πρέπει να έχουμε αξίες και αρχές. Η ζωή για να μας αγαπήσει πρέπει να παίζουμε με τους κανόνες της και να την σεβόμαστε. Και τότε είναι πολύ απλόχερη απέναντι μας και αποτελεί την κινητήριο δύναμη για τα όνειρα μας. Εάν φερόμαστε σωστά στη ζωή και η ζωή φέρεται σωστά σε εμάς. Δεν είναι άδικη. Αντιθέτως έχει ένα πολύ δίκαιο σύστημα ανταπόδοσης του καλού και του κακού , του σωστού και του λάθους, του δίκαιου και του άδικου. Η ζωή δίνει σε όλους μας ευκαιρίες αλλά δεν φταίει αυτή εάν εμείς δεν είμαστε σε θέση να τις αναγνωρίσουμε ή να τις εκμεταλλευτούμε όπως πρέπει.
Εάν έχουμε τις κεραίες της διαίσθησης μας ανοιχτές , εάν δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα, εάν αντιμετωπίζουμε την κάθε μέρα σαν μια ευκαιρία να κάνουμε ένα βήμα πιο ψηλά , μια ευκαιρία να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας , σαν μια ευκαιρία να ξεριζώνουμε από την ψυχή μας το μικρό και να αφήνουμε ένα κομμάτι περισσότερο χώρο για το μεγάλο , τότε τα όνειρα μας παύουν να είναι όνειρα. Αυτοί που ονειρεύτηκαν και δεν πρόδωσαν τον εαυτό τους έχουν την μεγάλη ικανοποίηση του να ζουν καθημερινά αυτό που ονειρεύτηκαν. Αυτοί πάλι που εγκατέλειψαν τον αγώνα δυστυχώς είναι στην θέση του επικριτή , του πικραμένου , του απογοητευμένου , του κυνικού , του άπιστου και του ανικανοποίητου.
Μην εγκαταλείπετε τα όνειρα σας. Μην δίνετε άλλοθι στον εαυτό σας για να βολέψετε και να θάψετε όλα αυτά που επιθυμεί η ψυχή σας. Παλέψτε γι αυτά , όποια και να είναι. Αγκαλιάστε τα. Αγωνιστείτε γι αυτά και γεμίστε την ψυχή σας με ικανοποίηση , αγάπη για τη ζωή , ζεστασιά για τον συνάνθρωπο και πάνω από όλα με ευτυχία! Στο χέρι σας είναι να γίνετε ένας από αυτούς που θαυμάζετε....και αυτοί κάποτε ήταν στην δική σας θέση.
\"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand.\"
--Confucius[img][img]http://img0.pksp.jp/saku-miyu/img/030/02/49/src/00000061.gif[/img] [/img]
-
Ladyhawk
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 602
- Εγγραφή: Δευ Απρ 25, 2005 11:06 am
- Τοποθεσία: Athens
- Επικοινωνία:
Καλημέρα σε όλους σας.
Αρχικά θα ήθελα να πω, πως δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να διαβάσω τα post που έχετε γράψει οπότε συγχωρέστε με εάν πω κάτι το οποίο έχει ήδη ειπωθεί.
Μόνο τον τίτλο διάβασα και πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ.
Δικαίωμα στα όνειρα !
Ναι λοιπόν ! όλοι έχουμε δικαίωμα στα όνειρα και πρέπει να κάνουμε όνειρα.
Σκοπός της ζωής είναι η δημιουργία.
Για να δημιουργήσουμε όμως πρέπει να ονειρευτούμε και να προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή.
Είναι ωραίο να κάνεις όνειρα και αν αυτά δεν πραγματοποιούνται πάντα ... δεν πειράζει .... θα πρέπει εμείς πάλι να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, να παίρνουμε δύναμη από τον ίδιο μας τον εαυτό και να προχωράμε.!!!
Χωρίς όνειρα, είμαστε χωρίς σκοπό ... μία ζωή ρουτίνας και «ρομποτική» επιτρέψτε μου να πω. Ας σκεφτούμε πόσο όμορφα νιώθουμε όταν πραγματοποιούμε τα όνειρά μας και όταν απολαμβάνουμε τους καρπούς των κόπων μας....
Τα δύσκολα είναι για εμάς τους ανθρώπους μέσα από αυτά γινόμαστε σοφότεροι και δυνατότεροι και τότε καταφέρνουμε νιώσουμε καλύτερα και να ζήσουμε καλύτερα το αύριο που θα έρθει.
Αρχικά θα ήθελα να πω, πως δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να διαβάσω τα post που έχετε γράψει οπότε συγχωρέστε με εάν πω κάτι το οποίο έχει ήδη ειπωθεί.
Μόνο τον τίτλο διάβασα και πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ.
Δικαίωμα στα όνειρα !
Ναι λοιπόν ! όλοι έχουμε δικαίωμα στα όνειρα και πρέπει να κάνουμε όνειρα.
Σκοπός της ζωής είναι η δημιουργία.
Για να δημιουργήσουμε όμως πρέπει να ονειρευτούμε και να προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή.
Είναι ωραίο να κάνεις όνειρα και αν αυτά δεν πραγματοποιούνται πάντα ... δεν πειράζει .... θα πρέπει εμείς πάλι να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, να παίρνουμε δύναμη από τον ίδιο μας τον εαυτό και να προχωράμε.!!!
Χωρίς όνειρα, είμαστε χωρίς σκοπό ... μία ζωή ρουτίνας και «ρομποτική» επιτρέψτε μου να πω. Ας σκεφτούμε πόσο όμορφα νιώθουμε όταν πραγματοποιούμε τα όνειρά μας και όταν απολαμβάνουμε τους καρπούς των κόπων μας....
Τα δύσκολα είναι για εμάς τους ανθρώπους μέσα από αυτά γινόμαστε σοφότεροι και δυνατότεροι και τότε καταφέρνουμε νιώσουμε καλύτερα και να ζήσουμε καλύτερα το αύριο που θα έρθει.
Τίποτα δεν χαρίζεται όλα κατακτιούνται ...
-
Ramoglou
- Mystica.gr
- Δημοσιεύσεις: 1113
- Εγγραφή: Δευ Απρ 25, 2005 2:20 am
- Τοποθεσία: Αθήνα
- Επικοινωνία:
Πολύ όμορφα τα κείμενα του αγαπητού lorenzo, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω σχεδόν απόλυτα στο τελευταίο, διότι και η δική μου οπτική κάπως έτσι τα ορίζει τα πράγματα.
Απλά θα ήθελα να συμπληρώσω, πως όλα τα παραπάνω έχουν σαν σημείο αναφοράς ένα και μόνο στοιχείο, την ελευθερία, τόσο της σκέψης (δημιουργία), όσο και της δράσης (πράξη). Αν κάποιος είναι προσκολλημένος σε κάποια συγκεκριμένη, δογματική, άποψη για τον τρόπο ζωής, αποκλείεται να μπορέσει ποτέ να σκεφτεί κάτι έξω από αυτά τα δεδομένα. Τα όνειρα του θα είναι η εκπλήρωση των συγκεκριμένων αντιλήψεων. Και το τραγικό δεν είναι πως αυτός ο άνθρωπος θα κάνει πράξη τα όσα του επιβάλανε κατ’ ουσία, αλλά το ότι αυτός ο άνθρωπος θα προσπαθήσει να επιβάλει αυτές τις αντιλήψεις τόσο στο δικό του περίγυρο, όσο και στους γύρω του.
Αυτός θα γίνει σαν τον χαρακτήρα που μας περιέγραψε ο lorenzo, εκείνον που είπε : «-Τι να πει το παιδί μωρέ, τι ξέρει το παιδί από τη ζωή, τα θέλεις και τα λες τώρα κι εσύ;»
Απλά θα ήθελα να συμπληρώσω, πως όλα τα παραπάνω έχουν σαν σημείο αναφοράς ένα και μόνο στοιχείο, την ελευθερία, τόσο της σκέψης (δημιουργία), όσο και της δράσης (πράξη). Αν κάποιος είναι προσκολλημένος σε κάποια συγκεκριμένη, δογματική, άποψη για τον τρόπο ζωής, αποκλείεται να μπορέσει ποτέ να σκεφτεί κάτι έξω από αυτά τα δεδομένα. Τα όνειρα του θα είναι η εκπλήρωση των συγκεκριμένων αντιλήψεων. Και το τραγικό δεν είναι πως αυτός ο άνθρωπος θα κάνει πράξη τα όσα του επιβάλανε κατ’ ουσία, αλλά το ότι αυτός ο άνθρωπος θα προσπαθήσει να επιβάλει αυτές τις αντιλήψεις τόσο στο δικό του περίγυρο, όσο και στους γύρω του.
Αυτός θα γίνει σαν τον χαρακτήρα που μας περιέγραψε ο lorenzo, εκείνον που είπε : «-Τι να πει το παιδί μωρέ, τι ξέρει το παιδί από τη ζωή, τα θέλεις και τα λες τώρα κι εσύ;»
Δικαίωμα στο όνειρο.
Παντού και πάντα.
Με μιά συνείδηση καθαρή, κι ας ήταν κάπου, κάπως, κάποτε, πολυποίκιλα τραυματισμένη.
Δικαίωμα στα όνειρα. ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥΣ.
Λένε ότι χωρίς την αλήθεια η τέχνη είναι κίβδηλη. Κι οι μορφές της λεκιασμένες άχρωμες...
Και χωρίς τα ονείρατα είναι ανούσια η ζωή.
Σαν να κυττάς ένα ηλιοβασίλεμα με κλειστά μάτια.
Σαν να αγγίζεις ένα λουλούδι με γάντια.
Σαν να μεθάς χωρίς κρασί
σαν να ελπίζεις κλαίγοντας...
Κι όταν τα κάνουμε στόχους αυτά τα όνειρα όλα είναι λαμπερότερα. Κι εμείς δυνατότεροι.
Είναι το άρωμα των ονείρων όμως που κρύβει τον εξαίσιο οίστρο.
Τον βαθύτερο.
Παντού και πάντα.
Με μιά συνείδηση καθαρή, κι ας ήταν κάπου, κάπως, κάποτε, πολυποίκιλα τραυματισμένη.
Δικαίωμα στα όνειρα. ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥΣ.
Λένε ότι χωρίς την αλήθεια η τέχνη είναι κίβδηλη. Κι οι μορφές της λεκιασμένες άχρωμες...
Και χωρίς τα ονείρατα είναι ανούσια η ζωή.
Σαν να κυττάς ένα ηλιοβασίλεμα με κλειστά μάτια.
Σαν να αγγίζεις ένα λουλούδι με γάντια.
Σαν να μεθάς χωρίς κρασί
σαν να ελπίζεις κλαίγοντας...
Κι όταν τα κάνουμε στόχους αυτά τα όνειρα όλα είναι λαμπερότερα. Κι εμείς δυνατότεροι.
Είναι το άρωμα των ονείρων όμως που κρύβει τον εξαίσιο οίστρο.
Τον βαθύτερο.
[*Οι Θεοί και οι άνθρωποι, έχουν σχεδόν την ίδια καταγωγή, -διαθέτουν, άλλοι πολύ, κι άλλοι, λιγότερο- θεικό πνεύμα]...
ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ.
ΦΙΛΗ NEHEMAUT ΕΝΑ ΩΡΑΙΑ ΘΕΜΑ ΑΝΟΙΞΕΣ.....
ΑΛΙΜΟΝΟ ΕΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ....
ΘΑ ΜΟΥ ΕΠΤΡΕΨΕΤΕ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΠΩΣ ΠΟΙΟ "ΓΗΙΝΟΣ" ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ....
ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ (ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΕΓΩ) ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΝΑ ΠΑΡΑΣΥΡΘΟΥΜΕ
ΑΠΟ ΑΥΤΑ.
ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΡΜΑΙΟ ΤΟΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ...
ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΟ "ΤΙΜΟΝΙ"...
ΣΕ ΟΛΑ ΟΜΩΣ ????
ΠΟΣΑ ΚΑΙ ΠΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΕΑΝ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ
ΤΡΕΛΛΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ??
ΕΝΑ ΤΡΕΛΛΟ ΟΝΕΙΡΟ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΠΕΤΑΞΗ ΣΤΟΝ
ΟΥΡΑΝΟ ???
ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΠΟΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ
ΕΜΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ????
ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΙΜΟΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΝΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΡΕΛΛΟ ΜΑΣ
ΟΝΕΙΡΟ ???
ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΣΟΥΜΕ ????
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΦΙΛΗ NEHEMAUT ΕΝΑ ΩΡΑΙΑ ΘΕΜΑ ΑΝΟΙΞΕΣ.....
ΑΛΙΜΟΝΟ ΕΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ....
ΘΑ ΜΟΥ ΕΠΤΡΕΨΕΤΕ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΠΩΣ ΠΟΙΟ "ΓΗΙΝΟΣ" ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ....
ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ (ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΕΓΩ) ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΝΑ ΠΑΡΑΣΥΡΘΟΥΜΕ
ΑΠΟ ΑΥΤΑ.
ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΡΜΑΙΟ ΤΟΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ...
ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΟ "ΤΙΜΟΝΙ"...
ΣΕ ΟΛΑ ΟΜΩΣ ????
ΠΟΣΑ ΚΑΙ ΠΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΕΑΝ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ
ΤΡΕΛΛΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ??
ΕΝΑ ΤΡΕΛΛΟ ΟΝΕΙΡΟ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΠΕΤΑΞΗ ΣΤΟΝ
ΟΥΡΑΝΟ ???
ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΠΟΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ
ΕΜΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ????
ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΙΜΟΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΝΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΡΕΛΛΟ ΜΑΣ
ΟΝΕΙΡΟ ???
ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΣΟΥΜΕ ????
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ
Αγαπητέ Avatar, ακριβώς αυτή την προσέγγιση θέλησα και εγώ να τονίσω στην εισήγηση μου, σκεπτόμενη πόσο εύκολο είναι να συνυπάρχουν σε αρμονία τα δύο αυτά όμοια και αντίθετα πεδία στα οποία πρέπει να ''πηγαινοέρχεται'' ένας άνθρωπος ο οποίος θέλει και να ζεί και να νιώθει….
Η δική μου άποψη είναι ότι αυτού του είδους τα όνειρα που συζητάμε, δυστυχώς έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα επιτρεπτά και συνήθη δεδομένα καi απόδειξη αυτού είναι ότι οι περισσότεροι σπανίως τα εκθέτουμε στο ευρύ σύνολο που μας περιβάλλει, ενώ όλοι θα λέγαμε με περισσή ευκολία το όνειρό μας να αγοράσουμε π.χ. ένα αυτοκίνητο η να πάμε μια μακρινή εκδρομή.
Παρ΄όλα αυτά αυτό που καθορίζει την επιτυχία μίας προσδοκίας είναι η δύναμη της επιθυμίας μας και το σθένος και η επιμονή μας να την πραγματοποιήσουμε.
Οι δυσκολίες που συναντώνται είναι διαφορετικές σε κάθε έναν από εμάς, ανάλογα που ''πονάει'' αλλά σε εμάς έγκειται να προσπαθήσουμε να αντεπεξέλθουμε.
Ίσως να μην είναι πάντα εφικτό, μιας και [ δική μου πάντα γνώμη] τα προβλήματα της υλικής μας ζωής και οι στεναχώριες δεν είναι ούτε αμελητέες, ούτε ευκαταφρόνητες αλλά ας έχουμε κάνει τουλάχιστον κάποια απόπειρα να πετύχουμε πριν παραδοθούμε ….
Mε εκτίμηση
Η δική μου άποψη είναι ότι αυτού του είδους τα όνειρα που συζητάμε, δυστυχώς έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα επιτρεπτά και συνήθη δεδομένα καi απόδειξη αυτού είναι ότι οι περισσότεροι σπανίως τα εκθέτουμε στο ευρύ σύνολο που μας περιβάλλει, ενώ όλοι θα λέγαμε με περισσή ευκολία το όνειρό μας να αγοράσουμε π.χ. ένα αυτοκίνητο η να πάμε μια μακρινή εκδρομή.
Παρ΄όλα αυτά αυτό που καθορίζει την επιτυχία μίας προσδοκίας είναι η δύναμη της επιθυμίας μας και το σθένος και η επιμονή μας να την πραγματοποιήσουμε.
Οι δυσκολίες που συναντώνται είναι διαφορετικές σε κάθε έναν από εμάς, ανάλογα που ''πονάει'' αλλά σε εμάς έγκειται να προσπαθήσουμε να αντεπεξέλθουμε.
Ίσως να μην είναι πάντα εφικτό, μιας και [ δική μου πάντα γνώμη] τα προβλήματα της υλικής μας ζωής και οι στεναχώριες δεν είναι ούτε αμελητέες, ούτε ευκαταφρόνητες αλλά ας έχουμε κάνει τουλάχιστον κάποια απόπειρα να πετύχουμε πριν παραδοθούμε ….
Mε εκτίμηση
Ίσως να μην είναι πάντα εφικτό, μιας και [ δική μου πάντα γνώμη] τα προβλήματα της υλικής μας ζωής και οι στεναχώριες δεν είναι ούτε αμελητέες, ούτε ευκαταφρόνητες αλλά ας έχουμε κάνει τουλάχιστον κάποια απόπειρα να πετύχουμε πριν παραδοθούμε ….
ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΣ ΠΕΙΣΜΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ- ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ ΠΟΤΕ, ΟΥΤΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΝΙΚΗΣΟΥΝ...
Πάνω στην Γη εγώ πετώ,
μόνο λιγάκι την ακουμπώ,
δεν ήρθα για μόνιμα εδώ,
πάλι θα φύγω στον Ουρανό…
Επιστροφή σε “- ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΣΚΕΨΕΩΝ -”
Μέλη σε σύνδεση
Μέλη σε αυτήν τη Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 6 επισκέπτες