Η Επικράτηση του χριστιανισμού

από τον Hermes *********

« ...Ο σύντροφος του Σωτήρα είναι η Μαρία Μαγδαληνή. Ο Χριστός την αγαπούσε περισσότερο από όλους τους μαθητές του και συνήθιζε να τη φιλάει στο [στόμα]. Οι υπόλοιποι μαθητές ενοχλήθηκαν (...) Του είπαν: "Γιατί την αγαπάς περισσότερο από εμάς,"...» Ευαγγέλιο του Φιλίππου, Γνωστικά Ευαγγέλια, Πάπυροι της Ναγκ Χαμαντί

Υποθέτω ότι όλοι, ή σχεδόν όλοι, θα έχετε διαβάσει ή ακούσει για το περίφημο «μυθιστόρημα» του Νταν Μπράουν “Κώδικας Da Vinci”.

Με αφορμή κάποια πράγματα, που διάβασα στο εν λόγω βιβλίο, έκανα μια μικρή έρευνα, για να μάθω περισσότερα γι’ αυτό το θέμα.

Δεδομένου ότι έχουν γραφεί εκατοντάδες τόμοι με αναλύσεις, απόψεις, θεωρίες, αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, μυθιστορήματα, επιστημονικές μελέτες (αφορά βλέπετε στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη) και χωρίς να είμαι Ιστορικός ή Θεολόγος, θα παραθέσω τη σύνοψη όσων διάβασα και κατάφερα να συγκεντρώσω από διάφορες πηγές (αξιόπιστες ή αναξιόπιστες, κατά κρίση). Στη Γη κυριαρχούν βασικά, οι μονοθεϊστικές θρησκείες, στις πλέον προηγμένες και αναπτυγμένες περιοχές επικρατεί ο Χριστιανισμός, ενώ στις ακόμη αναπτυσσόμενες ο Μωαμεθανισμός. Έως τα τέλη του προηγούμενου αιώνα, σε αρκετά μεγάλο μέρος του Πλανήτη είχε επικρατήσει ο αθεϊσμός λόγω της εφαρμογής της υλιστικής ιδεολογίας του Κομουνισμού. Η ιδεολογία αυτή πρέσβευε το ίδιο μήνυμα περί ισότητας των ανθρώπων, που διακήρυξαν κατά την εμφάνισή τους και οι δύο προαναφερόμενες θρησκείες, αλλά μη αποδεχόμενη μια υπερανθρώπινη αρχή και εξουσία αντιμετωπίστηκε από τις άλλες δύο σα μέγιστος εχθρός. Υπό το βάρος οικονομικού, θρησκευτικού και κατά περιοχές στρατιωτικού πολέμου, τα καθεστώτα που την εφάρμοζαν μετατράπηκαν σε εσωστρεφείς δικτατορίες και τελικά κατέρρευσαν.

Σήμερα, το θρησκευτικό τοπίο είναι ιδιαίτερα συγκεχυμένο. Στις μη αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες περιοχές η πολιτική ιδεολογία έχει δώσει τη θέση της στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, με επιστροφή στον «αγνότερο» Μωαμεθανισμό και στη Θεοκρατία.

Στις αναπτυγμένες χώρες, η εκκλησιαστική εξουσία των δογμάτων του Χριστιανισμού αμφισβητείται έντονα και οι άνθρωποι αναζητούν την αλήθεια, είτε στον Μυστικισμό είτε σε «αποκλεισμένα από την επίσημη Εκκλησία διδάγματα».

Η αναζήτηση αυτή είναι κοινή σε αναπτυγμένες και μη χώρες, αλλά εκδηλώνεται διαφορετικά. Στις αναπτυγμένες χώρες – όπου η ελευθερία έκφρασης και αναζήτησης πηγών το επιτρέπει – το φαινόμενο έχει πιο πολύπλευρες επιδράσεις, καθώς υποβοηθείται από τα τεχνολογικά μέσα.

Θέματα που αναφύονται από την αναζήτηση, παρουσιάζονται σα μυθιστορήματα, Ιστορικά διηγήματα, πολιτιστικά δρώμενα, έργα τέχνης ή κινηματογραφικές ταινίες, με πολύ μεγάλο αντίκτυπο.

Εκ πρώτης όψεως, δε φαίνεται να δείχνουν ότι σχετίζονται άμεσα μεταξύ τους, όμως όλα είτε αναπολούν ένα ξεθωριασμένο από τον χρόνο – αλλά και από την επίσημη εξουσία – μακρινό παρελθόν ή μελλοντολογούν  ανασύροντας αρχέγονα πρότυπα.

Βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες, όπως τα σχετικά με την αναζήτηση της χαμένης Ατλαντίδας, τη σειρά του Πολέμου των Άστρων, του Χάρι Πότερ, την τριλογία Άρχοντας των Δακτυλιδιών ή ο Κώδικας Da Vinci, κάνουν αυτήν ακριβώς τη δουλειά και μέσα από το εξωγήινο, το παγανιστικό, το ιστορικό και θρησκευτικό παρελθόν, προσπαθούν να βρουν τα ψήγματα εκείνα, που θα συνθέσουν μια νέα ιδεολογική πλατφόρμα για το μέλλον. Κάποιοι από αυτούς που πρωτοστατούν σε αυτήν την αναζήτηση, έχουν συστήσει μια ομάδα που λέγεται «Νέα Εποχή» (New Age). Πολλοί τους κατηγορούν, ότι ουσιαστικά συνωμοτούν και εργάζονται κρυφά για την επίσημη έλευση στην εξουσία του πλανήτη μιας συγκεκριμένης ομάδας Ανθρώπων (συνήθως αναφέρονται στους Τέκτονες!).

Ίσως το μεγαλύτερο θέμα προς συζήτηση και αναζήτηση παρέχει η ιστορία του Χριστιανισμού. Το σίγουρο είναι, ότι αυτή η αναταραχή και αναζήτηση επεκτείνεται σε όλο και μεγαλύτερα στρώματα πληθυσμού, πράγμα που κλονίζει τις καθεστώσες εκκλησιαστικές εξουσίες.

Φαίνεται, ότι σε μια πολύ αρχαία περίοδο, μερικοί στοχαστές παρατηρώντας τη Φύση, κατόρθωσαν να ανακαλύψουν κάποια πράγματα και κάποιους ηθικούς κανόνες για τη συμπεριφορά της ανθρωπότητας.

Οι επιστήμες μέσω των οποίων οι στοχαστές προχωρούσαν αυτή τους την παρατήρηση, ήταν αρχικά η αστρονομία και αργότερα η αρχιτεκτονική. Όμως η αστρονομία, η θεολογία και η μυθολογία ήταν άρρηκτα δεμένες, γιατί η μυθολογία παρέδιδε με αλληγορική μορφή στη φιλοσοφία τα συμπεράσματα της αστρονομίας από τη γνώση του σύμπαντος και τις σχέσεις των ουρανίων σωμάτων.

Κατά συνέπεια, η μυθολογική φιλοσοφία ήταν το αποτέλεσμα, που είχε σαν υπόβαθρο την κοσμογονική και θεολογική σημασία και ερμηνεία.

Επομένως, ήταν λογικό, η εσωτερική μυθολογία, η θεολογία και η αστρονομία να αποτελούν προνομιακές γνώσεις των σοφών και των μυημένων, που μεταδίδονταν μέσω των Μυστηρίων.

Έτσι, αρχίζει ο ρόλος της αρχιτεκτονικής να γίνεται προφανής, αφού έπρεπε να κατασκευαστούν τα κατάλληλα κτίσματα, που προορίζονταν για τις μυητικές τελετές.

Στην προκειμένη περίπτωση, εκτός από την γνώση της τέχνης ήταν απαραίτητη βαθιά και πλήρης γνώση του μυθολογικού και συμβολικού συστήματος, ώστε ολόκληρη η κατασκευή να δηλώνει αυτό για το οποίο ήταν προορισμένη.

Ιδρύθηκε λοιπόν, μια μυστική ομάδα τεκτόνων, κάτι σα Συντεχνία, "οι Διονυσιακοί Τεχνίτες", που ειδικευόταν στις ανεγέρσεις και στις εξειδικευμένες κατασκευές Ναών, Ιερών, βωμών, Θυσιαστηρίων, Θεάτρων, Μνημείων κλπ. και που μέσω αυτών των κατασκευών της τέχνης, παρέδιδαν τη δομή της γνώσης, την επιστήμη της μυθολογικής παράδοσης, των εορτών, του θεάτρου και της ηθικής.

Αναφέρονται στη διδασκαλία και την ιερουργία του Διονύσου, γιατί ο Διόνυσος είναι ο μόνος θεός, ο δέκατος τρίτος θεός στο πάνθεον της Αρχαίας Ελλάδος, ο οποίος είναι εξαιρετικά παλαιός – ίσως πιο παλαιός από την τελική μορφή του δωδεκαθέου – μόνο που δεν είχε το ίδιο πάντοτε όνομα και ταυτόχρονα είναι και καινούριος. Είναι δηλαδή, μια σκέψη και μια ιδέα η οποία προηγείται, αλλά και έπεται της θεολογίας των Αρχαίων Ελλήνων. Ο Διόνυσος είναι, όπως ξέρουμε πολύ καλά, ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπινου και του ουράνιου κόσμου. Είναι η μοναδική θεότητα που δίνει τη δυνατότητα μιας συνολικής τοποθέτησης και παρουσίασης της γνώσης, γιατί ο Διονυσιακός μύθος αρχίζει από την κοσμογονία, εξιστορεί συμβολικά τη γένεση, τη διαμόρφωση του σύμπαντος και τη δημιουργία του γήινου κόσμου, φτάνοντας μέχρι την ιστορία του Ελλαδικού χώρου.

Ο Διόνυσος είναι η ζωογόνος και εμψυχωτική πνοή της Δημιουργίας, της Φύσης, αλλά και του ανθρώπου.

Οι Διονυσιακοί τεχνίτες ξεκίνησαν από τη Μινωική Κρήτη, από τις πρώτες Ελληνικές φυλές που είχαν κατοικήσει τότε στη Μεσόγειο και μετακινήθηκαν στις γύρω περιοχές.

Η αρχή της εξάπλωσής τους εντοπίζεται πενήντα περίπου χρόνια πριν από την κατασκευή του Ναού του Σολομώντα, γύρω στο 950 π.Χ., όταν ένα μέρος του πληθυσμού της κυρίως Ελλάδας μετανάστευσε στη Μικρά Ασία και της έδωσε το όνομα «Ιωνία».

Οι Ίωνες διατήρησαν την πολιτιστική και θρησκευτική τους παράδοση, προόδευσαν, καλλιέργησαν τις τέχνες και τις επιστήμες και διατήρησαν την παράδοση των πανάρχαιων Μυστηρίων.

Ικανότατοι τέκτονες και αρχιτέκτονες δημιούργησαν τον Ιωνικό ρυθμό. Μια από τις γνωστότερες πόλεις τους ήταν η Βύβλος. Αργότερα, συναντάμε τους Διονυσιακούς Τεχνίτες στη Συρία, την Περσία και την Ινδία. Αποφασιστική σημασία είχε το πέρασμα των Διονυσιακών Τεχνιτών στην Ιουδαία. Ο Σολομών, όταν κτιζόταν ο Ναός της Ιερουσαλήμ, είχε ικανότατους τεχνίτες, μεταξύ των οποίων υπήρξαν αρκετοί από την πόλη Γκέμπελ. Αυτή ήταν η αρχαία Ιωνική πόλη Βύβλος. Έτσι, οι τελετουργίες της Ελευσίνας πέρασαν στην Ιουδαία. Μάλιστα, στο βιβλίο των Βασιλειών, ο Σολομών κατηγορείται από τους συμπατριώτες του, ότι επέστρεψε στην ειδωλολατρεία – γιατί πρώτα ο ίδιος πίστεψε σε αυτή – μετά από μελέτη των επιστημονικών δεδομένων της κατασκευής του Ναού. Βέβαια, το έδαφος του θρησκευτικού κατεστημένου ήταν πολύ εχθρικό, για να κατορθώσουν να εισάγουν τις τελετές τους και τα σύμβολά τους στους θρησκευόμενους Εβραίους.

Επομένως, τους παρουσίασαν, ότι το κυρίαρχο σύμβολο (ο Διόνυσος) σήμαινε απλά τον Ήλιο, με την αρχική σημασία των Μυστηρίων, και οι κινήσεις των ουρανίων σωμάτων ήταν ένας οδηγός για τον καθορισμό των εποχών και στη συνέχεια, αποτελούσαν αναπαραστάσεις για την αθανασία της ψυχής. Επειδή όμως, ο συμβολικός θάνατος και η ανάσταση ήταν θεμελιώδες στοιχείο της δομής της αλληγορίας, έπρεπε τα σύμβολα να αντικατασταθούν με κάποια άλλα, όπως π.χ με την ιστορία του θανάτου και της ανάστασης κάποιου άλλου ατόμου, με άλλο όνομα, που να εκφράζουν την αλληγορία των Ελευσινίων. Έτσι, διατηρήθηκαν τα σύμβολα και δομήθηκε ο Ναός, οι ονομασίες όμως, επικαλύφθηκαν με εβραϊκές λέξεις, που να σημαίνουν το ίδιο πράγμα, που σήμαιναν και στον παραδοσιακό Διονυσιακό Ναό. Πριν από 2,000 χρόνια λοιπόν, στην Ιουδαία, μια απόλυτα «φεουδαρχική κοινωνία» με ένα και μόνο θεό, όπου οι γυναίκες δεν είχαν καμμία εκπροσώπηση, εμφανίστηκε ένα αναρχικό κήρυγμα περί ισότητας όλων, χωρίς αφέντες και δούλους και πάλι μόνο με έναν θεό, στον οποίο λογοδοτείς για τις πράξεις σου μετά θάνατον.

Το κίνημα αποκηρύχθηκε από το εκκλησιαστικό κατεστημένο και ο αρχηγός τους ο Χριστός, σταυρώθηκε από την πολιτική και στρατιωτική εξουσία, τους Ρωμαίους.

Οι περισσότεροι συμπατριώτες του τον θεώρησαν επικίνδυνο τρελό, που νόμισε ότι ήταν ο θεόσταλτος «Μεσσίας», που κατά τις προφητείες θα τους απελευθέρωνε.

Όμως, ο Χριστός μίλησε για αγάπη, αδελφότητα όλων των ανθρώπων, διαμοίραση αγαθών και ειρήνη.

Μετά το θάνατό του, οι οπαδοί του διώχθηκαν και τελικά, υποχρεώθηκαν οι περισσότεροι να μεταναστεύσουν στο νότιο Λίβανο και αργότερα, στην Αίγυπτο.

Εκεί επέμεναν, ότι ο Χριστός ήταν ο πραγματικός «Μεσσίας», ότι αναστήθηκε και ότι θα ξαναέρθει φέρνοντας μαζί του τη «Βασιλεία των Ουρανών».

Μέχρις αυτό το σημείο της ιστορίας, τα πράγματα μοιάζουν σα μια συνηθισμένη εξέγερση υπό έναν εμπνευσμένο ηγέτη.

Όμως, στη διάρκεια των επόμενων τριών αιώνων επιτελέστηκε η συγκλονιστικότερη μεταστροφή της ανθρώπινης ιστορίας.

Η καταδιωγμένη Ιουδαϊκή μικροαίρεση καθιερώθηκε σαν η μοναδική αποδεκτή θρησκεία της απέραντης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και εξαφάνισε θρησκείες και ιερά λαών, που είχαν χτίσει τον μέχρι τότε πολιτισμό, των Αιγυπτίων, των Ελλήνων, των Ρωμαίων. Ιδιαίτερα φρόντισε για τη φίμωση των φιλοσοφικών σχολών των Ελλήνων, που είχαν τη μοναδική ελευθερία και ικανότητα, να συζητούν και να φιλοσοφούν για τα πάντα, περί θεών, περί ανθρώπων, κοσμογονίας, εξουσίας, παιδείας, επιστημών. Μια ελευθερία που είχε ανακοπεί με την καταδίκη του Σωκράτη, αλλά είχε ξανακερδηθεί στα μεταλεξανδριανά και Ρωμαϊκά χρόνια. Τώρα, η νέα και μόνη θρησκεία διακηρύσσει, ότι οι εξουσίες είναι μόνο δύο και διακριτές: του Θεού στον Ουρανό και του Αυτοκράτορα (ή Βασιλιά) στη Γη.

Του πρώτου, ο μοναδικός εκπρόσωπος είναι ο Πατριάρχης (ή ο Πάπας) και του δεύτερου ο κληρονομικώ δικαίω Βασιλεύων.

Οι πιστοί υπήκοοι και όταν ακόμα υποφέρουν εξαιτίας τους, πρέπει να υπομένουν τα βάρη ως δοκιμασίες και τιμωρίες και να προσδοκούν δικαίωση στη μετά θάνατον κρίση και ιδίως, εκείνη της Δευτέρας Παρουσίας του Μεσσία στη Γη.

Πώς όμως έγινε δυνατή μια τέτοια μεταστροφή;

Κατά την επίσημη ιστορία του νικητή, όλα ήταν απόρροια θαυμάτων και ειδικά του μηνύματος της αγάπης του Χριστιανισμού.

Κατά τους ιστορικούς όμως, των ηττημένων, κάτι άλλο είχε συμβεί.

Κάτι, που σβήστηκε από τη συλλογική μνήμη, φυλάχτηκε στα άδυτα των αδύτων της νέας θρησκευτικής εξουσίας και τώρα πια, κανείς δεν μπορεί να ξαναβρεί τα ίχνη του. Κανείς;

Το καλά κρυμμένο μυστικό λένε, ότι το ανακάλυψαν εννέα Σταυροφόροι.

Ήταν ο Γάλλος ιππότης Ούγκο ντε Παγιέν και οκτώ σύντροφοί του, που έφθασαν στο ναό του Σολομώντα το 1118 μ.Χ., κατά την Α΄ Σταυροφορία. Οι εννέα αυτοί ιππότες έδωσαν όρκους πενίας και πίστης στον Χριστό, συστήνοντας ουσιαστικά το πρώτο ιπποτικό-μοναστικό τάγμα, με την επωνυμία «Φτωχοί ιππότες του Χριστού και του Ναού» (Ναΐτες Ιππότες). Οι φήμες λένε, ότι στα θεμέλια του Ναού βρήκαν το θησαυρό του Σολομώντα, ίσως και την ίδια την Κιβωτό της Διαθήκης, το Άγιο Δισκοπότηρο και άλλα πολλά μυστικά. Η συνέχεια πάντως είναι, ότι για δύο ακόμα αιώνες οι Ναΐτες μεγαλούργησαν. Το τέλος των Ιπποτών ήρθε στις 13 Οκτωβρίου του 1307, ημέρα Παρασκευή (εξ ου και το «Παρασκευή και 13»), όταν με διαταγή του βασιλιά Φίλιππου του Ωραίου της Γαλλίας συνελήφθησαν όλοι, κατηγορήθηκαν ως αιρετικοί, ειδωλολάτρες και παραδόθηκαν στους ανακριτές της Ιεράς Εξέτασης.

Ο Πάπας, μολονότι στην αρχή αντέδρασε για την παρέμβαση της κοσμικής εξουσίας, στη συνέχεια επέκτεινε τις ανακρίσεις σε όλες τις χώρες όπου υπήρχαν Ιππότες και στις 22 Μαρτίου του 1312 αποφάσισε τη διάλυση του τάγματος, χωρίς την επίσημη καταδίκη τους. Στις 19 Μαρτίου του 1414, οι αρχηγοί των Ιπποτών κάηκαν στην πυρά, ως αμετανόητοι αιρετικοί.

Η άνοδος και η πτώση των Ναϊτών έδωσε τροφή για πολλές θεωρίες.

Η εκδοχή που προβάλλεται ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία από την ομάδα «Νέα εποχή», είναι ότι: το μεγάλο μυστικό των Ιπποτών ήταν η καθαρά ανθρώπινη φύση του Χριστού και η διαδοχή της γραμμής αίματός του. Ότι δηλαδή, το πραγματικό Άγιο Δισκοπότηρο ήταν η... μήτρα της Μαρίας της Μαγδαληνής, η οποία ήταν όχι μόνο η δεύτερη τη τάξει στο κίνημα του Ιησού, αλλά και σύζυγος του και... μητέρα του παιδιού του! Ότι μετά τη σταύρωση του Χριστού η Μαγδαληνή ταξείδεψε έγκυος στη Μασσαλία, γέννησε τη Σάρα και έζησε στη νότια Γαλλία. Ότι από τη Σάρα προήλθε αργότερα ο Μεροβίγγειος Βασιλικός Οίκος της Γαλλίας, που κυριάρχησε από τον 5ο έως τον 8ο αιώνα. Ότι ο ιππότης της Καμπανίας Ούγκο ντε Παγιέν  μόνο τυχαία δεν πήγε στο Ναό του Σολομώντος και μόνο τυχαία δεν ίδρυσε το εν λόγω τάγμα, καθόσον σκόπευε να πάρει στα χέρια του όλες τις αποδείξεις, όπως και τον όποιο άλλο θησαυρό. Και τέλος, ότι στο διωγμό του τάγματος προέβησαν αφενός ο Φίλιππος, που δεν ήθελε διεκδικητή στον θρόνο του και αφετέρου ο πάπας, που δεν ήθελε να κλονιστεί το όλο θρησκευτικό οικοδόμημα από αποκαλύψεις!

Οι συνταρακτικές αυτές αιτιάσεις δεν είναι ακριβώς πρωτόγνωρες, αλλά για πρώτη φορά αποκτούν τέτοια σοβαροφάνεια.. Ας μη ξεχνάμε το σάλο που είχαν προκαλέσει πριν από μισό αιώνα τα έργα του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και «Τελευταίος Πειρασμός» και η απειλή του αφορισμού του συγγραφέα τους...

Όλα αυτά ίσως, δε θα είχαν ποτέ ειπωθεί ή γραφτεί, αν ένας καμηλιέρης δεν αποφάσιζε να ψάξει στο λόφο με τις σπηλιές στο Ζάμπαλ-αλ-Ταρίφ κοντά στην πόλη Ναγκ Χαμαντί, της Άνω Αιγύπτου, το Δεκέμβριο του 1945. Σκάβοντας γύρω από ένα τεράστιο βράχο για να βγάλει «σαμπάκ», ένα απαλό χώμα που χρησιμοποιούσαν για λίπασμα, η αξίνα του Muhammad-ali-al-Samman χτύπησε ένα σφραγισμένο κόκκινο πήλινο δοχείο, σχεδόν ένα μέτρο ύψος, χωμένο στην άμμο. Η καρδιά του καμηλιέρη χτύπησε τρελά στην προσδοκία θησαυρού, αλλά και στην πιθανότητα το δοχείο να έκρυβε κάποιο κακό Τζίνι.

Το άνοιξε όμως, και βρήκε μέσα δεκατρία δερματόδετα βιβλία με σελίδες από πάπυρο. "Τι είναι αυτά τα άχρηστα χαρτιά;"  μονολόγησε. Μόνο οι αρχαιολόγοι θα ήξεραν.

Αφού η μητέρα του, η Ουμ-Αχμάντ, χρησιμοποίησε αρκετές σελίδες για να... δυναμώσει τη φωτιά στο φούρνο της, ο Μοχάματ έδωσε τα βιβλία να του τα πουλήσουν στη λαϊκή αγορά του Καΐρου, στους ξένους που περιδιάβαιναν στην Αίγυπτο ψάχνοντας για αρχαία. Τα κατάσχεσε όμως, η αστυνομία και κατέληξαν στο Κοπτικό Μουσείο. Έπειτα από πολλές περιπέτειες, τα ανακάλυψε εκεί, το 1955, ένας μελετητής που είχε μάθει γι' αυτά, ο διακεκριμένος καθηγητής ιστορίας των θρησκειών στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης, Ζιλ Κισπέλ. Ανοίγοντας την πρώτη σελίδα, διάβασε έκπληκτος: «Αυτά είναι τα μυστικά λόγια, που είπε ο Ιησούς εν ζωή και τα οποία ο δίδυμος αδελφός Ιούδας Θωμάς κατέγραψε». Ήταν το χαμένο «Ευαγγέλιο του Θωμά», από το οποίο μερικά μόνο αποσπάσματα στα ελληνικά είχαν βρεθεί το 1898 στην Οξύρρυγχο! Οι πάπυροι της Οξυρρύγχου ήταν στην ουσία μέρος της βιβλιοθήκης της πάλαι ποτέ ανθούσας ελληνιστικής πόλης, καθώς και των μεταγενέστερων κατοίκων της επί Ρωμαίων. Εκτός από πολύτιμα θεωρήματα, ποιήματα και τραγωδίες των αρχαίων Ελλήνων, εμπεριέχουν και μια σειρά θρησκευτικών κειμένων, από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια. Ανάμεσα σε αυτά, υπήρχαν κομμάτια από το «Ευαγγέλιο του Θωμά», αλλά και άλλα που διαβάζονται με πολύ κόπο, καθώς οι κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής δε σεβάστηκαν την αξία αυτών των εγγράφων. Μολονότι ο όγκος των κειμένων της Οξυρρύγχου είναι πολλαπλάσιος και κάθε νέα αποκρυπτογράφηση τους συνεχίζει να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις, η συλλογή της Ναγκ Χαμαντί υπήρξε ακόμη πιο άμεσα καταλυτική. Μια συλλογή 52 καλοδιατηρημένων θρησκευτικών κειμένων για τα πρώτα εκατό χρόνια μετά τον Χριστό, σε μια ξεχασμένη από τον κόσμο κωμόπολη. Βέβαια, η Ναγκ Χαμαντί δεν ήταν κάποτε, αυτή που είναι σήμερα. Υπήρξε μητρόπολη των «γνωστικών», μιας χριστιανικής ομάδας που είχε συνδέσει τα κηρύγματα του Ιησού με τη φιλοσοφία του Σωκράτη και αποζητούσε τη λύτρωση μέσω της προσωπικής επικοινωνίας του καθενός με το θείο και τη διαρκή αναζήτηση της γνώσης.

Στους παπύρους αυτούς, με το όνομα τα «Γνωστικά Ευαγγέλια», περιλαμβάνονται κείμενα από τους πρώτους αιώνες της χριστιανικής περιόδου, έργα των πρώτων διδασκάλων του χριστιανισμού, στα οποία συγκαταλέγονται τα «Ευαγγέλια» του Ιακώβου, του Θωμά ,του Φιλίππου, το «Ευαγγέλιο της Μαρίας», το «Ευαγγέλιο της Αλήθειας», το «Ευαγγέλιο της Αιγύπτου», το οποίο ορίζει τον εαυτό του σαν το «Ιερό βιβλίο του Σπουδαίου Αοράτου Πνεύματος», όπως και το «Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη», την «Αποκάλυψη του Πέτρου», την «Αποκάλυψη του Παύλου» και επιστολή του Πέτρου προς τον Φίλιππο. Ήταν μεταφράσεις στην κοπτική, του 4ου αιώνα, πρωτοτύπων γραμμένων στην ελληνική από το 30 μ.Χ. έως το 120 μ.Χ.. Όμως, η δράση των γνωστικών έμελλε να θεωρηθεί αίρεση από το 180 μ.Χ. – με κύριο πολέμιο τους τον επίσκοπο Ειρηναίο – έτσι, τον 3ο και τον 4ο αιώνα διώχτηκαν και αυτοί και τα κείμενά τους.

Κάποιοι όμως, πρόλαβαν, πριν πέσουν στα χέρια των διωκτών τους, να θάψουν το πήλινο δοχείο με τα «αιρετικά» κείμενα στα περίχωρα της πόλης, όπου ξεχάστηκε για 18 αιώνες.

Τώρα, οι πάπυροι των δύο πόλεων ξαναδιαβάζονται υπομονετικά και διηγούνται τα ανομολόγητα.

Συνδυάζοντας όσα έχουν διαβαστεί στους παπύρους με τις αρχαίες ιστορικές πηγές που οδήγησαν και τον Καζαντζάκη στην «ανθρώπινη προσέγγιση» του Χριστού, κάποιοι φτάνουν σε ένα περίπλοκο σενάριο.

Ας δούμε μια ίσως, πιο «λογική» - αλλά οπωσδήποτε μυθιστορηματικής πλοκής - εξήγηση της επικράτησης του χριστιανισμού.

Ο Ιησούς Χριστός - κατά τα πρότυπα της παράδοσης των Διονυσιακών Τεχνιτών - ήταν ένας χαρισματικός επαναστάτης, που ηγήθηκε αρχικά των... αδερφών του. Όπως προκύπτει από επίσημα και ανεπίσημα ευαγγέλια, τουλάχιστον πέντε από τους μαθητές του Χριστού ήταν αδέρφια του και μάλιστα όχι από άλλη μητέρα, αλλά από την Παρθένο Μαρία, καθόσον ο πατέρας του, ο Ιωσήφ, είχε κάνει στη γέννηση του τη χαρακτηριστική «θυσία του πρωτότοκου». Αρχικά, το κήρυγμα του ασπάστηκαν οι συμπατριώτες του Ιουδαίοι, που είδαν στο πρόσωπο του τον αναμενόμενο απελευθερωτή Μεσσία. Όμως γρήγορα, ο Ιησούς τους απογοήτευσε, καθώς το μήνυμα του ήταν ολοένα και πιο κοινωνικό, θρησκευτικό, ειρηνιστικό και πανανθρώπινο. Η δυσφορία τους αποκορυφώθηκε, όταν είδαν ότι όσοι ανήκαν στα κοινωνικά στρώματα από όπου περίμεναν να στρατολογήσουν επαναστάτες, δηλαδή οι φτωχοί, μετατρέπονταν σε αγαθοεργούς αμνούς του θεού με ποιμένα τον Ιησού.

Συνεργάστηκαν λοιπόν, με το ιερατείο – που απεχθανόταν κάθε σφετεριστή της εξουσίας – και κατέδωσαν τον Ιησού στους Ρωμαίους ως αναρχικό.

Με την σταύρωση του Ιησού έληξε η πρώτη περίοδος της ιστορίας και την σκυτάλη της διαδοχής του παρέλαβε ο αδερφός του Ιάκωβος, ο οποίος κράτησε τον χριστιανισμό εσωστρεφή, ως καθαρά ιουδαϊκή υπόθεση, που προσδοκούσε τη μελλοντική λύτρωση μόνο των Εβραίων. Όμως ο Παύλος, ο νεοφώτιστος που είχε μεγαλώσει στην Ταρσό της Κιλικίας με τα διδάγματα του βασιλιά Ήλιου (Μίθρα), είχε διαφορετική ιδέα για τον Χριστιανισμό. Ήθελε να διαδώσει τη νέα θρησκεία στα πέρατα του κόσμου.

Για να γίνει αυτό, χρειάζονταν ριζικές αλλαγές και φυσικά, η σύμφωνη γνώμη της ηγεσίας του κινήματος. Ο Ιάκωβος αντέδρασε και... βρέθηκε μαχαιρωμένος. Η Μαγδαληνή, η Ηγερία του Ιησού και μητέρα του παιδιού του, πρόλαβε να φύγει στη Γαλατία. Από εκεί και μετά, ο Παύλος ανέλαβε την αρχηγεία του κινήματος.

Έστειλε τον Πέτρο στη Ρώμη και αυτός όργωσε την Ανατολή.

Όμως, ξεκίνησε όλη αυτή την εκστρατεία μόνος του ή «είχε κάποια βοήθεια»;

Κατά τις θεωρίες της «Νέας Εποχής», μια ομάδα Ρωμαίων συγκλητικών συνέλαβε το σχέδιο της ανάδειξης μιας ενιαίας και «ανώδυνης» θρησκείας σε εργαλείο ομογενοποίησης και παγκοσμιοποίησης της αυτοκρατορίας.

Εμπνευστής του σχεδίου ήταν ο Σενέκας και «εκτελεστές» η οικογένεια των Πεισώνων, μετέπειτα Αντωνίνων. Στα κτήματα της οικογένειας αυτής στη Γαλατία, είχε καταφύγει η Μαρία Μαγδαληνή μετά τη φυγή της από την Ιουδαία.

Η κεφαλή της οικογένειας, ο Λούκιος Καλπούρνιος Πείσων, είχε παντρευτεί τη δισέγγονη του βασιλιά Ηρώδη. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα ξεκίνησε μια διεργασία, που το πρώτο μέρος περιελάμβανε το σταδιακό ξαναγράψιμο των ευαγγελίων, έτσι ώστε από το εβραιοκεντρικό και ανθρωποκεντρικό Ευαγγέλιο του Μάρκου να φτάσουμε τελικά, στο πανανθρώπινο και μεταφυσικό του Ιωάννη.

Επίσης, η προσχώρηση του Παύλου στο χριστιανισμό έγινε κατ' εντολήν τους, με στόχο τη θεοποίηση του Ιησού και τη διεθνοποίηση του χριστιανισμού μέσω της ανάμιξής του με τη λατρεία του Μίθρα. Σε αυτήν την «επίδραση» οφείλεται και η υποταγή της γυναίκας μπροστά στον αφέντη – άντρα.

Ήταν η αντιγραφή του μισογυνισμού, που πρέσβευε η λατρεία των ανατολικών θεών, του ζωροαστρισμού και του βραχμανισμού, που θα έφερνε τη συντριβή της Αθηνάς, της 'Ηρας, της Δήμητρας, της Αρτέμιδος, της Αφροδίτης. Ωστόσο, το σχέδιο τους συνάντησε την αντίδραση του Νέρωνα, που διείδε την καταστροφή του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Του έστησαν λοιπόν, παγίδα με την πυρπόληση της Ρώμης από χριστιανούς - όργανά τους, αλλά εκείνος συνέλαβε το Σενέκα και τον Λούκιο Καλπούρνιο και τους εκτέλεσε, όπως και τους Πέτρο και Παύλο. Η εκδίκηση για την οικογένεια ήρθε στο δεύτερο μέρος του σχεδίου, που ξεκίνησε με τη δολοφονία του Νέρωνα από δολοφόνους όργανα της οικογένειας και την ανάδειξη σε αυτοκράτορα, του συνεργάτη τους Βεσπασιανού, το 69 μ.Χ.. Ένα χρόνο μετά, οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ και διέλυσαν το Ναό του Σολομώντος ψάχνοντας για θησαυρούς και την Κιβωτό. Το 74 μ.Χ. έγινε η δεύτερη εξέγερση των Εβραίων, που κατέληξε στην ήττα των Ζηλωτών στον οχυρό λόφο των Εσσαίων, Μασάντα, στη Νεκρά θάλασσα. Τότε ήταν, που οι Εβραίοι διασκορπίστηκαν και πολλοί από αυτούς κατέφυγαν στην Αίγυπτο. Εκεί εκτυλίχθηκε ο «εμφύλιος του χριστιανισμού» μεταξύ των διεθνιστών - θεοκρατιστών (οπαδών του Παύλου) και των παραδοσιακών - μονοφυσιτών (οπαδών του Άρειου). Οι δεύτεροι είχαν επικεφαλής τους τον επίσκοπο Αλεξανδρείας Άρειο, που σίγουρα, είχε επηρεαστεί από τις αντιλήψείς των γνωστικών. Η σύγκρουση έλαβε τέτοια έκταση, που έως τον 3ο αιώνα μ.Χ. ο χριστιανισμός παρέπαιε χωρίς ενιαία γραμμή. Την επίλυση του θέματος ανέλαβε ο νέος αρχηγός της οικογένειας, ο Κωνσταντίνος.

Ο μελλοντικός ιδρυτής της Κωνσταντινούπολης ήταν ένας σκληρός στρατηγός, που πολέμησε ανελέητα για την εξουσία της Ρώμης σκοτώνοντας όχι μόνο τους αντιπάλους του, αλλά και τα παιδιά τους. Καθοριστική μάχη για την ανάδειξη του σε αυτοκράτορα ήταν εκείνη έξω από τη Ρώμη το 312 μ.Χ. στη Μιλβία Γέφυρα, όπου έβαλε στο λάβαρο τον σταυρό με το «Εν Τούτω Νίκα» και κέρδισε, με την αυτοθυσία των χριστιανών στρατιωτών του. Από εκεί και μετά, ο ρους της ιστορίας άλλαξε για πάντα. Μολονότι ο Κωνσταντίνος συνέχισε να τιμά ως θεό τον Μίθρα, άνοιξε τον δρόμο στον χριστιανισμό διακηρύσσοντας την ανεξιθρησκία με το Διάταγμα των Μεδιολάνων. Το 325 μ.Χ. συγκάλεσε στη Νίκαια της Μικράς Ασίας σύνοδο 318 επισκόπων, για να θέσει οριστικά τέρμα στη διένεξη Παυλικανών – Αρειανών. Έδωσε τη λύση μεταφυτεύοντας και πάλι ένα πιστεύω της Ανατολής [το τριαδικό σχήμα "Νεμρώδ – Ταμούζ – Σεμίραμις" στο πιστεύω του χριστιανισμού (Πατήρ – Υιός – Άγιο Πνεύμα)].

Το έργο του ολοκλήρωσε λίγο αργότερα, ο αυτοκράτορας  Θεοδόσιος, που όρισε τον χριστιανισμό ως τη μοναδική θρησκεία και εξόντωσε, με όσα μέσα είχαν χρησιμοποιηθεί προ αιώνων κατά των χριστιανών, τους επιμένοντες στις πατροπαράδοτες θρησκείες – ακόμη και φιλοσοφίες.

Η συνέχεια ήταν προδιαγεγραμμένη. Η διττή εξουσία θεός - βασιλιάς, όπου τα παράπονα για τον δεύτερο παραπέμπονταν στον πρώτο μετά θάνατον και ουδείς μπορούσε να μιλήσει, οδήγησε στο μεσαίωνα του πολιτισμού. Στην Αναγέννηση πλέον, άτομα όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Γαλιλαίος και άλλοι (κάτοχοι υποτίθεται του μυστικού) ξανάνοιξαν τις πόρτες της γνώσης και αμφισβήτησης. Χαρακτηριστικό είναι, ότι σε όλους εκείνους τους αιώνες οι γυναίκες όχι μόνο θεωρούνταν ανάξιες για το ιερατικό αξίωμα, αλλά και απαγορευόταν ακόμη και να μιλήσουν μέσα στους ναούς. Μόλις το 1545 μ.Χ., δηλαδή πριν 460 χρόνια, στη Σύνοδο του Τρέντο η Καθολική Εκκλησία αποδέχτηκε, ότι και οι γυναίκες έχουν ψυχή, με τη συγκλονιστική πλειοψηφία των τριών μόλις ψήφων! Πώς ακολούθησε η Αναγέννηση και πώς φτάσαμε στην αμφισβήτηση του σήμερα, ενώ το τρίτο μέρος του σχεδίου είχε εδραιώσει με απόλυτη επιτυχία το νέο σχήμα διακυβέρνησης του κόσμου;

Μια εμπλοκή συνέβη τον 11ο αιώνα. Οι Ιππότες του Ναού που πήραν στα χέρια τους το μυστικό για την ανθρώπινη φύση του Ιησού και την ύπαρξη απογόνων, ήρθαν σε επαφή με τους γνωστικούς και έμαθαν από αυτούς τις δοξασίες της «αίρεσής τους». Αλλά έμαθαν και άλλα απόκρυφα, όπως ότι ο Ιησούς ήταν ο τελευταίος μιας μυστικής αλυσίδας γνώσης, που μεταβιβάστηκε από τους ιερείς του Φαραώ και τους αρχιτέκτονες των πυραμίδων στον Αβραάμ, έφτασε στον Δαβίδ και μετά στον Ιωάννη τον Πρόδρομο, ο οποίος υπήρξε ο μέντορας του Ιησού. Οι Ναΐτες μελέτησαν αυτόν τον αποκρυφισμό και έφτιαξαν αντίστοιχα το δικό τους πνευματικό οικοδόμημα, που τροφοδότησε με τις αρχαίες γνώσεις τους κατοπινούς προσήλυτους. Αυτό το οικοδόμημα συντηρήθηκε - λένε - στους επόμενους αιώνες, κρυμμένο στις ανώτερες τάξεις των τεκτόνων.

Εν κατακλείδι, μολονότι η εν λόγω εμπλοκή επιδιώχτηκε να επιλυθεί με την σφαγή των Ιπποτών, το 1307, οι επίγονοι τους «κατόρθωσαν» να πάρουν την εκδίκηση τους ψιθυρίζοντας μυστικά και σύμβολα μιας «άλλης ιστορίας» μέσα από τις σελίδες του «Κώδικα Da Vinci» και πολλών άλλων και σημαντικών έργων, γνωστών μελετητών και συγγραφέων. Δεν γνωρίζουμε τι θα πράξει στο μέλλον ο νέος Πάπας για να τους «σιωπήσει», αλλά για την ώρα «το κουτί της Πανδώρας είναι ανοιχτό». Φυσικά, μετά απ’ όλα αυτά που ανέφερα, τα ερωτήματα που γεννώνται είναι πολλά. Υπάρχει κάποια αλήθεια σ’ αυτές τις ιστορίες ή στα υποθετικά σενάρια;

Αν υπάρχει (!!!!) τότε προκύπτουν κάποια πολύ – πολύ σημαντικά ερωτήματα:

Αν εκείνοι, και εννοώ τους ηγέτες της εκκλησίας, κατέπνιξαν, απέκρυψαν και εξαφάνισαν ένα τόσο μεγάλο μέρος του πρώιμου χριστιανισμού, τι άλλο παραμένει άγνωστο; Τι άλλο υπάρχει για να μάθουμε;

Θεωρώ, ότι είναι πραγματικά, πολύ σημαντικά ερωτήματα, γιατί η απάντηση τους σημαίνει πολλά !!!

Βιβλιογραφία

Κώδικας Da Vinci - Νταν Μπράουν

Γνώσις - Το βιβλίο των Απόκρυφων Ευαγγελίων – Werner Hormann

Τα Απόκρυφα του Κώδικα Da Vinci – Νταν Μπέρσταϊν

Σπάζοντας τον Κώδικα Da Vinci – Simon Cox

Το πολιτικό πλαίσιο της δράσης του Ιησού – Άρθρο του Νίκου Παύλου (Θεολόγος – Καθηγητής Δ. Ε )

Διαδίκτυο

***

Aν θέλετε να παρακολουθήσετε σχετικές συζητήσεις στην Αγορά μας, χρησιμοποιήστε το σύνδεσμο εδώ. (Για να δημοσιεύσετε σχόλιό σας, θα πρέπει να εγγραφείτε.)