ΘΑΝΑΤΟΣ

[Labolas Glasya]

Και παλι εδω μετα απο καιρο.

Αφορμη για να ανοιξω αυτο το θεμα ειναι ο θανατος της αδελφης μου που μεσα σε 2 μηνες εφυγε για το μεγαλο ταξιδι μετα απο ανιση μαχη με τον μεγαλο κριτη απο την επαρατο νοσο σε ηλικια μολις 25 ετων.

Εκεινο που θελω να καταθεσω με βαση την εμπειρια του τελευταιου μηνα ειναι πως ολα οσα λεμε για το θανατο, οσο και αν ισχιριζομαστε οτι απο τις μαθητειες μας στις σχολες και τα ταγματα εχουμε εκπαιδευθει στην ιδεα του, οσο κι αν υποτιθετε πως τον εχουμε ξεπερασει, τελικα οταν προκειτε για αγαπημενα μας προσωπα (1 τετοιο ηταν και η αδελφουλα μου για μενα) ολα αποδυκνυονται λογια λογια και μονο λογια.

Ενα τεραστιο γιατι ειναι αυτο που με κατατρωει. Το μονο που με παρηγορει ειναι πως ο θανατος μπορει και να ναι ο λυτρωτης της ψυχης γιατι την αποδεσμευει απο τις υλικες αλισιδες.

[Elissaios]

Αγαπητέ Labolas Glasya, περιμέναμε την επιστροφή σου χαρούμενα και όχι με μελαγχολικές ειδήσεις.
Το «γιατί» δεν θα το μάθουμε ποτέ κι ας έχουμε πήξει στις θεωρίες. Τελικά ο θάνατος ίσως δεν είναι κρίση για εκείνους που φεύγουν, αλλά για εκείνους που μένουν.
Μας δίνεις αφορμή για ένα θέμα που όσο και αν είναι οδυνηρό χρειάζεται να μάθουμε να το αντιμετωπίζουμε… και να έχουμε το θάρρος το συζητάμε.
Έχεις τη συμπάθεια όλων μας και να ξέρεις ότι η σκέψη μας θα είναι φιλικά κοντά σου.

[Ladyhawk]

Αγαπητέ Labolas Glasya

Πράγματι είναι τραγικό αυτό που βίωσες και σαφώς δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς. Σκέψου απλά πως μπορεί η δική της ψυχή, εκεί που βρίσκεται, να είναι καλύτερα και από αυτό πάρε και εσύ δύναμη.

Είναι γεγονός πως η θεωρία από την πράξη απέχει παρασάγγας. Είμαι σίγουρη πως κανείς μπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός δεν μπορεί να κάνει απόλυτη εφαρμογή των όσων υπερασπίζεται.

Αυτό που μπορεί να συμβεί μετά από την πολλαπλή επανάληψη των ιδεών, είναι αυτές να καταφέρουν να περάσουν ακόμα πιο βαθιά μέσα στον καθένα που τις ασπάζεται και όταν κλιθούν να περάσουν στη φάση του βιώματος αυτό να είναι λιγότερο επώδυνο.

Έχεις τη συμπάθεια όλων μας και να ξέρεις ότι η σκέψη μας θα είναι φιλικά κοντά σου.

Συνυπογράφω

[Zadok the priestess]

Αγαπητέ Labolas Glasya,

Έχεις τη συμπάθεια όλων μας και να ξέρεις ότι η σκέψη μας θα είναι φιλικά κοντά σου.

Θα συμφωνήσω και εγώ επ' αυτού.

Σχετικά με το θέμα του "θανάτου" όμως και με τον τρόπο με τον οποίο το τοποθέτησες, θα ήθελα να επισημάνω ότι οι διδασκαλίες, οι σχολές και τα Τάγματα δεν είναι πανάκεια. Προσφέρουν έναν δρόμο, τον οποίο εμείς καλούμεθα να διανύσουμε, εάν το επιλέξουμε.

Τον διανύσαμε και δεν απέδωσε

Τί προσδοκούμε Να μην πονάμε

Και πώς δε θα πονάμε Θα ανατρέψουμε τη φύση

Κάποια ερωτήματα και ευελπιστώ σε ένα γόνιμο διάλογο...

[sofia]

Καλησπέρα και από μένα,

πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια να απαλύνουν τον πόνο
του αποχωρισμού μιας αγαπημένης ψυχής.

Δυστυχώς από την ώρα που ερχόμαστε σ' αυτή την ζωή
δεν μπορούμε ν΄αποφύγουμε και την στιγμή που θα φύγουμε.

Η ψυχή μας αποφασίζει να κατέβει σ' αυτό το επίπεδο
και αυτή ξέρει πότε τελείωσε την μαθητεία της και ήρθε η ώρα να φύγει.

Ο δρόμος αυτός της γήινης ζωής έχει πολλά μαθήματα,
που μόνο μέσα από τον πόνο και τον κόπο μαθαίνονται.

Δεν μπορούμε ν' αντιστρέψουμε και να καταργήσουμε τους νόμους της φύσης ούτε τον αιώνιο κύκλο της ζωής και του θανάτου.

[MORDRED]

Λυπηρό όταν φεύγουν δικά μας άτομα & ειδικά σε τόσο νεαρή ηλικία.

Αγαπητέ/η -δεν μπορώ να καταλάβω το φύλο σου από το ψευδώνυμό σου- έχεις και τη δική μου συμπάθεια.

[Gothic]

Το μόνο που έχω να πω είναι να έχει γαλήνη η ψυχή της.
Να είσαι καλά φίλε.

[Ding an Sich]

Να είσαι σίγουρος αγαπητέ LG ότι εκείνη ανησυχεί για την δική σου πορεία επί της Γης, πολύ περισσότερο απ' ότι ανησυχείς για την δική της πορεία στους Ουρανούς.

Δεν υπάρχει καμία Κόλαση στους Ουρανούς και ειδικότερα για μια αθώα (απ' όλες τις απόψεις) κοπέλα. Εδώ κάτω, όμως, σαν άνθρωποι συνηθίζουμε να φτιάχνουμε μόνοι μας το καζάνι στο οποίο ψηνόμαστε.

Καλή Δύναμη εύχομαι σε σένα και τους δικούς σου, για να συνεχίσετε (παρ' όλο το αναπόφευκτο συναίσθημα της απώλειας) με Αγάπη και Ψυχικό Σθένος την Ζωή που βρίσκεται μπροστά σας. Για να βγάλετε 'ασπροσπρόσωπη' και εκείνη, καί για να δικαιώσετε την Πίστη και την Αγάπη της σε εσάς.

Δεν μιλάω φιλοσοφικά, αλλά ποιητικά, γιατί κι εγώ έχω περάσει από αυτή την οδό της συνείδησης της απώλειας του αγαπημένου προσώπου.

Δεν ξέρω να σου πω πράγματα για τον θάνατο, αλλά για την Ζωή ξέρω ότι είναι η μεγάλη απόδειξη του μη-έχειν. Άρα μην εστιάζεσαι σε αυτά που είχες, έχεις ή θα αποκτήσεις, αλλα σε αυτό που Είσαι και εύχομαι αυτό που Είσαι να είναι πάντα κάτι Όμορφο.

[Knight MIXAHΛ]

Η αφορμη που μας εδοσες φιλε LG μεγαλη και αδυνηρη
Πολλες οι σκεψεις Πλημμυρα
Απειρες οι εικονες και τα συναισθηματα που γεννα
το μεγα μυστηριο του Θανατου
θα ηθελα απλα να καταθεσω ενα , ισως ξεχασμενο ποιημα
Γ. Δροσινης Τ Ι Λ Ο Ι Π Ο Ν ?

Τι λοιπον ? της ζωης μας το συνορο
θα το δειχνει ενα ορθο κυπαρισσι ?
κι απ' οτι ειδαμε, ακουσαμε, αγγιξαμε
ταφου γη θα μας εχει χωρισει ?

Οτι αγγιζομε, ακουμε και βλεπουμε
τουτο μονο ζωη μας το λεμε?
Κι αυτο τρεμουμε μηπως τα χασωμε
και χαμενο στους ταφους το κλαιμε ?

Σ'οτι αγγιζομε, ακουμε και βλεπουμε,
της ζωης μας ο κοσμος τελειωνει ?
Τιποτα αλλο? Στερνο μας απορριμα
το κορμι, που σκορπιεται και λιωνει ?

Κατι ανεγγιχτο, ανηκουστο, αθωρητο
μηπως κατω απο τους ταφους ανθιζει ?
Κι οτι μεσα μας κρυβεται αγνωριστο
μηπως περ' απ' το θανατο αρχιζει ?

Η ψυχη μας ταξιδευτρα μες τ' Απειρο
σταλαμιδα νερου μηπως μοιαζει
π'ανεβαινει στα νεφη απ' τα πελαγα
κι' απ' τα νεφη στους καμπους σταλαζει ?

Μηπως οτι θαρουμε βασιλεμα
γλυκοχαραμα αυγης ειναι περα,
κι αντι ναρθει μια νυκτα αξημερωτη
ξημερωνει μι αβραδιαστη μερα ?

Μηπως ειν' η αληθεια στο θανατο
κι' η ζωη μηπως κρυβει τη πλανη
οτι λεμε πως ζη μηπως πεθανε
κι ειν' αθανατο οτι εχει πεθανει ?


Φιλε την συμπαρασταση μας στο πονο του χωρισμου
και να την θυμασαι παντα γελαστη,
οπως ταξιδευει

[Ramoglou]

Το μόνο που θα αφήσω, είναι η συμπάθεια μου προς τα αισθήματα του Labolas Glasya και η ευχή μου από καρδιάς να είναι καλύτερα η αγαπημένη του αδελφή εκεί στην Αιώνια Ανατολή.

[Κέλσος ο Φιλαλήθης]

"...Εκεινο που θελω να καταθεσω με βαση την εμπειρια του τελευταιου μηνα ειναι πως ολα οσα λεμε για το θανατο, οσο και αν ισχιριζομαστε οτι απο τις μαθητειες μας στις σχολες και τα ταγματα εχουμε εκπαιδευθει στην ιδεα του, οσο κι αν υποτιθετε πως τον εχουμε ξεπερασει, τελικα οταν προκειτε για αγαπημενα μας προσωπα (1 τετοιο ηταν και η αδελφουλα μου για μενα) ολα αποδυκνυονται λογια λογια και μονο λογια..."

"...Ενα τεραστιο γιατι ειναι αυτο που με κατατρωει..."

Την καλημέρα μου σε όλους και ιδιαιτέρος στην αγνή ψυχή που άφησε τον βέβηλο κόσμο της ύλης και μετέστη στην Αιώνια Ανατολή του Ανεσπέρου Φωτός...
Ξέρω, ότι μας παρακολουθεί...

Και το πιστεύω αυτό, γιατί εσύ αγαπητέ μου φίλε έκανες την προσπάθεια να μας κοινωνήσεις το θέμα και να στρέψουμε τις σκέψεις μας πρός το ΦΩΣ...
Και το ΦΩΣ, στο οποίο πλέον μετέχει η αγνή ψυχή της αδερφής σου ΠΑΝΤΑ φωτίζει...
Και τώρα φωτίζει τις σκέψεις μας, άρα μετέχει σε αυτές, ενδυναμόνοντάς μας...
ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ...

Φίλε μου, δύο αναρωτήσεις μόνον:
Σε ποιό "ΓΙΑΤΙ" αναφέρεσαι;;;
Τι περιμένεις ως απάντηση σε αυτό ή αυτά τα "ΓΙΑΤΙ";;;

Και τέλος συνυπογράφω τις αναρωτήσεις της αγαπητής μας Ζαντόκ:

"...Τον διανύσαμε και δεν απέδωσε

Τί προσδοκούμε

Να μην πονάμε

Και πώς δε θα πονάμε Θα ανατρέψουμε τη φύση

Είθε ο Πατέρας Όλων ΜΑΣ, να σε βοηθήσει και να σε γαληνέψει τόσο στις σκέψεις όσο και στα έργα σου, για τα οποία δεν μπορώ να αμφβάλω των αγαθών σου προθέσεων...

Κέλσος ο Φιλαλήθης

[Secondborn]

Συλλυπούμαι βαθύτατα για το χαμό της αγαπημένης σου αδερφής φίλε μου Labolas Glasya.
Εύχομαι να θυμάσαι πάντα πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Είναι μια νέα αρχή.


Για ποιο λόγο φίλοι μου να υπάρχει διαφορά στα συναισθήματα που μας κατακλύζουν όταν ο θάνατος χτυπάει την πόρτα του γείτονα από τη δικιά μας; Μη μου πείτε πως δεν υπάρχει. Δε θέλω ψέμματα. Μόνο αλήθεια...

Όταν πληροφορούμαστε για το χαμό ενός "τρίτου" προσώπου μας κυριεύει μια θλίψη. Μια θλίψη όμως που καθόλου δε μπορεί να συγκριθεί με το βίωμα της απώλειας ενός αγαπημένου μας προσώπου. Γιατί; Προσπαθήσατε ποτέ να υιοθετήσετε το πρόβλημα του άλλου; Να το κάνετε κτήμα σας; Να μπείτε στη θέση του και να νιώσετε τον πόνο του; Γιατί τα καταφέρνουν καλύτερα αυτοί που στο παρελθόν είχαν κάποια παρόμοια εμπειρία;

Έχω βιώσει τον πόνο που προκαλεί ο θάνατος και προσωπικά αλλά κυρίως έχω την τύχη να βιώνω σχεδόν καθημερινά τον πόνο που προκαλεί αυτός σε συνανθρώπους μου όλων των ηλικιών. Ο πόνος είναι μεγάλος. Αδιαμφισβήτητα. Ο πόνος είναι βαθύς. Είναι τόσο έντονος που πολλοί άνθρωποι "αλλάζουν" μετά τη συνάντηση ενός δικού τους ανθρώπου με αυτόν.

Παρατηρώ τους ανθρώπους αυτούς. Άλλες φορές συμμετέχω στον πόνο τους και άλλες απλά επιλέγω να βρίσκομαι εκεί. Δίπλα τους. Να σιωπώ και να αφήνομαι σε σκέψεις και συναισθήματα.

Δε γνωρίζω αν αποκομίζω κάτι από όλη μου αυτή την καθημερινή εμπειρία αλλά γνωρίζω πολύ καλά ότι τώρα πια όταν χάνω ένα δικό μου άτομο δε με καταλαμβάνει η θλίψη. Ούτε ερωτηματικά.

Δυστυχώς φίλοι μου δε συμμερίζομαι τη θλίψη σας για το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Συμμερίζομαι τον πόνο που αυτός προκαλεί με την έλευσή του και κατανοώ τα συναισθήματα που κυριαρχούν στη ψυχή σας.

Η θλίψη όμως σε αυτές τις περιπτώσεις φίλοι μου είναι μάλλον περιττή. Εξηγώ: Η θλίψη αυτή είναι, κατ'εμέ, η έκφραση της αγάπης που τρέφουμε για πρόσωπα όταν αυτή την εκδηλώνουμε εγωιστικά.Εκδηλώνοντάς τη δε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να τη μεταδίδουμε σε αυτούς που αγαπάμε, είτε αυτοί είναι νεκροί είτε ζωντανοί. Ίσως η καλύτερη λύση είναι η δικιά μας ψυχική άνοδος από την πτώση που προκαλεί ο Θάνατος και η έμπνευση των γύρω μας. Σε αυτό όμως η θλίψη δε βοηθάει.


Υ.Γ.: Την τελευταία φορά που ήμουν σε κηδεία κατάφερα να σκέφτομαι ΜΟΝΟ τις όμορφες στιγμές που είχα περάσει με τον αποθανόντα και πόσο αυτές με βοήθησαν σαν άνθρωπο. Ένα ραντεβού που αργήσαμε να πάμε είναι ο Θάνατος. Ένα ραντεβού με τον ευατό μας. Κάποια στιγμή θα φτάσουμε όλοι στην ώρα μας στο ραντεβού αυτό. Μόνοι μας. Καλό θα είναι να πείσουμε τους ανθρώπους γύρω μας με τη στάση μας να μην "κλάψουν" όταν τελικά φτάσουμε στην ώρα μας Εκεί...

[Elissaios]

Αγαπητέ Secondborn, αν και ωραία τα λες… κακά τα ψέμματα, δύσκολο να μείνουμε άτρωτοι από το θάνατο ενός διπλανού μας προσώπου. Μέσα από τη ζωή των άλλων τονώνεται και η δική μας.

Θα μπορούσαμε να αντιμετωπίζουμε το θάνατο φιλοσοφημένα, αφού έτσι κι αλλιώς είναι αναπόφευκτος. Ίσως μάλιστα μερικές φορές αποτελεί και λύση για εκείνους που υποφέρουν. Όμως μάλλον αντιμετωπίζουμε το θέμα μέσα από τη δική μας αδυναμία: λυπόμαστε γι’ αυτόν που έφυγε ή για μας τους ίδιους που μείναμε χωρίς αυτόν;

Και ειδικά όταν ο θάνατος είναι αιφνίδιος, κυριολεκτικά «τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια μας».

Θα προσκαλούσα τον αγαπητό Labolas Glasya που άνοιξε το θέμα, αν μας παρακολουθεί, να συμβάλει στη συζήτηση με τις απόψεις του.

[Secondborn]

Όμως μάλλον αντιμετωπίζουμε το θέμα μέσα από τη δική μας αδυναμία: λυπόμαστε γι’ αυτόν που έφυγε ή για μας τους ίδιους που μείναμε χωρίς αυτόν;

Σε αυτή ακριβώς την ερώτηση απαντούσα με το προηγούμενο μου post φίλε μου, τείνοντας φανερά προς το δεύτερο σκέλος αυτής...

Είπα συγκεκριμένα:

Η θλίψη αυτή είναι, κατ'εμέ, η έκφραση της αγάπης που τρέφουμε για πρόσωπα όταν αυτή την εκδηλώνουμε εγωιστικά.Εκδηλώνοντάς τη δε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να τη μεταδίδουμε σε αυτούς που αγαπάμε, είτε αυτοί είναι νεκροί είτε ζωντανοί. Ίσως η καλύτερη λύση είναι η δικιά μας ψυχική άνοδος από την πτώση που προκαλεί ο Θάνατος και η έμπνευση των γύρω μας. Σε αυτό όμως η θλίψη δε βοηθάει.

Το ξέρω ότι είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε όλοι μας. Ειδικά εγώ που το λέω. Αλλά τουλάχιστον προσπαθώ...

[Παδέμιος]

Αγαπητέ Labolas Glasya,

Είναι βέβαιο ότι δεν περιμένεις να διαβάσεις από κάποιον από τους συνταξιδιώτες του διαδικτύου κάτι διαφορετικό άπό εκείνα που ήδη γνωρίζεις.Αλλά ούτε φαντάζομαι ότι θα περίμενες να δεις και γραμμένα τα δεδομένα συναισθήματα συμπαράστασης στον άδικο χαμό της αγαπημένης σου αδερφούλας

Άρα ζητάς από τους φίλους σου να μοιραστείς λίγες σκέψεις αποφορτισμένες από την συγκινησιακή λαίλαπα που συνήθως μας δημιουργεί απόγνωση, θυμό και στη καλύτερη περίπτωση βαθειά λύπη.

Ναι Labolas Glasya δεν υπάρχουν ούτε λόγια ούτε δικαιολογίες για την απώλεια μιας νέας κοπέλας και σίγουρα οποιαδήποτε διδασκαλία δεν απαλύνει τόσο βαρύ πένθος.

Τι λοιπόν μπορεί να κάνει κάποιος που βρίσκεται σε μια τόσο δύσκολη ψυχική κατάσταση?

Θα σου πω, τι πιστεύω εγώ με την ελπίδα ότι ίσως ενισχύσω την ήδη καταπονημένη ψυχή σου.

Η αθανασία της αδερφούλας σου εξαρτάται από τη δική σου αγάπη και όχι το μίσος . Ο χρόνος θα σβύσει την ωδύνη και η ανάμνηση της θα λειτουργεί σαν ένα χάδι στη σκέψη σου. Εσύ θα φροντίσεις με την σκέψη σου και την αγάπη σου να την κρατάς ζωντανή στα όνειρά σου.

Όποιος έχει χάσει έναν πολύ δικό του άνθρωπο, είμαι σίγουρος ότι θα στο επιβεβαιώσει.

Είμαστε κοντά σου φίλε Labolas Glasya αλλά πιό κοντά σου σίγουρα είναι η άδερφούλα σου !!!

[Knight MIXAHΛ]

Ο Πονος που μας προξενει ο θανατος ,
αγαπητοι φιλοι ειναι δεδομενος.
Εννοω τον πονο που νιωθουμε οταν επερχεται
το μοιραιο καποιου δικου μας ανθρωπου, φιλου κλπ.

Μηπως θα επρεπε να αναρωτηθουμε τι ειναι αυτο
που μας πονα?
Ο φοβος για το αγνωστο, ο φοβος της μοναξιας μας
μετα τον ξαφνικο χωρισμο, ο πονος του συναθρωπου
μας που ξαφνικα γινεται δικος μας, το οτι χωριζομαστε,
η χανουμε κατι δικο μας, η αμφιβολια , .....

Μηπως πισω απ΄ολα αυτα κρυβεται το Εγω ?
Μηπως ειναι οι ιδιοι λογοι που κτυπουν την Πιστη μας,
την Αιωνιοτητα της Αγαπης αλλα και το μοναδικο πολλες
φορες στηριγμα μας, την Ελπιδα, για ενα καλυτερο αυριο ??

Μηπως τοτε δοκιμαζεται η ΔΙΚΗ μας Πιστη στις ιδεες και τα
Πιστευω μας ?

[Labolas Glasya]

Απο τα τρισβαθα της ψυχης μου θελω να πω σε ΟΛΟΥΣ 1 τεραστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Παρολο που δεν σας ξερω περα απ το δικτιακο προφιλ σας τα λογια σας ηταν βαλσαμο για τη ψυχη μου. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολυ.

Κι επειδη η ζωη δεν σταματα ποτε θα τα ξαναπουμε μολις βρω χρονο γιατι για την ωρα εχω να παρηγορισω και τους γονεις μου που δεν μπορουν να το ξεπερασουν και αναγκαζομαι να πηγαινοερχομαι στα Καλαβρυτα 3 φορες την εβδομαδα.

Να ειστε ολοι καλα. *