Περί Ερωτος και άλλων δαιμονίων...

[mantis]

"Δε φοβάστε την αιώνια καταδίκη?"
"Πιστεύω πως είμαι καταδικασμένος, αλλά όχι από το Αγιο Πνεύμα", είπε ο Δελάουρα χωρίς ανησυχία. "Πάντα πίστευα πως υπολογίζει περισσότερο την αγάπη από την πίστη".
Ο Αμπρενούνσιο δεν μπόρεσε να κρύψει το θαυμασμό που του προκαλούσε εκείνος ο άντρας που μόλις είχε απελευθερωθεί από τη δουλεία της λογικής. Αλλά δεν του έδωσε ψεύτικες υποσχέσεις κι ακόμα περισσότερο, όταν ήταν στην μέση η Ιερά Εξέταση.
"Εχετε μια θρησκεία θανάτου που σας μεταδίδει το κουράγιο και τη χαρά να την αντιμετωπίσετε", του είπε. " Εγώ όχι : πιστεύω πως το βασικό είναι να είσαι ζωντανός".

Gabriel Garcia Marquez, Περί Ερωτος και άλλων δαιμονίων...


.
.
.
@rwen... shield and sword in one...

[mantis]

Αυτό το θέμα είναι μια διευρεύνση του έρωτα μέσα από την Τέχνη σαν εσωτερικό βίωμα...

Τόσους άγγιξε με διαφορετικούς τρόπους... τόσοι μίλησαν γι' αυτόν...

.
.
.
@rwen... shield and sword in one...

[mantis]

"Ένα δειλινό -εκείνη έκλεινε τα δεκαπέντε χρόνια της ζωής της κι εγώ τα είκοσι- καθόμασταν αγκαλιασμένοι κάτω από τα φιδόδεντρα και κοιτάζαμε τις εικόνες μας μεσ' στα νερά του Ποταμού της Σιωπής. Μείναμε σιωπηλοί όλο το υπόλοιπο διάστημα εκείνης της γλυκιάς μέρας, ακόμη και την άλλη μέρα τα λόγια μας ήταν τρεμουλιαστά και λίγα.
Είχαμε ανασύρει το θεό Έρωτα μεσ' από κείνα τα νερά, και τώρα νιώθαμε πως είχε ανάψει μέσα μας τις φλογερές ψυχές των προγώνων μας. Το ερωτικό πάθος, που ήταν για αιώνες το ξεχωριστό γνώρισμα της γενιάς μας, χύμηξε μαζί με τις φαντασίες, που και γι' αυτές ξεχώριζε η γενιά μας, και φύσηξαν μαζί μια πνοή εξαίσιας ουράνιας ευτυχίας στην Κοιλάδα της Πολύχρωμης Χλόης."

Εdgar Allan Poe, Eλεονόρα


.
.
.
@rwen...Πηνελόπη...Ανδρομάχη...all in one...

[mantis]

"Το παγωμένο μου χέρι ζεσταίνεται μέσα στο δικό του. Το χέρι του που καίει δροσίζεται μέσα στο δικό μου. Δεν μιλά. Δεν συνηθίζει να λέει πολλά. Τα κορμία μας αγγίζονται. Το ίδιο ρίγος μας διατρέχει. Κλωστές, ρίζες υπόγειες, αόρατες μας ενώνουν για πάντα.
Σε λίγο καιρό η αγάπη μας θα λάμψει σε όλο της το μεγαλείο."

Αντρέ Σεντιντ, Νεφερτίτη Το όνειρο του Ακενατών


.
.
.
@rwen...Πηνελόπη...Ανδρομάχη...all in one...

[mantis]

"Το αγαπημένο τους μέρος βρισκόταν πενήντα πόδια πιο μέσα, κοντά σε ένα καταρράκτη που έσταζε πάνω στις πτυχές του δέρματος του δράκου κάνοντάς τες να γυαλίζουν με μια μεταλλική λάμψη. Ήταν αφύσικα όμορφα, μια στοιχειωμένη γαλαρία. Φλούδες από νεκρό δέρμα κρεμόντουσαν από τις σκιές σαν σκισμένα πέπλα εκτοπλάσματος. Οι χόνδροι του φτερού ήταν μεγαλύτεροι από τις κολώνες ενός καθεδρικού ναού και πάνω τους φύτρωναν φτέρες. Χελιδόνια έκαναν κύκλους στο μαύρο αέρα. Μερικές φορές, ξαπλωμένος μαζί της, κρυμμένος σε κάποιο δίπλωμα του φτερού, ο Μέρικ πίστευε πως αυτό που έδινε πραγματικά ζωή στο χώρο ήταν το χτύπημα της καρδιάς τους, πως την στιγμή που έφευγαν το νερό σταματούσε να κυλά και τα χελιδόνια εξαφανίζονταν. Είχε μια αμετάκλητη πίστη στην μεταμορφωτική δύναμη των αισθημάτων τους... "

Lucious Shepard, Ο άνθρωπος που ζωγράφισε τον Δράκο Γκριόλ

.
.
.
@rwen...Πηνελόπη...Ανδρομάχη...all in one...

[mantis]

Tristan & Isolde - 1916

John William Waterhouse


.
.
.
@rwen...Πηνελόπη...Ανδρομάχη...all in one...

[mantis]

La Belle Dame Sans Merci

Sir Frank Dicksee


.
.
.
@rwen...Πηνελόπη...Ανδρομάχη...all in one...

[mantis]

Romeo & Juliet

Sir Frank Dicksee


.
.
.
@rwen...Πηνελόπη...Ανδρομάχη...all in one...

[mantis]

"Ποιά μοίρα κάνει αυτόν που έχει πάψει ν' αγαπά να νιώθει τόσο βασανισμένος;" αναρωτιόταν. "Ξαφνικά, το φως χάνεται, δε βλέπεις τίποτα πια... Ένα απ' τα χειρότερα μαρτύρια είναι η δραστηριότητα της φαντασίας κάτω από τον ψυχικό καταναγκασμό της ενοχής και της αμφιβολίας"

Απ' έξω, ο χειμωνιάτικος ήλιος, που έριχνε παντού το φως του χωρίς να καιεί, τρύπωνε στο δωμάτιο, αλλά δεν έφτανε μέχρι το κρεβάτι. Ο Ζακ θυμήθηκε κάποια άλλα πρωινά, ήταν Ιούλιος, στο ίδιο δωμάτιο -η Σάρα άνοιγε τις κουρτίνες, το παράθυρο, κι έτσι το σχεδόν καυτό καλοκαιριάτικο φως τον ξυπνούσε. Ο Ζακ ξυπνούσε με τα χίλια ζόρια, ενώ η Σάρα ξαναξάπλωνε δίπλα του, με τα μακρυά μαλλιά της λυτά, το σώμα της νωχελικό και γυμνό. Έκαναν συχνά έρωτα μέσα σε μια γλυκιά νάρκη, στο χείλος του ονείρου... Δεν τολμούσε να συνειδητοποιήσει ότι αυτές τις στιγμές δεν θα τις ξαναζούσε ποτέ πια.

"Ποιά μοίρα κάνει αυτόν που έχει πάψει ν' αγαπά να νιώθει τόσο βασανισμένος; Ξυπνώ τη νύχτα από επιφωνήματα αγωνίας -και τη μέρα έχω την εντύπωση πως η ζωή μου έχει χάσει πια την υπόσταση της, πως έχει απογυμνωθεί από κάθε εικόνα, πως κι εγώ ο ίδιος είμαι αόρατος."



Νικολά Μπεαλ, Σονάτα στο Σεληνόφως


.
.
.
@rwen...Πηνελόπη...Ανδρομάχη...all in one...

[mantis]

Έρχομαι... φεύγω... σε ανακαλύπτω ξανά και ξανά... κάθε φορά από την Αρχή...

...ανήκεις αλλού...
...ανήκω αλλού...

..."συναντιώμαστε"... αγγίζουμε ο ένας τον άλλον... χωριζόμαστε...

Σε δένουν καταστάσεις... με δεσμεύουν φιλίες...

...συγκρούσεις... χωρίς ουσία... αιτία... συνοχή...



τι υποβόσκει?
τι προσπαθούμε να αγνοήσουμε?

...αισθήσεις...



...σε καλώ μέσα στη νύχτα...

...για να νιώσεις ασφαλείς, αγνόησε με...

...για να μάθεις... άπλωσε το Είναι σου και σκέπασε με...



.
.
.
@rwen the Guardian...malkuth

[mantis]

"Η αφετηρία θεμελιώνεται υποχρεωτικά στην άγνοια. Aν λοιπόν το αποκαλούσα έρωτα παρά τις τόσες αμφίβολες, ψυχολογικές όσο και επιστημολογικές, αυτό οφειλόταν μάλλον σε κάποια πεποίθηση ότι η λέξη ήταν ανέφικτο να χρησιμοποιηθεί επακριβώς. Εφόσον ο έρωτας δεν είναι τόπος, χρώμα, χημική ουσία αλλά όλα αυτά και περισσότερα ή κανένα από αυτά και λιγότερα ακόμη, δεν έχει καθένας το δικαίωμα ν' αποφασίζει και να διατάζει κατά το δοκούν επί του προκειμένουν; Γιατί, δηλαδή, το ζήτημα να εμπίπτει υποχρεωτικά στην ακαδημαϊκή σφαίρα του αληθούς και του ψεύδους; Έρωτας ή απλή εμμονή; Ο μόνος που ίσως μπορούσε ν' αρχίσει να μας το λέει ήταν ο χρόνος [άλλος ψέυτης κι αυτός]."


Αλαίν Ντε Μποττόν, Μικρή φιλοσοφία ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

.
.
.
@rwen the Guardian...malkuth

[mantis]

...ξάπλωσα...
...ξάπλωσες...


...είμαστε μακρυά, αλλά πάντα κοντά...


...σε ένιωσα... ήρθες δίπλα μου... έγυρες...

...σε ένιωσα... ήρθες μέσα μου... με γέμισες...

...σε ένιωσα... ήρθες... με μέθυσες...


...όπως Πρίν... έτσι Τώρα... πάλι Μετά...


Κοίτα τα Μάτια μου και διάβασε τη Ψυχή μου...

Κοίτα τα Μάτια μου και μάθε τη Δύναμη μου...

Κοίτα τα Μάτια μου και βρες την Πηγή μου...


...άγγιξε τη Φλόγα μου... πιές το Κρασί μου...


Ταξίδι σου τάζω σε Παρελθόν και Μέλλον... και στο Παρόν...σαν έρθει το Λυκαυγές, μείνε... μείνε... μείνε...


.
.
.
@rwen... the maiden...

[lorenzo]

....νομίζω πως φτάνει ν’ αγγίξουμε με το δάχτυλο την πληγή της Πολυδούρη, για να νοιώσουμε να μας διαπερνάη το ρίγος που έκανε και την ίδια να βγάζη αυτές τις κραυγές:





Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα...

[mantis]

...έγινες ζωγράφος...

...έγινα πίνακας...

...με σχημάτισες διάφανη...


...τι κι αν σε πρόλαβε άλλος... για εμένα Εσύ το έκανες...




...έλα στο βασίλειο μου και γίνε ο υπέρμαχος μου... μην λες πως είσαι ψεύτικος... στα μάτια μου είσαι Αληθινός...

...κανείς και τίποτα άλλο δεν μετράει... μόνο Εσύ...


.
.
.
@rwen... your maiden...

[mantis]

...είναι όνειρο?

...είναι αλήθεια?


...μπορείς να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις?

...μπορέις να δεις μέσα μου?



...περιμένω...περιμένω...περιμένω...

...μια σου λέξη...



κι αν κάνω λάθος? ...σκεφτεσαι...

...δεν κάνεις, σου λέω...



τις συμβουλές που μου έδωσες ακολούθησα...

είμαι ελεύθερη...

για σένα...


περιμένω να ανοίξεις τις πόρτες μου... με το "κλειδί" σου...


.
.
.
@rwen... your maiden...

[Administrator]

15 ημέρες θεωρούμε ότι είναι ικανοποιητικός χρόνος για την ανάπτυξη μίας στοιχειώδους εποικοδομητικής συζήτησης και κάτι τέτοιο δεν είναι ορατό ούτε καν στον ορίζοντα.

Αν και τις επόμενες μέρες συνεχιστεί αυτή η θολή πορεία, το θέμα θα κλείσει, όπως έχει ξαναγίνει με αντίστοιχα θέματα.
Ζητούμε συγγνώμη από τους συμμετέχοντες, αλλά ευελπιστούμε στη συνεργασία τους.

Ευχαριστούμε τη δημιουργό για την παράθεση σημαντικών λογοτεχνικών αποσπασμάτων και την προσκαλούμε, σε περίπτωση που θα ήθελε να προβάλλει την ανάπτυξη του συλλογισμού της και εφόσον αυτός αφορά στην ειδική θεματολογία του ιστοχώρου μας, να μας χαρίσει ένα σχετικό άρθρο για την κεντρική σελίδα.

[mantis]

Αγαπητέ Administrator,

Έκανα γνωστές τις "προθέσεις" του θέματος αυτού από τη δεύτερη δημοσίευση μου...

Αυτό το θέμα είναι μια διευρεύνση του έρωτα μέσα από την Τέχνη σαν εσωτερικό βίωμα...

Τόσους άγγιξε με διαφορετικούς τρόπους... τόσοι μίλησαν γι' αυτόν...

Πιθανότατα να μην έγινα κατανοητή με την παραπάνω τοποθέτηση...

...οπότε επαναφέρω τον εαυτό μου στην τάξη και επανατοποθετούμε επί του θέματος...

Ο Έρωτας, όχι απλά ως ερωτική πράξη, αλλά ως κινητήρια δύναμη... Ώθηση για δημιουργία στη Φιλοσοφία, στη Μουσική, στη Ζωγραφική, στη Ποίηση, στη Γλυπτική... στην Αναζήτηση του Εσώτερου Εαυτού μας...

...το προσωπικό βίωμα είναι αυτό που προσπαθώ να αφυπνήσω... το δικό σας... το δικό μου... το δικό μας

Ο Έρωτας που, Ήταν, Είναι και Θα Είναι... ο Πρωταρχικός, ο Γονιμοποιός, ο Πρεσβύτερος όλων...


.
.
.
@rwen the Guardian...malkuth

[lorenzo]

Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά. Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου. Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό. Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος…
Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. …
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.


Έρωτας και θάνατος

Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.


Αλήθεια: η τελευταία λέξη

Γιατί η διαφορά η τρομερή εστάθηκε ότι οι ποιητές, που μοιάζαν την αλήθεια, είπανε ψέματα.
Εγώ όμως, που μοιάζει με τα ψέματα, έζησα την αλήθεια.



....του Δημήτρη Λιαντίνη



.......................................................




Το αντικείμενο της ποίησης
του Σπύρου Μάνδρου

Εγκαταλείποντας δειλά - δειλά το καρτεσιανικό σύμπαν του ορθολογισμού και της γραμμικότητας, ο ανθρώπινος νους συναντά τώρα έναν ασυνεχή χώρο, που μοιάζει με τον χώρο της ποίησης.


--------------------------------------------------------------------------------

΄Οταν η εποχή μας ανακαλύπτει το μεγάλο της αδιέξοδο, το χιασμό ανάμεσα στη γνώση και το αίσθημα, τί κάνει η ποίηση;

Η ποίηση λέει ότι η ύπαρξη είναι πορεία σε ναρκοπέδιο, κατάσταση συναγερμού, ισορροπία πάνω από την άβυσσο. Γι' αυτό η ποίηση κλαίει τις χαμένες βεβαιότητες, τα ναυαγισμένα αισθήματα, τις συντριμμένες εικόνες, την άσκοπη ύπαρξη, το χαμένο πρόσωπο.

Αλλά η ποίηση προτείνει και σενάρια αισθημάτων, πρότυπα ευαισθησίας, οδοιπορικά και χάρτες για μια καινούργια αισθαντικότητα. Η ποίηση μου δείχνει πού να πατήσω τα πόδια μου καθώς διαβαίνω το βάλτο του χωρίς υπέρβαση τώρα. Η ποίηση μου αποκαλύπτει ενδεχόμενες καινούργιες βίστες αισθημάτων, μελωδίες που η μουσική ψυχή μου θα μπορούσε να παίζει κάτω από άλλους ουρανούς, κάτω από αλλιώτικους κοινωνικούς ήλιους.

Μιλάμε εδώ για μια γλώσσα πέρα από το λόγο, για εντάσεις και αραιώσεις, για συγχορδίες και φούγκες ενός άπιαστου αιθέρα που περιέχει ο καθένας μας, για την αισθητική του "ιδιαίτερου τίποτα". Αν αυτό που "φέρει" τη μουσική είναι ο ήχος, τότε την ποίηση "φέρει" η γλώσσα. Αλλά τι είναι αυτό που "φέρει" τη γλώσσα; Κάποιο άπιαστο νοητικό υλικό, κάποια μυστηριακή πρώτη ύλη -- η ψυχή μου; Ποιος θα μπορούσε ποτέ ν' απαντήσει; Το μόνο που τολμώ να υποθέσω είναι ότι ο λόγος υποβαστάζεται από μια απείρως λεπτή ουσία χωρίς διαστάσεις -- από μια "ποιότητα" που πάλλεται και δονείται. Τάχα αυτή η "ουσία", αυτή η "ποιότητα", αυτό το άπειρο είναι ένας ωκεανός απ' όπου αναδύονται (από ποια αιτία; για ποιο σκοπό; με ποιο τρόπο;) οι λέξεις και ο λόγος; Και όσο και αν αγνοώ τι είναι τα αισθήματά μου, ξέρω πως τούτος ο ωκεανός είναι πέρα από τα αισθήματα -- ή θα μπορούσα να πω, είναι η αδιαφοροποίητη μήτρα των αισθημάτων.

Ας δώσω, λοιπόν, στην ποίηση τον κοσμικό της ρόλο. ΄Οπως σε όλους τους μεγάλους ρόλους, δεν μπορώ να ξεχωρίσω παρά μονάχα τα αρνητικά της σημεία. Δεν μπορώ να πω τι είναι η ποίηση, αλλά μονάχα τι δεν είναι. Η ποίηση, λοιπόν, δεν είναι οι λέξεις, δεν είναι ο λόγος, δεν είναι το μέτρο, δεν είναι ο ρυθμός, δεν είναι η "ιστορία" του ποιήματος. Είναι εκείνο που υπάρχει πίσω απ' αυτά. Σίγουρα, χωρίς αυτά δεν υπάρχει ποίηση. Αλλά η ποίηση είναι το Gestalt που ολοκληρώνει και ξεπερνά αυτά τα συστατικά. ΄Οπως δεν μπορώ να πω ότι το "δέντρο" είναι οι ρίζες, τα κλαδιά, τα φύλλα ή "το βιολογικό σύστημα που έχει αυτά κι αυτά τα στοιχεία" χωρίς να χάσω το δέντρο, την αμεσότητα του δέντρου, την "εμπειρία" του δέντρου, το μυστήριο που υποβάλλει το θρόισμα των φύλλων του μέσα στο κατάξερο καλοκαίρι (σιγά-σιγά το "δέντρο" γίνεται πιο επιθυμητό, πιο μυστηριακό, πιο γεμάτο από νόημα όσο πλαταίνω τα πλαίσια της αναφοράς μου), έτσι και η ποίηση. Δεν είναι τα μέρη της. Για μένα είναι η έσχατη ποιότητα που μπορεί να ξεχωρίσει η ανθρώπινη συνείδηση. Πριν απ' αυτή εξαντλείται ο λόγος -- πέρα απ' αυτή αρχίζει το αδιαπέραστο μυστήριο.

Ημίφως, όχι της άγνοιας, αλλά της πιο μεγάλης σοφίας και φώτισης που μπορεί ν' αγγίξει η συνείδησή μου. ΄Ισως μετά την ποίηση, πέρα απ' αυτή, να υπάρχουν καταστάσεις απόλυτης φώτισης -- η θεία χάρη, η έκσταση, το σατόρι -- αλλά αυτά δεν ανήκουν στη συνείδηση, είναι η άρνηση της συνείδησης. Η ποίηση όμως είναι η τελευταία εσχατιά της συνείδησης, το τελικό συνειδησιακό σύνορο. Ας το πω: Η ποίηση είναι το σκοινί που γεφυρώνει την άβυσσο ανάμεσα στην (κοινωνική μου) συνείδηση και στις (ατομικές μου) υπερβατικές ικανότητες. Ας το πω με άλλα λόγια: Η ποίηση είναι η βασιλική σκάλα που ενώνει το πάμφωτο από τον κοινωνικό ήλιο εγώ μου με τις σκοτεινές σπηλιές του ατομικού και συλλογικού ασυνειδήτου μου. Ας το πω διαφορετικά: Είναι η "έμπνευση", η σημαδούρα της άμπωτης και της παλίρροιας των μυστικών μου αρχετύπων, η οριοθέτηση της τροχιάς των γαλαξιών του εσωτερικού μου διαστήματος, ο τυφλός Οιδίποδας που τον άγγιξαν (καθαγίασαν; καταράστηκαν;) οι θεοί, οδηγημένος στις στράτες των ανθρώπων από το ανυποψίαστο τρυφερό χέρι της Αντιγόνης* -- από τον κοινό νου, από τον κοινωνικά παραδεκτό και ιστορικά προσδιορισμένο λόγο.

Ξαναγυρίζω εκεί που ξεκίνησα. Το "αντικείμενο" της αγγειοπλαστικής είναι λίγο πολύ τα τσουκάλια. Το "αντικείμενο" της βιομηχανίας αυτοκινήτων είναι, υποθέτω, τα αυτοκίνητα. Ποιο είναι το "αντικείμενο" της ποίησης; Κάποιος μου είπε: -- Τα ποιήματα... Αλλά εγώ, ελάχιστα ικανοποιημένος, επιμένω: Το "αντικείμενο" της ποίησης είναι η καθοδήγηση της ανθρώπινης αισθαντικότητας -- μια "εκπαιδευτική" λειτουργία απόλυτα νόμιμη, αφού την αναλαμβάνουν εκείνοι που ταξίδεψαν σε άγνωστες χώρες αισθημάτων, σε ερήμους και σε πολικούς ωκεανούς εμπειρίας -- οι ποιητές, οι αληθινοί εξερευνητές της ανθρώπινης ράτσας, οι απεσταλμένοι μας στο μυστήριο, οι κομιστές μιας εμπειρίας που δεν χωράει στις έτοιμες συνταγές της κουλτούρας. Λοιπόν, αντικείμενο της ποίησης είναι η σύνταξη μιας αυθεντικής αναφοράς από την ήπειρο της παραδοξότητας, μιας γνήσιας "έκθεσης πεπραγμένων" από τη χώρα του (εσωτερικού;) μυστηρίου -- ενός ραπόρτου που δεν προδίδει στο παραμικρό την αρχική εμπειρία του εξερευνητή. ΄Η, θα έλεγα ακόμα, αντικείμενο της ποίησης δεν είναι η ίδια η αυθεντική εμπειρία (δεν είναι η ποίηση μια μοναχική μαστουρωμένη εκδρομή), αλλά αυτό που φέρνει κανείς πίσω -- μια επικοινωνούμενη και δραματική και αισθητικά άρτια μετουσίωση της εμπειρίας του. Η ποίηση δεν είναι το φεγγάρι ούτε το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι. Μην την μπερδεύετε ούτε με το ένα ούτε με το άλλο.

Κι αφού η ποίηση είναι επι-κοινωνούμενη, ποιο να 'ναι τάχα το (κοινωνικό) όφελός της; Τί κέρδος έχει το κοινωνικό σώμα από την "αναφορά" που συνέταξες, οδοιπόρε; Η ποίηση διευρύνει την επιβιωτική ικανότητα της ράτσας, μας χαρίζει largesse, πολλαπλασιάζει τα όργανα αντίληψης και ελέγχου μας πάνω στο συνείδηση. Γιατί; Δεν φτάνει τάχα η γνώση που οδυνηρά συγκεντρώνει η επιστήμη και η καθημερινότητα; Δεν φτάνει. Η λογική γνώση είναι ιστορικά και κοινωνικά προσδιορισμένη. Ανακυκλώνει το περιεχόμενο του (ιστορικού) πλαισίου. Δεν μπορεί να δει έξω από το πλαίσιο. Είναι η γνώση των λεπτομερειών της ιστορικής φυλακής, που κάνει ίσως πιο άνετη τη ζωή των εγκλείστων. Είναι η συνεργασία με τους δεσμοφύλακες... Η ποίηση, όμως, λέει: -- Αντίο, Καρτέσιε. Και περπατάει στις πλαγιές ενός καμπύλου σύμπαντος, χαρτογραφώντας την οδυνηρή διαδρομή από τη μια ιστορική φυλακή (ή αποκρυστάλλωση) στην επόμενη.


--------------------------------------------------------------------------------

* Το κείμενο αυτό είχε ήδη γραφτεί και σελιδωθεί, όταν ο Σπύρος Γεωργαντάς διαβάζοντάς το ανίχνευσε ένα "πνεύμα γενεάς" και μου παρουσίασε δύο ογκώδεις διατριβές με χαρακτηριστικούς τίτλους: "Αισχύλος - Κοσμικός ποιητής" του Bernard Deforce και "Αισχύλος - Η βία και το χάος" του A. Moreau. Δεν είχα βέβαια υπ' όψη μου αυτές τις προσεγγίσεις και η αλήθεια είναι πως με προβλημάτισε αυτή η εντυπωσιακή επιλογή συγγενών εννοιών και λέξεων στο παρόν και σε άλλα κείμενά μου.

[NEHEMAUT]

Χαιρετω τους συνομιλιτες.Κατω απο την επηρροη της αναμενομενης πανσεληνου επιθυμω να κανω μια παραθεση σχετικα με την γεννηση του τιμωμενου <<ερωτα>>.
Ενας μυθος των αρχαιων μας προγονων λεει :
Ο ερωτας δεν ειναι θεος αλλα ενας μεγαλος δαιμονας,ενα απ 'αυτα τα ενδιαμεσα οντα που εχουν για εργο τους να δινουν στο συμπαν την ενοτητα του,προσεγγιζοντας το θνητο με το αθανατο στοιχειο.
Ειναι γιος του Πορου και της Πενιας και γεννηθηκε στον κηπο του Δια κατα την διαρκεια της γιορτης για την γεννηση της Αφροδιτης.
Συγκεκριμμενα η Πενια επωφεληθηκε απο τον υπνο του Πορου και ξαπλωσε πλαι του και ενωθηκε μαζι του.
Σαν γιος της Πενιας ειναι φτωχος ,τραχυς και αστεγος,καθως ομως καταγεται και απο τον Πορο ειναι συγχρονως ανδρειος,κυνηγος εξοχος,φιλοσοφος και μαγος,εραστης του ωραιου και του αγαθου.
Καποιες στιγμες πεθαινει ,μπορει ομως να ξαναγεννηθει και παλι.
Οι θεοι του εδωσαν το ονομα<<Πτερως >> γιατι ΚΑΙ ο ιδιος πεταει ΚΑΙ στις ψυχες των ανθρωπων γινει φτερα.
Ο μυθος αναγεται στον Πλατωνα και συμφωνα με αυτον:
Πενια ειναι η ανεπαρκεια της φυσης μας,οτι φτωχο και περιορισμενο υπαρχει σ'αυτην.Πορος ειναι αντιθετα η συνεχης δυνατοτητα του ανθρωπου να ικανοποιει τις επιταγες της νοησης.
Η Πενια επιθυμει να ενωθει με τον Πορο,το γιο της Σοφιας,γιατι μεσα στην αφθονια αυτου του μερους της φυσης μας ,το αλλο ελπιζει να γονιμοποιηθει και να εμπλουτισθει.
Αυτη επωφελειται τελος απο τον υπνο του για να πραγματοποιησει την επιθυμια της,γιατι αν το μεγαλειο που εχουμε μεσα μας ξυπνουσε καποτε,θ'αρνιοταν να δεχθει οποιδηποτε περιορισμο στις φιλοδοξιες του.
Οσον αφορα τον κηπο του Δια,μεσα στον οποιο εγινε η συλληψη του Ερωτα
δεν ειναι αλλος απο τον ανθρωπο, μεσα στον οποιο η αναγκη ενωνεται με την ευφυια για να δημιουργησει τον ερωτα ,το φτερωτο θεο που γεννιεται τη στιγμη της αποκαλυψης της ομορφιας [την ημερα της γεννησης της Αφροδιτης.

[NEHEMAUT]

ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

Βικτωρ Ουγκω

Τι ειναι ερωτας? Η περιστολη του συμπαντος σ'ενα μονο πλασμα, και η αναταση μιας και μονο υπαρξης ως το θεο.Να ο ερωτας.

''''''''''''''''''''''''''''''
Ο ερωτας ειναι ο ασπασμος των αγγελων προς τ'αστρα.

''''''''''''''''''''''''''''''
Ποσο βαρεια ειναι η θλιψη της ψυχης, οταν προερχεται απο τον ερωτα.

''''''''''''''''''''''''''''''
Τι μεγαλο κενο απο την απουσια του πλασματος που γεμιζει το συμπαν.
Ω ποσο ειναι αληθεια οτι το αγαπημενο ον γινεται Θεος του ανθρωπου.
Ασφαλως κι'ο θεος θα το ζηλευε,αν,ως πατερας των παντων,δεν ειχε δηνιουργεισει την κτιση για την ψυχη ,και την ψυχη για τον ερωτα.

''''''''''''''''''''''''''''''
Πισω απο τα παντα υπαρχει ο θεος,και τα παντα κρυβουν το Θεο.
Τα πραγματα ειναι μαυρα και τα πλασματα αδιαφανη.Αγαπησες ενα ον τοκανες αμεσως διαφανες.

''''''''''''''''''''''''''''''''
Στις καρδιες ανηκει περισσοτερο το μελλον παρα στα πνευματα.
Ο ερωτας ειναι ο μονος που μπορει να καταλαβει και να γεμισει τον αιωνα τον απαντα.Το απειρο εχει αναγκη απο το ανεξαντλητο.

Αποσπασμα μεσα απο τους ''Αθλιους''