Το καλό, Το κακό και το Άσχετο !

[Ramoglou]

Θα ήθελα στο παρόν θέμα να συζητήσουμε το πώς και το γιατί έχουν αυξηθεί τον τελευταίο καιρό οι συζητήσεις περί του μεταφυσικού και όσων αυτό περιλαμβάνει.

Σαν αρχή θα ήθελα να θίξω πως παρατηρώ τόσο στο διαδύκτιο, όσο και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ανθρώπους να διαλαλούν πως κατέχουν τεχνικές υπέρτατης μαγείας και πως εκτελούν πανεύκολα μεταβάσεις, από το φυσικοϋλικό πεδίο στο αστρικό, πως έρχονται σε επαφή με πνεύματα και συνομιλούν μαζί τους, πως καταφέρνουν να επαναφέρουν στην μνήμη τους προβιωτές με χαρακτηριστική ευκολία και άλλα τινά και ίσως αρκούντως φαιδρά.

Πιστεύοντας πως όλες οι παραπάνω ενέργειες δεν είναι ούτε ιδιαίτερα εύκολες, ούτε ιδιαίτερα προσβάσιμες, αναρωτιέμαι για τους λόγους που μπορεί κάποιος να διαλαλεί τόσο εύκολα τα παραπάνω αναφερόμενα.

Θα ήθελα λοιπόν τις γνώμες σας πάνω στο θέμα και σιγά σιγά, να δούμε τα πράγματα από μια ποιο πραγματική σκοπιά, από μια ποιο επεξηγηματική αν θέλετε οπτική.

Διότι η δική μου πεποίθηση είναι πως ορισμένα πράγματα δεν περιγράφονται και δεν αποκαλύπτονται με τόσο μεγάλη ευκολία. Ειμή μόνον, αν και εφ’ όσον ο προβάλλον τέτοιες απόψεις, θέλει να τραβήξει την προσοχή των συνομιλητών του ή να προσπαθήσει να προβάλει τον εαυτό του ως ειδικό.
Ή αν έχει σκοπούς που ο εσωτερισμός απεύχεται !

[qubit]

Μερικές πρώτες σκέψεις απο μένα ...
Ενα αναμφισβήτητο δεδομένο είναι οτι ο κυρίαρχος πολιτισμός στον πλανήτη
χαρακτηρίζεται από πνευματική παρακμή και δημιουργεί στον κόσμο ανασφάλεια και
ψυχικό κενό (στην καλύτερη περίπτωση).

Είναι πολλοί λοιπόν αυτοί, που στρέφονται προς την αναζήτηση απαντήσεων πέρα απ'
αυτές που διαθέτει το τεχνοκρατικό μοντέλο του κόσμου, που σερβίρεται απ' τα
υποτιθέμενα επιστημονικά ιερατεία.

Σ' αυτές τις συνθήκες, είναι πολύ εύκολο ν' αναπτυχθούν αυτά τα φαινόμενα των
διαφόρων "χαρισματικών". Η ουσιαστική άγνοια του κόσμου γύρω απ' αυτά τα θέματα,
η έλλειψη παιδείας, η πνευματική οκνηρία (που αναζητά την έυκολη και γρήγορη λύση),
είναι μερικοί απ' τους παράγοντες που ευνοούν τόσο τους απατεώνες, όσο και τους "βαρεμένους"
που επιδιώκουν να τραβήξουν την προσοχή.

Παράλληλα, η πολλή κουβέντα και προβολή αυτών των "χαρισματικών", ευνοεί
το προβοκάρισμα της πνευματικής αναζήτησης. Οποιος θέλει να υπονομεύσει αυτή την
προσπάθεια, μπορεί να το κάνει πολύ εύκολα, στρέφοντας τα φώτα της δημοσιότητας
στους απατεώνες και τα ψώνια.

Απ' την άλλη πάλι, ενδέχεται όλο αυτό το παρδαλό παζάρι, να βοηθάει κάποιους ανθρώπους
να εκφράσουν γνήσιες εμπειρίες τους, με λιγότερο φόβο (απ' ότι 20 χρόνια πριν, ας πούμε)
να χαρακτηρισθούν ψυχοπαθείς. Σε κάποιους απ' αυτούς που έχω ακούσει και δει στην TV, έχω
διακρίνει μιά ανάγκη να βροντοφωνάξουν, ας πούμε, την αντίθεσή τους προς αυτή την ξεραϊλα
του λεγόμενου "ορθολογισμού", επικαλούμενοι τις δικές τους προσωπικές εμπειρίες.
Το πρόβλημα είναι όμως ότι το γνήσιο χάνεται μέσα σ' όλο το συρφετό.
Σίγουρα, το θέμα χωράει πολλή συζήτηση ...

[NEHEMAUT]

Καλησπέρα σε όλους.

Φλέγον το θέμα που θίγεται εδώ. Παραθέτω μερικές πρώτες απόψεις.

Ο τρόπος που παρουσιάζονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα ανώτερα εσωτερικά βιώματα και όχι μόνον, θεωρώ ότι υποβιβάζουν και διαστρεβλώνουν την έννοια του εσωτερισμού.

Από τα ελάχιστα που γνωρίζω έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο πραγματικός γνώστης δεν διατυμπανίζει ούτε διαφημίζει το θείο δώρο που του εδόθη.

Επομένως οι εν λόγω εσωτεριστές έχουν αλλότριους σκοπούς.

Ξεφεύγοντας από την πρωταρχική πηγή μας και την φύση και έχοντας βυθιστεί μέσα σε μία επιστημονική λογική και μια υλιστική νοοτροπία ο άνθρωπος έχασε τα όνειρα του, έχασε τις αξίες του και βρέθηκε σ΄ ένα αδιέξοδο.

Αυτό ακριβώς το αδιέξοδο και αυτά τα όνειρα καπηλεύονται οι διάφοροι επιτήδειοι έμποροι ψυχών κινούμενοι από την δίψα για χρήμα και την ματαιοδοξία τους.
Εκεί πωλούνται όλα τα αντίδοτα στο φόβο, στη μοναξιά, στην απόρριψη, στην έλλειψη.
Είναι η πλήρης εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου.

Η ευφράδεια λόγου και κάποιες γνώσεις ψυχανάλυσης είναι αρκετές για να υποβάλλουν τον άτυχο αδαή που αναζητά.

Το θλιβερότερο για μένα είναι ότι το προαναφερθέν φαινόμενο δεν παρατηρείται μόνο στην τηλεόραση αλλά και μέσα στους κύκλους των εσωτεριστών που αρκετοί διατείνονται ότι κατέχουν γνώσεις που είναι απλώς πληροφορίες από συζητήσεις και βιβλία.

Θα ήθελα μια άποψη σχετικά με το πώς μπορεί ο αληθινός αναζητητής να μπορέσει στα αρχικά του βήματα να κάνει διάκριση μεταξύ του αληθινού και του πλαστού.

Είναι ικανές συνθήκες η κρίση και η διαίσθηση?

Με εκτίμηση

[Ramoglou]

Πολύ όμορφα !

Αυτό ακριβώς είναι το σημείο που θα ήθελα εξ’ αρχής να θίξω, το ότι αυτός ο δύσκολος δρόμος του εσωτερισμού προβάλλεται από επιτήδειους με σκοπό είτε την τηλεθέαση, είτε την αυτοπροβολή με σκοπό την συλλογή μελών σε κάποια ιδιωτική ομάδα «έρευνας», είτε τον προσεταιρισμό ανθρώπων του αντιθέτου φύλου, είτε την εκπλήρωση της όποιας επιθυμίας ικανοποίησης του εγώ.

Πίστευα πάντα πως όταν μιλάς για πράγματα τα οποία δεν ανήκουν στον ορατό κόσμο, θα πρέπει να είσαι αρκετά προσεχτικός, διότι αυτοί που σε ακούν ή σε διαβάζουν θα πρέπει να καταλαβαίνουν πλήρως αυτό που λες και αυτό που λες θα πρέπει να είναι όχι δογματικό αλλά προτρεπτικό.

Εννοώ ότι, μπορούμε να καταθέτουμε τις απόψεις μας με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε να δημιουργούνται οι καταστάσεις αυτές που θα προτρέψουν το συνομιλητή μας σε μια σύγκρουση εσωτερική με τα δικά του οικοδομήματα και εμάς με τα δικά μας.

Όμως παρατηρώ πως στις τηλεοπτικές εκπομπές προβάλλεται ο δογματισμός, ο ξερολισμός, η έπαρση. Στα δε site του χώρου διαβάζω πολλάκις ανθρώπους οι οποίοι επιτίθενται με τυφλότητα σε κάποιον που δε συμφωνεί με τα όσα εκείνος πιστεύει. Βέβαια τις ποιο πολλές φορές ο επιτιθέμενος έχει και μια μεγάλη άγνοια των όρων, των λέξεων και των καταστάσεων, φτάνοντας σε σημείο να παρουσιάσει τον Αστρικό π.χ. χώρο σαν την πλατεία Ομονοίας, που ο καθένας μπορεί να την επισκεφτεί.

Αν και είναι γνωστή η θέση μου για το Εκκλησιαστικό δόγμα, πολλάκις αναρωτιέμαι αν τελικά είναι σωστή η θέση των Ιερέων που εκφράζει το δογματισμό τους. Διότι, δεν μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά και πολύ περισσότερο να γίνεις κατανοητός, για θέματα που δεν άπτονται του υλικού κόσμου.

Διότι, πώς να εξηγήσεις στους αδαείς το μυστήριο της προσευχής ;
Πώς να παρουσιάσεις το Ιερό Άβατο στον βέβηλο ;
Πώς να εξηγήσεις σ’ ένα κόσμο που βάλλεται από πάθη το Ήθος ;
Πως τελικά μπορείς να μιλήσεις για την Αγάπη ;

Στο παρόν Topic θα θίγω ότι πέφτει στην αντίληψη μου, θέλοντας να δοθεί μια όψη εσωτερικού προβληματισμού, από τα κακώς κείμενα.

Ευπρόσδεκτες λοιπόν και οι δικές σας απόψεις για να γίνει ένας πραγματικά δημιουργικός διάλογος, μακριά από πάθη και μισαλλοδοξίες.

[Ramoglou]

Αγαπητή NEHEMAUT ρωτάς.

Θα ήθελα μια άποψη σχετικά με το πώς μπορεί ο αληθινός αναζητητής να μπορέσει στα αρχικά του βήματα να κάνει διάκριση μεταξύ του αληθινού και του πλαστού.

Είναι ικανές συνθήκες η κρίση και η διαίσθηση?

Στην δική μου οπτική, αυτός ο οποίος ξεκινά να αναζητά περιορίζεται σε όσα έχει μέχρι ως τότε δεδομένα. Δηλαδή τα κοινωνικά – θρησκευτικά – προσωπικά δόγματα.

Αυτά και καλείτε να ξεπεράσει, συγκρίνοντας και μέσα από την ανάγνωση των συγγραμμάτων και μέσα από την αντιπαράθεση των οπτικών, τα νοητικά του οικοδομήματα. Φτάνοντας τελικά στο να βιώνει τα όσα πιστεύει και ελέγχοντας μέσα από αυτή τη διαδικασία καθημερινά το ορθόν της όποιας απόφασης.

Άρα, ένας άνθρωπος ο οποίος δε θα εμπιστεύεται την κρίση του ή τη διαίσθηση του και θα επιζητά την ασφάλεια στις πράξεις του δε θα μπορέσει (πάντα κατά τη γνώμη μου) να πορευθεί τους δρόμους αυτούς.

Αν κυριαρχεί ο φόβος, τότε δεν μπορείς να προχωρήσεις στις δοκιμασίες, δοκιμασίες που σκοπό έχουν την εκ-παίδευση και μέσον αυτής τη μαθητεία και την κατα-νόηση.

Όλοι στην αρχή κάναμε λάθη, όμως μέσα από αυτά τα λάθη διδαχθήκαμε και διδασκόμαστε καθημερινά, βρίσκοντας τον τρόπο τελικά να διαχωρίζουμε, όχι το σωστό απ’ το λάθος, αλλά το μάθημα.
Διότι πολλές φορές κάνοντας ένα «λάθος» επιτυγχάνω να γνωρίσω και έτσι να πάρω την απάντηση που προσδοκώ. Η διαίσθηση είναι για μένα ο οδηγός, διότι Δια της Αισθήσεως οδηγούμαστε. Και εδώ είναι το ερώτημα καλή μας φίλη, ποια είναι αυτή η «Αίσθηση», από πού πηγάζει ;

[Elissaios]

Είναι ικανές συνθήκες η κρίση και η διαίσθηση?

H διαίσθηση και η κρίση -θα αντιστρέψω τη σειρά- είναι, νομίζω, τα καλύτερα μέσα που έχουμε.

Θα προσέθετα και κάτι άλλο: τη διαρκή επιφυλακτικότητα απέναντι σε όσα (νομίζουμε ότι) ξέρουμε. Νομίζουμε ότι έχουμε υπολογίσει το διάστημα και ότι έχουμε μετρήσει το χρόνο. Κι αν η γη δεν είναι παρά ένας ελάχιστος κόκος άμμου στο σύμπαν, εμείς τι είμαστε; Ούτε καν dust in the wind.

Τελευταία, προτιμώ να αισθάνομαι παρά να επιχειρώ να ερμηνεύω. Νιώθω πάρα πολύ μικρός γι' αυτό.

[Zadok the priestess]

Δε θα ήθελα να τοποθετηθώ ακόμη για το θέμα.

Θα παραθέσω απλά ένα "ζωντανό" παράδειγμα, το οποίο "μιλά" μόνο του.

Το τεύχος Νοεμβρίου 2005 του περιοδικού Cosmopolitan έχει σαν κύριο άρθρο:

"Μου ξεβούλωσες το Μουλαντάρα.

Άνοιξε τα τσάκρα και φτάσε το σεξ στα άκρα".

No comments!

[NEHEMAUT]

Αγαπητέ Elissaios συμφωνώ απολύτως μαζί σου.

Οι εμπειρίες που αποκτά κανείς με την αίσθηση είναι σαφώς ανώτερες από τα συμπεράσματα της κοινής λογικής.

Αυτό που ήθελα εγώ να το τονίσω όμως είναι το πόσο εύκολο είναι να πλανηθεί κανείς από τους ''λόγους '' των επιτήδειων.

Κατά την διάρκεια της αναζήτησης και ιδίως στα αρχικά στάδια συναντάμε εμπόδια που μας κάνουν να αμφισβητούμε και αυτά που νομίζαμε ότι ξέραμε και αυτά που πιστεύαμε για τον εαυτό μας.
Σε αυτό το σημείο που αρχίζουν και οι πρώτες δυσκολίες και ανασφάλειες θεωρώ ότι είναι εύκολο να παραπλανηθούμε από την χρήση του ''λόγου''.

Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η διαδρομή είναι και μοναχική και τελείως άγνωστη

Επίσης νομίζω ότι η διαίσθηση λειτουργεί όταν είμαστε ελεύθεροι, πριν αναλάβει η λογική και η σύγκριση μέσω των αναμνήσεων και των παλαιότερων γνώσεων μας.

Τελευταία, προτιμώ να αισθάνομαι παρά να επιχειρώ να ερμηνεύω

Χρειάζεται θάρρος για μια τέτοια θέαση πραγμάτων. Το αυτό προσπαθώ και εγώ, όσο μπορώ.

ποια είναι αυτή η «Αίσθηση», από πού πηγάζει

Αγαπητέ Ράμογλου

Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι αυτή η αίσθηση δεν χαρακτηρίζεται και δεν περιγράφεται όπως οι άλλες πέντε με τις οποίες αντιλαμβανόμαστε το υλικό πεδίο.

Η μόνη προσέγγιση που θα μπορούσα να κάνω είναι να πω οτι πηγάζει από το ένδον της ψυχής μας και ότι μας βοηθάει στο να αναγνωρίζουμε κατά κάποιο τρόπο τις διαθέσεις των άλλων ψυχών.

Είναι όμως αλάνθαστη?

Με εκτίμηση

[Ramoglou]

Είναι όμως αλάνθαστη?

Στη δική μου οπτική και με βάση την αγνότητα του Αισθήματος, ΝΑΙ.

Το θέμα είναι να μη μπερδεύουμε αυτή την «αίσθηση» με την διαδικασία των συναισθημάτων και την εμπλοκή του «θέλω μας».

[Ladyhawk]

Η μεταφυσική προσέγγιση των πραγμάτων δεν μπορεί να γίνει καθολικά αποδεχτή. Αυτό συμβαίνει γιατί οι απαντήσεις σε διάφορα εσωτερικά θέματα ποικίλλουν ανάλογα με την οπτική του καθενός και πολλές φορές οι ερμηνεύσεις μπορεί να είναι παραπάνω από μία.

Έτσι λοιπόν αυτοί που προβάλλονται στα διάφορα κανάλια σκοπό έχουν από ότι φαίνεται να περάσουν στον κόσμο την δική τους οπτική, άσχετα εάν αυτή ανταποκρίνεται στην αλήθεια ή όχι.
Τα καλοστημένα διαφημιστικά κόλπα είναι αυτά που πουλάνε και η προσέγγισή τους από ανθρώπους που αγνοούν είναι πολύ συχνή.

Εδώ φαίνεται πως αυτοί που προβαίνουν σε τέτοιες διαδικασίες σκοπό έχουν να αποκτήσουν οπαδούς και όχι να βοηθήσουν αυτούς που θέλουν να περπατήσουν αυτόν τον δρόμο να κάνουν τα σωστά βήματα.

Η υποταγή όμως σε ιδέες είναι δείγμα ανελευθερίας με αποτέλεσμα αυτοί που ακολουθούν το δρόμο αυτό να μην καταφέρνουν να αναπτύξουν το πνεύμα τους και η επαφή τους με τον Θεό να μην μπορεί να καταστεί εφικτή.

[Elissaios]

Πέραν των επιτήδειων, προβληματίζομαι ακόμα και με τους πιο καλοπροαίρετους. Όχι πως δεν έχουν καλές προθέσεις, αλλά όλα αυτά στα οποία βασιζόμαστε αποτελούν συχνά (ή πάντα;) ευσεβείς πόθους και δεν στηρίζονται πουθενά, παρά μόνο σε διαισθήσεις.

Άρα πάλι στις διαισθήσεις φτάνουμε. Είτε στις δικές μας είτε στων σοφών.

Μήπως και οι πιο ειλικρινείς είναι άσχετοι; Πώς μπορούμε να το ξέρουμε;

[Ramoglou]

Αγαπητέ μου Elissaie, θεωρώ πως ο σωστός και καλοπροαίρετος δεν αναφέρει ευσεβείς πόθους και διαισθήσεις, αλλά μιλάει μόνο για όσα ο ίδιος έχει ενστερνιστεί μέσα από τη βιωματική διαδικασία.

Η διδαχή του δε, είναι μια προτροπή προς την αναζήτηση και όχι μια παρουσίαση των δικών του θέσεων, με παράλληλη δοξασία αποδοχής.

Βέβαια ο ασκούμενος επί της αναζήτησης δεν παραμένει προσκολλημένος σε ανάλογες διδαχές ή βιβλία, αλλά προχωρά μόνος του θέτοντας το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων, διότι μόνο έτσι θα καταστεί γνώστης των θέσεων και των θεάσεων.
Αν παραμείνει μόνο ως αναγνώστης ή ωτακουστής, δε θεωρώ ότι θα μπορεί και να μάθει ή να μεταφέρει.

Άρα δε φτάνει η καλή θέληση, χρειάζεται και η προσωπική κρίση και εργασία.

[Elissaios]

Ω, ναι, άνευ προσωπικής εργασίας δεν πάμε παραπέρα.

Φιλοσοφώ όμως την έννοια του "βεληνεκούς". Για ένα ζουζούνι π.χ. το οποίο ζει στο χώμα μιας γλάστρας, ο κόσμος είναι καμωμένος από χώμα και χαλικάκια, και η άκρη του ορίζεται από ένα πήλινο πράγμα (περί του οποίου πήλινου, το ζουζούνι -όσο μορφωμένο και φιλοσοφημένο και αν είναι- έχει άγνοια). Αναρωτιέμαι λοιπόν πόσο ζουζούνια είμαστε στο αχανές σύμπαν και πόσο οι γνώσεις μας (περι)ορίζονται από τα μέχρι όπου μπορεί να φτάσει η ματιά μας.

Πάντως, σωστοί και καλοπροαίρετοι ανέφεραν διαισθήσεις (ή όπως και αν λέγονται οι εσώτερες αντιλήψεις) και έγραψαν -έστω άθελά τους- best sellers. Σέβομαι τις προθέσεις τους και δεν απαξιώνω κανέναν, ωστόσο θεωρώ τα δεδομένα ανεπαρκή. Μεγάλος μπελάς η εντομολογία, αγαπητότατε- καθώς και η μεταφυσική του πηλού.

[Ανέσπερος Φοίνιξ]

Εν τάξει εγέρθητι!

Ω, ναι, άνευ προσωπικής εργασίας δεν πάμε παραπέρα.

Φιλοσοφώ όμως την έννοια του "βεληνεκούς".

Η πορεία πρέπει να είναι προς τα εντός αγαπητέ Ελισσαίε, όπως πολύ καλά γνωρίζεις. Και η πορεία είναι μοναχική και επίπονη και αιώνια

Από "εκτός" μόνο τα εργαλεία θα πρέπει να αναζητήσουμε. (Παρατηρώντας τη φύση κλπ. κλπ.)

"Εν ημιν το άπαν και η μονάς."

Αναρωτιέμαι λοιπόν πόσο ζουζούνια είμαστε στο αχανές σύμπαν και πόσο οι γνώσεις μας (περι)ορίζονται από τα μέχρι όπου μπορεί να φτάσει η ματιά μας.

Πράγματι. Πως θα μπορούσαν άραγε οι οφθαλμοί μας να αντέξουν το παν; Είναι αυτός ο ρόλος μας όμως; Ή μήπως να ανακαλύψουμε τον εντός μας ρυθμό και να συντονιστούμε με αυτόν ως μέρος του παντός που μας ενέχουμε;

Και αναρωτιέται κανείς αν είναι το άπαν ενέχουμε κάτι το υλικό. Ο αόρατος μίτος, η αλυσίδα που συνδέει το κάθετι σε αυτό το σύμπαν και σε όλα τα άλλα, που πιθανώς να υπάρχουν, και διατρανώνει τη κοινή καταγωγή των απολήξεων των τριχών μας με εκείνη τη γέννηση του παντός, είναι υποατομικά σωματίδια ή μήπως οι υποδιαιρέσεις αυτών; Πάντα αναζητούμε κάτι το μικρότερο στην ύλη διασπώντας την ολοένα και με ισχυρότερη ενέργεια, για να ανακαλύψουμε αυτό που αποτελεί την ίνα που υφαίνει το παν. Χρειάζεται όμως να αναζητήσουμε τον μικρόκοσμο για να καταλάβουμε τον μακρόκοσμο; Μήπως το αντίθετο είναι ασφαλέστερο;

Σε μία τέτοια κλίμακα τάξης μεγέθους, ενέργειας, μαθηματικού προσδιορισμού και στατιστικής απροσδιοριστίας που ευρίσκεται ο Λόγος;

Ας σταματήσω όμως εδώ για την ώρα...

[NEHEMAUT]

Καλημέρα σε όλους.
Έτυχε να μου στείλουν ένα μήνυμα που περιείχε ένα δοκίμιο του Νίκου Δήμου με τίτλο «Αμφιβολίας εγκώμιον ».

Προσωπικά το βρήκα θαυμάσιο.
Με αφορμή την τελευταία απάντηση θέλησα να μοιραστώ μαζί σας ένα μικρό απόσπασμα από το εν λόγω κείμενο.

Το παραθέτω


« Οι "μεγάλοι" όχι μόνο δεν απαντούν στα ερωτήματα - δεν θέτουν πιά ερωτήματα. 'Εχουν απαντήσεις. 'Ετοιμες. Προ-κατασκευασμένες. Που σπάνια ανταποκρίνονται στο αυθεντικό ερώτημα.

Οι απαντήσεις αυτές, θραύσματα μίας κοσμοθεωρίας, εμφανίζουν τα πάντα ως αυτονόητα, δεδομένα, ερμηνευμένα.

Οι φορείς τους αποδέχονται αναντίρρητα αλήθειες, ιδεολογίες, δόγματα μόνο και μόνο επειδή εκφέρονται από μία αυθεντία - ή (κυρίως)επειδή τους βολεύουν για να ζήσουν.

Δυστυχώς - η ψυχολογία το έχει αποδείξει - οι άνθρωποι πιστεύουν όχι
αυτό που είναι πιο κοντά στα πράγματα αλλά αυτό που τους χρειάζεται
συναισθηματικά.

Τα κάθε είδους δόγματα - ιδεολογίες, θρησκείες, κοσμοθεωρίες
δεν βασίζονται (όπως η επιστήμη) σε ένα πλέγμα υποθέσεων και
πειραμάτων, αλλά στην συναισθηματική αναπλήρωση και στην ψυχολογική παρηγοριά που παρέχουν.

Πολλές φορές γίνονται τα παραισθησιογόνα που βοηθάνε τον
άνθρωπο να ξεπερνάει την πραγματικότητα. Κι επειδή ο οπαδός τους εξαρτάται από αυτά, δεν είναι ψύχραιμος και νηφάλιος όπως ο επιστήμων, αλλά μισαλλόδοξος και φανατικός.

Από όλα αυτά φαίνεται πως είναι αρκετά δύσκολο να αντισταθείς στο
τραγούδι των Σειρήνων - ιδιαίτερα σε στιγμές που η ζωή σου δείχνει την κακή της όψη.

(Τα παιδιά μπορούνε πιο εύκολα να αμφισβητούν - γιατί έχουν γύρω
τους την σιγουριά της οικογένειας και δεν έχουν ακόμα νιώσει το άγχος
του χρόνου και του θανάτου).»

Με εκτίμηση

[qubit]

Ανέσπερος Φοίνιξ :
Ο αόρατος μίτος, η αλυσίδα που συνδέει το κάθετι σε αυτό το σύμπαν και σε όλα τα άλλα, που πιθανώς να υπάρχουν, και διατρανώνει τη κοινή καταγωγή των απολήξεων των τριχών μας με εκείνη τη γέννηση του παντός, είναι υποατομικά σωματίδια ή μήπως οι υποδιαιρέσεις αυτών; Πάντα αναζητούμε κάτι το μικρότερο στην ύλη διασπώντας την ολοένα και με ισχυρότερη ενέργεια, για να ανακαλύψουμε αυτό που αποτελεί την ίνα που υφαίνει το παν. Χρειάζεται όμως να αναζητήσουμε τον μικρόκοσμο για να καταλάβουμε τον μακρόκοσμο; Μήπως το αντίθετο είναι ασφαλέστερο;

Σε μία τέτοια κλίμακα τάξης μεγέθους, ενέργειας, μαθηματικού προσδιορισμού και στατιστικής απροσδιοριστίας που ευρίσκεται ο Λόγος;

Μπορεί εδώ ο Λόγος να βρίσκεται υπο την έννοια του "λέγω". Δηλαδή του ήχου. (κάτι πάει να μας πει η θεωρία των υπερχορδών, επ' αυτού, μιάς και το θέτεις απ' τη σκοπιά της Φυσικής).
Του "έλλογου" ήχου όμως- ήτοι, του μαθηματικά οργανωμένου. Κι εδώ παίρνει το λόγο ο Τίμαιος... και η Ψυχή του Κόσμου, και παρακάτω, μιάς και ακουμπάμε το λόγο του Πλάτωνα, το "όμοιον" προς την α-λήθεια που βρίσκεται στην ψυχή και της επιτρέπει να αναγνωρίζει- ή, να ενθυμείται (γιά να το συνδέσουμε με το θέμα μας, που είναι η αναγνώριση του αυθεντικού από το ψευδές και την απάτη).
Η δυνατότητα της ενθύμησης όμως, απαιτεί αυτογνωσία- βαθύ σκάψιμο δηλαδή.

Οσο για τον κύριο Δήμου ...

"...Πολλές φορές γίνονται τα παραισθησιογόνα που βοηθάνε τον
άνθρωπο να ξεπερνάει την πραγματικότητα. Κι επειδή ο οπαδός τους εξαρτάται από αυτά, δεν είναι ψύχραιμος και νηφάλιος όπως ο επιστήμων, αλλά μισαλλόδοξος και φανατικός. "

... παραλείπει να επισημάνει (εκτός κι αν δεν το γνωρίζει) ότι η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός, όπως και η στενοκεφαλιά και ο εγωισμός και η αλαζονία, όπως και κάθε ανθρώπινο γνώρισμα εξ άλλου, παρεπιδημεί και στο χώρο των επιστημόνων. ΤΟ βασίλειο της αυθεντίας, στις μέρες μας.

Η ψυχολογική παρηγοριά, δεν είναι κακό πράγμα. Η αυταπάτη, είναι. Αλλά, αυτή, μπορεί να βλαστήσει οπουδήποτε. Και στα καλύτερα "επιστημονικά" σπίτια.

[Ανέσπερος Φοίνιξ]

Εν τάξει εγέρθητι

Μπορεί εδώ ο Λόγος να βρίσκεται υπο την έννοια του "λέγω". Δηλαδή του ήχου. (κάτι πάει να μας πει η θεωρία των υπερχορδών, επ' αυτού, μιάς και το θέτεις απ' τη σκοπιά της Φυσικής).
Του "έλλογου" ήχου όμως- ήτοι, του μαθηματικά οργανωμένου. Κι εδώ παίρνει το λόγο ο Τίμαιος... και η Ψυχή του Κόσμου, και παρακάτω, μιάς και ακουμπάμε το λόγο του Πλάτωνα, το "όμοιον" προς την α-λήθεια που βρίσκεται στην ψυχή και της επιτρέπει να αναγνωρίζει- ή, να ενθυμείται (γιά να το συνδέσουμε με το θέμα μας, που είναι η αναγνώριση του αυθεντικού από το ψευδές και την απάτη).
Η δυνατότητα της ενθύμησης όμως, απαιτεί αυτογνωσία- βαθύ σκάψιμο δηλαδή.

... ήτοι Ορθός Λόγος...

Είναι όμως ό Λόγος ήχος, εν κβάντα αδερφέ μου qubit (ή qutrit ή qudit)?

Αρκεί να επιστάμεθα τα αρχέτυπα για να θυμηθούμε και να ανακαλύψουμε το φως;

[qubit]

Είναι όμως ό Λόγος ήχος, εν κβάντα αδερφέ μου qubit (ή qutrit ή qudit)?

Βασικά, ήταν λογο-παίγνιο, σχετικά με την "τέτοια κλίμακα τάξης μεγέθους, ενέργειας, μαθηματικού προσδιορισμού και στατιστικής απροσδιοριστίας". Πέραν αυτού όμως, στον "μαθηματικά οργανωμένο" ήχο, έχουμε το λόγο ως ανα-λογία. Συνεπώς και τον Λόγο ως νου, ενδεχομένως δε και τον λόγο ως αιτία.

Αρκεί να επιστάμεθα τα αρχέτυπα για να θυμηθούμε και να ανακαλύψουμε το φως;

Εξυπονοείς ότι ο Λόγος είναι φώς;
Δεν αντιλέγω' γιατί όχι όμως, Ηχος + Φως;

Δεν ξέρω αν αρκεί να επιστάμεθα τα αρχέτυπα... Μεγάλη κουβέντα το "επιστάμεθα".
Απο κει και πέρα, στον καθένα ποικίλει το πού και πώς γίνεται το "κλικ".

ΥΓ. Εν κβάντα, ναι. "αδερφέ "... οχι. "Αδελφή" είναι το σωστό. (Με την καλή έννοια !! )

[Ramoglou]

Η αλήθεια διέπετε από την Σοφία, από την Ισχύ και από το Κάλος, έτσι ο Λόγος διέπεται από την Αρμονία που δημιουργεί και το ανάλογο συναίσθημα.

Αυτός που γνωρίζει και που μεταφέρει την αλήθεια, έχει ένα λόγο «μαγικό» που μπορεί να δημιουργεί εκείνες τις δονήσεις που μας κάνουν να αποδεχόμαστε γαλήνια την όψη του, που μας βοηθά να συνεχίσουμε τη δική μας αναζήτηση και δεν μας φέρνει ερωτήματα και αποστροφή.

Είναι λοιπόν προπομπός ο εσωτερισμός της επιστήμης ;
Ναι θα τολμούσα να πω, γιατί όσα η επιστήμη αμφισβήτησε τελικά τα αποδέχθηκε και τα ενστερνίσθηκε ως νόμους. Αυτά που η μεταφυσική είχε εκ προοιμίου αναφέρει ως δεδομένα.

Όμως η αμφισβήτηση είναι ίδιον του ανθρώπου, όπως και ο εγκλωβισμός της σκέψης και της λογικής μόνο σ’ ότι οράτε, ή αγγίζετε. Τρόποι υπάρχουν για να καταστούν ορατές οι πνευματικές ιδέες και οι αρνητές της επιστήμης κάποια στιγμή αυτούς τους τρόπους ανακαλύπτουν.

Η διείσδυση στον πνευματικό κόσμο είναι σαν την βουτιά ενός δύτη στον ωκεανό, θέλει σταθερή και υπομονετική κάθοδο για να μη συνθλιβούμε από την πίεση, θέλει σταδιακή επαναφορά, θέλει βήμα βήμα αναγνώριση του κρυμμένου τοπίου και σίγουρα όλη αυτή η διαδικασία δε μπορεί να γίνει από την μία μέρα ως την άλλη.

Αυτή τη δυσαρμονία αντιλαμβανόμαστε θεωρώ, όταν διαβάζουμε, ή όταν ακούμε τον ψευδή λόγο, απ’ όλους αυτούς που διατείνονται, ότι είναι γνώστες του εσωτερισμού και της μεταφυσικής.

[Ευθύμης]

Ίσως η άποψη να μην η πλέον σωστή μιας και δεν είμαι από τους αρμόδιους να απαντήσουν σε αυτό το θέμα, ακολουθεί όμως μια λογική..

Κάποια στιγμή πρόσφατα έτυχε να ανοίξω μια ιστοσελίδα που εμβάθυνε αρκετά στο θέμα της χειρομαντίας - ένα θέμα που μού είχε κινήσει το ενδιαφέρον από τη μικρή ηλικία, όταν σε ένα βιβλίο φροντιστηριακών αγγλικών θιγόταν επιδερμικά το θέμα.

Διαβάζοντας την ιστοσελίδα προοδευτικά αισθανόμουν άβολα. Μίλησε η διαίσθηση; Εκ πρώτης όψεως κάτι τέτοιο φάνηκε. Η αλήθεια είναι ότι για τις λέξεις "θαύμα" και "διαίσθηση" δεν έχω τις καλύτερες απόψεις, μιας και επαναπαυόμενοι σε αυτές απομακρυνόμαστε από την κατανόηση της Φύσης και του Ευατού μας αντίστοιχα.

Αφού λοιπόν εμπιστεύθηκα τη "διαίσθηση", αποθήκευσα και έκλεισα την ιστοσελίδα, προσπάθησα να φέρω στην επιφάνεια τους λόγους που με οδήγησαν σε αυτήν τη φόρτιση. Η διαίσθηση λοιπόν είναι αυτό που δείχνει σε ποιό βαθμό κατέχουμε την αίσθηση του μέτρου. Μια σειρά λογικών διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό μας. Σίγουρα ήμουν πνευματικά ανέτοιμος, ίσως και ηθικά ανώριμος, να αγγίξω ένα τέτοιο θέμα. Αν διάβαζα κάτι που δε μού άρεσε - είτε για εμένα, είτε για κάποιο άνθρωπό μου; Πώς θα το χειριζόμουν; Τι συνέπειες θα είχαν οι όποιοι χειρισμοί; Μήπως θα έπρεπε να ρωτήσω αυτά τα πράγματα τον εαυτό μου εκ των προτέρων; Χμ..

Το θέμα λοιπόν βασίζεται αρχικά στην αυτογνωσία. Ο βαθμός στον οποίο κατέχουμε αυτήν μάς δείχνει τό πνευματικό και ηθικό μας μέτρο, με τη φωνή της διαίσθησης, η οποία ακούγεται δυνατότερα όταν είμαστε χαλαρότεροι και νηφάλιοι, αμυνόμαστε δηλαδή στις εντυπώσεις-συναισθηματισμούς της στιγμής. Σε κάποιο βαθμό, η μύηση και οι βαθμοί αυτής, ή ένας δάσκαλος είναι ικανοί να επιβεβαιώσουν αυτήν την ωριμότητα. Για να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα του φίλου Ramoglou, πώς ένας δύτης θα βουτήξει στον ωκεανό μόνος, χωρίς εξοπλισμό και εκπαιδευτή;

Καταλήγοντας θα έλεγα ότι διαίσθηση είναι μια εργασία "υποσυνείδητης" λογικής, εξασκήσιμη και μέσα από την άσκηση της "γνωστής" λογικής - δε θεωρούνται τυχαία τα προβλήματα ή τα παιχνίδα λογικής ως πνευματικές ασκήσεις.

Συγχωρέστε με που περιαυτόλόγησα, θεωρώ εποικοδομητικά τα παραδείγματα σε μια συζήτηση.