Καλησπέρα σε όλους
Θα σχολιάσω κάποια απο τα γραφόμενα της αγαπητής ΝΕΗΕΜΑUΤ:
Θα ήθελα να αναλύσουμε τι εννοούμε όταν λέμε «Ευθύνη».
Για ποια ευθύνη μιλάμε ?
Κατά την γνώμη μου ο όρος αυτός σημαίνει την υποχρέωση να λογοδοτήσουμε για τις πράξεις μας. Αλλά που θα γίνει αυτό ?
Εγώ δεν θεωρώ αυτό σαν ευθύνη. Πιστεύω ότι αυτό που αποκαλείται υποχρέωση να λογοδοτήσομε για τις πράξεις μας έχει να κάνει με αρκετά κατεστημένα της κοινωνίας μας.
Υπάρχει κάτι βαθύτερο:
Η "υποχρέωση" να εμβαθύνουμε στον εαυτό μας και να αναδύσουμε από τουςς λαβυρίνθους και τα σκότη του είναι μας σημεία και θέσεις που να επιτρέπουν στο πνεύμα και την ψυχή μας να εκδηλωθεί. Να λειάνουμε δηλαδή το έδαφος.
Στην πραγματικότητα πιστεύω ότι αυτό είναι ένα είδος συνεργασίας του ανθρώπου και του Θεού, είναι όμως σημαντικό ότι αποτελεί ευθύνη του ατόμου. Δεν μπορεί να το κάνει άλλος για εμένα. Θα το κάνω εγώ σε συνεργασία με το Θεό που έχω μέσα μου. Δεν αποτελεί υποχρέωση με τη στενή έννοια αλλά και δικαίωμα και δυνατότητα ανάκτησης της ελευθερίας μου και επιταγή θεϊκή.
Πιστεύω αν ο καθένας έβλεπε τον εαυτό του έτσι θα ήταν κάπως καλύτερος ο κόσμος.
Για παράδειγμα όταν ζηλεύουμε, αντί να κοιτάξομε να λύσουμε αυτό το θέμα που μας οδηγεί σε ανελευθερία πετάμε στον άλλο το μπαλάκι και είμαστε απαιτήσεις και κατηγορίες. Όταν θυμώνουμε, αντί να λύσουμε το ζήτημα μέσα μας πως δηλαδή θα κινούμαστε πιο αρμονικά και θα εκδηλώνουμε τις διαφωνίες μας με ισορροπία πετάμε το μπαλάκι στον άλλο που είναι έτσι και αλλιώς και αλλιώτικα........ κλπ
Πιστεύω καταλάβατε τι θέλω να πω.
Επειδή οι εμβαθύνσεις είναι δύσκολο πράγμα και μας φέρνουν και "ενώπιος ενωπίω" τις αποφεύγομε όλοι.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που ξέρουμε.
Αυτά για την ευθύνη.
Όσον αφορά το φόβο τώρα........ δεν νομίζω ότι είναι τόσο απλό πράγμα. Νομίζω πως τον παίρνετε λίγο αψήφιστα, διότι συχνά διαθέτει και παραλογισμό και θα έλεγα πως πολλές φορές συνδέεται με προβιωτές και καταστάσεις που δεν μπορούμε να διεισδύσουμε - τουλάχιστον ως κάποιο επίπεδο εξέλιξης.
Θέλει πάρα πολύ πίστη για να νικηθεί ο φόβος και η πίστη στη θεία μέριμνα και προστασία είναι κάτι που οικοδομείται - δεν είναι αυτονόητη.
Γενικά ο άνθρωπος παλεύει γι αυτό που φαίνεται αυτονόητο και μπορεί να περάσει μια ζωή ή και ζωές πολλές για να φτάσει κάπου που μπορει το επίπεδο να φαίνεται μηδαμινό.
Όμως όπως λέει και κάποιος κανένα ύψος δεν ειναι μηδαμινό όταν εργάζεσαι για το Θεό, αντίθετα και τα πιο δυσθεώρητα ύψη είναι άχρηστα οταν δεν είσαι στην υπηρεσία Του.
Σε γενικές πάντως γραμμές πιστεύω πως η ανάπτυξη και καλλιέργεια της αγάπης για τον εαυτό και της πίστης στην αγαθή ύπαρξή μας μας ενώνει εσωτερικά και μας οδηγεί σε μονοπάτια συγκρότησης.
Είναι σημαντικό να στέκεται κανείς με συνέπεια στο στόχο του. Άρα ο στόχος αυτός πρέπει να είναι ξεκάθαρος από την αρχή.
Έχομε ξεκάθαρους στόχους, εφικτούς στο επίπεδο που ζούμε και δημιουργημένους έτσι που να οδηγούν σε μια εφικτή κοινωνική πορεία; Αυτό είναι θέμα Διδασκάλου. Εσωτερικού ή εξωτερικού. Ποιο στόχο έχει κανείς αντιληφθεί ότι ήρθε να πραγματώσει και με ποιούς τρόπους. Γι αυτό ίσως έχει ύψιστη σημασία όχι μόνο να βλέπομε μια διδασκαλία σε τι στοχεύει και πως μας οδηγεί αλλά και αυτός που την διδασκει να έχει περπατήσει το Δρόμο ...
Επίσης, θεωρώ σημαντικό για την μεγάλη απόσταση θεωρίας και πράξης το γεγονός ότι οι περισσότεροι πνευματικοί καθοδηγητές ήταν αναχωρητές. Ακόμη και στη δική μας θρησκεία ενώ ο Διδάσκαλος ήταν ανάμεσα στον καθημερινό άνθρωπο και το ίδιο προέτρεψε και τους μαθητές οι μεταγενέστεροι έσπευσαν να γίνουν αναχωρητές κλπ
Αμ το πεδίο της μάχης είναι εδώ που γίνονται όλα. Έτσι δεν είναι;
) αυτό το κρυφτούλι συχνά φτάνει σε παθολογικά επίπεδα....
)
